Archief

maandag 11 april 2016

"In Vlaanderen is de dopingweegschaal naar de andere kant doorgeslagen"


'Ik haat dopingzondaars, maar verfoei evenzeer een inquisitie die als enig doel heeft bonafide sporters aan het kruis te nagelen, schrijft Jean-Marie Dedecker na de recente noodkreet aan zijn adres van boksster Delfine Persoon.                                                                                
Godsdienst is opium voor het volk, schreef Karl Marx ooit. Sport heeft zowel de godlievendheid als de godvrezendheid van toen vervangen. J.C. staat zelfs niet meer voor Jezus Christus maar voor Johan Cruyff. Nog een onsterfelijke die pas gestorven is. Pasen is hier te lande verwaterd van een christelijke viering tot een wielerfeest. De Ronde van Vlaanderen is geen wielerkaravaan maar een processie van zelfverklaarde wielergoden, schrijdend over de Kwaremont en de Patersberg. Koers draait rond het leven zoals de aarde rond de zon. Supporters trekken op bedevaart naar de Vlaamse Ardennen, en in vraattenten vol Vips worden de vasten verorberd, weggedronken en weggebalkt. De media spuien een indigestie aan wielerheroïek. Een overkill aan voor- en nabeschouwingen, en een Extra Time aan analyses van analyses door steeds dezelfde specialisten, in conversaties die zo slaapverwekkend zijn dat je die analisten gerust op de lijst van de verdovende middelen mag plaatsen. Wielerincest als geestelijke en lichamelijke verslaving. Vandaag wordt Parijs-Roubaix gereden, dokkerend op de kasseien, de sportieve loopgraven van Frans Vlaanderen, relikwieën van leven en dood in den ast. Ik zal aan de beeldbuis vastgekluisterd zitten, genietend met het verstand en de geluidsknop op nul.
"In Vlaanderen is de dopingweegschaal naar de andere kant doorgeslagen"

Tussen twee wielerkoersen door werd er ook nog gevoetbald. Als je het supportersheir en de marketingmachine mag geloven, moet het komende EK voetbal in Frankrijk niet meer gesjot worden. Onze Rode Duivels zijn al kampioen verklaard. Portugal kwam efkens zand in de raderen van de PR machine strooien. Ronaldo schopte ze zelfs tussen de benen naar een 2-1 verlies. Een wake-up call voor onze voetbalmiljonairs. Het mes tussen hun tanden was amper een tandenstoker. Ik moest even denken aan Evgeniy Levchenko. Deze Oekraïner voetbalde van zijn zeventiende tot zijn zesendertigste in de Nederlandse eredivisie. Hij werd in 1978 geboren in Donetsk, groeide op in zwarte armoede en middeleeuwse strengheid. Vader verslaafd aan de wodka en aan losse handen Voor straf moest hij uren knielen op grove zoutkorrels in een donkere kamer. Zijn eerste kicksen waren Pinokkioschoenen met een smalle neus. Hij heeft er misvormde tenen en een schoenen-tic aan overgehouden "Als ik ooit nog honger moet lijden, heb ik in elk geval warme voeten". Hij liep school op een loodzwaar sportinternaat. Dagelijks werden zijn sportgenootjes in elkaar geslagen. Na twee jaar vluchtte hij 's nachts weg naar Moskou en trainde er bij CSKA. Het was er verboden om terug te spelen op de keeper. De bal wegrammen was het motto. Anderen verging het minder goed. Sergej hing zich op. Maxim werd mensenschuw. De ene Alexander werd vermoord en een andere Alexander werd moordenaar. Vasili ging ook de gevangenis in. Valeri kreeg een trombose. Evgeniy zorgt nu voor hen. Vandaag is hij sportanalist, de Marc Degryse van het Oekraïense voetbal. Levchenko is bikkelhard voor ons lagelandenvoetbal zonder overlevingsdrang. Sommige sjotters, die hun beperkte woordenschat op hun lijf moeten tatoeëren zodat ze altijd kunnen spieken, hebben een weeksalaris die hoger is dan het jaarsalaris van onze premier. Ze bakkeleien nu over een winstpremie van 704.000 euro op het EK van juli. Als ze nu nog tussen hun benen laten sjotten of terugspeelballen afleveren bij de keeper, stuur ik hen een paar roze Pinokkioschoenen.
"Sommige sjotters, die hun beperkte woordenschat op hun lijf moeten tatoeëren zodat ze altijd kunnen spieken, hebben een weeksalaris die hoger is dan het jaarsalaris van onze premier."

Levchenko is een product van het Oostblok, een overlever van excessen uit een overjarig sportsysteem. Sedert Meldonium op 1 januari ll. verboden werd zijn er al 140 Russische atleten betrapt op dit dopingproduct. Pillen doorgeslikt als paaseieren door patiënten van de overgemedicaliseerde sovjetsport, maar ook slachtoffers van meedogenloze sportbobo's. Een politbureau van lui zonder ethiek en zonder moraal die uit geldgewin en uit nationalistisch superioriteitsgevoel hun atleten verplichten mee te stappen in de wereld van bedrog. Wie niet slikt of prikt, wordt zelfs niet geselecteerd, verklaarde mijn judo-collega A.J. ooit, en wie klikt wordt geëlimineerd of verbannen en afgeperst. De Verpoetinisering van de sport. De dealers worden beschermd en de gebruikers bestraft.

Heksenjacht

In Vlaanderen is de dopingweegschaal naar de andere kant doorgeslaan. Op 22 maart stuurdeDelfine Persoon mij een noodkreet. Onze niet-gesubsidieerde wereldkampioene boksen is sportvrouw van het jaar. Ze werd onlangs in Mexico voor de tweede keer op rij uitgeroepen tot beste vrouwelijke bokser ter wereld over alle categorieën heen. Ik citeer:
"Ik ben topsporter (fulltime werkende mens) in categorie B. Vroeger categorie A, maar dit is niet haalbaar met mijn job bij de spoorwegpolitie. Als elitesporter van categorie B moet je per dag whereabouts invullen en doorsturen: alle trainingen, alle competities, elke dag een overnachtingsplaats, maar enkel op de dagen dat je geen trainingen en geen competities hebt. Op 2 maart had ik een dopingcontrole. Ik had op die dag normaal training staan van 18 tot 20 u, maar dit heb ik aangepast en al gemeld op 26 januari om 09u35. We moesten die avond naar de uitreiking van de West-Vlaamse Sportprijzen 2015 in Plopsaland (De Panne). Dus op 2 maart stond enkel mijn overnachtingsplaats, mijn thuisadres, waar ik dan ook effectief geslapen heb na mijn thuiskomst om 1 uur 's nachts. Die avond had ik echter om 21u45 dopingcontrole. Omdat ik niet thuis was, hebben ze me 2 keer gebeld. Maar ik heb mijn telefoon niet opgenomen, omdat we in de show zaten en dit heel onbeleefd en ook onmogelijk was. Later na de show (omstreeks 23 u) heb ik gekeken naar mijn gsm en had ik 2 gemiste oproepen van een gsm-nummer die ik niet kende, alsook een voicemail, waar wel geen tekst opstond toen ik hem opende. Ik heb niet teruggebeld omdat ik dagelijks telefoons krijg voor een benefiet of zo, en omdat ik alles zelf doe (ik heb geen manager ), is dat meestal heel hectisch. Meestal luister ik altijd naar de voicemail en dan bel ik bij interessante gesprekken of vragen terug (deze keer niet: want ik vond geen tekst op mijn voicemail). De week erna kreeg ik een aangetekende brief met een gemiste dopingcontrole."
"Nu zaterdag 19 maart, had ik opnieuw dopingcontrole. Die voor mij meer op een pesterij leek. Ik was niet thuis en had alleen mijn overnachtingsplaats opgegeven - waar ik ook inderdaad geslapen had. Ik zat die avond op een babyborrel en mijn vriend was thuis. Hij diende me op te bellen en ik moest onmiddellijk naar huis komen voor de controle. Ik heb het feestje dan ook maar onmiddellijk verlaten. Heel mijn vrije avond was hierdoor ook direct naar de vaantjes. Na 3 liter water drinken en 3 uur later kon ik uiteindelijk plassen. Wel heel misselijk van al het water te drinken en heel de nacht ongemakkelijk. Indien ik niet naar huis was gekomen, had ik nog een gemiste dopingcontrole en een schorsing aan mijn been. Voor ons was dit heel frustrerend. Dit was de enige avond dat we eens thuis op ons gemak konden zitten. Want tijdens de week is het altijd werken en 's avonds trainen tot 21 u. Meestal werk ik ook in het weekend en doe de late shift (tot 22 u). Omdat ik mijn ongenoegen liet blijken kreeg ik nog een proces-verbaal aan mijn been."

Veel van de Vlaamse out of competition controles zijn verwaterd tot het opsmukken van de statistieken. Soms meer pestgedrag en een heksenjacht door de ambetantenarij van NADO Vlaanderen dan een doelgerichte opsporing van de valsspelers. Het gele busje komt zo, en liefst tijdens het weekend. Dan wordt speurwerk financieel extra verloond. Fitnesscentra zijn ook geliefkoosde controleplaatsen, altijd prijs. Er zit altijd wel een amateur te benchpressen die met een pilletje zijn lijf strak wil houden. Dit terwijl dopingcontroles enkel dienen om competitievervalsing tegen te gaan. Zo staat Vlaanderen op het wereldpodium van het aantal gedopeerden. Vals triomfalisme door Vlaamse kneuterigheid. Vijgen na Pasen. Ik haat dopingzondaars, maar verfoei evenzeer een inquisitie die als enig doel heeft bonafide sporters aan het kruis te nagelen.

Jean Marie Dedecker

'In een parlementaire onderzoekscommissie moet het belang van de eigen partij uit de wind gezet worden'

   
'In het verleden is altijd gebleken dat parlementaire onderzoekscommissies enkel verhelderend waren als ze niét de politieke verantwoordelijken moesten aanduiden, en als ze als voorzitter een oppositielid hadden', schrijft Jean-Marie Dedecker. 'Een voorzitter van de meerderheid moet vooral de kunst begrijpen om de vis te verdrinken.  

Op het schaakbord van de macht was het een meesterlijke zet van de regering om een parlementaire onderzoekscommissie op te starten n.a.v.de Brusselse barbarij. Het haalde de lont uit het kruitvat, het maakte de oppositie (tijdelijk) monddood en het suste de goegemeente. De belofte van transparantie en van het zoeken naar de waarheid werd daardoor gelegitimeerd.

Versterkte emotie ondermijnt immers het kritisch denken. Nochtans is in verleden altijd gebleken dat dergelijke commissies enkel verhelderend waren als het niét om politieke verantwoordelijken ging, en als ze als voorzitter een oppositielid hadden zoals in de Dutroux-commissie. Van zodra ook de politieke aansprakelijkheid moest onderzocht worden dienden ze eerder om de waarheid te verdoezelen dan ze aan het licht te brengen.

"In een parlementaire onderzoekscommissie moet het belang van de eigen partij uit de wind gezet worden"

In illo tempore was ik zelf lid van een tweetal onderzoekscommissies over de grootste bankrovers uit onze geschiedenis: Fortis & Dexia. De waarheid kreeg telkens een eerste klas staatsbegrafenis. De Dexiacommissie mocht zelfs enkel opereren onder afgeslankte juridische vorm (dat wil zeggen zonder het mandaat van onderzoeksrechter). De traditionele partijen hadden angstvallig deze bevoegdheid uitgesloten. Al hun toplui hadden immers aan de rijke zelfbedieningstafel bij de Raden van Bestuur van Dexia aangeschoven.
Een kleine greep uit het rijke aanbod: Herman Van Rompuy, Jean-Luc Dehaene, Karel De Gucht, Elio Di Rupo, Serge Kubla, Francis Vermeiren, Patrick Janssens, Luc Martens, Frank Beke, Wivina Demeester enz... Toen de experten van de commissie, de heren Hübner en Swolfs, in hun eindrapport de bobo's van ARCO en de Gemeentelijke Holding als de deeltjesversnellers voor de faling van Dexia veroordeelden, moest dit stante pede uit de eindconclusies geschrapt worden van de commissieleden. "De onderste steen boven halen" werd een vals riedeltje in het Kamerorkest.

Trouwe apparatsjiks


Dergelijke parlementaire rechtbanken hebben hun eigen wetmatigheden, normen en hiërarchie. Hun samenstelling is recht evenredig met het aantal volksvertegenwoordigers in de Kamer. De meerderheid deelt dus de lakens uit en heerst over het debat en de besluitvorming. De keuze van de voorzitter is cruciaal. De hoofdbekommernis van de commissieleden is de betrokkenen van hun eigen partij uit de wind te zetten, daarom wordt er bij consensus tussen de meerderheidspartijen telkens een trouwe apparatsjik als voorzitter gekozen als het om een politiek geladen onderzoekscommissie gaat.


Deze moet vooral de kunst beheersen om "de vis te verdrinken" en krijgt ter compensatie heel wat media-aandacht en een upgrading in de partijhiërarchie, vraag het maar aan Bart Tommelein en Marie-Christine Marghem. Ze moeten vooral adepten zijn van wat George Orwell de Zwart-Wit discipline noemde: " De loyale bereidheid om te zeggen dat zwart wit is als de partijdiscipline dat eist". Voor Orwell was politiek proza bedoeld om de schijn van degelijkheid aan een louter vleugje wind te geven.
Patrick Dewael (Open VLD) staat blijkbaar met stip genoteerd om de voorzittershamer van het nieuwe parlementair terreurtribunaal te hanteren. Hij kreeg eind de jaren 90 al als de eerste kans om de Dutroux-commissie te leiden, maar liet de kelk aan zich voorbijgaan. Marc Verwilghen dronk ze leeg en werd door het volk als witte ridder in een ministerzadel gehesen. Als minister van justitie werd hij in zijn terreurbeleid niet alleen geboycot door het PS-triumviraat Di Rupo-Onkelinx-Moureaux, maar ook kaltgestellt door zijn eigen partij. Vanuit het kabinet van Guy Verhofstadt waakte Brice De Ruyver als een schaduwminister over justitie met een schoonmoederbeleid volgens de PS-directieven. Marc had meer stemmen behaald bij de verkiezingen dan Verhofstadt, en bovendien woonde hij in hetzelfde kiesdistrict als zijn voorzitter Karel De Gucht. Een dodelijke cocktail voor een backbencher in het Blauwe Liberaal Fabriekje.

Patrick Dewael is ervaringsdeskundige. Voor hem heeft het woord "politiek" dezelfde stam als "politie". Als minister van Binnenlandse zaken was hij ooit verantwoordelijk voor het reilen en zeilen bij de politietop. De canapébenoemingen van een paar Mata Hari's (Sylvie Ricour en Anja Savonet), cliëntelisme rond de zaak Christa Debeck, gesjoemel met frauduleuze examenresultaten bij de Algemene Inspectie, evenals de avontuurtjes van hoofdcommissaris Fernand Koekelberg dwongen hem in december 2008 om op te stappen als minister. Hij kreeg een opvangbaantje als Kamervoorzitter.

"Enige bijstand van Patrick Dewael zou altijd van pas kunnen komen als blijkt dat de fouten in het terreuronderzoek verder reiken dan de blunders van een verbindingsagent in het Turkse Ankara."

Zijn adjunct- kabinetschef, Paul Van Tigchelt, de poppenspeler in het sacochen- en benoemingstheater, werd bedankt voor hand en spandiensten en gedetacheerd naar het Antwerpse Vlinderpaleis, waar hij substituut-procureur-generaal werd. Na een afkoelingsperiode werd hij onlangs benoemd tot grote baas van OCAD, het orgaan dat het dreigingsniveau in ons land bepaalt. Enige bijstand van Patrick zou altijd van pas kunnen komen als blijkt dat de fouten in het terreuronderzoek verder reiken dan de blunders van een verbindingsagent in het Turkse Ankara. De hanen zullen zich terug schor kraaien. Elk blunderboek baart uiteindelijk een encyclopedie.

"Zal deze parlementaire onderzoekscommissie de echte verantwoordelijken op het beklaagdenbankje roepen?"
Ik heb geen behoefte aan de zoveelste getuigenstoeterij van ambtenaren die hun oversten uit de wind moeten zetten om hun eigen vege lijf en carrière te redden. Alle topfuncties, zowel bij politie als justitie, zijn het gevolg van een partijpolitieke koehandel en wafelijzerpolitiek. Het zijn de kleine uniformen niet die moeten zwartepieten, zij riskeerden lijf en leden.

De top van de toga's en de sabelslepers en van de geprivilegieerde aristocratische ambtenarij is verantwoording verschuldigd. Als dit parlementair terreurtribunaal haar geloofwaardigheid wil behouden kan ze beginnen met haar hand in eigen boezem te steken. Ze kan aanvangen met de echte verantwoordelijken op het beklaagdenbankje te roepen.

De wettenmakers die bij twee "generale pardons" criminelen met een boterbriefje naturaliseerden. De politici die met een ongecontroleerde migratie de derde wereld invoerden en hier een vierde wereld creëerden om een nieuw electoraat aan te boren. De wegkijkers van het multiculturele lompenproletariaat. De gedoogpolitici voor religieuze uitwassen van islamprofeten, lui die tolerantie verwarden met kruiperigheid. De knuffelpolitici die het etnisch monopolie op overlast en criminaliteit vergoelijkten met politiek correcte prietpraat, bijgestaan door een gesubsidieerde gedachtepolitie. Ze kunnen beginnen met hun verontschuldigingen aan te bieden aan de familieleden van de slachtoffers wegens schuldig verzuim in plaats van hun vrijblijvend medeleven.
De filosofe Hannah Arendt schreef ooit over een merkwaardige vorm van cynisme dat samenlevingen in haar greep krijgt die geneigd zijn tot een "consistente en totale vervanging van de feitelijke waarheid door leugens". De reactie daarvan was " de absolute weigering om ook maar ergens nog van te geloven dat het waar is". Amper 17% van de bevolking heeft nog vertrouwen in de geloofwaardigheid van onze politici. Het wordt hoog tijd dat liegen niet meer gedemocratiseerd wordt, dan pas kan het vertrouwen met mondjesmaat terugkeren.

Jean Marie Dedecker

'Mijn hart bloedt, maar mijn bloed kookt over'


Jean-Marie Dedecker reageert erg fel op de aanslagen in Brussel. 'Ik huiver van een chronisch falende justitie en heb genoeg van halfslachtige maatregelen van onze zoetwaterpolitici.'                    

Terwijl de multiculturele vergoelijkingslobby zich bij de vangst van Abdeslam uitsloofde om de oorzaak van het terrorisme bij de armoede en de discriminatie te leggen, ontploften de splinterbommen letterlijk en figuurlijk in ons gezicht. Ik heb het nu gehad met zelfgenoegzame misdaadbestrijders en procureurs die elkaar op het mediatieke podium decoreerden met een pyrrhusoverwinning, terwijl de Jihadi's al hun bomvesten omgordden en ontstekingsmechanismen plaatsten in spijkerbommen, ergens in een kelder van een safehouse in een Brusselse no go-area.
Ik heb ook genoeg van de regentenkliek die haar verantwoordelijkheid weg applaudisseerde met de vangst van een barbaarse massamoordenaar die 129 mensen afslachtte en toch 126 dagen onder de neus en de radar van 1.392 Molenbeekse politieagenten als een pizzakoerier kon flaneren.
 
"Mijn hart bloedt, maar mijn bloed kookt over."

Ik huiver van een chronisch falende justitie die de criminele broertjes El Bakraoui op penitentiaire vakantie stuurde om een cursus terrorisme te volgen in Syrië, terwijl er eentje tot 2019 in de bajes had moeten zitten omdat hij een Kalasjnikov leeg schoot op politieagenten.
Onze zwarte toga's met witte besjes hadden nochtans beter kunnen weten. Filosoof Johan Sanctorum schreef in 2009 al over de osmose tussen zware criminaliteit en moslimterrorisme: "Het netwerk dat de ontsnapte gangsters assistentie, dekking, en onderkomen geeft, overlapt een flink deel met het islamfundamentalistische terreurnetwerk dat vanuit Brussel opereert. Het gaat om dezelfde personen en om dezelfde gevoelsmatige, culturele en religieuze onderstromen die in de schotelantennecultuur gisten, vooral bij de jeugd. Mohammed, Youssef en de anderen, zijn niet alleen slachtoffers van kansarmoede, maar vooral krijgsheren in een cultuuroorlog, zeer bewonderd door hun achterban."

Satellietwagens met flessen bekogeld

Ik walg dan ook van het schorem dat een erehaag vormde voor hun maatje Salah Abdeslam toen die in Mollenbeek werd opgepakt. Geteisem dat satellietwagens met flessen en stenen bekogelde en boegeroep naar de politiemensen. Mooi buiten beeld gehouden door de media, wegens de ongemakkelijke waarheid waarmee men niet wil leven, en beschermd door de zwijgcultuur van de politieke correctheid. Het officiële rooskleurige beeld moet gehandhaafd blijven, maar wat niet besproken mag worden wordt vroeg of laat toch een uitslaande veenbrand.
"There is something rotten in the state of Brussels". De overheid bekommert zich om hun huisvesting, medische zorg en scholing en keert hen een lawine aan bijstand en subsidies uit om niets te doen. Ze ontliep echter zelf haar verantwoordelijkheid waar ze onvervreemdbaar moet zijn, namelijk in recht en orde.

Halfslachtige maatregelen

Ik heb mijn buik vol van halfslachtige maatregelen van onze zoetwaterpolitici en de doorgeschoten therapiecultuur van welzijnsknuffelaars. Zo kregen onlangs tien gemeenten elk 50.000 euro cadeau om een deradicaliseringsambtenaar aan te werven. De pot werd niet verdeeld volgens de vermeende noodzaak, maar volgens de politieke kleur van de burgemeesters. In Mechelen, Aalst en Zele waren er bijvoorbeeld nooit Syriëstrijders vertrokken en in Menen staat er zelfs geen moskee. In Oostende werd het geld dan maar in de pot voor drugs-en alcoholpreventie gestort.

Ik heb het gehad met de occasionele selectieve verontwaardiging van imams en van kleine- en van groot-moefti's. Lui die niet zelden op de loonlijst staan van ons ministerie van justitie, die van op de kansel van gesubsidieerde moskeeën hun heilsleer verkondigen.
Elk heeft recht op zijn - naar mijn aanvoelen achterlijke - ideeën, maar van onze liberale vrijheden en waarden, na een eeuwenlange strijd duurzaam veroverd op de katholieke kerk, moeten ze afblijven. Armoede is niet de oorzaak van de islam, maar is er het gevolg van.
"Werkloosheid ontstaat" volgens romancier Leon Dewinter "door het onvermogen om grote groepen islamitische jongeren op te voeden tot gedisciplineerde leden van de westerse samenlevingen". Op enkele petro-emiraten na behoren de 22 islamitische landen tot de armste van de wereld. Hun volgelingen hebben geen vooruitzicht op een fatsoenlijk aards bestaan, maar met de valse belofte van een hemels maagdelijk paradijs als zoethouder. Voor 69.6% van de Belgische moslims zijn religieuze wetten belangrijker dan seculiere en volgens 82.2% is er maar één interpretatie van de islam (bron WZB 2014/15 R.Koopman). Wat is dat dan, onze gematigde Europese islam ?

Onverschillige wegkijkers

Ik heb genoeg van onverschillige wegkijkers en van een vijfde colonne extremisten die de andersgelovigen wil uitschakelen. In 2003 schreef de Nederlandse regisseur en columnist Theo Van Gogh letterlijk: " Terwijl de vijfde colonne van de geitenneukers marcheert als nooit tevoren en autochtone Nederlanders massaal de grote steden verlaten, predikt de burgemeester als een soort Don Quichotte de windmolens van een abjecte samenleving, waarin vrouwen- joden- en homohaters vrij spel krijgen..."
Harde woorden, waarvoor de vrijdenker op 2 november 2004 werd gedood door Mohammed Bouyeri. We zijn 12 jaar later. Het laffe multiculturalisme heeft zichzelf langzaam tot dienaar gemaakt van het antiwesters extremisme. In grote steden is een soort anti-maatschappij ontstaan met een bevolking die haar levensdoel ontleent aan de haat die ze koestert tegen de officiële samenleving. Opgesloten in een fysiek getto reageren ze met het bouwen van een cultureel en psychologisch getto voor zichzelf. Een nihilistische cultuur van wanhoop, geweld en misdaad. Dan zijn er maar weinig geestverwanten nodig om barbaarse moorden te plegen en de jihad te verheerlijken als wraak en genot, uit woede voor hun lage sociaaleconomische situatie waar ze zelf verantwoordelijk voor zijn.

Krokodillentranen

Ik huiver bij het medeleven van onze Europese Mandarijnen zoals Juncker & Co, en van de krokodillentranen van EU-buitenland-minister Federica Mogherini, omdat ze nu zelf het trillen van de bomexplosies in Maalbeek tot in hun ivoren toren van het Schumanplein hebben gevoeld. Lui die de veerdienst voor de Syriëstrijders op de Middellandse en de Egeïsche zee organiseerden, en de veiligheid aan onze buitengrenzen verkwanselden aan een Soennitische Turkse sultan, die blijkbaar beter onze bommenleggers kan traceren dan wijzelf.
Naar verluidt namen zo'n 900 barbaren al de overzetboot. Wie zei ook weer dat de Gutmenschen van Wir schaffen das vroeg of laat de herauten zouden worden van de zelfvernietiging. Laat mij nu maar van demagogie beschuldigd worden. Demagogie wordt in handen van linkse mensen blijkbaar leiderschap genoemd en in handen van rechtse populisme. Ik heb geen nood aan een kaarsjesprocessie en een mars tegen de angst. Ik heb nood aan een cursus woedebeheersing.

Jean Marie Dedecker

Behoed ons voor de begrotingslessen van de potverteerders van gisteren

   
'Begrotingsgaten dichten was altijd al loodgieterij van bedenkelijk allooi.' Jean-Marie Dedecker neemt ons mee op een trip doorheen de begrotingsgeschiedenis van ons land.


Afgelopen week werd beheerst door de paniekzaaierij rond het begrotingstekort. Plots smolt het even miraculeus als de boterberg. Bedrog van het intellect en rekenen op het kortetermijngeheugen van de kiezer zijn constanten in de politieke partijcultuur. In de marge van het debat waren er twee items die meer leerden over de politieke mores bij begrotingsbesprekingen dan de beuzelarijen van experten.
"Behoed ons voor de begrotingslessen van de potverteerders van gisteren."

Het eerste was het opmerkelijk sadisme van Luc Coene, gouverneur-op-rust van onze Nationale Bank, die in een interview in De Morgen pleitte om de burger als belastinggans nog verder te pluimen, om zo het gat in de begroting te dichten . " De statistieken tonen niet aan dat de gemiddelde Belg pijn lijdt. Daar zit nog rek op..." Niet alle Farizeeërs zijn uit de financiële tempel verjaagd. De pijndrempel is blijkbaar het criterium voor sommige tollenaars om de burgers te belasten.
Het tweede stond in De Standaard: een opmerkelijk verslagje over de naweeën van de verkoop van de Financietoren aan de vastgoedmaatschappij Breevast. "Twee lobbyisten Hugo D.R. en Yves V.G zijn in Brussel veroordeeld omdat ze enkele miljoenen smeergeld opstreken bij de verkoop van de Financietoren in 2001. Er was ook omkoping in het spel. Michel B, voormalig adviseur van de toenmalige minister van overheidsbedrijven Rik Daems, die toen verantwoordelijk was voor de verkoop, stond mee terecht. Maar de feiten tegen B, die tot 2006 ook bestuurslid was van de Belgische Staatsholding FPIM, zijn volgens de rechtbank verjaard. De beklaagden verborgen hun geld in fiscale constructies in Luxemburg en de Maagdeneilanden. Het enige dat vaststaat, zegt de rechter, is dat ze hun netwerk hebben ingeschakeld, en minister Daems benaderd om de procedure in het voordeel van de Breevastgroep bij te sturen. Er was nog een vierde persoon met volgens Michel B de codenaam "Bird" die smeergeld zou hebben gekregen. De vergoedingen die D.R. en V.G. kregen van Breevast dienden voor het beïnvloeden van ambtenaren of personen met beslissingsmacht. Het Parket-Generaal vroeg tijdens de procedure aan de onderzoeksrechter, de Raadkamer en de K.I. om te onderzoeken of Daems "The Bird" was. Dit werd telkens geweigerd..." Verjaring is voor justitie een klassieke methode om de vis te verdrinken.

De zoveelste dure Belgenmop

Wie de geschiedenis niet kent begrijpt het heden niet. Om de gaten in de lekkende begrotingen van de regeringen-Verhofstadt tussen 2000 en 2007 te dichten, besloot de Paarse coalitie, met Didier Reynders als minister van Financiën en spindoctor Johan Vande Lanotte van Begroting, om een deel van ons onroerend patrimonium te verkopen en dan terug te huren: sale & lease back in het vakjargon. Onze NBB-gouverneur-op-rust, Luc Coene was toen kabinetschef en vertrouweling van de premier. De verkoop van zo'n 84 gebouwen spekte de schatkist met zo'n 1.4 miljard euro. Ze werden echter teruggehuurd door de overheid voor een duizelingwekkend veelvoud van dit bedrag. Er werd verkocht tegen soldenprijzen en gehuurd tegen woekerprijzen. De sale-and-rent-back-operaties waren goudmijnen voor project- en vastgoedmakelaars en aderlatingen voor de belastingbetaler. Er werden gigantische sommen betaald aan lobbyisten om ze te verwerven. De bouw van het Antwerpse gerechtshof, het Vlinderpaleis, was begroot op 78,6 miljoen euro en het kostte volgens het Rekenhof uiteindelijk 280 miljoen euro. Cofinimo kocht het Antwerps justitiepaleis voor 180 miljoen euro over van de Staat en verhuurde het de komende 36 jaar terug voor één miljoen euro per maand. De overheid was dus twee keer verliezer.
In 2006 betaalde de Regie der Gebouwen 140 miljoen euro voor de bouw van het nieuwe Gentse justitiepaleis aan het Rabot. Ze verkocht het voor 5,55 miljoen euro aan de KBC en huurt het de volgende 36 jaar terug voor 7,3 miljoen euro per jaar! AC Ter Plaeten in Gent werd in 2002 aan Mercator verpatst voor 26.3 miljoen euro en voor 18 jaar teruggehuurd aan 2.4 miljoen euro per jaar.
"Wie de geschiedenis niet kent begrijpt het heden niet".

Het Rijksadministratief Centrum, een administratieve mastodont aan de Brusselse Pachecolaan, met een geschatte waarde van 74 miljoen euro, werd in 2003 verkocht aan NV RAC Investment Corp (van de Breevastgroep en Immobel) voor 27,1 miljoen euro. Het werd door de overheid teruggehuurd gedurende 2 jaar en 3 maanden voor 21,5 miljoen euro. De Nederlandse vastgoedmaatschappij Breevast verwierf ook de Financietoren voor 311 miljoen euro met allerhande kuiperijen (zie boven). De overheid huurde het terug tot 2031 en zal tegen dan meer dan één miljard euro huur betaald hebben. Pikant detail: de kosten voor de tijdelijke verhuis uit de toren werden begroot op 900.000 euro, maar Reynders schreef een cheque uit van 4.5 miljoen euro. De zoveelste dure Belgenmop.
Projectontwikkelaar Landsbeeck kocht het Lex Gebouw in de Wetstraat voor 13 miljoen euro. De overheid zou het nog 3 jaar huren, maar hield het al na een jaar voor bekeken. Voor dat ene jaartje werd 4,45 miljoen euro huur betaald. Vastgoedgigant Befimmo kocht een lot gebouwen voor 576 miljoen, de Fedimmo-deal, de overheid huurt ze sedertdien terug voor 40 miljoen per jaar. Kairos verwierf in 2002 het Centre Albert in Charleroi voor 12.9 miljoen euro en de staat sloot een huurcontract van 1.2 miljoen per jaar tot in 2027.
Op 14 oktober 2003 gaf de ministerraad van de Paarse regering groen licht voor de verkoop van 11 loten overheidsgebouwen. Amper 14 dagen later, op 28 oktober werd BVBA Redeba opgericht met een kapitaaltje van nauwelijks 20.000 euro en met als zaakvoerder Banner Mobilfisc Ltd. Een fiscaal vehikel naar Iers recht met zetel in Tubrid Cahir, Tipperary. Op 8 december koopt het al voor 45 miljoen euro zes overheidsgebouwen waaronder het gerechtsgebouw in Veurne en het administratief gebouw van de belastingen in Brugge. Tegen 2021 zal het minimum74 miljoen huurgeld geïncasseerd hebben. Een immobiliaire jackpot zonder risico. Er werden nog meerdere gebouwen verkocht aan fiscale paradijzen. Een Amerikaanse Delaware Company (BELGOV DE QRS 15-66) kocht er eentje in Bergen voor 9.4 miljoen euro en mag sedertdien 18 jaar aan de huurkassa passeren. Enz...

Gelegaliseerde diefstal

Sommige van deze operaties hadden meer weg van gelegaliseerde diefstal dan van vastgoedbeheer. De Kamer kon in 2005 van de Regie der Gebouwen voor 22,5 miljoen euro een verzameling kantoren kopen: het Forum , gelegen vlak achter het Federale Parlement. De koop ging niet door wegens te groot en te duur. Vastgoedgigant Immobel kocht het op voor 32 miljoen euro en verkocht het in 2009 aan .... de Kamer (jawel) voor 139,5 miljoen euro. Lobbyisten hebben er naar verluidt ook 7,5 miljoen euro aan verdiend.
"De economische groei deed het geld tegen de plinten klotsen van de Wetstraat 16, maar de gratispolitiek van het spilzuchtig Paars kabinet schraapte de bodem uit de schatkist."

Deze laffe begrotingstrucs, waarvan de kosten werden doorgeschoven naar de volgende generaties, waren bij een goed beleid niet nodig geweest. De economische groei deed het geld tegen de plinten klotsen van de Wetstraat 16, maar de gratispolitiek van het spilzuchtig Paars kabinet schraapte de bodem uit de schatkist. Ongegeneerd werd de toekomst geplunderd. De pensioenfondsen van Belgacom, Belgocontrol en BIAC werden bijvoorbeeld ook leeggehaald en opgesoupeerd. De miljardenlast van de pensioenen van deze parastatalen werd doorgeschoven naar de volgende generaties. Luc Coene kreeg voor bewezen diensten als kabinetschef bij Guy Verhofstadt een uitloopbaantje bij onze Nationale Bank en werd bekroond met de titel "minister van staat". Wat de opmerking ontlokte dat Verhofstadt in de leer was geweest bij de Romeinse keizer Caligula die zelfs zijn paard Incitatus tot consul liet benoemen. Geert Bourgeois schreef er ooit een persiflage over.
In onze politieke zeden is het gebrek aan langetermijndenken recht evenredig met het gemis aan een politiek geheugen. Het zou ons nochtans voor veel onzin behoeden. Bijvoorbeeld voor de begrotingslessen van sommigen, die zich vandaag als éminences grises gedragen, maar in wezen de potverteerders zijn van gisteren. Lui die met hun beleid het geld van de toekomstige generaties gestolen hebben, en zelfs nog geen last van plaatsvervangende schaamte. Ik raad hen de lectuur aan van het Avondliedeke van Alice Nahon: " 't is goed in 't eigen hert te kijken / nog even voor het slapen gaan / of ik van dageraad tot avond / geen enkel hert heb zeer gedaan."

Jean Marie Dedecker

Van Overtveldt schreef een fiscale bibliotheek vol, maar zijn beleid is een omgevallen boekenkast.

    
'Dat deze regering ook nog maar overweegt het pad van een begroting in evenwicht tegen 2018 te verlaten, is een capitulatie van de rede en een diploma van onbekwaamheid', schrijft Jean-Marie Dedecker.  
De N-VA zit op haar communautair programma als een bok op zijn haverkist. Ze heeft er haar ziel en haar eisen in opgeborgen om eerst haar economisch programma te realiseren. Maar ons Zweeds kibbelkabinet met de N-VA slaat nu een groter gat in de begroting dan de verguisde regering van Di Rupo en zijn potverteerders van de PS. Het monitoringcomité, een raad der wijzen bestaande uit politiek benoemde topambtenaren, heeft een gat in de begroting ontdekt van 3.2 miljard euro, groter dan die in de ozonlaag.
 
"Van Overtveldt schreef een fiscale bibliotheek vol, maar zijn beleid is een omgevallen boekenkast"

Begrotingscijfers zijn in ons land echter niet objectief, maar politiek interpreteerbaar, en met wat dooddoeners zoals "eenmalige tegenvallers en onderschatte terugverdieneffecten " is het gat al gedicht tot 2.2 miljard. De rest zal naar klassieke gewoonte aangevuld worden met de methode van de kaasschaaf: besparingen en belastingen volgens de weg van de minste weerstand, elk politiek kleurtje krijgt zijn geurtje. De klassieke trucen van de foor: een deel van de uitgaven wordt buiten de begrotingsopsmuk gehouden. De zondebelastingen op tabak, alcohol en benzine en nu ook nog de suikertaks, worden gegarandeerd opgetrokken, de inkomsten uit fraudebestrijding worden opgewaardeerd en de spaarder wordt verder gepluimd. Als steeds hetzelfde doen en een andere uitkomst verwachten waanzin is, zoals Albert Einstein beweerde, dan moeten sommige bewindvoerders dringend in de psychiatrie.

Dat de rekening zelden klopt is logisch. We rekenen ons rijk met belastingen die we niet kunnen innen. De kaaiman- , karaat- en speculatietaks bijvoorbeeld zijn met spuug en prikkeldraad aaneengeflanst. Het waren onderlinge toegiften aan de politieke onderhandelaars om hun geweten en hun achterban te sussen. Zo inde de beursvennootschap Leleux in januari bijvoorbeeld amper 18.000 euro speculatietaks, maar ontving het 108.000 euro minder aan beurstaks. Met koortswerende middelen genees je de ziekte niet.

Volgende verkiezingen

Dat deze regering ook nog maar overweegt het pad van een begroting in evenwicht tegen 2018 te verlaten, is een capitulatie van de rede en een diploma van onbekwaamheid. De lusten voor vandaag en de lasten voor morgen. We worden nog altijd geregeerd door politici waarvan de actieradius van hun langetermijnvisie niet verder reikt dan de volgende verkiezingen.
De huidige generatie partijvoorzitters bestaat uit veertigers, maar ze kibbelen als kleuters, het zijn meesters in het zwartepieten in plaats van leerling-tovenaars. In een vijfjarige legislatuur zonder verkiezingen komen ze niet verder dan "kurieren am symptom".
Ons land heeft een begrotingstekort van 11 miljard euro en een overheidsschuld van 440 miljard (107 procent van ons BBP). Elke boreling krijgt een rugzakje staatsschuld van 40.000 euro mee als erfelijke belasting. "Geen enkele generatie heeft het recht om schulden aan te gaan, groter dan wat ze kan afbetalen gedurende haar eigen bestaan", schreef George Washington, de eerste president van de Verenigde Staten, nochtans 250 jaar geleden al. Onze overheidsschuld is een tikkende tijdbom. Als men er met de laagste rente uit onze naoorlogse geschiedenis nog niet in slaagt om een begrotingsevenwicht te realiseren zal het nooit lukken. Van al de maatregelen die het overheidstekort tussen 2010 en 2015 met nauwelijks 1.1 procent terugdrongen van 4 naar 2.9 procent, is 0.6 procent of meer dan de helft te danken aan de daling van de rente op de staatsschuld. Bij de minste rente-opstoot volgt er steevast een catastrofaal sneeuwbaleffect. Als minister Sophie Wilmès met een immoreel overheidsbeslag van 54 procent nog haar begroting niet op orde krijgt, zou ze zelfs het huishoudbudget van de MR niet mogen beheren.

Overheid leeft boven haar stand, niet de burger

Van elke 100 euro die in België wordt verdiend, wordt er 54 euro door de overheid uitgegeven. Daarvan gaat, volgens econoom Peter De Keyser, 2 euro naar investeringen, 3 euro naar rentelasten en 49 euro naar herverdeling en overheidsconsumptie. De overheid leeft dus boven haar stand, niet de burger. Ze moet derhalve zichzelf saneren, snoeien in de uitgaven en stoppen met belasten. Het spaargeld van de hardwerkende Vlaming smelt al als sneeuw door de zon, omdat de geldrukpersen van Mario Draghi en de Europese Centrale Bank sneller draaien dan boeddhistische gebedsmolentjes. Tevergeefs, onze economische groei wordt niet meer berekend met tienden na de komma, maar met honderdsten. Men zou beter moeten weten. De Abenomics van de Japanse premier Shinzo Abe hebben het land van de rijzende zon in een neergaande recessie gestort. Hij verhoogde de BTW en liet geld bijdrukken met negatieve intresten en een verdamping van het spaargeld tot gevolg.
 
"Budgettaire discipline stond wel met stip genoteerd in de kiespropaganda van de N-VA. Van dit speerpunt blijft nog geen bot mesje over."

De enige structurele verwezenlijking van deze Zweedse coalitie, namelijk de verhoging van de pensioenleeftijd tot 67 jaar, stond in 2014 in geen enkel kiesprogramma. Budgettaire discipline stond wel met stip genoteerd in de kiespropaganda van de N-VA. Van dit speerpunt blijft nog geen bot mesje over. Minister Johan Van Overtveldt kan een bibliotheek vullen met zijn economische boeken en traktaten, maar zijn financieel beleid wordt stilaan een omgevallen boekenkast. De N-VA komt zichzelf voortdurend tegen. Minister Ben Weyts sluit een geheim akkoord met de Antwerpse loodsen. De bestbetaalde ambtenaren van ons land, tot 7.000 euro netto per maand voor een 25 tot 30-urige werkweek en een pensioen op 55 met behoud van 85% van het loon. Toch krijgen ze van Weyts een premie van 150 euro telkens ze aan boord moeten om een megacontainerschip binnen te loodsen. Alsof de chauffeur van minister Weyts een toemaatje moet krijgen omdat hij zijn baasje in een Audi A8 thuis aflevert in plaats van in een BMW3. Weyts predikt het celibaat maart papt aan met de meid in de pastorie.

Gesjoemel met de pensioenleeftijd in overheidsbedrijven

Het gesjoemel met de pensioenleeftijd in overheidsbedrijven blijft haaks staan op de rigiditeit die gepredikt en opgelegd wordt aan de modale werknemer. De loodsen, de verkeersleiders, de treinbestuurders, de politieagenten, de militairen... evenals werknemers van Proximus en Bnp Paribas (waarvan de overheid aandeelhouder is) blijven genieten van verdoken brugpensioenen en vervroegde oppensioenstelling. De kracht van de verankering. Luister naar mijn woorden maar kijk niet naar mijn daden, blijft het motto van onze ministeriële ingeslapen druiloren.
 
"Het financieel debacle, doorgeschoten overheidsstatuten en royale uitstapregelingen zijn niet de schuld van de N-VA, maar een erfenis van jarenlang ondoordachte sinterklaaspolitiek door de traditionele partijen"

Het financieel debacle, doorgeschoten overheidsstatuten en royale uitstapregelingen zijn niet de schuld van de N-VA, maar een erfenis van jarenlang ondoordachte sinterklaaspolitiek door de traditionele partijen. De N-VA ministers zitten nu wel aan het roer, dan moeten ze ook de tanker doen keren, niet met roeiriemen en een slepend anker maar met een krachtige motor en een kompas. Geloofwaardigheid komt te voet, maar verdwijnt in galop.

Jean Marie Dedecker.

Als Turkije ooit bij de EU komt, is het tijd voor een Belexit

'Europa moet de rangen en de grenzen sluiten naar Australisch model', zo schrijft Jean-Marie Dedecker na zijn ervaringen in het programma 'Terug naar eigen land'. Hij raadt de Europese leiders aan om een schoolreis te maken naar de Bosphorus.                   


Maandag 7 maart wordt de zoveelste hoogmis over de vluchtelingenproblematiek door de Europese regeringsleiders in hun Brussels Vaticaan opgedragen. Speciale celebrant wordt de Turkse premier Davutoglu. De onmacht van onze Europese Mandarijnen is zo groot dat ze op bedevaart moeten naar Constantinopel met een kist vol goud om aflaten te kopen voor hun wanbeleid. Er werd aan de Turkse Sultan Tayyip Erdogan al drie miljard euro toegezegd, evenals de afschaffing van de visumplicht voor de Turken die in de toekomst naar de EU reizen, om de instroom van vluchtelingen te laten opdrogen.
Als Turkije ooit bij de EU komt, is het tijd voor een Belexit

Toch is het voor de sultan amper een aalmoes in zijn offerblok. Hij krijgt jaarlijks ook al 600 miljoen euro om de Turkse toetreding tot de EU voor te bereiden. Politieke diplomatie is eerder chantage en eigenbelang. De vluchtelingenkraan blijft lopen. Sedert begin dit jaar deden er volgens de UNHCR, de vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties, al 131.724 asielzoekers de overtocht naar Griekenland. Frontex, de Europese grenspolitie, helpt nu zelfs mee als veerdienst en pikte er de laatste 48 uur 1.272 op. Uit de ervaring op de Middellandse zee en op Lampedusa had men nochtans moeten leren dat de veerpont van Frontex het aanzuigeffect nog vergroot. Onze Mandarijnen komen echter nooit verder dan het verplaatsen van de ligzetels op de Titanic.

