Archief

woensdag 27 december 2017

“Palestijnen betalen de rekening voor het Duits gesol met Joodse mensen in WO II. Met Trump riskeren we WO III”

De meningen zijn verdeeld over Trumps maatregel, aangaande Jeruzalem, eerder deze week. Hieronder vindt u die van Jean-Marie Dedecker.



 Rex Tillerson, de Amerikaanse minister van Buitenlandse zaken noemde zijn president onlangs nog een imbeciel. Terecht. Behalve Trump zelf en de Israëlische eerste minister Benjamin Netanyahu had er niemand belang bij om een lont in het kruitvat van Jeruzalem te steken. De eerste deed dit om zijn valse daadkracht te bewijzen en de aandacht af te leiden van de problemen in zijn eigen land met Russian Gate waarbij zijn joodse schoonzoon Jared Kushner betrokken is. De tweede omdat hij gerechtelijk onder vuur ligt wegens corruptie en belangenvermenging. Trump is op oorlogspad. Zijn chicken game met sjiitische Iraniërs om het bestaande nucleair verdrag met dit land op te blazen is daar ook een onderdeel van, evenals zijn sabeldansje in Ryad met de Soennitische Saoedi’s. Straks ontploft de bom ook in Libanon en Beiroet. Verdeel en heers.

'Doping hoort bij het wielrennen zoals een kalkoen bij Kerstmis'

Lance Armstrong is straks eregast in de Ronde van Vlaanderen. Jean-Marie Dedecker ziet het met lede ogen aan. 'Wielrennen is een mooie sport, jammer van de coureurs en de orakelende tycoons die zichzelf en de zondaars schoon kakelen, en hen zelfs rondrijden in praalwagens.'

Sport is de belangrijkste bijzaak ter wereld. Of is het hoofdzaak ? Als onze Hein Deprez uit de Westhoek , met zijn bedrijf Greenyard, de Amerikaanse reus Doyle overneemt en zo de grootste fruit- en groentenondernemer ter wereld wordt, krijgt hij een pagina in de krant. Als Marc Coucke voetbalclub RSC Anderlecht koopt, vult hij alle gazetten en opent hij alle journaals. Sporters zijn pionnen geworden op het schaakbord van het grootkapitaal. Soms trofeeën en pronkstukken, maar ook Playmobil van tycoons.
Dopingzondaar Lance Armstrong krijgt zo de absolutie van de nomenclatura van de Vlaamse wielerwereld. De verloren zoon komt terug. Hij mag straks als eregast in de volgwagen van Wouter Vandenhaute Vlaanderens mooiste wielerklassieker opfleuren, een dikke middelvinger opstekend naar het klootjesvolk, dat samengedromd in beate bewondering langs de kant van de weg, de bekeerling meelijwekkend zal toewuiven en in de armen sluiten.
Devotie is blind. De Ronde is niet zomaar een wielerkoers. Het is een bedevaart dwars door wielerminnend Vlaanderen. Een processie van godenkinderen, bedienaars van hun eigen eredienst met het sacrament van onschendbaarheid. Alhoewel de supporters als blinde vinken hun gevallen idool meedogend zullen nafluiten, hoort een judas niet vereerd te worden in een ommegang. De man hoort eerder in de bezemwagen thuis van de grote prijs van Kuttikhove.
Drie rondjes rond de kerktoren om hem dan af te zetten bij de apotheker... voor zijn thuisgevoel. Armstrong is niet zomaar een dopingzondaar. Hij is het symbool van de perversiteit van het wielermilieu. Wereldkampioen in list en bedrog. Misschien een groot renner maar een heel kleine sportman. Hij zette zijn hele ploeg aan tot dopinggebruik, hield de omerta in stand met afpersing en omkoping, pleegde broodroof op zijn tegenstanders en maakte mensenlevens stuk. Zowel een handelaar in dope als een gebruiker die zoveel geprikt en gespoten heeft dat zijn lijf na zijn dood niet meer zal ontbinden. Zijn EPO-bloedzak hing in zijn kleedkamer aan een kleerhanger, het galakostuum van de bedrieger. De man betoonde nooit een schaamhaartje wroeging. Armstrong heeft een gietijzeren ruggengraat, maar de moraal en de ethiek van een strontvlieg. Zijn kankerfonds was ook een witwasmachine voor eigen gebruik en in de School van Meedogenloosheid is hij geen leerling maar een professor. Het Proces-verbaal van zijn veroordeling telt 166 pagina's, een bloedrode roman.
Armstrong komt hier niet alleen maar fietsen en de goedgelovigen toezwaaien. Hij komt tegen de luttele som van 295 euro ook een clinic geven voor een roedel krijtstrepen met een Eddy Merckx- fiets. Het wordt georganiseerd door de Tour of Flanders Business Academy, een theekransje van Wouter Vandenhaute en Bob Verbeeck, de opperste kardinalen van onze sport. Ze ordonneren zelfs bij Sporza en de VRT wat er op het scherm mag en moet komen.
Koers was vroeger van het plebs, nu van de patriciërs. Sport gedegradeerd tot een onbeschaamde geldpers en een collectieve drug voor lui met oogkleppen op. Volgens Vandenhaute is Armstrong veroordeeld door zijn arrogantie. Klopt gedeeltelijk. Hoogmoed is geen misdaad. Het is wel een misdrijf als je door je eigen arrogantie een platgespoten antiheld op het schild hijst, terwijl je wordt wijsgemaakt dat een ganse meute pedaalridders zich nu clean de pleuris uit het lijf rijdt. Het is zelfs een belediging voor die zuivere categorie. 'Ze gebruikten toen allemaal' is het riedeltje dat de komst van één van de grootste charlatans uit de sport moet verrechtvaardigen en de illusie van onschuld aanhouden. Zeer hypocriet als je weet dat al wie deze mantra toentertijd durfde op te zeggen de banbliksems op de hals haalde van het ganse wielermilieu en plat geschreven werd door de embedded wielerjournalisten. Inktkoelies die eerder supporters waren dan verslaggevers en elk excuus aangrepen om de illusie van onschuld in stand te houden. Je werd in de gracht gereden en plat geslagen met schadeclaims. Wie als renner de omerta doorbrak wachtte broodroof en verbanning. Dimitri De Fauw spookt nog in mijn gedachten.
Het kan verkeren, maar niet in de velosport. Doping hoort bij het wielrennen zoals een kalkoen bij Kerstmis. Op de dag dat Armstong witgewassen werd door onze wielerbobo's, kwam zijn opvolger in opspraak. Het puffertje van viervoudig Tourwinnaar Chris Froome hangt nu als een wc-eend boven de wielerbeerput. Verstuiver van een kwalijke geur. De collectieve verontwaardiging is weerom selectief. Nochtans puft het halve peloton, zelfs bij de miniemen die nog met een pamper in het zadel zitten. Ze kennen de namen salbutamol, Ventolin, Formoterol en Symbicort beter dan de Pokemonfiguurtjes. Een dosis babyvoeding Vaminolact ligt samen met de slaapmiddelen Stilnoct of Noctamid op het nachtkastje. Corticosteroïden, al of niet met een TUE worden nog geslikt als snoepgoed. Salbutamol zet de luchtwegen open, verhoogt de opname van glucose en zou zo de groeihormoonspiegel mede verhogen, stelden Franse onderzoekers. Anderen dan weer vergoelijken de medicatie als noodzakelijk kwaad.
'Zelfs de zwaarste astmapatiënt gebruikt minder Salbutamol dan Chris Froome afgelopen september deed tijdens de Vuelta', zei sportarts Jean Driessen, zelf astmapatiënt en gepromoveerd op inspanningsastma, in de Volkskrant. Bij Froome werd in Spanje 2.000 nanogram per milliliter Salbutamol in zijn urine aangetroffen. Dit zou neerkomen op 32 pufjes. Driessen nam zelf ooit 10 pufjes: 'Ik kan je zeggen: dan is het alsof je in één keer een kan koffie achterover giet. Ik stond te stuiteren...Als ik met mijn 100 kilo al sta te stuiteren na 10 pufjes, dan moet Froome met zijn 60 kilo door het dak zijn gevlogen... Het was tijdens die etappe warm en vochtig, niet in het nadeel van astmapatiënten. Mijn longen doen dan een dansje. Bij Froome niet. Het kan er op duiden dat hij geen last heeft van astma, maar van een heel ander probleem aan zijn luchtwegen'.
Grote sportbonden worden volgens mij geleid door sportmaffiosi. Grote sportmanifestaties en -functies worden gekocht met tonnen smeergeld. Holle retoriek achter vlag en volkslied voor het vaderland. Net zoals UCI-baas Hein Verbruggen indertijd de knieval deed voor Lance Armstrong, ging zijn Britse opvolger Brian Cookson nu plat op zijn buik voor zijn landgenoot Chris Froome, doodgeknuffeld door gifmengers en verdwaasd in idolatrie en zelfbescherming voor hun sport en hun eigen riante positie. Team Sky is al een tijdje terug met de voeten op de aarde. Eerst met sir Bradley Wiggins als notoir astmapatiënt en nu met Froome. Hoestbuien op twee wielen. De toegelaten therapeutische grens voor Salbutamol is 1.000 nanogram per milliliter urine. Froome plaste het dubbele.
Wie aan dubbele snelheid door het rood licht rijdt moet zijn rijbewijs voor een tijdje inleveren. Wielrennen is een mooie sport, jammer van de coureurs en de orakelende tycoons die zichzelf en de zondaars schoon kakelen, en hen zelfs rondrijden in praalwagens.

'Voetbaltempels zijn de vlaggen die een lucratieve lading aan vastgoedprojecten moeten dekken'

Jean-Marie Dedecker over de verwevenheid van politiek en topsport in ons land.

Het bouwen van voetbalstadions is de nieuwe vlag geworden om een lading aan lucratieve immobiliënprojecten te dekken, van Sint-Truiden tot in Gent en van Luik tot in Brussel. Politici verkwanselen gemeenschapsgronden en -geld in ruil voor (minimum) gratis zitjes in de loges en de skyboxen van de voetbaltempels. Dansmariekes voor het grote geld. Vastgoedtycoons boeren zich rijk onder het alibi van het algemeen belang en sportieve filantropie. Voetbalsupporters treden op als hun chearleaders. Winstbejag, ijdelheid en normvervaging zijn communicerende vaten.

'Zouden we onze kinderen niet beter wat meer bumperen in plaats van te pamperen?'

'Het kleinste ongemak of een onbestemd gevoel lijkt rimpelloos te worden uitvergroot tot psychische ongeschiktheid', schrijft Jean-Marie Dedecker over 'de huidige tsunami aan burn-outs'.


