|
Het past niet de kroon te ontbloten of het “colloque singulier“ te doorbreken. Maar aangezien respectabele media geheime gesprekken met ons staatshoofd Koning Albert II zomaar in de ether gegooid hebben, neem ik de diplomatieke vrijheid om een koninklijk “fait divers” aan te vinken. Het was juni 2007. Op audiëntie bij de monarch vroeg hij waarom ik de adel wilde afschaffen, evenals het koningschap. Ik antwoorde hem dat in de Middeleeuwen de erfelijkheid van de kroon misschien nuttig geweest was omdat de clans bij het overlijden van de koning elkaars hersenen insloegen in de strijd voor de opvolging, maar dat er vandaag democratische verkiezingen bestaan om dergelijke bloederige opvolgingsdrama’s te voorkomen. Bij de adellijke beslommeringen uitte Albert tot mijn verbazing zijn spijt. Het betrof Albert Frère. Hij had de man op voorspraak van de Parti Socialiste en vooral Willy Claes in de adelstand verheven. Als dank had de nieuwe baron de Belgische Industriële kroonjuwelen aan Frankrijk verkocht, van Tractebel en Petrofina tot Electrabel.
Even het geheugen opfrissen. De patrimoniumopbouw van de Karolingse dollarmiljardair Albert Frère vertoont veel gelijkenissen met dat van de Russische oligarchen. Alleen was die hold-up op de Belgische schatkist beschaafder en beter verpakt. Dankzij de socialistische minister van Economische Zaken Willy Claes, de Waalse socialist André Cools en de toenmalige premier Paul Vanden Boeynants nam de staat in 1970 de waardeloze staatsaandelen over van de holdings Frère-Bourgeois (Hainaut-Sambre) en Generale Maatschappij (Cockerill). De zaak was georchestreerd door banken uit dezelfde holdings (BBL en Generale Bank) die zware kredieten hadden openstaan in samenspraak met de FGTB, de vakbond van de Luikse metallo’s. Big Labour en Big Money. In plaats van failliet te gaan werd Albert op slag schatrijk. Frère Bourgeois Commerciale (FBC) kreeg van de Belgische
belastingbetaler 735 miljoen frank voor de verkoop van 49 procent van zijn waardeloze aandelen, een monopolie van 30 jaar op de verkoop van Waals staal en werd blijvend gefinancierd met staatswaarborg. Il faut le faire. In 1983 volgde nog 925 miljoen voor de overige 51 procent van FBC. Albert Frère stak zijn centen in zijn holdings Pargesa en GBL en de rest is geschiedenis. Onze fenomenale staatsschuld is vooral ontstaan door de financiering van de staalsector in de jaren zeventig, om het Franstalige establishment te redden en de vakbonden te kalmeren. Baron Albert Frère is ook de ultieme Belgische aandeelhouder in de politieke netwerken van Electrabel.
Vandaag is er een Franse industrieel, Bernard Arnault – niet zomaar een keuterboer maar de rijkste hereboer van Europa – die hier fiscaal asiel vraagt en zelfs genaturaliseerd onderdaan van ons koninkrijk wil worden. Meer nog: hij brengt zijn fortuin en vennootschappen onder in Ukkel, onderworpen aan de belastingregels van onze tollenaars. Dus het omgekeerde van baron Albert Frère. Hij wil de schatkist vullen ipv ze te plunderen. Er zijn al 350.000 zuiderburen gevlucht naar Londen en in Ukkel wonen meer Fransen dan Vlamingen. Alleen zijn ze niet zo beroemd als Bernard Arnault en Gérard Depardieu. Obelix betaalde al 145 miljoen euro belastingen in zijn acteursbestaan, geeft werk aan een hofhouding van 80 personen en houdt amper 15% over op zijn arbeidsinkomen. Je zou voor minder de biezen nemen voor de fiscale plunderaars. Maar Gérard en Bernard zijn hier niet welkom. De socialisten houden niet van fiscale vluchtelingen die uit een socialistisch land komen want het is een blamage voor de heilstaat van kameraad Hollande.
De laatste 20 jaar werd door een links laks beleid onze nationaliteit in de etalage aan soldenprijzen verkwanseld. Tussen 2000 en vandaag werden zo’n 600.000 mensen genaturaliseerd door de volgmigratie van kinderen, ouders en grootouders en door twee generaal pardons. Wie een boterbriefje kon voorleggen van drie jaar verblijf, ook al was het in de gevangenis, werd automatisch onderdaan van ons Koninkrijk. De meesten zijn laaggeschoolden en kinderen, één derde heeft nooit gewerkt en houdt zijn hand omhoog in de bijstand. We hebben de derde wereld ingevoerd en hier een vierde wereld gecreëerd. Als links geen kiespubliek meer heeft dan voert ze het in. De kans is moleculair klein dat Bernard en Gerard hier bij het OCMW zullen aankloppen, maar de mieren zijn jaloers op de krekels. Afgunst is een machtig populistisch wapen. We naturaliseren voetballers, basketballers, skiërs en dito volleyballers op een paar maanden tijd. Bovendien genieten voetbal-baskethuurlingen van een gunstig fiscaal systeem en hangen de anderen aan het subsidie-infuus.
Le ridicule ne tue pas.
Welkom Gerard, Bernard en co
Jean Marie Dedecker
De Raad voor Verkiezingsbetwistingen heeft de klachten over de verkiezingsuitslag in Middelkerke onontvankelijk en ongegrond verklaard. Jean-Marie Dedecker reageert ontgoocheld en trekt naar de Raad van State. ‘In Kinshasa verlopen de verkiezingen correcter', zegt hij.
De Raad voor Verkiezingsbetwistingen heeft zich uitgesproken over de klacht van N-VA, iemand van Open VLD en van Lijst Dedecker. De eerste twee klachten zijn onontvankelijk verklaard, de klacht van Jean-Marie Dedecker ongegrond.
Volgens Dedecker was er in één stembureau sprake van onverzegelde stembussen en niet-afgestempelde stembiljetten en daarom trekt hij nu naar de Raad van State. ‘We willen dat het dossier juridisch benaderd wordt. De Raad voor Verkiezingsbetwistingen is een politieke samenstelling, dus ik ben niet verrast door de uitspraak', zegt Dedecker.
Hij heeft acht dagen de tijd om klacht in te dienen bij de Raad van State. ‘Mijn raadsman is het dossier aan het onderzoeken en voorbereiden. Ik heb als parlementslid verschillende keren in de wereld toezicht gehouden bij verkiezingen en kan enkel vaststellen dat het in pakweg Kinshasa correcter verloopt dan de afgelopen verkiezingen in Middelkerke. Ik heb per brief getuigenissen ontvangen van wat is misgelopen in het bewuste stembureau, maar de getuigen hebben achteraf hun verklaring ingetrokken. Ook meineed moet hier onderzocht worden.'
Dedecker hoopt dat de Raad van State maatregelen oplegt. ‘Nieuwe verkiezingen of enkel het ene stembureau herverkiezen zijn mogelijkheden. Al heb ik geleerd dat hopen in de politiek niet veel zin heeft. Hier draait het niet om correctheid, maar om wie de meeste invloed en macht heeft. Maar opgeven staat niet in mijn woordenboek', besluit Dedecker
Bron: Het nieuwsblad 15/12/2012
Uit het leven gegrepen. Op 7 april werd de 82-jarige Denise het slachtoffer van een home-jacking. Het was een achtste keer in een korte tijdspanne dat een gelijkaardige overval gebeurde in het appartementsgebouw. Van extra bewaking of opsporen van de misdadigers is er tot op heden geen nieuws. ’s Anderendaags 8 april stond Denise in het Oostendse Leopoldpark twee boterhammen te verkruimelen: “voor de mussen, in een beschermd hoekje, zodat de meeuwen er niet bij konden”, vervolgt het gekwetste oudje haar verhaal. Plots springt een agente in burgerpak uit het struikgewas om het verbouwereerd mensje te verbaliseren voor haar misdaad: het voederen van mussen. Op 1 september kreeg Denise een boete in haar bus van 59 euro en daar bovenop een aanslagbiljet van 125 euro “belasting op het weghalen en verwijderen van afvalstoffen”. Een Gemeentelijke Administratieve Sanctie.
Sedert de GAS-boetes ingevoerd werden kennen onze pakkemannen hun prioriteiten: het vullen van de gemeentekas. Voor dergelijke gevallen moet slachtofferhulp en psychologische bijstand verleend worden, maar dan voor de politie. Na de oudjes zijn nu ook de 14-jarige delinquenten aan de beurt. Van kattenkwaad naar erger. Van vogelverschrikker naar kleuterleider. Wie in de Hasseltse politiezone HaZoDi op de leuning van een bank zit of in zwembroek op een pleintje een basketballetje opgooit moet aan de GASkassa passeren. Behalve op het veld van RSC Anderlecht bestaan er in de 19 Brusselse gemeenten, negentien verschillende boetes om te spuwen op de straatstenen.
Toen ik als kind met mijn fiets op trottoir reed moest ik van de veldwachter honderd regels straf schrijven. Vader verdubbelde nog het tarief. Op het plassen in het wijwatervat in de kerk stond een patriarchale rammeling want dat was er ver over. Toen had je nog opvoeding en sociale controle. Nu heb je camera’s om de straatanarchie te detecteren, niet om ze bij te sturen, want straffen mogen absoluut niet meer afschrikken en de politierechter heeft het te druk met verkeerszondaars. Dan maar de portemonnee als pedagogisch alibi. Justitie is nu gemeentelijk speelgoed. De burgemeester speelt sheriff en duwt op het GASpedaal. Alhoewel. De helft van de GASboetes voor winkeldiefstallen wordt in Antwerpen niet betaald, ofwel door het OCMW bijgepast voor onvermogende draaideurcriminelen. De “haves” moeten opdraaien voor de straffeloosheid van de “have nots”.
De grondwettelijke scheiding der machten wordt herleidt tot een vodje papier. Ons rechtvaardigheidsgevoel wordt gemeten met een flitspaal, een parkeermeter en een GASboete . altijd kassa.
Jean Marie Dedecker
Het is bijna cynisch hoe banken die zichzelf dopeerden met bonussen, rommelkredieten en allerhande casinobeleggingen, na zeventien jaar gedoogbeleid uit ethische gewetensnood uit de wielersport stappen. Gifmengers en bankrovers : de pot verwijt de ketel dat ze zwart ziet. Het is bijna aandoenlijk hoe embedded journalisten hun status van hoorndragers van de Armstrongcultuur trachten te vergoelijken met het afgezaagde adagio “wir haben es nicht gewusst” en het alibi “nu is alles beter”. Statistisch gezien, schreef Koen Meulenaere ooit, is in de ronde van Frankrijk, één op de tien renners clean, meestal de tiende in de uitslag. Als je alle op doping betrapte renners moet schrappen uit de resultaten van de wielerwedstrijden van de vorige decennia heb je een master in logaritmische wiskunde nodig.
Doping behoort bij het wielrennen als een kalkoen bij Kerstmis. Na een biefstukje Clenbuterol komt er weldra iemand aanzetten met een vlucht gedrogeerde postduiven of een soepkip. Elke soepkip is immers een stevige antibioticakuur. Straks kun je tegen je dokter niet meer zeggen dat je je kiplekker voelt. Voor een gewiekste pedaalridder een ideaal alibi voor dopinggebruik. Wie nu in het wielrennen zit, stopt alleen met doping uit schrik om betrapt te worden, niet omdat ze het fout vinden om de boel te belazeren. Pentiti worden onmiddellijk op de keien gezet omdat ze een gevaar zijn voor de omerta, van Dimitri Defauw tot Levi Leipheimer. Ze worden gedegradeerd tot een hondenbrok door de lynchethiek van het wielermilieu. Dat het precies de Amerikaanse renners zijn die bekentenissen afgelegd hebben, waar UCI en WADA faalden, heeft alleen te maken met het feit dat er in de States jarenlange effectieve gevangenisstraffen staan op meineed. De anderen houden de billen dicht en de lippen stijf op mekaar. De methodes worden immers steeds gesofistikeerder en de producten moeilijker opspoorbaar. Het groeihormoon blijft doorgroeien. De SARM’S (Selective Adrogen Receptor Modulator) en de peptide-hormonen blijven nog onopspoorbaar. Epo-opvolgers zoals Aicar, Cera en paardenmiddelen als TB-500 vullen intraveneus de aderen. Gen-doping is nog Frankenstein in kinderschoenen.
Wielerjournalisten zijn eerder supporters dan verslaggevers. De grootste zedenpredikers zijn vaak de ergste mythologen. Ze draaien mee in het lucratieve schnabbelcircuit dat rond een succesvolle sport gedijt, en onthouden zich van elke vorm van kritiek om de vedette niet voor het hoofd te stoten en een interview met hem te missen. Heeft er bijvoorbeeld al een inktkoelie gevraagd aan één van onze toprenners, die jarenlang met de bus van Bruyneel en Armstrong van en naar de koers reden, of ze iets “verdachts” hadden opgemerkt? Volgens Floyd Landis en Tyler Hamilton hingen ze in het busje al aan het infuus. Of werd er misschien gediscrimineerd met de zitplaatsen? Zaten die van ons op het dak? … Busje komt zo.
