Archief

zondag 25 december 2016

Op de kerstmarkt van Berlijn ging ook de onschuld van Angela Merkel verloren

 

 
Angela Merkel is niet verantwoordelijk voor de terreurdaad op de Berlijnse kerstmarkt, maar er is wel sprake van schuldig verzuim, vindt Jean-Marie Dedecker. 'Wie de sluizen openzet, moet de instromende vloedgolf onder controle kunnen houden.' 
Terwijl we Zwarte Piet nog aan het afschminken waren uit valse identiteitsschaamte. Terwijl we ons in een boerengat als Holsbeek druk maakten over een mini-beeldenstorm met een kerststalletje dat op last van een cultureel overstretchte groene wegkijkster moest weggenomen worden. Terwijl we hier onze traditionele kerstmarkten omdoopten in "winterpret" en "winterpaleizen" om de andersgelovigen niet voor hun overgevoelige hoofden te stoten, vermoordde een criminele religiegek in Berlijn een dozijn onschuldige burgers op de plaats waar het feest van de vrede en de verdraagzaamheid gevierd moest worden. Geen Glühwein maar bloed aan de kerstboom in de naam van Allah. Levende waanzin voor dode teksten.
Op de kerstmarkt van Berlijn ging ook de onschuld van Angela Merkel verloren
Over de reacties krijg ik stilaan een déjà vu-gevoel. In onze dramademocratie wordt gewenning stilaan de voorbode van onverschilligheid. De werkelijke oorzaak, namelijk een salafistische moordpartij uit haat tegen de westerse ongelovige kafirs en de collateral damage van de migratie, worden weerom ondergesneeuwd in het debat over de politieke gevolgen van de zoveelste weerzinwekkende terreurdaad, namelijk de opmars van extreemrechts. Praatprogramma's worden overspoeld met steeds dezelfde roedel analisten en dezelfde riedels van betweterige wegkijkende intellectuelen. De vergoelijkingslobby draait telkens overuren met steeds dezelfde boodschap van gematigdheid en sentimentalisme om extreemrechts en de vermaledijde populisten niet in de kaart te spelen. Ze vergeten echter dat de ideologie van de zogenaamde "mestkevers" enkel maar kan gedijen op de mestvaalten die door de negationisten van de traditionele partijen opgehoopt worden. De jonge linkse filosoof Maarten Boudry legde onlangs nog de vinger op de stinkende wonde in de Zeno van De Morgen"Door samenlevingsproblemen niet bij naam te noemen, uit angst om minderheden te viseren, heeft het progressieve kamp de fatale vergissing begaan om die thema's te laten monopoliseren door rechts en extreemrechts." En verder: "Als politici hun kop in het zand steken over het multiculturele drama, en alle bezorgde burgers wegzetten als racistisch klootjesvolk, dan moeten ze achteraf niet verwonderd zijn dat ze een grote, balorige middelvinger van de kiezer krijgen."
De islam kent geen godsdienstvrijheid, maar islamisten beroepen zich op diezelfde vrijheid om onze waarden en tradities onder druk te zetten en zelfs te vernietigen. Dit spanningsveld ettert voort in onze samenleving. Vrijheid is voorbij als een zogenaamde gekwetste minderheid de baas wordt. Deze vrees is de snelweg naar extreemrechts.
De vergoelijkingslobby draait telkens overuren met steeds dezelfde boodschap van gematigdheid en sentimentalisme om extreemrechts en de vermaledijde populisten niet in de kaart te spelen.
 
Onze wegkijkers werken zich nu uit de naad om aan te tonen dat Mutti Merkel niet verantwoordelijk is voor de terreurdaad op de Berlijnse kerstmarkt. Dat is ze ook niet, maar er is wel sprake van schuldig verzuim. Wie de sluizen open zet, moet de instromende vloedgolf onder controle kunnen houden. Volgens een interne mail van de politie van Düsseldorf is er een golf van seksueel geweld door migrantenjongeren in de Duitse zwembaden. Op spoorlijn Leipzig-Chemnitz kwamen er aparte compartimenten voor vrouwen om het veiligheidsgevoel te verhogen, enz... De grootste bedreiging voor onze westerse waarden is nu zelfgenoegzaamheid en verkeerd begrepen tolerantie voor lui die onze beschaving willen vernietigen. Voor psychopathische Halbstarken die vluchten in de jihad uit woede en wraak voor hun lage sociale en economische status. Zoniet "schaffen" we langzaamaan onszelf af.
IS en dito gezelligheidsverenigingen hebben de vluchtelingenstroom als hun reisbureau gebruikt en zijn uitgezworven over gans Europa. Noors anti-terreurspecialist Thomas Hegghammer beweert in "Perspectives on Terrorism" dat teruggekeerde Syriëstrijders die hier in de cel hebben gezeten de nieuwe leiders worden van de Jihad omdat de gevangenisstraffen hier doorgaans maar kort zijn. Syriëstrijder is een eufemisme voor oorlogsmisdadiger en dergelijk uitschot moet dan ook als oorlogsmisdadiger uit de maatschappij gehaald worden. Begin er dan ook aan.
Vrede op aarde aan alle mensen van goede wil, maar als de islam vreedzaam is, dan was Koning Herodes een kindervriend. 
Op 26 oktober ll. kreeg ik correspondentie van pater Daniel Maes uit zijn klooster in Qara in Syrië. Maes is ook hulpverlener in Aleppo. Zijn verhaal staat soms haaks op ons mededogen en onze berichtgeving uit deze stad. Uit dezelfde brief van 26.10.2016: "De terroristen weigeren zich over te geven en de VS weigeren, nu al bijna een jaar, hun "gematigde rebellen" te scheiden van de gekende terroristengroepen en Al-Qaeda, omdat ze die hele groep terroristen in Syrië willen houden om alsnog de regering omver te werpen. Hierdoor blijven ze samen met Al-Qaeda naar hartenlust moorden en verwoesten. De acht uitgangen die voorzien zijn voor de bevolking worden door de terroristen onder vuur genomen, evenals de hulpkonvooien." Het eerste wat sneuvelt in een oorlog is de waarheid. Ook deze lui schepen in op de vluchtelingenboot. Terwijl de multiculturele elite zich blijft uitsloven om de oorzaken van terreur bij de armoede en de discriminatie te leggen worden de ontstekers letterlijk en figuurlijk in de bommen geplaatst, en keert de zwijgende meerderheid zich tegen haar leiders.
Europeaan zijn is volgens de Nederlandse cultuurfilosoof Rob Riemen een geestesgesteldheid. Het willen verwezenlijken van een beschavingsideaal. De hoogste waarde is de menselijke vrijheid door jezelf te bevrijden van domheid, vooroordelen en angsten. Wie dit niet inziet hoort hier niet thuis. Vrede op aarde aan alle mensen van goede wil, maar als de islam vreedzaam is, dan was Koning Herodes een kindervriend.
Jean-Marie Dedecker

zondag 18 december 2016

Visumrel: "Gouvernement des juges vind je zowel in Brussel als in Straatsburg"

 

 
'De magistraten van Straatsburg hebben hun hof gradueel gedegradeerd van een bolwerk tegen dictatuur tot de levensverzekering van moslimfundamentalisten in Europa', schrijft Jean-Marie Dedecker naar aanleiding van de visumrel tussen de Belgische regering en een gezin uit Aleppo. 
Met de verkiezingen in zicht en de hete adem van Frauke Petry van de AFD in haar nek heeft bondskanselier Angela Merkel nu ootmoedig toegegeven dat ze het niet schafft met haar migrantenbeleid. Ze belooft beterschap. Berouw na de zondeval. Europa is tot in de rechtbanken toe verdeeld over het migratiebeleid.
De Syrische Visumrel tussen de letseladvocaten van Progress Lawyers Network enTheo Francken is daar het laatste voorbeeld van. Een verscheurend spagaat tussen enerzijds de linkse orthodoxen en hun knuffelbeleid, en anderzijds de rechtserealpolitik van het gesloten grenzenbeleid. Ondertussen vaart de veerdienst voor gelukzoekers over de Middellandse Zee naar Italië onverdroten voort, niet alleen onder de radar, het goedkeurend oog en de actieve medewerking van de Europese grensbewakers van Frontex en de EU-instanties, maar ook mede georganiseerd door de niet-gouvernementele organisaties.
'Gouvernement des Juges vind je zowel in Brussel als in Straatsburg'
Deze organisaties leasen een 15-tal schepen die varen onder goedkope exotische vlaggen om hun overzetdiensten te organiseren. MOAS vaart met The Phoenix, geregistreerd in Belize, en AZG pendelt met een 4-tal boten: de Topaz Responder (Marshall Islands) de Dignity (Panama), de Bourbon Argos (Luxemburg) en de Aquarius (Gibraltar). Van zodra de kleine volgepropte gammele bootjes uit de Libische havens het ruime sop kiezen, bellen de mensensmokkelaars de armada van de schepen op. Deze varen dan vanuit Italiaanse havens en het Tunesische Zarzis uit om hen op vaste afgesproken coördinaten op te pikken.
Op 19.11.2016 hadden ze zo al 39.000 zogenaamde drenkelingen "gered". In realiteit zijn deze humanitaire wegkijkers eerder handlangers van de smokkelaars dan redders. Ze zijn in essentie mede verantwoordelijk voor de 4.715 ongelukkigen die dit jaar al verdronken zijn. Criminele mensensmokkelaars verdienen miljoenen op hun rug met de wraakroepende illusie dat ze veilig kunnen oversteken met de hulp van de gesubsidieerde wereldverbeteraars.
Aan de basis van die tragedie ligt de linkse open-grenzen-lobby binnen de het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg, afgegleden tot de Eerbiedwaardige Tempel van Politieke Correctheid en Humanistische Navelstaarderij. Het arrest "Hirsi Jamaa tegen Italië" zette de poorten van Europa wagenwijd open voor een Afrikaanse exodus over de Middellandse Zee. Op 6 mei 2009 had de Italiaanse kustwacht een tweehonderdtal Somalische en Eritrese migranten van een drietal gammele bootjes geplukt en terug aan land gebracht in het Libische Tripoli.
Betalen voor de veerman
Voor die pushback-operatie werd Italië op 23.02.2012 door het Europees Hof veroordeeld, en moest het aan elk van de 24 klagers 15.000 euro schadevergoeding betalen. Sedertdien organiseert de Italiaanse kustwacht samen met Frontex de veerdienst van Libië naar Lampedusa. Wij betalen de veerman en de collateral damage.
Vóór 1989 had het EVRM geen enkele invloed op het migratie- en repatriëringsbeleid van de verdragspartijen. Artikel 1 van het verdrag stelde immers duidelijk dat het verdrag slechts geldt voor personen die zich "onder de rechtsmacht" van een lidstaat bevinden, zijnde op diens grondgebied. Logisch, want dat verdrag werd in 1950 door de tien oorspronkelijke West-Europese ondertekenende landen ingevoerd om hun eigen politieke stelsels en burgers te beschermen tegen het rode gevaar, niet om hun immigratiebeleid aan externe standaarden te onderwerpen.
