John Crombez en zijn rode broeders moeten hand in eigen boezem steken

John Crombez wil Jean Luc Dehaene naar het Vlaams Parlement roepen om uitleg te geven bij het debacle rond Dexia.

We vragen John Crombez om meteen ook zijn rode broeder Patrick Janssens, burgemeester van Antwerpen, en bestuurder van Dexia samen met burgemeester Jean Vandecasteele, burgemeester van Oostende en bestuurder van de Gemeentelijke Holding nv(hoofdaandeelhouder van Dexia) ter orde te roepen.

Jean Marie Dedecker: “John Crombez - de Castro van Oostende - speelt een politiek spelletje. De sp.a. en zijn fractie zijn perfect op de hoogte van het reilen en zeilen binnen Dexia en de Gemeentelijke Holding, meer nog hun sp.a. – bestuurders zijn medeverantwoordelijk voor de huidige problemen in Dexia en de Gemeentelijke Holding.”

Jean Luc Dehaene liet gesteund door Van Rompuy weten niet in te gaan op het verzoek. Ik ben benieuwd of John Crombez nu Patrick Janssens  en Jean Vandecasteele zal convoceren in het Vlaams Parlement voor verdere uitleg.

Jean Marie Dedecker: “De sp.a moet niet blauw van woede hoog van de toren blazen, maar rood van schaamte in eigen boezem kijken.”

Jean Marie Dedecker

Het helpt om aan de ziekte van Alzheimer te lijden als je op de VRT politieseries wil bekijken.

Frost heeft al zijn moordonderzoeken op Canvas op zaterdagavond al twee keer opgelost, en verhuist nu voor de derde serie herhalingen naar Eén op vrijdagavond. Lewis zuivert op zaterdagavond Oxford voor de tweede maal van criminele professoren en in Silent Witness mogen ze daarna ook dezelfde lijken voor de tweede keer opensnijden. Het is spannend op de VRT om naar dergelijke kwaliteitsvolle crimi’s te kijken. Ofwel nemen ze de kijker voor een randdebiel ofwel denken ze dat de modale Vlaming aan geheugenverlies lijdt. Voor Witse is het nog straffer. Als je de trailer van de aflevering gezien hebt ken je de dader al.

Waarom heeft de VRT een derde zender nodig als ze er nog niet één kunnen vullen?

Het schaakspel rond BHV is op remise geëindigd.

Jean-Marie Dedecker: “Het schaakspel rond BHV is op remise geëindigd. Eindelijk. Maar zoals gebruikelijk bij een ezelsdracht van 46O dagen heeft het een kreupel veulen gebaard. Het is nog even wachten op de werkelijke prijs van de bevalling, namelijk de financiering van Brussel. Maar nu het deelakkoord er is moet het echte politieke spel nog beginnen, en dat gaat om centen, de macht om de bevolking lasten op te leggen, de maatregelen om de overheidsuitgaven in te dijken en het land te saneren.

Europa heeft cariës toegestaan, en zit nu met een rot gebit

Mijnheer de Voorzitter, premier, collega’s

Over Griekenland zou  ik zeer kort kunnen zijn door te verwijzen naar mijn verklaring in deze Kamer, in mei van vorig jaar, toen ik met mijn fractie de bijkomende leningen aan de Helleens Republiek het verworpen. Maar omdat het geheugen zo kort is, en mijn voorspellingen zo zijn uitgekomen, is het nuttig er  even op terug te komen.

Toen zei ik al, en ik citeer:  

“Als we naar het verleden van Griekenland kijken en als het gezegde fraus omnia corrumpit van toepassing zou zijn, dan zou Griekenland geen halve euro mogen krijgen. Het land is tot de eurozone toegetreden op basis van valse begrotingen. Griekenland heeft dat tien jaar lang kunnen volhouden zonder dat Eurostat dat kon controleren. Nu moeten andere landen die zelf begrotingstekorten hebben, miljarden euro’s aan Griekenland lenen. Terwijl overal in Europa gesproken wordt over het optrekken van de pensioenleeftijd, heeft Griekenland de laagste pensioenleeftijd van Europa. Een op twee mensen in Griekenland werkt voor de overheid. “

En ik voeg er nu aan toe dat sommige ambtenaren zelfs een 16^de maand krijgen uitbetaald.  

Ik zei toen ook dat het land een van de grootste zwarte economieën van Europa kent en dat belastingontduiking er een nationale sport is.

Bij ons is het meer een daad van wettige zelfverdediging, maar in 2009 gaf het gemiddelde Griekse gezin 1.355 euro uit aan corruptie.  

Al in mei van 2010 zei ik dat Griekenland virtueel failliet was en zijn schulden niet meer kon afbetalen, en dat België met zijn bijkomende leningen die schuldenberg nog zou verhogen. Het land moest toen 27 procent van zijn uitgaven schrappen om het tekort weg te werken en een overheidsschuld van 273 miljard euro tegen een rente van 10 procent terugbetalen. En wij gingen toen die overheidsschuld nog verhogen met ongeveer 110 à 130 miljard euro. Ik vroeg mij toen af of we dat land een dienst bewezen door het nog meer schulden te bezorgen? Toen zie ik dat we Griekenland eerder moesten helpen door het uit de eurozone te zetten, zodat de Griekse munt gedevalueerd kan worden. België zou toen in totaal 3 miljard euro aan Griekenland lenen, maar Griekenland was, en is nog altijd een markt van rommelkredieten. De enige remedie daartegen is om het land uit de eurozone te zetten om verdere besmetting te voorkomen. Als solidariteit domheid wordt, dan wordt ook het slachtoffer uiteindelijk beschadigd.

Door altijd maar meer te moeten geven aan dergelijke hulpverslaafde landen, voorspelde ik dat we zelf in moeilijkheden zouden komen. Daarom hebben het wetsontwerp niet goedgekeurd, omdat het niet goed was, niet voor ons land, niet voor Europa, niet voor de euro en zeker niet voor Griekenland.

We zijn nu anderhalf jaar later en het enige verschil met toen is dat de schuld van Griekenland geen 273 miljard euro meer is, maar 350 miljard; ik zat er niet ver naast.  

In alle lidstaten van de eurozone liggen gelijkaardige wetsontwerpen op tafel en moeten volksvertegenwoordigers beslissen of ze het tijdelijk Europees Noodfonds al dan niet willen uitbreiden. We moeten goed beseffen dat een stem voor dit wetsontwerp ook een stem is voor de huidige aanpak van de eurocrisis. Ik zal tegen stemmen.

De laatste maanden werd steeds duidelijker dat de aanpak van de eurocrisis geen vruchten heeft afgeworpen. Albert Einstein definieerde krankzinnigheid ooit als hetzelfde blijven doen en betere resultaten blijven verwachten. Het valt op dat de aanpak van de eurocrisis op zijn minst consistent was. Europese leiders verklaarden telkens plechtig dat ze alles zouden doen wat nodig was om de markten te kalmeren. In ruil voor beloftes van toekomstige besparingen kregen begrotingszondaars een zak geld. Het noodfonds is een soort bancontact voor lui die niet kredietwaardig zijn.  Onzekerheid verspreidde zich, via de banken, over de perifere eurolanden, naar de kapitaalkrachtige eurolanden, en weer helemaal terug.

Banken die in ons land geld geven aan insolvabele personen of aan schuldherschikking doen voor zulke mensen of bedrijven kunnen door de Bankcommissie worden gestraft. Als het om Europa gaat zijn wij zelfs blind en mag alles. Keynes: Als je de bank een pond schuldig bent heb je een probleem. Als je een miljoen pond schuldig bent heeft de bank een probleem.

Een faillissement van een EU lidstaat is geen klein bier en de gevolgen ervan zouden drastisch zijn. De methode die de Europese leiders volgden was misschien wel het proberen waard, maar is mislukt. Als we terugkijken op de voorbije 18 maanden, moeten we ons bewust durven zijn van de pijnlijke realiteit waarin Europa zich vandaag bevindt.

Griekenland was de eerste EU lidstaat die een beroep deed op noodleningen (zij het niet via het EFSF), en is er niet in geslaagd om de economische groei te genereren die noodzakelijk is om de overheidsschuld weg te werken. Het land is er zelfs niet in geslaagd om te voldoen aan de leningsvoorwaarden die gesteld werden door de zgn. trojka  van het IMF, de ECB en de Europese Commissie (geen vooruitgang op twee derde van het overeengekomen to do lijstje).  De weg uit het dal is ver weg. Het Grieks parlement geeft nu openlijk toe dat de controle over de dynamiek van de overheidsschuld volledig zoek is. Om een faillissement af te wenden is een nieuw hulppakket noodzakelijk. Een mens vraagt zich dan af: is Athene met onze voeten aan het spelen?

Ook in economisch gunstige tijden zoals in het begin van deze eeuw bleef de Griekse staatschuld stijgen.

Elk land dat een overheidsschuld torst van anderhalf keer het BBP zou moeilijkheden ondervinden om economische groei te realiseren. Daar komt nog bij dat Griekenland opgezadeld zit met een overgewaardeerde munt en een ondermaatse internationale concurrentiepositie. In een dergelijke situatie is een devaluatie van de munt aangewezen, maar dat is gezien de muntunie onmogelijk. Het logische alternatief, een interne devaluatie met drastische loonmatiging en prijsdalingen, botst op begrijpelijke weerstand van het Griekse electoraat. Besparingen lijken onmogelijk binnen het tijdsbestek waarin ze noodzakelijk zijn. De meeste perifere eurolanden bevinden zich in een gelijkaardige situatie, met schamele of negatieve economische groei, stijgende werkloosheid en het vooruitzicht op nog meer besparingsrondes.

