Jean-Marie Dedecker heeft opnieuw de pen ter hand genomen en
laat zijn licht schijnen over de Vlaamse formatie. 'De kiezers van N-VA zijn in
het kruis getrapt.'
Iemand vroeg mij waarom mensen zo weinig in politiek
geïnteresseerd zijn. Het antwoord is nochtans simpel: omdat de politiek niet in
de mensen geïnteresseerd is. De Amerikaans-Duitse novellist Charles Bukowski
zei ooit dat het verschil tussen een democratie en een dictatuur er in bestaat
dat je in een democratie eerst stemt en pas daarna de bevelen moet slikken. In
een dictatuur verdoet men zijn tijd en geld niet met het organiseren van een
stembusgang. In onze particratie geldt nu blijkbaar dezelfde stelregel.
Het doet er niet toe wie de verkiezingen van 26 mei gewonnen
heeft en door de bevolking op het schild werd gehesen. De winnaars worden
uitgesloten en de verliezers schurken tegen elkaar aan om de macht te delen en
voort te sudderen in een kabinet van losers. Verkiezingen als
klootjesvolkverlakkerij, een karikatuur van de democratie. De boutade "
Mochten de verkiezingen iets veranderen dan waren ze al lang afgeschaft"
is voor onze generatie van laffe zoetwaterpolitici in een land dat druipt van
de consensusdwang meer dan ooit actueel.
Onze grondwet en de staatshervormingen uit het verleden
hebben geleid tot een staatsstructuur die hervormingen moeilijker maakt dan
revoluties. De politiek heeft echter geen recht op machteloosheid. Ze moet
vuile handen durven maken en het belang van de kiezer voor ogen houden in
plaats van de mening van de politieke inktkoelies, politicologen en
opiniemakers achterna te lopen, en applaus te verwachten van lui die toch nooit
voor hen stemmen.
In de tijd dat de verzuilde traditionele partijen nog
absolute meerderheden behaalden ("rood of geen brood" en "God
ziet u") hielden de mensen hun mond. Nu zeggen ze wat ze denken, en in die
zin is de opkomst van extreemrechts of extreemlinks ook een winstpunt voor de
democratie, hoe ranzig sommige standpunten ook zijn. Lui wier mening nooit
verder komt dan de toogrichel van de voetbalkantine, de klaagtafel in hun
stamcafé of het lulhoekje van hun Facebook, kunnen enkel weerwraak nemen in het
stemhokje en hun gevoel van machteloosheid omzetten in een politieke keuze. Zo
lang men hun stem negeert, wordt hun onvrede niet naar het midden gekanaliseerd
en verliezen de klassieke partijen het speelveld. Zo blijven de brandhaarden
van onvrede aan de flanken woekeren en loopt men de valse profeten van een
verlossende heilsleer na, zowel van extreemrechts (VB) als van extreemlinks
(PVDA-PTB).
Spruitjesgeur
Er kwam geen witte rook uit het regeringsformatieschouwtje
op 12 augustus, maar een walm van roet en spruitjesgeur. Een Zweedse, een
Bourgondische of zelfs een Barcelona-coalitie, het waren allen prozaïsche
termen voor een keuze tussen de pest, de cholera en de Spaanse griep. Het werd
het eerste: Zweden II. Met de SP.A in zee gaan voor een Vlaamse
regeringsvorming met een bonus van een paar zetels was voor Bart De Wever te
chantagegevoelig. Afhankelijk zijn van een chagrijnige en revanchistische Bruno
Tobback is gevaarlijker dan uit een vliegtuig springen zonder valscherm. Dat De
Wever zijn eigen revanchisme voor de CD&V inslikte en met hen over stag
ging, is enkel te verklaren uit mathematisch opportunisme. Elk ballonnetje dat
in het vorige Zweedse kibbelkabinet werd opgelaten, werd nochtans door
ex-minister Kris Peeters al afgeschoten nog voor het opgelaten werd. Hij zat
als een rotzooitrapper op de bagagedrager van de regeringsfiets en trok ook nog
stiekem de remmen dicht. De Wever kreeg een viscerale afkeer van dit
tjevengedrag en moet nu met dichtgeknepen neus in coalitie met de
enerzijds-anderzijdspartij om aan een deftige bestuursmeerderheid te komen.
Dat Open VLD zou meeheulen lag in de lijn der verwachtingen.
Het kakelliberalisme van Gwendolyn Rutten heeft haar partij alleen maar
ideologische windeieren gelegd en uitgeholde machtsuitoefening. Twintig jaar
onafgebroken machtsdeelname werkt verslavend en een auto met chauffeur is niet
zo goed voor het karakter van een mens. Erbij zijn is nog het enige blauwe
adagio dat overblijft, want de Open VLD is verwaterd tot een kiesvereniging en
een graaigenootschap voor haar kopstukken. In de nieuwe Zweedse constructie
wacht voor Gwendolyn een ministerieel uitloopbaantje, evenals voor Bart Somers.
De zelfverklaarde Mechelse superpraeses heeft het koekoeksjong Calvo en zijn
groene partij zo sterk in het zadel gehesen dat hij zelf van het paard gevallen
is, zodat hij nu zelfs een blauwe minderheid heeft in zijn eigen meerderheid.
De vlucht vooruit naar het Martelarenplein ligt nu open.
Angst
Komt uit de Melsenstraat de penetrante geur van nihilistisch
graaien, dan komt uit het N-VA hoofdkwartier aan de Koningstraat de penetrante
geur van angsthazenwinden. In tijden van politieke opwinding is koelbloedigheid
altijd het eerste slachtoffer. De angst om het cordon sanitaire te doorbreken,
nochtans de wens van 86 procent van de N-VA-kiezers, spleet aanvankelijk de
geesten, maar de sirenezang van de macht klinkt er ook luider dan de ruis van
het geweten. De Wever had de bal rustig kunnen terugspelen naar de traditionele
partijen en roepen "los het maar zelf op" in een appelblauwzeegroene
kakelcoalitie. Ze waren met hangende pootjes en blauwe schenen teruggekeerd,
want de N-VA is voor de Vlaamse regeringsvorming incontournable. Het werd echter
een historisch gemiste kans om Van Grieken & Co in het bad te gooien om hen
te leren zwemmen of te verdrinken, om een einde te maken aan een kwarteeuw
zwarte zondagen en om te kijken of er achter het behang van het Vlaams Belang
meer schuil gaat dan een kale muur. We worden jammer genoeg te dikwijls
geregeerd door mensen die te weinig moed hebben om te doen waarvan ze zelf
denken dat het goed is.
Telkens hetzelfde doen en een andere uitkomst verwachten is
de definitie van krankzinnigheid. De N-VA moet er nu op rekenen dat het
langetermijngeheugen van de kiezer kort is. Haar kiesvee werd in het kruis
getrapt en zou haar in 2024 wel eens aan het kruis kunnen nagelen. Na de bocht
van Bart De Wever terug naar zijn Koekenstad, is Jan Jambon wel de geknipte man
om de Vlaamse regering te leiden en zijn startnota is geen vrijblijvend
boterbriefje maar een gedegen nieuwjaarsbrief. De kandidaat minister-president
zei dat hij voor zijn beleid naar boven kijkt...heel waarschijnlijk ook om
vandaaruit wat genade af te smeken. Hopelijk wordt hij geen staatsman, want dat
is een politicus die lang genoeg leeft om zijn mislukkingen te vergeten. Van
deze soort hebben we er al genoeg doorgestuurd naar De Europese praatbarak.
Jean Marie Dedecker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten