Archief

zondag 26 februari 2017

'Politici horen niet thuis in intercommunales of raden van bestuur van overheidsbedrijven'

 
 
'Je kan geen twee heren dienen, de burger die een zo laag mogelijke energierekening wil en de gemeente die zoveel mogelijk dividenden wenst te incasseren', schrijft Jean-Marie Dedecker over de recente verhalen over de intercommunales. 'Dit is het affairisme van de particratie.

Midden de jaren 1930 klaagde REX-voorman en fascist Léon Degrelle in zijn pamflet " j'accuse" de wantoestanden en de graaicultuur van de Parti Ouvrier Belge (POB) aan.
Hij deed dit naar aanleiding van het frauduleuze failliet van de "Banque Belge du Travail", die in 1913 opgericht was door de Gentse socialist Edward Anseele. De Arbeidersbank moest uiteindelijk gered worden met overheidsgeld van de ASLK. De latere nazi Degrelle waste zijn mond niet met zeep: "J'Accuse le ministre Segers d'être un cumulard, un bankster, un pillard d'épargne et un lâche!". Er gingen toen nogal wat banken op de fles, zoals de Banque Chaudois, de Bank-Unie, de Handelsbank van Gent en de Middenkredietkas van De Boerenbond, de parel van de katholieke zuil.
'Politici horen niet thuis in intercommunales of raden van bestuur van overheidsbedrijven'
Vanaf pagina 22 in zijn "Collection j'accuse nr 3, Moeurs de banksters rouges, les 300 millions de la banque de travail" fileert collaborateur Degrelle de situatie in de Arteveldestad. Zo is er sprake van een Gentse schepen van Financiën, de socialist Balthazar (jawel), die de stadskas 20 miljoen Belgische frank lichter had gemaakt. Over het faillissement van de boerenbank schreef de bankier Emile Francqui: "De Middenkredietkas van de Boerenbank was een groot passagiersschip, bestemd voor de oceaanvaart, maar bestuurd door kleine schippers".
Wie enige gelijkenis ziet met Arco, Dexia, de Gemeentelijke Holding, Ethias, Optima, en de politieke bestuurders zal waarschijnlijk van populisme worden verdacht. De beheerders van de "Bank van de Arbeid" moesten op 2 april 1936 voor de burgerlijke rechtbank verschijnen, vandaag moeten ze enkel wat spitsroeden lopen voor een parlementaire commissie van gelijkgestemden. Als er al een keer een gerechtelijke vervolging komt zoals voor de Gemeentelijke Holding, die met woekerintresten de bevolking een miljard euro lichter maakte, dan wordt de zaak geseponeerd.
'Het is niet verwonderlijk dat zowel extreemrechts als uiterst links oogsten op de puinhopen van het graaibeleid.'
Het is dus niet verwonderlijk dat zowel extreemrechts als uiterst links oogsten op de puinhopen van het graaibeleid. L'histoire se répète. In Gent zijn er stilaan stropkes tekort om de politieke scalpen aan op te knopen, en in menige gemeente leeft men nu met ingetrokken hoofden, in de hoop dat de zeis niet boven hun maaiveld zweeft. Siegfried Bracke stak zijn hoofd zelf in het schandblok. De N-VA verloor meteen haar onschuld en werd gedegradeerd tot een trado-partij. Van eerste burger van het land naar schandknaap, maar ook mediatieke bliksemafleider voor de klassieke mandatenkampioenen die als Farizeeërs in hun kerk blijven zitten.

Politieke lidkaart in plaats van expertise

Politici horen niet thuis in raden van bestuur of in directiecomités van overheidsbedrijven, van duopolisten als Proximus en Telenet, van intercommunales of van afgeleide vehikels. De lui die deze mandaten binnenrijven worden in eerste instantie gekozen op basis van hun politieke lidkaart en niet op basis van hun expertise, het is eerder een alternatieve verloning voor partijpolitieke loyauteit of smartengeld voor een gemiste schepen- of parlementszetel.
Het affairisme van de particratie. Elke gemeente heeft al vlug honderden mensen in dienst, waarvan wel iemand de nodige bekwaamheid bezit om haar te vertegenwoordigen. Eandis, Elia, Fluxys en Infrax hebben samen 8820 werknemers op de loonlijst en draaien 5,3 miljard euro omzet. Om een balanstotaal van 28 miljard te controleren heb je meer nodig dan een politicus die, tussen twee pensenkermissen door, aanschuift aan de tafel van onze energiebedrijven
'Onze water- gas- en elektriciteitsfacturen zijn verdoken belastingbrieven.'
Je kan geen twee heren dienen, de burger die een zo laag mogelijke energierekening wil en de gemeente die zoveel mogelijk dividenden wenst te incasseren. Onze water-, gas-, en elektriciteitsfacturen zijn verdoken belastingbrieven. Farys is eerder een immobiliënvennootschap en een bouwpromotor dan een watermaatschappij met 389 politieke bestuursmandaten. Er wordt geld gepompt als water in een pijpleiding. Publilum werd met een keten van kapitaalsverminderingen leeggeroofd om de gemeentelijke honger te stillen. Efin NV is een financieringsholding van verschillende steden en gemeenten. In 2015 boekte ze 30 miljoen euro verlies omdat ze 61 miljoen euro aangewend had "als boekhoudkundige maatregel" voor de herwaardering van de aandelen van het Waalse Publilec. Toch keerde ze nog 11,5 miljoen dividenden uit aan de gemeenten. Na de verkoop van haar assets aan Telenet is Interkabel een lege doos met alleen nog mandatarissen op de loonlijst, en Inter Regies is enkel een lobbymachine van Infrax om de Vlaamse Regulator voor de Elektriciteits- en de Gasmarkt, de VREG, te dwarsbomen.

Labyrint van structuren

De parallelle economie, die door de diverse overheden is opgezet, is een labyrint van structuren: van intercommunales tot PPS-constructies en Autonome Overheidsbedrijven. Bedoeling is de publieke controle en de reële macht te onttrekken aan gemeenteraden en parlementen. De stoeterij is eindeloos en geraffineerd. Om aan de regels van de openbare aanbesteding voor de aankoop van informatica te ontsnappen richtten diverse gemeenten bijvoorbeeld de VZW CEVI op, met als ondervoorzitter Brugges SP.A-burgemeester Renaat Landuyt, met maar één werknemer en wel 45 bestuurders zoals de Gentenaar Yannick Declerck. CEVI is een doorgeefluik naar ADINFO NV (waarin je bovenvermelde bestuurders ook terugvindt) met allerhande dochterfirma's zoals Network Research Belgium uit Herstal als toeleveranciers (waar wijlen Steve Stevaert ook ooit aan de bestuurstafel zat). C Smart (het vroegere Cipal DC) is een intercommunale voor de informatisering van de gemeenten. Voor haar commerciële activiteiten werd NV Cipal IT solutions opgericht, die op haar beurt een joint venture aanging met het dienstverleningsbedrijf Schaubroeck. Ze gaat zelfs bibliotheken automatiseren in Zuid-Afrika. Er zetelen 187 politici in de raad van bestuur van C Smart, meer dan het werknemers heeft.

Koor van kettingzagen

Ik weiger echter mee te huilen in het koor van kettingzagen die een gratis pint in de bar van het parlement al graaibeleid noemen. Ik heb te lang rondgezworven achter het IJzeren Gordijn om de verhalen van de PVDA-ers Hedebouw en Mertens te slikken, die het mes willen zetten in een parlementaire maandwedde. In de socialistische heilstaten was iedereen gelijk in armoede, en weinigen "meer gelijk" in rijkdom. Ik geloof in de meritocratie, loon naar werk en verdienste. Onze volksvertegenwoordigers zijn niet te veel betaald, maar zijn met te veel. In Oekraïne moet je een miljoen dollar betalen aan de partij om volksvertegenwoordiger te kunnen worden, en dan mag je ongestraft graaien. In Singapore verdient een parlementair jaarlijks een miljoen. Wie er naast de pot plast wordt opgehangen. Ze hebben daar geen tekort aan stropkes.


Jean Marie Dedecker

zondag 19 februari 2017

'Veel vliegroutes hebben meer met de woonplaatsen van politici te maken dan met veiligheid'

'Het huidig debat over de nachtvluchten heeft in eerste instantie niets met veiligheid en lawaaihinder te maken, maar is de zoveelste carrousel in een politieke vaudeville', schrijft Jean-Marie Dedecker.