We beleven een heuse burn-out-tsunami, zo lijkt het. Eind vorig jaar zaten zo'n 133.800 mensen al langer dan een jaar thuis met psychische klachten, waaronder burn-out. Dat is een verdubbeling op 10 jaar tijd. Volgens cijfers van Securex lopen zo'n 20% van de bedienden van in de dertig een verhoogd risico .
De huidige Burn-out-epidemie is niet nieuw. In 1869 schreef ene dokter George Beard al dat de uitdagingen van de industrialisatie, met bijhorende veranderingen in jobzekerheid en arbeidsritme, tot een nieuwe mannenziekte hadden geleid: neurasthenie of zenuwzwakte. Dit ging gepaard met vermoeidheid, depressies, obstipatie, alcoholmisbruik en hoofdpijn. De ziekte nam bijna epidemische proporties aan onder mannen van middelbare leeftijd, en velde zelfs de toekomstige Amerikaanse presidenten Roosevelt en Wilson, zo schrijft Tim Samuels in zijn boek 'Waar is mijn speer?'.

'Energiepact met kerncentrales is de enige duurzame oplossing voor onze energiebevoorrading'

'Het riedeltje dat we onze kerncentrales moeten sluiten omdat men anders niet meer zou investeren in duurzame energie is economische onzin', schrijft Jean-Marie Dedecker.

Er hangt hoogspanning in de lucht bij de Vlaamse Regering. Energieminister Bart Tommelein (Open VLD) verwijt Geert Bourgeois lid te zijn van de nucleaire lobby omdat de minister-president nog twee kerncentrales wil openhouden na 2025. De winderige pot verwijt de nucleaire ketel dat hij zwart ziet. Als zeeschoothondje van de Oostendse Keizer Johan Vande Lanotte (SP.A) zat marketeer Tommelein jaren in allerhande constructies rond de Oostendse Haven die hand-en spandiensten verlenen aan de offshore windboeren, Electrawinds inbegrepen. Cadeaus zo gigantisch dat ze twee derden van hun omzet uit de groenestroomcertificaten halen, minimum voor 14 miljard euro. De irrationele ambitie om ons nucleair park te sluiten is gebaseerd op een (zoveelste) studie van hoogspanningsnetbeheerder Elia, waarvan onze energiewaakhond Creg nu zelf brandhout maakt. De studie die moet dienen als handleiding voor het energiepact van de regering wordt door haar eigen diensten betwist. De blinden leiden de doven of is het omgekeerd.

'Meertaligheid op school: de taalklok terugdraaien is de integratie jaren terugwerpen in de tijd'

'Pragmatisme is een moral duty, maar nivellering omlaag en aanpassing aan de laagste norm stoppen de ontwikkeling en stagneren de creativiteit', vreest Jean-Marie Dedecker.

Volgens een visienota van het gemeenschapsonderwijs mogen anderstaligen nu hun moedertaal spreken, zowel in de klas als op de speelkoer. Pragmatisme is een moral duty, maar nivellering omlaag en aanpassing aan de laagste norm stoppen volgens mij de ontwikkeling en stagneren de creativiteit.

zondag 26 november 2017

'Herverdeling met ontwikkelingshulp is al een halve eeuw lang een druppel op een hete tropische plaat'

'Is ontwikkelingshulp een zegen of een vloek', vraagt Jean-Marie Dedecker. 'Zolang wij meer inzitten met het lot van de arme sloebers in de derde wereld dan hun eigen leiders doen is er weinig hoop op beterschap.'

November is traditioneel de inzamelmaand voor de ngo's , met de collectebus van 11.11.11 op kop. Vroeger verzamelden we zilverpapier en stond er op elke kruidenierstoog een koloniaal spaarpotje van een ja-knikkend negertje. Vandaag worden we een geweten geschopt met beelden van vluchtelingen op een schamele overzetboot of met politiek beladen campagnes. Zo wordt Zuhal Demirdie verhuisde van Antwerpen naar Genk door 11.11.11 als politiek vluchtelinge in de wind gezet tegenover Saya Hadid die Bagdad ruilde voor de koekenstad .Flauwe verpolitiseerde framing. Sedert het Geneefse pr-bureau MarkPress met hartverscheurende beelden over verhongerende kinderen in Biafra de wereldopinie mobiliseerde, is fondsen verzamelen big business geworden. Het United Nations Development Programme (UNDP) schat dat er meer dan 37.000 internationale ngo's bestaan.

maandag 20 november 2017

"De vlaktaks is een zegen, maar uit de mond van Open Vld klinkt het vals"

‘Hoe meer regels, hoe voordeliger voor de superrijken’ zei Tove Maria Ryding van het netwerk Eurodad, in de nasleep van de Paradise Papers. ‘Een systeem zonder uitzonderingen in plaats van de fiscale koterijen zou ons veel meer opleveren’ trad fiscaal expert Michiel Maus haar bij. Dit systeem bestaat en het noemt de vlaktaks.

'Als de politie zich moet gedragen als weekdieren, neemt de straat het over'

Jean-Marie De Decker over de rellen in Brussel: 'De expatvoetbalhooligans zijn exponenten van een soort anti-maatschappij die hun levensdoel ontlenen aan de haat die ze koesteren tegen de samenleving waarvan ze nu deel uitmaken.'


Marokko won de WK-kwalificatie van Ivoorkust in Abidjan en de hel barstte 5.125 km verder los in Brussel. Niet alleen hier, ook in de Schilderswijk van Den Haag, en in Amsterdam en Rotterdam werd het straatmeubilair gesloopt. Er was al een voorgaande: op 4 juni 2011 kwalificeerde Marokko zich met 4-0 tegen Algerije, en op de Turnhoutsebaan in Borgerhout werd toen ook al een voetbaloorlog uitgevochten. Op de Gentse kouter vielen een dag eerder ook al 22 gewonden toen Turkse heethoofden de voetbalinterland tussen België en Turkije eerder zagen als een nationalistisch dan een sportief feestje.

maandag 13 november 2017

'De Catalaanse ontvoogdingsstrijd is nu een stierengevecht voor democratische waarden'


'Niettegenstaande mijn sympathie is de onafhankelijkheid van Catalonië mijn strijd niet, maar de democratie is dat wel', schrijft Jean-Marie Dedecker. Hij kan maar weinig begrip opbrengen voor de manier waarop Spanje, Europa, en heel wat Belgische politici omgaan met de crisis in de regio.

België is Europa op een neusdoek, een landje dat stilaan de conflicten importeert. In Anderlecht gingen Roma en moegetergde buurtbewoners twee weken geleden massaal op de vuist. In Antwerpen werd er in de Brederodestraat een eeuwenoude vete uitgevochten tussen een grote roedel Turkse Grijze Wolven en een verdwaalde bus vol Koerden. Van Genk tot Gent smeult er een stadsguerrilla tussen Gülenisten en Erdoganisten, en in de Spaanse herberg aan de Wetstraat is er een stille Spaanse burgeroorlog uitgebroken.

dinsdag 7 november 2017

'De onderzoekscommissie heeft de reputatie van het parlement als poppenkast van jaknikkers alle eer aangedaan'


Jean-Marie De Decker las het eindverslag van de onderzoekscommissie naar de aanslagen van 22 maart 2016 op de luchthaven van Zaventem en in de Brusselse metro: 'Terreur wordt door onze zoetwaterpolitici beschouwd als de weerwraak van de kanslozen.'

Toen men professoren Brice De Ruyver en Cyrille Finault vroeg als experten te gaan zetelen in de parlementaire onderzoekscommissie over de aanslagen in Zaventem en Maalbeek van 22 maart 2016 hielden ze het na een paar vergaderingen al voor bekeken. De criminologen weigerden mee te spelen in deze sterfhuisconstructie met een rookmachine als wierookvat.

woensdag 1 november 2017

'Weinstein is een seksistisch zwijn, maar de collectieve lynchpartij is me te hypocriet'


Jean-Marie Dedecker over de recente reeks aan getuigenissen over seksueel grensoverschrijdend gedrag.

Nieuws is meestal een steekvlam dat al vlug uitdooft tot een waakvlammetje. Soms blijft het smeulen, zoals vandaag het geval is bij het debat over grensoverschrijdend gedrag. Een overkokende soap uit Hollywood. Filmproducent Harvey Weinstein is een seksistisch zwijn. Dit gezegd zijnde weiger ik mee te grienen in het huil- en haatkoor van slachtoffers van dergelijke machtsgeile bullebakken. Veertig jaar gedoogbeleid en afkoopgedrag is me net teveel om de verontwaardiging van pervers Hollywood en hun ingebakken roofdiersysteem geloofwaardig te vinden. De collectieve lynchpartij door halve heiligen die zelf de cultus van het lichamelijke exhibitionistisch belijden, en die het zelf al lang overleefd hebben en ervan geprofiteerd, is me te hypocriet.

maandag 23 oktober 2017

'Gaza is een schandvlek op ons westers geweten'


'De Palestijnen betalen nog altijd de rekening voor wat Duitsland de Joden heeft aangedaan in WO II', schrijft Jean-Marie Dedecker. 'Het Palestijnse lot van onderdrukt volk in hun eigen thuisland is ook een afschuwelijk misbruikt alibi van de islamitische jihadcriminelen voor de uitvoer van het terrorisme.'
De Verenigde Staten trekken zich terug uit de UNESCO omdat deze organisatie van de Verenigde Naties voor onderwijs, wetenschap en cultuur, het aangedurfd heeft de historische stad Hebron op de Westelijke Jordaanoever te erkennen als cultureel werelderfgoed van de Palestijnse Staat. In Hebron wonen 215.000 Palestijnen en nauwelijks 850 streng orthodoxe bewapende Joodse kolonisten die beschermd worden door zo'n 650 militairen. Provocerende kolonisering tot in het absurde, gebaseerd op eigendomsrecht uit een sprookjesboek.

maandag 16 oktober 2017

'Pensioen: niet de leeftijd telt, wel het aantal gewerkte jaren'

Wie 40 jaar werkelijk bijgedragen heeft aan ons sociaal systeem, moet recht hebben op een basispensioen dat dan stelselmatig wordt verhoogd. Iedereen gelijk voor de (grond)wet, aldus Jean-Marie Dedecker.
Na WO II, toen we ons sociaal systeem invoerden, was er één gepensioneerde voor tien werkenden. Vandaag is dat 4,6 gepensioneerden per tien werkenden. Ons pensioenstelsel is een piramidesysteem: wie het eerst ingestapt is, is gelukkig. Het systeem wordt op gang gehouden door diegenen die het laatst instappen en zo voor uitbetaling van de vorigen zorgen, zonder zekerheid echter ooit zelf uitbetaald te worden. Voor het opzetten van dergelijk Ponzisysteem kreeg de Amerikaanse superfraudeur Bernard Madoff een gevangenisstraf van 150 jaar. Wie bijvoorbeeld instapte in de jaren 80 heeft nog een pensioen, maar wie vandaag aan de slag gaat speelt op de pensioenroulette.

zondag 25 juni 2017

Hoe verkoop je verraad als gemeenschapszin en pleeg je een stille staatsgreep

 


         
Jean-Marie Dedecker ziet in de politieke crisis in Wallonië mogelijk het einde van de PS-staat, maar waarschuwt ook 'zij die nu al dansen op het graf van de PS'.

"De reputatie is de hoeksteen van de macht. Alleen al door uw reputatie kunt u anderen intimideren en overwinningen behalen; zodra deze begint te tanen, bent u echter kwetsbaar en wordt u van alle kanten aangevallen. Zorg dat uw reputatie onaantastbaar blijft. Wees altijd verdacht op mogelijke aanvallen en verijdel ze voor ze plaatsgrijpen. Leer intussen uw vijanden te vernietigen door bressen te slaan in hun eigen reputatie. Ga vervolgens aan de kant staan en laat de publieke opinie korte metten met hen maken."

Benoît Lutgen heeft in het boek " De 48 wetten van de macht" van Robert Greene perfect Wet nr. 5 gelezen en zich eigen gemaakt. De cdH-voorzitter heeft er zelfs eigenhandig een hoofdstuk bijgeschreven: hoe verkoop je verraad als gemeenschapszin en pleeg je een stille staatsgreep. "Het gaat niet om de postjes, maar over inhoud" of "We moeten onze verantwoordelijkheid opnemen" zijn riedeltjes die in het politiek vakjargon verboden zouden moeten worden. Ze klinken even vals als een deuntje van kettingzagen. Het gaat altijd om de macht. Ik wantrouw conservatieve machtskatholieken die zich plots bekeren en aanschuiven aan de deugtafel. De cdH is al jaren ideologisch op de dool. Het lijkt wel een kleurloos en smaakloos aanhangsel van de PS, dat hen enkel gedoogde uit machtsbehoud. Joelle Milquet, alias 'Madame Non', was jarenlang de steunkous van Elio Di Rupo, en waar er "postjes" te verdelen vielen stond de cdH mee aan de ruif.
 
Als het regent in Parijs dan druppelt het in Brussel. De roze revolutie en de disruptieve vernieuwing van Emmanuel Macron werken aanstekelijk onder de taalgrens waar het publiek meer naar de Franse TV-zender TF1 kijkt dan naar de Waalse openbare omroep RTBF. De decimering van de Parti Socialiste in Frankrijk werkt in Wallonië als een opportunistische rode lap op een politieke stier, ook op Lutgen. De cdH neemt nu weerwraak voor de jarenlange vernedering als kruk in de regeringscoalities. De misselijkmakende Brusselse schandalen zijn een ideale hefboom om zich opnieuw te profileren. Vooraleer hij het sleeptouw van zijn roeibootje zal losgekoppeld hebben van de rode Titanic zal Lutgen zeker al een reddingsboei gekregen hebben van MR-voorzitter Oliver Chastel en premier Charles Michel. Zelfs de slingerapen laten met hun linkerhand hun liaan niet los vooral ze met hun rechter een nieuwe vast hebben. Olivier Maingain is voorlopig nog de gijzelnemer van Lutgens oukaze. In Wallonië heeft zijn Défi (het voormalige FDF) geen electorale poot om op te staan, maar in de Brusselse regering is hij incontournable. Hij heeft een vechtscheiding achter de rug met de MR, net zoals de CD&V in het kartel met N-VA. La vengeance est un plat qui se mange froid.Zijn prijs om de PS te laten vallen zal hoger zijn dan het democratisch deficit van Samusocial.

Meer regels helpen niet wanneer moreel besef ontbreekt. Lutgen zal eerst wat spitsroeden moeten lopen voor het drammerige Ecolo en Défi die meer last hebben van geldingsdrang dan van pragmatisme. Uiteindelijk staan ze allemaal machtsgeil te dringen om de scepter van de PS over te nemen. De Vlaamse partijen zijn in Brussel quantité négligeable en zijn al tevreden dat ze erbij horen. Open VLD stapte in 2014 in De Vlaamse Regering zonder het regeerprogramma gelezen te hebben, laat staan onderhandeld. In Brussel kruipen ze op hun knieën voor een zitje.
"Er zijn ook nog eerlijke socialisten" zei Rudi Demotte. Toch lijkt het er stilaan op dat het moeilijker wordt om een onbevlekt Waals socialistisch politicus te vinden dan een maagd in een prostitutienetwerk. Collateral damage is onvermijdelijk en regeren is ook creperen. Bij de PS gaan de dolken straks uit de schede. Voor het ogenblik wordt de schijn nog opgehouden voor Elio Di Rupo en Laurette Onkelinx. Maar als men in de voetbalwereld het vertrouwen in de trainer bevestigt staat hij al met één been op straat. Paul Magnette en Rudy Demotte hebben een rode kater. Ze kunnen er nu de bezem doorhalen aan de Keizerlaan, nu hun Keizer Elio geen kleren meer aan heeft en zelfs zijn steunkousen kwijt is. Ze kunnen hopen dat het spreeuwengedrag van de kiezer volatiel is en zijn geheugen kort. Er zijn voorbeelden uit het verleden. In 1995 dreigde de Socialistische Partij van de kaart geveegd te worden na het Uniop- en het Agusta schandaal. Louis Tobback lanceerde de verkiezingscampagne " De SP is nodig". Hij stapte in een nieuwe regering met Jean-Luc Dehaene. Het volk vergeet soms vlugger dan Onze-Lieve-Heer kan denken.
'Wie nu al danst op het lijk van de PS zou zelf wel eens eerder in het graf kunnen liggen.'

In 1999 kwam in Vlaanderen een einde aan de hegemonie van de CVP-staat. Bijna twee decennia later gaat nu de PS-staat op de schop. Beide partijen hebben een cruciale rol gespeeld in de uitbouw van onze naoorlogse verzorgingsstaat en hebben dan ook een electorale ondergrens van kiezers die hun inkomen te danken hebben aan hun verzuilingspolitiek. Het socialisme is niet dood onder de taalgrens. Hun leiders hebben het echter zo verkorven dat ze een communistische praatjesmaker als Raoul Hedebouw van de PTB zijn gaan omhelzen. In Wallonië werkt 51,9 % van de actieve bevolking voor de overheid. Negentig procent daarvan heeft zijn of haar betrekking te danken aan het ingebakken rode cliëntelisme van de PS-staat. Rood of geen brood.

De Waalse economie stroomt trager dan de uitgedroogde Lesse, en deze subsidie-economie is nog altijd doordesemd van overheidsinmenging. Er vertrekt bij de SNCF geen trein zonder rode machinist of de FGTB legt een dwarsligger schuin op de rails, zo lijkt het soms. Schatplichtigheid is niet zelden de basis voor politieke trouw. Wie nu al danst op het lijk van de PS zou zelf wel eens eerder in het graf kunnen liggen.
Niet alleen in Brussel is de toestand hopeloos maar niet ernstig. Aan de Gentse Universiteit zijn de bollebozen er na zeven stemrondes nog niet in geslaagd om hun academische regering samen te stellen. Van togadragers zou men toch verwachten dat ze zelf een primus inter pares als rector op het schild kunnen hijsen. Maar net als in de hoofdstad rollen de logebroeders er vechtend met het kruis over straat. Als de stropkes het nog niet kunnen, mag je het zeker van de ketjes niet verwachten.

Jean Marie Dedecker

zondag 18 juni 2017

Socialistische graaicultuur in Brussel kon enkel gedijen door schuldig verzuim van de coalitiepartners

 


         
'De Brusselse zelfbediening loopt al jaren als een rode draad door het breiwerk van de schandalitis',

schrijft Jean-Marie Dedecker, die ook de coalitieparters van de PS in Brussel niet spaart.
Het kaviaarsocialisme heeft zichzelf opgegeten. Het klassieke partijsocialisme is in gans West-Europa gedecimeerd en op sterven na dood. Alleen hun leiders beseffen het nog niet. Het ligt in de palliatieve zorgen en de enige stuiptrekkingen worden dan nog opgewekt door links-populistische volksmenners met een verlichte communistische agenda, zoals Jeremy Corbyn in het Verenigd Koninkrijk, Jean-Luc Mélenchon bij onze zuiderburen en Raoul Hedebouw onder de taalgrens. Links maakt het je niet gemakkelijk om nog links te zijn. Als je een paar keer per dag de preek over de harmonie van de multiculturele wereld en over de heerlijkheid van de globalisering over je heen krijgt, terwijl je er de lasten en de verarming van moet dragen, verlies je je geloof in de heilpredikanten van de maakbare samenleving. Voeg daarbij een onophoudelijke stoeterij van schandalen over zelfbediening bij, en de laatste sociaaldemocraat mag ook hier het licht uitdoen. Links verdwijnt niet, maar partijen wel.
 
De job van socialistisch burgemeester wordt stilaan een knelpuntberoep. Even het geheugen opfrissen. Leona Detiège en de Antwerpse Visa-affaire zijn al verbannen uit het collectief geheugen. Hilde Claes crashte in Hasselt, net als haar vader Willy in het Agusta-smeergeldschandaal. Tom Balthazar werd in Gent opgeofferd om Daniel Termont uit de strop te houden. Hij werd al onthoofd nog voor hij verkozen was. Philippe Moureauxmaakte van Molenbeek een hellegat maar vertrok zelf voor de bom ontplofte. Een Luikse burgemeester, ook Close geheten, niet Philippe maar Edouard, verdween al langs de schandpaal voor een smeergeldaffaire met parkeermeters en Stéphane Moreau verloor zijn sjerp in Ans maar behield de jackpot van Publifin. Jean-Claude Van Cauwenbergheevenals zijn opvolger Jacques Van Gompel werden de laan uitgestuurd in Charleroi, en Anne-Marie Lizin ook nog in Huy. De schandalen vallen al decennialang als dominostenen. De letters PS zijn zo ook de afkorting geworden voor "Parti des Scandales". En ook de Brusselse zelfbediening loopt al jaren als een rode draad door het breiwerk van schandalitis.


