|
|
'Pensioen: niet de leeftijd telt, wel het aantal gewerkte jaren'
Wie 40 jaar werkelijk bijgedragen heeft aan ons sociaal systeem, moet recht hebben op een basispensioen dat dan stelselmatig wordt verhoogd. Iedereen gelijk voor de (grond)wet, aldus Jean-Marie Dedecker.
Na WO II, toen we ons sociaal systeem invoerden, was er één gepensioneerde voor tien werkenden. Vandaag is dat 4,6 gepensioneerden per tien werkenden. Ons pensioenstelsel is een piramidesysteem: wie het eerst ingestapt is, is gelukkig. Het systeem wordt op gang gehouden door diegenen die het laatst instappen en zo voor uitbetaling van de vorigen zorgen, zonder zekerheid echter ooit zelf uitbetaald te worden. Voor het opzetten van dergelijk Ponzisysteem kreeg de Amerikaanse superfraudeur Bernard Madoff een gevangenisstraf van 150 jaar. Wie bijvoorbeeld instapte in de jaren 80 heeft nog een pensioen, maar wie vandaag aan de slag gaat speelt op de pensioenroulette.
Omdat we altijd maar ouder worden, in wezen het nadeel van langer leven, is onze bejaardenberg de snelst groeiende groep kiesvee. Vandaar de schroom van een laffe politieke wereld om hen tegen de zilveren haren in te strijken. Onze jaarlijkse pensioenlast is opgelopen tot 44,2 miljard euro. Volgens de Algemene Directie Statistiek is het netto belastbaar inkomen van alle Belgen samen 44,5 miljard euro. Dit betekent dat de huidige werkende generatie vandaag nauwelijks genoeg afdraagt om de pensioenlasten te dragen van diegenen die tot gisteren gewerkt hebben. Dit niettegenstaande het feit dat ons overheidsbeslag 53 procent bedraagt... nagenoeg een wereldrecord. De babyboomers hebben massaal gewerkt en zich blauw betaald aan bijdragen, ze lachen echter groen met hun pensioen. De overheid heeft onderweg de pot verteerd.
Het pensioendebat is al jaren verwaterd tot halve waarheden en valse beloftes. Het walmt naar oplichting. Het Zilverfonds van Johan Vande Lanotte was een marketingstunt met virtueel geld. Pensioenkassen van overheidsinstellingen werden geplunderd bij de NMBS, BIAC, Belgocontrol en Belgacom (5 miljard euro) om het gat in het bodemloze vat van de begroting te camoufleren. De toekomstige pensioenlasten van deze parastatalen werden zo doorgeschoven naar de belastingbetaler. De pensioenvorming is gedegradeerd tot een georganiseerde manier van desinformatie. Enkele voorbeelden: het afkopen van studiejaren zou na drie jaar renderen, voor veel gepensioneerden klopt dit niet. Zullen vijftigplussers die werkloos worden nu al of niet minder pensioen krijgen en voor hoelang nog ? Oud is out op de arbeidsmarkt, vraag het maar aan ING. Wie lang werkt en dan werkloos wordt, verliest. Wie lang werkloos is en dan even werkt, wint. Wat met de zware beroepen ? Wie gelooft die mensen nog ? De rookmachine draait op volle toeren, ondertussen vraagt men zich af waar die ontevredenheid vandaan komt. We hebben de laagste pensioenen van Europa, maar blijven kampioen in de disciplines belastingen betalen en lasten op arbeid.
Zo'n 10.453 Belgen zijn al meer dan 20 jaar werkloos, waarvan nauwelijks 9 procent of 964 "werkzoekenden" in Vlaanderen, maar wie zijn ganse leven gestempeld heeft, krijgt een hoger pensioen dan een zelfstandige die zijn ganse loopbaan braafjes al zijn bijdragen heeft doorgestort. Arbeid adelt niet. Dertig procent van de pensioenmassa is zelfs opgebouwd uit de gelijkstelling voor niet-gewerkte jaren ! Een man heeft een gemiddelde loopbaan van 42 jaar en daarvan is 30 procent gelijkgesteld. Bij de vrouwen is het 36,6 jaar waarvan 37 procent gelijkgesteld. Zelfs het ABVV geeft deze anomalie toe. Het gemiddeld pensioen van een ambtenaar bedraagt 2.635 euro per maand, van een werknemer 1.207 en van een zelfstandige 807 euro, en dan moet de fiscus nog aan de tafel van magere Hein passeren. Wie geen eigen afbetaalde woning bezit is tot de bedelstaf veroordeeld. De ambtenarenpensioenen zijn op 10 jaar tijd met 33% procent gestegen, van 2,4 procent van het BBP in 1995 naar 4 procent in 2015. In dat laatste jaar waren er zelfs 9.595 pensioenen van meer dan 5.000 euro p.m. (gemiddeld 5.786 euro) Als je dan nog bedenkt dat 51,9 procent van de tewerkstelling in Wallonië bij de overheid gebeurt, dan begrijp je waarom de miljardenstroom aan transfers naar het zuiden van ons land incontournable blijft. Zelfs de Vlaams-nationalistische N-VA houdt de communautaire lippen strak op elkaar.
Als het over de nivellering van de pensioenen gaat wil echter niemand afstand doen van zijn voorkeurrechten. Verworven pensioenrechten zijn blijkbaar voor de eeuwigheid. Journalisten krijgen bijvoorbeeld tot een derde meer pensioen dan andere burgers uit de privésector. De reden is een compensatie voor het gemis aan pensioenopbouw gedurende de oorlogsjaren in WO I en WO II omdat ze niet wilden collaboreren. Behalve vergissing mijnentwege zijn al deze moedigen ondertussen vreedzaam gesneuveld.