We zijn allemaal in hetzelfde bedje ziek. Een schuldencrisis door

-          kolossen van publieke sectoren

-          verspilling van overheidsmiddelen

-          en een aantasting van de ondernemingsgeest.

De situatie in Portugal is niet veel beter dan in Griekenland. Ierland lijkt aan de beterhand, al gaat het nog steeds gebukt onder de gevolgen van zijn bankencrisis. Besmettingsgolven van de eurocrisis bereikten intussen ook de kusten van Italië en Spanje.

De club mediterranée wordt steeds afhankelijker van het geldinfuus van eurolanden die in het verleden wél een orthodoxe begrotingspolitiek volgden. De geldstroom verloopt deels via het tijdelijke euro reddingsfonds (EFSF) en deels via de ECB die junkbonds koopt van noodlijdende landen. De “meer van hetzelfde” strategie die Europa volgt, leidt vanzelf tot een monetair piramidespel.  Een Ponzischema zakt in de private sector in elkaar zodra het vertrouwen weg is. In de publieke sector draait het om belastinggeld en duurt het tot overheden weigeren te betalen. In de huidige crisis draait het daarbij om de sterkste geldschieter: Duitsland.

Het eindspel komt steeds duidelijker in zicht. Bundespresident Christian Wulff vroeg zich verleden week met een uitzonderlijke publieke démarche terecht af wie de redders zal redden. Jurgen Starck, de Duitse hoofdeconoom en feitelijke nummer twee van de ECB, kondigde vrijdag onverwacht zijn vertrek aan omdat hij de hervatte aankoop van obligaties door de ECB onaanvaardbaar vindt. Verleden week benadrukte het Duitse Grondwettelijk Hof dat ook nog Duitsland enkel mag bijdragen aan het tweede Griekse reddingsplan mits er parlementair toezicht komt op de Europese plannen van de Duitse regering. De stemming over een eventuele betalingsweigering volgt vermoedelijk op 29 September in de Bundestag. Wij kunnen vandaag alvast het goede voorbeeld geven  in dit halfrond.

De beslissingen van de Europese top van 21 juli 2011 zorgden niet voor een fundamentele breuk met de mislukte aanpak van het verleden. Ze gaan integendeel verder op de eerder begane paden. Meer middelen vrijmaken voor het reddingsfonds is geen structurele oplossing: hoe meer de deelnemende landen zich garant stellen, hoe meer hun overheidsbudgetten onder druk komen te staan. Ook het EFSF kan in het vizier komen van ratingbureaus zoals Standard & Poor's. Eurobonds zouden volgens deze buro’s ook een CC – kwotering krijgen.

Een fiscale transferunie dan? Met een geldstroom van Noord naar Zuid, zij het via een Europees ministerie van financiën of via eurobonds, dan wordt Europa België in het groot. Dat de onderhandelaars in ons land er al meer dan 450 dagen niet in slagen om een regering te vormen, is een teken aan de wand dat de 'Verenigde Staten van Europa' een luchtkasteel is.

Een muntunie werkt in de Verenigde Staten omdat ze samenvalt met een natie, zegt Paul Krugman. Een natie met een centrale overheid, een gedeelde cultuur en een gemeenschappelijke taal. In België is dat al een ramp. Laat staan in Europa.  

We moeten het huidige beleid in vraag stellen. Kiezers in heel Europa verdienen een koerswijziging. Ik beweer niet dat er een magische oplossing bestaat voor het probleem: het beëindigen van de crisis zal ongetwijfeld pijnlijk zijn. De Griekse tragedie eindigt altijd in tranen, of met traangas. Maar insolvente landen en instellingen blijven opzadelen met schulden is niet duurzaam.

Een zwevende munt kan heilzaam zijn voor een land.  Wie zijn munt opgeeft, geeft eigenlijk zijn economische flexibiliteit op. Met een eigen munt kan het de rente en de geldhoeveelheid verlagen om recessies te voorkomen. De munt kan dan ook devalueren, wat automatisch leidt tot loonkorting en toenemende concurrentiekracht. Europa kan de looptijd van de uitstaande obligaties verlengen en de rente verlagen met een éénmalige drastische schuldherschikking.

Met het noodfonds dat  nu voorligt, blijft het de kreupele die de lamme overeind houdt.

Daar werk ik niet aan mee, ik stem daar tegen.

Collega’s, ik kom van de kust. Veel van het vissersvolk heeft een heel gezond oordeel en nogal wel gezond verstand. Wat wij hier vandaag doen, zou ik met een soort visserslatijn willen duiden, om af te ronden. Als men geld geeft aan dergelijke noodlijdende landen, dan kan me net zo goed zijn geld in Oostende in de Noordzee gooien, en wachten in Nieuwpoort tot het eruit komt.

Jean-Marie Dedecker

 voorzitter LDD

De shariarechtbank brengt het Goddelijke Monster naar Antwerpen.

In Antwerpen heeft de radicale moslimgroepering Sharia4Belgium een shariarechtbank geopend. Dit juridisch goddelijk monster wordt toegejuicht door diversiteitschepen en voormalig voorzitter van het OCMW van Antwerpen Monica De Coninck (sp.a) omdat deze soepjurken i.p.v. zwarte en witte befjes uitspraak kunnen doen over bijvoorbeeld huwelijksrecht en echtscheidingsproblemen.

Discriminatie als norm

Jean-Marie Dedecker, voorzitter LDD:  “Een kleine greep uit de shariarechtspraak van dit soort zeloten zou in principe de ogen moeten openen voor onze rode suffragette, vooraleer ‘de islam ze definitief sluit’. Volgens de sharia kan een vrouw die wordt verkracht,worden gestraft voor overspel als ze geen vier getuigen à decharge kan aanvoeren ter ontlasting. Vier mannen in je slaapkamer vinden om een kwartet van verklikkers te vormen is geen sinecure. De getuigenis van een vrouw is de helft waard van die van een man. Bij overspel mag ze zelf nooit getuigen. Wie geen moslim is,kan volgens de sharia geen getuige à charge zijn tegen een moslim. Bijgevolg als er geen moslims getuige zijn van de misdaad kan de misdadiger vrijuit gaan.”

Het is de shariarechter niet om de waarheid te doen maar om de superioriteit van de Islam en de heerschappij van de man.  De goddelijke gebods- en verbodstheorie van de heilige sprookjesboeken als basis gebruiken voor rigide rechtspraak is juridische onzin. Een kruisiging van het intellect en van de verlichting.

De voordelen

Jean-Marie Dedecker: “Er zijn  toch enkele voordelen aan de sharia: recidivisten van diefstal zijn gemakkelijk te herkennen, ze lopen rond met een afgehakte hand . Het kan de straatcriminaliteit in Antwerpen met zeker  de helft verminderen. Ook het parlement mag afgeschaft als wetgevende kamer. shariawetten zijn Gods wetten. Daar mag geen mensenhand aan tornen. Dit scheelt een slok op de borrel voor de begroting en we zijn eindelijk van  de politici verlost.

Jean Marie DEDECKER

De aarde warmt op en de geesten verhitten

 

Bij de laatste opwarming van de aarde, zo’n 130.000 tot 114.000 jaar geleden, smolt de Groenlandse ijskap sneller dan bij de komende klimaatsverandering.

Dit constateren Nederlandse en Duitse aardwetenschappers in “Nature Geophysics”.

Was er toen ook meer co2-uitstoot door fabrieksschoorstenen, auto-uitlaten en koeienscheten?

Zou de zonnestraling toch belangrijker zijn dan het geleuter van de klimaatalarmisten en de predikanten van het broeikasevangelie, zoals vermeldt op pagina 54 in het boek “De aarde warmt op en de geesten verhitten” van J.M. Dedecker.

Hypocrisie kent geen politieke grenzen

Open VLD’ers Patrick Dewael en Bart Somers zullen de Antwerpse procureur Generaal Yves Liégeois en zijn kompaan Piet Van Den Bon uitnodigen in het Parlement. Hopelijk is het om hen te decoreren met een medaille voor moed en zelfopoffering voor hun analyse over de migratiewetgeving. Beide parlementsleden zouden eigenlijk blauw moeten worden van schaamte voor zoveel hypocrisie. Somers was partijvoorzitter en Dewael was zelfs minister van Binnenlandse Zaken, Migratie- en asielbeleid toen die faliekante wetgeving in mekaar gebokst werd: van snelbelgwet tot migrantenstemrecht en van soepele gezinshereniging tot schijnhuwelijk, met nog twee éénmalige generale pardons er boven op. Judas is voor hen een koosnaampje.

Harde aanpak van illegalen in Oostende mag geen PR-stunt zijn

Op de gemeenteraad van Oostende van 26 augustus 2011 is de problematiek van de illegale gelukszoekers en het onveiligheidsgevoel dat daaruit voortvloeit nogmaals door de oppositie besproken. De burgemeester en het beleid van sp.a/Open VLD/ CD&v lieten het jaren aanmodderen. Maar nu de rattenplaag compleet is komt de burgemeester als de rattenvanger van Haemelen fluitend de boel opkuisen. LDD vraagt zich af waar het proactief beleid is gebleven, waar is het preventief beleid?

 Pompen of verzuipen

Jean-Marie Dedecker, voorzitter LDD en gemeenteraadslid Oostende: “ Na de sluiting van Sangatte in Calais in Frankrijk, en na de opruiming van kraakpanden in Zeebrugge waren de signalen overduidelijk, maar toen greep men niet in. De Oostendse bevolking en de maatschappij eerst laten verzieken en pas dan een remedie uit de kluis halen om te genezen, is niet alleen hypocriet, het is wanbeleid tot zelfs crimineel. De echte grote baas van Oostende is Johan Vande Lanotte, die als minister van Binnenlandse Zaken, Migratie- en asielbeleid de zeesluizen wagenwijd openzette en de stad liet overspoelen. Nu is het pompen of verzuipen.”

PR gaat voor

Het stadsbestuur van Oostende heeft volgens LDD de problemen te lang ontkend en te vaak niet bij naam willen noemen.  Een maatschappij kan slechts functioneren als lokale gebruiken, wetten en normen worden gerespecteerd door eenieder die er deel wil van uitmaken. Wie dit niet wil, of stelselmatig die wetten en normen overtreedt moet daarop gewezen worden en uiteindelijk bestraft. Als justitie en politie hun werk niet doen wordt de straf doorgeschoven van diegenen die kwaad willen berokkenen naar diegenen die van dat kwaad het slachtoffer zijn. De leiding van onze politie hunkert tegenwoordig zo wanhopig naar de goedkeuring  van progressieve critici, pamperpedagogen en welzijnsknuffelaars, dat ze vaak meer bezig lijkt te zijn met pr dan met voorkomen en opsporen van misdaad; meer met het beschermen van hun eigen reputatie dan met het beschermen van het publiek. Het pleidooi pro domo met vervalste politiestatistieken zijn de Oostendenaars meer dan beu.

Nultolerantie voor verkeerde fouten

Jean-Marie Dedecker: “In onze stad heerst een zerotolerantie voor het fout parkeren van wagens en regent het verkeersboetes. Een achttal agenten zijn door hun oversten zelfs bestraft met inhouding van wedde omdat ze niet genoeg GAS-boetes uitschreven voor hondenpoep en het voederen van meeuwen. Dit zijn gemeentelijke administratieve sancties die de stadskas spekken. Dit staat in schril contrast met het gedoogbeleid voor straatterreur, treitermisdrijven, en allerhande vormen van overlast en criminaliteit die door het samenwonen van bevolkingsgroepen uit alle hoeken van de wereld wordt veroorzaakt. De angst om voor racist verweten te worden is bij sommige beleidsmensen en onderhandelaars groter dan hun burgerplicht.”

LDD juicht de beslissing toe om eindelijk drastisch in te grijpen, maar hoopt dat het niet de zoveelste pr-stunt is van brandweerlui die zelf de brand hebben gesticht.

Hoofddoek of blinddoek!!!!

Plots hebben justitie en de perslui de misbruiken en de kostprijs van de migratie ontdekt.

Sommige politici hebben nochtans de alarmbel geluid. Ze werden toen verweten voor populist en racist.

P.48 in het boek Hoofddoek of blinddoek – De migratie ontsluierd geschreven in 2009 door Jean Marie Dedecker.

De sociale zekerheid oplichten is een nationale sport, zelfs met medewerking van de vakbond. Een medewerker van het Limburgse ABVV bezorgde 70 Turken een werkloosheidsuitkering zonder dat ze één dag hadden gewerkt. Het – socialistisch –  systeem is eenvoudig : een Turkse migrant die verklaart dat hij in zijn thuisland heeft gewerkt kan al na één dag arbeid een werkloosheidsuitkering aanvragen. Blanco arbeidsbewijzen werden in ons land met medewerking van de socialistische vakbond ingevuld en onze Turk werkte dan vervolgens één nepdag in een snackbar. Bingo. De RVA als Grand Bazar. Een Belg van 39 jaar oud daarentegen moet 468 dagen in loondienst gewerkt hebben gedurende zevenentwintig maanden voorafgaand aan zijn aanvraag om voor stempelgeld in aanmerking te komen. Een zelfstandige die gedurende 20 jaar zijn verplichte kwartaalbijdragen van minimum 607,54 euro heeft betaald is veroordeeld tot de bedelstaf als hij failliet gaat. Geen werkloosheidsvergoeding, geen leefloon. Het armoederisicopercentage bij zelfstandigen bedraagt daarom ook tien procent tegenover drie procent bij werknemers.

Pagina 80  in het boek Hoofddoek of blinddoek – De migratie ontsluierd geschreven in 2009 door Jean Marie Dedecker.

 Volgens een studie van het Nederlandse Centraal Planbureau (CPB)76 kost een gemiddelde niet-westerse immigrant die op zijn 25ste Nederland binnenkomt, gedurende de rest van zijn leven per verblijfsjaar ruwweg 3400 euro.77 Dit is het gevolg van een geringere bijdrage in belastingen en premies dan gemiddeld, en een bovengemiddeld gebruik van sociale voorzieningen. Dit slaat enkel op de ‘verzorgingsstaatkosten’ zoals uitkeringen, pensioenen, ziekenzorg ... Die bedragen per jaar 6,1 miljard euro voor niet-westerse allochtonen. Daarnaast zijn er nog de ‘departementale kosten’, die werden berekend met de miljoenennota (begroting van 2009). Zo wordt bijvoorbeeld 1,5 miljard euro op het budget van Justitie (5,7 miljard euro) aangerekend voor niet-westerse allochtonen en 0,5 miljard voor Jeugd en Gezin. Alles bij elkaar komt men op een jaarlijkse kostprijs van 6,6 miljard euro of 3700 euro per persoon. De optelsom van de ‘verzorgingsstaatkosten’ en de ‘departementale kosten’ levert een jaarlijkse kostprijs op van 12,7 miljard euro voor de niet-westerse immigratie. Dit is 2,2 procent van het Nederlandse nationale inkomen en 5 procent van wat de overheid in 2009 uitgeeft. Men berekende ook dat de niet-westerse immigratie tot op heden 216,4 miljard euro heeft gekost aan de Nederlandse samenleving. Wat de Nederlandse journalist Syp Wynia doet besluiten78: ‘Het land is er dan misschien kleurrijker van geworden, maar ook voller, minder groen en per saldo armer dan het geweest zou zijn zonder de immigratie uit andere continenten.’Als we de Nederlandse situatie even doortrekken naar ons landje, en dat is niet fictief want het pamperbeleid onder de Moerdijk is groter dan erboven, dan betekent dit dat het migratiebeleid voor niet-westerse allochtonen 7,67 miljard euro per jaar kost. Dit is 2,2 procent van ons BNP. Kortom, de immigratie kost ons jaarlijks miljarden.

Er is nog studie- en leeswerk aan de winkel voor wereldvreemde rechters die onze staat veroordelen tot dwangsommen van 30.000 euro per dag wegens het niet geven van fatsoenlijk onderdak aan asielzoekers of voor letseladvocaten die een derde van ons pro Deo budget opsouperen voor migratie –en asielzoekers.

Jean Marie Dedecker.

Onze vleessector kampt met een chronisch tekort aan arbeidskrachten.

In West-Vlaanderen is een groot deel van de arbeiders in de vleesverwerking afkomstig uit Noord-Frankrijk.  Grensarbeiders hebben een gunstig fiscaal statuut en bij onze zuiderburen is stempelen beperkt in de tijd. Vandaar.

Minister Reynders & Co hebben besloten om die belastingsvoordelen in te krimpen. De vleessnijderijen zijn hopeloos op zoek naar arbeidskrachten. De VDAB Diksmuide maakte maandenlang reclame in al haar uitzendkantoren over het ganse land voor een individuele beroepsopleiding (IBO) en herscholing voor vleesuitsnijder. Er meldden zich precies tien bereidwilligen aan: negen allochtonen ( 1 Peruviaan, 1 Marokkaan en 7 werkwilligen van Afrikaanse origine) en welgeteld 1 autochtoon. Een jongen uit Limburg, die zelfs zijn verblijf in de Ijzerstede door de VDAB betaald kreeg om de cursus te komen volgen.  IBO is een gunstig statuut waarbij je de eerste drie maanden 90 tot 100% van de basiswedde ontvangt, gevolgd door een vast contract met een proefperiode van minimum drie maanden, verplaatsingskosten komen er nog bovenop. Een job gegarandeerd. Van de 40% jongerenwerklozen uit Brussel heeft er zich niemand aangemeld. De klaagmuur overtreft de arbeidsethiek. De taalgrens is hoger dan onze landgrenzen. In ons land lopen er 6,4 miljoen varkens rond en 2,6 miljoen runderen. Straks moeten we onze kotelet en onze biefstuk zelf uitbenen.

Jean Marie Dedecker

Onder zijn aureool is Bono een Robin Hood met diepe zakken en grote mond.

Bono vindt dat België te weinig financiële steun geeft om de hongersnood in Afrika te bestrijden. Zijn eigen anti-armoedestichting “ONE” is nochtans ook geen voorbeeld van vrijgevigheid.

In 2008 bijvoorbeeld ontving zijn alibi-vehikel 12 miljoen euro schenkingen. Daarvan ging amper 137.000 euro ( dit is amper 1,14%) naar het goede doel. In zelfbediening zijn ze beter: de helft van de donaties ging naar salarissen van de 120 werknemers bij zijn lobby – en campagneorganisatie. Om fiscale redenen is Bono met zijn U2 uit Ierland gevlucht voor een Amsterdamse belastingsconstructie. Links lullen en rechts je zakken vullen. Per concert komt er nochtans een paar miljoen euro op zijn bankrekening. Genoeg voor evenveel muskietnetjes.

 Ik weet niet of Bono ook Obama gekapitteld heeft.

De Verenigde Staten hebben hun hulp aan Somalië stopgezet. Volgens een, rapport van de Verenigde Naties verdwijnt de helft van de hulp van het wereldvoedselprogramma (WFP) in de zakken van corrupte onderaannemers, Islamitische fundamentalisten van Al-Shabaah en lokaal VN-personeel.