“Sport is een spirituele macht geworden” zegt de filosoof Robert Redeker. “Sport zoals wij die tegenwoordig kennen, propageert niet alleen de wet van de sterkste, een prestatiecultus en de afkeer van zwakkeren, maar tevens de merkencultus en ongebreideld consumentisme”. Wielrennen is in Vlaanderen volksgeloof nummer één. Een religie, met als hostie een pak friet en een frisse pint als miswijn. Renners worden godenkinderen en bedienaars van hun eigen eredienst. Koers is in ons land boven goed en kwaad verheven. De liefde voor het veloke zit zo diep dat we elk excuus aangrijpen om de illusie van onschuld van de renners in stand te houden, tegen beter weten in.
Zolang de profploegen geleid worden door mensen die zelf boter op hun hoofd hebben zal er niet veel veranderen. Zolang wielrenners meer praten over hun dokters dan over hun trainers wordt de medicale subcultuur in stand gehouden. De Italiaanse en Spaanse gifmengers blijven voor of achter de schermen even actief. Na Francesco Conconi, Michele Ferrari, Luigi Cecchini en Carlos Santuccione kwamen Eufimiano Fuentes, Pedro Celaya, Luis Garcia del Moral, José Pepe Marti, Jesus Losa, de Colombiaan Alberto Beltran en nog een resem minder exotische namen. Of neem dokter José Ibarguren Taus. De Bask wordt er van verdacht samen met 32 anderen dopingproducten afgenomen te hebben bij apotheker Negrelli in de Mantova-zaak. Eén van de vele hangende rechtszaken naast Operacion Puerto, de Padova-zaak met Ferrari en de bloedbank van Wenen. Ibarguren was al ploegarts bij Lotto toen Abdoujaparov in 1997 tegen de dopinglamp liep met het snoepje Clenbuterol. Vervolgens was hij in dienst bij de bloedploeg van Festina en dan bij Lampre met dopingzondaar Rumsas. Hij zat bij Saunier-Duval toen het collectief uit de toer werd gezet met Mayo, Rico en Piepoli als gifspuiters. Bij Euskatel toen Aitor Gonzales positief testte en bij Fuji Servetto toen Serrano ontslagen werd. In 2009 kwam hij terug in dienst van de Lotto-ploeg, een staatsbedrijf waar Philippe Gilbert de pannen van het dak reed. In 2011 stapte Ibarguren samen met Omega Pharma over naar de ploeg van Tom Boonen, Quick Step. Ik insinueer niets. Ik constateer alleen maar de feiten want voor je het weet heb je een proces aan je broek, het wapen van de afschrikking, waar Lance Armstrong ook zo gretig gebruik van maakte.
Wat de renners betreft wil ik nadenken over amnestie, maar geen amnestie zonder waarheidscommissie naar Zuid-Afrikaans model en met gevangenisstraf voor meineed. Eerst biechten, dan berouw en dan pas absolutie. Eer is de buitenkant en geweten de binnenkant van integriteit.
Jean Marie Dedecker
Volksvertegenwoordiger
Dat democratie voor Van Quickenborne een koehandel onder kleuren is, staat in mijn Memoires “ Eén tegen allen” P 173 – 175.
Op 4 december 2004 nam ik deel aan de voorzittersverkiezingen van de VLD. Ik nam het op tegen Bart Somers. Toen bleek hoe populair ik wel was bij de liberale achterban. Officieel behaalde ik 38,32% van de stemmen, Somers kreeg 50,46%. Maar ik zeg nu klaar en duidelijk: die verkiezingen zijn flagrant gemanipuleerd. Nadat de stembureaus gesloten waren, heeft men op verschillende plaatsen in Vlaanderen stemmen (voor Somers!) “bijgemaakt”, in opdracht van Herman De Croo, Patrick Dewael, Patricia Ceyssens... De betrokkenen, zoals Georges Lenssen, hebben dat achteraf aan mij toegegeven. Zelfs in Mechelen, de thuisstad van Somers, had ik de meeste stemmen! Ik had in heel West-Vlaanderen slechts op één plaats verloren, in Kortrijk, bij mijn toenmalige boezemvriend Vincent Van Quickenborne.
Maar dat ik voorzitter zou worden, dat kon natuurlijk niet voor de partijbonzen. Men heeft daar dus ‘een mouw aan gepast’ door Somers gauw 50% – en een beetje – te geven. Coveliers had me ook gewaarschuwd: “Je zult de verkiezingen winnen en de telling verliezen.”
Ook Van Quickenborne werd in die verkiezingen gecorrumpeerd door de partijbonzen. Het maakte deel uit van hun strategie van ‘verdeel en heers’. Van Quickenborne en ik waren voordien altijd twee handen op één buik geweest. We waren in 2002 samen naar de intifada in Israël geweest. Vincent was toen een vurig verdediger van de Palestijnse zaak. We gingen op bezoek bij de “terrorist” Sjeik Yassin. De man met zijn piepstemmetje werd een paar jaren later uit zijn rolstoel geschoten door de Mossad. Vincent dweepte met de Arabische wereld. Hij bezocht zelfs Tarek Aziz in Irak en toen we in de Gaza waren, kocht hij een vlag met de beeltenis van Saddam Hoessein. Dat zou ons nog duur te staan komen. Op de luchthaven van Tel Aviv werd het vaandel ontdekt door de grenspolitie. Er volgde een vernederende ‘touché’ en enkele uren van vertraging vooraleer we het vliegtuig op mochten.
Een paar jaar later stond Vincent in cowboylaarzen de Amerikaanse president George W. Bush toe te juichen bij zijn bezoek aan Brussel. Je moet niet noodzakelijk een kameleon zijn om politiek te bedrijven, maar het helpt je wel carrière te maken.
Wij zijn ook samen naar Libanon en Libië geweest. Toen wij in de woestijn van Libië zaten, hebben wij samen een onverwachte en uitzonderlijke regenstorm doorstaan. De tent van Van Quickenborne was toen zelfs ineengestort en bedolven door een berg zand. Ik heb hem eruit gehaald en Van Quickenborne heeft achteraf nog aan iedereen verkondigd: “Jean-Marie heeft mijn leven gered.” Het is verbijsterend om vast te stellen dat iemand die verklaart dat je zijn leven hebt gered, je achteraf onderuit schopt.
Wij waren twee handen op een buik, ‘Quick en Flupke’. Wij zijn zo ook in Vlaanderen beroemd geworden. Als we voor tv-shows werden uitgenodigd en we iemand mochten meenemen, kozen we altijd voor elkaar. Men had in de VLD door dat wij samen een heel sterk duo waren. Daarom moesten wij ook uit elkaar gehaald worden.
Bij die voorzittersverkiezingen in 2004 heeft Van Quickenborne, die toen ook staatssecretaris was in de regering Verhofstadt, mij een eerste hak gezet. Toen ik naar Kortrijk ging voor een verkiezingsdebat, was ik verbijsterd dat net Van Quickenborne het daar tegen mij opnam. Hij had mij in de steek gelaten en was overgelopen naar het kamp Somers. Maar het ‘grote’ verraad van Van Quickenborne moest nog volgen met de gemeenteraadsverkiezingen in 2006.
Anderhalve maand voor die gemeenteraadsverkiezingen zat ik in Spanje. Men had mij toen nodig in Oostende omdat ik bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen in 2000 als lijstduwer meer stemmen had gehaald dan de lijstrekker. Bart Tommelein – ook een judas – was in 2006 de nieuwe lijsttrekker voor de gemeenteraad, maar hij had mij en mijn stemmen nodig om het op te nemen tegen Vande Lanotte. Toen hij mij vroeg de lijst te duwen, heb ik geweigerd. Na de voorzitterverkiezingen had ik er ook echt genoeg van.
Van Quickenborne heeft me toen in Spanje opgebeld om me alsnog te overtuigen. Hij zei: “Komaan, Jean-Marie, je moet dat doen voor de partij.” Ook Verhofstadt heeft me toen gebeld. Ik heb hen beiden geantwoord: “Waarom zou ik dat moeten doen voor de partij? In 2007 zijn het opnieuw parlementsverkiezingen en De Gucht heeft al gezegd dat Dedecker niet meer op een VLD-lijst zal komen in 2007.”
Het was voor mij duidelijk dat de partij onder aanstoken van De Gucht wachtte tot de verkiezingen van 2007 om mij te liquideren. Waarom zou ik mij dan nog moeten engageren voor die partij? Uiteindelijk heb ik tegen Van Quickenborne gezegd: “Goed. Ik zal het doen voor de partij op voorwaarde dat Verhofstadt op papier zet dat ik bij de eerste drie sta op de lijst voor de volgende senaatsverkiezingen. Als hij dat op papier zet, zal ik in Roeselare de lijst duwen voor de provincieraadsverkiezingen en in Oostende voor de gemeenteraadsverkiezingen.”
Ik kon vanuit Spanje niet zomaar meteen naar België terugkeren. Daarom vroeg ik: “Zorg ervoor dat die brief van Verhofstadt voor mij klaar ligt. Als die brief er is, zal ik hier de nodige papieren ondertekenen om mijn toestemming te geven voor de gemeenteraadsverkiezingen en ze per fax doorsturen.”
Toen Van Quickenborne mij later op de week terugbelde, verzekerde hij me: “Het is in orde. Ik heb die brief in mijn bezit. Het is in orde. Verhofstadt heeft getekend.” Zoals beloofd heb ik toen mijn schriftelijke toestemming gegeven voor de gemeente- en provincieraadsverkiezingen. Maar Van Quickenborne had die brief helemaal niet! Hij had mij belogen en bedrogen. En dat was dan mijn strijdmakker op het politieke toneel geweest...
Nu, doordat Van Quickenborne die belofte niet kon hardmaken, wist ik meteen dat ik in 2007 niet meer op een VLD-lijst zou mogen staan. Het was de kroniek van een aangekondigde dood.
Jean Marie Dedecker
Het wegenvignet is een ordinaire belasting en de kilometerheffing is een verdoken taxatie. Behalve het gat in de staatskas vullen lossen beide heffingen niets op. Decennialange accijnsverhogingen op de brandstof en ongebreidelde taksen op “de melkkoe van de wetstraat” die jaarlijks 13 miljard euro opbrengen hebben nog geen auto van de weg gehaald. Om de eenvoudige reden dat acht op de tien van de weggebruikers hun hoestbui op vier wielen nodig hebben om op hun werk te geraken of brood op de plank te krijgen niettegenstaande we het dichtste spoorwegennet van de wereld hebben en we jaarlijks 5 miljard euro belastinggeld in bus en trein stoppen. We staan met zijn allen zogezegd negen miljoen uren per jaar in de file. Nattevingerpolitiek, het is een veelvoud. In Nederland komt men aan 147 miljoen uren. De ecologische en economische kostprijs is enorm. De gemiddelde snelheid van een vrachtwagen in ons land is amper 37 km/uur. Brussel is Europese filehoofdstad met dagelijke vertragingen van bijna 40 procent. De stad kent de meeste files van heel Europa volgens een studie van het navigatiebedrijf TomTom, gebaseerd op 1,8 miljoen snelheidsmetingen. Na Brussel komt Warschau, op de negende plaats staat Parijs en de eerste Duitse stad München komt pas op de 28ste plaats. De overheid heeft bewust voor filevorming en capaciteitsvermindering van de wegen gekozen met veiligheid en openbaar vervoer als alibi.
Reeds jaren wordt er een immobiliteitsbeleid gevoerd. Minder investeringen in infrastructuur, afschaffen van vier- en tweebaanswegen, verkeersdrempels, dichtschilderen van rijstroken, verkeershindernissen (van paaltjes tot bloembakken), onmogelijkheid tot inhalen, superboetes, antimobiele indoctrinatie met stigmatiseren en criminaliseren van de chauffeur, steeds hogere accijnzen en taksen, enz. Een afnamecapaciteit met drie procent zorgt in de spits voor een reistijdtoename van ongeveer dertig procent. Het is alsof je de rioolbuizen nauwer zou maken wanneer er meer woningen bijkomen.
De toekomst is aan de dromers, de stilstand aan de kniezers. Als je in de telecommunicatie met een capaciteitsprobleem zit, ga je ook niet zomaar een dikkere kabel maken. Je legt een tweede die tegelijk als back-up dient. Er is een Belgische architect, Herman De Winter, die een prefab-meccanosysteem voor een doorgaande autoweg heeft ontworpen, een tijdelijke extra verdieping boven wegeniswerken om filevorming te vermijden.
Pechstroken op autosnelwegen moeten omgebouwd worden tot rijstroken met om de vijf tot tien kilometer een pechzone. Vrije busbanen op snelwegen zijn geld- en plaatsverspilling en zorgen voor een gesubsidieerde stadsvlucht. Ze veroorzaken files en jagen bestuurders naar sluipwegen. Een rijstrook heeft een capaciteit van 2200 wagens per uur, dat wil zeggen om de 1,63 seconden een auto. Dit betekent ook dat er ongeveer elke anderhalve minuut een volle bus van vijftig personen moet passeren om hetzelfde debiet te halen in de veronderstelling dat er in elke auto maar één persoon zit! De pendelaars naar Brussel vormen een wervelkolom van bumperklevers die elke dag gedurende twee uur de volledige capaciteit van alle autosnelwegen naar de hoofdstad bezetten. Tel daarbij nog het normale verkeer en het vrachtverkeer en je krijgt: congestie en constipatie. Files op autosnelwegen ontstaan vooral bij op- en afritten, bij de aansluiting van het onderliggende
wegennet op de snelwegen en daar waar de snelwegen de steden bereiken. Dit laatste is oplosbaar door parkeerplaatsen te combineren met opstappunten voor goed aansluitend openbaar vervoer, zoals metroverkeer tot aan de ring.
Doorvoer rond de hoofdstad zou kunnen op dubbeldekssnelwegen, maar dat is nog vloeken in de kerk. Ook het rondmaken van de Brusselse ring zou een oplossing kunnen zijn. Omdat het verkeer op het onderliggende wegennet dat aansluit op de autosnelwegen, met twintig procent vertraagd werd door allerhande infrastructuurmaatregelen vormen er zich nu ook files op de uitritten van de snelwegen. Dit leidt tot gevaarlijke situaties met stilstaande wagens op de rechterrijstrook aan de afritten van autosnelwegen.
Willen we mobiel worden, dan moeten we inventief zijn. Zo niet botsen we op de grenzen van onze logistieke capaciteit. Massagoederentransport moeten we versassen naar de ondergrond. Logistieke systemen op basis van transport door buizen. Een netwerk van Pneumatic Capsule Pipelines of Underground Tubular Transport met computergestuurde transportbanden voor korte afstanden en spacetreinen in vacuüm buisleidingen voor langere afstanden, zijn de oplossing voor de toekomst. In het Chinese Guanghzou bestaat al een ondergronds afvaltransportsysteem en in Shanghai is
een ondergronds containertransportsysteem in aanbouw. In Zwitserland experimenteert men met het MagLev-project (Magnetic Levitation), in Rusland met Transprogress, in Amerika met Subtrans, in Groot-Brittannië met BHRA en ook Tokio blijft niet achter. In Antwerpen zeurt men al 14 jaar lang over de Oosterweelverbinding en heeft men al 100 miljoen euro in de Schelde gegooid voor consultancy-opdrachten. Er is nog geen paal in de grond gezet.
De ondergrond is de oplossing voor het mobiliteitsprobleem. Johan Van Wassenhove, topman van Bouwbedrijf Denys, ontwierp in 1998 al het Tube Cargo Express-project. Een soort glijmetro in een koker van 2,5 meter diameter, analoog aan de metro tussen Heathrow en London, om onze steden ondergronds te verbinden voor passagiersvervoer. Te futuristisch volgens de politiek gestuurde, oubollige NMBS. Samen met professor Willy Winkelmans ontwierp Van Wassenhove de underground container mover (UCM), een ondergrondse buizenpost voor containers op een elektromechanisch gestuurde transportketting. Er kan 75 kilometer buizensysteem worden aangelegd voor 2,1 miljard euro. In plaats van de natuur te vernietigen voor de verbreding van het Schipdonkkanaal, kan Zeebrugge voor dit bedrag rechtstreeks met Antwerpen verbonden worden. Met de opbrengst van de verkeersboetes van één jaar, 335 miljoen euro, kunnen we een underground container mover aanleggen van het nieuwe Deurganckdok naar de overkant van de Schelde. Zo wordt verhinderd dat 70 procent van de containers door de Liefkenshoek- en Kennedytunnel moet.
Het wordt dringend tijd taboes overboord te gooien en met een evenwichtige mix aan maatregelen eindelijk structurele oplossingen te vinden voor het congestieprobleem. Zonder vooroordelen en niet politiek gekleurd. Veiligheid is primordiaal, maar mobiliteit is ook de sleutel van onze welvaart.
Jean-Marie Dedecker,
Volksvertegenwoordiger
Zestigste op de Olympische ranking, na sportgrootmachten als Litouwen, Letland en Denemarken. Onze grootste delegatie ooit werd gedegradeerd tot de status van dwerg in de Olympische arena. De enige balans die positief doorweegt is deze van het Belgian (Beer) House. Een verzamelplaats voor natiebrede blijheid en verbondenheid, opgeklopt door misleidende peptalk voor hooggespannen verwachtingen die niet werden ingelost.
Een flop is leerzamer dan routineus succes. Het kan je behoeden voor eigenwaan op voorwaarde dat je er de nodige lessen uit leert. Alleen weigert men dit te doen. Een afrekeningcultuur bijvoorbeeld is inherent aan de topsport. Wie faalt wordt de rekening gepresenteerd. Coaches en trainers worden doorgestuurd en atleten gedegradeerd tot de reservestatus. Niet zo in ons pamperland. Moest er een Olympische discipline “zittenblijven” bestaat dan stond de BOIC-staff op het podium. Dezelfde bobob’s zitten al dertig jaar vastgeroest in hun functie. Ze zijn meer bekommerd om het communautair selectie-evenwicht dan om het sportief resultaat. De voorzitter wordt steevast beloond met een adellijke titel. We leveren de paus van de wereldsport, maar de priesters van onze sportkerk zijn uitgebluste onderpastoors.
Aan geld geen gebrek, aan versnippering des te meer. De subsidiemachine voor sport is een onoverzichtelijk kluwen, gestuurd door het BLOSO en het BOIC maar ook door de onzichtbare hand van toppolitici die het manna van de Lotto rondstrooien voor hun eigen favoriete sportclub. We hebben meer sportministers dan medailles. Het sportmandaat is hoogstens een bijsluiter aan hun ministeriële portefeuille, met als hoogste voldoening een dagje meezeulen in de volgwagen van de Ronde van Vlaanderen of een ticketje voor de openingsceremonie op de Spelen. Noblesse Oblige.
Dezelfde lethargie bij de begeleiding. Onze hockeymeisjes werden van het veld gespeeld, voorlaatste, Londen als Club Mediterranneé. Bondscoach Pascal Kina liet zijn beste speelster, Sofie Gierts, uit rancune thuis. Sportieve klaploper met de pretentie van een moraalridder. In Nederland wordt je dan met pek en veren over de plas gezet. Hier krijg je nog geen kritische vraag van een sportjournalist onder je neus. Er is al een journalistiek hoera-sfeertje voor een Olympisch diploma. Als er geen brood op de plank is wordt er gejuicht om de kruimels. Wie innig getroost wordt bij verlies wordt geconditioneerd op verliezen. Je wint geen zilver, je verliest goud.
Nochtans is het goed in eigen hart te kijken. Het ligt niet aan onze sportinfrastructuur. We hebben meer zwembaden per capita dan Nederland, een indoor atletiekpiste en op onze wielerbanen zitten er meer konijnen dan pistiers. We beschikken al een paar decennialang over topsportscholen, meer bezigheidstherapie voor schoolmoeë atleten dan kweekscholen voor elitesporters. Kostprijs : twee miljoen euro per jaar. Elite is een beladen woord in een schoolsysteem waar de nivellering omlaag tot norm verheven wordt. Topsport is per definitie elitair. Het is meer dan de zweetgeur onder de oksels van een Lacoste-polootje. Het is lijden als levenshouding. Op de loonlijst van het Bloso staan tientallen atleten met een ambtenarenstatuut en dito mentaliteit. Veel wielrenners bijvoorbeeld met evenveel lucht in hun tubes als op hun palmares. Ze worden betaald per diploma om te trainen, niet per prestatie.
Sporttalent wordt evenredig geboren over onze planeet. Het spurtgen komt even veel voor in Europa als in Jamaica. De s portcultuur bepaalt de ontwikkeling ervan. Voor de 30-jarige tienkamper Hans Van Alphen, onze revelatie in Londen, staat een 20-jarige Thomas Van Der Plaetsen klaar. De eerste paste een paar jaar terug niet in de “ontwikkelinglijnen” van de atletiekfederatie en onze Europees Kampioen bij de beloftes moet het doen met een tweedehandse polsstok. Daar precies wringen het schoentje en de spike.
Wie het maakt in de sport doet het ondanks en niet dankzij ons systeem. Oases in een sportwoestijn. De NV Borlé is een efficiënte sportmachine die navolging verdient maar die stootte op de grenzen van de natuurwetten. Survival of the fittest.
De oplossingen liggen nochtans voor de hand, professionalisering en responsabilisering van de topsportfederaties. Depolitisering en centralisatie van de financiële middelen. Verloning per prestatie en een afrekeningcultuur voor begeleiders, trainers, coaches en sportbobo’s. Eén elitaire topsportschool. Minder zelfgenoegzaamheid en meer durf en ambitie. If you can’t stand the heat, stay out of the kitchen.
Als we de lat van onze ambities terug op limbohoogte zullen leggen om onze faalangst in te dekken mogen we in Rio nog aan één discipline deelnemen : vijftig meter platliggen op Copacabana … zonder karabijn.
Jean Marie Dedecker
Het debat over het al of niet openhouden van onze kerncentrales is brandend actueel en splijt onze politieke geesten. Nucleaire energie zorgt voor 55 procent van onze elektriciteit en is verreweg de goedkoopste en zuiverste energiebron. Maar groene stroom is in de mode. Voor de groene fundi’s is elke kerncentrale een atoombom. Wie hun heilsleer niet volgt zal branden in de CO2 –hel. Het is echter onbesuisd om je oude schoenen weg te gooien vooraleer je de prijs van je nieuwe kent.
De zonnepanelenrage heeft ons allen een financiële kater bezorgd. Oversubsidiëring leidt tot overconsumptie. Er liggen in West- Vlaanderen meer zonnepanelen op varkensstallen dan op woonhuizen. De Vlaamse subsidiekost bereikt de grens van een half miljard euro per jaar, waarvan zelfs 19 miljoen voor ING en 13 miljoen voor Katoen Natie. Alles wordt netjes doorgerekend aan de verbruiker en de belastingbetaler. Gesubsidieerde economie is geen handelsactiviteit maar ontwikkelingshulp. Dit leidt tot hulpverslaving en marktverstoring. Subsidies moeten uitdoven van zodra de doelstelling (wijziging van mentaliteit en van investeringsgedrag ) is bereikt.
Toch zijn we nog niet geleerd. De grootste factuur moet nog betaald worden : de windmolenparken op zee. Bij vijf van de zeven Noordzee concessies was minister Vande Lanotte betrokken partij met allerhande vennootschapsconstructies. Hij verhoogde op de ministerraden van 21/01/2005 en 27/5/2005 de prijs van groenestroomcertificaten voor windenergie op zee tot 107 euro per megawattuur en verdubbelde de aankoopverplichting door netwerkbeheerders tot 20 jaar. Deze rekenen het door aan de verbruiker. Een jackpot voor de windboeren. Volgens de CREG (onze energieregulator) zal elk windmolenpark 100 miljoen euro aan groenestroomcertificaten per jaar kosten, of in totaal 14 miljard euro. De bouw van de offshore windmolenparken is pas aangevat en het eerste bewijs van de groene graaicultuur is al geleverd : N.V. Belwind had op halve windkracht in 2011 een omzet van 32 miljoen euro. Ze haalde amper 10 miljoen uit de verkoop van stroom, maar 22 miljoen uit groenstroomcertificaten. Het leverde hen 13 miljoen euro nettowinst op. Windenergie legt de windboeren geen windeieren, alleen de verbruiker staat in de wind.
Voor groenestroomcertificaten lachen we groen en betalen we ons blauw.
Bezint eer je begint (met sluiten).
Jean Marie Dedecker
Op de gemeenteraad van 25 november 2011 voegde Jean Marie Dedecker een agendapunt toe met de vraag voor het schrappen van artikel 6 paragraaf 1 van de politieverordening betreffende taxidiensten. Waardoor taxi’s reclame konden voeren op hun voertuigen.
De burgemeester verklaarde zich ter zitting niet voor of tegen het voorstel maar steunde op een schrijven van de taxibond, bij monde van Barbara Goderis, waaruit zou blijken dat de sector tegen dit voorstel was. Desalniettemin kreeg schepen Arne Deblauwe de opdracht om de taxisector te bevragen en daarover verslag uit te brengen.