Een gunstregime met een uitstapleeftijd van 59 jaar voor een kleine groep politieagenten werd na een oekaze bij het Grondwettelijk Hof uitgebreid naar het volledig korps in 2015.Een tournee génerale van hun voogdijminister Jan Jambon. Jan Modaal mag ondertussen tot op zijn 67-ste zijn werkkiel aantrekken. De overheidsvakbonden daarentegen bepalen zelf wanneer ze er de brui aan willen geven. De zwijgende meerderheid die niet tot een machtige overheidssector behoort valt tussen de plooien, en krijgt een overlevingspensioentje dat meestal amper de helft is van die van een staatambtenaar. Alhoewel, niet de ambtenaar is te veel betaald, maar de werknemer te weinig. De laagst betaalde EU-ambtenaren krijgen zelfs 7.913,28 euro per maand netto in hun pensioenzakje. Europese kleptokraten graaien vrij in hun belastingvrije zelfbedieningszaak.
De lakmoesproef moet nog komen. Met het toekennen van een voorkeursbehandeling voor zware beroepen zal minister Daniel Bacquelaine de doos van Pandora en van de willekeur openen. Het pensioengeklungel wordt lethargisch. Nagenoeg iedereen is er immers van overtuigd dat zijn eigen beroep het zwaarst is. De discussie is eindeloos. Het huidige systeem beloont al onregelmatigheid, van nacht- tot weekendwerk, en het levert al allerhande compensaties op zoals rusttijden en extra verlof. Burn-out is gedegradeerd tot een beschavingsziekte. Is de job van kraanman even zwaar als die van stukadoor? Is de baan van een kleuterjuf even belastend als die van een regent lichamelijke opvoeding, of als die van een achturige werkweek van een professor? Gaat het om fysiek labeur of om de stress die aan je vreet? Zwaar is meestal hoe men de job ervaart. Wie de beste lobbymachine heeft, of wie de politieke wereld kan gijzelen zoals de politie, de loodsen, de verkeersleiders of de treinbestuurders mag het vlugst op rust. De metser...hij metste voort.
Onze Zweedse regeringscoalitie zou een pensioenreisje naar Zweden goed kunnen gebruiken. Volgens Eurostat werkte een Belg in 2012 nog 10 jaar minder dan een Zweed. De werkzaamheidsgraad ligt er 13 procent hoger dan in België. Er zijn geen erfenisrechten te betalen en het weduwenpensioen bestaat er niet, omdat de vrouwen er zo geëmancipeerd zijn dat ze zelf hun rugzakje meedragen voor hun oude dag. Een puntensysteem voor de pensioenberekening met een sterk gereduceerd coëfficiënt voor gelijkgestelde periodes zou hier al een goede aanzet zijn. Het is echter niet de leeftijd die telt, maar het aantal kilometers op de teller. Wie 40 jaar werkelijk bijgedragen heeft aan ons sociaal systeem (vandaag is dat amper gemiddeld 32 jaar!), moet recht hebben op een basispensioen dat dan stelselmatig wordt verhoogd. Iedereen gelijk voor de (grond)wet.
Jean-Marie Dedecker
Jean-Marie Dedecker ziet in de politieke crisis in Wallonië mogelijk het einde van de PS-staat, maar waarschuwt ook 'zij die nu al dansen op het graf van de PS'.
"De reputatie is de hoeksteen van de macht. Alleen al door uw reputatie kunt u anderen intimideren en overwinningen behalen; zodra deze begint te tanen, bent u echter kwetsbaar en wordt u van alle kanten aangevallen. Zorg dat uw reputatie onaantastbaar blijft. Wees altijd verdacht op mogelijke aanvallen en verijdel ze voor ze plaatsgrijpen. Leer intussen uw vijanden te vernietigen door bressen te slaan in hun eigen reputatie. Ga vervolgens aan de kant staan en laat de publieke opinie korte metten met hen maken."
Benoît Lutgen heeft in het boek " De 48 wetten van de macht" van Robert Greene perfect Wet nr. 5 gelezen en zich eigen gemaakt. De cdH-voorzitter heeft er zelfs eigenhandig een hoofdstuk bijgeschreven: hoe verkoop je verraad als gemeenschapszin en pleeg je een stille staatsgreep. "Het gaat niet om de postjes, maar over inhoud" of "We moeten onze verantwoordelijkheid opnemen" zijn riedeltjes die in het politiek vakjargon verboden zouden moeten worden. Ze klinken even vals als een deuntje van kettingzagen. Het gaat altijd om de macht. Ik wantrouw conservatieve machtskatholieken die zich plots bekeren en aanschuiven aan de deugtafel. De cdH is al jaren ideologisch op de dool. Het lijkt wel een kleurloos en smaakloos aanhangsel van de PS, dat hen enkel gedoogde uit machtsbehoud. Joelle Milquet, alias 'Madame Non', was jarenlang de steunkous van Elio Di Rupo, en waar er "postjes" te verdelen vielen stond de cdH mee aan de ruif.
Als het regent in Parijs dan druppelt het in Brussel. De roze revolutie en de disruptieve vernieuwing van Emmanuel Macron werken aanstekelijk onder de taalgrens waar het publiek meer naar de Franse TV-zender TF1 kijkt dan naar de Waalse openbare omroep RTBF. De decimering van de Parti Socialiste in Frankrijk werkt in Wallonië als een opportunistische rode lap op een politieke stier, ook op Lutgen. De cdH neemt nu weerwraak voor de jarenlange vernedering als kruk in de regeringscoalities. De misselijkmakende Brusselse schandalen zijn een ideale hefboom om zich opnieuw te profileren. Vooraleer hij het sleeptouw van zijn roeibootje zal losgekoppeld hebben van de rode Titanic zal Lutgen zeker al een reddingsboei gekregen hebben van MR-voorzitter Oliver Chastel en premier Charles Michel. Zelfs de slingerapen laten met hun linkerhand hun liaan niet los vooral ze met hun rechter een nieuwe vast hebben. Olivier Maingain is voorlopig nog de gijzelnemer van Lutgens oukaze. In Wallonië heeft zijn Défi (het voormalige FDF) geen electorale poot om op te staan, maar in de Brusselse regering is hij incontournable. Hij heeft een vechtscheiding achter de rug met de MR, net zoals de CD&V in het kartel met N-VA. La vengeance est un plat qui se mange froid.Zijn prijs om de PS te laten vallen zal hoger zijn dan het democratisch deficit van Samusocial.
Meer regels helpen niet wanneer moreel besef ontbreekt. Lutgen zal eerst wat spitsroeden moeten lopen voor het drammerige Ecolo en Défi die meer last hebben van geldingsdrang dan van pragmatisme. Uiteindelijk staan ze allemaal machtsgeil te dringen om de scepter van de PS over te nemen. De Vlaamse partijen zijn in Brussel quantité négligeable en zijn al tevreden dat ze erbij horen. Open VLD stapte in 2014 in De Vlaamse Regering zonder het regeerprogramma gelezen te hebben, laat staan onderhandeld. In Brussel kruipen ze op hun knieën voor een zitje.
"Er zijn ook nog eerlijke socialisten" zei Rudi Demotte. Toch lijkt het er stilaan op dat het moeilijker wordt om een onbevlekt Waals socialistisch politicus te vinden dan een maagd in een prostitutienetwerk. Collateral damage is onvermijdelijk en regeren is ook creperen. Bij de PS gaan de dolken straks uit de schede. Voor het ogenblik wordt de schijn nog opgehouden voor Elio Di Rupo en Laurette Onkelinx. Maar als men in de voetbalwereld het vertrouwen in de trainer bevestigt staat hij al met één been op straat. Paul Magnette en Rudy Demotte hebben een rode kater. Ze kunnen er nu de bezem doorhalen aan de Keizerlaan, nu hun Keizer Elio geen kleren meer aan heeft en zelfs zijn steunkousen kwijt is. Ze kunnen hopen dat het spreeuwengedrag van de kiezer volatiel is en zijn geheugen kort. Er zijn voorbeelden uit het verleden. In 1995 dreigde de Socialistische Partij van de kaart geveegd te worden na het Uniop- en het Agusta schandaal. Louis Tobback lanceerde de verkiezingscampagne " De SP is nodig". Hij stapte in een nieuwe regering met Jean-Luc Dehaene. Het volk vergeet soms vlugger dan Onze-Lieve-Heer kan denken.
'Wie nu al danst op het lijk van de PS zou zelf wel eens eerder in het graf kunnen liggen.'
In 1999 kwam in Vlaanderen een einde aan de hegemonie van de CVP-staat. Bijna twee decennia later gaat nu de PS-staat op de schop. Beide partijen hebben een cruciale rol gespeeld in de uitbouw van onze naoorlogse verzorgingsstaat en hebben dan ook een electorale ondergrens van kiezers die hun inkomen te danken hebben aan hun verzuilingspolitiek. Het socialisme is niet dood onder de taalgrens. Hun leiders hebben het echter zo verkorven dat ze een communistische praatjesmaker als Raoul Hedebouw van de PTB zijn gaan omhelzen. In Wallonië werkt 51,9 % van de actieve bevolking voor de overheid. Negentig procent daarvan heeft zijn of haar betrekking te danken aan het ingebakken rode cliëntelisme van de PS-staat. Rood of geen brood.
De Waalse economie stroomt trager dan de uitgedroogde Lesse, en deze subsidie-economie is nog altijd doordesemd van overheidsinmenging. Er vertrekt bij de SNCF geen trein zonder rode machinist of de FGTB legt een dwarsligger schuin op de rails, zo lijkt het soms. Schatplichtigheid is niet zelden de basis voor politieke trouw. Wie nu al danst op het lijk van de PS zou zelf wel eens eerder in het graf kunnen liggen.
Niet alleen in Brussel is de toestand hopeloos maar niet ernstig. Aan de Gentse Universiteit zijn de bollebozen er na zeven stemrondes nog niet in geslaagd om hun academische regering samen te stellen. Van togadragers zou men toch verwachten dat ze zelf een primus inter pares als rector op het schild kunnen hijsen. Maar net als in de hoofdstad rollen de logebroeders er vechtend met het kruis over straat. Als de stropkes het nog niet kunnen, mag je het zeker van de ketjes niet verwachten.
Jean Marie Dedecker
'De Brusselse zelfbediening loopt al jaren als een rode draad door het breiwerk van de schandalitis',
schrijft Jean-Marie Dedecker, die ook de coalitieparters van de PS in Brussel niet spaart.
Het kaviaarsocialisme heeft zichzelf opgegeten. Het klassieke partijsocialisme is in gans West-Europa gedecimeerd en op sterven na dood. Alleen hun leiders beseffen het nog niet. Het ligt in de palliatieve zorgen en de enige stuiptrekkingen worden dan nog opgewekt door links-populistische volksmenners met een verlichte communistische agenda, zoals Jeremy Corbyn in het Verenigd Koninkrijk, Jean-Luc Mélenchon bij onze zuiderburen en Raoul Hedebouw onder de taalgrens. Links maakt het je niet gemakkelijk om nog links te zijn. Als je een paar keer per dag de preek over de harmonie van de multiculturele wereld en over de heerlijkheid van de globalisering over je heen krijgt, terwijl je er de lasten en de verarming van moet dragen, verlies je je geloof in de heilpredikanten van de maakbare samenleving. Voeg daarbij een onophoudelijke stoeterij van schandalen over zelfbediening bij, en de laatste sociaaldemocraat mag ook hier het licht uitdoen. Links verdwijnt niet, maar partijen wel.
De job van socialistisch burgemeester wordt stilaan een knelpuntberoep. Even het geheugen opfrissen. Leona Detiège en de Antwerpse Visa-affaire zijn al verbannen uit het collectief geheugen. Hilde Claes crashte in Hasselt, net als haar vader Willy in het Agusta-smeergeldschandaal. Tom Balthazar werd in Gent opgeofferd om Daniel Termont uit de strop te houden. Hij werd al onthoofd nog voor hij verkozen was. Philippe Moureauxmaakte van Molenbeek een hellegat maar vertrok zelf voor de bom ontplofte. Een Luikse burgemeester, ook Close geheten, niet Philippe maar Edouard, verdween al langs de schandpaal voor een smeergeldaffaire met parkeermeters en Stéphane Moreau verloor zijn sjerp in Ans maar behield de jackpot van Publifin. Jean-Claude Van Cauwenbergheevenals zijn opvolger Jacques Van Gompel werden de laan uitgestuurd in Charleroi, en Anne-Marie Lizin ook nog in Huy. De schandalen vallen al decennialang als dominostenen. De letters PS zijn zo ook de afkorting geworden voor " Parti des Scandales". En ook de Brusselse zelfbediening loopt al jaren als een rode draad door het breiwerk van schandalitis.