Jean Marie Dedecker.

Het gat in de hand van Gatz.

Telkens er een volksvertegenwoordiger met een respectabele staat van dienst opstapt, wordt er op de afgunsttrommel geroffeld.  Sven Gatz stapt nu ook mee in de fanfare van scha en schande en voelt zich geroepen om zich te excuseren voor zijn zuur verdiende centen.

De identiteits-schaamte van een parlementair over zijn eigen wedde bereikt een hoge graad van masochisme. Althans in de publieke ruimte, niet in de parlementaire coulissen. Wie durft er in tijden van emopolitiek en journalistieke koppensnellerij immers in te gaan tegen de vox populi voor wie alle “politiekers” zakkenvullers, poenpakkers en profiteurs zijn ?

 

Eerlijkheidshalve moet GATZ toegeven dat hij de gaatjes in het systeem opgezocht heeft en dan achter zijn rekenmachientje gekropen is. Na 17 jaar dienst krijgt hij 3 jaar extra opzegtermijn uitbetaald. Deze tellen ook mee voor zijn pensioensvorming. Met 20 jaren op de teller geniet hij van een vol parlementair pensioen. Met de klassieke truken van de foor heeft hij dat nog verhoogd door de bonus van het fractieleiderschap. Het is niet verboden slim te zijn, maar beroepsethiek is iets anders. Links lullen en rechts je zakken vullen. Daarenboven heeft Svenneke zelf ontslag genomen en dan heeft hij ongelijk.

In een pleidooi pro domo dringt een correcte vergelijking zich op. Wie na 20 jaar trouwe dienst als kaderlid moet opstappen bij een privébedrijf krijgt ook een royale opzegvergoeding van meer dan 20 maanden loon en in zijn rugzak een groepsverzekering voor zijn aanvullend pensioen. Parlementsleden zijn de kaderleden en de ministers zijn de directieleden van het politiek bedrijf.

Wie  het niet gelooft kan even de beruchte formule Claeys ter hand nemen : (0,87 x anciënniteit)+(0,06 x leeftijd)+(0,037 x loon/1000 x 106,53/ index van de maand van ontslag) – 1,45. Het is goed in eigen hart te kijken …

Dat er nog torenhoge anomalieën bestaan tussen het arbeiders- en bediendenstatuut is niet de schuld van de politiek maar van het patronaat en de vakbonden. Om deze ongelijkheid weg te werken heb ik samen met minister Vincent Van Quickenborne in 2001 al een wetsvoorstel ingediend.  Het blijft ondertussen wachten op Godot. Toch een korte bedenking. Bij de sluiting van Opel Antwerpen of de herstructurering van Audi gingen velen naar huis met een gouden handdruk van 100-  tot 200.000 euro. Niemand moest deze zuurbevochten centen teruggeven, ook al vond men onmiddellijk een nieuwe job. Terecht.

 Vele parlementsleden  moeten na hun mandaat op zoek naar een nieuwe job en dragen op hun CV nog het stigma van een politieke kleur mee. Broodroof en berufsverbot behoren tot de prijs van de outing, zeker als je tot een kleine partij behoort. Wie in het privéleven een kadercontract onderschrijft voor vier jaar en na één jaar ontslagen wordt krijgt nog 36 maanden uitbetaald. Sommige voetbaltrainers zijn er schatrijk mee geworden. Bij de ambtenarij zit je gebeiteld tot je pensioen. Kamerlid zijn is echter een risicovolle onderneming. In het Vlaams Legislatuurparlement heb je jobzekerheid voor vijf jaar, in de Kamer zit je onafgebroken op de schopstoel. Meer dan 500 dagen na de vorige volksraadpleging hangen nieuwe verkiezingen nog altijd als een zwaard van Damocles boven de Wetstraat. Op 12 jaar tijd heb ik aan zeven parlementsverkiezingen deelgenomen. De kosten van een verkiezingssollicitatie voor een parlementaire vacature zijn fiscaal niet aftrekbaar en de terugverdientijd is onzeker.

De pensioenskas van de volksvergadering is niet overbelast want een gemiddelde parlementaire loopbaan duurt amper zeven jaar. Bij elke verkiezing zijn er meer dan een derde nieuwkomers. Velen zetelen amper één ambtstermijn en krijgen dan een uittredingsvergoeding van één jaar. Daar wringt het parlementaire schoentje. In tegenstelling tot het bedrijfsleven wordt anciënniteit niet verloond. Een eerstejaars verdient evenveel als iemand met een dertigjarige parlementaire loopbaan. De compensatie zit in de opstapvergoeding. Er is echter meer aan de hand. Schaf de provinciale deputaties en de Senaat af . Deze reflectiekamers of veredelde reisbureaus, zitten in de palliatieve zorgen en reflecteren evenveel als een doffe spiegel. Eenenzeventig overbodige jobs geschrapt, een paar bossen gespaard door het stilleggen van de nutteloze senatorële papiermolen (wat ons modieuze CO² gehalte ten goede komt) en minimum 50 miljoen euro per jaar bespaard om het gat in de begroting te vullen. Met 123 parlementsleden en politieke bevoegdheden van een veredeld schepencollege kan men gerust ook een veertigtal banen schrappen in het Vlaams Parlement, dan zitten er daar evenveel als Vlamingen in de Kamer. Idem dito aan de Waalse en Brusselse kant. In onze hoofdstad resideren nu zegge en schrijve 89 volwaardige, althans volwaardig betaalde, parlementsleden.

 In Singapore krijgen parlementsleden één miljoen euro jaarwedde. Er is geen postjespakkerij en geen corruptie, want op dit laatste staat de doodstraf. In Ukraïne moeten de vertegenwoordigers van het volk het stellen met een “socialistisch” hongerloon. Maar ze betalen één miljoen dollar “onder tafel” voor hun zitje omdat dit mandaat de arm is van de jackpot in het casino van de corruptie. De Assemblée van de Franse senatoren vergadert amper zes maanden per jaar en toch worden ze een vol jaar uitbetaald.  Bovenstaande voorbeelden zijn misschien ethisch onverantwoord maar in tegenstelling tot wat populistische stemmingmakers beweren, verdienen onze parlementsleden niet teveel.  Maar we zijn met teveel. Sommigen werken te weinig, anderen zijn hun mandaat niet waard maar daar kan de kiezer over oordelen en hen naar huis sturen. If you pay peanuts, you get monkeys. Iedereen mag in dit land kandideren of een partij stichten.

De premier van dit land krijgt maandelijks zo’n goeie 11.000 euro netto in zijn loonzakje. Daarvoor maakt een doorsnee voetballer bij RSC Anderlecht zijn truitje nog niet nat. Vincent Kompany verhuisde voor een salaris van 138.000 euro per week naar Engeland en de Lotto bood 3,5 miljoen euro jaarwedde voor een wielrenner. De Lotto is toch ook een overheidsbedrijf. Onze topsporters verkassen naar Monaco omdat daar geen personenbelasting bestaat, en worden door het volk bejubeld, politici worden verguisd. Rechtvaardigheidsgevoel verdwijnt met idolatrie. Van de klassieke voorbeelden van zelfbediening door lui als José Happart en Norbert De Batseleir, die met een gouden parachute belandden in een nog lucratievere overheidsjob, krijg ook ik een kopstoot van plaatvervangende schaamte, maar dit kan bijgestuurd worden door een eenheidsstatuut, gelijk voor elke volksvertegenwoordiger. Als het graaibeleid de fatsoensdrempel overschrijdt moet het gezond verstand de markt corrigeren. Geld en geweten zijn twee aparte sterrenstelsels. Ik ben bereid in te leveren om te matigen in deze tijden van crisis, maar dan op basis van een gezonde arbeids- en loonanalyse. Ik weiger echter mee te fluiten op de noten van de afgunstpartituur.

 Jean Marie Dedecker

Voorzitter LDD

Vrouwe justitia laat haar blinddoek vallen.

Een medaille van moed – en zelfopoffering voor Piet Van den bon, advocaat – generaal bij het Antwerpse arbeidshof.

Voor zijn profetische woorden over ons falend migratie – en asielbeleid word je in het parlement als racist aan de schandpaal genageld en stante pede vervolgd door het centrum van gelijke kansen .

Onze witte befjes en zwarte toga’s worden eindelijk wakker. Hopelijk dringt het ook door bij diegenen die hen benoemd hebben: de politici

Jean Marie Dedecker

Het regent weer subsidies

 

Als de oogst verzuipt zoals nu bij de tarweboeren en de fruittelers, vraagt en krijgt de Boerenbond stante pede financiële compensaties van de overheid. De belastingbetaler draait er dus twee keer voor op, eenmaal voor de verhoogde aankoopprijs door de schaarste, en een tweede keer voor het betalen van de extra-subsidies. Als de oogst super is, zoals bij de suikerbietentelers, verdwijnt de meerwinst in hun zak en kost een kilootje suiker geen centiem minder. Solidariteit is selectief éénrichtingsverkeer.

Het eerste dat op de land- en tuinbouwschool aangeleerd wordt is het vak “subsidieaanvragen”.

Zal Minister-president Kris Peeters nu ook de subsidieruif open trekken voor de ijsventers, de strandzetelverhuurders of voor de horeca aan de kust, wiens broodwinning voor een heel jaar in het water is gevallen door deze rotzomer?

Subsidiëring beperkt zich meestal tot cliëntelisme aan de eigen zuil . Boerenbedrog.

Jean-Marie Dedecker