Wie orakelt dat hij teveel verdient levert voor zichzelf een diploma van onbekwaamheid af.
Het parlement moet besparen. De warmtewaterkraan wordt zelfs letterlijk dichtgedraaid. Ik heb eerder de indruk dat men er het warm water heeft uitgevonden.
Wie orakelt dat hij teveel verdient levert voor zichzelf een diploma van onbekwaamheid af.
De mens is de enige diersoort die zijn eigen nest bevuilt. En onder deze biodiversiteit is de politicus met voorsprong de kampioen.
Parlementsleden hebben recht op een vol pensioen na 20 jaar dienst en zijn gedeeltelijk pensioengerechtigd vanaf hun 52ste en volledig vanaf hun 55ste.
Het pensioen bedraagt 75% van de laatste parlementaire wedde met een maximum van 5170 euro bruto na een volle loopbaan.
Twintig jaar voor ons land is geen uitzondering. In Engeland bijvoorbeeld is het net dezelfde termijn.
Kersvers fractieleider van de CD&V, Raf Terwingen, vindt dat zijn collega’s moeten behandeld worden als de magistraten die hun pensioengerelateerde loopbaan zagen verhogen van 22,5 naar 36 jaar.
Magistraten zijn vastbenoemde onschendbare togadragers.
Politici daarentegen staan in een schietkraam en zitten constant op de schopstoel. Elke loopbaan eindigt met de volgende verkiezingen.
Een jonge NVA-muts van 29 lentes, Nadia Sminate, vindt dat haar collega’s een volle 40 jaar moeten zetelen voor een vol pensioen.
Door de nieuwe regeringsmaatregelen van Di Rupo wordt de pensioenloopbaan van de gewone burger verhoogd met 2 jaar. Voor een parlementslid wordt het dan 20 jaar extra, tienmaal meer.
Zelfkastijding als zoenoffer voor de vox populi.
Als Nadia minimum een tiental verkiezingen overleeft zal ze al een gerimpeld besje van 69 zijn om aan de volle pensioendis te mogen tafelen.
Op de circa 550 parlementsleden dat ons landje rijk is – en daar wringt het schoentje; wij zijn niet overbetaald, maar we zijn met teveel – is er amper één ouderdomsdeken die deze gezegende loopbaan van zelfopoffering van 4 decennia haalt: Herman Decroo.
Een wereldrecord als we enkele perkamenten in de socialistische heilstaten Noord-Korea en China niet meerekenen.
De Duitse ijzervreter kanselier Otto Von Bismarck voerde in 1889 het wettelijk pensioen in op 65 jaar.
De gemiddelde levensduur was rond de eeuwwisseling in 1900 amper 44,92 jaar voor mannen en 48,71 jaar voor vrouwen.
Het Bismarcksyndroom heeft nu ook de Wetstraat besmet. Bedrog van het intellect.
Voor de groenen is de welvaartsnivellering omlaag een speerpunt van hun collectivistisch ecoprogramma, nochtans… is het altijd goed even over de grens te kijken of het gras niet groener is aan de overkant.
In het kader van de populistische afgunststrategie is dat een waardige oefening.
In de politieke arena van tafelspringers is intellectuele eerlijkheid een zeldzaam goed.
Wat de hoogte van de parlementaire wedde betreft moeten we met ons riant maandloon van 6.894 euro nochtans alle buren laten voorgaan: Nederland, Frankrijk, Groot-Brittannië, Duitsland, en zelfs Italië, Oostenrijk, Ierland, Denemarken en Luxemburg.
Dus niet noodzakelijk parlementaire reuzen. Bij onze zuiderburen is de maandwedde bijvoorbeeld 7100, 56 euro en onze Noorderburen trekken naar Den Haag voor 7311,56 euro.
Het is nochtans moeilijk te vergelijken. De Franse Senatoren moeten bijvoorbeeld maar de helft van het jaar in hun assemblee zijn voor een vol jaarloon en in het woud van onkostenvergoedingen en diverse belastingsvoeten vindt een kat haar jongen niet terug. Eén ding staat vast : Absolute koplopers zijn de Italianen en de Europarlementariërs.
in Brussel of Straatsburg toucheert men een basiswedde van 7956,87 euro.
De Europese belastingsregels zijn een lachertje en een vol pensioen heb je er ook na 20 jaren verzameld, t.t.z. 3,5% van je jaarwedde tot je aan het maximum van 70% komt. Je mag er echter maar van genieten als je 63 wordt. Geen nood want daarnaast deelt Europa nog een pak riante vergoedingen (allowances) uit aan haar verkozenen.
Een gewiekst parlementslid kan op een legislatuur van 5 jaren naast zijn lucratieve wedde nog zo’n 909.960 euro aan de kant zetten volgens The Tax Payers Alliance in haar ‘Research Note 47: The Great European Rip-off” . Vergeleken bij Europese zijn de Belgische volksvertegenwoordigers armoezaaiers.
In Singapore krijgt een parlementslid een jaarloon van één miljoen dollar. Bij corruptie de galg. In Oekraïne betaalt een politicus één miljoen smeergeld voor zijn Kamerzetel en hij heeft het binnen het jaar terugverdiend met corruptie.
De kosten van een verkiezingssollicitatie voor een Kamer- of Senaatsvacature zijn fiscaal niet aftrekbaar en de terugverdientijd is onzeker.
In Europa zit je vijf jaar vastbenoemd, net zoals in onze deelstaatparlementen. In de Kamer en de Senaat zit je voortdurend op de schietstoel.
Er zijn nochtans heel wat mogelijkheden om adequaat te saneren. De Senaat kan volledig afgeschaft en de deelstaatparlementen kunnen het met heel wat minder mandatarissen stellen. In overtollige bloempotfuncties(secretaris, quaestor en consorten) kan men snoeien om te bloeien.
Over de opstapvergoedingen kan een hartig woordje gezegd worden.
Minimum één jaar (zelfs als je maar één jaar gezeteld hebt) en één extra maand per jaar na de eerste legislatuur is van het goede teveel.
Zo kon SP-a coryfee Norbert De Batseleer verhuizen naar de NBB met een gouden handdruk van zo’n 400.000 euro. Het hart links, de portefeuille rechts.
Nochtans is het bij onze buren net zo. In Frankrijk loopt de opzegvergoeding op tot drie jaar wedde en in Nederland is het degressief (het eerste jaar 80%, het tweede 70%, enz..).
De duur van de uitkering is afhankelijk van de periode waarin de betrokkene politieke ambtsdrager is geweest.( dus niet per se als Kamerlid) Europarlementariërs zijn weerom het best gediend. Hun eerste 36.000 euro zijn ook nog tax-free.
Anciënniteit bestaat ook al niet in het halfrond. Een besje met één jaar dienst op de teller verdient even veel als Herman met zijn 44 tropenjaren. De gemiddelde duurtijd van een parlementair mandaat is amper zeven jaar.
Veel hoge pensioenen riskeert men niet. In het Europees parlement werd er in 2008 zo’n 14,4 miljoen euro pensioen uitbetaald voor amper 5,16 miljoen bijdragen.
De pensioenkassen van de Kamer en de Senaat daarentegen zijn rijkgevulde schatkisten door de afhoudingen op de parlementaire weddes.
In een pleidooi pro domo dringt een correcte vergelijking zich op.
Wie na 20 jaar trouwe dienst als kaderlid moet opstappen bij een privébedrijf krijgt ook een royale opzegvergoeding van meer dan 20 maanden loon en in zijn rugzak een groepsverzekering voor zijn aanvullend pensioen.
Parlementsleden zijn de kaderleden en de ministers zijn de directieleden van het politiek bedrijf.
Wie het niet gelooft kan even de beruchte formule Claeys ter hand nemen : (0,87 x anciënniteit)+(0,06 x leeftijd)+(0,037 x loon/1000 x 106,53/ index van de maand van ontslag) – 1,45.
Het is goed in eigen hart te kijken … Wie in de privésector een kadercontract onderschrijft voor vier jaar en na één jaar ontslagen wordt, krijgt nog 36 maanden uitbetaald. Sommige voetbaltrainers zijn er schatrijk mee geworden.
Zo zijn er nog discriminaties. Wie naast zijn parlementair mandaat nog een zelfstandige activiteit beoefent om zich in te dekken tegen de ondraaglijke wispelturigheid van het politieke bestaan moet vanaf de eerste euro sociale bijdragen betalen.
Er wordt geen rekening gehouden met de gedane afdrachten op de parlementaire vergoedingen.
Appels met citroenen vergelijken is een moeilijke bezigheid, maar nog ééntje om het af te leren.
Onze voetbalmiljonairs mogen op hun 35ste hun pensioenverzekering optrekken met een gunsttaxatie van 16%.
Een modale Vlaming moet daarvoor wachten tot zijn 65ste. Een parlementslid kan zelfs geen tweede pensioenpijler of groepsverzekering afsluiten en heeft ook geen recht op stempelgeld.
De politieke balonnetjescultuur voedt enkel het misprijzen voor het politieke ambt.
We moeten kiezen tussen parlementairen die financieel onafhankelijk kunnen acteren en daarvoor hun beroep willen opgeven met een valabel vangnet of voor ambtenaren die kunnen profiteren van ‘politiek verlof zonder wedde’ en dito apparatsjiks die kunnen terugvallen op de verzuiling voor een uitloopbaan, bij de vakbond, de mutualiteit, de oeso of het schnabbelcircuit van Dexia, Ethias enz.
Democratie en de “Freedom of Speech” hebben een prijskaartje.
Voor wie verbrand is door politieke kleur te bekennen bij een kleine partij bestaat er nog steeds een samenzweerderig Berufsverbot bij het zoeken van een nieuwe job.
Oude krokodillen zullen nu aan hun zeteltje kleven ipv plaats te ruimen voor jonge saccochen. Als het graaibeleid de fatsoensdrempel overschrijdt moet het gezond verstand de markt corrigeren. Geld en geweten zijn twee aparte sterrenstelsels.
Ik ben bereid in te leveren om te matigen in deze tijden van crisis, maar dan op basis van een gezonde arbeids- en loonanalyse.
Ik weiger echter mee te fluiten op de noten van de afgunstpartituur gecomponeerd door dirigenten van de grassprietmaatschappij en geïnspireerd door plat electoraal opportunisme.
Jean-Marie Dedecker
Voorzitter LDD -- Volksvertegenwoordiger
