'Wie zei ook weer dat
verkiezingen al lang afgeschaft waren moesten ze iets veranderen?' vraagt
Jean-Marie Dedecker zich af in aanloop naar de verkiezingen. 'Na 26 mei lachen
we terug groen en betalen we ons blauw.'
Je komt ze terug overal tegen langs
Vlaamse wegen. Politici lachen hun witte tanden bloot op plakborden in
strategische weilanden en achter de ramen van ideologisch gelijkgestemden. Het
laat de passanten even onverschillig als de grazende koeien. Raamprostitutie
met affiches is al lang voorbijgestoken door de toogpraatkuil op sociale media.
Maar nood breekt wet. Opvallen is de boodschap voor wie het ellebogenwerk bij
de lijstvorming gewonnen heeft en nu veroordeeld is tot een naamloze rit in de
buik van het kandidatenpeloton. De papborstel wordt gebruikt als steekwapen en
borden staan vol slappe slogans.
Sommige Hildes denken hoogmoedig hun
roepnaam te kunnen gebruiken als merknaam. Andere doeners moeten zich beperken
tot platgetreden riedels. Het is moeilijk zich te profileren in het kielzog van
lijsttrekkers en achter allerhande witte en bruine konijnen. Zij krijgen dure
partijadvertenties krijgen in de kranten, terwijl lijstvullers wettelijk
beperkt zijn in hun bestedingsbedrag. Ze zijn veroordeeld tot het leuren met
bidprentjes op markten en foren, tot het bedelen aan iedere voordeur en tot
selfiegedrag voor hun eigen smoelenboek. Het is drummen om in de media te
komen. De TV is de etalage van de verkiezingsproducten, en de kijkkast is een
vitrine waarin politici gebruikt worden als goedkope prostituees voor de
nieuwszenders. Ze kronkelen zich als paaldansers rond hun ideologie. Morele
striptease van aandachtjunks uit overlevingsdrang. Wie geen nieuws maakt
bestaat niet. Opvallen en behagen is de boodschap. De geldingsdrang primeert op
de waarheid, weggemoffeld onder jeukwoorden en krabgedrag.
De aanloop naar de verkiezingen
verloopt altijd volgens hetzelfde stramien. Opiniepeilingen worden op
partijsecretariaten angstvallig in de gaten gehouden als koortsthermometers van
het kiesgedrag. Elke lobbygroep met zijn eisenpakket wordt door de politieke
partijen gecharmeerd en gemasseerd: van lgtb'ers, feministen en genderneutralen
tot hondenfluisteraars en dito welzijnsknuffelaars. De bejaardenberg is het
snelst groeiende kiezerskorps en mag derhalve niet tegen de grijze haren in
gestreken worden. De carrousel van loze beloftes draait voor hen dan ook op
volle toeren.
Voor John Crombez en Elio Di Rupo is
het elke dag 1 mei, het sinterklaasfeest van de rode kameraden: iedereen een
basispensioen van 1.500 euro, een werkweek van 30 uur, de pensioenleeftijd
terug laten dalen naar 65 of 62 jaar, sleutelen aan de zorgverzekering... Het
is bejaardengebazel van politiek dementerenden met een steeds korter geheugen,
want de eerste maatregel die de regering in 2014 nam- en die in geen enkel
verkiezingsprogramma stond- was het verhogen van de pensioensleeftijd tot 67
jaar. In een land waar de opbrengsten van de personenbelasting zelfs de
uitgaven van 44 miljard euro voor de pensioenen niet meer dekken, mogen
dergelijke linkse verkiezingsriedels eerder als oplichting gecatalogeerd worden.
Stoplappen op een slecht breiwerk.
Het
begrotingsgat die de Zweedse coalitie gedolven heeft is nu al groter dan het
gat in de ozonlaag.
Daarnaast worden ook allerhande
fiscale verkiezingscadeaus de ether ingestuurd. Het geld klotst tegen de
plinten, terwijl de bodem van de schatkist al decennialang het zwarte gat is
waarin alles verdwijnt. Alleen hebben we er geen foto van. Het begrotingsgat
die de Zweedse coalitie gedolven heeft is nu al groter dan het gat in de
ozonlaag. In hun onweerstaanbare drang om de kiezer te behagen zal de CD&V
er volgens het Planbureau nog 4 miljard euro aan toe voegen, de Open VLD 5 ,
Het Vlaams Belang 9, en Groen is op zoek naar 13 miljard euro om haar
klimaatplan door de strot van Jan Modaal te rammen. Wie gelooft die mensen nog?
