Onze bestuurlijke elite is reddeloos, redeloos en radeloos

'Men zou vermoeden dat er binnen Open VLD een déjà-vu-gevoel heerst, maar niets is minder waar', schrijft Jean-Marie Dedecker over de federale formatie.

Terwijl de kat van huis is dansen de muizen in De Kamer. Door de latente regeringslacune worden na de Snelbelgwetten nu ook de Sneldoodwetten, van euthanasie tot abortus, met wisselmeerderheden door het parlement gejaagd. Open VLD neemt daarbij het voortouw en hoopt met Paars-groen haar leidende rol in ethische kwesties te kunnen doortrekken zoals begin deze eeuw. Toen was het primair begrotingssaldo echter nog zes procent groot, maar na 20 jaar ononderbroken liberale regeringsdeelname is de schatkist een bodemloze put. Haar rol bij de regeringsvorming begint nu ook stilaan op een Shakespeareaans drama te lijken.

Schoonheidsslager met bot scalpel: het is niet aan de universiteit om te bepalen wat grenzen van het vrije woord zijn

'Ik heb geen enkel respect voor de vulgaire schaamteloze uitspraken van Hoeyberghs en dito vuilspuiters, maar zal altijd hun recht verdedigen om hun mening te mogen zeggen', schrijft Jean-Marie Dedecker naar aanleiding van de reacties op de lezing die Jeff Hoeyberghs gaf voor de studentenvereniging KVHV.

Jeff Hoeyberghs is een plastisch chirurg. Zijn medische biotoop is die van rijkeluiskakkers met aangewaaid geld. De Porsche van een dokter moet ook tanken. Dus ging Jeff snijden en zuigen, werd tietlifter en rimpelvuller van een stoet aan Latemse botoxmaskers die zo strakgetrokken wil worden als de hongermannequins op de catwalk. Beoefenaar van de vrijwillige besnijdenis in de betere kringen. Hun trillende creditkaarten produceren hogere tonen dan het ziekenhuistarief van een verminkte brandwondenpatiënt. Jeff de slankheidsslager geleidt zijn slachtoffers naar de slachtbank van zijn privékliniek, pakt zijn potloodje en begint op bloot vel te tekenen waar hij bijvullittekens kan maken om de boel op te pompen of van een aambei een hazenlip te maken.

Ultimatum over E40-parking: "Permanente bewaking en ANPR-camera's"

Jean-Marie Dedecker stelt een ultimatum over de mogelijke sluiting van de parking langs de E40 in Mannekensvere. Na een bezoek vrijdag moeten er volgens hem permanente bewaking en ANPR-camera's komen. "Is er na een week geen goedkeuring, dan moet de parking onherroepelijk dicht", zegt Dedecker. Langdurig parkeren of uitrusten is voor vrachtwagenchauffeurs intussen niet meer mogelijk.

Eerder dit jaar werd de parking al omsloten met omheining en prikkeldraad om transmigranten te ontmoedigen, maar dat bleek geen effect te hebben. Na Dedeckers bezoek vrijdagmorgen, samen met afgevaardigden van de politiediensten, tankstation Texaco en Agentschap Wegen en Verkeer, werd de snelwegparking al deels afgesloten. "Er zijn betonblokken geplaatst bij de parkeerplaatsen voor vrachtwagens. Langdurig parkeren of uitrusten is niet meer mogelijk, enkel nog tanken", zegt de burgemeester. Intussen worden ook de bewakingscamera's van Texaco rechtstreeks aangesloten op de meldkamers van de federale politie. Dedecker dringt aan op meer maatregelen. "De federale politie moet permanente bewaking aanbieden, zoals in Jabbeke en Westkerke met hondenpatrouilles. Dat heeft zijn nut bewezen. Ook in Mannekensvere moeten ANPR-camera's met nummerplaatherkenning worden geïnstalleerd om mensensmokkelaars en betrokken vrachtwagenchauffeurs af te schrikken. Deze maatregelen zijn een laatste redmiddel. Nadat de bevoegde ministers (Lydia Peeters van Open Vld en Pieter De Crem van CD&V, red.) mijn aangetekend schrijven hebben gekregen, geef ik een week de tijd om die eisen in te willigen. Anders moet de parking onherroepelijk dicht", zegt Dedecker. HLN (BBO)

Race tegen de klok: in het Twitterparlement moeten Kamerleden hun woorden tellen (en op hun tellen passen)

'Dat de volksvertegenwoordigers in hun eigen theater nog enkel dienen als klapvee voor hun eigen partijbobo's, hebben ze enkel aan zichzelf te danken', schrijft Jean-Marie Dedecker.

Er staat nu een aftikklokje in de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Als de cameralichtjes aanfloepen van Villa Politica tijdens het wekelijkse vragenuurtje krijgen onze politici nog exact 120 seconden spreektijd om een politieke kwestie aan te kaarten, een stelling te ontwikkelen en een minister op de rooster te leggen. Dit is net evenveel tijd als in het Quizprogramma Blokken om een achtletterwoord te vinden.

De parlementsleden zijn gewaarschuwd: de aftelklok wordt zo dadelijk voor het eerst gebruikt.

De politieke islam is geen ideologie die op een paar maanden uitdooft

'Naïviteit is de moed van een lafaard', schrijft Jean-Marie Dedecker over het terughalen van Belgische Syriëstrijders. 'Beter voorkomen dan genezen.'

Volgens de Franse denktank Fondapol werden er de laatste 40 jaar 34.000 terreuraanslagen gepleegd. Gemiddeld 850 per jaar met dagelijks gemiddeld 11 doden. Islamisme is al jaren de dodelijkste vorm van terrorisme, van de markt in Karachi tot in een schooltje in Beslan en op de zeedijk van Nice. Het Midden-Oosten is de vechtkooi van de wereld geworden en door wegkijkende zoetwaterpolitici werd het een Europees importproduct met de godsdienstvrijheid als alibi. De monsterlijke plofbaarden die onze beschaving willen vernietigen en naar de Syrische zandbak vertrokken om daar het islamitisch Kalifaat met massamoordpartijen te vestigen, leden een smadelijke nederlaag, en willen nu terugkeren naar het goddeloze westen. Er gaat geen week voorbij of ons EQ en onze traanklieren worden aangesproken over het lot van die IS-beulen, hun pikzwarte weduwen en hun kroost, die nu gevangen zitten in Syrië.

Gesubsidieerde dramaturgen kunnen het best dramatiseren

'Van protest op het podium naar luidruchtig straattheater is maar een kleine stap', schrijft Jean-Marie Dedecker over het protest tegen de geplande verlaging van de cultuursubsidies.

Wie denkt dat de culturo's alleen op straat komen als de prijs van een mojito, een snuifje coke of een jointje de hoogte ingaat, heeft zich schromelijk vergist. Ze voelen zich door de besparingsmaatregelen van onze kersverse minister-president Jan Jambon in hun kruis en hun portemonnee getast, en voor wie het gewoon is naakt op de bühne te staan is dat een pijnlijke houdgreep. Van protest op het podium naar luidruchtig straattheater is dan maar een kleine stap. Niet dat de toestand zo dramatisch is, maar wie opgeleid is in de kunst van de dramaturgie kan het best dramatiseren. De afkickverschijnselen van de subsidieverslaafden beginnen zelfs pathetisch te klinken. De grootste roeptoeters krijgen altijd het meeste aandacht.

Het blijft aftellen tot de volgende zwartgeblakerde zondag'

Zolang men de bezorgdheden van de zwijgende meerderheid niet serieus neemt blijft het aftellen tot de volgende zwartgeblakerde zondag', schrijft Jean-Marie Dedecker.

Net op de dag dat het vuur in Spouwen-Bilzen in de pan en uit het dak sloeg door een racistisch haatmisdrijf, kwam ook het bericht binnen dat we dit jaar al na 10 maanden door de opvang van 23.443 zielen procentueel Europees kampioen zijn in de vluchtelingenopvang, een stijging met 18% ten opzichte van vorig jaar. Het Verenigd Koninkrijk staat op de 2de plaats met 12%, gevolgd door Frankrijk (7%) en Zweden (5%). In Nederland en Duitsland zijn de aanvragen zelfs teruggelopen met resp. 5 en 8%. Elke maand komen er hier nu 3.000 nieuwkomers aan de deur kloppen, transmigranten niet meegerekend want die weigeren asiel aan te vragen. Op 12 november werd er zelfs een record van 275 nieuwe inschrijvingen gevestigd.

De reden ligt voor de hand, dat moet nu zelfs Dirk Van den Bulck doodgemoedereerd toegeven. Onze commissaris-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen (en niet bepaald een 'vriend' van Theo Francken) legde afgelopen week in De Standaard de vinger op de open wonde: 'Erkende vluchtelingen hebben in de EU-lidstaten evenveel sociale rechten als de burgers van dat land. Maar een Griek krijgt minder sociale bijstand dan een Belg. Dus reizen al erkende vluchtelingen door naar landen waar het beter is.'

Antisemitisme wordt stilaan gereduceerd tot een containerbegrip

Wie de roede niet spaart voor de uitwassen van de ene woestijngodsdienst hoeft zijn ogen niet te sluiten voor de andere', schrijft Jean-Marie Dedecker.

Sedert februari is het al hommeles tussen de keppeltjes en de Aalsterse zotskappen. In juli zat het er ook bovenarms op toen Dimitri Verhulst in een opiniestuk "Gestolen land" zijn verontwaardiging over de apartheidsstaat Israël in onverhulde zinnen uitkreet: 'Praten met uitverkorenen is lastig. Zodra je over Israël en het lot van de Palestijnen begint, kijken ze je aan alsof je de Holocaust hebt onderschreven...een veel te gladde calimero-houding om zelf te blijven onderdrukken.' Hij had het verder ook nog aangedurfd om de Franse joodse zanger Serge Gainsbourg te citeren: 'Joods-zijn is geen godsdienst. Geen enkele godsdienst laat mensen zo'n neuzen krijgen.' Er werd prompt een strafklacht aangekondigd tegen Verhulst wegens antisemitisme. De successchrijver was o.a. geschokt door de zelfmoord van de 22-jarige jarige Palestijnse schrijver Mohanned Younis: 'gestolen land, gestolen levens', en zoveel meer. Voorbeelden legio. Op 4 juli vernielden Israëlische troepen drie watercontainers en 2500 bomen in Khirbet Al-Duqayqah, in Palestijns gebied. Deze waren gefinancierd door Oxfam met Belgisch geld. In 2017 werd er al een door ons land gefinancierde school zwaar beschadigd in Jubbet Al Dib bij Betlehem. In Abu Nwar werden door de Belgische Ontwikkelingssamenwerking betaalde zonnepanelen in beslag genomen. Toen Verhulst zijn column schreef moesten de Palestijnen weerom hun hart vast houden, hun grond en land kunnen ze niet meer vasthouden, ze werden er van verjaagd en bestolen, en een paar miljoen zitten opgesloten in Gaza, de grootste openluchtgevangenis van de wereld.

Er is niets christelijks in de politiek, behalve het kruisigen van elkaar

'Door de voorzittersverkiezingen wordt de soep er heet gekookt, maar lauw opgediend', schrijft Jean-Marie Dedecker over partijhoofdkwartieren waar men zich opmaakt om een nieuwe voorzitter te kiezen.

De temperatuur loopt hoog op in de gaarkeukens van de politieke partijen. Door de voorzittersverkiezingen wordt de soep er heet gekookt, maar lauw opgediend.

Er zijn bijvoorbeeld zeven kandidaten ingeschreven voor de ratrace naar de voorzitterszetel van de CD&V. Velen worden geroepen, weinigen uitverkoren. In 1988 voelden er zich ook zeven dwergen geroepen om de voorzittershamer van de toenmalige CVP ter hand te nemen. Die zeven boskabouters werden door Martens en Dehaene van hun paddenstoel geplukt nog vooraleer ze er op zaten. Na een situatie die door Hugo de Ridder omschreven werd als 'Sneeuwwitje en de zeven dwergen', werd Herman Van Rompuy uit de studiedienst opgevist en drie dagen later op de troon geplaatst. De rest is geschiedenis. De CVP had toen nog 43 zetels in de Kamer, nu nog... 12. De rustige vastheid is vastgeroest.

Hoelang laten we de verstekelingen nog stikken

'De mix van onkunde en onwil bij de politietop is een explosieve cocktail', schrijft Jean-Marie Dedecker. 'Opgepakte draaideurmigranten worden telkens met een boterbriefje en de loze belofte om het land te verlaten weggestuurd.'

De Britten hebben berekend dat elke verstekeling die het Verenigd Koninkrijk bereikt zo'n 20.000 pond kost aan opvang en aan wettelijke nazorg. Ze malen er dan ook niet om om zelf hun vooruitgeschoven grenscontroles in Frankrijk te betalen. Deze worden uitgevoerd door The Border Force net voor de trucks in de havens van Calais en Duinkerke op de ferryboten rijden, of op de trein aan de Eurotunnel in Coquelles naar Folkestone en Dover.

In Spanje is Vrouwe Justitia een wraakgodin.

Mensen opsluiten omdat ze de mening van het volk verkondigen, zijn strafmaatregelen van een dictatuur, schrijft Jean-Marie Dedecker in zijn column van deze week. 'Hadden de hautaine Europese leiders in oktober 2017 aan de juiste kant van de geschiedenis gestaan, dan was het vandaag rustiger

Onlangs had ik de eer om te tafelen met de Catalaanse verbannen ex-premier Carles Puigdemont. Niet te lang. Hij moest dringend naar Zaventem om zijn vrouw en kroost op te halen die hem één keer om de maand komen opzoeken in zijn ballingsoord Waterloo.

Afgelopen week kreeg hij een Europees en internationaal aanhoudingsbevel in zijn bus om te gaan brommen in Madrid, omdat hij in oktober 2017 vreedzaam een referendum georganiseerd had over de Catalaanse onafhankelijkheid. Of het ooit zo ver komt, ligt nu in handen van de Belgische justitie, want de gewezen burgemeester van Girona beschikt hier inmiddels ook over een Belgische identiteitskaart. Hopelijk neemt hij nu niet de kersverse zelfverklaarde mensenrechtenadvocaat Johan Vande Lanotte onder de arm, want dan riskeert hij het om levenslang weg te rotten in de kerkers van El Dueso.

Jean-Marie Dedecker: ‘Ik wil geen generatie die gedeprimeerd is door de klimaatreligie’

Ik behoor niet tot de fossiele lobby die de toerekeningsvatbaarheid van de boodschapper tracht te ridiculiseren, ook als is het een stampvoetende tiener die met stoom uit de oren de massa bespeelt. Ik behoor wel tot een minderheid van grootvaders die een zwaar autistisch kind onder zijn nakomelingen heeft. Ik sluit me – bij uitzondering – aan bij de commentaar van de Russische autocraat Vladimir Poetin die ‘Greta Thunberg goed en oprecht vindt, maar dat volwassenen er alles moeten aan doen om kinderen en teeners niet in extreme situaties te brengen en dat we hen moeten beschermen tegen overmatige emoties die de persoonlijkheid van kinderen niet kunnen verdragen en vernietigen’.

'Ik heb het moeilijk met de afschaffing van de opkomstplicht, net omdat de vrijheid beschermd moet worden'

Jean-Marie Dedecker vindt het geen goed idee om partijen ter rechter en ter linkerzijde bij de verkiezingen te benadelen omdat ze succesvol zijn bij een gedemotiveerd en ontgoocheld kiespubliek. 'Ook in het liberalisme staan er plichten tegenover rechten.'

Net op de dag dat de mensen in Afghanistan thuis bleven bij de verkiezingen, uit angst om opgeblazen te worden door de Taliban, kwam onze nieuwe Regentenraad aan het Martelarenplein met de tijding dat de opkomstplicht bij de gemeenteraadsverkiezingen in de toekomst afgeschaft zal worden.

Is het grondwettelijk hof wel zo hoffelijk?

Jean-Marie Dedecker hekelt het Grondwettelijk Hof als asielcentrum voor uitgerangeerde politici. 'Een jarenlange trouwe partijvazaliteit en een parlement als knikkende stemmachine volstaat om iemand levenslang in de gerechtelijke politieke poppenkast te benoemen.'

Het is weer stoeltjesdans in de Wetstraat. Het gaat niet alleen om de wedloop op minsterpostjes bij de nieuwe regeringsvormingen, maar zelfs ons eerbiedwaardig Grondwettelijk Hof ontsnapt niet aan deze carrousel.

In een normale democratie worden wetten gemaakt in het parlement en vervolgens zien rechters erop toe dat ze correct worden toegepast, in alle onafhankelijkheid. Dat is het principe van de scheiding der machten, zoals het in de 18de eeuw uitgedokterd werd door Verlichtingsdenker Montesquieu, met een wetgevende, een uitvoerende en een rechterlijke macht. Lange tijd was daarom de gedachte aan een gerechtshof dat wetten kon vernietigen volkomen uit den boze. In ons Koninkrijkje duurde die periode van zuivere theoretische scheiding der machten liefst meer dan 150 jaar. Pas in 1989 besloot men om in ons land een volwaardig Grondwettelijk Hof op te richten (in opvolging van het Arbitragehof), dat het parlement op de vingers kon tikken indien het een wet stemde die zou indruisen tegen de Grondwet.

Open brief aan Jean-Claude Juncker: 'Ons van intolerantie beschuldigen is een grove leugen en een zware belediging'

Geachte Heer,

Niettegenstaande uw batterij aan titels neem ik de vrijheid om u vanaf hier te tutoyeren in plaats van te vousvoyeren. Ik ben immers zo hard op mijn ziel getrapt door de onzin die je verkocht hebt in de krant De Tijd van 14 september dat ik moeite heb om enige vorm van een hoofse beleefdheidsformule te handhaven.

Ik citeer: 'Het België van vandaag is evenwel niet meer dat van vroeger. Ik ga vaak naar de Belgische kust. Enkele dagen per jaar ben ik in Middelkerke. Ik stel er helaas vast dat de tolerantie afneemt. 30 jaar geleden kon ik bij de slager of de bakker gerust iets in het Frans bestellen. Vandaag wordt dat niet meer geaccepteerd, dus praat ik Duits. Dat kan blijkbaar wel. Ik vind dat schandalig belachelijk.'

Ruis op de lijn: wedden dat KPN volgend jaar een overnamebod doet op Proximus?

Dominique Leroy gaat in Nederland het dubbele verdienen, en is er verlost van politieke schoonmoeders en -vaders', schrijft Jean-Marie Dedecker over het vertrek van de Proximus-ceo naar KPN.

Veertig procent van de wereldeconomie wordt gedirigeerd door nauwelijks 500 multinationals. Aan het hoofd daarvan staan CEO's met jaarsalarissen waarmee je alle magen van de Zimbabwaanse hongerlijders voor de komende eeuw kunt vullen. Meestal bedingen ze dan ook nog een ontslagvergoeding waardoor hun nakomelingen tien generaties lang lustig op exotische stranden kunnen rondlummelen. Als we ons afgunst-gen uitschakelen is het eerste nog voor discussie vatbaar, maar het tweede is gelegaliseerde diefstal.

'Verontwaardiging over Boris Johnson is erg selectief: in België maalt niemand erom als parlement buitenspel wordt gezet'

Boris Johnson is blijkbaar de enige democraat die de beslissing van het volk wil respecteren en zo snel mogelijk uitvoeren, ook al is het uit eigen politieke overlevingsdrang en machtsgeilheid, schrijft Jean-Marie Dedecker over de brexit.

Hij heeft iets guitigs, die Boris. Een slordige Jommekeskop en de blik van een schavuit die zich moet bedwingen om zijn voeten niet op de salontafel van het Franse Elysée voor de neus van president Macron te posteren. Een spitante tong en een geveinsde lak aan etiquette in de wereld van de stiff upper lip. De nar van Westminster. Een briljante geest en een sluw en meedogenloos politicus, gekneed in het elite-onderwijs van Eton College en Oxford, en groot geworden in de Conservatieve partij, waarin de broeder- en zustermoorden frequenter voorkomen dan in de verzamelde werken van William Shakespeare. Hij was de Brutus van David Cameron en Theresa May, en nu zelfs ook van Nicolas Soames, de kleinzoon van zijn eigen idool, Winston Churchill, over wie hij de lijvige hagiografie The Churchill Factor schreef.

Dwangmatige vernieuwingsdrang heeft ons onderwijs gedegradeerd'

Het wordt tijd om het onderwijs, de bakermat van kennisoverdracht, terug te geven aan de leerkrachten, en hun professionele gezagspositie in ere te herstellen', schrijft Jean-Marie Dedecker bij de start van het nieuwe schooljaar.

Morgen 2 september is het eerste schooldag. Naar jaarlijkse gewoonte worden we dan door de media gemasseerd met tranentrekkende beelden van wenende kleuters die moeders rok met moeite kunnen lossen. Maar naast de jaarlijkse terugkeer van deze emotionele kalendervreugde voor de nieuwe start is er ook het traditionele kalendergezeur en gejeremieer over het lerarengebrek, onderfinanciering, planlast, het dalende onderwijsniveau of het falende M-decreet. Zelfs het moslim-hoofddoekje is dankzij een activistische Leuvense rechter al terug op de schoolagenda geplaatst. Zwarte toga's kennen ook de kunst van timing.

De vlucht van Elon Musk: boete van 5.000 euro is zakgeld voor een miljardair, maar nefast voor ons imago

Jean-Marie Dedecker blikt terug op een recent bezoek van Elon Musk in ons land, dat niet over rozen liep.

Jobs, jobs,jobs. Het weerklinkt als een mantra bij elke regeringsvorming. Ze worden altijd met toeters en bellen aangekondigd maar verdwijnen niet zelden met stille trom. Elon Musk, miljardair, uitvinder, autofabrikant, rocketman, futuroloog...en zoveel meer (en niet noodzakelijk in die volgorde) passeert nu en dan eens in ons tochtgat aan de Noordzee, al dan niet incognito.

Hij was hier al een keer gepasseerd in 2015, een passage die gepaard ging met heel wat media-aandacht. De topman van Tesla werd toen door knipmessende politici en een roedel zwaaivolk van de Rotary ontvangen op het Antwerpse Schoon Verdiep, en achteraf ook nog door strak getrokken lakeien rondgeleid in de Lakense poppenkast voor een bakje koffie bij koning Philip. Als je zo rijk bent dat je in je eentje het gat en de begroting kan vullen, en als je een pak dollars in je achterzak hebt om een batterijfabriek te bouwen, wordt de rode loper overal ter wereld voor je uitgerold.

Zijn bezoek een paar maanden geleden was iets kleinschaliger van opzet. De flamboyantste paradijsvogel in het saaie kippenhok van autobouwers wilde er zich nu op 8 februari van dit jaar persoonlijk van vergewissen of zijn elektrische Tesla's in de haven van Zeebrugge met zachte handschoenen zouden ontscheept worden vooraleer ze uitrijden naar alle Europese uithoeken. Een jobplatform voor 150 havenarbeiders. Elon was met zijn privéjet, een Gulfstream G650ER van zo'n slordige 70 miljoen euro in Los Angeles , opgestegen om te landen op de luchthaven van Oostende, in het pilotenjargon Ostend Bruges Flanders International Airport genaamd.

Dit is een historisch gemiste kans om een einde te maken aan een kwarteeuw zwarte zondagen'

Jean-Marie Dedecker heeft opnieuw de pen ter hand genomen en laat zijn licht schijnen over de Vlaamse formatie. 'De kiezers van N-VA zijn in het kruis getrapt.'

Iemand vroeg mij waarom mensen zo weinig in politiek geïnteresseerd zijn. Het antwoord is nochtans simpel: omdat de politiek niet in de mensen geïnteresseerd is. De Amerikaans-Duitse novellist Charles Bukowski zei ooit dat het verschil tussen een democratie en een dictatuur er in bestaat dat je in een democratie eerst stemt en pas daarna de bevelen moet slikken. In een dictatuur verdoet men zijn tijd en geld niet met het organiseren van een stembusgang. In onze particratie geldt nu blijkbaar dezelfde stelregel.

'Ik heb stilaan last van een geestelijke hernia'

                                               

Jean-Marie Dedecker blikt in zijn laatste column voor een zomerpauze terug op veertien warme dagen politieke correctheid. 'Wat we vroeger "zomer" noemden, is nu "code oranje".'

Vroeger sprongen we van blijdschap zeven gaten in de ozonlaag bij subtropische temperaturen. Vandaag krijgen we psychologische begeleiding. Dergelijk hartverwarmend weertje noemde men vroeger 'zomer', nu 'code oranje'. Spuitbussen met factor 190 worden leeggespoten op lallend wit vlees en we moeten water drinken als een koe met vier magen. Een geur van angstdiarree komt uit ons tv-scherm. Onze weermannen en -vrouwen gedragen zich als ridders van de Klimaatapocalyps.
Op enkele plaatsen wordt het drinken echter wel beteugeld. Een benevelde ambetantenaar van het Vlaams expertisecentrum Alcohol en Drugs (VAD) sloeg alarm omdat onze 65-plussers blijkbaar dagelijks het vaakst aan de fles zitten, en dat hen goedkoop drank aanbieden niet onschuldig is. Prompt werden in enkel Oost-Vlaamse bejaardentehuizen de geestrijke dranken duurder. Een trappist kost er nu meer dan 3,80 euro, dat is het bedrag dat zo'n afkickcentrum van het leven per dag en per persoon spendeert aan voeding. Bibberbewoners die vastgelopen zijn in de ziekte van de eenzaamheid zitten te veel aan de teut en grootouderoppascontroleurs willen daarom de stop op de fles. Lallende besjes op de knie van geile gepensioneerde opa's verstoren de rust van de dementerende rusthuisbevolking na het nuttigen van een tweede Duvel of een derde neut Bokma. Paniek in pamperland. In onze opbergtehuizen moeten de hoestende rocheltrommels al vanaf 18 uur aan de luier en onder de wol bij gebrek aan nachtpersoneel, en dan kan een opspelende dronken opa met erectieproblemen wat tegenstribbelen. Als het sneeuwt en schemert in je hoofd word je al ras over het hoofd gezien en als kind betutteld. Het plaatsvervangend schaamrood gloeit van mijn kruin tot diep in mijn sokken.

'Zijn stadsmussen verheven boven boerenzwaluwen? Puntentelling van Mobiscore is op zijn minst bizar te noemen'

                                             
'Nietszeggende pacten worden vroeg of laat wetten', vreest Jean-Marie Dedecker na de discussie over de Mobiscore. 'Dat deze nieuwe woonthermometer alleen maar richtinggevend zou zijn, gelooft geen kat.'              

We stikken stilaan van de reglementitis en de bemoeizucht. Onze Vlaamse regelneven hebben in opvolging van de betonstop nog een nieuwe geitenwollensokken pestregel uitgevonden om plattelandsvluchtelingen naar de steden te lokken: De Mobiscore. Dit is een puntenboek waarmee de Vlaamse overheid in kaart brengt hoe dicht woningen bij allerlei openbare voorzieningen liggen (scholen, openbaar vervoer, winkelcentra...) en zo de milieu-impact van mogelijke verplaatsingen, die een gemiddelde Vlaming vanuit zijn woning maakt, beloont of bestraft. De puntentelling van de Mobiscore is op zijn minst bizar te noemen: joggen en fietsen in de natuur levert volgens de manipulatoren geen punten op, maar de nabijheid van zweet- en peeskamertjes in een fitnesscentrum van een stad wel.

Een nieuw beleidsinstrument, zogezegd om als leidraad te dienen bij de woonstkeuze en om te sensibiliseren, maar in werkelijkheid een nieuwe stok om mee te slaan. 'Met de Mobiscore heeft de politiek eindelijk een intelligent en veelzijdig instrument in handen om verstandig te sturen en te belonen, bijvoorbeeld via de btw, de fiscus of een aangepaste woonbonus.' Naast onze landelijke architecturale koterij krijgen we er nog een extra fiscale koterij bovenop als het van Leo Van Broeck afhangt, ten laste van de plattelandbewoners. Stedelingen krijgen nochtans al vier keer meer uit het Gemeentefonds dan dorpelingen; 40% van die subsidies gaat naar Gent en Antwerpen. 'Vlaanderen betaalt via het gemeentefonds een veelvoud per inwoner in de steden van meer van 200.000 inwoners dan voor een inwoner van een gemiddelde landelijke gemeente (1.400 versus 220 EUR per inwoner)', schreef ook burgemeester van Ledegem Bart Dochy hier eerder al.

'Politici praten over de Verlichting maar denken dat het gaat over de lamp boven hun hoofd'

'Tot de regeringsvorming gaat de kastijding van de verliezende partijvoorzitters onverdroten door', schrijft Jean-Marie Dedecker. 'We worden geregeerd door mensen die te weinig moed hebben om te doen waarvan ze denken dat het goed is.

'De protocollaire creativiteit van Patrick Dewael bij de eedaflegging was eerder een zwaktebod dan een statement.'

De telkens terugkerende storm van selectieve verontwaardiging over de parlementaire uittredingsvergoedingen is terug gaan liggen en de nieuwe volksvertegenwoordigers zijn deze week ingezworen. We komen ondertussen meer en meer tot de vaststelling dat de kiezer wel mag stemmen, maar alleen op de door de machthebbers toegestane wijze.
'Als het volk niet volgt, kies dan een ander volk.' Beter dan Bertolt Brecht kan je de posttraumatische verkiezingsstress van onze politieke elite niet samenvatten. Ons politiek-correct laagland is weerom opgeschud. Het verdriet van België is het politiek en intellectueel onvermogen om met de realiteit om te gaan. Met de logica van een hysterische kleuter, maar hijgerig van morele superioriteit, kwamen partijvoorzitters als Gwendolyn Rutte en Wouter Beke hun uitsluitingsriedels over het Vlaams Belang al afdreunen nog vooraleer alle stemmen geteld waren. Het zijn behoudsgezinde roeptoeters die over democratie praten zoals een prostituee over hoofse liefde. De democratie is niet in gevaar omdat het Vlaams Belang aan de deur van de macht klopt. Ze is in gevaar omdat een groepje trado's de wil van de kiezer niet respecteert en haar eigen macht wil consolideren door het VB uit te sluiten. Ze praten over de Verlichting maar ze denken dat het gaat over de lamp die boven hun hoofd hangt.

Het wordt snikheet in de ketelkamers van de politieke partijen.

Jean-Marie Dedecker buigt zich over de interne spanningen bij de verliezers van de verkiezingen. 'Bij Wouter Beke staat het zweet al in de schoenen en knelt de strop al rond de nek. Het is wachten tot iemand de valkuil onder zijn voeten opent.'

Het is bijltjesdag bij de traditionele politieke partijen. Net zoals bij de voetbalclubs hoort het bij de nederlaagrituelen dat er een zondebok geslachtofferd wordt. In de sport is dat de trainer, in de politiek de partijvoorzitter.
N-VA-voorzitter Bart De Wever kan rustig achterover leunen, een aderlating leidt nog niet tot bloedarmoede.
Tom Van Grieken (Vlaams Belang) werd door vriend en vijand op het schild gehesen en zit er nu gebeiteld, want bij het Vlaams Belang is de voorzittershamer bijna een erfelijke verworvenheid.
Het drammerige Calvisme en de kostprijsberekening van haar klimaatobesitas heeft Groen een overwinningsnederlaag opgeleverd. Het moet nu nog blijken hoe almachtig Meyrem Almaci (Groen) blijft.

Bevries gemeentebelasting met lokaal pact

Gemeentebesturen ontvangen vandaag grotendeels hun inkomsten uit de personenbelastingen en uit de onroerende voorheffing. De aanvullende gemeentelijke belasting op de personenbelasting (APB) wordt gevestigd als een percentage op de inkomstenbelastingen. En de onroerende voorheffing is een gewestbelasting, gevestigd op het kadastraal inkomen van onroerende goederen: gronden, woningen en gebouwen. Gemeenten en provincies vestigen opcentiemen op de gewestelijke onroerende voorheffing.

verdoken gemeentebelastingen via de intercommunales

Zowel de percentages van de aanvullende gemeentelijke belasting op de personenbelasting en de opcentiemen op de onroerende voorheffing verschillen historisch van gemeente tot gemeente. Er zijn gemeenten die vooral net na verkiezingen de lokale belastingen verhogen, maar er zijn veel gemeentebesturen die meer en meer gebruik maken van de zogenaamde verdoken gemeentebelastingen via de intercommunales.

Een tweede aanslagbiljet

De voorbije jaren werd de energiefactuur quasi een tweede aanslagbiljet voor alle gezinnen in Vlaanderen, waarbij ook de dividenden van Eandis en Infrax (nu Fluvius) voor hun aandeelhouders (de gemeenten) fors stegen. De opbrengsten van de distributietarieven in de duurdere energiefacturen vloeien dus voornamelijk naar de gemeentekassen.

zoektocht van verschillende gemeentebesturen naar extra inkomsten

Wij stellen vandaag openlijk dit systeem in vraag, omdat een energiefactuur namelijk niet moet dienen om de gemeenten te financieren. Een zelfde verhaal met de afvalfactuur van de gezinnen: ook deze stegen fors de voorbije jaren. Heel wat afvalintercommunales zijn deze dagen druk in de weer om te zorgen voor nieuwe extra inkomsten voor hun aangesloten gemeenten. Niet een duurdere afvalverwerking is hiervan de reden, maar wel de zoektocht van verschillende gemeentebesturen naar extra inkomsten.

In Oost-Brabant willen de traditionele partijen CD&V, Open Vld en Groen in afvalintercommunale Ecowerf vanaf volgend jaar de afvalprijzen voor het containerpark zelfs gaan verdubbelen tot verviervoudigen. Op een ogenblik dat geen enkele gemeente nog amper het zwerfvuil en sluikstorten onder controle krijgt, zijn dit dus ronduit verkeerde beslissingen. Maar blijkbaar is bij velen de zorg voor de gemeentekas groter dan de zorgen om de problematiek van zwerfvuil.

