Godsdienst is opium voor het volk, schreef Karl Marx ooit. Sport heeft zowel de godlievendheid als de godvrezendheid van toen vervangen. J.C. staat zelfs niet meer voor Jezus Christus maar voor Johan Cruyff. Nog een onsterfelijke die pas gestorven is. Pasen is hier te lande verwaterd van een christelijke viering tot een wielerfeest. De Ronde van Vlaanderen is geen wielerkaravaan maar een processie van zelfverklaarde wielergoden, schrijdend over de Kwaremont en de Patersberg. Koers draait rond het leven zoals de aarde rond de zon. Supporters trekken op bedevaart naar de Vlaamse Ardennen, en in vraattenten vol Vips worden de vasten verorberd, weggedronken en weggebalkt. De media spuien een indigestie aan wielerheroïek. Een overkill aan voor- en nabeschouwingen, en een Extra Time aan analyses van analyses door steeds dezelfde specialisten, in conversaties die zo slaapverwekkend zijn dat je die analisten gerust op de lijst van de verdovende middelen mag plaatsen. Wielerincest als geestelijke en lichamelijke verslaving. Vandaag wordt Parijs-Roubaix gereden, dokkerend op de kasseien, de sportieve loopgraven van Frans Vlaanderen, relikwieën van leven en dood in den ast. Ik zal aan de beeldbuis vastgekluisterd zitten, genietend met het verstand en de geluidsknop op nul.
"In Vlaanderen is de dopingweegschaal naar de andere kant doorgeslagen"

Tussen twee wielerkoersen door werd er ook nog gevoetbald. Als je het supportersheir en de marketingmachine mag geloven, moet het komende EK voetbal in Frankrijk niet meer gesjot worden. Onze Rode Duivels zijn al kampioen verklaard. Portugal kwam efkens zand in de raderen van de PR machine strooien. Ronaldo schopte ze zelfs tussen de benen naar een 2-1 verlies. Een wake-up call voor onze voetbalmiljonairs. Het mes tussen hun tanden was amper een tandenstoker. Ik moest even denken aan Evgeniy Levchenko. Deze Oekraïner voetbalde van zijn zeventiende tot zijn zesendertigste in de Nederlandse eredivisie. Hij werd in 1978 geboren in Donetsk, groeide op in zwarte armoede en middeleeuwse strengheid. Vader verslaafd aan de wodka en aan losse handen Voor straf moest hij uren knielen op grove zoutkorrels in een donkere kamer. Zijn eerste kicksen waren Pinokkioschoenen met een smalle neus. Hij heeft er misvormde tenen en een schoenen-tic aan overgehouden "Als ik ooit nog honger moet lijden, heb ik in elk geval warme voeten". Hij liep school op een loodzwaar sportinternaat. Dagelijks werden zijn sportgenootjes in elkaar geslagen. Na twee jaar vluchtte hij 's nachts weg naar Moskou en trainde er bij CSKA. Het was er verboden om terug te spelen op de keeper. De bal wegrammen was het motto. Anderen verging het minder goed. Sergej hing zich op. Maxim werd mensenschuw. De ene Alexander werd vermoord en een andere Alexander werd moordenaar. Vasili ging ook de gevangenis in. Valeri kreeg een trombose. Evgeniy zorgt nu voor hen. Vandaag is hij sportanalist, de Marc Degryse van het Oekraïense voetbal. Levchenko is bikkelhard voor ons lagelandenvoetbal zonder overlevingsdrang. Sommige sjotters, die hun beperkte woordenschat op hun lijf moeten tatoeëren zodat ze altijd kunnen spieken, hebben een weeksalaris die hoger is dan het jaarsalaris van onze premier. Ze bakkeleien nu over een winstpremie van 704.000 euro op het EK van juli. Als ze nu nog tussen hun benen laten sjotten of terugspeelballen afleveren bij de keeper, stuur ik hen een paar roze Pinokkioschoenen.
"Sommige sjotters, die hun beperkte woordenschat op hun lijf moeten tatoeëren zodat ze altijd kunnen spieken, hebben een weeksalaris die hoger is dan het jaarsalaris van onze premier."

Levchenko is een product van het Oostblok, een overlever van excessen uit een overjarig sportsysteem. Sedert Meldonium op 1 januari ll. verboden werd zijn er al 140 Russische atleten betrapt op dit dopingproduct. Pillen doorgeslikt als paaseieren door patiënten van de overgemedicaliseerde sovjetsport, maar ook slachtoffers van meedogenloze sportbobo's. Een politbureau van lui zonder ethiek en zonder moraal die uit geldgewin en uit nationalistisch superioriteitsgevoel hun atleten verplichten mee te stappen in de wereld van bedrog. Wie niet slikt of prikt, wordt zelfs niet geselecteerd, verklaarde mijn judo-collega A.J. ooit, en wie klikt wordt geëlimineerd of verbannen en afgeperst. De Verpoetinisering van de sport. De dealers worden beschermd en de gebruikers bestraft.

