Politieke conférence Brugge

Terwijl onze kinderen brossen voor bossen passeren groene graaiers nog eens langs de kassa

 

Electrawinds-oprichter Luc Desender kreeg zopas van de Vlaamse Overheid 1,25 miljoen euro subsidie voor een Oostends afvalproject. En dit terwijl diezelfde Vlaamse Overheid zo'n 500.000 euro subsidiegeld terugeist van Electrawinds. 'We worden geregeerd door idioten', schrijft Jean-Marie Dedecker.

Onlangs werden bij de Brusselse justitie de cadeautjes kwistig uitgedeeld. Rechter Francine De Tandt werd na acht jaar 'diepgaand onderzoek' van corruptie vrijgesproken. Graaf Maurice Lippens en zijn derivatencowboys gingen na tien jaar vrijuit in de Fortis-zaak. Al is het wettelijk in orde, dan is het wettelijke niet in orde.

Net zoals de casinokapitalisten van Dexia, de Gemeentelijke Holding en Arco werden de grootste bankrovers uit onze geschiedenis niet vervolgd voor het tillen van de bevolking voor miljarden euro's. Door onze klassenjustitie en medeplichtige politici gaan fraudeurs en witteboordencriminelen meestal vrijuit. Hun strafzaken verjaren of worden met een minnelijke schikking afgekocht. Hun strafblad blijft dan blanco en ze kunnen in krijtstrepenpak hun rooftochten verder zetten.

Het kan nog driester. Sommige graaiers worden ook nog eens beloond met nieuw gemeenschapsgeld. Luc Desender, voormalig topman van het failliete Electrawinds SE, kreeg zopas 1,25 miljoen euro subsidie van de Vlaamse Overheid voor zijn vennootschap RenaSci Recycling, een afvalverwerkingsfabriek in Oostende.

Aan schizofrenie geen gebrek bij onze Vlaamse regenten. Op Lernout & Hauspie na is er in Vlaanderen geen enkel onderneming te vinden die de belastingbetaler met subsidies zo zwaar getild heeft als Electrawinds. In vergelijking met Luc Desender is Jeroen Piqueur van Optima Bank een koorknaap.

Theo Francken had het moeten weten: vertrouwen is goed, controle is beter

 

'Het is bijltjesdag en Franckens voorkeursbeleid voor vervolgde christenen moet er alsnog aan geloven. Uit elk schuttersputje wordt geschoten', schrijft Jean-Marie Dedecker.

Theo Francken staat in het oog van de storm. Het tragische verhaal met de humanitaire visa door een te groot vertrouwen in bepaalde mensen, zoals zijn criminele partijgenoot Melikan Kucam, breekt hem zuur op. Hij had beter moeten weten. Seneca wist het al: 'Iedereen vertrouwen en niemand vertrouwen is allebei verkeerd. Het eerste is een eerbiedwaardige fout. Het tweede is veiliger.' As je geschoren wordt moet je stil zitten, want ieder woord dat je dan zegt, ligt op een bananenschil, en elke datum die je nog maar mompelt wordt met een chronometer nagetrokken. Er wordt traditioneel verondersteld dat je partijgenoten dan de kolen uit het vuur halen, maar op de N-VA-banken was het oorverdovend stil toen Francken in het Parlement geroosterd werd.

In de Kamer is er geen meerderheid meer maar ook geen minderheid. Iedereen is in oppositie en op profileringsmissie voor de komende verkiezingen. Dan is de jacht op een kwetsbaar lid open, en geldt de dynamiek van een haaientank. Wie bloedt wordt vrolijk aan stukken gescheurd uit intens genoegen om de prooi te zien spartelen. Barbertje moet hangen, schuldig aan eigenwaan en uitdagend twittergedrag.

Er waren nochtans elementen genoeg om mits wat politiek geheugen aan te tonen dat de pot verweet dat de ketel zwart ziet. Toen CD&V-er Mark Eyskens minister van Buitenlandse Zaken was, gaf hij een visum aan de Palestijnse terrorist Walid Khaled. Hij bleef doodgemoedereerd op post met de historische woorden dat dit enkel in een 'apenland' als België mogelijk was.

Ik weiger mee te lopen in de stoet van drammerige alarmisten die het einde van de wereld voorspellen

 

'Klimaat is volgens mij een religie geworden, met haar eigen hoogmissen, zondebesef, aflaten, boetedoening en processies door de straten', vindt Jean-Marie Dedecker.

Het verheugt me dat Dirk Draulans na vier jaar en een tweehonderdtal publicaties van mij online bij Knack eindelijk zijn licht laat schijnen op een paar van mijn schrijfsels. Ik ben er mij terdege van bewust dat mijn wetenschappelijke vorming niet opweegt tegen zijn universele eruditie als biologische inktkoelie, maar enige nuance is hier toch op zijn plaats in verband met de volgens mij gratuite beschuldigingen in het opiniestuk 'Het zou het klimaat helpen mocht Jean-Marie Dedecker zijn oogkleppen afnemen'.

In tegenstelling tot wat geschreven wordt, hoeft niemand zich zorgen te maken over Middelkerke. Wij zijn de enige gemeente die haar zeedijk een stukje zal opbreken om er een duinengordel aan te leggen. (Jawel, een natuurlijke dam tegen de fictieve '1000-jarige storm'). Vroeger lag ons tochtgat aan de Noordzee zelfs op een schiereiland midden in het zeewater, vandaar de naam, met aan de oostzijde Oostende en aan de andere kant Westende. In onze deelgemeente Mannekensvere stak men over naar het vasteland. (Dat zie je ook aan de etymologie van het woord).

Zelf woon ik in een stulpje dat er al stond in 1720, gebouwd langs een kanaal dat in 1640 met 800 schoppen uitgegraven werd. Volgens de annalen stonden de vorige bewoners van mijn nederig polderdoeninkje nooit met hun voeten in het water. Er is een tijd geweest dat je van hieruit te voet naar Engeland kon. Toen de Romeinen hier de plak zwaaiden was het even warm als nu. Duizend jaar later was het gemiddeld enkele graden warmer, schrijft de Nederlandse geoloog Salomon Krooneberg in zijn lezenswaardig boek Spiegelzee.

'In de twee jaren na de Guldensporenslag van 1302 liep men "droogvoets" door de Seine, de Loire, de Rijn en de Donau', staat in de Vlaamse Kronieken. In zijn boek De opstand van de Natuur schrijft Philipp Blom dat tussen 1570 en 1650 de temperatuur dan weer zo drastisch daalde dat de rivieren dichtvroren en er zelfs ijs dreef op de zee. In 1594 was zelfs de haven van Marseille dichtgevroren.

Er reden geen hoestbuien op vier wielen, en fabrieksschouwen spoten geen CO₂ in lucht. Vandaar mijn empirische scepsis over de schuldgraad van de mens in het proces van de opwarming of de afkoeling van de aarde. Onze planeet warmt al vier miljard jaar op en koelt al even lang af, zonder dat de mens er de thermostaat van in zijn hand hield.

Als ex-mei 68'er vind ik het hartverwarmend om een meute muitende jongeren door de straten te zien dwalen als een spontane uiting van burgerlijke ongehoorzaamheid en politiek bewustzijn. Mijn libertair hart fluistert op zo'n moment dat puberende tieners wel mogen spijbelen, want elk heeft recht op zijn eigen domheid, maar dit strookt niet met mijn pedagogische visie. De school, en zeker de universiteiten, zouden een vrijplaats moeten zijn voor kritische geesten, maar wat het klimaatdebat betreft lijken ze volgens mij meer op een indoctrinatieplaats van een pensée unique: de aarde warmt op en dat is enkel de schuld van de mens.

Wie in dit dogma ook maar de minste nuance aanbrengt is minstens een rechtse populist of wordt gestigmatiseerd als een klimaatnegationist. Dit woord, dat een connotatie oproept met het fascistisch verleden, is niet toevallig gekozen door de discipelen van de klimaatkerk. Klimaat is volgens mij een religie geworden, met haar eigen hoogmissen, zondebesef, aflaten, boetedoening en processies door de straten. Het is immers de bedoeling van elk geloof om argeloze jongeren te indoctrineren tot willoze gelovigen. Elke dissidente stem wordt met religieuze hardnekkigheid bestreden en de afvallige wordt als ketter gebrandmerkt.

Ik krijg de indruk dat we nu als klimaatzondaar diep het hoofd moeten buigen voor het ongeboren nageslacht. De heks was in de middeleeuwen de zondebok, verantwoordelijk voor misoogsten, stormen en hongersnoden. Vandaag is CO₂ de zondebok, een broeikasgas dat amper 0,04% van de atmosfeer uitmaakt en dat de levensadem is van ons plantenrijk. De planten deden hun intrede op onze planeet toen het CO₂-gehalte tal van keren hoger was dan vandaag. We moeten nu onze onmetelijke schuld tegenover de natuur aflossen door uitbanning van de CO₂, anders straft de natuur ons met verschrikkelijke rampen, van verdorring tot de zondvloed. De grafiek van een reconstructie van de temperatuur op aarde van het afgelopen millennium, de zogenoemde 'hockeystick van Mann', is de hakbijl van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC), en krijgt volgens mij de allure van de Heksenkamer van de inquisiteur Heinrich Kamer. En de pretletterbrigade zwaait er dreigend mee in het rond.

Ik ben opgegroeid met de onheilstijdingen dat de bossen zouden verdwijnen door de zure regen, en dat er een nieuwe ijstijd op komst was, een Global Cooling. In SuperFreakonomicsvan Steven D. Levitt en Stephen J. Dubner worden zelfs plannen van toen beschreven om het ijs op de Noordpool te laten smelten door het met zwart roet te bedekken. Klimatologen zoals Schreiber van de IPCC-rapporten schreven in 1971 dat er een toename van de CO₂ zou moeten zijn met 800% (jawel!) om de temperatuur op aarde met 2 graden te doen toenemen. National Geographic, en International Wildlife waarschuwden tegen hongersnoden, klimaatvluchtelingen voor de koude en het ineenstorten van de economie.

De Club van Rome voorspelde in 1972 grenzen aan de groei want binnen dertig jaar zouden zowat alle delfstoffen zoals koper, olie, steenkool... opgebruikt zijn. We leven ondertussen al twintig jaar in blessuretijd en geen van al deze voorspellingen zijn uitgekomen. In plaats van onze jeugd op te voeden tot tobbers vol schuldgevoel zouden we ze beter kritisch leren nadenken over op speculaties berustende theorieën en op computeralgoritmes gebaseerde prognoses. Zonder debat is wetenschap propaganda.

Zouden we onze scholieren niet beter leren dat er twee soorten lui zijn die zich klimaatwetenschappers noemen. De echte klimaatonderzoekers die metingen doen in de atmosfeer om de daar optredende processen te onderzoeken. En de klimaatmodelleerders die modellen maken door er de aanname in te stoppen dat door CO₂ de temperatuur toeneemt, en daarmee voorspellen dat in de toekomst de temperatuur zal toenemen.

Dan kunnen we ze misschien ook waarschuwen dat wie vragen stelt over de invloed van wolkenvorming, de Milankovitch-cycli, of over de kosmische effecten als zonne-activiteit op het klimaat, meteen verdacht wordt gemaakt. Maar dat is natuurlijk iets anders dan de focus op zondig gedrag of de scheten van koeien.

Zouden we de studenten ook niet zeggen dat men probeert grote maatschappelijke en economische veranderingen af te dwingen en onze levenswijze tracht te kneden met inferieure technieken zoals windmolens, zonnepanelen en biomassa, en dit met een voor mij planeconomisch, welvaartsvernietigend en duizenden miljarden euro's verslindend doel? Zou je aan die koters ook niet bekennen dat ze straks bij kaarslicht zullen moeten studeren als de CO₂-vrije kerncentrales het licht uitdoen, en dat de elektriciteitsfactuur van hun ouders een belastingbrief is dankzij de overgesubsidieerde duurzame energie?

Zou je durven meedelen dat hun idolen Bill Gates, Jeffrey Sachs en gewezen Greenpeace-voormannen zoals James en Patrick Moore pleiten voor kernenergie, en dat ze dankzij het zogezegd zondig gedrag van hun ouders tot de meest bevoorrechte en welvarende elite behoren die de geschiedenis heeft voortgebracht?

Niettegenstaande de wat men noemt wetenschappelijke consensus, zijn er ook wetenschappers, waaronder Nobelprijswinnaars, die zich vragen stellen bij alles wat beweerd wordt in de AGW-hypothese, de Anthropogenic Global Warming of de catastrofale gevolgen van de door de mens veroorzaakte opwarming. In illo tempore was er ooit wetenschappelijke eensgezindheid dat de aarde plat was en de zon rond de aarde draaide. De eerste die het omgekeerde beweerde eindigde op de brandstapel. Een andere, Galileo Galilei, kreeg van de inquisitie levenslang huisarrest en moest zijn theorie afzweren.

Ik hou van duurzame energie en zuivere lucht, daarom woon ik aan zee. Ik geloof zelfs dat de aarde opwarmt en dat al wat leeft en groeit invloed heeft op het klimaat. Maar ik weiger mee te lopen in de stoet van drammerige alarmisten die hijgerig het einde van de wereld voorspellen. Als volksverlakkerij een pandemie geworden is zoals beweerd wordt, dan zou Dirk Draulans zijn pen beter af en toe eens neerleggen in plaats van ze in vitriool te doppen. Met gratuite beweringen verkoop je enkel gebakken lucht.

Ik houd me aan de wijze woorden van Albert Einstein: 'Duizend experimenten kunnen onvoldoende zijn om mijn gelijk aan te tonen, maar één experiment kan voldoende zijn om mijn ongelijk aan te tonen.' Misschien draag ik oogkleppen, maar dat is nog altijd beter dan selectieve blindheid.

Sans Rancune,

Jean Marie Dedecker

Vonnis over IS-kinderen is bewijs dat sceptici van het Marrakeschpact gelijk hebben

 

Jean-Marie Dedecker laakt de Brusselse kortgedingrechter die besliste dat zes kinderen van IS-strijdsters en hun moeders naar België gerepatrieerd moeten worden. 'Rechters leggen hun eigen maatschappijbeeld en politieke overtuiging op via vonnissen en arresten.'

Even ter herinnering: onderstaand stukje schreef ik in mijn opiniestuk op 3 juni 2018.

'De Hof van Eden in het IS-kalifaat Raqqa is verwoest, en wij zitten met de jihadiperen. Terwijl een religiegek in Luik twee agenten executeert en een onschuldige jongeling lafhartig vermoordt, financiert het gesubsidieerde Child Focus nu onbeschaamd een rechtszaak tegen de Belgische Staat om twee Jihadiweduwen en hun kroost terug te halen naar ons land. In plaats van zichzelf aan te geven voor misdaden tegen de menselijkheid, eten ze liever van de islamitische sharia of van onze rechtstatelijke walletjes al naargelang het hen uitkomt. Beide gesluierde besjes zijn in 2014 op kosten van de gemeenschap als weduwen al een keer teruggehaald uit Syrië. Na hun bevalling vertrokken ze terug en huwden opnieuw islamitische oorlogsmisdadigers als zoontjesfabriek voor het kalifaat. Nu hopen de schoonzusjes Tatiana Wielandt en Bouchra Abouallal via het volgrecht door de repatriëring van hun kroost om hier hun straf te mogen uitzitten in plaats van in het detentiekamp Al-Hol aan de Syrische grens.'

Child Focus ving eerst bot zowel in eerste aanleg als in beroep, maar de hyperventileerders van de mensenrechten gingen op zoek naar een activistische rechter die hen op hun wenken bediende, met een VRT-emoreportage van Rudi Vranckx in de aanslag. Wie zoekt, die vindt. Meer zelfs, alhoewel de repatriëring enkel voor de kinderen en niet voor de moeders gevraagd werd door de eisende partijen, werd ze toch door een rechter in kortgeding opgelegd, met een dwangsom van 5000 euro per dag vertraging er bovenop. Over de terugkeer van kwetsbare dreumesen uit het kalifaat zou je nog een pedagogisch debat kunnen voeren, maar je hoeft op internet toch niet ver te zoeken om gruwelvideo's te zien van die moordende bende, die zelfs haar eigen volk afslacht als ze zich niet strikt aan de regeltjes van Allah houdt.

De Wever kan rustig achteroverleunen en wachten tot Michel achterovervalt

 

'De voortzetting van deze restregering is therapeutische hardnekkigheid met een opgewarmd lijk', schrijft Jean-Marie Dedecker. 'Verkiezingen zijn het enige democratisch en grondwettelijk alternatief.'

Onze premier Charles Michel ging deze week naar Marrakesh 'om aan de juiste kant van de geschiedenis te staan'. Er zwerven duizenden illegalen door de straten van Brussel. De stations zijn er vuil en onveilig. Op onze snelwegen zijn benzinestations respectievelijk routes en vrijplaatsen voor mensensmokkel. We leveren wapens aan de Saoedi's om kinderen af te schieten in Jemen, maar we claimen een plaats aan de juiste kant van de geschiedenis in plaats van voor onze eigen deur te vegen.

De landen waar het grootste deel van de vluchtelingen in Europa van afkomstig zijn, zijn niet bepaald democratische rechtsstaten. Bij de landen van Verenigde Naties die het capitulatiepact van Marrakesh goedkeurden, zijn er ook -in meerdere of mindere mate- dictatoriale, despotische of totalitaire regimes, en hebben lak aan wetten en verdragen, laat staan aan Verklaringen. Letseladvocaten en activistische rechters daarentegen wringen zich in het Westen in juridische bochten om met supranationale dictaten, verklaringen en wetten onze eigen recht- en welvaartstaat uit te hollen.

Van soft law naar hard law, uitgedokterd door anonieme ongekozen kosmopolieten. Hoe zeer de absurde supranationale wetgeving onze welvaartstaat aan het afbreken is, hebben de wereldvreemde plucheklevers van het Europees Parlement afgelopen week met een ontwerpverordening nog maar eens bewezen. Zo zullen de Europese ministers van Werk onderhandelen over het voorstel van het parlement waarin een Roemeense nieuwkomer die hier ook nog maar één dag als werknemer zal ingeschreven zijn bij zijn oom in een Pita-bar, onmiddellijk van een werkloosheidsuitkering zal kunnen genieten. Desnoods een leven lang? Want stempelen kan hier nog onbeperkt in de tijd. De kolder in de kop.

Migratie heeft zich van wetten nooit iets aangetrokken

'Het vluchtelingenvraagstuk is niet alleen een morele opdracht, maar ook een moreel dilemma', schrijft Jean-Marie Dedecker.

De ondertekening van De Verklaring van Marrakesh heeft - zoals elk debat over migratie - weerom een verbaal moddergevecht opgeleverd. Vandalisme met woorden in een arena van hevige emoties en symboolpolitiek. Op het parlementaire canvas was enerzijds de N-VA de boksbal, omdat ze twee jaar lang haar huiswerk niet gemaakt had, en anderzijds de premier omdat hij in september bij de Verenigde Naties voor zijn beurt gesproken had. Het ging niet meer over de inhoud van het capitulatiepact, maar over de kracht van de uppercuts, want hoe meer je bloedt, hoe harder er wordt geklopt.

Voorstanders van het open grenzenbeleid en van de ongebreidelde migratie verschuilen zich achter hun interpretatie dat de tekst van het Global Pact juridisch niet bindend zou zijn. Tegenstanders krijgen (terecht) koudwatervrees bij het lezen van de catechismus vol nieuwe migrantenrechten die via een boterbriefje van 36 pagina's door de strot van de Westerse burger geramd worden. Ik sluit me aan bij bij de Nederlander F.J.B. Bruins. Als oud-diplomaat en voormalig hoofd van de EU-onderhandelingsdelegatie met derdewereldlanden, waarschuwde deze ervaringsdeskundige in de Volkskrant voor het juridisch bindend karakter van die Verklaring.En na dit capitulatieverdrag ligt er nog eentje in New-York in de lade: The Global compact on refugees. Hopelijk zullen onze regenten de tekst vooraf eens lezen, in plaats van peentjes te zweten van verontwaardiging bij de ondertekening ervan. Beter vlug gekeerd dan te laat gedraaid.