Rouwbrief bij de uitvaart van Doel 3: kernuitstap is een blunder van formaat

 ‘Een kroniek van een aangekondigde dood met meer plotwendingen dan in een tv-soap’, schrijft Jean-Marie Dedecker over het jarenlange aanslepen van de discussie over de kernuitstap. Vrijdagavond werd na veertig jaar de reactor Doel 3 stilgelegd.

Als u dit stukje leest is het kwaad al geschied. De kernreactor van Doel 3 is in de nacht van 23 op 24 september uitgedoofd. Een economische-, financiële- en ecologische blunder van formaat. Hoe is de kolder zo in onze kop kunnen slaan? Om de CVP (nu CD&V) in 1999  buiten de regering te houden, sloot Guy Verhofstadt, praeses van de VLD (toen nog niet Open) een paarsgroene coalitie af met de SP (nu Vooruit). Agalev (nu Groen) werd over de schreef getrokken met de onderhandse belofte om onze kerncentrales te sluiten. Het opgestoken vingertje van de groene moraalridders ergerde echter zo vaak de bevolking dat de partij bij de verkiezingen van 2003 de kiesdrempel niet meer haalde en voor een legislatuur verdween uit het federaal parlement. Haar ministers Mieke Vogels (“Veel blabla, weinig boemboem”) Vera Dua (“groene hoer”, volgens de boze boeren van toen) en Magda Aelvoet (gesneuveld door FN-wapenleveringen) hadden het verkorven, maar de ecologisten hadden in 2003 wel één trofee in de wacht gesleept: de wet op de ontmanteling van onze kerncentrales. Weliswaar geamendeerd met de voorwaarde dat onze energiebevoorrading niet in het gedrang zou komen. Het kader was geschapen voor een energiebeleid gebaseerd op de groene anti-nucleaire doctrine met de onvoorwaardelijke steun van de socialistische partijen.

Extreemrechts en de woke-beweging zijn uitgegroeid tot elkaars objectieve bondgenoten

 ‘De linkse erfgenamen van de Mei ’68-generatie, die ‘Verboden te verbieden’ hoog in het vaandel voerden, zijn nu verveld tot de hevigste wokisten’, schrijft Jean-Marie Dedecker.

Ik had me voorgenomen om geen woord meer vuil te maken aan wokeness. Maar de zure oprispingen rond het gebruik van het n-woord op de treurbuis in de Tafel van Vier door Gert Verhulst & Co gaven me een wrange nasmaak in de mond. Mijn vader zaliger had me geleerd dat kwaad zelden in een woord zelf schuilt, zelfs niet in het woord “neger”, maar in de manier waarop het gebruikt wordt.

De analyse van postdoctoraal onderzoeker in de geschiedenis en de filosofie Koen Tanghe in De Standaard viel me plots te binnen. Eerder dit jaar schreef hij: ‘Een bont allegaartje overspoelt onze contreien. Ze buitelen over mekaar heen om te laten zien dat ze zich bewust zijn van hun privileges, dat ze aangebracht onheil willen herstellen en dat ze de zoveelste niet koosjer bevonden historische figuur aan de schandpaal willen nagelen. Dit verre van ongevaarlijke opbod in pronkerige deugdzaamheid volgt zijn eigen logica en heeft lak aan nuchtere kritiek.’

Er zijn geen heiligen in het Congolees onafhankelijkheidsverhaal

 ‘Zowel schuld als onschuld verliezen hun betekenis wanneer het nageslacht schuld moet dragen voor de zonden van de voorouders’, schrijft Jean-Marie Dedecker. Hij verwacht weinig van het bezoek van de parlementaire commissie aan Congo.

Overstemd door onze energiemiserie is onze parlementaire Congocommissie met stille spleettrommel deze week toch op missie vertrokken naar Kinshasa en omstreken. Aanvankelijk werd dit koloniaal uitstapje door het Bureau van de Kamer geweigerd. Enkele partijen blijven nu wel uit verspillingsschaamte ostentatief thuis (N-VA, VB en Open VLD), maar de smeekbede van haar commissievoorzitter Wouter Devriendt (Groen) om als Kuifje zijn moment de gloire in hartje Afrika te mogen beleven, heeft voor een vijftal plucheklevers toch een snoepreisje van 48.000 euro op kosten van de belastingbetaler opgeleverd.

Maak onze intercommunales baas van de Sahara en binnen de kortste keren is er zand tekort

 ‘Er is een chronisch gebrek aan waterbeleid’, schrijft Jean-Marie Dedecker.'

Afgelopen zomer was één van de mooiste en de warmste uit mijn zeventigjarig aards bestaan, samen met die van 1976 en 2003. Vanuit mijn stulpje in de Vlaamse polders riep het herinneringen op aan een landelijk ingetogen schilderijtje van zinderende hitte. Het Angelus, of de idyllische ogsters van Jean-François Millet. Ik kreeg het voor mijn neus op groot scherm, en genoot ervan met volle warme teugen.

Maar genot is des duivels in de klimaatkerk. We werden om de oren geslagen met hellevuur, hongersnoden en uitdroging. Wie dat voor het eerst hoort zou angsaanvallen kijgen, of zijn geest voelen uitdrogen door alle hellepreken van de klimaatprofeten.

Eventjes terugbladeren naar de Leeuwarder Courant van 28 juli 1846. Er reden toen nog geen hoestbuien op vier wielen, enkel paard en kar. Het was in de tijd dat kranten nog informatiedragers waren in plaats van herauten van de klimaatapocalyps.