Jean Marie Dedecker: “ wij kenden het standpunt van de taxibedrijven al. En zelfs tot op vandaag blijkt dat er, met uitzondering van Barbara Goderis, geen enkel taxichaffeur te vinden is die tegen dit voorstel is, een stelling die we reeds op de gemeenteraadszitting van 25 november 2011 verdedigden. Ook de Nationale Groepering van ondernemingen met Taxi en Locatievoertuigen met chauffeur -, de GTL, was bij monde van Secretaris –generaal Steenberghe bijzonder opgetogen met mijn voorstel en initiatief en sprak de hoop uit dat Stad Oostende als innoverende en progressief denkende stad het voorbeeld zal geven aan gans Vlaanderen..”
Schepen Deblauwe had 6 maanden nodig om tot dezelfde conclusie te komen, waarvoor wij 1 dag nodig hadden. Snel en efficiënt bestuur is hem duidelijk ontgaan.
Jean Marie Dedecker
Vlaams parlementslid Ulla Werbrouck zal bij de gemeenteraadsverkiezingen de lijst ‘Samen voor Lendelede’ duwen. De lijst ‘Samen voor Lendelede’ wil de kiezer een democratisch alternatief bieden voor het huidige verschaalde politieke landschap waarbij één enkele partij de meerderheid vormt. ‘Samen voor Lendelede’ wil geen ander Lendelede, maar een Lendelede dat anders wordt bestuurd.
De lijst ‘Samen voor Lendelede’ wil de kiezer een democratisch alternatief bieden voor het huidige verschaalde politieke landschap waarbij één enkele partij de meerderheid vormt.
Ulla Werbrouck: “’Samen voor Lendelede’ is een positief project dat bruggen wil bouwen over de enge partijpolitieke grenzen heen. ‘Samen voor Lendelede’ is dan ook een ‘open lijst’ die doelbewust de gemeentebelangen laat primeren op de enge partijpolitieke belangen. Hoewel het vanuit democratisch oogpunt nooit te verkiezen is dat een gemeente door één partij wordt bestuurd is dit nieuwe initiatief niet gericht tegen de huidige meerderheidspartij of tegen welke partij dan ook. Onze ambitie bestaat er enkel in, om in de toekomst, op een democratische manier, SAMEN de prioriteiten voor Lendelede te kunnen bepalen.”
Ulla Werbrouck vat de krachtlijnen van ‘Samen voor Lendelede’ als volgt samen: “Wij willen Lendelede besturen met een hart en dit SAMEN met de bevolking. ‘Samen voor Lendelede’ wil daartoe de bevolking zo actief mogelijk bij het beleid betrekken via debatavonden, inspraakvergadering en eventueel zelfs via gemeentelijke referenda. Gezonde gemeentefinanciën zijn het uitgangspunt voor het warme participatieve beleid dat ‘Samen voor Lendelede’ wil voeren. ‘Samen voor Lendelede’ wil geen ander Lendelede, maar een Lendelede dat anders wordt bestuurd. Wij willen ons voluit en constructief engageren voor een Lendelede waar het aangenaam is om SAMEN te leven, te werken, te sporten, te genieten, …”
Ulla Werbrouck duwt de lijst ‘Samen voor Lendelede’
Ulla Werbrouck: “Als lijstduwer zet ik voluit mijn schouders onder de lijst ‘Samen voor Lendelede’. Indien op 14 oktober de kiezer mij mandateert, zal ik mijn gemeentelijk mandaat met volle overgave opnemen. Mijn parlementair mandaat vormt hierbij een ideale hefboom om ook in de toekomst de noden van onze kleine gemeente in Brussel te kunnen blijven behartigen.”
Acht jaar nadat het gerecht de manifeste fraude in de vismijn van Oostende aanpakte heeft de raadkamer in Brugge vier vennootschappen en elf personen naar de strafrechter doorverwezen. Onder hen sp.a schepen Yves Miroir, die zich moet verantwoorden voor schriftvervalsing en witwaspraktijken.
Jean-Marie Dedecker: “Acht jaar lang heb ik in talloze gemeenteraden de frauduleuze en witwaspraktijken aangeklaagd van sp.a schepen Miroir en van de directie van het Autonome Gemeentebedrijf Vismijn Oostende. Het potje moest gedekt blijven omdat alle meerderheidspartijen van sp.a over CD&V tot Open VLD hun mannetjes in de directie van de vismijn hadden, en allen weet hadden van de frauduleuze praktijken. De stinkende vis moest bedekt blijven; nu is het deksel er eindelijk afgesprongen, en krijgt Jean-Marie Dedecker toch gelijk.”
Doofpot mislukt.
Het wordt ook hoogtijd dat de leden van het directiecomité van AGVO van Open VLD en CD&v nu eindelijk kleur bekennen. Nemen zij nu finaal hun verantwoordelijkheid of zullen ook zij mee schuilen onder het rode dekseltje die het potje gedekt moet houden.
De talloze manoeuvres om de zaak uit te stellen en in de doofpot te stoppen zijn ook verijdeld. Tot op het laatste moment heeft de sp.a-top van Oostende geprobeerd om de aanklager zwart te maken, er werd zelfs een ambtenaar beticht van schending van beroepsgeheim, omdat hij het dossier naar Dedecker zou hebben gelekt. Maar de Raadkamer van Brugge heeft de betrokken ambtenaar nu buiten vervolging gesteld.
Vande Lanotte incluis
Jean-Marie Dedecker: “ In het boek ‘De keizer van Oostende ‘ van 2 VRT journalisten getuigt schepen Miroir op pp 122-123 zeer duidelijk hoe Johan Vande Lanotte zelf de wanpraktijken in de vismijn heeft toegedekt, en zelfs opdracht gaf om de fraudeurs niet te ontslaan, “omdat Jean-Marie Dedecker gelijk zou krijgen” terwijl er verkiezingen in aantocht waren. Het optreden van Vande Lanotte heeft de fraude dus jaren laten voortduren, tot de vismijn over de kop ging. Intussen mogen de Oostendenaars opdraaien voor 30 miljoen euro verlies, met dank aan de plaatselijke rode baronnen en aan hun federale vice-premier.”
Ontslag van schepen Miroir.
Na 8 jaar onderzoek kunnen we stellen dat de procureur niet over één nacht ijs is gegaan en moeten we besluiten dat de doorverwijzing wel ernstige aanwijzingen bevat van schriftvervalsing en witwaspraktijken. De doorverwijzing brengt niet alleen zware schade toe aan de waardigheid van het openbaar ambt, maar evenzeer aan het vertrouwen en de geloofwaardigheid van de politiek in het algemeen.
Ignace Vandewalle: “ Na de veroordeling van de Europese Commissie voor concurrentievervalsing, na het op de fles gaan van de vismijn is er nu de doorverwijzing naar de correctionele rechtbank voor schriftvervalsing en witwaspraktijken. Het is voor ons duidelijk dat de positie van schepen Mirior onhoudbaar geworden is. Een schepen die van dergelijke ernstige feiten beschuldigd wordt kan niet meer op een waardige manier zijn functie van schepen uitoefenen. We vragen daarom het ontslag van de schepen Miroir en zullen daartoe eerdaags een schrijven richten aan de gouverneur en aan de minister van Binnenlands Bestuur.”
Jean Marie Dedecker Ignace Vandewalle
0477/238449 0486/948367
LDD stelt vast dat de regering weer loze beloften doet over de uitvoering van gevangenisstraffen van minder dan 3 jaar. Positief is dat minister van Justitie Turtelboom (Open VLD) zelf het dossier van de woordvoerder van Sharia4Belgium ernstig aanpakt. Maar gelijk beloven dat voortaan alle ‘korte’ gevangenisstraffen effectief zullen worden uitgezeten is waanzin.
Federaal beleid faalt
Jean-Marie Dedecker: “Minister Turtelboom is duidelijk aan het dagdromen. Het gevangenisbeleid is al jaren een mislukking, met overbevolkte gevangenissen en een falend elektronisch toezicht, wat eind vorig jaar nog heeft geleid tot een vernietigend rapport van het Rekenhof. Ondanks het ‘Masterplan’ van de regering zijn er in de afgelopen 5 jaar maar 638 nieuwe cellen bijgekomen, terwijl er 2.500 waren beloofd. Voor 2.000 veroordeelden is ook het elektronisch toezicht in het vooruitzicht gesteld, maar in maart 2012 was het aantal veroordeelden onder toezicht zelfs gedaald onder de 1.000. “
LDD stelt vast dat het elektronisch toezicht ook vast loopt op de beslissing van minister Onkelinx (PS) uit 2009 om het toezicht bij de justitiehuizen te leggen, waar geen bijkomend personeel werd voorzien, laat staan opgeleid. Dat heeft tot gevolg dat de wachtlijsten alsmaar langer worden, en er ieder jaar ettelijke honderden straffen gewoon niet worden uitgevoerd.
Privésector kan dit beter en goedkoper.
Jean-Marie Dedecker: “Voor ons is het niet noodzakelijk de overheid die moet instaan voor de uitvoering van gevangenisstraffen. Op termijn kan dus ook het hele gevangeniswezen zoals in de Verenigde Staten en het UK aan private instellingen worden toevertrouwd. De bewakings- en beveiligingssector is in België goed onder controle, met een ruim aanbod en kan snel en doelmatig omschakelen naar de monitoring van gevangenen, uiteraard zelf onder toezicht van de overheid. Dat kan tegen concurrentiële prijzen, zodat er met minder geld meer gedetineerden kunnen worden gevolgd. Als de minister van Justitie dit zou voorstellen, zou er eindelijk een einde komen aan de schandelijke overbevolking van de gevangenissen, en aan de feitelijke vrijgeleide die kleine boefjes en grote misdadigers in dit land genieten.”
Beste John,
Aangezien je met mij niet meer wilt debatteren moet ik je wel schrijven. Het is merkwaardig hoe furieus je reageerde op mijn vorige brief toen ik familiaal zwart werk uit je eigen entourage met de mantel der liefde toedekte. Nood breekt toch wet. Dat je mijn stelling uit arren moede uiteindelijk moest toegeven (zie Humo 3739-30/4/2012) doet me deugd. Na het gebruikelijk schieten op de boodschapper – een socialistische reflex – haalt de waarheid het uiteindelijke altijd van de leugen.
Nogmaals, John, ik heb niets tegen een vlijtig moeke die een dweiltje slaat bij de dokter of de notaris. Als jongen van de zee heb ik ook bewondering voor een vader die naast het zwaar labeur op een scheepswerf voor dag en dauw als vislosser aan de slag gaat. Een “panger of benne zwarte vis “ is kaviaar voor de werkmens.
Niet dat ik een voorstander ben van het illegaal arbeidscircuit, Rode Kameraad, maar – in tegenstelling tot de visserij – zijn het altijd de grote vissen die door de mazen van het net glippen bij de fraudecircuits en de kleintjes worden als bakvis verorberd.
Beste John, je herinnert je mijn onverdroten strijd tegen de fraude in de Oostendse vismijn hoogstwaarschijnlijk nog wel. Het Autonoom Gemeentebedrijf o.l.v. uw vriend en sp.a –schepen Yves Miroir is uiteindelijk naar de haaien gegaan met een verlies van zo’n 30 miljoen euro. Berouw komt echter na de zonde, ook voor Miroir, sta me toe hem even te citeren uit het boek “De Keizer van Oostende” Op pagina 21
“Toen ik als voorzitter van de AGVO in 2006 plots te horen kreeg welke malversaties en misbruiken er door sommigen hadden plaatsgevonden in mijn bedrijf, wilde ik ingrijpen. Ik wilde mijn bestuurders direct buitengooien en orde op zaken stellen. Maar Johan Vande Lanotte heeft het me verboden. Ik moest die mensen verder laten werken, omdat we in een verkiezingsjaar zaten. Jean Marie Dedecker was politiek garen aan het spinnen van de problemen in de vismijn. Als we directeurs zouden ontslaan, zouden we Dedecker gelijk geven. 2007 was ook een verkiezingsjaar, federaal deze keer, dus opnieuw hetzelfde verhaal. Die fraudeurs hebben anderhalf jaar langer hun gang kunnen gaan omdat Johan Vande Lanotte mij verbood om in te grijpen. Ik heb dat dan niet gedaan. Nu snap je hoe ver zijn macht gaat.” Als je baas fraude toedekt, beste John, waarom dan de kleine garnalen pellen.
Miroir en zijn 14 kornuiten zijn al in in verdenking gesteld, maar de zaak werd al vijf keer uitgesteld door de raadkamer in Brugge om te beslissen wie wel of niet zal worden doorverwezen om zich voor de rechtbank te verantwoorden. Men tracht immers eerst nog op ondergetekende, de boodschapper te schieten door een ambtenaar aan te klagen omdat hij zou gelekt hebben uit het dossier. Procedurefouten zijn reddingsboeien voor criminelen. Justitie en politiek zijn communicerende vaten. De Keizer heeft geen kleren aan, maar wel ontzettend veel macht. In elke bananenrepubliek wordt de president daarvoor gevierendeeld. Maar in het Rode Keizerrijk heerst het absolutisme.
Beste John, er moet mij nog iets van het sporthart. Op 25/02/2009 heb je het roer van voetbalclub V.G. Oostende met een schuldvergelijking overgenomen van de flamboyante J.C. Van Biervliet. Het was jouw bedoeling John, om samen met je beide ondervoorzitters, sp.a gemeenteraadsleden Mario Boone en Nancy Moyaert, (in Oostende is het clubbestuur niet zelden het sp.a-partijbestuur),de club aan het Rode Mispelplein uit te bouwen tot een perfecte, maatschappelijk en sociale beweging. Zo staat het toch op papier. In werkelijkheid kloppen spelers en trainers van ’t Veegeetje vandaag aan mijn deur voor raad. Vele spelers hebben immers maanden achterstallig loon tegoed. Sommigen wachten nog op hun salaris van 2010. Ik praat niet over achterstallige “zwarte premies” en “tekengeld”en ook niet over betaling in bierbons. Zwart geld is officieus geld en officieus geld is niet officieel en dus niet te bewijzen. Zo meldt een spits mij dat uw clubje uit 2e provinciale hem nog 7300 euro salaris moet, een ander 10725 euro en de meesten zelfs tussen de 6500 en de 10.000 euro.(namen op aanvraag)
Voor één trainer is het nog gortiger. Toen je nog voorzitter van de VZW was, beste John, heb je met zijn managementvennootschapje een contract van schijnzelfstandigheid afgesloten. Sociale Fraude. Ondertussen heb je op 6/01/2011 de voorzittershamer doorgeschoven – net zoals je baas Johan, begrijp je de kunst om tijdig het hazenpad te kiezen - maar als voorzitter van een vzw blijf je aansprakelijk voor je loonpolitiek en net als Johan Vande Lanotte blijf je achter de schermen de grote baas. Wat basket is voor je leermeester, moest voetbal worden voor jou. Trainerscontracten worden niet geregeld met een consultancyovereenkomst maar vallen onder de wet van Betaalde Sportbeoefenaars ( 24/2/1978 en K.B. 15/12/2006), beste John. Zelfs Georges Leekens weet dat. Hij factureerde met zijn managementvennootschapje N.V. Sofile aan Club Brugge in de voetbalseizoenen 1989 tot 1991. Op 26 maart 1998 veroordeelde het arbeidshof te Gent Club Brugge voor het betalen van 10 miljoen oude Belgische franken ontdoken sociale zekerheidsbijdragen wegens schijnzelfstandigheid. Als fraudejager moet je toch je klassiekers kennen, waarde Rode Kameraad.
Frauderen is een ernstig misdrijf, maar lonen niet uitbetalen is diefstal. Ik weet het John, onlangs heb je in de kantine aan een speler nog gevraagd of hij zijn voetbalgeld zo hard nodig heeft. Maar je moet weten dat voor een postbode zijn twee rechtervoeten soms van goudwaarde zijn voor het huishoudbudget. Voor een clubje uit tweede provinciale beschik je nochtans over solide sponsors. Plaatselijke mecenas, immobiliënmakelaar Franklin Sleuyter wil hoger op, en doet voor de komende 10 jaar een flinke duit in het zakje. Met 30.000 euro kom je wel in eerste provinciale, maar het dubbele is al vlug nodig voor een klasse hoger. Op voorwaarde dat de loonput gedempt wordt. Misschien komt Electrawinds je ook uit de wind zetten en dan zijn allen op weg naar eerste nationale. Kristof Beuren, in een vorig leven directeur bij Electrawinds en financieel verantwoordelijke bij ’t Veegeetje onder jouw bewind, is nu stadssecretaris. Een ideale toeverlaat in bange dagen, als het deksel op de beerput moet blijven tot na de verkiezingen(zie hierboven Miroir).
Moesten de zaken intussen geregeld zijn door uw ondervoorzitter, sp.a-gemeenteraadslid Nancy Moeyaert en je zult het snel weten want haar man Francis is je chauffeur – meldt het mij dan zo vlug mogelijk. Ik zou absoluut geen fouten willen maken. Want wie altijd de waarheid zegt wordt al vlug een outcast. Beste John, je zult me naar gewoonte verwijten persoonlijk te worden zodat de boodschap verdrinkt door op de boodschapper te schieten. Maar wie zoals jij een heksenjacht organiseert op elke fiscale zondaar moet – volgens mijn bescheiden mening – zelf een blanke ziel hebben.
Met sportieve groeten en de meeste hoogachting,
Jean Marie Dedecker
In de Kamer van Volksvertegenwoordigers heeft Premier Di Rupo (PS) zijn onvoorwaardelijk vertrouwen bevestigd in zijn Vice-premier Vande Lanotte (sp.a), en deed zelfs lacherig over de mandaten die Vande Lanotte nog effectief zou uitoefenen. LDD stelt al langer vragen bij de merkwaardige carrière van de minister, die zijn bevoegdheid voor de Noordzee afwisselde met commerciële mandaten in de sector waar hij bevoegd voor is en was. Dit is volgens LDD een deontologische fout die in geen enkele Westerse democratie wordt geduld.
Jean-Marie Dedecker: “Het was al opgevallen dat Vande Lanotte overijld ontslag heeft genomen uit tal van besturen, maar dat had alles te maken met het boek ‘De Keizer van Oostende’ dat in de maak was, en helemaal niets met de ethiek van de minister. Waarom heeft hij anders tot 2 maart 2012 gewacht om zijn ‘verlof’ aan te kondigen als voorzitter van de haven van Oostende, terwijl hij al in december 2011 de eed aflegde? Het echte probleem is dat hij van geen ophouden weet.”
Allo & KO
Uit de bijlagen van het Staatsblad blijkt dat de echtgenote van de minister, Marijke Schaepelinck, een jaar geleden zaakvoerder is geworden van de commanditaire vennootschap ALLO&KO, in Merelbeke. Deze vennootschap heeft als maatschappelijk doel ‘het onderstuenen van het geven vanopleiding aan noodplanningsambtenaren van Waalse gemeentes (Luik) de opstelling en invulling van hun noodplannen. …/… Het optreden als tussen persoon van zowel Waalse als Vlaamse ondernemers tussen beide gemeenschappen. ‘
Jean-Marie Dedecker: “Het spreekt vanzelf dat deze doelstellingen direct verband houden met de opdracht van een federaal minister van Economie, en deze constructie via zijn echtgenote dus deontologisch totaal onaanvaardbaar zijn. Premier Di Rupo kan zich beter hier over beraden, liever dan zich op de tribune vrolijk te maken over een vzw van Kerstdiners.”
Rising Sun
Een andere constructie die Premier Di Rupo beter onder ogen krijgt is die van de bvba Rising Sun, met als doel het participeren en adviseren in projecten rond duurzame energie. Op 26 november 2009 fusioneerde BVBA Rising Sun, waar Vande Lanotte met zijn commanditaire vennootschap JVL enige eigenaar en zaakvoerder van was, met Electrawinds n.v., waar Vande Lanotte toen voorzitter van was, onder de nieuwe naam ‘Electrawinds Windpark Sint-Lievens-Houtem nv.’ Vraag is wie hier dan de inkoopprijs van de aandelen betaalt, voorzitter Vande Lanotte? of voorzitter Vande Lanotte? maar dat is eigenlijk bijkomstig. Vande Lanotte nam bij die gelegenheid wel ontslag als zaakvoerder, maar zijn gewone commanditaire vennootschap JVL, met Vande Lanotte als vaste vertegenwoordiger, bleef zetelen in de raad van bestuur. Dat duurde tot 25 oktober 2010, tot de gewone commanditaire vennootschap van Vande Lanotte zich terugrok uit de NV.
Democratische hygiëne
Jean-Marie Dedecker: “Het is duidelijk dat Vande Lanotte hier andermaal zijn juridisch technische voorzorgen heeft genomen, want zijn eigen commanditaire vennootschap is intussen alweer van naam veranderd. Maar het bewijst vooral hoe innig de sp.a politicus met de sector is verbonden. Uitgerekend de sector waar hij nu nog bevoegd voor is. Voor Eurocommissarissen geldt de hygiënische regel dat het voor een commissaris in beginsel verboden is om tot 18 maanden na het beëindigen van hun mandaat te werken of te worden ingehuurd door bedrijven uit dezelfde sector waarvoor ze vroeger bevoegd waren. Dat voorkomt de zogenaamde draaideurconstructies, waarbij de kat bij de melk wordt gezet. Als Di Rupo het meent met zijn regering en van democratische hygiëne houdt, kan hij minstens een andere minister bevoegd maken voor de Noordzee.”
Jean-Marie Dedecker
Vanochtend heeft de algemene vergadering van de nieuwe staatsbank Belfius het uittredend bestuur kwijting gegeven voor zijn ‘prestaties’ in het afgelopen jaar 2011. Voor LDD wordt het duidelijk dat zowel de politiek als de bankwereld geen enkele verantwoordelijkheid willen en zullen nemen voor het debacle van Dexia, dat de belastingbetaler miljarden euro heeft gekost en nog zal kosten.
Jean-Marie Dedecker: “Als een zelfstandige een fiscale fout maakt krijgt hij een boete van 309 procent. Als een bankier de boel belazert krijgt hij een bonus en een gouden handdruk. Door de ontlasting van het voltallige bestuur van de voormalige Dexiabank van België wast nu ook de politiek de handen in onschuld. Die bank heeft in 2011 aan ons allen 4 miljard euro zuiver gekost, en via de Dexiaholding staan er de Belgische belastingbetaler nog talloze aderlatingen te wachten. Door de kwijting kunnen de politici van de drie traditionele partijen, en de bestuurders van sociale mammoetorganisaties zoals Arco, Gemeentelijke Holding en Ethias niet meer aansprakelijk worden gesteld voor wat dan ook.”
Politieke witwasoperatie
De namen van de bestuurders van het voormalige Dexia Bank België die vandaag zijn ‘ontlast’ spreekt boekdelen over haar politieke en sociale verankering. Naast de directieleden gaat het om Jean-Luc Dehaene (CD&V), Patrick Develtere (ACW), Tony Van Parys (CD&V), Luc Martens (CD&V) Wivina Demeester (ex CD&V) Francine Swiggers (Arco), Marc Justaert (CM) Patrick Janssens (sp.a), Patrick Lachaert (Open VLD), Francis Vermeiren (Open VLD), Bernard Thiry (Ethias), Thierry Jacques (MOC), Jean-Jacques Viseur (cdH) Marc Deconinck (PS), en Serge Kubla (MR), die alle kwijting of décharge hebben gekregen voor hun daden in de raad van bestuur.
Jean-Marie Dedecker: “De drie grote politieke families hebben alle boter op het hoofd. Daarom is het wraakroepend dat deze dames en heren in 2011 aan de neergang van de Dexiagroep geen enkele blaam, maar integendeel een aardige cent overhouden. Een vaste jaarvergoeding van 22.500 euro, en dan nog eens 2.000 euro per vergadering, om de bank bijna om zeep te helpen. Niemand kan ze nog aanspreken om dat geld terug te storten. Het is ook een veeg teken dat de politieke witwasoperatie unaniem is gedekt door hun opvolgers in Belfius, die namens ‘de staat’ na een zielige stoelendans zijn benoemd door de nieuwe God van de PS, premier Di Rupo.”
Beste Johan,
Proficiat. Electrabel op de knieën en nu nog de distributienetbeheerder Eandis. Een fluitje van een cent voor jou . Niet alleen rode Louis Tobback en rood-groene Bart Martens zetelen er in de raad van bestuur, maar ook je vertrouwelijke kabinetard Cathy Plasman is er zelfs ondervoorzitter van. Al mijn steun in je strijd tegen zoveel onrecht. De heisa rond je managementvennootschappen is er al lang vergeten. Fiscale spitstechnologie is een daad van wettige zelfverdediging. Zelfs je echtgenote M.S. heeft het begrepen. Haar “gewone commanditaire vennootschapje Allo & Ko” factureert nu ook aan Waalse gemeenten voor de opleiding van noodplanningsambtenaren (sic!). Een welkome aanvulling voor het gezinsbudget naast haar P.R-job bij de Oostendse basketbalclub. Kwatongen beweren dat dit met politieke relaties te maken heeft, maar dat geloof ik niet. Als libertair heb ik van nature bewondering voor een rode kameraad die zich tot het kapitalisme bekeert. Het geeft niet uit als de kat wit of zwart is, zei Deng Xiaoping, als ze maar muizen vangt. Net zomin geloof ik dat je dochter en zoon tewerkgesteld zijn bij Electrawinds omdat jij er op 6/12/2007 voorzitter werd . Precies op Sinterklaasdag. Familiale postjespakkerij is immers geen socialistische traditie. Vraag het maar aan Bruno Tobback, Freya Vandenbossche, Peter Vanvelthoven, Maya Detiège & co. Hun motto is “ op Eigen Kracht Voorwaarts” en niet Eigen Volk Eerst. Ik geloof eerder in een soort ruilhandel. Zou het kunnen dat als wederdienst , Kristof Beuren, kaderlid bij Electrawinds, met een kruiwagen van headhunter Hudson, toen benoemd werd als Stadssecretaris van de Stad Oostende? Dit kan helpen als je zoals Electrawinds Biostoom nv weigert een aangifte voor gemeentebelasting op drijfkracht in te dienen. Elke bakker of beenhouwer mag zijn boetiek sluiten als hij daaraan verzaakt. Het helpt bijvoorbeeld ook om uitzonderingen te krijgen voor je milieuvergunning voor je biomassacentrale. Zoals tweejaarlijkse controles voor je uitstoot van dioxines en furanen i.p.v. tweewekelijkse. Of om een ruimtelijk uitvoeringsplan te wijzigen.