Na 26 mei lachen we terug groen en betalen we ons blauw.
De partij die van haar corebusiness
de inzet van de verkiezingen kan maken vertrekt uit polepositie. Migratie,
communautaire problematiek en klimaat staan met stip genoteerd, maar het draait
om centen. Links, traditioneel bagagedrager van de migranteneisen, tracht zich
zelfs een nieuw kiespubliek bijeen te fietsen. Sommige voorstellen nemen dan
ook platte populistische proporties aan, zoals de roep om stemrecht op 16 jaar.
Vitabishummeltjes en puisterige pubers hebben met klimaatprocessies aangetoond
dat ze een extra electorale steun zouden kunnen leveren voor de groene
roeptoeters, en dan mag zelfs de grond- en de kieswet op het kapblok.
In aanloop naar 26 mei draaien
politieke debatten overal op volle toeren, tot in de scholen toe, een
schnabbelcircuit waar enkele bijverdienende journalisten dankbaar gebruik van
zullen maken. Door de verbaal gekleurde oorlogsretoriek van vliegenafvangende
opportunisten vervaagt het onderscheid tussen leugens en statistieken. In de
brutale versimpeling van de waarheid is er altijd wel een wetenschappelijk
onderzoek beschikbaar om het grote gelijk te bewijzen. Zo wordt de jobcreatie
ten gevolge van het beleid van de regering door haarzelf op 230.000 banen geschat,
door Voka op 140.000, door de KU Leuven op 75.000 en door een Economisch en
Sociaal onderzoek van Louvain-La-Neuve op amper 30.000. Het leugenpaleis heeft
vele kamers.
Ik krijg
soms last van plaatsvervangende schaamte omdat ik ook tot die politieke gilde
behoor.
Pennenridders verraden in editorialen
en commentaarstukken hun eigen (overwegend linkse) politieke voorkeuren.
Sommige journalisten zijn advocaten van hun eigen vooroordelen. Ze hebben hun
conclusies al klaar en dan moet er nog naar de bijpassende feiten worden
gezocht. De VRT ondersteunt zelfs het donkergroene Sign for my Future en
-terwijl de klimaatprocessies als kaarsjes uitdoven- krijgen we bijna dagelijks
waarschuwingen horen over de uitdroging van de bodem. Met peilingen en
allerhande stemtesten zijn de media eerder mitspieler en beïnvloeder dan
verslagever. In regeringsrapporten wordt een puntenscore aan ministers gegeven
voor hun gevoerde beleid. Ze ontluisteren zich zo als subjectieve inktkoelies
in plaats van kritische en objectieve verslaggevers. Het commentariaat van de
elitepers staat bol van het politiek correcte denken.
In de hitparade
van De Standaard kreeg CD&V-minister Kris Peeters bijvoorbeeld
een plaats in de top drie. De saboteur van de Zweedse Kamikazecoalitie kon met
zijn beleid van de laatste vijf jaar nochtans geen deuk in een klontje boter
slaan. Zijn werkloosheidsplan bleef dode letter, Belfius ging niet naar de
beurs, en zijn Arcospaarders kunnen nu beter op de boorden van de Schelde
blijven wachten tot hun geld komt bovendrijven dan te rekenen op een
schadevergoeding van dergelijke Farizeeërs. 'Kris Beuling' buisde voor zijn
herexamen als Antwerps burgemeester en werd door zijn eigen partij afgeserveerd
naar de lucratieve vergeetputten van het Europees Parlement. Zijn zwart-witte
verkiezingsaffiche reutelt als een doodsprentje. Een topper volgens de
kwaliteitskrant.
Ik krijg soms last van
plaatsvervangende schaamte omdat ik ook tot die politieke gilde behoor. Het
wordt teveel voor Corneel van Oosterweel, de geelwit gelaarsde spotvogel van de
filerijder. Ik troost me met de gedachte dat men op 27 mei al vergeten is wat
men vóór 26 mei beloofd heeft. Wie zei ook weer dat verkiezingen al lang afgeschaft
waren moesten ze iets veranderen?
Jean Marie Dedecker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten