'Als democratie al
ergens voor bedoeld is, dan is het wel voor mensen die hun gevoel van
machteloosheid omzetten in een politieke keuze', schrijft Jean-Marie Dedecker.
'Wie hun stem negeert is het woord democraat onwaardig, en misbruikt het cordon
sanitaire als enkelband van de democratie.'
Zondag 26 mei: Groen lachte groen, blauw
werd bont en blauw geklopt, rood zakte in de bloedrode cijfers en geel kreeg
een bruin randje. De traditionele partijen incasseerden een electorale opdoffer
die stilaan leidt tot het niveau van hun irrelevantie. Hun voorzitters kregen
er een stress veroorzakende verkramping van, omdat ze steeds meer energie en
zelfverloochening nodig hadden om de werkelijkheid te onderdrukken. De
verkiezingen waren een opgestoken middenvinger naar onze politieke kaste; een
zoveelste uiting van het antisysteemdenken en een F*ck You tegen
het establishment die de zuurtegraad bij de bevolking maar niet wil begrijpen.
'Verkiezingen worden gewonnen omdat mensen voornamelijk tegen iets stemmen, en
niet voor iemand', zei de Amerikaanse journalist Franklin P. Adams (1881-1960) een
eeuw geleden al.
Verdwaasd onder hun stedelijke stolp
keken onze regenten plots verbaasd op omdat de bewoners van de 'parking' nu ook
massaal 'verkeerd' hadden gestemd. Plattelanders laten zich de
les niet spellen door bosbrossers die door hun groene leraars spijbelgedrag
aangepraat worden, en nog minder door stedelijke daktuintuiniers die ieder
weekend komen afgezakt om te luisteren hoe stil het er wel is of om hun bomen
te knuffelen.
Een 70-jarig besje in het hinterland
van Diksmuide beseft ook wel dat ons sociaal systeem onder druk komt te staan,
onder meer door nieuwkomers die er nooit hebben toe bijgedragen, terwijl ze
zelf moet rondkomen met een karig pensioentje. Ze heeft genoeg van een doorgeslagen
multiculti-kleuterjuf die in het door god verlaten Avelgem een Ramadag voor
pamperbroekjes organiseert. Het oudje is
niet wereldvreemd, maar diegenen die haar niet begrijpen zijn wel van god los.
Ze heeft immers al lang begrepen dat de (trans)migranten die nu door haar
velden dwalen niet in de eerste plaats menselijk kapitaal vertegenwoordigen,
maar vooral menselijke ellende. Onze eigen derde wereld is verontrust dat er
hier een vierde wereld gecreëerd wordt door mensen die uit de derde wereld
aangevoerd worden tot in de Westhoek en 'Bachten de Kupe'.
We worden geregeerd
door politici waarvan de actieradius van hun langetermijnvisie niet verder
reikt dan de volgende verkiezingen.
We worden geregeerd door politici
waarvan de actieradius van hun langetermijnvisie niet verder reikt dan de
volgende verkiezingen. Het hoeft ook niet, want de traditionele partijen mogen
de verkiezingen telkens verliezen, ze schurken toch tegen mekaar aan uit
machtsbehoud. Het cordon sanitaire is hun levensverzekering. Een traditionele
tripartite is na 26 mei zelfs nagenoeg onmogelijk geworden. Toch zullen we
straks weerom een collectief van loserskrijgen die tot de
doodsreutel de lakens zullen uitdelen tenzij ze in lijkwaden worden afgevoerd.
Veel politiek niet-geëngageerde burgers blijven het oneerlijk vinden dat de
door hun verkozen volksvertegenwoordigers uitgesloten blijven van de macht en
nemen telkens weerwraak in het stemhokje.
Als democratie al ergens voor bedoeld
is, dan is het wel voor mensen die hun gevoel van machteloosheid omzetten in
een politieke keuze. Wie hun stem negeert is het woord democraat onwaardig, en
misbruikt het cordon sanitaire als enkelband van de democratie. De linkse
verkettering van het kiezerspubliek van het Vlaams Belang werkt al jaren
averechts. Het wijst eerder op de collectieve hersenloosheid van een bloedend
groepje zelfverklaarde antifascisten die iedereen van racisme beschuldigt om
geen weerwoord te moeten bieden. Ze worden bijgestaan door een Sprachherrschafsklasse die
de media dicteert, de debatten monopoliseert en met een opgestoken vingertje
elke kritische stem het zwijgen tracht op te leggen. De vrijheid van
meningsuiting, met inbegrip van de mogelijkheid om woede om te zetten in
woorden en stemgedrag, is echter wezenlijk voor een vreedzame democratische
samenleving.
Geert
Wilders kwam zijn regeringsdeelname electoraal nooit meer te boven.
Bestuurlijke compromissen leiden tot electorale verzwakking.
Hoe moet het nu verder? Er werd al
een oceaan aan inkt verspild aan analyses, het is tijd voor daden. De liberaal
Mark Rutte zette in 2010 een Nederlands kabinet neer met gedoogsteun van Geert
Wilders, de spitsbroeder van Filip Dewinter. Het liep na twee jaar stuk omdat
er onder het extreemrechts ethisch en anti-islamitisch schild van Wilders' PVV
een links socio-economisch programma schuilging, net zoals dat het geval is bij
het Vlaams Belang. Wilders kwam zijn regeringsdeelname electoraal nooit meer te
boven. Bestuurlijke compromissen leiden tot electorale verzwakking. Een partij
die altijd in de oppositie blijft kan haar ware aard blijven camoufleren.
Regeringsdeelname leidt altijd tot ontmaskering.
Dertig jaar schutskring heeft ons
veel zwarte zondagen opgeleverd, van gitzwart tot bleek grijs, en zadelde ons
op met afkalvende mainstreampartijen die zich blijven koesteren in de zon van
het cordon voor mandaten en profijten. Het Vlaams Belang kon haar eigen cordon
steeds als kuisheidsgordel gebruiken. Als je alleen daarom maagd blijft of niet
vreemd gaat zit het goed fout. Het is tijd voor andere recepten.
In de salons van de Lakense
poppenkast heeft men zelfs begrepen dat men Tom Van Grieken, de roerganger van
het Vlaams Belang, op de koffie moest uitnodigen. Het is tijd dat men hem nu
ook aan de Vlaamse informateurstafel laat aanschuiven, niet uit gespeelde
beleefdheid of alibigedrag, maar om uit te maken of de man zich wil nat maken
in de haaientank van de macht.Het politieke verkeer verloopt op
drie rijvakken: de het linker-, het midden - en het rechterbaanvak. Als het
Vlaams Belang bereid is op de rechterrijstrook te rijden in plaats van op de
pechstrook, dan valt er te onderhandelen. Als een Vlaamse regering met
gedoogsteun van het Vlaams Belang dan zou leiden tot federale onbestuurbaarheid
dan zij het zo.
Ons land is
een surrealistische gammele constructie en zit weerom in de zoveelste
regimecrisis.
Ons land is een surrealistische
gammele constructie en zit weerom in de zoveelste regimecrisis. Vlamingen en
Walen leven al decennialang in hetzelfde huis op aparte verdiepingen, zelfs de
trap tussen de etages is al lang weggetrokken. We kunnen rustig scheiden van
tafel en bed, geen vechtscheiding, maar een confederale boedelverdeling, waarna
elkeen zijn eigen huishouden kan beredderen met elk zijn eigen portemonnee.
Maar tussen droom en daad staan strategieën en partijbelangen in de weg, en
praktische bezwaren. Eerst krijgen we nog een informateur, een preformateur,
een bemiddelaar, een verduidelijker, een onderhandelaar en uiteindelijk een
formateur-bricoleur.
Na een verrottingsperiode zullen de
traditionele partijen dan weerom al hun wederzijdse veto's inslikken met het
riedeltje 'We moeten onze verantwoordelijkheid opnemen'. Kruk en houten been
zullen dan voortstrompelen uit machtsbehoud. Ze deden de was en de plas en
alles zal blijven zoals het was. 'Het verschil tussen een democratie en een
dictatuur is dat je in een democratie eerst stemt en daarna de bevelen moet
slikken. In een dictatuur hoef je je tijd niet te verdoen met stemmen.' Een
wijs man, die Amerikaanse auteur Charles Bukowski.
Jean Marie Dedecker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten