Vroeger sprongen we van blijdschap zeven gaten in de ozonlaag bij subtropische temperaturen. Vandaag krijgen we psychologische begeleiding. Dergelijk hartverwarmend weertje noemde men vroeger 'zomer', nu 'code oranje'. Spuitbussen met factor 190 worden leeggespoten op lallend wit vlees en we moeten water drinken als een koe met vier magen. Een geur van angstdiarree komt uit ons tv-scherm. Onze weermannen en -vrouwen gedragen zich als ridders van de Klimaatapocalyps.
Op enkele plaatsen wordt het drinken echter wel beteugeld. Een benevelde ambetantenaar van het Vlaams expertisecentrum Alcohol en Drugs (VAD) sloeg alarm omdat onze 65-plussers blijkbaar dagelijks het vaakst aan de fles zitten, en dat hen goedkoop drank aanbieden niet onschuldig is. Prompt werden in enkel Oost-Vlaamse bejaardentehuizen de geestrijke dranken duurder. Een trappist kost er nu meer dan 3,80 euro, dat is het bedrag dat zo'n afkickcentrum van het leven per dag en per persoon spendeert aan voeding. Bibberbewoners die vastgelopen zijn in de ziekte van de eenzaamheid zitten te veel aan de teut en grootouderoppascontroleurs willen daarom de stop op de fles. Lallende besjes op de knie van geile gepensioneerde opa's verstoren de rust van de dementerende rusthuisbevolking na het nuttigen van een tweede Duvel of een derde neut Bokma. Paniek in pamperland. In onze opbergtehuizen moeten de hoestende rocheltrommels al vanaf 18 uur aan de luier en onder de wol bij gebrek aan nachtpersoneel, en dan kan een opspelende dronken opa met erectieproblemen wat tegenstribbelen. Als het sneeuwt en schemert in je hoofd word je al ras over het hoofd gezien en als kind betutteld. Het plaatsvervangend schaamrood gloeit van mijn kruin tot diep in mijn sokken.

Naast de VAD en de Vlaamse Bouwmeester had alias pater Johan Leman ook last van een verhitte geest, van vurige tongen, en van opspelende geldingsdrang. Militante ambtenaren - al of niet op rust - en radicale politieke commissarissen hebben immers de onhebbelijke drang het debat te willen beheersen. Politici geven jammer genoeg leidinggevende en cruciale mandaten aan een intendantengilde die niet democratisch ter verantwoording kan geroepen worden voor de onzin die ze uitkraamt. Naast oud-directeur van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding, het huidige Unia, is Leman ook voorzitter van het subsidies lurkende integratiecentrum Foyer.
'Ik heb liever dat bepaalde progressieve Vlamingen niet naar Molenbeek komen', zei hij in een interview met De Standaard. Kort gerokte besjes en hippe homo's moeten volgens de multiculturele stadsintellectueel de getto's van Molenbeek maar mijden, waar de homofobe monocultuur van moslims de straat terroriseert en waar het wel lijkt alsof vrouwen als tweederangsburgers behandeld worden, zeker wanneer ze rondlopen in een gevangenis van textiel. Eigen schuld dikke bult als je er gemolesteerd en de huid vol gescholden wordt voor een opgewaaid zomerjurkje of jeannetterig gedrag? Molenbeek is voor een groot deel een hell hole met een hoge Mobiscore maar een lage graad van beschaving. De straatlantaarns zijn er blijkbaar nog altijd de grootste vorm van Verlichting.
De schuld moeten we volgens de Dominicanerpater blijkbaar niet bij de preutse islam zoeken, maar bij een gebrek aan politie. Molenbeek heeft nochtans een recordaantal agenten per inwoner, maar de koddebeiers moeten meer appelleren aan de politieke correctheid van hun oversten, die hunkeren naar de erkenning van zoetwaterpolitici, dan aan het uitoefenen van hun job als ordehandhaver. Catcallende, billenknijpende hangjongeren en draaideurcriminelen staan er vlugger weer op straat dan dat ze door de politie aan de rechtbank afgeleverd kunnen worden. Maar een agent die uit zijn dak gaat omdat hij voor de zoveelste keer in zijn gezicht gespuwd wordt, die wordt wel meteen als racist gestigmatiseerd.
Vorige week raakte bekend dat een gans peloton van 150 Brabantse politieagenten nu op bedevaart naar de Dossinkazerne in Mechelen, als straf voor een niet bewezen en geseponeerde racismeklacht. Het is beschamend hoe de sabelslepers hun eigen voetvolk als witte fascistische weekdieren vernederen door ze naar het Holocaustmuseum te sturen om hen zogezegd te genezen van racisme en negationisme. Zo wordt ons nationaal symbool van een van de afschuwelijkste periodes uit de geschiedenis van de mensheid gedegradeerd tot het Scherpenheuvel van de politieke correctheid. Haal die mayonaisestrepen van hun mouwen en de kepies van hun hoofden vooraleer die hofnarren van het gezag volledig doorgeschoten zijn.
Als het heet is in Molenbeek is het ook warm in Schaarbeek.
Als het heet is in Molenbeek is het ook warm in Schaarbeek. Je hebt er meer kans om door een toeterende Turkse trouwstoet van de weg gereden te worden of om onder een BMW van een drugs snuivende patser terecht te komen, dan onder de wielen van een bestelwagen. Rodeodrivers, niet zelden van de Maghrebijnse autocultuur maaien er kinderen van de weg. 'Ik begrijp de Marokkaanse jongens in hun BMW's en Mercedessen. Zeker nu het Vlaams Belang goed scoort, ontploffen zij wellicht van frustratie. Ze willen de Vlamingen overklassen met het symbool bij uitstek van een geslaagd leven hier bij ons: de luxewagen...', zo rechtvaardigt een zekere Ken de straatracers in De Morgen. 'Je kunt niet zeggen dat die typisch Marokkaans is. Veel oer-Vlaamse CEO's zijn ook helemaal tuk op dikke, snelle bakken'. Waar ging het toch mis met ons allemaal?
Als het dan helemaal te warm wordt onder hun voeten in Brussel, zakken de gefrustreerde hangjongeren af naar Hofstade, Diest, Oostende of de Gentse Blaarmeersen waar ze als zoetwaterterroristen overkoken bij het zien van elke homp bloot vlees. Vlaamse kutmarokkaantjes steken de grens over om in het Nederlandse Koewacht het varken uit te hangen. Hun copycatbroeders van 'de Marokkaanse rochelbrigade' (dixit schrijver Paul Andersson Toussaint in de Telegraaf) randen de baders aan in Amsterdam, Wateringen, Zeist en Ridderkerk. Volgens de krant Die Welt teisteren jongeren van Noord-Afrikaanse of Arabische origine de Duitse zwempoelen van Düsseldorf tot Stuttgart, Hessen en Essen. De weldaden van een multicultureel gedoogbeleid kennen geen grenzen, noch onder noch boven water.
Terug in Brussel vindt Actiris, het Brussels zustertje van de VDAB, dat we de illegale transmigranten, die na een tweejarig verblijf in het Noordstation nu in de hoofdstad rondzwerven, moeten regulariseren en opleiden voor het arbeidscircuit. De werkzaamheidsgraad in de Europese hoofdstad is amper 56 procent. Dat betekent dat 44 procent van diegenen die geschikt zijn voor arbeidsmarkt werkloos thuiszitten, hoofdzakelijk door laaggeschooldheid en door de werkloosheidsval. Voordat er gedacht wordt aan een geniepige en valse manier van regularisatie zou Actiris bovengenoemde etterbakjes beter even naar het pomphuis brengen.
Ik ga er nu eventjes tussenuit. Ik heb stilaan last van een geestelijke hernia die geen psychiater kan genezen. Ik ga me een tijdje terugtrekken in een cocon van doodse voorzorgstilte en luisteren naar zaaddodende muzak om terug op adem te komen.
Jean-Marie Dedecker