Het zit zo: Met de steun van de Participatiemaatschappij Vlaanderen (PMV) investeerde Electrawinds 22 miljoen euro in een biofuelcentrale – voor de omzetting van plantaardig en dierlijke vetten in biobrandstof – en 90 miljoen euro in een biostoomcentrale voor de verwerking van biomassa. Dankzij de gesubsidieerde groenestroomcertificaten was deze investering op vier jaar terugbetaald. In Duitsland wordt biomassa niet gesubsidieerd. In Vlaanderen wordt de kostprijs van die certificaten doorgerekend aan de verbruiker. De biomassacentrale scheidt heel wat overtollige warmte af. In de omgeving worden nu natuurgebieden en agrarisch waardevolle gronden van bestemming gewijzigd (voor eventuele onteigeningen)om grote oppervlaktes serres te bouwen en groenten te kweken met warmtekrachtkoppeling (WKK) De serristen verdienen meer met groenestroomcertificaten dan met het telen van gewassen.
Om elke zweem van belangenvermenging met Electrawinds uit de wereld te helpen zou ik je graag enkele vragen stellen, Beste Johan. Die geruchtencarrousel over belangenvermenging moet stoppen. Na een carrière als voogdijminister van de NMBS werd je voorzitter bij Electrawinds. Toen de Belgische spoorwegen het pakjesbedrijf ABX Logistics wegens wanbeheer doorverkochten aan de Britse durfkapitaalgroep 3i, voor 80 miljoen euro, stortte 3i ongeveer tegelijkertijd 30 miljoen euro voor een kapitaalsverhoging van Electrawinds in ruil voor 18 procent van de aandelen. Je kabinetschef Jannie Haeck en nieuwe NMBS-baas sloot de deal. Je hebt altijd gezegd dat dit louter toeval was en ik zou dit niet durven betwijfelen. ABX werd een paar jaar later door 3i doorverkocht aan het Deense DSV voor 750 miljoen euro. Een wonderbaarlijke vermenigvuldiging. Het verkocht ook haar aandelenpakket Electrawinds aan haar baas Luc Desender voor 50 miljoen euro. PMV, FPIM, Dexia en GIMV –XL zijn toen bijgesprongen. De staat is nooit veraf. Dat je iets mocht doen voor ABX, Beste Johan, is volkomen normaal. Het pakjesbedrijf was immers sponsor van je basketclub BCO toen je minister was. Voor de schuldenberg van ABX staat er vandaag in de boeken van de NMBS nog altijd 1,5 miljard euro open. Nog te storten door de belastingsbetaler.
Je was een bezig bijtje, Beste Johan. Onder jouw voorzitterschap bij Electrawinds verwierven Eldepasco, Seastar, Rentel en Norther, allemaal off-shore windmolenparken waarin Electrawinds participeerde, hun domeinconcessies in de Noordzee. Je had de hand in 4 van de 6 concessies en je werd voorzitter van nv Otarys RS, waarin Electrawinds ook participeert, en die samen met Electrabel nog meedingt voor de 7de concessie. Op 7 juni 2010, net voor de verkiezingen en 1 maand nadat je als kandidaat op de sp.a-lijst aankondigde om uit Electrawinds te stappen, werd je ook zelf nog bestuurder bij Eldepasco. Het ging jou en Electrawinds voor de wind, te land, ter zee en in de lucht. Windmolenparken rezen als paddestoelen uit de grond, rijkelijk gesubsidieerd. Electrawinds Bastogne nv, Electrawinds EA bvba, Electrawinds Evolis Wind nv, Electrawinds Evolis Biomassa nv., Electrawinds Windpark Maldegem nv, Electrawinds Greenpower Oostende nv. Gemeentebesturen beslissen immers mee over het toekennen van plattelandsconcessies. Een partijgoeroe als handelsreiziger en als groene lobbyist om druk uit te oefenen op de geloofsgenoten is manna voor de schatkist van een bedrijf als Electrawinds. Je verhoogde als politicus de prijs van de Off-shore groenestroomcertificaten en verdubbelde hun gebruiksduur. Het is toch de verbruiker die betaalt.
In die periode ontpopte je tot zakenman en participeerde je in diverse bedrijven. Zo richtte je op 17-10-2008 met een maatschappelijk kapitaal van 120.000 euro ook nog BVBA Rising Sun op. Een vennootschap met als doel het participeren en adviseren in projecten rond duurzame energie. Op 4 -11-2008 richtte BVBA Rising Sun samen met Electrawinds NV de NV Zon aan Zee op met als doel projecten voor duurzame energieproductie via foto-voltaïsche zonnepanelen uit te baten. Op 26 november 2009 kwamen alle aandelen van BVBA Rising Sun in handen van Electrawinds nv en je nam ontslag uit de raad van bestuur, doch je gewone commanditaire vennootschap met jou als vaste vertegenwoordiger bleef zetelen in de raad van bestuur van deze vennootschap die van naam en van rechtspersoonlijkheid veranderde in Electrawinds Windpark Sint-Lievens-Houtem nv. Je hebt ondertussen ontslag genomen uit de meeste van je functies. De Vox populi is meedogenloos en er staan verkiezingen voor de deur, geen risico’s . Maar niet getreurd. Electrawinds wordt weldra de lotto voor de aandeelhouders. Het gaat naar de beurs: de jackpot voor wie over Golden shares, aandelen en opties beschikt. Lucht en wind verkopen is big business.
Er zijn kapers op de kust, Johan. De subsidiemachine voor energie is nu ook deels in handen van de N-VA. De Vlaamse regering heeft onder impuls van de N-VA de Vlaamse Energiemaatschappij boven de doopvont gehouden. Dit overbodig subsidievehikel beschikt over een korf van 515 miljoen euro belastingsgeld om te investeren in duurzame energie voor overheidsgebouwen. Andries Gryffroy wordt er baas van. Andries is ook nog lid van het partijbestuur van de N-VA, kabinetard bij minister Geert Bourgeois en afgevaardigde bestuurder bij nv ERBOKO, een bedrijf voor energieaudits en engineering. Een explosieve cocktail, maar je moet geen angst hebben voor belangenvermenging, Beste Johan. Er zitten ook nog een paar socialisten in de raad van bestuur van de nieuwe energiemaatschappij en PMV, aandeelhouder van Electrawinds, participeert er ook in mee. Mijn grootvader zaliger dacht daar anders over. Als een socialist met zijn handen in zijn EIGEN zakken zit moet het zeker 25 graden onder nul vriezen, zei hij, anders zit hij in iemand anders zakken. Ik zou dat nog niet durven denken, laat staan uitspreken.
Bovendien zal Paul Desender, baas van Electrawinds, op de kieslijst van de N-VA staan in Brugge. Enige goodwill in het subsidiewereldje is altijd meegenomen. Ideologische relaties smeden de sterkste banden. Electrawinds is een geoliede subsidiemachine die het machiavellistische spelletje van “ Eigen Volk Eerst “ tot in de puntjes beheerst. Gij kunt het weten, Beste Johan.
Op 17 juni 2011 kreeg Electrawinds nog een cadeautje van de Vlaamse Regering (in casu van sp.a Minister Lieten): 956.000 euro “strategische investeringssteun”. Volgens Marleen Vanhecke, woordvoerder van Electrawinds zal het geld geïnvesteerd worden in het bedrijf zelf; “voor de uitbreiding van ons hoofdkantoor, de verbetering van ons computerpark en van ons meubilair.” Kortom, Vlaams belastingsgeld voor de uitzet, de meubelen en het huisgerief. Politiek is de kunst om god zo te dienen dat de duivel er niet kwaad om wordt. Groene stroom produceren is sexy, maar met belastingsgeld en politiek cliëntelisme wordt het prostitutie.
Het gaat je voor de wind, Beste Rode Kameraad.
Gegroet.
Jean Marie Dedecker.
Eerste Open Brief aan Johan Vande Lanotte, Minister van de Noordzee en zo veel meer.
Oostende, vrijdag 13 april 2012
Beste Johan,
In de Standaard van 7 april zeg je dat ik je haat. Niets is minder waar, Rode Kameraad. Integendeel . Ik heb een grenzeloze bewondering voor uw hoog Davidgehalte, die het zonder schroom opneemt tegen Electrabel, de Goliath onder de elektriciteitsboeren. Alhoewel. Behalve vergissing mijnentwege ben jij het toch, die samen met jouw paarse spitsbroeder Guy Verhofstadt Electrabel verkwanseld heeft aan de Fransen voor een appel, een ei en een Golden Share. In welke wijngaard dit Gouden Aandeel gedijt is tot op heden een goed bewaard geheim.
Beste Johan, de elektriciteitsfactuur steeg met gemiddeld 34 % sedert 2007. Negentig procent daarvan is op conto van de overheid te schrijven. Eerlijkheidshalve zou je ook moeten zeggen dat onze energieprijzen uit 3 componenten bestaan. Amper één derde van de elektriciteitsprijs is productiekost en komt in de zakken van Electrabel terecht. Een tweede derde zijn taksen en lasten. Zowat 13 verschillende soorten belastingen op gas en elektriciteit worden aan de verbruiker doorgerekend. Als minister, Beste Johan, zou je toch een paar taksen kunnen afschaffen. Maar populistisch de schuld van het graaibeleid alleen maar in de schoenen van de Franse monopolist schuiven is electoraal blijkbaar veel lonender. Pas op, ik heb het niet voor Electrabel. Het is een melkkoe die onze weiden afgraast en in Parijs gemolken wordt, maar jij hebt hen de uiers wel in hun handen gegeven. Hoewel in Frankrijk betaalt de verbruiker maar 13,37 eurocent per KWh, tegen 20,93 eurocent in Vlaanderen. In Nederland is dat 17,34 eurocent en in Groot-Brittannië 14,42 eurocent!”
Een laatste derde van de elektriciteitsprijs zijn de zogenaamde transportkosten. Deze netwerkbeheerders en distributiemaatschappijen zijn eigenlijk grotendeels in handen van de overheid en dito intercommunales. Volgens de Creg hebben netbeheerders een zeer hoge ” pay-out ratio” d.w.z. dat Elia en de distributienetbeheerders 90% van hun winsten uitkeren aan hun aandeelhouders, de steden en gemeenten, en Fluxys 75%.
Een simpel telefoontje van een machtig man als jij , Rode Kameraad, naar politici als Geert Versnick ( waterdrager van Verhofstadt en baas van Eandis) of naar je partijgenoot Daniël Termont van Fluxys zou al een serieuze duit kunnen doen terugvloeien naar het zakje van de verbruiker. Maar uw politieke vrienden hebben zopas nog hun prijs verhoogd omdat ze teveel moeten betalen voor de groenestroomcertificaten, die ze dan op hun beurt wel doorrekenen aan de verbruiker. Niemand beter dan jij, Beste Johan, kent het mechanisme van de groenestroomcertificaten. De prijs ervan werd telkens bepaald (en verhoogd) door jezelf of door ministers van socialistische pluimage, om Freya Vandenbossche en Paul Magnette maar niet te noemen.
De zonnepaneelrage heeft de SP.a bijvoorbeeld geen windeieren gelegd. Ze verkocht haar groene ziel aan VZW Curieus die overal te lande met ministers als handelsreizigers de samenaankoop van zonnepanelen bij het bedrijf Ecostream promootte met een financiering door Delta Lloyd Bank er bovenop. De fiscale achterpoortjes stonden zelfs in de sp.a. –brochure. “ Bij een bestelling van hoger dan 9000 euro biedt Ecostream een uitstel van betaling tot het begin van het volgende jaar voor het bedrag boven 9000 euro. Daardoor kan je tweemaal genieten van het belastingsvoordeel dat de Federale Overheid je biedt bij het plaatsen van zonnepanelen.” De oversubsidiëring van zonnepanelen heeft niet alleen een gat geslagen in de schatkist maar ook in de portemonee van de verbruiker. Er wordt beweerd dat je kernenergie zogezegd haat omdat groene energie je geen windeieren legt, maar dit is volgens mij kwaadsprekerij.