Heksenjacht

In Vlaanderen is de dopingweegschaal naar de andere kant doorgeslaan. Op 22 maart stuurdeDelfine Persoon mij een noodkreet. Onze niet-gesubsidieerde wereldkampioene boksen is sportvrouw van het jaar. Ze werd onlangs in Mexico voor de tweede keer op rij uitgeroepen tot beste vrouwelijke bokser ter wereld over alle categorieën heen. Ik citeer:
"Ik ben topsporter (fulltime werkende mens) in categorie B. Vroeger categorie A, maar dit is niet haalbaar met mijn job bij de spoorwegpolitie. Als elitesporter van categorie B moet je per dag whereabouts invullen en doorsturen: alle trainingen, alle competities, elke dag een overnachtingsplaats, maar enkel op de dagen dat je geen trainingen en geen competities hebt. Op 2 maart had ik een dopingcontrole. Ik had op die dag normaal training staan van 18 tot 20 u, maar dit heb ik aangepast en al gemeld op 26 januari om 09u35. We moesten die avond naar de uitreiking van de West-Vlaamse Sportprijzen 2015 in Plopsaland (De Panne). Dus op 2 maart stond enkel mijn overnachtingsplaats, mijn thuisadres, waar ik dan ook effectief geslapen heb na mijn thuiskomst om 1 uur 's nachts. Die avond had ik echter om 21u45 dopingcontrole. Omdat ik niet thuis was, hebben ze me 2 keer gebeld. Maar ik heb mijn telefoon niet opgenomen, omdat we in de show zaten en dit heel onbeleefd en ook onmogelijk was. Later na de show (omstreeks 23 u) heb ik gekeken naar mijn gsm en had ik 2 gemiste oproepen van een gsm-nummer die ik niet kende, alsook een voicemail, waar wel geen tekst opstond toen ik hem opende. Ik heb niet teruggebeld omdat ik dagelijks telefoons krijg voor een benefiet of zo, en omdat ik alles zelf doe (ik heb geen manager ), is dat meestal heel hectisch. Meestal luister ik altijd naar de voicemail en dan bel ik bij interessante gesprekken of vragen terug (deze keer niet: want ik vond geen tekst op mijn voicemail). De week erna kreeg ik een aangetekende brief met een gemiste dopingcontrole."
"Nu zaterdag 19 maart, had ik opnieuw dopingcontrole. Die voor mij meer op een pesterij leek. Ik was niet thuis en had alleen mijn overnachtingsplaats opgegeven - waar ik ook inderdaad geslapen had. Ik zat die avond op een babyborrel en mijn vriend was thuis. Hij diende me op te bellen en ik moest onmiddellijk naar huis komen voor de controle. Ik heb het feestje dan ook maar onmiddellijk verlaten. Heel mijn vrije avond was hierdoor ook direct naar de vaantjes. Na 3 liter water drinken en 3 uur later kon ik uiteindelijk plassen. Wel heel misselijk van al het water te drinken en heel de nacht ongemakkelijk. Indien ik niet naar huis was gekomen, had ik nog een gemiste dopingcontrole en een schorsing aan mijn been. Voor ons was dit heel frustrerend. Dit was de enige avond dat we eens thuis op ons gemak konden zitten. Want tijdens de week is het altijd werken en 's avonds trainen tot 21 u. Meestal werk ik ook in het weekend en doe de late shift (tot 22 u). Omdat ik mijn ongenoegen liet blijken kreeg ik nog een proces-verbaal aan mijn been."

Veel van de Vlaamse out of competition controles zijn verwaterd tot het opsmukken van de statistieken. Soms meer pestgedrag en een heksenjacht door de ambetantenarij van NADO Vlaanderen dan een doelgerichte opsporing van de valsspelers. Het gele busje komt zo, en liefst tijdens het weekend. Dan wordt speurwerk financieel extra verloond. Fitnesscentra zijn ook geliefkoosde controleplaatsen, altijd prijs. Er zit altijd wel een amateur te benchpressen die met een pilletje zijn lijf strak wil houden. Dit terwijl dopingcontroles enkel dienen om competitievervalsing tegen te gaan. Zo staat Vlaanderen op het wereldpodium van het aantal gedopeerden. Vals triomfalisme door Vlaamse kneuterigheid. Vijgen na Pasen. Ik haat dopingzondaars, maar verfoei evenzeer een inquisitie die als enig doel heeft bonafide sporters aan het kruis te nagelen.

Jean Marie Dedecker