In de jaren voorafgaand aan het ondertekenen van het EVRM in Rome had de Sovjetunie de Centraal-Europese landen onder de communistische knoet gebracht, tienduizenden politieke opposanten laten verdwijnen en de persvrijheid afgeschaft. Die machtsovername vormde de rechtstreekse aanleiding voor de overblijvende democratieën in West-Europa om hun burgerlijke vrijheden verdragsrechtelijk te verankeren. Niet één of andere wens om hun grenzen steeds verder open te stellen.
Aan deze periode van louter interne werking van het EVRM kwam een einde in 1989. Toen deden de rechters in Straatsburg plots een ingenieuze "ontdekking": de extraterritoriale werking van het EVRM in repatriëringszaken (Söhring vs United Kingdom, 1989). Jens Söhring was een Duitser die tijdens een studieverblijf in de V.S. de ouders van zijn toenmalige liefje met een slagersmes naar de eeuwige jachtvelden had geholpen. Het V.K., waarheen Söhring was gevlucht en gearresteerd, wilde hem uitleveren aan de V.S. Hoewel dat land de mensenrechten zowat uitgevonden had met de Bill of Rights van 1798, staken de witte befjes van Straatsburg daar een stokje voor.
Machteloze democratie
Het risico bestond immers dat de Duitse slager daar de doodstraf zou kunnen krijgen. De implicaties van deze uitspraak waren niet te overzien. Elke lidstaat die iemand wenste te repatriëren werd voortaan verantwoordelijk gehouden voor wat dat land met die persoon zou kunnen uitvreten. Dat was uiteraard nooit de bedoeling geweest van de parlementen die het verdrag oorspronkelijk hadden geratificeerd, maar het kwaad was geschied.
De democratie bleek machteloos te staan tegenover het 'Gouvernement des juges' van Straatsburg. Met Söhring begon een lange lijdensweg van steeds verdergaand links-activisme binnen de rechtspraak van Straatsburg, met de beruchte zaak Othman (Abu Qatada) vs UK van 2012 als triest dieptepunt van totale wereldvreemdheid. Deze Jordaanse terrorist en boezemvriend van Osama Bin Laden mocht van de weledelachtbaren in Straatsburg niet gerepatrieerd worden naar zijn thuisland Jordanië.
'Artikel 6 van het EVRM, dat oorspronkelijk ingesteld was om Stalinistische showprocessen in West-Europa te vermijden, werd door de rechters in Straatsburg misbruikt om de repatriëring te saboteren van een Al Qaeda-terrorist.'
Het probleem was deze keer niet dat hij daar gefolterd zou kunnen worden, want daar hadden de Britten al diplomatieke garanties voor verkregen, maar wel dat hij daar mogelijks geen eerlijk proces zou kunnen krijgen. Artikel 6 van het EVRM, dat oorspronkelijk ingesteld was om Stalinistische showprocessen in West-Europa te vermijden, werd door de rechters in Straatsburg misbruikt om de repatriëring te saboteren van een Al Qaeda-terrorist. Een oorlogsmisdadiger die alle democratische waarden vervat in het EVRM verfoeit als een goddeloze zonde.
Door hun extreme opstelling en totale gebrek aan respect voor de ratio legis van de wetgever in 1950, hebben de magistraten van Straatsburg hun hof gradueel gedegradeerd van een bolwerk tegen dictatuur en despotisme, tot de levensverzekering van buitenlandse terroristen en moslimfundamentalisten in Europa. Door het activisme van Straatsburg slaagt momenteel geen enkel Europees land er amper nog in om een buitenlandse terrorist of moslimextremist te repatriëren. Stel je voor dat Generaal Al Sisi in Egypte, Koning Mohammed VI in Marokko of één van de vele andere Arabische despoten zo'n terrorist te hard aan de tand zouden voelen...
De visumrel tussen Theo Francken en de Syrische familie Mohammed N. zal nu beslecht worden door onze Raad van State. Gouvernement des juges of justice des gouvernants.

Atoma-schriftjes van Leo Delcroix

Over de samenstelling van deze laatste eerbiedwaardige vergadering stond er ooit een bloemlezing in de beruchte Atoma-schriftjes van Leo Delcroix. De kattenbelletjes van onze gewezen minister van Landsverdediging werden in de jaren 90 per toeval in beslag genomen in het kader het smeerpijp-onderzoek. Volgens Delcroix had de CVP (de toenmalige CD&V) 6 staatsraden mogen benoemen, de VLD en de SP elk 3. Hugo Schiltz had voor de VU ook een rechter mogen benoemen, maar die was volgens Delcroix een verdoken socialist. Leo quoteerde zijn katholieke CVP-rechters op basis van getrouwheid en volgzaamheid in de arresten ten gunste van de CVP, met de hulp van de auditeur-generaal van de RvS Michel Roeland, zijn latere kabinetschef.
Zo waren de toga's Ghislain Tack en Margriet Vriendts trouwe vazallen, Jan De Brabander een afvallige en Jan Baret een goddeloze anti-politieker.
Delcroix klaagde ook over het teveel aan Kamervoorzitters van de loge. Een belangrijke functie vermits deze de behandelende rechter aanduidt in een dossier.
Het kan verkeren, zou je denken. Ik heb echter een déjà-vu gevoel in de visumrel. Rechter Mireille Salmon die zopas Francken terechtwees in de Syrische visumgate was in 2010 betrokken in Fortisgate. Toen zei ze in La Dernière Heure: "Je n'accepte pas la décision de la Cour de Cassation, je la conteste!" De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet.
Rechter Salmon was voor haar benoeming een advocate die samen met de extreem-linkse Advocaten van het Volk (nu Progress Lawyers Network) op congressen van de International Association of Democratic Lawyers met communistische gelijkgezinden brainstormde over een juridische strategie om de liberale wereldorde links te maken.Salmon heeft daar ook over gepubliceerd.
De visumrel moet nu beslecht worden door een Franstalige Kamer bij de Raad van State. In de wandelgangen PS-burchten genoemd, waar acolieten als Serge Bodart, die in de vorige legislatuur nog als gedetacheerd staatsraad de honneurs waarnam op het kabinet van Elio Di Rupo, vandaag recht moeten spreken. "Ce qui est un état de droit, est devenu un état de gauche...".
Michel Devlies, de stafhouder van de Brusselse Balie, spraak op 27 oktober 2012 ook zijn zorg uit over die detachering voor de onafhankelijkheid van de Raad van State. There is something rotten in the state of Belgium.
Jean-Marie Dedecker

zondag 11 december 2016

Betonstop? Je kan de mens niet uit de natuur halen, maar de natuur niet uit de mens.

 

 

Naar aanleiding van de geplande 'betonstop' schrijft Jean-Marie Dedecker (LDD) een brief aan de Vlaamse bouwmeester Leo Van Broeck. 'Die volksverhuizing van het platteland naar de stad, ligt me als een baksteen op de maag.' 

Geachte Heer,
Op het gevaar af drammerig en nostalgisch te klinken, neem ik toch de vrijheid om onderstaand schrijven tot u te richten. Uw oproep tot een betonstop is nog voor discussie vatbaar, maar uw discours voor de deportatie van de plattelandsbevolking naar de stad ligt me als een baksteen op de maag. Ik ben namelijk opgegroeid in een polderdorp achter 't gat van een koe. De veldwachter hield ons braaf, de pastoor hield ons dom en de onderwijzer poogde ons wat slimmer te maken...met wisselend succes. Sociale controle werd er niet afgemeten aan een cctv-camera, maar aan de roddels van de buurvrouwen. In armoede waren we allen gelijk, maar we voelden ons steenrijk. Ik verhuisde later telkens naar de plaats waar mijn brooddoos gevuld werd. Ik woonde op de marktplaats van een provinciestadje, op de zeedijk, in het handelscentrum van de kustmetropool en in de beruchte volkse visserswijk van Oostende die ook wel 'het negerdorp' werd genoemd.
 
'Betonstop? Je kan de mens wel uit de natuur halen, maar de natuur niet uit de mens'
Ik slijt nu de herfst van mijn leven in hetzelfde boerengat. In een polderhuisje, in 1928 gebouwd op de fundamenten van een bunker uit de tweede wereldoorlog. Elke steen of afgesleten deurdrempel ademt geschiedenis. Je kunt de mens uit de natuur halen, maar de natuur niet uit de mens. Het is er muisstil. Je hoort er de ratten plassen in het stro. Het is er zo stil dat stedelingen hun auto opstarten om hier te komen luisteren hoe stil het er wel is. Reigers en aalscholvers regelen het visbestand in het kanaal dat aan mijn achterdeur voorbij stroomt, en kikkers kwaken in het beekje dat kabbelt aan mijn voordeur.
Ik hoef niet naar de Biowinkel en eet wat de lusttuinen van mijn buurman-boeren schaffen op het ritme van de jaargetijden. Duinpiepers en veldsla voor de frietpot en kool en spruiten voor de hutsepot. Bij iedere aankoop of ontmoeting gaat de pet af voor een gemoedelijke babbel. Mijn kleinkinderen worden hier wakker door het fluiten van de vogels terwijl veel mensen in Brussel eerder gewekt worden door het hoesten van de stadsmussen. Mijn koters weten dat de koeien niet blauw zijn, zoals de melkfabriekjes van Milka, en hebben medelijden als ze loeien wanneer hun vaarzen naar de slachtbank moeten.
Stenen jungle op de kustlijn
Van uit mijn nederig stulpje heb ik ook zicht op de skyline van Middelkerke, een Atlantic Wall van staal en beton. Veel van uw collega-architecten die deze stenen jungle uitgetekend hebben, mijnheer Van Broeck, zou men hun hand moeten amputeren om verder onheil van ruimtelijke verrommeling op de zeedijk te voorkomen. Zo'n 15.962 flatjes zijn hier opgekocht door tweede verblijvers die het zo naar hun zin hebben in hun stedelijke lofts dat ze elk vrij uurtje in de file aanschuiven, om toch maar wat ozon en zeelucht te kunnen opsnuiven tussen onze vernietigde duinengordels. Ze komen allemaal liever zelf en zijn welkom, want amper 13% verhuurt hun optrekje. Natuur brengt rust en beweging, en is goed voor het gemoed. Wonen in groot stedelijk gebied kan de gevoeligheid voor psychiatrische aandoeningen verhogen beweert kinderpsychiater Emmanuël Nelis van het Brugse AZ Sint-Lucas: "Een familie kan genetisch kwetsbaar zijn voor psychoses en schizofrenie. Uit onderzoek blijkt dat de kans groter is dat die ziekte zich manifesteert bij gezinnen in de stad. En hoe groter de stad, hoe groter het risico". (DM 5.12.2016). Voor ADHD is de boerenbuiten een zegen tegenover een klein stadsappartement, treedt ook kinderpsychiater Peter Emmery van het UZ Leuven zijn collega bij. Avontuurlijke tochten door weilanden en spelletjes in het bos werken voor jong en oud als natuurlijke antidepressiva. Hoe minder natuur en bewegingsruimte, hoe groter de kans op angst, obesitas, mentale problemen en depressies. "A nature deficit disorder"(NDD). Zo hoor je het ook een keer van een ander, mijnheer de bouwmeester.
U wilt ons nu tegen 2040 ophokken in de stedelijke legbatterijen van het merk "Le Corbusier", koterijen zonder balkons en met ramen niet groter dan een dienblad. Die Franse architect was een bewonderaar van Hitler en Mussolini. Hij verhuisde in 1941 naar Vichy om in het nazivriendelijke regime van Pétain zijn stedenbouwkundige dromen te verwezenlijken. De HLM's en asociale woonblokken die nu eerder no-go area's zijn dan leefruimtes, zijn vandaag de luidruchtige getuigen van zijn architecturale volgelingen.
Volksverhuizing van het platteland naar de stad
Uw proefballonnetjes om een volksverhuizing te organiseren van het platteland naar de stad, omdat die boerenpummels teveel wegen op de ruimte en het ecosysteem, ruikt naar volksverlakkerij. Deze exodus van betonstopvluchtelingen op gang brengen door het Kadastraal Inkomen en de registratierechten van de Fermettes te verhogen, zoals u voorstelt, is de zoveelste gelegaliseerde diefstal met pestbelastingen. Uw bewering dat mensen op de "buiten" bijvoorbeeld maar evenveel moeten betalen voor een gasaansluiting als in de stad is een leugen. Of mag ik u de offerte van 29.000 euro opsturen, mijnheer Van Broeck?
Dat u in het vernietigen van het veelkleurig sociaal weefsel op het platteland bijgetreden wordt door de heikeuters met een zwarte scepter van onze Vlaamse Verbodsregering verbaast mij niet. We weten allemaal hoeveel Vlaams minister van Natuur Joke Schauvliege van bomen houdt, en energiepraeses Bart Tommelein is de handelsreiziger van de windmolenboeren. Hij wil deze stalen kathedralen en gehaktmolens voor onze gevleugelde vrienden nu ook nog inplanten in onze natuurreservaten. Het platteland is voor hen een lappendeken vol ecologische bevliegingen.
'Ik heb geen enkel bezwaar tegen wat orde in de ruimtelijke chaos of het inperken van woonuitbreidingsgebieden. Zo moeilijk kan het zelfs niet zijn, onze grootste grondbezitters zijn zelfs de OCMW's en de kerkfabrieken.'
Ze vernietigen gewassen die niet in hun politieke overtuiging passen of betonneren een eeuwenoud jaagpad omdat de elektrische fiets voorrang heeft op een stoet kwakkelende eenden en een horde ruiters. Ze planten velden vol geel gesubsidieerd koolzaad, bewandeld door niezende city slickers en astmapatiënten, wanhopig op zoek naar een tuitje neusspray. Ze confisqueren vruchtbare gronden met belastinggeld en laten ze bewaken en verwilderen door baardmannen in verlepte wollen truien die hun haar wassen met vredeszeep.
Ik heb geen enkel bezwaar tegen wat orde in de ruimtelijke chaos of het inperken van woonuitbreidingsgebieden. Zo moeilijk kan het zelfs niet zijn, onze grootste grondbezitters zijn zelfs de OCMW's en de kerkfabrieken.
Tot slot toch een kleine bedenking. Als je de ganse wereldbevolking van zo'n 7 miljard zielen elk een vierkante meter leefruimte zou geven, dan kan ze verzameld worden op een oppervlakte die niet groter is dan het grondgebied van West-Vlaanderen en de helft van Oost-Vlaanderen samen. Niet dat dat ooit voldoende zal zijn, maar het plaatst het doemdenken wel in een ander perspectief.
Boerke Naas is heus niet dwaas.
Altijd welkom voor een glas uier-verse karnemelk,
Jean-Marie Dedecker

zondag 4 december 2016

De terreur van de gezondheid: we mogen ons bier nog brouwen maar niet meer opdrinken

 

 

In plaats van 3 glazen per dag mogen er nu nog 10 glaasjes alcohol per week over de toog geschoven worden. Jean-Marie Dedecker heeft het gehad met de gezondheidsreligie en met een betuttelende overheid als lifestyle-politie. 

Onze biercultuur wordt vandaag door Unesco als werelderfgoed gelauwerd. Het is echter net zoals met de auto: we mogen ze nog assembleren, maar er niet meer mee rijden, en we mogen ons gerstenat nog brouwen maar niet meer opdrinken. Telkens ik het besje van de VAD (Vlaams expertisecentrum voor alcohol en andere drugs) op het scherm zie verschijnen, bekruipt me de drang om onmiddellijk een neut Hasseltse jenever achterover te kieperen en om haar een fles Bokma cadeau te doen. Tegengif voor Sodom en Gomorra dat om de hoek in mijn stamcafé ligt en een verdovingsmiddel voor de onheilsprofeten van het genot. In plaats van drie glazen per dag mogen er nu nog tien glaasjes per week over de toog geschoven worden. Volgens het besje zijn er 560.000 Vlamingen verslaafd aan alcohol. Als we die regel van 10 pilsjes per week toepassen kijken er enkel al zoveel bouwvakkers te diep in het glas, en zit de helft van onze bevolking statistisch zwaar aan de teut.
De terreur van de gezondheid: we mogen ons bier nog brouwen maar niet meer opdrinken.
Tijden veranderen en de zeden ook. Door economische en sociale selectie is het alcoholverbruik al spectaculair gedaald, maar de genotspolitie waakt. In mijn onooglijk geboortedorp met 1.800 zielen tussen duin en polder waren er in mijn kindertijd 38 cafés. Vandaag zijn er nog drie en de enige feestzaal loopt enkel nog vol voor een boterham met smos bij begrafenissen. De stoeproker is afgeserveerd naar asielzoeker in zijn eigen stamkroeg, en de pintelierder wordt nu ook nog een sociale melaatse. De gezondheidsreligie verdringt het volksgeloof en verhoogt de zuurtegraad. Alcohol kan immers niet minder dan tweehonderd ziektes en gebreken veroorzaken. Niettegenstaande een inflatie aan welvaartsziektes zitten de bejaardenhuizen vol met 90-plussers, lopen we gemiddeld meer dan 80 jaar op deze aardkluit rond, en houden we het langer vol dan de bewoners van landen waar een religieus verbod op alcohol en roken met zweepslagen in de geesten en de lijven wordt geramd.
Telkens ik het besje van de VAD (Vlaams expertisecentrum voor alcohol en andere drugs) op het scherm zie verschijnen, bekruipt me de drang om onmiddellijk een neut Hasseltse jenever achterover te kieperen
De angstcultuur van biofanaten wordt besmettelijk. We hechten zoveel belang aan het voorzorgsprincipe dat het op den duur een irrationele maatschappelijke angst wordt en contraproductief werkt. De Soemeriërs brouwden 8000 jaar geleden al bier, 2000 jaar vooraleer - volgens de creationisten - God de mensen geschapen heeft. Duizenden jaren geleden werden we omgeturnd van jagers-verzamelaars naar een sedentair boerenvolkje dat gewassen begon te kweken. Van tarwe bakten ze brood. Vandaag lopen adepten van het paleodieet krijsend als een oermens blootvoets rond, en krijgt een team van professoren 1.5 miljoen euro toegestopt om te onderzoeken of brood wel gezond is.

Snicker slecht voor de tikker

Onze overheid huilt en heult mee in de kerk van de gezondheidsreligie. Als je geen oplossingen hebt voor de grote problemen in de maatschappij moet je je ledig houden met beuzelarijen. Opgefokt risicovrees wordt ingedekt met doorgeschoten en repressief voorzorggedrag. Op het CD&V congres werd op zondag 27 november het stemrecht vanaf 16 jaar gepropageerd. Op maandag 28 november liet onderwijsminister Hilde Crevits (CD&V) de frisdranken uit de schoolautomaten van de middelbare scholieren bannen. Je moet blijkbaar 18 jaar zijn om het verschil te kunnen maken tussen junkfood en een schijfje plat water, maar vanaf 16 mag je oordelen wie in de Wetstraat 16 ons land mag besturen. Onze pubers worden via hun iPad, iPhone en dito apps dagelijks geconfronteerd met de uitwassen van de boze buitenwereld. De gruwel en de verleidingen zijn amper een muisklik ver. Ze kunnen heus wel het onderscheid maken tussen een blikje prik en een yakultje. Pubers moet je bumperen, niet pamperen. Losgeslagen verbod is de snelweg naar genot.
In mijn lagere school waren we lid van de Melkbrigade en vochten we dagelijks voor een - per bak bijgevoegd - flesje chocomelk. Bij thuiskomst kregen we nog een schepje kalk en een soeplepel vette levertraan om ons beendergestel te versterken. Op de collegekoer was er een snoepwinkeltje. Van een Mars kreeg je nog geen sars en van een Snicker kreeg je het ook nog niet aan je tikker. Er waren nog geen helicopterouders die de verfoeilijke Coca-Cola's en MacDonalds als letseladvocaten met de vinger wezen. We speelden, sporten, ravotten, fietsten naar school en liepen ons de ziel uit het lijf. We verbruikten meer energie dan de calorieflikken vandaag willen verbieden. We hadden geen muisarm, maar blaren op onze voeten, en korsten op onze knieën. Veel efficiënter tegen obesitas dan het castreren van een frisdrankautomaat.
Ik heb geen enkel bezwaar tegen een café zonder bier, zoals er in Gent onlangs ééntje geopend is, al draait Bobbejaan Schoepen zich om in zijn graf. De markt bepaalt het aanbod. Ik heb wel een bezwaar tegen een betuttelende overheid die als een lifestyle-politie de vrije keuze van het individu met doorgeschoten wetten verzuurt, die zich gedraagt als een moraalridder en zich opwerpt als verkoper van het gezondheidsfanatisme. Suikertaksen en accijnzen worden verkocht als boetedoening voor ons zondig gedrag. Fundamentalisten lijden per definitie aan een ziekelijke onverdraagzaamheid en ik ben te libertair om dit lijdzaam te ondergaan.
Fundamentalisten lijden per definitie aan een ziekelijke onverdraagzaamheid en ik ben te libertair om dit lijdzaam te ondergaan.
De bemoeizucht, betuttelingsdrift en reglementitis verspreidt zich over alle geledingen van onze maatschappij en werkt aanstekelijk op onze gezagsdragers. Zondag is Ben-dag. Op deze journalistieke komkommerdag roept Ben Weyts, onze Vlaamse N-VA-minister van Immobiliteit en Dierenwelzijn, na de hoogmis elke week een roedel pennenridders bijeen om te getuigen van zijn doortastend beleid: een zeehondenpontonnetje inhuldigen in de Blankenbergse haven, lederen stoeltjes inzetelen bij de Lijn, of een omgelegd tramspoor vereeuwigen in de Koekenstad. Vorige week besteeg onze minister - het weze gezegd, op gevaar van lijf en leden - een keukenladder om het snelheidsverbod van 70 km/u op onze gewestwegen eigenhandig te afficheren. Als je een verkeerskennis hebt die de actieradius van een bakfiets niet overschrijdt, dan weet je als keizerkoster inderdaad niet dat de laagste snelheidslimiet op de gewestwegen in de West-Europese landen nog altijd 80 km/u is. Nederland verhoogde zelfs de snelheidslimiet om files te vermijden, wijsneus Ben verlaagt ze om files te creëren.
Is de kilometerheffing voor personenwagens al een vooruitziende maatregel van onze tollenaars om het verlies aan accijnzen op brandstoffen te compenseren als straks het stekkerautootje op onze wegen rondtuft?
Als je te laf bent om het verbod op onverdoofde rituele slachtingen uit te voeren, dan schuif je het maar door naar de Boerenbond. Als je onbekwaam bent om de - volgens Touring - 2.500 criminele chauffeurs van onze wegen te plukken en om moordenaars (zoals de doodrijder van Merel) op te hokken, dan moet je volgens Ben maar de ganse goegemeente straffen met instant-wetgeving. Volgens een onderzoek van het Belgisch Instituut voor Verkeersveiligheid respecteren drie op de vier bestuurders de 90 km/u-regel, en de helft de 70 km/u. In de zone 30 rijden 93% van de automobilisten te snel. Er bestaat zoiets als tijd, plaats en omstandigheden om de verkeersstroom te regulariseren, evenals praktische onhaalbaarheid. We staan met zijn allen miljoenen uren in file, de economische, ecologische en sociale kosten zijn enorm. De gemiddelde snelheid van een vrachtwagen is 37 km per uur en op de snelwegen amper 30 km meer. Door verkeer remmende infrastructuurwerken heeft de overheid onze verkeersaders zelf lamgelegd. Ons rechtsgevoel wordt dan afgemeten met een flitspaal. Een graaibeleid om met boetegeld het gat in de begrotingskas te dichten. Broodroof en sociale drama's door ingetrokken rijbewijzen met als alibi de verkeersveiligheid. Rekeningrijden of kilometerheffing heeft nog geen camion van de weg gehaald. Integendeel. Het is een belastingheffing voor de misgelopen accijnzen op diesel die de vrachtwagens in het buitenland tanken. Heikneuter Ben wil dit nu ook invoeren voor personenwagens, terwijl we ons al blauw betalen aan rekeningrijden, namelijk met de accijnzen op benzine. Hoe meer je rijdt, hoe meer je verbruikt, hoe meer je betaalt. De melkkoe op vier wielen levert de fiscus jaarlijks zo'n 17 miljard op aan belastingen, heffingen en accijnzen. Of is de kilometerheffing voor personenwagens al een vooruitziende maatregel van onze tollenaars om het verlies aan accijnzen op brandstoffen te compenseren als straks het stekkerautootje op onze wegen rondtuft? Ophokken, deze Ben Weytsneus, op een zeehondenpontonnetje in de Westerschelde.
Jean-Marie Dedecker