Socialisme betekent volgens de Dikke Van Dale het streven naar een sociaaleconomische orde waar geen tegenstellingen bestaan. Dit is aan de levenswandel van sommige leiders van dit nobel gedachtegoed te zien. Ze staan zo dicht bij de arme sloebers dat ze met hun handen in de zakken van de paupers zitten. De Part Socialiste lijkt volgens mij soms op een volière van roofvogels. Een politieke partij die permanent verzonken is in stammenoorlogen met zichzelf. De Luikse baronie tegen de Brusselse, of die van Charleroi tegen Mons, en een tandeloze voorzitter als scheidsrechter tussenin. Het chagrijn is er bijna tastbaar. Yvan Mayeur en zijn opvolger Philippe Close kunnen amper samen door een deur. Als echte stamboeksocialisten maken ze aan tafel onder elkaar ruzie voor een mes of een vork, maar ze eten altijd uit iemand anders bord.
Orkaan
"Principes zijn als winden. Je houdt ze vast zolang je kunt, maar als je niet meer kunt, laat je ze heel stilletjes los" zei Gaston Eyskens ooit. Bij de PS gaat het niet om een windje, maar om een orkaan. De Brusselse rode zelfverklaarde verdedigers van de bijstandstrekkers en de verdrukten, en van de armen en de daklozen hebben zelfs geen principes meer. Het lijkt er soms op dat wat ze inzamelen voor de armen, verdeeld wordt onder hun eigen rechter- en linkerarm. Ze zijn weggezonken in een moeras van normvervaging en zelfontkenning, en losgeslagen van de realiteit. Telkens ze met hun handen in de snoeppot betrapt worden, volgt eerst ontkenning en volgens mij gespeelde verontwaardiging, gevolgd door nog meer moeite om hun ingebakken graaicultuur te verbergen.
Als dit niet lukt wordt het ene poppetje door een andere polichinelle vervangen. Mayeur wordt ingewisseld voor bijbanenkoning Close die op zijn beurt het deksel van de Brusselse beerput gaat zitten in de hoop dat er geen stinkende walmen meer zullen opborrelen. Tevergeefs.
Na de vzw Tentoonstellingspark Brussel, Het Koninklijk Circus, Brussels Major Events en Samusocial, komt er nu ook verbrande lucht uit de vzw Brusselse keukens. Pascale Peraïtavertrok in 2013 als directrice bij Samusocial langs de achterdeur wegens verregaande malversaties, maar de vertrouwelinge van Mayeur werd tegen riante vergoedingen langs de voordeur weer binnengehaald in de raad van bestuur. Ook familieleden van PS'ers mochten iets bijverdienen bij Samusocial. De twee dochters van Peraïta stonden er op de loonlijst, de broer van Mayeur werkte er als materiaalverantwoordelijke, en de dochter van Laurette Onkelinx begeleidde er tussen 2011 en 2013 asielzoekers en daklozen.
Verdediger van het rood familiebedrijf is steevast Marc Uyttendaele, echtgenoot van Laurette. Aan het verdedigen van PS-graaiers heeft hij een halftijdse baan. De andere helft van zijn tijd staat hij aan de balie zaken voor de Overheid te pleiten tegen een honorarium van 1,5 tot 2 miljoen euro per jaar. De Franse Gemeenschap heeft zelfs een abonnement op zijn advocatenkantoor. Het duo Onkelinx-Uyttendale is het echte koningspaar dat in Brussel de lakens uitdeelt.
De bede van Onkelinx om haar kinderen buiten schot te houden is hypocriet zelfbeklag. Over de perikelen rond haar familie en haar eerste man Abbès Guenned (tegen wie ooit een internationaal aanhoudingsbevel liep wegens verdenking van betrokkenheid bij drugshandel) met de bijgaande doofpotoperaties is er al heel wat inkt gevloeid.
Zwijggeld of verloning
De socialistische graaicultuur kon enkel gedijen door het schuldig verzuim en de medeplichtigheid van de coalitiepartners. Een ketje als Guy Vanhengel van Open Vld zit al twee decennia lang onafgebroken vastgeroest op zijn ministerstoel als Flamand de service. Meer collaboratie dan beleid, geen macht laat staan een tegenmacht. Meer faciliteren dan controleren. Hij liet zich zelfs ooit verkiezen op een lijst van de PS. Pascal Smet (SP.A) speelde jarenlang struisvogel, kop in het zand voor de rode kameraden, en tjilpt nu als een hese mus.
Erst kommt das Fressen dann kommt die Moral. Alain Courtois (MR) ligt nog te wachten op de verjaring van een corruptieonderzoek. Het paarse overspel van de Brusselse Loge geurt tot in de werkplaatsen van justitie. De discussie tussen Els Ampe (Open Vld) en Ans Persoons (SP.A) over het vermeende schepenambt voor Mayeur, is hoogstens gespeelde verontwaardiging na jarenlang gedoogbeleid met dichtgeknepen billen uit pudeur voor jobverlies.
Vlaamse schepenen in de Brusselse gemeenten zijn lame ducks die in het wak van de hoofdstad enkel mogen kwaken
omdat ze extra subsidies in het laatje van de gemeentekas brengen. Eerder zwijggeld dan verloning.
Eén op de drie Brusselse kinderen groeit op onder de armoedegrens. Wie hen een boterham afpakt is een crimineel. Als je een bedelaar zijn krukken afneemt ben je kreupel van geest. Reputatieschade is niet voldoende voor die graaiers. Excommuniceren, en met pek en veren overgoten de stad uitjagen.
Jean Marie Dedecker
'Het spreeuwengedrag van de kiezer is onberekenbaar', schrijft Jean-Marie Dedecker na de Britse verkiezingen en de prestatie van Theresa May. 'Niet alleen de terroristen hebben lange messen, ook de politici, vooral in de eigen partij.'
"Dag Jean-Marie,
Ik voel me niet radicaliseren, ik ben woedend: op de politiek (onnozele halzen die onzin uitkramen) maar ook op onszelf (lafaards). Vorige zaterdag bevond ik me in de "Arabic bar & Kitchen" palend aan de "Black and Blue" (Borough Market) waar ons hotel zich bevond (aan de Financial Times) en waar de terroristen zo hard toesloegen. Op een bepaald ogenblik (het was schemerdonker) zie (en hoor ik) lichtflitsen die duidelijk afkomstig zijn uit een loop. In een eerste reactie zie ik dat er geen kogelinslagen zijn in de muur achter ons, maar dan is de paniek al losgebarsten. Omdat we niet weten welk type agressie zich afspeelt, moeten wij dus onder de tafel en sluit men meteen de buitendeur. Dan bedenk ik dat ik de tafel zal gebruiken als schild. Wij waren met acht. Bij minstens zes van deze acht personen is er geen paniek. Iedereen zoekt naar een geschikt plan en middelen om te reageren. Achteraf blijkt dat een eerste politieman schoot op de daders. Vervolgens zitten we een uur in het duister terwijl de politie de omgeving uitkamt en de terroristen uitschakelt. Later worden wij op nogal knullige manier geëvacueerd (zoals op verschillende filmpjes te zien is). Ik zie een terrorist met rode T-shirt liggen, broek afgetrokken, en voel niets, hij is een voorwerp, gedesubjectiveerd. Het enige dat ik kan bedenken is: goed dat ze hen afmaken, ze hebben hun rechten op en in onze wereld verspeeld.
Later op de boulevard en op onszelf aangewezen (we moesten een nieuw onderkomen zoeken want één van de daders werd op de parking van ons hotel neergelegd) voelde ik woede en schaamte. Ten eerste omdat een aantal jongeren voortdurend paniekgolven veroorzaakten terwijl alles onder controle was, ten tweede omdat een groep vooral Oost-Europese dronken mannen voortdurend herrie maakten en onderling ruzieden, en ten derde: waarom laten wij ons zo gemakkelijk opjagen en afslachten? Waarom niet met tien man die smeerlappen te lijf gaan, terugvechten en een signaal terugzenden "niet met ons, makkers".
Als sociaal psycholoog ken ik er uiteraard een antwoord op maar dit is pure lafheid (flight). We moeten ons weerbaar opstellen, terugvechten en we moeten dit niet aan de politiek overlaten. De politiek is volgens mij alleen bezig met de aankomende zetelverdeling (op een paar uitzonderingen na) en is wereldvreemd, niet competent.
Het meisje (22, 24 jaar?) dat aan het café verder is afgeslacht was een jong kind, wilde alleen maar een pintje drinken. Zij stierf terwijl ze om hulp riep en niemand kwam. Haar familie moet er vanaf nu een leven mee verder. Ik ben DAAR niet goed van. Kan je haar het geïnstitutionaliseerd geweld in het Midden Oosten aanwrijven, waarmee links ons voortdurend een schuldgevoel wilt aansmeren en de terreur als een begrijpelijke tegenreactie wilt verklaren? Lafaards...
Het is dezelfde lafheid waarmee de Brexit is gestemd, mensen denken dat ze hun stem laten horen maar beseffen niet dat ze een radertje zijn in een proces dat zich boven hen afspeelt. Waarom was de terreurdreiging in London vorige week niet op level 4? Waarom lopen types die de IS vlag aanbidden op vrije voeten? Op de politiek moeten we dus niet rekenen. Er zullen nog van die aanslagen plaatsvinden en we moeten onszelf als burgers weerbaar opstellen en terugvechten. Dat moeten we doen en het vooral niet aan de politiek overlaten." J.
Bovenstaand schrijven heb ik op 6 juni ontvangen, twee dagen voor de Britse stembusgang. Kippenvel. Verkiezingen gaan over de waan en de woede van de dag. Theresa May had het kunnen weten. Bij het referendum over de Brexit bijvoorbeeld ging het in eerste instantie niet over Europa maar over migratie. Nu waren onder meer de schadelijke excessen daarvan het omslagpunt. May zette in op de Brexit met een gepersonaliseerde hautaine campagne, niet rond de partij maar rond zichzelf. Hoogmoed komt voor de val. Ze wilde een onbetwistbaar mandaat om in Brussel harde Brexit-onderhandelingen te kunnen voeren. Een plebisciet van vertrouwen, want in haar eigen partij zijn er hardliners en softies. Ze werd immers niet tot First Lady verkozen maar volgde David Cameron op na diens nederlaag in het referendum.
'Wat Theresa May wordt verweten, wordt Jeremy Corbyn nu vergeven'
Onze Europese mandarijnen willen immers geen gewone scheiding maar een strafexpeditie; een vechtscheiding als afschrikkingsstrategie voor andere EU- leden met separatistische bijgedachten. Pestgedrag van eurocraten.
Twee terroristische aanslagen en een hautaine blunder over de ouderenzorg deden haar struikelen. Rijke ouderen moeten volgens May eerst "hun huis opeten" vooraleer ze beroep kunnen doen op gesubsidieerde thuiszorg. Bejaarden zijn per definitie behoudsgezind en conservatief, en stemmen derhalve voor the Conservatives. Een dolk in het hart van de bejaardenberg. Gans adellijk Engeland gechoqueerd en May gedegradeerd tot maybe en mayday. Een sociale zorgopstand bij haar eigen achterban . Damage control in het Britse Hogerhuis, een corrupt bolwerk van gekochte titels beweert Lord David Owen, en een prostaatvergadering van bevoorrechte titeldragers die eerder geïnteresseerd zijn in de vossenjacht dan in het lot van de Britse paupers. Upstairs, downstairs.
Theresa May straalt de warmte uit van een ijskonijn en spreekt met de Stiff Upper Lip van middeleeuwse Britse Tory's. Zelf was ze zes jaar lang minister van binnenlandse zaken onder David Cameron en verminderde het contigent agenten met 20.000. Dit ontploft nu in haar gezicht. Zelfs op schoenen van Prada en Louboutin, moet een keizerin nog bewijzen dat ze kleren aanheeft.
Verdeeld land
Het spreeuwengedrag van de kiezer is onberekenbaar. Labour lag nog uitgeteld op de mat na het kaviaarsocialisme van de Derde Weg van Tony Blair. Wat May wordt verweten (laksheid in het terreurbeleid), wordt Jeremy Corbyn nu vergeven, zelfs de erfzonde van zijn bloedrode sympathieën uit het verleden voor Sinn Fein, de IRA, Hezbollah en Hamas (ook Abou Jahjah stond bij hem op de stoep). Hijzelf stemde ooit tegen extra anti-terreurmaatregelen in het Lagerhuis en zijn metgezel John McDonnell stelde zelfs voor om de inlichtingsdiensten af te schaffen. Corbyn is eerder een overjaarse communist dan een sociaal democraat. Met een sociaal programma als een verlanglijstje van de Kerstman maak je echter het zuur bij de kiezer zoet. Authenticiteit loont. De rest deed de draaideurpolitiek van May: eerst tegen de Brexit, dan er voor. Eerst tegen nieuwe verkiezingen en dan er zelf uitschrijven uit plat opportunisme. May maakt meer U-bochten dan de afvoer van een lavabo. Het kan voor minder verkeren.
Groot-Brittannië is een verdeeld land. Dat heeft het Brexit-referendum tot op het scherp van de snede al duidelijk gemaakt en dat doen deze verkiezingen opnieuw. De Schotten geraken er ook maar niet uit of ze aan de Baxter van Londen willen blijven liggen (zoals Wallonië aan het infuus uit Vlaanderen) of hun eigen schapen willen scheren. De Noord-Ieren willen bij het VK blijven maar willen geen grens met Ierland. Als bewonderaar van de Victoriaanse staatsman Benjamin Disraeli, die in 1847 zijn boek " Sybil, or the two nations" schreef over zijn verdeelde natie, wordt May verondersteld te weten waar ze de Pritt kan halen om de brokken te lijmen, als ze haar overwinningsnederlaag al overleeft. Niet alleen de terroristen hebben lange messen, ook de politici, vooral in de eigen partij.
Jean Marie Dedecker
Volgens Jean-Marie Dedecker zijn de hedendaagse criteria om kansarmoede te definiëren contraproductief en misleidend. 'Mijn generatie heeft twee keer verloren: streng opgevoed en later nog eens zelf als hardvochtig weggezet.'
Rijke mensen hebben de luxe om in het verleden te leven, armen worden gedwongen te overleven in het heden en de middenklasse kijkt angstvallig naar de toekomst.
Met de regelmaat van een metronoom worden we om de oren geslagen met armoedestatistieken. Het gevaarlijk bedrog van de armoedenorm. Armoedecijfers meten de ongelijkheid, niet de armoede. Wie minder dan 60 procent van het mediaan inkomen verdient is arm, dit is 10,3 procent van de Vlaamse bevolking. Als we alle inkomens zouden verdubbelen, is iedereen tweemaal zo rijk, maar dan verdubbelt ook het mediaan inkomen, evenals de armoedegrens. Het percentage armen blijft dus ongewijzigd.
Het percentage armen in Hongarije en Tsjechië is lager dan in Vlaanderen, terwijl ze er moeten rondkomen met veel minder centen, en de levensverwachting er lager is. Een gepensioneerde Hongaar moet het stellen met 280 euro per maand en moet nog zijn eigen rol toiletpapier meenemen als hij gehospitaliseerd wordt. Wie in een Albanees bergdorp een muilezel in zijn achterkeuken heeft staan behoort tot de elite.
Toch hebben we het nog nooit zo goed gehad. Volgens Our World in data leefde in 1820 zo'n 95 procent van de wereldbevolking in extreme armoede, in 1990 nog 37 procent en vandaag nog 9,5 procent. Hun aantal vermindert met 130.000 mensen per dag. Van alle pasgeborenen overleeft 96 procent nu de eerste vijf levensjaren. 200 jaar geleden haalde één op de 2,5 kinderen zelfs zijn vijfde verjaardag niet. Tegenover 10 procent in 1820 en 56 procent in 1980 kan vandaag 85 procent van de wereldbevolking lezen en schrijven, ofwel 6,2 miljard mensen. Als kennis rijkdom is dan zijn we er met reuzenschreden op vooruitgegaan.
Kwetsbare kinderen met iPhones
'Negentig procent van onze leerlingen is kansarm. En het worden er steeds meer' zegt de directie van het Stedelijk Lyceum in Antwerpen. Volgens het onderwijsrapport van de krant De Morgen zouden 170.339 leerlingen van de 434.603 in het secundair onderwijs kansarm zijn. Dit is vier op de tien.
Onder de hedendaagse armoedenormen was elke klas in mijn collegetijd een verzameling paupers.
De gehanteerde normen om tot die verbijsterende cijfers te komen zijn echter even verbazingwekkend: leerlingen die thuisloos zijn, die een schooltoelage ontvangen of een moeder hebben die lager opgeleid is. Met deze maatstaven waren alle klassen in mijn collegetijd een verzameling paupers. Mijn moeder was de kloek van een groot gezin en keek meer in de wastobbe dan in de krant, laat staan in een schoolboek. Een heilige vrouw die zichzelf wegcijferde voor de zeven seigneurs voortgesproten uit haar schoot, merrie voor vader 's nachts en trekpaard overdag. Kansarme tiener in de oorlogsjaren maar met meer kennis van financiën dan onze ministers van begroting.
We hadden geen iPhone zoals alle 'kwetsbare kinderen' vandaag, en onze merkkledij beperkte zich tot het gamma van de dorpsboetiek 'In de schaar, bij Solange & Isidoor', een stofjas, een korte broek (een lange broek was voor feest- en zondagen om de slijtage van de knieën te vermijden), een trui met herstelde mouwen omdat we die ook gebruikten als neusdoek, bottines in de winter en 'zeesluffers' in de zomer. Op ons twaalfde werden we jobstudent. In juli en augustus aan de vaat bij de bakker en de beenhouwer voor 1.500 Bfr. (38 euro) per maand om onze eerste fiets te kopen om naar school te pendelen. We kregen een studiebeurs, we deden 'ons best' op school en vader was alleenverdiener. We voelden ons rijk en hadden een volle boterhamtrommel.
Statistische verbanden worden ten onrechte opgevat als oorzakelijke relaties.
Armoedecriteria zijn misleidend
Statistische verbanden worden ten onrechte opgevat als oorzakelijke relaties. Maatstaven zoals het onderwijsniveau van de moeder of het krijgen van een schooltoelage aanhalen als criterium voor het definiëren van armoede zijn contraproductief en misleidend. Het getuigt van sociologisch determinisme om tot het valse statistisch besluit te komen dat 4 op de 10 van onze middelbare studenten kansarm zijn.
Armoede daarentegen is wat ex-wereldkampioen zwaargewichtbokser Mike Tyson beschrijft in zijn grimmige memoires 'Niets dan de waarheid': 'We gingen van gewoon arm naar heel erg fucking arm. Uiteindelijk woonden we in onbewoonbaar verklaarde huizen zonder verwarming, water, en soms ook zonder elektriciteit. 's Winters sliepen we met z'n vieren in één bed om warm te blijven. We gingen naar school, ontbeten daar, om daarna de bus of metro te nemen om tijdens schooltijd in te breken. Ik had geen idee hoe je Adidas moest schrijven, maar ik wist perfect welk gevoel het merk me gaf.'
We houden niet op met het invoeren van mensen uit de derde wereld die hier een vierde wereld creëren.
Grootste herverdeling ter wereld
Hoewel onze taalcursussen gratis zijn, is gebrek aan kennis van het Nederlands één van de voornaamste oorzaken van de sociale en de leerachterstand. Toch houden we niet op met het invoeren van mensen uit de derde wereld die hier een vierde wereld creëren. Het idee dat het niet het bewustzijn van mensen is dat hun toestand bepaalt maar dat, integendeel, hun sociale toestand hun bewustzijn bepaalt is ook misleidend. Was dat waar, dan zouden mensen nog in holen leven.
We leven echter in één van de meest herverdelende maatschappijen ter wereld. Van ons wereldrecord aan overheidsbeslag, zo'n 54 procent van ons inkomen, wordt 95 procent besteed aan herverdeling. Vandaag zijn de individuele vrijheid en kansen objectief gezien groter dan ooit tevoren. Er staan legioenen helpers, zorgverleners, welzijnswerkers, en therapeuten klaar van wie het inkomen en de carrière staan of vallen met het veronderstelde onvermogen van grote aantallen mensen om voor zichzelf te zorgen of zich redelijk te gedragen.
We krijgen kinderbijslag als extra loon voor de opvoeding, en een studietoelage om onze kennis te vergroten. Wie die kansen niet wil grijpen hoeft niet aan de klaagmuur te gaan staan, maar moet zijn verantwoordelijk nemen.
Misschien word ik te oud om het nog te begrijpen. Het gevoel overvalt me dat we twee keer verloren hebben. We kregen een strenge opvoeding. Later werden we dan zelf ouder en moesten we ineens begrip opbrengen: als we nu eens kritisch zijn moeten we er ook nog therapie bij geven of we worden als hardvochtig weggezet.
Jean Marie Dedecker
Jean-Marie Dedecker over de aanslag in Manchester: 'Ik heb genoeg van deradicaliseringsriedels over teruggekeerde oorlogsmisdadigers en religieuze koppensnellers.'
De westerse wereld wordt met de regelmaat van de klok het slachtoffer van islamitisch geïnspireerd terrorisme. Dit jaar al voor de zoveelste keer.
Toch hebben onze leiders meer last van populismofobie dan van islamofobie. Ze vragen zich af waar die radeloze woede onder onze bevolking vandaan komt. Er is steeds meer energie nodig om de werkelijkheid weg te drukken.
We gaan op bedevaart naar Saoedi-Arabië om onze wapens te mogen slijten aan salafistische petroleumboeren die onze beschaving en ons waardenpatroon haten. We gedragen ons er als onderdanige witte kaffers die respect moeten veinzen voor vrome fanatiekelingen die vrouwen stenigen als ze overspel plegen of roede doen lopen als ze knipogen naar de kamelenhoeder. We sluiten zo ons moreel kompas voor lui die journalisten geselen, homo's kruisigen, dieven de handen afhakken en geloofsafvalligen publiek onthoofden op het dorpsplein.
De Amerikaanse president Donald Trump ging er afgelopen week voor 380 miljard dollar oorlogstuig slijten aan de financiers van het soennitisch wahabisme. America First. De sabeldans van een narcistische windhaan die nu zelf de kruisvaders tegen onze beschaving gaat bewapenen.
Trump doet het nog openlijk als een nukkig kind, onze Waalse PS-ers verkopen daarentegen het wapenarsenaal van FN Herstal met een lafhartig sausje.
Het wahabisme, een bikkelharde salafistische vorm van de islam, wordt door de Saoedi's geëxporteerd en door verbitterde, agressieve en haatdragende extremisten beleden, tot in Molenbeek toe. IS en Al Qaida zijn gezelligheidsverenigingen van die terroristische doctrine.
In de islamitische wereld staan de soennieten en de sjiieten elkaar al 1400 jaar naar het leven. Trump kiest nu partij voor de soennieten tegen het sjiitische Iran. Een explosieve cocktail.
De westerse leiders keken lafhartig weg onder de mom van de Arabische Lente.
Falen is eenvoudiger te verdragen als je er iemand anders de schuld van kan geven. De Amerikaanse invasie in Irak zorgde ervoor dat Saddam Hoesseins soldaten zich aansloten bij IS. Qatar en Saoedi-Arabië financierden de opstand van de soennieten in Syrië met een ongekend wrede burgeroorlog tot gevolg, en een vluchtelingenstroom die Europa ontregelde. Libië verzandde in stammenoorlogen en koesterde monsters als Salman Abedi uit Manchester.
De westerse leiders keken lafhartig weg onder de mom van de Arabische Lente alsof het een experiment was om de democratie in te voeren in landen waar burgers nog nooit een les in staatkunde hadden gekregen, en waar iedere vezel van de cultuur kijkt naar fysieke en religieuze macht. Het ontplofte in ons gezicht. Van een Arabische Lente naar een islamitische winter.
Alle religieuze psychopaten komen uit een gemeenschap van gelijkgezinden, en alle aanslagen zijn aangestuurd door een perverse duivelse ideologie van godsdienstfanatisme en dogmatische haat. Onze moskeeën zijn broeihaarden van vervreemding volgens jihadi-expert Montasser AlDe'emeh
. Vijfenveertig procent van de Nederlandse moslims van Turkse en Marokkaanse komaf is 'fundamentalistisch' volgens Ruud Koopmans, hoogleraar sociologie en migratie-onderzoek in Berlijn. Minstens vijftig miljoen moslims wereldwijd zijn volgens Koopmans bereid geweld te accepteren - ook tegen burgers - om de islam te verdedigen. 'Vrijheid van religie voor de islam mondt vroeg of laat uit in sharia en Jihad. Dat is nog nooit in de geschiedenis anders geweest, dus maak ik mij daar bijzonder veel zorgen over.' Aldus de Franse jurist Jean-Louis Harouel in zijn boek Les droits de l'homme contre le peuple.
Onder de miljoenen moslims die hun land ontvluchtten naar Europa bevinden zich volgens mij een pak mensen die eenmaal op het oude continent alles willen doen om het systeem dat ze ontvlucht zijn in Europa in te planten.Groot-Brittannië is vandaag een mekka van tolerantie. In Bristol vond vorig jaar op Saint George's Dayofficiële festiviteitplaats. Volgens de bestuurders worden er in Bristol wel '91 verschillende talen gesproken en zou het erg moeilijk zijn om officiële festiviteiten voor iedereen te organiseren.'In de hoofdstad Londen vinden we gesluierde politieagenten. Datzelfde Londen leverde de wereld onder andere Jihadi John, alias Mohammed Emwazi, de beul van IS.
Laten we even terug in de tijd gaan. Op 7 juli 2005 vielen er 52 doden bij aanslagen op de Londense metro en een dubbeldekbus. Op 22 mei 2013 werd soldaat Lee Rigby op straat afgeslacht met een kapmes. Op 22 maart werden er vijf onschuldige wandelaars van Westminster Bridge gereden. In Manchester werden er nu op monsterlijke wijze 23 jongeren vermoord en een veelvoud verminkt voor het leven.
De Mancunians zijn nochtans wat gewoon.
Levenslustige bakvissen die nog op de drempel stonden van hun volwassenheid. Een optreden van de Amerikaanse zangeres Ariana Grande is een veredeld schoolfeest voor tienermeisjes en hun chaperonnerende moeders. Op de uitgestorven tonen van One Last Time werd de achtjarige Saffie-Rose Roussos opgeblazen door een religiegek.
De Mancunians (inwoners van Manchester, nvdr.)zijn nochtans wat gewoon. Op 15 juni 1996 werd Arndale opgeblazen met de sterkste bom sedert WO II. Er vielen geen dodelijke slachtoffers. De terroristen van het IRA hadden de bevolking vooraf gewaarschuwd. Het monsterlijke kent nu religieuze gradaties.
Ik hoef geen stille tochten meer of kaarsjesprocessies, geen jeukwoorden en geen krabgedrag. Geen collectief tranendal of emotioneel exhibitionisme van gezagsdragers die over elkaar tuimelen op de treurbuis. Geen vlaggen halfstok en geen rookmachine met volzinnen zoals 'wij laten onze godsdienst door niemand kapen' of 'laat de terroristen niet winnen'.Ik hoef geen stille tochten meer of kaarsjesprocessies, geen jeukwoorden en geen krabgedrag. Geen collectief tranendal of emotioneel exhibitionisme van gezagsdragers die over elkaar tuimelen op de treurbuis. Geen vlaggen halfstok en geen rookmachine met volzinnen zoals 'wij laten onze godsdienst door niemand kapen' of 'laat de terroristen niet winnen'.
Ik heb genoeg van deradicaliseringsriedels over teruggekeerde oorlogsmisdadigers en religieuze koppensnellers. In het goddeloze Albanië worden ze minimaal vijftien jaar opgesloten. Hier krijgen ze een ontluizingsperiode, een reclasseringsambtenaar en een welzijnsknuffelaar. Ik walg van laffe suïcidale massamoordenaars.
'They are monsters, not moslims', zei de Britse toenmalige premier David Cameron in 2014 nog. 'Het zijn monsters én moslims', antwoordt de Iraanse vluchteling en professor Afshin Ellian op het wegkijkgedrag van de gewezen Britse premier op de blog van Elsevier.
Islam is voor mij een religie die uit verscheidene stukken bestaat. En het stuk dat onze beschaving naar het leven staat is verwerpelijk. De haat tegen het westen die als wraak gepredikt wordt door religiegekken - voor sommigen een stuk van hun islam - omdat ze zelf de losers van de beschaving zijn, is levensbedreigend voor onze samenleving. Dit stuk moet weggesneden en verboden worden.
Ik ben woedend en het gaat niet meer over. Ik voel me radicaliseren.
Jean Marie Dedecker
|
|
|