Miserabilisme is big business voor de Turken. Volgens Frontex lopen er nu al zo'n 30 tot 40.000 mensenhandelaars rond en draait het maffieuze overzetwereldje een omzet van zo'n 6 miljard euro. In de plaats van het zoveelste conclaaf te houden in de Brusselse salons, raad ik onze Europese Mandarijnen aan om een schoolreisje te organiseren naar de Bosphorus. Ze kunnen hun inlevingstochtje starten op het Aksaray-plein in Istanbul, waar mensensmokkelaars open en bloot radeloze vluchtelingen monsteren en afpersen onder het goedkeurend oog van knipmessende politieagenten. Waar er winkels zijn die exclusief uitpuilen van zelfverklaarde reddingsvesten, moordtuigen die op zichzelf nog niet eens kunnen drijven. Alsof er op de Brusselse Grote Markt boetieks zouden floreren met reddingsvesten om het kanaal over te steken vanuit Zeebrugge. Waar huisjesmelkers woekerprijzen vragen voor een overnachting in een stinkend afwerkhotelletje, dat zelfs het toilet als slaapplaats verhuurt. Ik stond er bij en keek er naar. Onze Mandarijnen zouden dan 's anderendaags bij valavond 500 km verder naar Izmir kunnen meerijden met de hopeloze karavaan van honger en dorst. Ze kunnen dan eerst eventjes op theevisite gaan bij Ahmed. De gebroken grijsaard luisterde naar de lokroep van Lorelei Angela Merkel, huurde voor vele duizenden euro's bij de maffia een overzetbootje en zag 13 van zijn 18 gezinsleden voor zijn ogen verdrinken. De Turkse autoriteiten weigerden elk onderzoek naar het zeemansgraf. Ik stond er bij en luisterde er naar.
Volgens Frontex lopen er nu al zo'n 30 tot 40.000 mensenhandelaars rond in Turkije en draait het maffieuze overzetwereldje een omzet van zo'n 6 miljard euro.

Dan kunnen ze doorrijden naar Ayvalik, naar een afgelegen strandje, geplaveid met zwerfvuil en andere relikwieën van doffe ellende: een verloren peuterschoentje, een hoop gebruikte pampers of dobberende zwembandjes. Een kerkhof van vele Aylan Kurdi's. Ik stond er bij en keek er naar. Onze Mandarijnen kunnen dan aan de waterlijn inschepen op een volgestouwde rubberen doodskist om, voortgestuwd door een parafinnemotortje van 30 pk en met wat geluk van de weergoden, 16 km verder te stranden op het Griekse eiland Lesbos. De Turkse kustwacht vaart er toch onverschillig bij en kijkt er naar. Ik ook, maar aangeslagen.
Net zoals de Italiaanse premier Berlusconi in 2008 zo'n 5 miljard dollar gaf aan de Libische dictator Khadaffi om de gelukzoekers op zijn kade te blokkeren, gooit de EU nu haar schatkist open voor Erdogan. Maar net zoals onze Europese Mandarijnen dromen van het Grote Europese Rijk, droomt de Turkse sultan en moslimbroeder van het Grote Osmaanse Rijk. Toegeven aan de Europese bedelaars is dan amper kortstondige windowdressing. Ze kunnen beter in Ayvalik hun geld in de Egeïsche zee gooien en in Athene wachten tot het weer boven drijft. Vooraleer Erdogan de AKP oprichtte was hij burgemeester van Istanbul en leider van de REFAH-partij. Hij wilde de sharia invoeren en verschillende rechten geven aan de bevolkingsgroepen naargelang hun religieuze overtuiging. Geïnstitutionaliseerde discriminatie.
Volgens Erdogan zijn de koepels van de moskeeën de helmen van de islam en de minaretten de bajonetten.

De partij werd in 1998 veroordeeld door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, en uiteindelijk verboden in Turkije, dat toen nog een seculiere staat was in de geest van Kemal Atatürk. Sinds hij in 2003 premier werd islamiseert hij zijn land tot een persoonlijk kalifaat. Hij zal nog eerder de invoer van varkensvlees verbieden dan de doorvoer van islamitische vluchtelingen naar Europa. Voor de Turkse president is assimilatie van zijn landgenoten in de diaspora een misdaad tegen de menselijkheid, en zijn- volgens zijn eigen woorden-de koepels van de moskeeën de helmen van de islam en de minaretten de bajonetten. Van die dictator lust ik geen eieren.
Erdogan voert een bloederige burgeroorlog tegen zijn eigen Koerdische bevolking en fnuikt de liberale vrijheden. Hij stopt meer journalisten in de gevangenis dan China en Iran samen. 1845 beklaagden wachten op een veroordeling voor het beledigen van hun president. Can Dünder van de krant Cumhuriyet werd tot levenslang veroordeeld omdat hij bewees dat de Turkse fascistische regering wapens leverde aan IS onder de mom van humanitaire hulpgoederen. De oliekraan van IS loopt tot in Turkije en Erdogan bombardeert nog eerder de Koerdische YPG en de Peshmerga dan zijn soennitische IS geloofsgenoten. Turkije is het transitland voor Syriëstrijders en hun slachtoffers worden schaamteloos doorgestuurd naar Europa. Als Turkije ooit bij de EU komt is het tijd voor een BELEXIT, een uitstap uit de Europese Unie. Ik wil de verlichting geen tweede maal overdoen.
Gaan we ingrijpen of gaan we terug toegeven aan de vergoelijkingslobby die hier een vierde wereld invoert?

Figuren als de Opper-EU-Mandarijnen Juncker en Tusk zijn handpoppen in het poesjenellentheater van de echte poppenspelers: Merkel, Hollande & co. Ze zijn niet door de bevolking verkozen maar benoemd voor hun zwakheid en volgzaamheid. Ze spelen de negende symfonie van Beethoven en hopen dat de bevolking neuriënd achter de fanfare aanloopt. Het is tijd dat Europa de rangen en de grenzen sluit naar Australisch model. Wie illegaal oversteekt wordt opgevangen op de eilanden, maar komt Europa niet meer in zodat het aanzuigeffect wegebt. Opgevolgd door repatriëring naar vluchtelingenkampen in de regio van het conflict, en migratie volgens quota dat het zelf aankan. We moeten af van Merkels Wiedergutmachungs-syndroom. Het Institut der Deutschen Witschaft is formeel in de krant Die Welt: "Voor de Duitse industrie, die een hoog technologisch niveau heeft, zijn de Syriërs, Irakezen, Afghanen en Eritreeërs die de bulk uitmaken van de vluchtelingen, van nul en generlei waarde. In 2015 vonden slechts 300 academisch geschoolde vaklieden een plaats in de Duitse economie..." In ons land vond amper acht procent een job en dan nog grotendeels in nepstatuten. Gaan we ingrijpen of gaan we terug toegeven aan de vergoelijkingslobby die hier een vierde wereld invoert en een tapijt van uitkeringen en sociale voorzieningen uitrolt waarop men dan gefrustreerd kan bidden?

Jean Marie Dedecker