Milieubelasting

Bovendien zijn er ook heel wat gemeenten die opnieuw een milieubelasting invoerden. Dat heel wat gemeenten deze milieubelasting die maximaal 55 euro per jaar en per gezin mag bedragen en die in elke Vlaamse gemeente in 2010 werd afgeschaft nu opnieuw invoeren is ronduit hypocriet. Dat deze milieubelasting in 2010 in elke Vlaamse gemeente werd afgeschaft, kwam door het lokaal pact dat de Vlaamse overheid met de gemeenten afsloot.

forfaitaire huisvuilbelasting of milieubelasting afschaffen

De Vlaamse regering trok toen 612 miljoen euro uit om de schulden van de gemeenten die toetraden tot het lokaal pact met 100 euro per inwoner te doen dalen. In ruil moesten die gemeenten hun belastingdruk bevriezen en de forfaitaire huisvuilbelasting of milieubelasting afschaffen of vervangen door een belasting volgens het principe ‘de vervuiler betaalt’. Nadat de afvalfacturen sinds 2010 tot een maximum worden opgetrokken volgens het principe de vervuiler betaald, voeren blijkbaar heel wat gemeenten nu opnieuw de forfaitaire milieubelasting van 55 euro per gezin per jaar opnieuw in. Ook hier primeert enkel de zorg voor de gemeentekas en absoluut niet de zorg voor ons milieu.

Bevries belastingsdruk, herwerk gemeentefonds

De belangrijkste reden waarom veel gemeentebesturen vandaag vooral de verdoken gemeentebelastingen geniep laten stijgen is de impact van de federale taxshift die tegen 2021 op kruissnelheid komt en waarbij de gemeenten heel wat minder inkomsten krijgen. Maar ook de enorme kostprijs van de recente brandweerhervorming betekenen voor heel wat gemeenten een gigantische stijging van hun uitgaven voor veiligheid.

hoog tijd voor een nieuw lokaal pact

Sommige gemeenten, zoals bijvoorbeeld Mechelen, trachtten onlangs nog een pure belastingverhoging als een lokale taksshift te verkopen. Maar het merendeel van de gemeenten maakt liever gebruik van geniepige belastingverhogingen via de intercommunales. Op een ogenblik dat de facturen voor alle gezinnen maar blijven stijgen door allerhande nieuwe verdoken belastingen, is het hoog tijd voor een nieuw lokaal pact tussen Vlaanderen en de gemeenten.

Centraal in dit pact moet een bevriezing van de belastingdruk en een nieuw financieringsmodel voor de gemeenten worden afgesproken. Niet langer gemeenten financieren via dividenden vanuit intercommunales, maar een herwerkt gemeentefonds zijn al een grote stap voorwaarts in eerlijkere en transparantere lokale fiscaliteit. De vorming van een nieuwe Vlaamse regering is daarom nu de uitgelezen kans om deze problematiek ter harte te nemen in het nieuwe Vlaamse regeerakkoord.

Eerlijke en transparante fiscaliteit

Want de voedingsbodem van onvrede van heel wat burgers in de politiek zit namelijk in de ene na de andere geniepige stijging van de kosten voor basisdienstverlening die meer en meer wegen op alle gezinsbudgetten. Inwoners hebben namelijk geen probleem om bij te dragen voor gemeentelijke dienstverlening, maar zijn het wel beu dat vele gemeentebesturen de facturen gewoonweg blijven doorschuiven. Niet burgerbegrotingen, maar eerlijke en transparante fiscaliteit zijn de oplossing.

Jean-Marie Dedecker en Peter Reekmans

Vlaams Belang kon haar eigen cordon steeds als kuisheidsgordel gebruiken. Het is tijd voor andere recepten.

'Als democratie al ergens voor bedoeld is, dan is het wel voor mensen die hun gevoel van machteloosheid omzetten in een politieke keuze', schrijft Jean-Marie Dedecker. 'Wie hun stem negeert is het woord democraat onwaardig, en misbruikt het cordon sanitaire als enkelband van de democratie.'

Zondag 26 mei: Groen lachte groen, blauw werd bont en blauw geklopt, rood zakte in de bloedrode cijfers en geel kreeg een bruin randje. De traditionele partijen incasseerden een electorale opdoffer die stilaan leidt tot het niveau van hun irrelevantie. Hun voorzitters kregen er een stress veroorzakende verkramping van, omdat ze steeds meer energie en zelfverloochening nodig hadden om de werkelijkheid te onderdrukken. De verkiezingen waren een opgestoken middenvinger naar onze politieke kaste; een zoveelste uiting van het antisysteemdenken en een F*ck You tegen het establishment die de zuurtegraad bij de bevolking maar niet wil begrijpen. 'Verkiezingen worden gewonnen omdat mensen voornamelijk tegen iets stemmen, en niet voor iemand', zei de Amerikaanse journalist Franklin P. Adams (1881-1960) een eeuw geleden al.

Resultaten Kamerverkiezingen 2019

Ik ben al dertig jaar tegen het cordon sanitair

Jean-Marie Dedecker liet zich als onafhankelijke op de N-VA-lijst niet muilkorven en spreekt ook nu klare taal . "Ik zeg al dertig jaar dat het cordon sanitaire niet deugt. We moeten praten met Vlaams Belang." Dedecker scoort ontzettend goed als lijstduwer.

DEDECKER PAKT KAMERZETEL ALS ONAFHANKELIJK LIJSTDUWER

Dat ik als lijstduwer zo hoog scoor, is uniek. Ik ga me amuseren in het parlement

Dedecker leefde rustig naar de verkiezingen toe. 's Ochtends ging hij met zijn vrouw Christine Dehaemers stemmen in deelgemeente Slijpe, daarna volgde nog een inspectieronde bij de verschillende kiesbureaus. En 's middags reed de Middelkerkse burgemeester op z'n dooie gemak het gras af en keek hij naar het wielrennen."Het was een rustige campagne. De gemeenteraadsverkiezingen waren erop of eronder, maar naar de federale verkiezingen leefde ik ontspannen toe."

Veel kalmer
Christine knikt bevestigend. "Jean-Marie was veel kalmer dan in oktober." Toch schrikt Dedecker niet van de sterke score van Vlaams Belang. "De uitslag is een gezamenlijke middenvinger van de kiezer. Tegen de doorgedreven reglementitis bijvoorbeeld. Ik spreek me trouwens al dertig jaar uit tegen het cordon sanitaire. Dat werd me toen bij Vld niet in dank afgenomen. Maar als je een partij laat deelnemen aan de verkiezingen en de kiezer heeft duidelijk gesproken, dan met je dat een kans geven. Voor diezelfde reden ben ik tegen de kiesdrempel. Kijk, ik vind Vlaams Belang sociaal-economisch te links, bijvoorbeeld, maar je moet naar de kiezer luisteren. Bij de stemtest kwam ik voor 83 procent bij N-VA uit en ik blijf die partij ook steunen. De klassieke partijen zullen zich allicht wentelen in allerlei excuses: 'we blijven al bij al stabiel' of 'onze score is niet zo slecht als voorspeld in de peilingen'. Wat nu nodig is, is een goed rechts beleid."

"Ik ga me smijten"

Dedecker stevent af op een Kamerzetel: even voor 23 uur haalde hij rond de 30.000 voorkeurstemmen, drie keer zoveel als de tweede op de West-Vlaamse N-VA-lijst Yngvuld Ingels en amper 2.000 stemmen minder dan lijsttrekker Sander Loones. Dedecker liet tijdens de verkiezingsdag al weten dat een goed resultaat niet noodzakelijk gelijk moet staan aan een zetel, al lijkt hij er toch in te slagen. Er dus nog altijd sprake van een Dedecker-effect. "Ik ben een man van het volk. Ik had voorspeld dat Vlaams Belang minstens 17 procent zou halen, net omdat ik tussen de mensen sta. En dat ik als lijstduwer zo hoog scoor, is uniek. Ik ben in principe verkozen - nog niet alle stemmen zijn geteld - en ga me amuseren in het federaal parlement. Het is de taak van een parlementariër om de macht te controleren en iedereen weet dat ik me op veel thema's ga smijten, zoals fiscaliteit en migratie. Het is ook belangrijk dat ik in Brussel contacten kan onderhouden voor Middelkerke."

Dedecker wordt in juni 67 jaar. "We gaan ons nog een paar jaar amuseren in het parlement, maar het waren wel mijn laatste federale verkiezingen. Ik blijf intussen burgemeester van Middelkerke - een absolute droomjob."

 

Politieke conférence Brugge

Europa stoot aan haar buitengrenzen op haar eigen grenzen.

'Naar een bokaal goudvissen kijken is spannender dan een tv-debat van Europese leiders', schrijft Jean-Marie Dedecker.

Je zou het bijna vergeten, maar op 26 mei zijn er ook Europese verkiezingen. De kieslijsten worden overal steevast aangevoerd door nationaal afgeserveerde politici, van Kris Peeters tot Guy Verhofstadt en Geert Bourgeois. Uit een Eurobarometer-peiling bleek dat eind februari maar een derde van de Europeanen wist dat er verkiezingen zaten aan te komen, en slechts 5 procent kende de exacte datum. Op het Vrijthof in Maastricht, waar André Rieu jaarlijks dirigeert voor tienduizenden melomanen, hielden de Europese Spitzenkandidaten hun eerste verkiezingsdebat. Het publiek bestond amper uit een paar honderd keurige witte jongeren, allemaal dromend van een vette job aan het Schumanplein. Topfavoriet Manfred Weber gaf zelfs verstek vanwege een verjaardagspartijtje. Te zegezeker, want de opperste EU-Mandarijn wordt door een coalitie van partijen op het schild gehesen, niet door het volk.

Wie straffeloosheid zaait, oogst criminaliteit.

'De moord op Julie Van Espen legt opnieuw de pijnpunten van een falende justitie bloot', schrijft Jean-Marie Dedecker.

Met de regelmaat van een klok worden we geconfronteerd met de wereldvreemdheid van justitie. Van het bevel tot afbraak van een zwembad door een verzuurde klagende buur, tot een invalide man die na 16 jaar procederen nog een toegekende schadevergoeding van 2,5 miljoen euro misliep, omdat een verkeerde rechter zijn handtekening onder het vonnis zette. Pas als de waanzin ons in ons diepste wezen raakt, zoals de gruwelijke moord op een onschuldige jonge vrouw, die je dochter of zuster kan zijn, wordt de collectieve verontwaardiging nog opgeschrikt.

Meteen na de verkiezingen is men al vergeten wat men ervoor beloofd heeft

'Wie zei ook weer dat verkiezingen al lang afgeschaft waren moesten ze iets veranderen?' vraagt Jean-Marie Dedecker zich af in aanloop naar de verkiezingen. 'Na 26 mei lachen we terug groen en betalen we ons blauw.'

Je komt ze terug overal tegen langs Vlaamse wegen. Politici lachen hun witte tanden bloot op plakborden in strategische weilanden en achter de ramen van ideologisch gelijkgestemden. Het laat de passanten even onverschillig als de grazende koeien. Raamprostitutie met affiches is al lang voorbijgestoken door de toogpraatkuil op sociale media. Maar nood breekt wet. Opvallen is de boodschap voor wie het ellebogenwerk bij de lijstvorming gewonnen heeft en nu veroordeeld is tot een naamloze rit in de buik van het kandidatenpeloton. De papborstel wordt gebruikt als steekwapen en borden staan vol slappe slogans.

Big Brother wordt nu geboren uit een huwelijk tussen Big Data en Big Moraal

'Vlaanderen dreigt China achterna te gaan, niet in economische performantie maar in pestgedrag, reglementitis en controle-ijver', schrijft Jean-Marie Dedecker nu de discussie over het rekeningrijden is gaan liggen.

De heisa afgelopen week over het mogelijkse invoeren van een kilometerheffing op onze wegen heeft nog een andere spijker onder onze wielen blootgelegd, namelijk de Orwelliaanse manier om iedereen de financiële rekening te presenteren. Big Brother zou immers meerijden op onze tolwegen. Een smarthone-applicatie om bij rekeningrijden te kijken waar we rond tuffen op onze Vlaamse kasseien, en vooral om de hoogte van de factuur te bepalen bij dit zondig gedrag, waren het jongste snufje om de werkende mens te belasten bij zijn broodnodige verplaatsingen. Een stroomhalsband voor wie daarbij de limiet van 70 km per uur zou overschrijden hoorde net niet bij dit pakket, en gelukkig ook geen muilkorf. Bij gebrek aan draagvlak voor de zoveelste aanslag op onze vrijheid ondergingen de staat en alle politieke partijen de druk van de meerderheid, en de steekvlammen sloegen uit de pan van de sociale media. Die korte opstoot van collectieve verontwaardiging leidde vervolgens tot voortschrijdend inzicht bij onze tollenaars en onze regenten, en we werden voorlopig van deze nieuwe leiband bevrijd. Rekeningrijden voorlopig terug naar af.

De lat werd in het onderwijs zo laag gelegd dat je al een limbodanser moet zijn om eronderdoor te kruipen

Jean-Marie Dedecker neemt ons onderwijs onder de loep: 'Pretpedagogie werd de heilsleer terwijl leraars alleen maar les willen geven en verlost willen worden van hun administratieve lasten.'

Met de regelmaat van de klok komen er onheilstijdingen over ons onderwijs aangewaaid. De inspectie buist nu de helft van de secundaire scholen, en de wijsneuzen van het Ministerie van Onderwijs kwamen deze week na enkele Leuvense professoren ook met een even vernietigend rapport vol zelfbeklag, maar zonder schuldbekentenis.

In elke regering van ons land zit een minister die van automobilisten pesten zijn bijberoep heeft gemaakt

'Ben Weyts wil de honden van de stroomhalsband, en de automobilisten aan de elektronische ketting', schrijft Jean-Marie Dedecker, die in rekeningrijden 'een platte belasting op arbeid' ziet.

Vorig jaar stond in Turnhout een 33-jarige verkeersdeskundige terecht. De voormalige werknemer van het Agentschap Wegen en Verkeer gooide van februari 2016 tot eind december 2016 's nachts betonblokken op de E313 om automobilisten op de fiets, de bus of de trein te krijgen. Het wordt stilaan tijd voor een zelfhulpgroep voor automobilistenpesters, zodat veiligheidsfetisjisten, ministers van mobiliteit en klimaatalarmisten dan even ten rade kunnen gaan bij een zielenknijper.

De dood van Mawda had vermeden kunnen worden als de politie en het parket hun werk hadden gedaan.

'Zou het Comité P niet beter gaan vissen in de haaientank van de justitie- en politietop in plaats van achter het net stekelbaarsjes van dienders te gaan vangen?' Aldus Jean-Marie Dedecker over het onderzoek van het Vast Comité van Toezicht op de politiediensten na de dood van Mawda.

Het is uiteindelijk niet de agent die de trekker overhaalde die alleen verantwoordelijk is voor de dood van Mawda, maar het schuldig verzuim van zijn oversten. Het collectieve geheugen is echter blijven hangen bij emotie en medelijden, en waarheidsvinding werd zo maar bijzaak. Het blijkt nu dat het tragisch ongeval vermeden had kunnen worden als de opperste sabelslepers en toga's bij de politie en het parket hun werk hadden gedaan.Enkele weken geleden werd het verslag van het onderzoek, dat gevoerd werd door de dienst enquêtes van het Comité P over de zaak van de Koerdische peuter, bekend gemaakt. Merkwaardig genoeg was het enkel toegespitst op de pakkemannen die 'op het terrein' hebben gehandeld, en bleven de hoge pieten buiten schot. Schuldig verzuim of een doofpotoperatie?

Al lachend zegt de zot de waarheid? Na carnaval worden de narren weer gemuilkorfd.

'Humor en satire zijn het ventiel waarlangs de spanning in de maatschappij tracht te ontsnappen', schrijft Jean-Marie Dedecker na de discussie die ontstond over het Aalsters carnaval dit jaar.

Na twee weken carnavalesk gekletter is de opiniekaravaan eindelijk voorbij getrokken en de blaffende honden zijn terug eventjes gaan liggen. Een paar dagen na de 'voal jeanetten' en het 'sabbatjoor' van carnavalsgroep de Vismooil'n in Aalst trok op haar beurt een stoet van beroepsfeministes en verongelijkte syndicale vrijgestelden, die van #metoo hun beroep gemaakt hebben, door de Brusselse straten. 'Hou je bek en bef me', zingt de Nederlandse zangeres Merol, ondertussen moeten we onze mond houden en 'vergenderd' toekijken. De beangstigende bekrompen wereld van de pensée unique is nu weer voor eventjes uitgeraasd. Op naar het volgende opstootje want er is altijd wel een of andere etnische, religieuze, gender- of belangengroep die zich in het kruis getast of aan de neus getrokken voelt.

Welkom in het land van de doeners? Het is moeilijk het zeil te hijsen terwijl je aan het kapseizen bent

'De Nederlanders aan de grens verwelkomen in het land van de doeners is een plat anachronisme', schrijft Jean-Marie Dedecker, die twintig jaar regeringsdeelname van de Open VLD vergelijkt met de situatie bij onze noorderburen.

Plaatsvervangende schaamte en last van opborrelende winderigheid overviel me toen het blauwe fabriekje van Open VLD in Woensdrecht op de grens met Nederland haar verkiezingscampagne voor 26 mei 'Welkom in het land van de doeners' uit de doeken deed. Het Brusselse politiek lichtgewicht Els Ampe werd letterlijk en figuurlijk in de sloot geblazen, en partijbonzen als Gwendolyn Rutten en Vincent Vanquickenborne hingen als circusclowns aan het opspelende spandoek, blowing in de wind. Maggie bleef als een blok overeind, en Christian Leysen, in wezen een man van stand, stond er ondertussen bij als een boer met kiespijn. Hij verving Philippe De Backer, onlangs nog omvergewaaid in een vlaag van gendergelijkheid.

We leven rijk maar piekeren ons arm

Naast Anuna hebben we zelf ook al enkele heiligverklaringen gehad, zoals die van Margaretha Guidone, de huisvrouw uit Kapellen die in naam van toenmalig minister Bruno Tobback de klimaatconferentie van Nairobi mocht toespreken. Nu heeft elk land haar Bernadette Soubirous die als 14-jarige in een grot de Heilige Maagd zag verschijnen. De collectieve verdwazing in Lourdes is tot op vandaag nooit opgehouden. Zelfs getallen krijgen een symbolische heilige betekenis in de klimaatreligie: 90 miljard euro om onze huizen te isoleren en 9 miljard om nieuwe gascentrales te subsidiëren, die 40 keer meer CO₂uitstoten dan kernreactoren.

Hier rechtszaken willen voeren over misdaden die in Midden-Oosten begaan zijn, is zand naar de woestijn dragen.

'Liever een Guantánamo aan de Eufraat dan een luchtbrug met geradicaliseerd gespuis', schrijft Jean-Marie Dedecker over de discussie over de berechting en bestraffing van Syriëstrijders, die afgelopen week opnieuw oplaaide.

De term 'Syriëstrijder' is een eufemisme, in wezen is het een koosnaampje voor de grootste en lafste oorlogsmisdadigers sedert WOII. Het woord 'strijder' doet immers nog een connotatie vermoeden met moed en heldhaftigheid. Er is echter geen misdaad te bedenken die IS, de Waffen-SS van Allah, niet gepleegd heeft: van onthoofding tot verdrinking en foltering, van verbranding in kooien tot kruisiging, van gijzeling en zelfmoordaanslagen tot het gebruiken van kinderen als levend schild en bombrief, en van handel in seksslavinnen tot een genocide op de Jezidi's.

Hun eigen vrouwen werden gedegradeerd tot zoontjesfabriek en leefden opgesloten in gevangenissen van zwart textiel. Hun wapenfeiten zijn een ongekende verzameling van misdaden tegen de menselijkheid, gepleegd door religieus addergebroed in de woestijn, en met een fall-out tot in de rest van de wereld: Zaventem, Maalbeek, Berlijn, Nice, Parijs, Straatsburg, Londen, Istanbul, Manchester...een gruwelijke tasbih van terreurdaden en massamoorden op onschuldige burgers door moreel gecorrumpeerde religiegekken.

Deze barbaren vernietigden ook nog duizenden jaren oud werelderfgoed. Ze bliezen de tempels van Baal-Shamin en Bel op in Palmyra, verbrandden eeuwenoude manuscripten, en veroordeelden muziek en kunst als Haram. Ze plunderden als beeldenstormers Assyrische archeologie en brandschatten kunstwerken in navolging van hun profeet. Bij de verovering van Mekka vernietigde Mohammed in de Ka'ba 360 religieuze kunstuitingen van verschillende godsdiensten. Het cultureel historisch erfgoed van de ongelovige moest vernietigd worden om zijn beschaving om zeep te helpen. De droom van het islamitisch monotheïsme: één religie, één cultuur, één taal en de totale onderwerping van de kuffar.

Wanneer Donald Trump twittert, schiet Europa in een kramp. De Syrische Democratische Strijdkrachten (SDF), hoofdzakelijk Koerden, hebben met Amerikaanse hulp stilaan de laatste restanten van het kalifaat veroverd en sedertdien dolen er volgens een VN-rapport nog zo'n 18.000 jihadi's van de Islamitische Staat rond in de Syrische zandbak, waaronder 3.000 buitenlanders. Zo'n 850 tot 900 zitten er opgesloten in zeven gevangenissen rond de stad Ain Nissa en in nabijgelegen kampen huizen ruim 2.000 familieleden, vrouwen en kinderen. Het overgrote deel komt niet uit Europa maar uit zo'n 31 tot 49 landen, waaronder bijvoorbeeld ook 40 uit Rusland.

Wraak als drukkingsmiddel

Trump dreigt die koppensnellers nu vrij te laten. Stante pede knijpen onze Europese Mandarijnen de billen dicht en gaan hun geesten in spagaat. Het zijn ethische prinzipienreiters met een totaal gebrek aan morele moed en daadkracht. Repatriëren naar hun parallelle samenlevingen hier te lande of berechten, of eventueel liquideren in het achterland van hun woestijngod? Niet Trump beslist over het lot van de gevangenen maar de Koerden die ze nog niet te vlug zullen vrij laten. Ze zouden zich al snel voegen bij ondergedoken IS-cellen die volgens het Syrisch Observatorium voor de Mensenrechten de laatste maanden met onder andere zelfmoordaanslagen al 193 slachtoffers maakten, waaronder 50 burgers. Trump gebruikt de wraak van deze monsters als drukkingsmiddel. Duitsland capituleerde al, maar de Britten willen hun terroristen niet terug opnemen. Ze hebben ze ook al hun Britse nationaliteit ontnomen. Een maatregel die in ons land absolute dringende navolging verdient.

Criminelen worden per definitie berecht in het land waar ze hun misdaden begaan.

Het is merkwaardig dat het oude continent zich uitput in juridische haarkloverij en interpretatie van dito mensenrechtenverdragen om oorlogsmisdadigers te verdedigen die onze rechtspraak niet aanvaarden en onze rechtstaat willen vernietigen. Criminelen worden per definitie berecht in het land waar ze hun misdaden begaan. Wie een moord pleegt in Rio, kinderen verkracht in Palermo, of drugs smokkelt in Bangkok wordt daar ter plaatse berecht en bestraft. Terroristen worden ook veroordeeld waar ze hun waanzin hebben botgevierd, of het nu Mehdi Nemmouche is in Brussel of Salah Abdeslam in Parijs. Hier rechtszaken willen voeren over misdaden die in het Midden-Oosten begaan zijn, is zand naar de woestijn dragen.

Een rogatoire commissie met speurneuzen, die hier nog geen spoor naar de Bende van Nijvel kunnen traceren, naar Mosul of Raqqa sturen om bewijzen en getuigenissen te verzamelen van de oorlogsmisdadigers is humanitaire oogverblinding. Zonder bewijslast zullen deze terroristen hier toch getuigen dat ze ginder alleen maar ambulancier waren, geen wapen gedragen hebben of zelfs de lopen van de Kalasjnikovs niet hebben gepoetst.

Islamitische beulen worden in onze gevangenissen bovendien helden en martelaren achter tralies, die mogelijk nog vervroegd vrijkomen om hun kruistochten voort te zetten tegen de ongelovigen, gesteund door hun supportersclubs in Molenbeek of Vilvoorde. In ons kolderieke rechtssysteem lijkt het wel alsof ze eerder een taakstraf dan levenslange opsluiting riskeren. Deradicaliseren is bezigheidstherapie, en klinkt vaak als het alibi van letseladvocaten, die hen nog pro deo ter hulp mogen snellen op kosten van de belastingbetaler. Togadragers die bij elke aanklacht een blik aan procedurefouten opentrekken; volgens mij niet om recht te laten geschieden, maar eerder uit doorgeschoten profileringsdrang.

De Vlaamse wegen zijn als het leven, vol obstakels en vol putten

Duik even mee met mij in het dagboek van een pendelaar: Al bijna een periode van een voldragen zwangerschap rijd ik nu van en naar het werk met de fiets. Dat doe ik met zo'n elektrische stamper, een speed pedelec die theoretisch 45 km/u kan rijden. Deze keuze was logisch, want ik woon in het polderdorpje Lombardsijde en werk aan de haven in Zeebrugge. De snelheid en het stroomverbruik van mijn tweewieler zijn echter louter theoretisch, en doen mij denken aan 'dieselgate'. Het verbruik op de stand 'eco' bijvoorbeeld, is normaal, en op de stand 'standard' abnormaal. Wat ik als drager van de familienaam Standaert wederom als een bevestiging zie.

Ik rij niet meer met de auto van en naar het werk, en ook niet met het openbaar vervoer. Het is drie uur sporen met de kusttram en ik werk in schiften, in dag- en nachtdiensten, op zon- en weekdagen. De slakkenrace achter de andere hoestbuien op vier wielen langs de enige toegangsweg van de centrumstad Oostende was altijd al een tijdrovende bezigheid, want de doorgang is er beperkt tot één rijstrook omdat de andere rijstrook gereserveerd wordt voor het openbaar vervoer. De lijnbussen lijken nochtans vooral gevuld met passagiers uit de doelgroep van het ter ziele gegane Zilverfonds, omdat het hun tijd verdrijft, de verwarming ook wel prima is, en omdat dat de schabouwelijke dienstregeling hun niks kan schelen.

Ik stelde vast dat 'geduld' een grote afwezige is in mijn karakter. Maar ik liet vooral mijn auto op stal nadat ik twee keer wakker werd op het linkerrijvak van de E40 ter hoogte van Jabbeke richting Veurne, ingedommeld na een nachtelijke dienst. Ik ben geen klimaatflandrien maar besloot het anders te gaan doen, met de fiets dus. Geen overtands vehikel met zo'n plakkaatje onder mijn zadel van 'Nog een auto minder', neen, een heus ecologisch aangedreven stalen ros, want zo'n spreuken doen me denken aan een duister regime van een aantal decennia geleden aan de overkant van de Rijn. Ook het plakkaatje van 'Koning fiets' zal ik er nooit hangen, want ik gedraag me niet als een despotische vorst die het alleenrecht van de openbare weg opeist.

De morele superioriteit van fietsers en vegetariërs die met de bakfiets naar een biowinkel karren waar een scharrelei evenveel kost als een pond varkensvlees, kan me gestolen worden. Ecologische bemoeizucht is me vreemd. Maar mijn ecologische tweewieler is een prachtig alternatief. Het maakt mijn hoofd leeg na een drukke wacht op mijn werk. Pedalerend ben ik lichamelijk zo ook meer actief bezig, wat een pure noodzaak is met mijn zittend beroep. Daarbovenop zie ik aan de kust - in het toeristisch seizoen, stampend langs de campings - talrijke tafereeltjes waardoor ik niet meer moet afstemmen op een commerciële zender met ellenlange reclameblokken om mijn dosis 'Temptation Island' te inhaleren.

Diegene die op het idee gekomen is om fietspaden aan te leggen in opstekende bakstenen, heeft er wellicht nooit zelf over moeten rijden.

Toch zijn de Vlaamse wegen zoals het leven, vol obstakels en vol putten waar we altijd vroeg of laat mee te maken krijgen. Diegene die op het idee gekomen is om fietspaden aan te leggen in opstekende bakstenen, heeft er wellicht nooit zelf over moeten rijden. Hoewel we nu blijkbaar een droge periode meemaken zijn de talloze putjes buiten de regendagen ook gevuld met water. Ze zijn gecamoufleerd als een verscholen paracommando, en zo ben ik al ettelijke keren in een hinderlaag gelopen of - beter gezegd - gereden. Na duizenden kilometers zijn een gebroken voorspatbord, een afgebroken nummerplaathouder en een gescheurde borstspier er de trofeeën van. Ook de strategisch geplaatste riooldeksels in de talrijke bochten van ons wegennet in het nochtans vlakke Vlaanderen, doen me vermoeden dat er een speciaal daarvoor bevoegde ambtenaar gesubsidieerd wordt, en mogelijk ook nog heimelijk gesponsord wordt door de Orde van Geneesheren.

Tramrails en riooldeksels zijn glad, de grond is hard, het Vlaamse mobiliteitsverhaal is vol leed en smart.

Natuurlijk bestaan er ook mooie prachtige fietspaden zoals de Driftweg tussen De Haan en Wenduine. Maar deze lijken voor joggers eerder een denkbeeldige windtunnel, en zeker nu, na de feestdagen, moet ik er slalommen tussen de berouwvolle vetverbranders terwijl 'hun' voetpad leeg blijft... Vandaag heb ik in Blankenberge een slippertje gedaan. Niet met een aangespoelde gepensioneerde weduwe in het legendarische cafeetje 't Zwienekotje, neen, wel op een ordinaire tramrail, die me aan de wetten van Newton herinnerde. Mijn knie doet me nu aan die laatste zijn appel denken. Toen de oudjes me als klein kind in de wang knepen zeiden ze mij altijd dat ik het fluwelen gezichtje van een Griekse god had, maar dan wel in de afwezigheid van een goddelijk lichaam. Maar na mijn fietsavonturen ontwaren de mensen er eerder de invloeden van Picasso in dan die van een Griekse tragedie. Daarom besluit ik deze smartlap met het volgende: 'Tramrails en riooldeksels zijn glad, de grond is hard, het Vlaamse mobiliteitsverhaal is vol leed en smart'.

Ik heb het stilaan gehad met die groene progressieve haarkloverij

Greta Thunberg, een puber uit Zweden, nog groen achter de oren, en de zeventienjarige Anuna De Wever uit onze contreien, hebben zich ontpopt tot de handpoppen van de politiek correcte klimaatkerk. Anuna staat samen met Groen-voorzitster Meyrem Almaci zelfs op het testbeeld van de VRT.

Ik heb het stilaan gehad met die groene progressieve haarkloverij.

Met slogans dat we maar geld moeten bijdrukken om windmolentjes te financieren en dat we onze sinaasappelen hier maar moeten kweken in plaats van ze uit Spanje in te voeren, wordt het meisje op het schild gehesen als nieuwe messias van het klimaatevangelie. Als een getalenteerd klimaatstakingsleider bekritiseert ze met holle retoriek het regeringsbeleid en zowel ministers als journalisten staan met open mond en kwispelstaartend te luisteren als apostelen op het laatste avondmaal. Het laatste oordeel en de zondvloed zijn nabij. Minister Joke Schauvliege is al verdronken, enkel zijzelf heeft er een traan om gelaten. Er ontbreekt echter altijd een groot element om de groene dromen realistisch te noemen: wie betaalt de rekening van de miljarden die aan de klimaatgoden geofferd worden om de apocalyps af te wenden?

Terwijl onze kinderen brossen voor bossen passeren groene graaiers nog eens langs de kassa

 

Electrawinds-oprichter Luc Desender kreeg zopas van de Vlaamse Overheid 1,25 miljoen euro subsidie voor een Oostends afvalproject. En dit terwijl diezelfde Vlaamse Overheid zo'n 500.000 euro subsidiegeld terugeist van Electrawinds. 'We worden geregeerd door idioten', schrijft Jean-Marie Dedecker.

Onlangs werden bij de Brusselse justitie de cadeautjes kwistig uitgedeeld. Rechter Francine De Tandt werd na acht jaar 'diepgaand onderzoek' van corruptie vrijgesproken. Graaf Maurice Lippens en zijn derivatencowboys gingen na tien jaar vrijuit in de Fortis-zaak. Al is het wettelijk in orde, dan is het wettelijke niet in orde.

Net zoals de casinokapitalisten van Dexia, de Gemeentelijke Holding en Arco werden de grootste bankrovers uit onze geschiedenis niet vervolgd voor het tillen van de bevolking voor miljarden euro's. Door onze klassenjustitie en medeplichtige politici gaan fraudeurs en witteboordencriminelen meestal vrijuit. Hun strafzaken verjaren of worden met een minnelijke schikking afgekocht. Hun strafblad blijft dan blanco en ze kunnen in krijtstrepenpak hun rooftochten verder zetten.

Het kan nog driester. Sommige graaiers worden ook nog eens beloond met nieuw gemeenschapsgeld. Luc Desender, voormalig topman van het failliete Electrawinds SE, kreeg zopas 1,25 miljoen euro subsidie van de Vlaamse Overheid voor zijn vennootschap RenaSci Recycling, een afvalverwerkingsfabriek in Oostende.

Aan schizofrenie geen gebrek bij onze Vlaamse regenten. Op Lernout & Hauspie na is er in Vlaanderen geen enkel onderneming te vinden die de belastingbetaler met subsidies zo zwaar getild heeft als Electrawinds. In vergelijking met Luc Desender is Jeroen Piqueur van Optima Bank een koorknaap.