‘Wie stemt er straks nog op een partij die de kerktoren terug de zonnewijzer van de wereld wil maken?’, schrijft Jean-Marie Dedecker.
In het Vlaams Parlement is afgelopen week in stilte een nieuw politiek tribunaal opgestart, met als hoofdbeklaagde Wouter Beke. Onder zijn ministerschap werden woonzorgcentra sterfhuizen, getuigden kinderdagverblijven van kindermishandeling, en hij vloekte ook nog in de pedagogische katholieke kerk door het ouderschapsverlof te willen beperken tot de eerste levensjaren van de dreumesen. Na het brokkenparcours van Wouter Beke, die na een historisch verlies als partijvoorzitter al schaamteloos een uitloopbaantje als minister van Welzijn voor zichzelf had opgeëist, zou elk rechtgeaard persoon de eer aan zichzelf houden en de plaat poetsen. Maar Beke niet. Beke moet zich-na de ad hoc coronacommissie-nu ook verantwoorden voor een echte parlementaire onderzoekscommissie.
Dergelijke uitzonderingsrechtbanken dienen in principe om de waarheid met de onderste steen boven te spitten, maar nog nooit in de Belgische geschiedenis leidden deze enquêtecommissies tot het ontslag van een minister, laat staan van een regering. Ik heb zelf aan een drietal van dergelijke parlementaire alibitribunaals deelgenomen. Het is publicitaire bezigheidstherapie voor parlementsleden. De plucheklevers van de meerderheid doen daarin alles om hun ministers uit de wind te zetten.
Men kon er bijvoorbeeld vooraf al gif op innemen dat de recente PFOS-onderzoekscommissie niets zou opleveren. In 2004 trok professor toxicoloog Wim De Coen al aan de alarmbel. Hij vond PFOS-concentraties bij 3M die 47 keer hoger waren dan normaal. Bart Somers (Open VLD) was toen minister-president, en Groen leverde zowel met Ludo Sannen als met Jef Tavernier de ministers van Milieu. De burgemeester van Zwijndrecht was toen eveneens een groene teensletser. Iedereen heeft tonnen ranzige boter op het hoofd.
"CDu0026V: van het volk en voor het (eigen) volk."
Beke is aangeschoten wild, zelfs op zijn eigen kabinet moest hij een buikspreker doorsturen, en na de Kaltstellung van Joke Schauvliege geniet hij enkel nog de steun van Teflon Hilde. Toch moet Wouterke noodgedwongen op post blijven. Niet alleen omdat het laatste Europees exitbaantje van 23.000 euro per maand bezet is door Kris Peeters, maar hij moet als een zichzelf pijnigende flagellant op het huis en de meubels van de christelijke zuil blijven letten. Een miljardenimperium. Alles wat met onze gezondheidszorg te maken heeft, van Kind & Gezin tot het Agentschap Zorg, Gezondheid en Opgroeien, en van de Christelijke Mutualiteiten tot de bejaardenzorg en het psychiatrisch monopolie van “De Broeders van Liefde”… alles gedijt in Vlaanderen historisch onder de paraplu van het eeuwenoude CD&V-bastion. Karine Moykens wordt straks de topvrouw van de megafusie binnen het Vlaamse overheidsdepartement Welzijn dat 6 miljard overheidsgeld zal beheren. Moykens leidde de ministeriële kabinetten van CD&V-coryfeeën Inge Vervotte, Steven Van Ackere, Veerle Heeren en Jo Vandeurzen. Ze slaagde erin om de coronajackpot van tientallen miljoenen euro’s van het Interfederaal Comité voor Testing & Tracing onder de christelijke vriendjes te verdelen. De tracing en het contactonderzoek waren een ramp, en testlabo’s werden overgefinancierd. In de rusthuizen stierven de oudjes als vliegen en van het repressieve preventiebeleid klopte geen moer.
De sloeberinstelling Kind& Gezin is ook het speeltje van een CD&V-topbenoeming op het departement Opgroeien: Katrien Verhegge. Aan de Guimardstraat 1 in Etterbeek huist niet alleen Katholiek Onderwijs Vlaanderen onder leiding van Lieven Boeve, maar ook Zorgnet Icuro, een netwerkorganisatie (ontsproten uit Caritas Catholica) waarbij 775 erkende ziekenhuisorganisaties, zoals tientallen hospitalen en 300 woonzorgcentra aangesloten zijn. Ze stellen samen 130.000 mensen tewerk. De organisatie wordt geleid door Margot Cloet, ex-kabinetschef van CD&V-minister Jo Vandeurzen. Kortom, Beke is zowel de hand- en trekpop als de Schutzengel van de ‘N.V. Katholieke Zelfbediening’.
Vlaanderen wordt in feite bestuurd door machtige zuilorganisaties en een tiental verzelfstandigde agentschappen, elk met hun vast benoemde politiek gekleurde administrateur-generaals. De politici hebben er zoveel bevoegdheden aan afgestaan dat ze machtiger zijn dan de ministers en hun kabinetten zelf. Dat milieuminister Zuhal Demir (N-VA) in de PFOS-saga bijvoorbeeld afgevallen wordt door OVAM, hoeveel heeft in die zaak te maken met het feit dat OVAM geleid wordt door Henny De Baets, die ooit getrouwd was met gewezen SP.A-minister van Leefmilieu Norbert De Batselier, en hoeveel met de inhoud? Het is dus belangrijk een minister te hebben op departementen die een partij als zijn electorale corebusiness beschouwt. Om haar standenorganisaties maximaal te kunnen bedienen claimt de CD&V traditioneel de ministeriële departementen Gezondheidszorg, Landbouw en Onderwijs. Onderwijsminister Ben Weyts (N-VA) mag nog beweren dat de aarde rond de zon draait, zijn stelling zal per definitie bekritiseerd worden door Lieven Boeve, baas van de katholieke scholenkoepel. De Guimardstraat hielp bijvoorbeeld ook mee om de nieuwe eindtermen vast te leggen, maar eenmaal gepubliceerd gaf het iedereen een buis. Masochisme en judasstreken zijn ook christelijke deugden.
De Christelijke Volkspartij, van CVP tot CD&V, is van oudsher een standenpartij: de middenstand, de boeren en de werklieden. Elk met hun eigen zuil en een kluwen van belangenorganisaties als de Boerenbond , Unizo, Beweging.net, ACV, Vrouw & Maatschappij, Fema, Okra… ze liggen allen samen met honderden katholiek-ideologische vzw’s aan de gulle subsidie-uier van de overheid. Als de grond te heet werd onder hun voeten of de oogst frauduleus verbrand, veranderden ze van naam. Zo werd het ACW herdoopt in Beweging.net nadat de ARCO-oplichtersbende haar 800.000 spaarders had beroofd en nooit vergoed. Advocate Annelies Verlinden verdedigde die struikroverstop van het Algemeen Christelijk Werknemersverbond nog tot in Straatsburg, maar de coöperanten werden afgedreigd en met een kluitje in het riet gestuurd. Het geknakte riet kun je nu niet meer breken. Annelies stond nooit op een kieslijst maar werd voor bewezen vazalliteit bekroond met de federale ministerpost van Binnenlandse Zaken. Voor dergelijke carrièreswitch helpt het ook om tot de intieme kring van partijvoorzitter Joachim Coens te behoren.
Tot op vandaag worden de kandidaten op de CD&V-verkiezingslijsten nog altijd volgens de standenregel van de drie zuilen aangeduid, van het parlement tot de gemeenten. De eerste taak van de verkozenen is die zuilen te beschermen en te voeden met het manna van de overheid. Bij de CD&V is niets eenduidig, alles heeft een dubbele bodem en staat in teken van het bestendigen van de macht en de geldstromen. Enerzijds, anderzijds. De zuil primeert en gewetensnood is voor anderen, zolang het winkeltje maar draait. Ideologische en ethische leegloop richting de afgrond. Paleisrevoltes worden nu zelfs in de kranten uitgevochten. Het christelijk huis is uitgewoond, maar de macht is gebeiteld in geboden en in stenen tafels. Niemand raakt bijvoorbeeld aan de kerk en haar “fabrieken”, rijke vastgoedvennootschappen met alle lasten en kosten voor de belastingbetaler en de lusten voor de curie. Zelfs aan het salaris van een betrapte Brugse pedo-bisschop mag niet getornd worden. God ziet u. Wie tegen een soutane plast krijgt de spatten in zijn gezicht.
Coens gelooft nu nog in de wederopstanding na het lijden. Het zouden wel eens vijgen na Pasen kunnen worden. Wie stemt er straks nog op een partij die de kerktoren terug de zonnewijzer van de wereld wil maken? Wie gelooft die mensen nog?