Maar er is meer, Beste Johan. Op 12 juli 2003 werd je naast Vice –premier ook onze allereerste Minister van de Noordzee. Met je huisvriend Steve Stevaert van Interelectra en met Turbowinds en Dregdging International werd C-power opgericht, het allereerste windmolenpark voor de Noordzee. Tijdens de ministerraden van 21 januari en 27 mei 2005 werden door jou toch 2 belangrijke beslissingen genomen om het project betaalbaar te krijgen op de kap van de verbruiker-belastingbetaler.
1. De aankoopverplichting van groenestroomcertificaten voor netwerkbeheerders werd van 10 jaar verlengd tot 20 jaar. VERDUBBELD!
2. De groenestroomcertificaten voor windenergie op zee werden opgetrokken van 90 euro per megawattuur(MWh) tot 107 euro MWh voor de eerste 216 megawatt. Waarom 216 megawatt? Omdat dit in 2005 het door C-power voorziene geïnstalleerd vermogen van hun windmolenpark was. Er komen 7 windmolenparken op zee. In 5 daarvan heb je zelf de hand gehad. Volgens de CREG (De Commissie voor de Regulering van de Elektriciteit en het Gas) zullen die 7 geplande windmolenparken gemiddeld 300 megawatt groot zijn. Elk van de 7 windmolenparken zal volgens de CREG 100 miljoen euro per jaar kosten aan groenestroomcertificaten. Dit betekent zo’n 700 miljoen euro extra per jaar voor de consument. De concessies zijn daarenboven gegeven voor een periode van twintig jaar met een vaste prijsgarantie. De windmolenboeren zullen dus – zegge en schrijve – 14 MILJARD EURO groenestroomcertificaten op zak steken de komende twee decennia en dit bovenop de normale elektriciteitsprijs. De consument betaalt tweemaal, éénmaal voor groenstroomcertificaten en éénmaal voor de elektriciteit.
Beste Johan, je beweert dat het uitbrengen van je fiscale constructies met managementvennootschappen het werk is van machtige vijanden zoals Electrabel. Laat me toe daaraan te twijfelen. Voor de concessie van het zevende windmolenpark op zee heb je samen met Electrabel een heuse constructie opgezet: THV Mermaid. Eerst werd op 21 januari 2011 OTARY RS NV opgericht, een consortium van bedrijven met jezelf als voorzitter. Het consortium bestaat uit Electrawinds Offshore NV 12,5 %, Aspiravi Offshore NV 12,5 %, DEME NV 12,5 % en zijn dochterbedrijven Rent a Port Energy NV 12,5 % en Power@sea NV 12,5 %, Z kracht NV 12,5 % ( Nuhma met Jo Geebelen intimus van Steve Stevaert), SOCOFE NV 12,5 % (de investeringsmaatschappij van het Waalse gewest o.l.v. PS’er Jean-Claude Marcourt)en SRIW Evironnement NV 12,5 %( o.l.v. geestesgenoten, de P.S.’er Vanderijst Olivier & Claude Grégoire). Vervolgens richtten je vrienden (Otary RS) samen met Electrabel de tijdelijke Handelsvereniging Mermaid op. Door de machtsverhouding binnen Mermaid van 65 % Otary RS tegenover 35 % Electrabel heb jij de touwtjes toch stevig in handen. Electrabel had samen met baggeraar Jan De Nul in het verleden reeds tweemaal door jou invloed de boot gemist voor een domeinconcessie op de vlakte van Raan en éénmaal voor een domeinconcessie op de Zone tussen Blighbank en Bank Zonder Naam. Maar nu Electrabel z’n huik naar de wind van je vaste compagnon DEME gehangen heeft, heb je een machtig wapen in handen om de laatste domeinconcessie binnen te rijven. Een krachtiger hefboom om Electrabel de duimschroeven aan te zetten kun je toch niet hebben. Dus, doen Johan!
Je schizofrene houding in dit debat, Beste Johan, is voor velen moreel onaanvaardbaar. Enerzijds weiger je de belastingen op elektriciteit te verminderen om de verbruiker geld te besparen, anderzijds zijn jij en je socialistische kameraden de oorzaak van de stijging van de elektriciteitsprijs door het optrekken van de subsidies via groenestroomcertificaten voor uw vrienden windboeren, en ten derde weigert u de netbeheerders, die in handen zijn van de overheid, prijsverlagingen op te leggen. Belastingen op elektriciteit, gas en distributietarieven verlagen heeft de politiek zelf in handen. U kan dit nu onmiddellijk doen en daardoor zou de klant vanaf volgende maand 10 tot 20% minder betalen op hun energiefactuur. Waarom doe je dit niet Beste Johan? Je oorlogje met Electrabel is blijkbaar een schijngevecht om het wanbeleid te verdoezelen.
Als voorzitter van de Haven Oostende, een politiek mandaat dat je te danken hebt aan de Oostendse kiezer, en als Minister van de Noordzee, plaatste je jezelf bovenaan de Vlaamse windmolenindustrie. Over je rol als voorzitter van Electrawinds schrijf ik je een volgende keer. Als voorzitter van het door u opgerichte commercieel bedrijf Otary RS NV zou je de windmolenparken van Norther, Seastar en Rentel bouwen. Als voorzitter van het door jou opgerichte commercieel bedrijf REBO nv verhuur je vervolgens de havenfaciliteiten voor de bouw van windmolenparken. Vestzak – broekzak in’t kwadraat. Op 23 januari 2012 stapte je uit Otarys RS nv en op 6 maart 2012 uit Rebo nv. Of men daar je stoeltje warm houdt tot je terug minister af bent, zal later blijken. Het is toch Vanderijst Olivier, ex-kabinetchef van Onkelinx die daar nu het voorzittershamertje hanteert? Kwatongen beweren dat je gebruik maakte van je politieke mandaten om jezelf aan het hoofd van die bedrijven te hijsen en de lasten af te schuiven op de belastingbetaler, zoals de betaling van de kabelverbinding vanuit zee tot op het land. Ik durf dit niet te geloven.
Vandaar mijn steun in je ongelijke strijd tegen het machtige Electrabel. Maar links zure oprispingen krijgen voor deze elektriciteitsboer en er rechts zoete broodjes mee bakken noemt men aan ’t zeetje tjevenstreken.
Om het licht te laten branden, Beste Johan, hebben we bewindslui nodig die het licht zien ipv het eigenbelang.
Hoogachtend,
Jean Marie Dedecker.
ARCO. De gierigheid bedriegt de wijsheid.
Het geld van de Christelijke arbeidersvereniging ACW ging via BAC, BACOB en Artesia op in Dexia. Zo plaatste de ARCO-groep (ziekenfondsen, vakbond, enz… ) die via Arcofin deze arbeidsfondsen beheert, 96% van haar kapitaal in het zieltogende Dexia en werd zo hoofdaandeelhouder samen met de Gemeentelijke Holding . Ze bekleedde via CD&V-toppolitici sleutelposten in alle organen van de Dexia Bank en de Dexia Holding. Jean-Luc Dehaene werd zelfs voorzitter van de Raad van Bestuur om de ACW belangen veilig te stellen. Haar CEO, Francine Swiggers, zetelde in alle Raden van Bestuur en zelfs in het auditcomité.
ARCO gedroeg zich eerder als speculatief hefboomfonds dan als een bankier. Op haar blinde tocht naar maximale winsten en dividenden werden alle truken van de beursvloer toegepast, van renteswaps tot opties. Het speculeerde met optiecontracten en short-selling tegen het eigen aandeel van Dexia. Het gaf haar aandelen als onderpand (stocklending) voor put- en callopties. Het financierde haar eigen kapitaalsverhoging bij Dexia in 2008 met een lening bij dezelfde bank. Een dubieuze carrousel dat voor een normaal bedrijf wettelijk verboden is. Kortom, ze gaf er les in het vak casinokapitalisme dat door haar vakbondsleden op straat fel bestreden wordt.
Dexia crashte tijdens de bankencrisis van 2008 en werd met 6 miljard euro nieuw kapitaal door de overheid gered. Eigenlijk een verkeerde beslissing. Een oplossing met een Fortisscenario (een afsplitsing van de Belgische tak en een Bad Bank) had veel meer soelaas gebracht, maar de regering Leterme moest absoluut het kapitaal van de eigen ARCO-zuil vrijwaren en de hoofdaandeelhouder beschermen.
Een paar jaar later (begin 2011) heeft men niets bijgeleerd. Een tweede crisis, de zogenaamde Soevereine crisis, doet Dexia de das om. Met 120% van haar eigen vermogen belegd in staatsobligaties van de PIIGS-landen, waaronder dus Griekenland, gaat Dexia in vrije val.
Toen de ratingbureaus Moody’s en S&P, onze Nationale Bank en de Europese Commissie een versnelde verkoop van de probleemportefeuille voorstelden om Dexia een tweede keer te redden, gingen de aandeelhouders ARCO en de Gemeentelijke Holding op de rem staan. Het is Marc Tinant van ARCO die op de Raad van Bestuur van Dexia op 10 mei 2011 zijn veto uitspreekt. Zo staat dat in de notulen van de Dexia-commissie: “Wie het afremmen van de verkoop van de staatsschuld heeft bevolen,is in grote mate verantwoordelijk voor de ontmanteling van de groep!” De rest is geschiedenis: de rating wordt verlaagd, een bankrun bij het publiek en Dexia wordt op 4 oktober drooggelegd.
Terwijl het splitsingsscenario van de Dexia Holding in augustus en september 2011 in stilte wordt uitgewerkt, maakt ARCO van haar voorkennis gebruik om haar factuur door te schuiven naar de belastingbetaler. Op 11 september keurt de ministerraad op verzoek van de medeplichtige CD&V-excellenties de spaargarantie goed voor de ARCO-coöperanten, zodat die ook hun centen terugkrijgen bij de vereffening van ARCO. Dit wordt verzwegen tot 10 oktober, een week na de crash want tot 30 september hadden de coöperanten het statutair recht om hun aandelen te gelde te maken. Op 26 september toetert Jean-Luc Dehaene nog dat er geen splitsing komt. In mensentaal wordt dit oplichting genoemd van haar eigen coöperant-aandeelhouders en een hold-up met voorbedachte rade op de staatsfinanciën.
Maar de pil wordt verguld voor haar aandeelhouders. Met de deposito-bescherming voor haar 750.000 coöperanten-aandeelhouders kreeg ze een omniumverzekering na een ongeval zonder vooraf een premie te hebben betaald. ARCO legt de lasten van haar eigen fouten en wanbeleid ten bedrage van 1,7 miljard euro onbeschaamd in de mand van de belastingbetaler. Het feit dat coöperanten-aandeelhouders zelfs geen spaarders zijn maar vennoten en eigenlijk geen recht hebben op een spaargarantie, is een aanfluiting van de wet en wordt momenteel door de Europese Commissie onder de loep gelegd. ARCO treedt hier op als een brandstichter die schadevergoeding eist voor het afbranden van haar eigen huis.
In het rapport van de Dexiacommissie staat letterlijk: “Indien men de versnelde afbouw had beslist op 10 mei 2011 en meteen de daad bij het woord had gevoegd dan was men de belofte nagekomen en was de ratingverlaging er misschien wel nooit gekomen”. De Christendemocratische politici die steeds de mond vol hebben over verantwoordelijkheid zijn dus niet alleen mede verantwoordelijk voor het vastlopen en kapseizen van het Dexia-schip, ze hebben het ook als eerste verlaten als een dief in de nacht. Een Costa Concordia-scenario. Dat inzicht en die kennis van zaken hadden ze wel.
Het ACW moet haar eigen coöperanten zelf vergoeden. Het beschikt immers nog over 300.000 winstbewijzen bij Dexia die op een duistere dubieuze manier door toenmalig premier Leterme buiten de vereffening van ARCO werden gehouden, en in 2010 nog 15 miljoen euro opbrachten. Nu de meerderheidspartijen de bijzonder parlementaire commissie over Dexia vleugellam hebben gemaakt, is het beter dat Justitie het dossier nu in handen neemt, en een gerechtelijk onderzoek instelt naar de onregelmatigheden die aan het licht zijn gekomen.
Jean-Marie Dedecker
Voorzitter LDD en lid van de Dexiacommissie
Op 2 maart 2012 zijn er verkiezingen gehouden voor de magistraten-leden van de Hoge Raad voor de Justitie (HRJ). De ene helft van de HRJ wordt in eigen midden verkozen, de andere helft wordt voorgedragen door de Senaat. De leden van de HRJ spelen een zeer bepalende rol in de benoemingen binnen de magistratuur zodat het voor de hand ligt dat de functie van lid van de HRJ erg begeerd is. Maar de verkiezingen zijn volgens LDD niet zo sereen verlopen als men wil doen geloven.
Jean-Marie Dedecker, voorzitter LDD: ”In Turnhout werd het kiesbureau ruim voor het sluitingsuur (16u00) opgedoekt. Een federale magistrate die nog haar stem wilde uitbrengen diende klacht in bij de voorzitter van het kiesbureau. Ironie van het lot is dat een magistraat, die precies één stem tekort komt om als elfde raadsheer tot de Hoge Raad te worden toegelaten, nu ook klacht heeft ingediend. Het partijpolitieke lobbywerk om toga’s van de eigen politieke kleur in de Raad te krijgen is blijkbaar even groot als in de echte politieke wereld. Het is nu wachten op het salomonsoordeel van Vrouwe Justitia, die zoals bekend geblinddoekt is. Met de billen bloot gaan is op dit niveau immers geen zicht.”
De Raad is maar opsmuk
De Hoge Raad van Justitie is opgericht na de Dutroux periode, als gevolg van de aanslepende kritiek op de werking van justitie. Via een wijziging van de grondwet (art. 151) kreeg de HRJ op 20/11/1998 zeer belangrijke bevoegdheden. Belangrijke bedoeling was ondermeer een halt toe roepen aan de ‘politieke benoemingen’ binnen de magistratuur.
Jean-Marie Dedecker: “Deze vergadering van magistraten en burgers wordt in de wandelgangen van justitie wel eens de “Hoge Onraad” genoemd. Niet alleen omdat het zoeken is naar evenwichten tussen mannen en vrouwen en naar taalpariteit, maar vooral naar politieke evenwichten. De HRJ is in feite cosmetica voor de bestaande carrousel van politieke benoemingen bij het gerecht. Het personeelsbeleid van justitie is overgedragen aan de Hoge Raad die zogezegd aan niemand verantwoording moet afleggen. Maar het is een schijninstrument waarin de meerderheidspartijen zelf de touwtjes stevig in handen blijven houden.”
De minister van Justitie wordt eerstdaags ondervraagd over de onregelmatigheden bij de verkiezingen van de Hoge Raad.
Voorzitter Jean-Marie Dedecker van LDD verhuist in de loop van de maand maart naar Middelkerke en gaat zich daar definitief vestigen. Jean-Marie heeft in het verleden al bewezen dat het lokale politieke leven hem evenveel boeit als de nationale politiek en kijkt terug op een mooi oppositieparcours in de stad Oostende waar hij twaalf jaar lang de meerderheid heeft gecontroleerd en het vuur aan de schenen gelegd.
Jean-Marie Dedecker: “Hoe graag ik mijn federale collega’s Vande Lanotte, Crombez, Tommelein en De Vriendt in Oostende zou willen bekampen, zie ik daarvan af omdat mijn toekomst niet meer bij die stad ligt. Met hetzelfde vuur zal ik me inzetten voor de bevolking van de kleinere gemeente Middelkerke, waar ik de rest van mijn leven wil slijten. Ik heb er een fijn huis ingericht, en van daaruit wil ik meestrijden voor een welvarende, veilige en mooie gemeente.”
Bekend terrein
Voor Jean-Marie Dedecker is Middelkerke zeer bekend terrein, een groot deel van zijn familie woont er trouwens al jaren, en bepaalt er mee het sociale leven mee, ook in de politiek. Hij kan er terugvallen op een uitgebreide vriendenkring, die op zijn parlementaire ervaring kan rekenen om de gemeente een nieuwe toekomst te bieden.
Jean-Marie Dedecker: “Het is bijna twintig jaar geleden dat er in de gemeenteraad van Middelkerke nog een nationale politicus heeft gezeten. Het spreekt vanzelf dat een gemeente daar belang bij heeft, al was het maar om in de parlementen de eigen problemen van een kleine kustgemeente op de agenda te brengen. Het is natuurlijk ook met Lijst Dedecker dat we naar de kiezer trekken, met een programma vol gezond verstand waar de eigen bewoners centraal staan, en waar de werkelijke problemen worden benoemd en opgelost.”
Lijst Dedecker van Middelkerke zal heel binnenkort haar programma bekend maken, en staat nog open voor mensen met gezond verstand, die zich willen inzetten om hun gemeente welvarend, veilig een aangenaam om wonen te maken.
Beste John,
Wat hieronder staat behoort eigenlijk tot de rubriek “ van horen zeggen”. Mocht ik verkeerd geïnformeerd zijn, gelieve mij dan per kerende terecht te wijzen zodat ik ootmoedig mijn hoofd kan buigen en nederig door het rode stof kan kruipen.
Rode Rudy
Uw syndicale vriend Rode Rudy is aan de schandpaal genageld. De leeuw van de rode vakbond heeft zijn tanden stukgebeten op de notionele intrest. Deze superbobo van het antikapitalistische protest heeft blijkbaar zelf zijn pollen in de fiscale vetpotten van zijn familiale patrimoniumvennootschap gestoken en amper 5,5 % belasting betaald. Voor de bouw van een paar winkels en een zestal appartementen heeft hij samen met zijn zus, een fiscaal expert onder de arm genomen voor fiscale “ Optimalisatie “ van zijn immoproject. Edel en wettelijk, ware het niet dat Rode Rudi te pas en te onpas het land lamlegt om zijn ongenoegen over de notionele intrest van de daken te schreeuwen. Deng Xioping zei het al: “Er is niets oneerbaars aan rijk worden”. Het rode jasje heeft meerdere vestzakken. Moraal van het verhaal: “ Luister naar Rudy’s woorden, maar kijk niet naar zijn daden. Rudy’s rode boekje staat vol Bijbelse spreuken . “
Johan de Rode Ridder
Als schildknaap van Rode Ridder Johan Vande Lanotte trekt u edelmoedig ten strijde tegen de managementvennootschappen. Beste John, ik heb horen zeggen dat je beter eerst de rode balk uit Johan’s oog kan pulken i.p.v. splinters te zoeken bij de hardwerkende medemens. Johan zou u naar verluidt les kunnen geven in vennootschapsspitstechnologie.
Even een korte historiek, enkel ter informatie. In 2007 richtte uw leermeester een paar vennootschappen op waarvan hij 99% van de aandelen had: Bvba Ghent Public Law voor juridisch advies - altijd een mooie bijverdienste naast je job als professor – en JVL, een gcv of gewone commanditaire managementvennootschap. Gcv JVL had het nogal druk: voorzitter van nv Electrawinds ( duurzame energie), bestuurder bij nv Electrawinds Windpark Sint Lievens Houtem, afgevaardigde bestuurder bij nv Zon aan Zee ( zonne-energie) en bestuurder bij NV Eldepasco (nu nv Northwind ) een windmolenpark op zee. Op 29 september 2011 liet Johan zijn bvba-tje Ghent Public Law opslorpen door zijn managementvennootschapje JVL. Op de valreep (27.12.2011) van het ministerschap verhuisde gcv JVL van Oostende naar Brugge ten huize van zijn accountant, de heer Stuyts, die met zijn NV Spoiano Johan vervangt als zaakvoerder en tevens de naam van de gcv JVL veranderde in gcv MABUSPO. Wat aan het oog onttrokken is ontsnapt aan elke sociale controle. Marijke Schaepelinck, de echtgenote van Johan Vande Lanotte heeft nu ook zo’n commanditair vennootschapje, Allo & Ko. Het doel van deze gcv is “opleiding en ondersteuning geven aan noodplanningsambtenaren van Waalse Gemeenten” (sic!).
Honi soit qui mal y pense.
Ik weet het, beste John, een kat vindt er bijna haar jongen niet in terug, maar dat is de bedoeling. Het is zoals uw grote roerganger Mao al zei: “ Het is niet belangrijk of de kat zwart of wit is, als ze maar muizen vangt.” Gewone commanditaire vennootschappen, beste John, moeten geen jaarrekeningen en jaarverslagen opmaken, laat staan via neerlegging openbaar maken. Het zijn afkooksels van wat men in Liechtenstein Anstalten noemt of ook nog Delaware vennootschappen waarbij boekhouders optreden in naam van de verborgen aandeelhouders. Aan dergelijke constructies werden indertijd door Paars nog overheidsgebouwen verkocht voor sale-and-lease-back operaties zoals een optrekje aan de Rue des trois Boudins 10 te Bergen. Voor 9,4 miljoen euro verpatst aan BELGOV (BE) QRS 15-66, Inc, een vennootschap naar het recht van de staat Delaware. Dit laatste even terzijde, beste John, het is maar om aan te tonen dat er nog veel werk aan de winkel is als u begint te vegen voor eigen deur, van Oostende tot in Bergen bij Elio.
Mag ik u als nederige onderdaan van dit belastingsparadijs, voorstellen om alle gewone commanditaire vennootschappen wettelijk te verplichten om hun balansen openbaar te maken. Om uw carrière veilig te stellen zou ik toch voor alle zekerheid even advies inwinnen bij uw meester Johan, vooraleer enig initiatief te ondernemen. Indien u toch zijn fiat zou krijgen dan raad ik u ook aan terloops uit te pluizen hoeveel miljoenen euro’s subsidies, groene stroomcertificaten, belastingsvoordelen en tutti quanti bij nv Electrawinds & co zijn terechtgekomen.
Moniek en Charel
Tot slot, beste John, sta me toe even persoonlijk te worden. In Eernegem, het landelijke polderdorp waar uw wieg stond, doen hardnekkige roddels de ronde. Het gaat over uw lieftallige ouders, Moniek en Charel. Echte Vlaamse werkmenschen, tegenwoordig een rariteit tussen de loftsocialisten . Moniek zou nu haar job kwijt zijn. Het menske waste, dweilde en sponste ten huize van plaatselijke notabelen, van de dokter tot de notaris en bij mening middenstander met een zwarte kas. Ik noem geen namen, ’t is te delicaat.(hoewel, breek me de bek niet open) Moniek zou van u,zoonlief, het borstelhok niet meer mogen uitkomen. Sedert u staatssecretaris - in Eernegem zeggen ze Minister – en notoir fraudejager geworden bent , zou het te gevaarlijk zijn dat moeder in het zwart gaat bijklussen. Ikzelf kan dat niet geloven. Mocht het toch waar zijn – en ik herhaal, voor mij zijn het jaloerse kwakkels van roddeltantes – dan ben ik er heilig van overtuigd dat u met uw schamele” ministerwedde” een duitje in het zakje van moederke Crombez zal doen, ter compensatie voor het loonverlies.
Rechtvaardige Vlaktaks
Bijklussen in het zwart is een daad van wettelijke zelfverdediging in een land dat Olympisch kampioen is in de discipline lasten op arbeid. Ik ken meer pompiers die bijklussen dan branden blussen. Zwart werk is de olie van de economie, John, zeker voor mensen die de helft van hun inkomen door noeste arbeid aan de fiscus moeten afgeven. Zolang er geen rechtvaardige vlaktaks komt die alle aftrekposten en notionele bazaar overbodig maakt en zolang het door de te hoge lasten op arbeid interessanter is om te doppen dan te werken zal fraude welig tieren.
Geloof me, beste John, niemand beter dan ik kent de pijn van het rommelen in je privé-leven en nu voel ik me er ook niet goed bij. Toch is het beter een hardnekkige roddel de kop in te drukken dan leugenachtig te laten voortwoekeren. Voor wie het celibaat predikt voor een ander is het beter zelf maagd te zijn. Vraag het maar aan uw gevallen rode vakbondsvriend Rode Rudy. De Leeuw is nu zijn tanden en zijn klauwen getrokken.
Dus, John, eerst de dikke légumes aanpakken, zoals Steve Stevaert zo mooi kon zeggen, en dan pas de moedertjes.
Uw nederige belastingbetaler,
Jean-Marie Dedecker
De bijzondere Kamercommissie rond het debacle van Dexia wordt sedert haar oprichting door de grote traditionele partijen stokken in de wielen gestoken om het vinden van de waarheid zo moeilijk mogelijk te maken. Voor LDD is het duidelijk dat de herrie rond het lekken van een verslag aan de pers wordt opgepookt om enkele van de meest kritische leden van de commissie monddood te maken.
Jean-Marie Dedecker:”De Dexia-commissie is duidelijk niet met een ‘triple A’ notering van start gegaan. Van in het begin heeft de meerderheid zich verzet tegen een echte onderzoekscommissie om de laatste steen boven te halen. Nu de commissie bijna aan haar besluiten toe is, en de regering er zich nu zelfs met het verder verloop van de werkzaamheden moeit, wordt balans steeds triester. Door voortdurend documenten af te schermen, door zoveel mogelijk getuigen achter gesloten deuren te ontvangen, en zelfs het verslag van zo’n controversiële getuigenis in een kluis te verstoppen, wordt het de parlementsleden bijna onmogelijk gemaakt om ernstig werk te leveren. En een onderzoekscommissie lijkt verder weg dan ooit. Om het in beurstermen te zeggen, de geloofwaardigheid van deze commissie is hoogstens nog een CC-.”
De kritische parlementsleden die in de bijzonder commissie de ware achtergrond van de ondergang van Dexia willen achterhalen wordt het niet makkelijk gemaakt, door obstructies en procedureslagen.
Maar LDD ziet daarom geen enkele inhoudelijke reden of juridische grond om de commissarissen van Groen of Ecolo uit de bijzondere commissie te bannen.
|
|
|