De luchthaven van Zaventem ligt er al een eeuw, sedert de Belgische luchtmacht een oude zeppelinloods van de Duitse bezetter overnam op het einde van WO I. De huidige terminal met de Z-structuur van startbanen werd al ingehuldigd in 1958. Wie er is komen wonen, wordt verondersteld dit te weten. De vliegtuigen zijn bovendien minder lawaaierig dan toen en het aantal vliegbewegingen is vandaag ook niet hoger dan 15 jaar geleden. Het huidig debat over de nachtvluchten heeft in eerste instantie niets met veiligheid en lawaaihinder te maken, maar is de zoveelste carrousel in een politieke vaudeville.
De hele zaak heeft al langer veel weg van een platte communautaire machtsstrijd, waarin de Stadstaat Brussel met haar politieke baronieën enkel de lusten van een nationale luchthaven wil, maar niet de lasten. Daar bovenop komt dat de Brusselse Hoofdstedelijke Regering gedirigeerd wordt door een coalitie van PS, cdH en DéFi, aangevuld met het vaste quantité négligeable van de drie traditionele Vlaamse partijen. Deze bonte verzameling staat haaks op de samenstelling van de federale regering, die verantwoordelijk is voor de vliegroutes. De bedoeling van de Brusselaars lijkt mij eerder rancuneuze profileringsdrang dan een duurzame oplossing. Extra addertje onder het gras is een transfer van de economische activiteit van Zaventem naar Luik en Charleroi.
'Veel vliegroutes hebben meer met de woonplaatsen van politici te maken dan met veiligheid'
Toen Isabelle Durant (Ecolo) minister van Transport en Mobiliteit werd in de regering Verhofstadt I, werden de geluidsnormen geregionaliseerd. Die beslissing betekende de opening van de doos van Pandora. Omdat er in ons land geen hiërarchie der wetten is, kan een federale wet de regionale materies niet overrulen. In de senaat werden eind 2003 en begin 2004 diverse hoorzittingen gehouden over het probleem van de nachtvluchten en de geluidsoverlast met luchtvaartspecialisten uit gans Europa, onder andere uit Parijs en het Londense Heathrow. Het rapport over die getuigenissen mocht door de regering nooit ter stemming worden gebracht in de Senaat: het lag communautair te gevoelig. De conclusies waren echter unaniem:
De meest veilige, geluidsarme en energiezuinigste weg om op te stijgen is tegen de wind in en rechtdoor, zonder de scherpe bochten die men nu moet maken met loeiende motoren boven de Oost- en de Noordrand. Als men veiligheid prioritair zou stellen dan werd er in 70 tot 80% van de gevallen boven Brussel gevlogen, want de wind in ons land waait hoofdzakelijk uit zuidwestelijke richting.
De rest is dictatuur van de minderheden en van de drukkingsgroepen, evenals van politieke willekeur. Veel vliegroutes (of liever het vermijden er van) hebben decennialang al meer met de woonplaatsen van de regerende politici te maken dan met veiligheidsoverwegingen. Zo bestond de Chabert-route om vluchten boven zijn villa in Meise te vermijden toen hij minister was, en de Onkelinx-route moest Schaarbeek ontzien. Zelfs wijlen Luc Coene wendde zijn invloed aan zodat men niet boven zijn stulpje in Tervuren zou vliegen toen hij kabinetschef van Guy Verhofstadt was. Het Not In My Backyard-syndroom fluctueert op de breuklijnen van de politieke macht. Eigen kiesdistrict en nachtrust eerst.

Pragmatische Britten

De Britten daarentegen houden het nochtans zeer pragmatisch als het over hun luchtvaart gaat. Toen een vliegtuig uit veiligheidsoverwegingen zijn brandstof moest lozen vooraleer op Heathrow te landen, kreeg de piloot het verbod om dit boven Buckingham Palace te doen. Hij negeerde het bevel met Britse flegma: " Tell the Queen if she wants my airplane on her table, or my gasoline in her soup". In hun onstuitbare drang naar uniformiteit bemoeien onze Europese regelneven zich met het suikergehalte van ons krentenbrood en de etiketten op ons patersbier, maar de regulering van het vliegverkeer wordt overgelaten aan de willekeur van enkele koddebeiers van een stadstaat.
Wallonië is een syndicaal paradijs op een economisch kerkhof en Brussel een multicultureel walhalla van werkloosheid en armoede. Het wil de hoofdstad van Europa zijn, maar hun politici hebben er de economische dynamiek van een Ardeens boerendorp. In 2009 schreef ik in mijn boek Hoofddoek of blinddoek: "Kuregem, een vrijstaat van Anderlecht: de wereld op een vaatdoek. 21.000 inwoners, 83% allochtonen, 160 nationaliteiten. De helft jonger dan 25 jaar. 80% werkloos. Bendes regeren de straat en de lokale economie, agenten willen of mogen er niet meer komen. Het ontbreken van recht, orde en van een echte economie hebben er een informeel systeem gecreëerd gebaseerd op diefstal en drugshandel. Enkele kilometers verder in Zaventem staan er 1300 vacatures open voor laaggeschoolden, van bordenwasser tot heftruckwerker. Dagelijks worden er arbeidskrachten met bussen aangevoerd uit Noord-Frankrijk naar onze Nationale luchthaven. De Brusselse ring is blijkbaar een moeilijker te nemen obstakel dan de grens tussen Frankrijk en België. Het feit dat 95% van de Brusselse werklozen niet tweetalig Frans/Nederlands is wordt eerder als een excuus gebruikt dan als een uitdaging. Eén op de drie Waalse kinderen heeft zelfs nooit elementair Nederlands gekregen. Eentaligheid gaat er samen met ongeletterdheid. Gebrekkig hoofdstedelijk onderwijs en de syndicale pampercultuur nekken de zelfredzaamheidgraad van de jongeren." Acht jaar later en een veel incidenten verder heeft men in het hellhole nog niet begrepen dat arbeid adelt.
Dat de Franstalige politici de stilte van hun begraafplaats willen koesteren - ten koste van, en gesubsidieerd door Vlaanderen - is onaanvaardbaar. Het nepotisme van de Franstalige Brusselse regenten kan welig blijven tieren omdat het recht evenredig is met de slaafsheid van de Vlaamse ministers in hun regentenraad. Ze fungeren er enkel als Flamands de service. Brussels minister van (im)mobiliteit, de SP.A-er Pascal Smet, is al tevreden als hij op het PS-congres de 'Intercommunale' mee mag neuriën als minister van ingestorte tunnels en verloederde voetgangerszones.
'Wie in Brussel als Vlaming een paar duizend stemmen behaalt bij een traditionele partij is er minister voor het leven, op voorwaarde dat hij aan de leiband loopt van zijn Franstalige meesters. Wie enkele honderden bolletjes achter zijn naam krijgt, kan zich zelfs levenslang nestelen in het pluche van het hoofdstedelijk parlement.'
Open Vld-er Guy Vanhengel begon zijn carrière als woordvoerder van Guy Verhofstadt. Woordvoerders zijn wel vaker de buiksprekers en handpoppen van hun broodheer. Vanhengel is nu al 20 jaar Brussels ministeriële polichinel, maar dan aan de touwtjes van de PS, de cdH of de MR. Wie in Brussel als Vlaming een paar duizend stemmen behaalt bij een traditionele partij is er minister voor het leven, op voorwaarde dat hij aan de leiband loopt van zijn Franstalige meesters. Wie enkele honderden bolletjes achter zijn naam krijgt, kan zich zelfs levenslang nestelen in het pluche van het hoofdstedelijk parlement. Het Brussels blauw ketje heult dan ook olijk mee in het koor van de macht, als het nu om een overbodig voetbalstadion gaat of een boycot van onze nationale luchthaven. Vanhengels enige zorg is door een jonge blauwe hond van tafel gejaagd te worden.
Zijn troonopvolger Sven Gatz werd er zo moedeloos van dat hij in 2011 de brui gaf aan zijn parlementaire carrière en tijdelijk brouwer werd. Sven werd in 2014 in allerijl terug vanuit de biertonnen opgevist omdat er volgens de wet ook een Bruxellois de service moet zetelen in de Vlaamse Regering, toen Noël Slangen niet tijdig van zijn cruiseschip geraakte om zijn domicilie naar Brussel te veranderen, en zo minister van Cultuur te kunnen worden.

Vlaamse afkoopsom

Wat geldt voor het Hoofdstedelijk Gewest geldt ook voor de gemeentebesturen. Geertrui Windels, Flamande de service als schepen in Sint-Genesius-Rode, had genoeg van het treitergedrag van haar collega's en leverde haar sjerp in. Ironisch genoeg oogstte ze zo wat de club van haar man, Herman van Rompuy, via een kluwen van staatshervormingen heeft gezaaid.
Uiteindelijk zal Vlaanderen terug een afkoopsom betalen om het hoofdstedelijk wanbeleid te financieren in ruil voor communautaire stilte rond de luchthaven. Of wordt het Eurostadion als wisselgeld opgediend? Telkens wij het bloed van onder onze nagels gepest worden, klauwen we niet terug, maar knippen we onze nagels.

