Voetbalbobo's die personeel dumpen in tijdelijke werkloosheid: dat is de schaamte voorbij

De bijbelsrijke voetbalsterren Messi, Ronaldo en Lewandowski gaven afgelopen week elk een miljoen euro van hun zakgeld voor de coronaslachtoffers. Niettegenstaande het voor de twee eersten nauwelijks twee daglonen zijn en voor de derde amper een weeksalaris, is het een edel gebaar. Terwijl de 80.000 socios van Real Madrid in het Bernabeustadion de helft van hun stad besmetten, werd in ons land de voetbalcompetitie gelukkig tijdig on hold gezet. De moed ontbreekt nu echter om het geklungel met de play-offs definitief te annuleren, en het huidig klassement als definitief te beschouwen; Stijgers en dalers hebben toch al driekwart van het sportseizoen gehad om hun (on)kunde te bewijzen, en de rest is overmacht. Onze profclubs klagen nu putten in de grasmat omdat ze van het veld geschopt zijn door een griepvirus. Ze dreigen hun personeel aan het stempellokaal te zetten en doen alsof de margarinegeur al uit de boterhamtrommeltjes van de spelers komt. De clubs betalen nochtans gemiddeld 338.000 euro jaarsalaris aan elk van hun sjotters, en ze krijgen per seizoen 140 miljoen euro staatsteun van de belastingbetaler. Maar als de poort van het sportstadion door een coronadreun op de knip moet wenkt blijkbaar de bedelstaf. Niet door het killervirus maar door wanbeheer.

Wie niet ziek wordt van het coronavirus, wordt het van deze politiek

Tot de draconische verklaringen van de Nationale Veiligheidsraad op zwarte donderdag 12 maart stond ik argwanend t.a.v. de berichtgeving over de coronacrisis. Twintig jaar rond dwalen in het Huis van Wantrouwen aan de Wetstraat hebben me immers achterdochtig gemaakt voor de neuroses van de macht. Scepticism became a moral duty. Ik heb vanop de eerste lijn meegemaakt hoe Verhofstadt in 1999 aan de macht kwam door het uitvergroten van de dioxinecrisis. Resultaat: een economische schade van een half miljard euro, 20 miljoen kippen geslacht en enkele pluimveeboeren die van ellende zelfmoord pleegden. Nadien overleefden we nog Fipronyl, Creutzfeld Jacob, Sars, vogel- en varkensgriepen... In 2009 stond viroloog Marc Van Ranst samen met toenmalig minister van volksgezondheid Laurette Onkelinx ook al op het testbeeld van alle tv-zenders om te waarschuwen voor de Mexicaanse griep. De regering kreeg toen ook volmachten voor de bestrijding van het dodelijke sombrerovirus. Resultaat: 85 miljoen euro aan ongebruikte vaccins en 4,8 miljoen mondmaskers die gingen wegrotten in legerloodsen.

'Bart Somers is voor de Vlaamse regering wat Kris Peeters voor de federale was'

Het is hoog tijd dat Jan Jambon het Mechelse koekoeksjong Bart Somers uit het Vlaamse nest duwt, vindt Jean-Marie Dedecker.

It takes two to tango. De bemiddelende koningskoppels, Reynders-Vande Lanotte, Bourgeois-Demotte, Coens-Bouchez en Dewael-Laruelle kwamen nooit verder dan een surplace, laat staan een pas-de-deux, noch op de partituur van Vivaldi, noch op de noten van Zweedse boomzagen. De federale restregering van aflopende zaken is een opgewarmd lijk maar niemand durft het kadaver ten grave te dragen. De angst voor de hel van de verkiezingen is groter dan de wil om voort te garen in het vagevuur. Het was wachten op de volgende opiniepeiling voor de politieke partijen om uit de palliatieve zorgen te komen of om naar het mortuarium gesleept te worden. Die is er nu (HLN/VTM): 28 procent voor het Vlaams Belang. De trado's SP.A, Open VLD en CD&V halen samen nauwelijks zoveel. Als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Angst voor de kiezer en de coronacrisis zijn nu een ideaal alibi om een noodregering uit de grond te stampen.

Het coronavirus, kroon van de angst

'Pas als we een coronacoalitie krijgen in de Wetstraat ga ik in quarantaine, begin ik te hamsteren en bestel ik een gasmasker', schrijft Jean-Marie Dedecker.

Op 11 november 2009 schreef ik het volgende in mijn logboek:

'Het is poppie-of papavertijd. Ons rolluikvolkje, cocoonend wegens de vroege koude valavond, kruipt in de loopgraven voor een nieuwe sluipmoordenaar: de Mexicaanse griep. Op de treurbuis worden we onophoudend gewaarschuwd voor deze killer, de sniper van de virale en bacteriële oorlog. Een gezondheidspolitie met aan het hoofd een heuse griepcommissaris, professor viroloog dr. Marc Van Ranst, roffelt op de oorlogstrom en blaast ten aanval. Het mosterdgas in de loopgraven van Ieper zorgde in WOI voor minder paniek. De Wetstraat ligt nu in Langemark en Poelkapelle. Minister van volksgezondheid Laurette Onkelinx, is opgewaardeerd tot minister van oorlog. Er zijn al drie miljoen mondmaskertjes geleverd en de echte gasmaskers zijn in bestelling. Bij farmareus GlaxoSmithKline (GSK) werden zopas 12,7 miljoen dosissen griepvaccin besteld voor een slordige 100 miljoen euro, meer dan er inwoners zijn in ons landje en zonder aanbesteding, want nood breekt wet. GSK ligt in de kieskring van Laurette en de farmaboeren kennen de duistere sluipwegen naar de schatkisten van de verzuilde ziekenfondsen. Oorlog kent geen ethiek en zeker geen procedures. A la guerre, comme à la guerre. Het aantal dosissen is te veel om ineens te leveren en er wordt een inentingsplan opgesteld: eerst vrouwen en kinderen aan de spuit en dan, volgens de risicogroep, de rest van het gepeupel.

Aalst carnaval: in principekwesties wordt overdrijving altijd de regel

'Het recht om met iets te lachen markeert de scheidingslijn tussen een beschaafde en een barbaarse samenleving', schrijft Jean-Marie Dedecker nu het stof gaan liggen is na Aalst Carnaval.

We hebben Zwarte Piet vermoord en hem vervangen door een roedel bleekscheten met roetsmeren. Kerstmarkten werden winterfeesten, en in een basisschool in het Nederlandse Zevenaar werd het woord carnaval nu ook vervangen door "verkleedfeest", want het heidense carnaval is volgens verbindende scherpsslijpers historisch gezien de christelijke hedonistische uitlaatklep voor het begin van de vasten. 'Omdat carnaval van oudsher een katholiek feest is, past de naam niet bij de openbare school', klinkt het.