Socialisme betekent volgens de Dikke Van Dale het streven naar een sociaaleconomische orde waar geen tegenstellingen bestaan. Dit is aan de levenswandel van sommige leiders van dit nobel gedachtegoed te zien. Ze staan zo dicht bij de arme sloebers dat ze met hun handen in de zakken van de paupers zitten. De Part Socialiste lijkt volgens mij soms op een volière van roofvogels. Een politieke partij die permanent verzonken is in stammenoorlogen met zichzelf. De Luikse baronie tegen de Brusselse, of die van Charleroi tegen Mons, en een tandeloze voorzitter als scheidsrechter tussenin. Het chagrijn is er bijna tastbaar. Yvan Mayeur en zijn opvolger Philippe Close kunnen amper samen door een deur. Als echte stamboeksocialisten maken ze aan tafel onder elkaar ruzie voor een mes of een vork, maar ze eten altijd uit iemand anders bord.

Orkaan

"Principes zijn als winden. Je houdt ze vast zolang je kunt, maar als je niet meer kunt, laat je ze heel stilletjes los" zei Gaston Eyskens ooit. Bij de PS gaat het niet om een windje, maar om een orkaan. De Brusselse rode zelfverklaarde verdedigers van de bijstandstrekkers en de verdrukten, en van de armen en de daklozen hebben zelfs geen principes meer. Het lijkt er soms op dat wat ze inzamelen voor de armen, verdeeld wordt onder hun eigen rechter- en linkerarm. Ze zijn weggezonken in een moeras van normvervaging en zelfontkenning, en losgeslagen van de realiteit. Telkens ze met hun handen in de snoeppot betrapt worden, volgt eerst ontkenning en volgens mij gespeelde verontwaardiging, gevolgd door nog meer moeite om hun ingebakken graaicultuur te verbergen.
Als dit niet lukt wordt het ene poppetje door een andere polichinelle vervangen. Mayeur wordt ingewisseld voor bijbanenkoning Close die op zijn beurt het deksel van de Brusselse beerput gaat zitten in de hoop dat er geen stinkende walmen meer zullen opborrelen. Tevergeefs.
Na de vzw Tentoonstellingspark Brussel, Het Koninklijk Circus, Brussels Major Events en Samusocial, komt er nu ook verbrande lucht uit de vzw Brusselse keukens. Pascale Peraïtavertrok in 2013 als directrice bij Samusocial langs de achterdeur wegens verregaande malversaties, maar de vertrouwelinge van Mayeur werd tegen riante vergoedingen langs de voordeur weer binnengehaald in de raad van bestuur. Ook familieleden van PS'ers mochten iets bijverdienen bij Samusocial. De twee dochters van Peraïta stonden er op de loonlijst, de broer van Mayeur werkte er als materiaalverantwoordelijke, en de dochter van Laurette Onkelinx begeleidde er tussen 2011 en 2013 asielzoekers en daklozen.
Verdediger van het rood familiebedrijf is steevast Marc Uyttendaele, echtgenoot van Laurette. Aan het verdedigen van PS-graaiers heeft hij een halftijdse baan. De andere helft van zijn tijd staat hij aan de balie zaken voor de Overheid te pleiten tegen een honorarium van 1,5 tot 2 miljoen euro per jaar. De Franse Gemeenschap heeft zelfs een abonnement op zijn advocatenkantoor. Het duo Onkelinx-Uyttendale is het echte koningspaar dat in Brussel de lakens uitdeelt.
De bede van Onkelinx om haar kinderen buiten schot te houden is hypocriet zelfbeklag. Over de perikelen rond haar familie en haar eerste man Abbès Guenned (tegen wie ooit een internationaal aanhoudingsbevel liep wegens verdenking van betrokkenheid bij drugshandel) met de bijgaande doofpotoperaties is er al heel wat inkt gevloeid.

Zwijggeld of verloning

De socialistische graaicultuur kon enkel gedijen door het schuldig verzuim en de medeplichtigheid van de coalitiepartners. Een ketje als Guy Vanhengel van Open Vld zit al twee decennia lang onafgebroken vastgeroest op zijn ministerstoel als Flamand de service. Meer collaboratie dan beleid, geen macht laat staan een tegenmacht. Meer faciliteren dan controleren. Hij liet zich zelfs ooit verkiezen op een lijst van de PS. Pascal Smet (SP.A) speelde jarenlang struisvogel, kop in het zand voor de rode kameraden, en tjilpt nu als een hese mus.

Erst kommt das Fressen dann kommt die MoralAlain Courtois (MR) ligt nog te wachten op de verjaring van een corruptieonderzoek. Het paarse overspel van de Brusselse Loge geurt tot in de werkplaatsen van justitie. De discussie tussen Els Ampe (Open Vld) en Ans Persoons (SP.A) over het vermeende schepenambt voor Mayeur, is hoogstens gespeelde verontwaardiging na jarenlang gedoogbeleid met dichtgeknepen billen uit pudeur voor jobverlies.
Vlaamse schepenen in de Brusselse gemeenten zijn lame ducks die in het wak van de hoofdstad enkel mogen kwaken
 omdat ze extra subsidies in het laatje van de gemeentekas brengen. Eerder zwijggeld dan verloning.
Eén op de drie Brusselse kinderen groeit op onder de armoedegrens. Wie hen een boterham afpakt is een crimineel. Als je een bedelaar zijn krukken afneemt ben je kreupel van geest. Reputatieschade is niet voldoende voor die graaiers. Excommuniceren, en met pek en veren overgoten de stad uitjagen.

Jean Marie Dedecker

zondag 11 juni 2017

Wat Theresa May wordt verweten, wordt Jeremy Corbin vergeven

 


         
'Het spreeuwengedrag van de kiezer is onberekenbaar', schrijft Jean-Marie Dedecker na de Britse verkiezingen en de prestatie van Theresa May. 'Niet alleen de terroristen hebben lange messen, ook de politici, vooral in de eigen partij.'

"Dag Jean-Marie,

Ik voel me niet radicaliseren, ik ben woedend: op de politiek (onnozele halzen die onzin uitkramen) maar ook op onszelf (lafaards). Vorige zaterdag bevond ik me in de "Arabic bar & Kitchen" palend aan de "Black and Blue" (Borough Market) waar ons hotel zich bevond (aan de Financial Times) en waar de terroristen zo hard toesloegen. Op een bepaald ogenblik (het was schemerdonker) zie (en hoor ik) lichtflitsen die duidelijk afkomstig zijn uit een loop. In een eerste reactie zie ik dat er geen kogelinslagen zijn in de muur achter ons, maar dan is de paniek al losgebarsten. Omdat we niet weten welk type agressie zich afspeelt, moeten wij dus onder de tafel en sluit men meteen de buitendeur. Dan bedenk ik dat ik de tafel zal gebruiken als schild. Wij waren met acht. Bij minstens zes van deze acht personen is er geen paniek. Iedereen zoekt naar een geschikt plan en middelen om te reageren. Achteraf blijkt dat een eerste politieman schoot op de daders. Vervolgens zitten we een uur in het duister terwijl de politie de omgeving uitkamt en de terroristen uitschakelt. Later worden wij op nogal knullige manier geëvacueerd (zoals op verschillende filmpjes te zien is). Ik zie een terrorist met rode T-shirt liggen, broek afgetrokken, en voel niets, hij is een voorwerp, gedesubjectiveerd. Het enige dat ik kan bedenken is: goed dat ze hen afmaken, ze hebben hun rechten op en in onze wereld verspeeld.
Later op de boulevard en op onszelf aangewezen (we moesten een nieuw onderkomen zoeken want één van de daders werd op de parking van ons hotel neergelegd) voelde ik woede en schaamte. Ten eerste omdat een aantal jongeren voortdurend paniekgolven veroorzaakten terwijl alles onder controle was, ten tweede omdat een groep vooral Oost-Europese dronken mannen voortdurend herrie maakten en onderling ruzieden, en ten derde: waarom laten wij ons zo gemakkelijk opjagen en afslachten? Waarom niet met tien man die smeerlappen te lijf gaan, terugvechten en een signaal terugzenden "niet met ons, makkers".
Als sociaal psycholoog ken ik er uiteraard een antwoord op maar dit is pure lafheid (flight). We moeten ons weerbaar opstellen, terugvechten en we moeten dit niet aan de politiek overlaten. De politiek is volgens mij alleen bezig met de aankomende zetelverdeling (op een paar uitzonderingen na) en is wereldvreemd, niet competent.
Het meisje (22, 24 jaar?) dat aan het café verder is afgeslacht was een jong kind, wilde alleen maar een pintje drinken. Zij stierf terwijl ze om hulp riep en niemand kwam. Haar familie moet er vanaf nu een leven mee verder. Ik ben DAAR niet goed van. Kan je haar het geïnstitutionaliseerd geweld in het Midden Oosten aanwrijven, waarmee links ons voortdurend een schuldgevoel wilt aansmeren en de terreur als een begrijpelijke tegenreactie wilt verklaren? Lafaards...
Het is dezelfde lafheid waarmee de Brexit is gestemd, mensen denken dat ze hun stem laten horen maar beseffen niet dat ze een radertje zijn in een proces dat zich boven hen afspeelt. Waarom was de terreurdreiging in London vorige week niet op level 4? Waarom lopen types die de IS vlag aanbidden op vrije voeten? Op de politiek moeten we dus niet rekenen. Er zullen nog van die aanslagen plaatsvinden en we moeten onszelf als burgers weerbaar opstellen en terugvechten. Dat moeten we doen en het vooral niet aan de politiek overlaten." J.
 
Bovenstaand schrijven heb ik op 6 juni ontvangen, twee dagen voor de Britse stembusgang. Kippenvel. Verkiezingen gaan over de waan en de woede van de dag. Theresa May had het kunnen weten. Bij het referendum over de Brexit bijvoorbeeld ging het in eerste instantie niet over Europa maar over migratie. Nu waren onder meer de schadelijke excessen daarvan het omslagpunt. May zette in op de Brexit met een gepersonaliseerde hautaine campagne, niet rond de partij maar rond zichzelf. Hoogmoed komt voor de val. Ze wilde een onbetwistbaar mandaat om in Brussel harde Brexit-onderhandelingen te kunnen voeren. Een plebisciet van vertrouwen, want in haar eigen partij zijn er hardliners en softies. Ze werd immers niet tot First Lady verkozen maar volgde David Cameron op na diens nederlaag in het referendum.
'Wat Theresa May wordt verweten, wordt Jeremy Corbyn nu vergeven'
Onze Europese mandarijnen willen immers geen gewone scheiding maar een strafexpeditie; een vechtscheiding als afschrikkingsstrategie voor andere EU- leden met separatistische bijgedachten. Pestgedrag van eurocraten.
Twee terroristische aanslagen en een hautaine blunder over de ouderenzorg deden haar struikelen. Rijke ouderen moeten volgens May eerst "hun huis opeten" vooraleer ze beroep kunnen doen op gesubsidieerde thuiszorg. Bejaarden zijn per definitie behoudsgezind en conservatief, en stemmen derhalve voor the Conservatives. Een dolk in het hart van de bejaardenberg. Gans adellijk Engeland gechoqueerd en May gedegradeerd tot maybe en mayday. Een sociale zorgopstand bij haar eigen achterban. Damage control in het Britse Hogerhuis, een corrupt bolwerk van gekochte titels beweert Lord David Owen, en een prostaatvergadering van bevoorrechte titeldragers die eerder geïnteresseerd zijn in de vossenjacht dan in het lot van de Britse paupers. Upstairs, downstairs.
Theresa May straalt de warmte uit van een ijskonijn en spreekt met de Stiff Upper Lip van middeleeuwse Britse Tory's. Zelf was ze zes jaar lang minister van binnenlandse zaken onder David Cameron en verminderde het contigent agenten met 20.000. Dit ontploft nu in haar gezicht. Zelfs op schoenen van Prada en Louboutin, moet een keizerin nog bewijzen dat ze kleren aanheeft.

Verdeeld land

Het spreeuwengedrag van de kiezer is onberekenbaar. Labour lag nog uitgeteld op de mat na het kaviaarsocialisme van de Derde Weg van Tony Blair. Wat May wordt verweten (laksheid in het terreurbeleid), wordt Jeremy Corbyn nu vergeven, zelfs de erfzonde van zijn bloedrode sympathieën uit het verleden voor Sinn Fein, de IRA, Hezbollah en Hamas (ook Abou Jahjah stond bij hem op de stoep). Hijzelf stemde ooit tegen extra anti-terreurmaatregelen in het Lagerhuis en zijn metgezel John McDonnell stelde zelfs voor om de inlichtingsdiensten af te schaffen. Corbyn is eerder een overjaarse communist dan een sociaal democraat. Met een sociaal programma als een verlanglijstje van de Kerstman maak je echter het zuur bij de kiezer zoet. Authenticiteit loont. De rest deed de draaideurpolitiek van May: eerst tegen de Brexit, dan er voor. Eerst tegen nieuwe verkiezingen en dan er zelf uitschrijven uit plat opportunisme. May maakt meer U-bochten dan de afvoer van een lavabo. Het kan voor minder verkeren.
Groot-Brittannië is een verdeeld land. Dat heeft het Brexit-referendum tot op het scherp van de snede al duidelijk gemaakt en dat doen deze verkiezingen opnieuw. De Schotten geraken er ook maar niet uit of ze aan de Baxter van Londen willen blijven liggen (zoals Wallonië aan het infuus uit Vlaanderen) of hun eigen schapen willen scheren. De Noord-Ieren willen bij het VK blijven maar willen geen grens met Ierland. Als bewonderaar van de Victoriaanse staatsman Benjamin Disraeli, die in 1847 zijn boek "Sybil, or the two nations" schreef over zijn verdeelde natie, wordt May verondersteld te weten waar ze de Pritt kan halen om de brokken te lijmen, als ze haar overwinningsnederlaag al overleeft. Niet alleen de terroristen hebben lange messen, ook de politici, vooral in de eigen partij.

Jean Marie Dedecker

zondag 4 juni 2017

Mijn generatie heeft twee keer verloren

 


         
Volgens Jean-Marie Dedecker zijn de hedendaagse criteria om kansarmoede te definiëren contraproductief en misleidend. 'Mijn generatie heeft twee keer verloren: streng opgevoed en later nog eens zelf als hardvochtig weggezet.'

Rijke mensen hebben de luxe om in het verleden te leven, armen worden gedwongen te overleven in het heden en de middenklasse kijkt angstvallig naar de toekomst.
Met de regelmaat van een metronoom worden we om de oren geslagen met armoedestatistieken. Het gevaarlijk bedrog van de armoedenorm. Armoedecijfers meten de ongelijkheid, niet de armoede. Wie minder dan 60 procent van het mediaan inkomen verdient is arm, dit is 10,3 procent van de Vlaamse bevolking. Als we alle inkomens zouden verdubbelen, is iedereen tweemaal zo rijk, maar dan verdubbelt ook het mediaan inkomen, evenals de armoedegrens. Het percentage armen blijft dus ongewijzigd.
Het percentage armen in Hongarije en Tsjechië is lager dan in Vlaanderen, terwijl ze er moeten rondkomen met veel minder centen, en de levensverwachting er lager is. Een gepensioneerde Hongaar moet het stellen met 280 euro per maand en moet nog zijn eigen rol toiletpapier meenemen als hij gehospitaliseerd wordt. Wie in een Albanees bergdorp een muilezel in zijn achterkeuken heeft staan behoort tot de elite.
Toch hebben we het nog nooit zo goed gehad. Volgens Our World in data leefde in 1820 zo'n 95 procent van de wereldbevolking in extreme armoede, in 1990 nog 37 procent en vandaag nog 9,5 procent. Hun aantal vermindert met 130.000 mensen per dag. Van alle pasgeborenen overleeft 96 procent nu de eerste vijf levensjaren. 200 jaar geleden haalde één op de 2,5 kinderen zelfs zijn vijfde verjaardag niet. Tegenover 10 procent in 1820 en 56 procent in 1980 kan vandaag 85 procent van de wereldbevolking lezen en schrijven, ofwel 6,2 miljard mensen. Als kennis rijkdom is dan zijn we er met reuzenschreden op vooruitgegaan.

Kwetsbare kinderen met iPhones

'Negentig procent van onze leerlingen is kansarm. En het worden er steeds meer' zegt de directie van het Stedelijk Lyceum in Antwerpen. Volgens het onderwijsrapport van de krant De Morgen zouden 170.339 leerlingen van de 434.603 in het secundair onderwijs kansarm zijn. Dit is vier op de tien.
Onder de hedendaagse armoedenormen was elke klas in mijn collegetijd een verzameling paupers.
De gehanteerde normen om tot die verbijsterende cijfers te komen zijn echter even verbazingwekkend: leerlingen die thuisloos zijn, die een schooltoelage ontvangen of een moeder hebben die lager opgeleid is. Met deze maatstaven waren alle klassen in mijn collegetijd een verzameling paupers. Mijn moeder was de kloek van een groot gezin en keek meer in de wastobbe dan in de krant, laat staan in een schoolboek. Een heilige vrouw die zichzelf wegcijferde voor de zeven seigneurs voortgesproten uit haar schoot, merrie voor vader 's nachts en trekpaard overdag. Kansarme tiener in de oorlogsjaren maar met meer kennis van financiën dan onze ministers van begroting.
We hadden geen iPhone zoals alle 'kwetsbare kinderen' vandaag, en onze merkkledij beperkte zich tot het gamma van de dorpsboetiek 'In de schaar, bij Solange & Isidoor', een stofjas, een korte broek (een lange broek was voor feest- en zondagen om de slijtage van de knieën te vermijden), een trui met herstelde mouwen omdat we die ook gebruikten als neusdoek, bottines in de winter en 'zeesluffers' in de zomer. Op ons twaalfde werden we jobstudent. In juli en augustus aan de vaat bij de bakker en de beenhouwer voor 1.500 Bfr. (38 euro) per maand om onze eerste fiets te kopen om naar school te pendelen. We kregen een studiebeurs, we deden 'ons best' op school en vader was alleenverdiener. We voelden ons rijk en hadden een volle boterhamtrommel.
Statistische verbanden worden ten onrechte opgevat als oorzakelijke relaties.

Armoedecriteria zijn misleidend

Statistische verbanden worden ten onrechte opgevat als oorzakelijke relaties. Maatstaven zoals het onderwijsniveau van de moeder of het krijgen van een schooltoelage aanhalen als criterium voor het definiëren van armoede zijn contraproductief en misleidend. Het getuigt van sociologisch determinisme om tot het valse statistisch besluit te komen dat 4 op de 10 van onze middelbare studenten kansarm zijn.
Armoede daarentegen is wat ex-wereldkampioen zwaargewichtbokser Mike Tyson beschrijft in zijn grimmige memoires 'Niets dan de waarheid': 'We gingen van gewoon arm naar heel erg fucking arm. Uiteindelijk woonden we in onbewoonbaar verklaarde huizen zonder verwarming, water, en soms ook zonder elektriciteit. 's Winters sliepen we met z'n vieren in één bed om warm te blijven. We gingen naar school, ontbeten daar, om daarna de bus of metro te nemen om tijdens schooltijd in te breken. Ik had geen idee hoe je Adidas moest schrijven, maar ik wist perfect welk gevoel het merk me gaf.'
We houden niet op met het invoeren van mensen uit de derde wereld die hier een vierde wereld creëren.

Grootste herverdeling ter wereld

Hoewel onze taalcursussen gratis zijn, is gebrek aan kennis van het Nederlands één van de voornaamste oorzaken van de sociale en de leerachterstand. Toch houden we niet op met het invoeren van mensen uit de derde wereld die hier een vierde wereld creëren. Het idee dat het niet het bewustzijn van mensen is dat hun toestand bepaalt maar dat, integendeel, hun sociale toestand hun bewustzijn bepaalt is ook misleidend. Was dat waar, dan zouden mensen nog in holen leven.
We leven echter in één van de meest herverdelende maatschappijen ter wereld. Van ons wereldrecord aan overheidsbeslag, zo'n 54 procent van ons inkomen, wordt 95 procent besteed aan herverdeling. Vandaag zijn de individuele vrijheid en kansen objectief gezien groter dan ooit tevoren. Er staan legioenen helpers, zorgverleners, welzijnswerkers, en therapeuten klaar van wie het inkomen en de carrière staan of vallen met het veronderstelde onvermogen van grote aantallen mensen om voor zichzelf te zorgen of zich redelijk te gedragen.
We krijgen kinderbijslag als extra loon voor de opvoeding, en een studietoelage om onze kennis te vergroten. Wie die kansen niet wil grijpen hoeft niet aan de klaagmuur te gaan staan, maar moet zijn verantwoordelijk nemen.
Misschien word ik te oud om het nog te begrijpen. Het gevoel overvalt me dat we twee keer verloren hebben. We kregen een strenge opvoeding. Later werden we dan zelf ouder en moesten we ineens begrip opbrengen: als we nu eens kritisch zijn moeten we er ook nog therapie bij geven of we worden als hardvochtig weggezet.

Jean Marie Dedecker

zondag 28 mei 2017

Ik ben woedend en het gaat niet meer over, ik voel me radicaliseren

 


         
Jean-Marie Dedecker over de aanslag in Manchester: 'Ik heb genoeg van deradicaliseringsriedels over teruggekeerde oorlogsmisdadigers en religieuze koppensnellers.'

De westerse wereld wordt met de regelmaat van de klok het slachtoffer van islamitisch geïnspireerd terrorisme. Dit jaar al voor de zoveelste keer.
Toch hebben onze leiders meer last van populismofobie dan van islamofobie. Ze vragen zich af waar die radeloze woede onder onze bevolking vandaan komt. Er is steeds meer energie nodig om de werkelijkheid weg te drukken.
We gaan op bedevaart naar Saoedi-Arabië om onze wapens te mogen slijten aan salafistische petroleumboeren die onze beschaving en ons waardenpatroon haten. We gedragen ons er als onderdanige witte kaffers die respect moeten veinzen voor vrome fanatiekelingen die vrouwen stenigen als ze overspel plegen of roede doen lopen als ze knipogen naar de kamelenhoeder. We sluiten zo ons moreel kompas voor lui die journalisten geselen, homo's kruisigen, dieven de handen afhakken en geloofsafvalligen publiek onthoofden op het dorpsplein.
 
De Amerikaanse president Donald Trump ging er afgelopen week voor 380 miljard dollar oorlogstuig slijten aan de financiers van het soennitisch wahabisme. America First. De sabeldans van een narcistische windhaan die nu zelf de kruisvaders tegen onze beschaving gaat bewapenen.
Trump doet het nog openlijk als een nukkig kind, onze Waalse PS-ers verkopen daarentegen het wapenarsenaal van FN Herstal met een lafhartig sausje.
Het wahabisme, een bikkelharde salafistische vorm van de islam, wordt door de Saoedi's geëxporteerd en door verbitterde, agressieve en haatdragende extremisten beleden, tot in Molenbeek toe. IS en Al Qaida zijn gezelligheidsverenigingen van die terroristische doctrine.
In de islamitische wereld staan de soennieten en de sjiieten elkaar al 1400 jaar naar het leven. Trump kiest nu partij voor de soennieten tegen het sjiitische Iran. Een explosieve cocktail.
De westerse leiders keken lafhartig weg onder de mom van de Arabische Lente.
Falen is eenvoudiger te verdragen als je er iemand anders de schuld van kan geven. De Amerikaanse invasie in Irak zorgde ervoor dat Saddam Hoesseins soldaten zich aansloten bij IS. Qatar en Saoedi-Arabië financierden de opstand van de soennieten in Syrië met een ongekend wrede burgeroorlog tot gevolg, en een vluchtelingenstroom die Europa ontregelde. Libië verzandde in stammenoorlogen en koesterde monsters als Salman Abedi uit Manchester.
 
De westerse leiders keken lafhartig weg onder de mom van de Arabische Lente alsof het een experiment was om de democratie in te voeren in landen waar burgers nog nooit een les in staatkunde hadden gekregen, en waar iedere vezel van de cultuur kijkt naar fysieke en religieuze macht. Het ontplofte in ons gezicht. Van een Arabische Lente naar een islamitische winter.
Alle religieuze psychopaten komen uit een gemeenschap van gelijkgezinden, en alle aanslagen zijn aangestuurd door een perverse duivelse ideologie van godsdienstfanatisme en dogmatische haat. Onze moskeeën zijn broeihaarden van vervreemding volgens jihadi-expert Montasser AlDe'emeh
. Vijfenveertig procent van de Nederlandse moslims van Turkse en Marokkaanse komaf is 'fundamentalistisch' volgens Ruud Koopmans, hoogleraar sociologie en migratie-onderzoek in Berlijn. Minstens vijftig miljoen moslims wereldwijd zijn volgens Koopmans bereid geweld te accepteren - ook tegen burgers - om de islam te verdedigen. 'Vrijheid van religie voor de islam mondt vroeg of laat uit in sharia en Jihad. Dat is nog nooit in de geschiedenis anders geweest, dus maak ik mij daar bijzonder veel zorgen over.' Aldus de Franse jurist Jean-Louis Harouel in zijn boek Les droits de l'homme contre le peuple.
 
Onder de miljoenen moslims die hun land ontvluchtten naar Europa bevinden zich volgens mij een pak mensen die eenmaal op het oude continent alles willen doen om het systeem dat ze ontvlucht zijn in Europa in te planten.Groot-Brittannië is vandaag een mekka van tolerantie. In Bristol vond vorig jaar op Saint George's Dayofficiële festiviteitplaats. Volgens de bestuurders worden er in Bristol wel '91 verschillende talen gesproken en zou het erg moeilijk zijn om officiële festiviteiten voor iedereen te organiseren.'In de hoofdstad Londen vinden we gesluierde politieagenten. Datzelfde Londen leverde de wereld onder andere Jihadi John, alias Mohammed Emwazi, de beul van IS.
Laten we even terug in de tijd gaan. Op 7 juli 2005 vielen er 52 doden bij aanslagen op de Londense metro en een dubbeldekbus. Op 22 mei 2013 werd soldaat Lee Rigby op straat afgeslacht met een kapmes. Op 22 maart werden er vijf onschuldige wandelaars van Westminster Bridge gereden. In Manchester werden er nu op monsterlijke wijze 23 jongeren vermoord en een veelvoud verminkt voor het leven.
 
De Mancunians zijn nochtans wat gewoon.
 
Levenslustige bakvissen die nog op de drempel stonden van hun volwassenheid. Een optreden van de Amerikaanse zangeres Ariana Grande is een veredeld schoolfeest voor tienermeisjes en hun chaperonnerende moeders. Op de uitgestorven tonen van One Last Time werd de achtjarige Saffie-Rose Roussos opgeblazen door een religiegek.
De Mancunians (inwoners van Manchester, nvdr.)zijn nochtans wat gewoon. Op 15 juni 1996 werd Arndale opgeblazen met de sterkste bom sedert WO II. Er vielen geen dodelijke slachtoffers. De terroristen van het IRA hadden de bevolking vooraf gewaarschuwd. Het monsterlijke kent nu religieuze gradaties.
Ik hoef geen stille tochten meer of kaarsjesprocessies, geen jeukwoorden en geen krabgedrag. Geen collectief tranendal of emotioneel exhibitionisme van gezagsdragers die over elkaar tuimelen op de treurbuis. Geen vlaggen halfstok en geen rookmachine met volzinnen zoals 'wij laten onze godsdienst door niemand kapen' of 'laat de terroristen niet winnen'.Ik hoef geen stille tochten meer of kaarsjesprocessies, geen jeukwoorden en geen krabgedrag. Geen collectief tranendal of emotioneel exhibitionisme van gezagsdragers die over elkaar tuimelen op de treurbuis. Geen vlaggen halfstok en geen rookmachine met volzinnen zoals 'wij laten onze godsdienst door niemand kapen' of 'laat de terroristen niet winnen'.
 
Ik heb genoeg van deradicaliseringsriedels over teruggekeerde oorlogsmisdadigers en religieuze koppensnellers. In het goddeloze Albanië worden ze minimaal vijftien jaar opgesloten. Hier krijgen ze een ontluizingsperiode, een reclasseringsambtenaar en een welzijnsknuffelaar. Ik walg van laffe suïcidale massamoordenaars.
 
'They are monsters, not moslims', zei de Britse toenmalige premier David Cameron in 2014 nog. 'Het zijn monsters én moslims', antwoordt de Iraanse vluchteling en professor Afshin Ellian op het wegkijkgedrag van de gewezen Britse premier op de blog van Elsevier.
Islam is voor mij een religie die uit verscheidene stukken bestaat. En het stuk dat onze beschaving naar het leven staat is verwerpelijk. De haat tegen het westen die als wraak gepredikt wordt door religiegekken - voor sommigen een stuk van hun islam - omdat ze zelf de losers van de beschaving zijn, is levensbedreigend voor onze samenleving. Dit stuk moet weggesneden en verboden worden.
Ik ben woedend en het gaat niet meer over. Ik voel me radicaliseren.
 
Jean Marie Dedecker

zondag 21 mei 2017

Moederdag ontheiligen klinkt als het krassen van een vingernagel op het schoolbord

 


Jean-Marie Dedecker over religie in onze maatschappij: 'Mensen moeten vrij kunnen zijn van religieuze dwang en geestelijke chantage, een grondrecht dat zeker ook voor kinderen geldt.'
'De tweede zondag in mei is de dag waarop we kokkinnen, serveersters, leraressen, werksters, psychologes, psychiaters, artsen en bankiersters eren, of, om hen bij de soortnaam te noemen: Moeders!'
 
Dat schreef Robert Orben, de man die ooit de speeches neerpende voor de Amerikaanse president Gerald Ford. Vaderdag daarentegen is eerder Moederdag met minder kosten en uitgaven.
Dominique Paquot, de schooldirecteur van Singelijn in Sint-Lambrechts-Woluwe heeft het zo niet begrepen. Hij schafte dit traditioneel creatief gebruik eenvoudigweg af. Er zijn teveel kinderen waarvan de ouders niet meer beantwoorden aan het traditioneel huwelijkspatroon volgens de schoolpraeses. Velen hebben bonuspapa's, plusmamma's, één ouder of holebi-ouders en dito gezinssamenstellingen.
 
Het geven van een cadeautje kwetst dan de kinderzieltjes die niet beantwoorden aan de klassieke samenlevingsvorm. We kunnen dan ook het sinterklaasfeest afschaffen omdat niet alle kinderen evenveel in hun schoentje vinden, of het grootouderfeest omdat er al veel oude besjes het eeuwige voor het aardse hebben ingeruild. Een stralend kindergezichtje dat zijn knullig knutselwerkje aan zijn moeder geeft is meer dan traditie, het is devotie.

De heisa rond de banbrief van Paquot omdat hij ook gezegd zou hebben dat er teveel kinderen van andere culturen op zijn schoolbankjes zitten die dat soort feesten niet vieren, heeft hij aan zichzelf te danken. Zijn kattenbelletje vermeldt namelijk letterlijk: 'à l'école Singelijn, nous sommes fiers d'avoir une grande diversité de familles et de cultures dans toutes leurs richesses et complexité...'
Op enkele extremistische zeloten na, die Moederdag haram en decadent vinden, kwam er geen enkele afkeurend geluid uit de moslimgemeenschap. Geforceerde neutraliteit leidt tot diversiteitsgekte.
De 250 Neanderthalers die met scheldproza en dreigmails Paqout naar de hel wensten hebben het IQ en het EQ van een sperzieboon, maar de collectieve verontwaardiging voor het bannen van volkse tradities, van Sinterklaas tot Pasen en Moederdag, uit naam van een of andere diversiteit, slaat telkens diepere maatschappelijke wonden dan het er heelt. Het afschaffen van Moederdag klinkt als het krassen van een vingernagel op een schoolbord.
'De verdoemden in de hel zijn beroofd van het onuitsprekelijk geluk God te aanschouwen, en worden gefolterd door de knaging van het geweten, door het onblusbaar vuur en door het vooruitzicht van een eeuwig lijden.'
Het is geen soera of slagzin uit de Koran of de Hadith. Het is vers 240 uit de zestiende les van de 'Catechismus ten gebruike van al de bisdommen van België' uit 1958. Striemende geboden en verboden die we als tienjarige met knikkende knieën uit het hoofd moesten leren, en die door de onderpastoor en de schoolmeester met harde hand in ons schuldbewustzijn werden geramd.
En wie er soms aan twijfelde wie de baas was in dit aards tussenstation hoefde er maar vers 281 op na te lezen: 'Het is verboden aan zijn ouders of aan andere oversten te gehoorzamen, wanneer zij iets bevelen dat strijdig is met de geboden van God of van de heilige Kerk.' De bijbel is met andere woorden belangrijker dan de Belgische wet en God staat boven het ouderlijk gezag. De priesters van toen waren even gedreven donderprekers als de imams van vandaag.
De priesters van toen waren even gedreven donderprekers als de imams van vandaag.

De meesten van mijn klasgenoten zijn ongeschonden doorgegroeid en hebben zich bevrijd van de dwingelandij van een sprookjesboek. Mijn grootmoeder bad nog paternosters en brandde nog kaarsen opdat we moeiteloos onze schoolexamens zouden doorkomen en aan duivelse bekoringen zouden weerstaan. We moesten naar de zondagsmis en sommigen werden misdienaar, eerder om het verloren kerkuurtje creatief door te komen - beter dan je te vervelen op je kerkstoel, luisterend naar steeds dezelfde litanieën en donderpreken.
Mijn ouders hadden Voltaire al gelezen: 'Mensen die je ongerijmdheden kunt laten geloven, kun je ook gruweldaden laten begaan.' Voor onze eigen kinderen is de duivel hoogstens nog Darth Vader uit Star Wars of Voldemort die het leven van Harry Potter wat zuurder maakt. Anders is het voor de peuters en de pubers onder streng islamonderwijs. Een goede moslim zijn betekent voor die kinderen vooral bang zijn. Tienduizenden Belgische moslimjongeren zijn vandaag bang om te leven, zei Montasser AlDe'emeh in Knack vorige week.

De jihadexpert deed een rondgang in enkele Brusselse scholen. Als je bedenkt dat in het lager officieel hoofdstedelijk onderwijs 47,5% van de leerlingen islamlessen volgt en in het secundair 44,7%, dan is het niet te verwonderen dat de duivel er door het zwerk vliegt.
De intellectuele bevrijding van de geest wordt door de imams nog altijd gezien als een bedreiging. De angst voor de Antichrist en het schrikbeeld voor het laatste zorgt voor een denkpatroon dat thuishoort in de middeleeuwen. Godsdienst als misdaad tegen het kind in plaats van een kruk als troost. Terwijl onze westerse beschaving ondertussen van die achterlijkheid verlost is, wil het katholiek onderwijs die goddelijke demonen zelfs nog terug binnen laten via haar dialoogscholen. De prijs van de multiculturaliteit. Een oud systeem van vόόr het mathematische en relativistische denken van de twintigste eeuw wordt opgelegd aan kinderen die zich daar niet kunnen tegen verweren. Sociologen die onderzoek deden onder Britse kinderen kwamen tot de bevinding dat slechts één op twaalf kinderen zich losmaakt van de religieuze overtuigingen van de ouders (Richard Dawkins in God als misvatting p 116).
Een kind heeft drie ijkpunten: zijn ouders, de school en de televisie. Met heimwee-schotelantennes gericht op Mekka en het thuisland, met ouders die de navelstreng van hun land van herkomst en de moskee niet doorknippen, en met islamleerkrachten die met hellepreken en horrorverhalen het zondebesef cultiveren, blijft een groep kinderen in ons land nog altijd het kind van de rekening.
Mensen moeten vrij kunnen zijn van religieuze dwang en geestelijke chantage, een grondrecht dat zeker ook voor kinderen geldt. Religie besmet mensen, beweert de bioloog Richard Dawkins.
Wat Montasser AlDe'emeh beschrijft is een systematische indoctrinatie van jonge, weerloze en ongevormde geesten. Wat het martelaarschap van godvrezende gekken op weg naar het paradijs betekent, zou men in Brussel nochtans moeten weten. 'De mens die geleid wordt door angst en die doet wat goed is om te vermijden wat kwaad is, wordt niet geleid door de rede.' Een wijs man, die Spinoza.
Jean Marie Dedecker

zondag 14 mei 2017

Marcron wordt ijkpunt voor nieuwkomers, maar ook magneet voor gelukszoekers en misnoegden

 


         
'Hoe neem je de ergernis bij de slachtoffers van de globalisering weg terwijl ze eigenlijk gewoon bedoelen dat ze tegen migratie zijn', schrijft Jean-Marie Dedecker naar aanleiding van de overwinning van Emmanuel Macron in de Franse presidentsverkiezingen.
De echte baas van de Europese Unie is niet Jean-Claude Juncker uit de dwergstaat Luxemburg, maar wel zijn kabinetschef, Martin Semayr. De Duitse opperintrigant in het Europese spinnenweb twitterde na de Franse verkiezingen: " Aftrap: Felix Austria. Kwartfinale: stabiel Nederland. Halve finale: La France en marche". Een beroerde voetbalmetafoor van de Brusselse elite om de overwinning op de zogenaamde populisten te quoten. Eerder een zucht van verlichting dan een reden tot jubelen. Eventjes de laatste verkiezingsrondes op het Oude Continent doorlopen.
Junckers herdershond vergeet bijvoorbeeld te vermelden dat er in Oostenrijk een monstercoalitie en twee stemronden nodig waren voor de groene Alexander Van den Bellen om met een schamele 54% de rechtse Norbert Hofer van de macht te houden. In Nederland verloor Mark Rutte met zijn VVD een vijfde van zijn kiespubliek, kreeg Geert Wilders er een kwart bij, en ligt de PVDA met Europese topbobo's als Frans Timmermansen Jeroen Dijsselbloem op apegapen. In Italië is eurolover Matteo Renzi weggestemd en regeert de chaos. Spanje is een politieke puinhoop dat bestuurd wordt met een parlementaire minderheid na de doorstart van eurohaters als Podemos en andere indignados. Griekenland ligt met Syriza nog altijd in de palliatieve zorgen. Het blijft ademen dank zij de onophoudelijke geldstroom uit het Brussels infuus. Dat Syriza zelf een platte linkse populistische partij is deert de Eurocraten niet, als het maar de sirtaki danst naar de Brusselse pijpen. Zelfs Guy Verhofstadt ging de Italiaanse nar Beppe Grillo en zijn Vijfsterrenbeweging paaien om voorzitter van het Europees parlement te kunnen worden. Afgelopen week waren er lokale verkiezingen in Groot Brittannië. UKIP, de eurosceptische partij van de Brit Nigel Farage, die onze eigenste Europese president Herman Van Rompuy ooit "een natte dweil met het uitzicht van een bankbediende" noemde, is er weggestemd. Logisch, niet alleen omdat die one issue partij geen reden van bestaan meer heeft na de Brexit, maar vooral omdat Theresa May met haar Conservatives zijn anti-Europese standpunten eigen heeft gemaakt. Die stembusslag bleef onder de radar door het oorverdovend gedruis in Parijs, maar May won nagenoeg 600 zetels en de socialisten van Labour werden van de kaart geveegd. Het triomfalisme en de eurofiele euforie van de Duitse opperspin in het Brussels Berlaymontgebouw zijn dus volledig misplaatst.

Plaatsvervangende schaamte

Even gênant en ironisch is het enthousiasme van onze eigenste traditionele partijen bij de zegetocht van Emmanuel Macron. Hun ideologische evenknieën werden vernederd en gedecimeerd. De Parti Socialiste is geïmplodeerd en vecht voor haar voortbestaan. Het groene Ecolo is zo verschrompeld dat het zelfs geen presidentskandidaat kon leveren, en Les Républicains, de zusterpartij van onze MR en de Open VLD, werd gefileerd door François Fillon. Plaatsvervangende schaamte zou hun Belgische zusters beter passen dan valse juichkreten. Als er al iets is waarover ze zich zouden kunnen verheugen, dan is het de vaststelling dat extreem-links of uiterst rechts, de zogenaamde populisten, wel een gebrek aan perspectief op machtuitoefening hebben, alhoewel ze niet tegen het electorale glazen plafond stoten, integendeel. Dat is niet alleen te wijten aan een collectieve mobilisatie van de traditionele partijen tegen één gemeenschappelijke vijand, maar ook aan de ongeloofwaardigheid en de angst voor hun alternatief.
De fratsen van de machtsgeile kluns en blaaskaak Donald Trump, evenals de voorbeelden van illiberale populistische democratieën zoals deze van Beata Szydlo in Polen of van Viktor Orban in Hongarije, zijn eerder een rem op hun groei dan een duw op hun gaspedaal. Lui die aan de macht komen dankzij de liberale vrijheden maar dan alle macht aanwenden om minderheden te onderdrukken en de grondrechten te schenden schrikken de nuchtere Europese veranderingzoeker af.

Dreigende rieken en brandende toortsen

Het leger van boze boeren en landarbeiders staat nog niet aan de poorten van de Franse lichtstad met dreigende rieken en brandende toortsen maar de vlam blijft smeulen. Zo'n 63% van de mensen die letterlijk hun handen uit de mouwen moeten steken om stokbrood op de plank te krijgen stemden voor de nationaalsocialistische Marine Le Pen. Een kwart van de Franse kiezers bleef thuis, een derde stemde op het Front National, tien procent stak een blanco- of ongeldige stembrief in de urne. Zo'n 43% van Macrons kiezers stemden eigenlijk niet voor hem maar tegen Marine Le Pen. Wat Emmanuel Macron gepresteerd heeft is echter wel du jamais vu. Hij geniet het voordeel van de twijfel en is Frankrijks hoop in bange dagen.
Al is zijn verkiezing revolutionair, zijn programma is het niet: links-rechtse flou artistiqueovergoten met een pro-Europees sausje. Messias of elitaire praatjesmaker? Macron pleegde een vadermoord op François Hollande, en is hij getrouwd met een vrouw die volgens de pulppers zijn moeder kan zijn. Brutus is nooit ver weg in de politiek, en er is ook meer verraad in het Elysée dan in de verzamelde werken van Shakespeare. De Rothschildbankier is eerder de emanatie van het establishment dan de bestrijder er van. Hij was eerst adjunct-secretaris van de president op het Elysée en daarna zijn socialistische minister van economie. Zijn echtgenote Brigitte Togneux woonde zelfs de kabinetsvergaderingen van haar man bij. Iets wat Le Pen de giftige uitspraak ontlokte dat Frankrijk geregeerd zal worden door een vrouw: Brigitte of Angela (Merkel). De nieuwe première dame is een telg uit het Togneux-imperium van Amiens, chocolatiers gespecialiseerd in macarons,zoetigheden die op tafel kwamen aan het Franse hof toen Catherina de Medici huwde met koning Henri II, Le Duc d' Orleans. Het presidentschap heeft nog altijd een vleugje parfum van de monarchie.
'Als Macron het niet waarmaakt wordt de Bastille terug bestormd met hooivorken, hamers en sikkels voor de populistische revolutie.'
Een nieuwe politieke partij oprichten en structureren is geen sinecure. De overwinning heeft duizend vaders en de nederlaag is een weeskind. Macron wordt naast een ijkpunt voor politieke nieuwkomers ook een magneet voor gelukzoekers, vleiers, misnoegden en vooral opportunistische overlopers belast met het odium van de socialistische verliezers. En marchevoor de lange mars. Wordt het voor de liberale socialist (of is het socialistische liberaal) een calvarietocht als een pinguïn door de woestijn, zoals de cineast François Ruffin het formuleerde, of een zegetocht naar de derde weg? De tegenstellingen op cultureel, economisch, sociaal en politiek vlak zijn enorm. Telkens er bijvoorbeeld iemand ook maar een komma verandert aan het 3.400 pagina's tellende Franse arbeidsrecht wordt het openbaar leven stilgelegd. Naast een verongelijkt en woedend extreemrechts ettert er ook een hysterisch overgesyndicaliseerd extreemlinks.
De hamvraag is hoe je de ergernis bij de slachtoffers van de globalisering wegneemt terwijl ze eigenlijk gewoon bedoelen dat ze tegen migratie zijn. Vijftien miljoen Fransen (de thuisblijvers en de blanco stemmers) staken hun middenvinger op naar de Vijfde Republiek. Als Macron het niet waarmaakt wordt de Bastille terug bestormd met hooivorken, hamers en sikkels voor de populistische revolutie. Als Brigitte dan de citoyens met haar macarons niet zal kunnen sussen zoals Marie-Antoinette er in 1793 niet in slaagde met haar brioches, dan wacht de guillotine.

Jean Marie Dedecker

zondag 7 mei 2017

Hoe onze rechtszekerheid opgestookt werd in een Hasselts crematorium

 


         
'De verstaatsing van het bedrijfsleven heeft op de Limburgse heide een nieuw diepte- of hoogtepunt bereikt', schrijft Jean-Marie Dedecker naar aanleiding van het conflict tussen de stad Hasselt en uitvaartbedrijf DELA.

Volgens de Belgian-American Chamber of commerce is rechtszekerheid één van de voornaamste voorwaarden om in een land te investeren. Ons federale overheid loopt de wereld plat om ons tochtgat aan de Noordzee, de Maas en de Schelde voor 99 "fenomenale redenen" aan te prijzen met een hippe campagne. Ze vervalt echter steevast in kneuterigheid en administratief verstikkend staatsdirigisme als er een schop in de grond gestoken moet worden, een vergunning afgeleverd of een definitieve handtekening geplaatst. Het Chinees contract met Eandis werd geëlektrocuteerd toen de overeenkomsten al onderhandeld waren. Een Brussels stadionproject struikelt over een kerkwegel. Uplace kreeg 12 jaar geleden toezeggingen van ministers van alle Vlaamse partijen om een winkelcentrum uit de grond te stampen op de vervuilde Brownfield-site van Renault Vilvoorde. De belastingbetaler schoot er zelf miljoenen bij in om het stukje industriële archeologie te saneren, en Uplace gaf al 85 miljoen euro uit om het futuristisch belevingsproject met duizenden banen te realiseren. Het zag onlangs haar milieuvergunning geschorst omdat haar cijfers van de overlast van een paar jaar terug dateerden, terwijl het nu net de overheid is die alles op de lange baan schuift. Cynisme en machtsmisbruik op het ritme van een communistische heilstaat.
'Hoe onze rechtszekerheid opgestookt werd in een Hasselts crematorium'
Het kan nog driester. De verstaatsing van het bedrijfsleven heeft op de Limburgse heide een nieuw diepte- of hoogtepunt bereikt. Even zag het ernaar uit dat er vanaf 1 mei, de hoogdag van het socialisme, in het Hasselts crematorium geen uitvaartceremonieën en dito koffietafels meer aangeboden worden door DELA. Rouwstaking op een bidprentje. De Stad ligt er overhoop met de uitvaartspecialist, een grote speler met 850 medewerkers die hier -in haar drie crematoria - twee op de tien Belgen tot in de urne verast. In 1989 sloot ze een erfpachtovereenkomst met de jeneverstad om een crematorium te bouwen en te exploiteren tot 2088. In de tijd dat de kerk nog van de kansel opriep dat de overledenen onder de grond stoppen beter was voor de latere verrijzenis dan tot asse te vergaan in het hellevuur, was dit toen nog een bedrijfsrisico.
De uitvaartdiensten gebeurden tot ieders tevredenheid. Crematoria, gerund als privéonderneming, zijn goedkoper dan deze die uitgebaat worden door de overheid. In 2003 wijzigde Vlaanderen haar wetgeving zodat crematoria enkel nog mogen uitgebaat worden in samenwerking met intercommunales en gemeenten. DELA sloot een terbeschikkingsstellingsovereenkomst met de Stad Hasselt, dat een paar stokers leverde voor de oven en tegen een lucratieve commissie de uitvaartfacturen mocht innen. Alles schroeide op een zacht vuurtje tot de Hasseltse jeneverstokers in 2013 hun doden zelf wilden opstoken.
Een lucratieve business, zo redeneerden de lijkenpikkers, want sterven moeten we allemaal, en doden klagen niet. Er werd een volgens DELA volkomen onwettige onteigeningsprocedure opgestart om aan de contractuele verplichtingen te kunnen ontsnappen.
Maar ik heb zelf al aan den lijve mogen ondervinden dat je in het Hasseltse justitiepaleis niet altijd weet of er onder de zwarte toga een politicus of een rechter zit. Dat resulteerde voor DELA in een Europese primeur. Een goed draaiende onderneming werd onteigend en een onroerend goed waarin de staat precies dezelfde activiteit wilt voortzetten als de private partner. De situatie doet zo denken aan rechtspraktijken van totalitaire regimes. Mugabe, de satraap van Zimbabwe, onteigent op deze wijze nog de blanke boeren, maar zelfs in het corrupte Oekraïne behoren dergelijke hold-ups op het privébezit nu stilaan tot het collectief geheugen.
De stad Hasselt weigert sedert 2013 al hun achterstallige facturen aan DELA te betalen die al opgelopen zijn tot 7.966.833 euro. DELA betekent "Draag Elkanders Lasten". Voor de Hasseltse regenten betekent dit dat de andere de lasten draagt, en zijzelf de lusten innen. Offerblokgeld van politieke doodgravers en een mokerslag voor de rechtszekerheid. De zaak wordt verder uitgevochten voor de vrederechter.


De socialistische geest van Steve Stevaert doolt en dolt nog altijd rond in Limburg. De baxter-economie, ontstaan met de miljardenstroom aan subsidies ter compensatie van de sluiting van de steenkoolmijnen, wordt er nog altijd rijkelijk gevoed en gevoerd door de traditionele politieke partijen. Ingrid Lieten (S.PA) en minister Jo Vandeurzen (CD&V) verdelen er bijvoorbeeld nog altijd de subsidiekoek voor initiatieven zoals LRM, Life Tech Valley, ZOL, Happy Aging & dito sidekicks. Zijn het wetenschappelijke façades voor politieke zelfbediening, want de vlag van het containerbegrip "innovatie" lijkt er kritiekloos elke lading te dekken. Ze heersen naar believen en naar hun eigen verzuilde politieke kleur.
'Op het beconcurreren van onze privébedrijven met subsidies, en op het intercommunaliseren van onze economie heeft niet alleen Limburg een patent.'
Ze richten met overheidsmanna constant parallelle bedrijvencircuits op, die eerder concurrentieel zijn voor private ondernemingen dan aanvullend. Zo ontwikkelden bedrijven als het Hasseltse IXSYS, LindaCare, Macx, PacsOnWeb, Remedus en Vitalsys jaren geleden al platformen voor telegeneeskunde die honderden miljoenen euro besparing zouden kunnen opleveren voor het RIZIV-budget. Deze Vlaamse systemen zijn overigens al operationeel in heel wat landen wereldwijd. De politieke bobo's willen er echter niet van weten, ze subsidiëren liever de eigen initiatieven die eerder de zuilenorganisaties dienen dan de bevolking. Wat we zelf doen, doen we beter (sic).
Op het beconcurreren van onze privébedrijven met subsidies, en op het intercommunaliseren van onze economie heeft niet alleen Limburg een patent. Zo kreeg de Leuvense Innovatiehub IMEC miljoenen euro's subsidies om te ontwikkelen wat Melexis met eigen centen al jaren presteert. Niettegenstaande onze intercommunales onder vuur liggen voor hun ongebreidelde graaizucht en incompetentie, breiden ze hun macht steeds verder uit en belemmeren ze zelfs de vrije marktwerking.

Amazon van de gemeenten

De karavaan van Publifin is al voorbij getrokken, de honden hebben geblaft, en het stof is weerom gewoon gaan liggen. De intercommunale FARYS (TMVW) roept volgende maand haar 389 politieke bestuurders samen om haar statuten te wijzigen. Haar kernopdracht als watermaatschappij is al verschrompeld tot een derde van haar activiteit. Naast waterleverancier, bankier en verzekeringsmakelaar wordt het nu ook het Zalando of het Amazon van de gemeenten, met een nieuw zusterbedrijf TMVS. Een greep uit de stock van het staatsgrootwarenhuis: kantoorbenodigdheden, onderhoudsproducten, brandstoffen, bedrijfskledij, elektrisch materiaal, koffie- en waterautomaten, drukwerk, onderhoud van voetbalterreinen en liften, voeding, meubilair, plat linnen, gereedschappen...enz. Gemeenten bestellen gretig in de overheidssouk. Ze sluiten raamakkoorden af met het waterbedrijf voor dergelijke vestzak-broekzakaankopen en ontsnappen zo aan de aanbestedingsprocedures. Het lijkt op communisme dat door de waterkraan komt, terwijl de waterfactuur voor de burger door het plafond spuit.
Hopelijk duurt het nog een tijdje vooraleer ikzelf met mijn voeten vooruit de oven in ga. Ik wil sterven voor mijn ideeën, maar zo langzaam mogelijk. De bidprentjes mogen dan door de watermaatschappij niet geleverd worden, zelfs geen wijwater. Ik heb het per testament bepaald.
Jean Marie Dedecker