Jean Marie Dedecker

maandag 13 februari 2017

Over hormonen en periodieke onthouding in de sport.

 
Het boek van voormalig wielrenner Thomas Dekker over de excessen van de wielersport inspireerde Jean-Marie Dedecker om in het seksleven van topsporters te duiken.

'Niet seks maakt je kapot, maar een destructieve levenswandel.'

 
 
 









Cyclocross is een leuk moddergevecht op twee wielen waarvan de winnaar per definitie een Vlaming of een Neder Belg is (afhankelijk van de houdbaarheid van de tubes). Het is zo'n klein wereldje dat je er claustrofobie van krijgt. De veldrijders kuisen deze week nog een laatste keer hun fiets af, en het wielercircus op de weg zorgt ondertussen al voor de aflossing.
 
Ik heb zopas het laatste blad omgedraaid van het boek "Mijn gevecht" waarin Thomas Dekker zijn biecht neerschreef. Een ranzige bloemlezing over de excessen van de wielersport: seks, drugs, doping en rock-'n-roll. Hematocriet en hypocriet. Over kalfsbloed, over hoeren en snoeren met een handdoekje boven de lakens, en over slikken en prikken. Een diepe inkijk in het wielermilieu, veel beklijvender dan de idolatrie van feelgood - TV zoals "Alles voor de koers" dat eerder sportief schermbehang is met juichkreten dan een documentaire.
Over hormonen en periodieke onthouding in de sport.
"Nog een paar jaar leven als een pater" was de commentaar van Ben Hermans toen hij vorige zondag tweede werd in de wielerronde van Valencia. Deze ascetische boutade deed me prompt denken aan Pep Guardiola, de paus onder de voetbalcoaches, die zijn bronstige spelers kort aan de leiband houdt. Zijn sjotters bij Manchester City mogen nog van bil gaan, maar met mate, en alleen voor middernacht. Wetenschappelijk verantwoord zegt dokter An Mariman van de Gentse slaapkliniek. Slaap bevordert de spieropbouw en het spierherstel, het verhoogt de immuniteit en in de diepe slaap komt ook het groeihormoon vrij. Van dit medicament prikken en slikken sommige sporters naar verluidt zelfs menige dosis extra.

De vader van de dochter van de stiefdochter

De biecht van Dekker, de gevallen wielerhoop van het Nederlandse wielerheir, schokte de sportwereld. Van onze stampers wordt immers per definitie een monnikenleven en vooral de omerta verwacht. Onze laatste Tourwinnaar Lucien Van Impe en Monsieur Paris-Roubaix Roger de Vlaeminck opteerden gans hun carrière voor een periodiek celibatair leven. Er fietsten in hun glorietijd toen ook nog andere kleppers rond met het aureool van geheelonthouder. Vittorio Adorni onthield zich ooit negen maanden voordat hij in 1968 wereldkampioen op de weg werd. Filippo Pozzato hield zijn sportieve coïtus interruptus in 2010 ook zes maanden vol. Er waren nochtans ook anderen met meer seksuele appetijt. Rik Van Steenbergen speelde een Latijnse lover in een erotische film, en vijfvoudig Tourwinnaar Jacques Anquetil ontvoerde op 23-jarige leeftijd de vrouw van zijn dokter. Hij maakte het wel heel bont. Hij bezwangerde ook haar dochter. Anquetil was niet alleen de vader van de dochter van zijn stiefdochter, maar ook de vader van de zoon van zijn stiefschoondochter. De fietsende kasteelheer van Neuville was eigenlijk een incestueus geslacht op wielertubes. Greg Lemond gaf toe dat hij enkele uren voor de start van het wereldkampioenschap nog zijn vrouw beminde, en enkele uren later de kampioenstrui mocht aantrekken in het Zwitserse Altenrhein.
Boksers en wielrenners hebben historisch eenzelfde verkrampte houding tegenover seksualiteit. Mohammed Ali laste voor elke bokskamp een quarantaine in van 6 weken, en Rocky Marciano hield telkens een sperperiode van enkele maanden. Kampioen van de periodieke onthouding was de Italiaanse zwaargewicht Primo Carnera, bijgenaamd de "Goede Reus". Hij bond voor het slapen gaan zijn penis af met een elastiek om een erectie te vermijden. Het leverde hem in 1933 de wereldtitel op. Ik heb geen weet van eunuchen die wereldkampioen geworden zijn, wel van castraten die hoog konden zingen.

De mythe van onthouding

Periodieke onthouding maakt al jaren deel uit van het trainingsprogramma van menige sporter. De Rapa-Nui, de autochtone inwoners van Paaseiland, laten hun eega's nu nog altijd twee maanden met rust om fit te zijn voor hun traditionele triatlon, waaronder een kanotocht op een kratermeer en een loopwedstrijd met 20 kilogram bananen op de naakte rug, bergop tussen de reusachtige Moai-beelden.
Plinius de Oude, een Romeins geschiedkundige, schreef daarentegen in 77 voor Christus al dat de liefde bedrijven goed was voor de atleten. Het was pas in de preutse Victoriaanse tijd dat het ontraden werd omdat de zaadlozing zogezegd ook verlies van "gezondheid en vitaliteit" inhield. De meeste sporten zijn in de 19e eeuw over het Kanaal ontstaan en de mythe van onthouding werd zo geboren. De Britten trokken het zelfs door tot in het paardenrennen. Een hengst mag gedurende zijn ganse rencarrière niet bij een merrie. Onze duivenmelkers laten hun blauwe geschelpte ook op weduwschap spelen.
Baat het niet, dan schaadt het niet. Tijdens het sporten worden endorfines aangemaakt, een natuurlijk verdovingsmiddel als morfine. De roes van de marathonloper. Tijdens het vrijen stroomt ons testosteron. Wetenschappers zijn er nog niet uit of het testosterongehalte dan verlaagt of verhoogt en zo een natuurlijke vorm van doping is. Chris Goossens, ploegarts van KVO Oostende, deed ooit een inspanningstest bij twaalf sjotters op verzoek van condoomfabrikant Durex. Na een nachtje van bil te zijn gegaan presteerden twee daarvan beter en tien minder. Volgens Italiaanse onderzoekers van de universiteit van L'Aquila verhoogt het testosterongehalte tijdens het vrijen en maakt het de sportman agressiever. De Britten zijn flegmatieker. Volgens het Britisch Olympic Medical Center is het individueel bepaald. Het zijn diplomaten, die Tommies.
Het boek van Dekker is niet omstreden omdat het de waarheid vertelt, maar omdat het de omerta van de kleedkamer en de camaraderie van de slaapkamer vermoordt.
Over knikkende knieën doen menige verhalen de ronde. Snookerspeler Paul Hunter zette ooit een achterstand van 6-2 om in een 9-12 eindstand, na een ommetje naar zijn hotelkamer voor een rondje bandstoten met zijn vriendin Lindsey Fell. De Britse sprinter Linford Christie kreeg lood in zijn benen, maar Bob Beamon sprong met 8,90 meter de legende in na een avondje vrijen op de Olympische Spelen van Mexico in 1968. En de oestrogenen? De Italiaanse tennisster Francesca Schiavone stelt dat seks haar vleugels geeft: "For a woman, sex before a match is fantastic. It raises your hormone levels and brings advantages to all your points." Ze wordt daarin bijgetreden door dokter Alexander Olshanietsky die het Israëlisch olympisch team begeleidde in Atlanta in 1996. Mannen houden zich volgens hem wel beter aan de seksuele sabbat.

'What happens in Vegas, must stay in Vegas'

Gewezen basketballer Dennis Rodman schreef in zijn biografie Bad As I Wanna Be dat de NBA voor 50% uit seks bestaat en voor 50% uit dollars. Roland Lazenby schreef een boek over NBA-speler Jerry West ten tijde van LA-Lakers' speler Magic Johnson. Toen deze hormonale bom besmet geraakte met het hiv-virus bekende hij met gemiddeld 300 verschillende vrouwen per jaar het bed gedeeld te hebben, zelfs met de chearleaders tijdens de rust in de kleedkamers. Wilt Chamberlain die naast de Lakers ook voor de Harlem Globetrotters speelde, had met 20.000 bedtrofeeën ofwel de grootste mond ofwel het grootste libido. Clemens Westerhof, gewezen coach van het Nigeriaanse nationaal voetbalteam en Casey Stengel, manager van de New Yorkse baseballteams de Yankees & de Mets zijn het roerend eens: "$"It's not the sex which tires out young players. It's the staying up all night looking for it."
Voetbalspelers zijn de nachtrijders van de snelle wip en de visakaart. Romario kon niet scoren als hij geen seks had voor de match en voor drankorgel George Best was het bij Manchester routine, alleen niet net voor de match: "I certainly never found it had any effect on my performance" vertelde hij aan de krant The Observer "Maybe best not the hour before, but the night before makes no odds. I used to go missing a lot: Miss Canada, Miss United Kingdom and Miss Germany." Er zijn enkele sluipmoordenaars voor topsporters zoals doping, het nachtleven en een witte neus. Frank Vandenbroucke, Marco Pantani,François Sterchelé en co kunnen het niet meer navertellen. Niet seks maakt je kapot, maar een destructieve levenswandel. George Best miste de trein voor een match tegen Chelsea wegens een nachtje stappen met de Britse actrice Joan Cusack. De spionkop zong " George Best is on the nest". Hij eindigde in de goot.
Het boek van Dekker is niet omstreden omdat het de waarheid vertelt, maar omdat het de omerta van de kleedkamer en de camaraderie van de slaapkamer vermoordt. "What happens in Vegas, must stay in Vegas."

Jean-Marie Dedecker

zondag 5 februari 2017

Trump, the man you love to hate.

 


 
Trump heeft op tien dagen tijd meer maatregelen genomen tegen illegale immigratie dan onze Europese Mandarijnen op tien jaar, schrijft Jean-Marie Dedecker. 
Donald Trump, The man you love to hate of a man of action? Wij zijn niet vertrouwd met politici die na de verkiezingen doen wat ze er voor beloofd hebben. Integendeel. In Europa zijn de traditionele politieke formaties daardoor al lang hun geloofwaardigheid kwijt, van liberalen tot christendemocraten en bleekwatersocialisten. Door die besluiteloosheid maken er op het oude continent nog amper twee politieke strekkingen opgeld. Aan de ene kant de neocommunisten die de arbeidsethos van het Stachanovisme afgezworen hebben en vervangen door het recht op luiheid (een gratis basisinkomen voor iedereen, een 32-urige werkweek...) en door een knuffelende migratiepolitiek van open grenzen. Aan de andere kant een bonte verzameling van wat men gemakshalve smalend populisten noemt, met zowel een rechtse als een linkse economische agenda, maar met de anti-migratie en anti--islam retoriek als bindende factor. Het establishment oogst wat het gezaaid heeft.

'Trump, the man you love to hate'

Hoe controversieel ook, Trump heeft op tien dagen tijd meer maatregelen genomen tegen illegale immigratie dan onze Europese Mandarijnen op tien jaar. We leven in een werelddeel dat zijn eigen grenzen niet beschermt, maar schieten in een kramp als een ander land het wel doet. Trump wil betere screening van bezoekers uit landen met een traditie van terreuraanslagen. Dat je dan bij islamitische landen terechtkomt is dan de logica zelve. Hij beantwoordt aan de bezorgdheid van Joe Six-pack dat niet alle moslims terroristen zijn, maar alle terroristen wel moslim. Europa daarentegen besteedt haar vluchtelingenbeleid voor zes miljard euro uit aan een islamitische Turkse dictator die het woord mensenrechten nog niet eens kan spellen. Ondertussen blijft het de veerdienst op de Middellandse zee propageren, een kerkhof van hopeloze gelukzoekers. Trump bouwt een muur aan zijn zuidergrens om uit te voeren wat Bill Clinton in zijn State of the Union in 1995 al beloofde:
De Amerikanen zijn terecht verontwaardigd over de grote getallen illegale immigranten die ons land binnenkwamen. De banen die ze inpikken en hun gebruik van publieke diensten betekenen extra lasten voor onze belastingbetalers. Daarom gaat deze regering op een agressieve manier onze grenzen beter bewaken, door het aanstellen van een recordaantal grensbewakers en het deporteren van twee keer zoveel illegale criminelen".
Dat koffiebrander Starbucks, Nike en Apple evenals sociale dumpers als Airbnb en Uber Trumps grenzenbeleid niet lusten hoeft niemand te verbazen. Facebook en Twitter hielpen met fake news Trump in het Witte Huis en krijgen nu met gespleten tong berouw na de zonde. Multinationals houden per definitie niet van natiestaten en zeker niet van grenzen. Ze rekruteren hun hooggeschoolden wereldwijd, produceren in lageloonlanden, verkopen aan kapitaalkrachtigen en betalen nergens belastingen. Amerika heeft een jaarlijks tekort op haar handelsbalans met China van 500 miljard dollar, met Mexico voor 60 miljard en ook met Duitsland en Japan. De vuilgebekte New Yorker zet daarom kortzichtig handelsakkoorden als TTP op de schop, zet NAFTA in vooropzeg en TTIP in de koelkast. Protectionisme en invoerrechten verarmen per definitie de bevolking, zeker in een land als de VS, dat bijvoorbeeld meer dan 90% van de schoenen, textiel (Nike) en elektronica (Apple) importeert, maar de verontwaardiging is zeer selectief. Milieuorganisaties als Greenpeace, Oxfam, en dito anti-globalisten komen elkaar al jaren tegen op demonstraties tegen vrijhandelsverdragen. Is Trump dan niet eerder een economische bondgenoot van dergelijke linkse wereldverbeteraars dan een vijand?
Trump schiet met woorden zoals een cowboy met zijn colt, meestal nog vanuit de heup. Ik hou niet van zijn zielig vertoon van verwende zelfverheerlijking en walg van zijn misogyne, ordinaire en abjecte opmerkingen. Maar hij vloekt bijvoorbeeld wel terecht in de klimaatkerk, omdat hij beseft dat Amerika met haar eigen productie van olie en (schalie)gas zowel politiek als economisch energie-onafhankelijk wordt, terwijl Europa op de knieën moet bij Poetin om de gaskraan open te houden, op het bidmatje bij de Saoedi's om te lurken aan de oliepijp en haar bevolking verarmt door de aanbidding van de groene mammon.

'Trump schiet met woorden zoals een cowboy met zijn colt'

Ik heb geen greintje geloof in een narcistische mafketel die door de Blue Collar Workers op het schild gehesen is voor zijn discours tegen het establishment omdat die de lagere middenklasse in haar sop heeft laten gaar koken; maar die dan op zijn beurt een ministerieel rariteitenkabinet samenstelt, opgelijst uit de miljardairsclub van Goldman Sachs en de petroleumboeren. De ene elite heeft blijkbaar de andere afgelost. Maar Trump is democratisch verkozen met de helft van de stemmen van de Amerikanen. Charles Michel daarentegen is premier met nog geen 15% van 's lands kiezers achter zich. EU-president Donald Tusk is benoemd met handgeklap door een politbureau van staatshoofden omdat hij het volgzaamste eendje in het Europese wak is. Welke Donald is dan de duck? Koning Filip kapittelt Trump, maar zijn enige legitimiteit is het feit dat hij als eerstgeborene volgens een middeleeuws gebruik op een troon gehesen werd door de Gestelde Lichamen.
Europa is al jaren het Noorden kwijt en schopt nu in alle windrichtingen. De brexiteers en de Trumpisten zijn de nieuwe zondebokken, terwijl ze in feite een keuze gemaakt hebben, die ons misschien niet goed uitkomt maar een die legitiem en democratisch is. In plaats van verontwaardigd en selectief te janken, zou hoogmoedig en verongelijkt Europa beter de uitdaging met de nieuwe assertieve wereldorde aangaan. Ze zouden Trump beter uitnodigen in hun kaasstolp aan het Brusselse Schumannplein, in plaats van in morele arrogantie te zwelgen in afschuw, en in het luchtledige te speculeren over zijn plannen. De Verenigde Staten zijn het land met het meest hoogwaardige wetenschappelijk onderzoek, de meeste patenten en Nobelprijzen, de grootste interne markt, en met Wall Street is het ook het belangrijkste financieel centrum van de wereld. Ze redden ons al een paar keer van de Apocalyps en in de NATO financieren ze 70% van onze veiligheid. Enkel de verarmde Grieken, de Polen, de Esten en de Britten houden zich aan de regel van 2% van het BBP voor hun militaire bijdrage in de kosten. Is het dan te verwonderen dat een zakenmogol de rekening presenteert? Met een immobiliënmagnaat die alleen het recht van de sterkste en de macht van het geld kent is het beter kersen te eten dan de pitten in zijn gezicht te spuwen. Het voordeel van de twijfel. Amerika is een democratie met een wetgevende, een rechterlijke en een uitvoerende macht, dat voldoende checks and balances uitgebouwd heeft tegen een narcistische nozem met een primaire dadendrang en extreemrechtse reflexen. Ik heb er meer vertrouwen in dan in een losgeslagen diva als Madonna die in een optocht van gebreide goedmutsen roeptoeterde:
I thought an awful lot about blowing up the White House ".
Jean-Marie Dedecker