Archief

zondag 18 december 2022

Je kan iemand pas van weerwoord dienen door hem zijn mening te laten zeggen

 ‘Door het wegcensureren en juridiseren van andere of foute meningen is politieke correctheid een proces geworden tot uniformering van de publieke opinie’, schrijft Jean-Marie Dedecker. In zijn laatste column van 2022.

Op de Gentse feesten stond er in juli een reuze grote foto van Dries Van Langenhove, de extreemrechtse dandy en gouwleider van het studentenclubje Schild & Vrienden. Het was een display die dienst deed als urinoir. Lach- en plasplezier voor linkse veganistische kombuchawappies en zatte frustraten. Neergepoot voor flagellatie uit de schaamstreek en geseling met de roede van de preutsheid. De techniek van de ontmenselijking van de politiek incorrecte slechterik van wie men het publiek op die manier wil laten geloven dat hij niets beter verdient dan haat en bestraffing. De schandpaal als alibi voor middeleeuwse “eerlijke betering”.

zondag 11 december 2022

Een steekvlam in Qatar en Brussel brandt

‘Het vliegwiel van geweld is ondertussen een ritueel geworden’, schrijft Jean-Marie Dedecker over de rellen in Brussel en Antwerpen naar aaleiding van het WK voetbal in Qatar.

Je kunt er je klok en het zomeruur op afstellen. Met de eerste zonnestralen worden het recreatiegebied “De Blaarmeersen” in Gent, en bij uitbreiding ook de zwemvijvers in Sint-Niklaas, Hoogstraten… het jaarlijks terugkerende slagveld van multiculturele herrie, zwemshortrelletjes, vechtpartijen en allerhande opstootjes. De Brusselse allochtone jeugd speelt dan immers weer op verplaatsing, en onze tolerantiegrens wordt dan weerom eens verder opgerekt. De vergoelijkingslobby draait dan even traditioneel op volle toeren met riedeltjes als: “De jongeren zijn een minderheid, vinden geen werk, hebben in hun stad geen mogelijkheden voor vertier, en we mogen een meerderheid niet stigmatiseren omdat enkelingen zich misdragen…enz.”

zondag 4 december 2022

Het blauwe fabriekje is een ruïne

 ‘Bijna een kwarteeuw lang maakt de Open VLD onafgebroken deel uit van de federale regering en leverde in drie legislaturen zelfs de premier. Ondertussen hebben we de boeren van hun land verjaagd, hebben we het ondernemerschap kapot belast en onze maakindustrie naar China verhuisd’, schrijft Jean-Marie Dedecker na enkele woelige weken voor de regering van Alexander De Croo.

‘Vivaldi is te laf om te besturen en te laf om naar de kiezer te stappen’, typeerde politicoloog Carl Devos in Het Laatste Nieuws vorige week ongenadig en vlijmscherp onze federale bestuursploeg. Een bonte verzameling die nagenoeg elke dag ruziënd over straat rolt. Daarmee ziet Alexander De Croo als premier zijn eigen voorspelling uitkomen, namelijk dat je in onze bananenmonarchie als premier van de zevende grootste partij de dweil van de regering bent. Om Groen en links tevreden te houden werd er kwistig met overheidsgeld geld gestrooid en slaat De Croo met zijn regering nu geen deuk meer in een klontje boter. Niettegenstaande we Europees koploper zijn in de discipline belastingen betalen, zijn we nu ook nog gedegradeerd tot EU-kampioen in begrotingstekorten. Een triestig palmares.

zondag 27 november 2022

Godsdienst of religie moeten onzichtbaar blijven waar de staat optreedt met de pretentie van neutraliteit

 ‘Net zoals de overheid haar neutraliteit moet handhaven in haar omgang met haar burgers, moet dit ook gebeuren in het onderwijs’, schrijft Jean-Marie Dedecker, die parallellen ziet tussen de hoofddoek bij leerkrachten en de regenboogarmbanden op het WK Voetbal.

Afgelopen week deden twee lapjes stof heel wat stof opwaaien in de media: de regenboogarmband op een voetbalveld, en de hoofddoek in de klas. Voor heel wat moslims is het eerste haram en het tweede de vlag van de islam. Voor de westerse progressieven is het eerste (terecht) een onwrikbaar symbool en het tweede een vrij te dragen stukje textiel, staal zonder symboolwaarde. Ziedaar meteen al de intellectuele en religieuze schizofrenie.

zondag 20 november 2022

Kroniek van een aangekondigde moord

 ‘Veel medeleven met het dramatisch en hartverscheurend gebeuren, veel politiek vluchtgedrag maar bitter weinig introspectie en zelfonderzoek’, schrijft Jean-Marie Dedecker na de dood van een jonge agent in Schaarbeek.

Een politieagent van 29 lentes jong werd in Schaarbeek ritueel gekeeld door een religekke moslim, zijn collega werd ook neergestoken. Alahoe Akbar. De extremist, Yassin Mahi, groeide op in een geradicaliseerde Marokkaanse moslimfamilie. Hij stond op de lijst van OCAD, onze Staatsveiligheid, en van CELEX, de hitlijst van gevaarlijke gedetineerden. De geweldenaar maakte het zo bont in de bajes dat hij zes keer overgeplaatst diende te  worden. Het surrealisme van de Belgische staat kan niet beter in beeld gebracht worden dan met de kroniek van deze aangekondigde dood. De overheid was er als de kippen bij om de procedure – die deze door de Staatsveiligheid gevolgde extremist vrijliet – toch correct was verlopen, nadat hij zich op een politiebureau aanmeldde met de mare dat hij een agent zou vermoorden, en onverrichterzake in het universitair ziekenhuis Saint-Luc was afgezet. De schaamtegrens ligt diep onder de catacomben van het justitiepaleis aan het Poelaertplein.

zondag 13 november 2022

Stikstof verstikt de Vlaamse Regering

 ‘Een moeilijke spagaat’, schrijft Jean-Marie Dedecker over de manier waarop het stikstofdossier door de Vlaamse regering loopt.

Ik woon midden tussen de polderboeren, achter de duinengordel. Ik maai mijn gazon en snoei mijn haag. Voor de groene draagvaders, die wekelijks met hun kroost per auto naar het platteland afzakken om te luisteren hoe stil het er is, zijn deze handelingen al een aanslag op de bijtjes- en bloemetjesrichtlijnen. Klaver overwoekert soms mijn gras. Volgens mijn boerbuur komt dit door gebrek aan stikstof in de grond van mijn tuin. Veengebieden ontstonden in de Middeleeuwen door boskap, en klaver werd toen gezaaid om stikstof in de grond te krijgen. Het kan verkeren.

Europa is ondertussen gedomesticeerde natuur geworden. Planten hebben stikstof nodig om te groeien. De Duitsers Fritz Haber van de Technische Hochschule Karlruhe en Carl Bosch van BASF stuitten in het begin van de twintigste eeuw op een manier om stikstof uit de lucht om te zetten tot gebonden stikstof in de vorm van ammoniak. Daarmee legden ze de basis voor kunstmest. Er was in die tijd altijd een tekort aan dierlijke mest. Men schraapte zelfs vogelstront (guano) voor de kust van Peru om in Europa op het land te strooien.

zondag 6 november 2022

De Lakense poppenkast heeft geen last van de inflatie

‘Wie heeft nog zin in deze onzin’, vraagt Jean-Marie Dedecker. Hij staat stil bij de indexering van de dotaties voor het koningshuis, en de toegenomen levensduurte als gevolg van de inflatie en de energiecrisis.

Prins Laurent is gebelgd. Ali Mahmoud Hassan, voorzitter van de Libische Investeringsautoriteit beweert bedreigingen en chantageberichten ontvangen te hebben van ons koninklijk enfant terrible. Prins Woef bijt van zich af omdat hij nog 50 miljoen tegoed zou hebben uit de op 14 miljard euro begrootte roofschat van Moammar Khadaffi dat aangeslagen en opgeslagen in de bankkluizen van Euroclear ligt. De Lorre heeft met zijn groene vingers een boompje geplant in de Libische woestijn en is daarvoor nog niet betaald. Vandaar.

zondag 30 oktober 2022

Klaagzang van een oude treurwilg

 ‘Er bekruipt me een melancholisch gevoel van machteloosheid’, schrijft Jean-Marie Dedecker aan de vooravond van Allerheiligen."

Met Allerheiligen, het festival van dode zielen, overvalt me telkenjare een gevoel van melancholie. Ligt het aan het verdraaien van de klok op winteruur, met korte dagen en langere nachten, of aan het vallen van het blad? Sluipend cynisme bekruipt me dan. Cynici zijn idealisten met te hoge eisen. Gelukkige mensen hebben niet het beste van alles, maar maken van alles het beste.

Een vriend van mij is cynisch geworden. Hij is naar Zwitserland gevlogen om vrijwillig euthanasie te plegen, wegens ondraaglijk psychisch lijden. Hij was ooit een gewaardeerd chirurg en -net als ik- een babyboomer. Er bekruipt me een melancholisch gevoel van machteloosheid.

zondag 23 oktober 2022

Vincent Van Gogh werd een oor aangenaaid

 ‘Als dergelijke barbarij vergoelijkt wordt als daad van burgerlijke ongehoorzaamheid, wordt ze een endemische vorm, gedreven door mediageilheid’, schrijft Jean-Marie Dedecker.

Youth For Climate is opgedoekt. De klimaatspijbelaars en de beugelbekjes zitten terug aan hun lessenaars. Anuna heeft de zeilboot ingeruild voor het vliegtuig op weg naar Soedan en Egypte, en klimaatprofetes Greta heeft zich bekeerd tot het geloof in kernenergie. Ik hou het niet meer droog. De activistische klimaatgeest is echter nog niet terug in de fles. Als een overtuiging een onwrikbaar geloof wordt, is hysterie niet veraf. Net zoals de religekke Taliban de eeuwenoude Boeddhabeelden in Bamyan opbliezen en de baardjurken van IS Palmyra brandschatten, hebben de militante zeloten van de klimaatreligie het nu op onze iconische kunstschatten gemunt.

zondag 16 oktober 2022

De Vlaamse middenklasse is de ruggengraat van onze verzorgingsstaat

 ‘De werkende Vlaming draait op voor de asymmetrische arbeidsmarkt in dit land’, schrijft Kamerlid Jean-Marie Dedecker naar aanleiding van het akkoord over de begroting dat de federale regering afgelopen week presenteerde.

Het gat in de federale begroting is 23 miljard euro groot. Als we de put van de regionale regeringen erbij tellen zitten we al aan 34 miljard. De regering-De Croo heeft nu 4 miljard bijeengeharkt om de put een beetje te dempen, pleisters op een houten been. De Vivaldi-ministers zullen ook 8 procent van hun wedde inleveren, of correcter: hun laatste loonindexeringen teruggeven. Platte populistische symboolpolitiek, eerder een vorm van schaamtegevoel, een schuldbekentenis voor hun wanbeleid dat een riante verloning onwaardig is.

De Open VLD van premier De Croo had enkele maanden terug nog plots een plan om onze schuldgraad te halveren. Ze wilde zelfs een verbod op rode begrotingscijfers vanaf 2027. Als de blauwe vos de passie preekt, boer pas op je ganzen. Op federaal niveau zit het blauwe luchtblazersensemble al sedert 1999 in de regering en in Brussel levert het al even lang de begrotingsminister. De financiële toestand is er niet alleen ernstig, maar hopeloos. Het is zo ontspoord dat het Rekenhof haar rekeningen niet meer wil nakijken.

zondag 9 oktober 2022

Een hoge prijs voor een kist kinderbijslag

 ‘De heling van de geslagen wonden door het saboteren van die jaarlijkse goednieuwsshow die de Septemberverklaring moest worden, zal je nu veel tijd en massage kosten’, schrijft Kamerlid Jean-Marie Dedecker aan CD&V-voorzitter Sammy Mahdi.

Beste Sammy,

Geachte partijvoorzitter,

Vooreerst neem ik de vrijheid om je te tutoyeren, beste Sammy, zoals we altijd plegen te doen in de coulissen van de praatbarak aan de Wetstraat. Het was een harde maand voor jou. Wie zijn partij een smoel wil geven kan op zijn gezicht vallen. Assertiviteit wordt niet zelden eerst roekeloosheid en uiteindelijk dwaasheid.

Nu de storm over de Septemberverklaring in het Vlaams parlement uitgeraasd is tot een zacht briesje, wil ik je als ervaringsdeskundige in defenestratie toch een klein hartje onder de riem steken. In tijden van politieke opwinding is koelbloedigheid immers het eerste slachtoffer. Ik hou immers niet van de dynamiek van de haaientank, waarin je vrolijk aan stukken gescheurd wordt als je een beetje bloedt. Het motief is dan meestal niet groter dan het intense genoegen om de prooi onmachtig te zien spartelen.

zondag 2 oktober 2022

Van hoofddoek naar blinddoek, het favoriete attribuut van Vrouwe Justitia

‘Wie hoopt dat de vrije wereld pal zou staan achter critici van fascistoïde islamitische regimes als het Iraanse, komt telkens bedrogen uit’, schrijft Jean-Marie Dedecker over de protesten in Iran, die uitbraken nadat een jonge vrouw door de zedenpolitie werd doodgeslagen.

In Iran breekt al wekenlang massaal straatprotest uit tegen het dragen van de hoofddoek. De Koerdische Mahsa Amini werd er door de zedenpolitie hersendood geknuppeld omdat ze haar hijab niet had opgezet volgens de hyperstrenge kledingregels van de Gasht-e Ershad. Er vielen ondertussen al een 40-tal slachtoffers door politieterreur zoals de 18-jarige Mahsa Mogoi in Isfahan en Hadis Najafi in Karaj. Terwijl hun zusters in Teheran op gevaar van eigen leven vechten tegen de kledijregels van de ayatollahs, blijft het oorverdovend stil bij de westerse zusters, op enkele haarknipbeurten en vonkjes bij hoofddoekverbrandingen van uitgeweken Iraniërs na. Geen wereldlijke protestmarsen van vrouwenbewegingen met pancarten of portretten van de slachtoffers die de theocratie veroordelen. Geen BLM -knielende voetballers voor hun vrouwelijke lotgenoten die als toeschouwer zelfs nog geen voetbalstadion binnen mogen.

zondag 25 september 2022

Rouwbrief bij de uitvaart van Doel 3: kernuitstap is een blunder van formaat

 ‘Een kroniek van een aangekondigde dood met meer plotwendingen dan in een tv-soap’, schrijft Jean-Marie Dedecker over het jarenlange aanslepen van de discussie over de kernuitstap. Vrijdagavond werd na veertig jaar de reactor Doel 3 stilgelegd.

Als u dit stukje leest is het kwaad al geschied. De kernreactor van Doel 3 is in de nacht van 23 op 24 september uitgedoofd. Een economische-, financiële- en ecologische blunder van formaat. Hoe is de kolder zo in onze kop kunnen slaan? Om de CVP (nu CD&V) in 1999  buiten de regering te houden, sloot Guy Verhofstadt, praeses van de VLD (toen nog niet Open) een paarsgroene coalitie af met de SP (nu Vooruit). Agalev (nu Groen) werd over de schreef getrokken met de onderhandse belofte om onze kerncentrales te sluiten. Het opgestoken vingertje van de groene moraalridders ergerde echter zo vaak de bevolking dat de partij bij de verkiezingen van 2003 de kiesdrempel niet meer haalde en voor een legislatuur verdween uit het federaal parlement. Haar ministers Mieke Vogels (“Veel blabla, weinig boemboem”) Vera Dua (“groene hoer”, volgens de boze boeren van toen) en Magda Aelvoet (gesneuveld door FN-wapenleveringen) hadden het verkorven, maar de ecologisten hadden in 2003 wel één trofee in de wacht gesleept: de wet op de ontmanteling van onze kerncentrales. Weliswaar geamendeerd met de voorwaarde dat onze energiebevoorrading niet in het gedrang zou komen. Het kader was geschapen voor een energiebeleid gebaseerd op de groene anti-nucleaire doctrine met de onvoorwaardelijke steun van de socialistische partijen.

zondag 18 september 2022

Extreemrechts en de woke-beweging zijn uitgegroeid tot elkaars objectieve bondgenoten

 ‘De linkse erfgenamen van de Mei ’68-generatie, die ‘Verboden te verbieden’ hoog in het vaandel voerden, zijn nu verveld tot de hevigste wokisten’, schrijft Jean-Marie Dedecker.

Ik had me voorgenomen om geen woord meer vuil te maken aan wokeness. Maar de zure oprispingen rond het gebruik van het n-woord op de treurbuis in de Tafel van Vier door Gert Verhulst & Co gaven me een wrange nasmaak in de mond. Mijn vader zaliger had me geleerd dat kwaad zelden in een woord zelf schuilt, zelfs niet in het woord “neger”, maar in de manier waarop het gebruikt wordt.

De analyse van postdoctoraal onderzoeker in de geschiedenis en de filosofie Koen Tanghe in De Standaard viel me plots te binnen. Eerder dit jaar schreef hij: ‘Een bont allegaartje overspoelt onze contreien. Ze buitelen over mekaar heen om te laten zien dat ze zich bewust zijn van hun privileges, dat ze aangebracht onheil willen herstellen en dat ze de zoveelste niet koosjer bevonden historische figuur aan de schandpaal willen nagelen. Dit verre van ongevaarlijke opbod in pronkerige deugdzaamheid volgt zijn eigen logica en heeft lak aan nuchtere kritiek.’

zondag 11 september 2022

Er zijn geen heiligen in het Congolees onafhankelijkheidsverhaal

 ‘Zowel schuld als onschuld verliezen hun betekenis wanneer het nageslacht schuld moet dragen voor de zonden van de voorouders’, schrijft Jean-Marie Dedecker. Hij verwacht weinig van het bezoek van de parlementaire commissie aan Congo.

Overstemd door onze energiemiserie is onze parlementaire Congocommissie met stille spleettrommel deze week toch op missie vertrokken naar Kinshasa en omstreken. Aanvankelijk werd dit koloniaal uitstapje door het Bureau van de Kamer geweigerd. Enkele partijen blijven nu wel uit verspillingsschaamte ostentatief thuis (N-VA, VB en Open VLD), maar de smeekbede van haar commissievoorzitter Wouter Devriendt (Groen) om als Kuifje zijn moment de gloire in hartje Afrika te mogen beleven, heeft voor een vijftal plucheklevers toch een snoepreisje van 48.000 euro op kosten van de belastingbetaler opgeleverd.

zondag 4 september 2022

Maak onze intercommunales baas van de Sahara en binnen de kortste keren is er zand tekort

 ‘Er is een chronisch gebrek aan waterbeleid’, schrijft Jean-Marie Dedecker.'

Afgelopen zomer was één van de mooiste en de warmste uit mijn zeventigjarig aards bestaan, samen met die van 1976 en 2003. Vanuit mijn stulpje in de Vlaamse polders riep het herinneringen op aan een landelijk ingetogen schilderijtje van zinderende hitte. Het Angelus, of de idyllische ogsters van Jean-François Millet. Ik kreeg het voor mijn neus op groot scherm, en genoot ervan met volle warme teugen.

Maar genot is des duivels in de klimaatkerk. We werden om de oren geslagen met hellevuur, hongersnoden en uitdroging. Wie dat voor het eerst hoort zou angsaanvallen kijgen, of zijn geest voelen uitdrogen door alle hellepreken van de klimaatprofeten.

Eventjes terugbladeren naar de Leeuwarder Courant van 28 juli 1846. Er reden toen nog geen hoestbuien op vier wielen, enkel paard en kar. Het was in de tijd dat kranten nog informatiedragers waren in plaats van herauten van de klimaatapocalyps.

zondag 28 augustus 2022

Dwepen met Rushdie en dan Frontnacht verbieden is ideologische schizofrenie

 ‘Beledigende spraak moet sociaal worden ontmoedigd, maar niet juridisch. Aanstootgevende meningen zijn een vuurproef voor de sterkte van de democratie’, schrijft Jean-Marie Dedecker.

Er staat sedert 1989 een ongelezen roman van 546 pagina’s op mijn boekenplank: The Satanic Verses. De islamitische allegorieën rond Gibreel en Saladin waren voor mij een te grote worsteling met de taal van Shakespeare om ervan te kunnen genieten. Daarvoor had ik het ook niet aangeschaft. Ik kocht mijn exemplaar in Londen voor £ 12.95, als steun aan en sympathie voor de auteur Salman Rushdie, symbool van de vrije meningsuiting. In de ganse islamitische wereld grepen er toen boekverbrandingen plaats van zijn blasfemisch meesterwerk door satanische analfabete baardjurken. De religiegekken waren toen opgestookt door een fatwa van de Iraanse Ayatollah Khomeini. Drieëndertig jaar na datum werd het doodvonnis bijna uitgevoerd. Rushdie, het symbool van de vrije meningsuiting, werd in het Amerikaanse Chautauqua neergestoken door een soldaat van Allah, Hadi Matar.

zondag 3 juli 2022

We zijn ingedommeld en liggen niet meer wakker van islamitische terreur

 ‘De combinatie van jihadisme en criminaliteit en het gedoogbeleid van justitie blijven een dodelijke cocktail voor onze homegrown jihadisten’, schrijft Jean-Marie Dedecker. Vanaf volgende zondag gaat zijn column enkele weken in zomerreces.

Half mei vertrok er een consulaire missie met DNA-specialisten, psychotherapeuten en allerhande welzijnsknuffelaars naar de Syrische kampen in Roj en Al-Hol om weerom terroristenmoeders van de IS-zoontjesfabriek en hun kroost naar ons land terug te halen. Met als gevolg dat er twee weken terug met Operatie Cerberus weerom zes terroristes en hun 16 kinderen ingevlogen werden. Cerberus was de hellehond uit de Griekse mythologie die de poorten van de hel of de Hades moest bewaken. Iedereen mocht van die driekoppige waakhond vriendelijk binnen, maar niemand buiten. Cynischer konden onze wegkijkende zoetwaterpolitici hun missie niet benoemen. Kosten noch moeite werden gespaard voor de repatriëring: twee grote A 400 M’s legervliegtuigen, een Falcon 7X luxejet, een legertje veiligheidsmensen, en een dertigtal diplomaten en dito peuten. De eerste repatriëringsoperatie die al dateert van juli 2021 kostte ons 1,7 miljoen euro. De kostprijs van “Cerberus” weigert premier De Croo mee te delen. Zijn Aha-Erlebnis, om te tonen dat hij aan de goede kant van de beschaving staat om zo te solliciteren voor een internationale uitloopbaan, heeft geen prijs.

zondag 26 juni 2022

De tirannie van de gevoeligheden brengt onze samenleving op een hellend vlak

 Jean-Marie Dedecker over wat hij omschrijft als ‘de lange gendertenen van tere intolerante taalpolitici’.

Vanaf morgen 27 juni wordt in Wimbledon het jaarlijks meest prestigieuze tennistornooi van de wereld gespeeld. The Old England Lawn Tennis and Croquet club heeft er besloten om “Mrs” en “Miss” vanaf heden uit haar winnaarsregisters te schrappen. Op de mannentabellen staat daar ook enkel de eerste letter van de voornaam en de familienaam vermeld. Vandaar. Gelijke monniken, gelijke nonnen, gelijke kappen. Volgens de krant The Times is dit weerom een historische stap naar gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Vermits genderadepten – net als Karl Marx – een ideologische missie hebben om de wereld niet alleen te interpreteren maar vooral om ze in eerste instantie te veranderen, kunnen we maar meteen knielen vooraleer de Oktoberrevolutie voor een tweede maal uitbreekt. Alle beroepen gelijk en gelijkwaardig.

zondag 19 juni 2022

Je kunt wel een stok in het hoenderhok gooien, maar steeds moet je vaststellen dat de hoenders er zich niets van aantrekken

 Naar aanleiding van het aangekondigde vertrek van Valerie Van Peel uit de politiek  staat Jean-Marie Dedecker stil bij ‘de versnelde uitholling van de parlementaire macht, de ontmoediging van de volksvertegenwoordigers en de teloorgang van het vrije woord.’

Naar aanleiding van het aangekondigd vertrek van N-VA politica Valerie Van Peel uit het federaal Parlement schreef Isolde Van den Eynde in het editoriaal van Het Laatste Nieuws op 14 juni dat “ik de functie van parlementair een nutteloze job vond”. Dit was, op één dag na, niet alleen op mijn verjaardag, maar het was precies 25 jaar geleden dat ik rechtstreeks vanop een lijstduwersplaats in de Senaat gekozen werd. Na één jaar wilde ik er toen al mee ophouden, niettegenstaande die eerbiedige vergadering indertijd nog een tweede lezingsbevoegdheid had over de wetten, en deze voor herbehandeling kon terugsturen naar de Kamer.

zondag 12 juni 2022

De bazen van de onderwijskoepels zijn zelf gebuisd

‘Gelijke kansen in een middelmatig onderwijssysteem zijn geen echte gelijke kansen’, schrijft Jean-Marie Dedecker naar aanleiding van het debat over het niveau van het onderwijs in Vlaanderen.

Mijn schoonmoeder zaliger was in de jaren vijftig van vorige eeuw kleuterjuf. Tot ze huwde, vanaf dan mocht een getrouwde vrouw geen les meer geven in het katholiek onderwijs. En ook wie uit de echt gescheiden was, mocht niet voor de klas staan. Haar klasjes bestonden uit een zestigtal dreumesen, drie keer zoveel plassers als vandaag. Pampers bestonden nog niet, luiers droogden aan een wasdraad naast de speelkoer. Ze heeft nooit een burn-out gehad. Ouders hadden amper inspraak, de juf en de meester hadden altijd gelijk en zelfs gezag. Zij delibereerden zelf, niet de klas- of schoolraad of een doorgeschoten beroepscommissie voor deliberatiebetwistingen. Bemoeizieke tijger- en helikopterouders kwamen niet verder dan de schoolpoort. De juridisering die vandaag het onderwijs in een wurggreep houdt, had het nog niet overgenomen van de pedagogie. Zittenblijven behoorde nog tot de onderwijstools. Er werd zelfs nog gestraft, beeld je in! Autoriteit was niet verdacht. Leerlingen moesten bijvoorbeeld nog op tijd komen.

zondag 5 juni 2022

Wetten worden pas gerespecteerd als ze na te leven zijn, en als ze als rechtvaardig worden ervaren

 ‘Ons repressieapparaat slaagt er niet in om de wet te doen naleven, omdat de naleving ervan praktisch onhaalbaar of soms absurd is, en geen rekening wil houden met tijd, plaats en omstandigheden’, schrijft Jean-Marie Dedecker over het verkeersbeleid in ons land.

Er vielen afgelopen jaar uitzonderlijk vier verkeersdoden te betreuren in mijn gemeente. Vier teveel. Het betrof een onvoorzichtige overstekende fietser en drie slachtoffers in een personenwagenwagen die frontaal inreed op een camion door een plotse hartstilstand van de autobestuurder. Niettegenstaande ons land zelfs volgens de kaviaarwijsneuzen van het World Economic Forum in Davos op de lamentabele 46ste plaats prijkt qua verkeersinfrastructuur (zelfs na Swaziland en Rwanda) was het wegennet in beide gevallen goed onderhouden en zelfs in nieuw aangelegde staat. Een groot deel van de verkeersongevallen gebeurt niet door bewust het verkeersreglement te overtreden maar door een menselijke fout. De grote oorzaak van ongevallen is niet overdreven snelheid zei de Gentse politierechter Dirk Verstuyft ooit, maar door gebrek aan aandacht. Toch wordt de automobilist telkens als dader en snelheidsduivel gestigmatiseerd en de wagen als ploertendoder gecatalogeerd. Errare humanum est, perseverare diabolicum.

zondag 29 mei 2022

Betutteling wordt stilaan een epidemie

 ‘De regeltjesboulimie ondermijnt de verantwoordelijkheidszin en verhoogt het conflictrisico’, schrijft Jean-Marie Dedecker. ‘Straks gaat de Vlaamse regering nog per decreet ordonneren dat de nagels van de inbrekers goed geknipt moeten zijn.’

Als regeringen aan de kieswet morrelen is het altijd met het doel er electoraal voordeel mee te behalen. De Vlaamse regenten schaften al de stemplicht af voor de komende gemeenteraadsverkiezingen, in de hoop dat de misnoegden straks bij de stembusgang zouden thuisblijven. Ze verkeert immers in de veronderstelling dat de onfatsoenlijken op extreme partijen stemmen, zowel ter linker- als ter rechterzijde. Vivaldi keurde afgelopen week – op instignatie van Ecolo-Groen – stemrecht voor 16-jarigen goed bij de Europese verkiezingen. Niet zonder betuttelingsclausules. Onze jongeren die vóór hun achttiende niet mogen huwen, niet met de auto mogen rijden, geen sterke drank of sigaretten mogen kopen … moeten zich wel inschrijven en mogen zelf geen kandidaat zijn op de kieslijsten.

zondag 22 mei 2022

Neemt flinkse Conner de bocht naar rechts?

 ‘De verontwaardiging van Conner Rousseau over Molenbeek is valse schijn’, schrijft Jean-Marie Dedecker.

Op 6 mei was het precies twintig jaar geleden dat Pim Fortuyn in Hilversum lafhartig werd vermoord. Door zijn kritische provocerende discours over de ongebreidelde migratie met haar criminele uitwassen was de Nederlandse flamboyante homoseksuele dandy razend populair geworden, en stond hij torenhoog in de peilingen op de vooravond van de verkiezingen. Hij vond dat Nederland “vol” zat, dat de islam een achterlijke godsdienst was, en dat het tijd werd dat we de strijd voor de waarden van de Verlichting tegen het moslimextremisme moesten voeren. Hij kwam op voor een “leefbaar Nederland”, tegen de demonisering van het vrije woord en de stigmatisering van zijn gebruikers. Hij waarschuwde voor de “omvolking”,  voor de onbekommerde nonchalance die we godsdienstvrijheid noemen, en voor de demonen van de politieke correctheid met hun grote censuurscharen en gesluierde hoofden.

zondag 15 mei 2022

Reclame voor gokken verbieden? Meer regels helpen niet wanneer moreel besef ontbreekt

 ‘Er is niets mis met bescherming van de burger maar doorgeschoten regulering schiet zijn doel voorbij’, schrijft Jean-Marie Dedecker. Hij hekelt de selectieve verontwaardiging van de regeringspartijen als het gaat om gokreclame.

Onze federale ambtenaren mogen na de wekker van 17 uur niet meer geambeteerd worden, want dan zijn ze gedeconnecteerd volgens minister Petra De Zutter (Groen). De verbodsbrigade draait daarentegen wel overuren in regeltjesland. Antonio Vivaldi was een roodharige pastoor en zijn volgelingen ontpoppen zich meer en meer als keizerkosters.

Justitieminister Vincent Van Quickenborne is de ultieme minister van gebod en verbod. Hij zette al de toon over het eigendomsrecht.

“Indien een zaak of dier op onopzettelijke wijze op een naburig onroerend goed is terechtgekomen, moet de eigenaar van het onroerend goed ze teruggeven of toelaten dat de eigenaar van deze zaak of dit dier ze weghaalt”.

zondag 8 mei 2022

Het liberaal vuur is dat van een uitdovende kaars

‘Het liberaal maatschappelijk project van Open VLD klinkt zo hol als een leeg olievat’, schrijft Jean-Marie Dedecker. ‘Het bestaat enkel uit het afkatten van (uiterst) rechts. Klauwen met tot op het bot versleten nagels.’

Volgens de recentste opiniepeilingen is premier Alexander De Croo nog de tweede populairste politicus van ons tochtgat aan de Noordzee. Dat is op zijn minst merkwaardig, als men weet dat zijn partij Open VLD tot de psychologische ondergrens van 10% is gezakt, en in het kielzog van CD&V zelfs tegen de kiesdrempel dreigt aan te schurken. Maar het is daarentegen niet verwonderlijk, als je weet welke vragen aan de deelnemers van dergelijke enquêtes gesteld worden om de pikorde in dit soort van politieke poppolls te bepalen. De vraag is niet wie de bekwaamste, beste of zelfs betrouwbaarste politicus is, maar wordt geniepig als volgt geformuleerd: “Welke politicus wil je nog een belangrijke rol zien spelen?” …”Voor welke van volgende politici kan u zich voorstellen dat u ervoor zou stemmen? … Door welke politicus voel je je op dit moment het best vertegenwoordigd.” 

zondag 1 mei 2022

CD&V: van het volk en voor het (eigen) volk

 ‘Wie stemt er straks nog op een partij die de kerktoren terug de zonnewijzer van de wereld wil maken?’, schrijft Jean-Marie Dedecker.

In het Vlaams Parlement is afgelopen week in stilte een nieuw politiek tribunaal opgestart, met als hoofdbeklaagde Wouter Beke. Onder zijn ministerschap werden woonzorgcentra sterfhuizen, getuigden kinderdagverblijven van kindermishandeling, en hij vloekte ook nog in de pedagogische katholieke kerk door het ouderschapsverlof te willen beperken tot de eerste levensjaren van de dreumesen. Na het brokkenparcours van Wouter Beke, die na een historisch verlies als partijvoorzitter al schaamteloos een uitloopbaantje als minister van Welzijn voor zichzelf had opgeëist, zou elk rechtgeaard persoon de eer aan zichzelf houden en de plaat poetsen. Maar Beke niet. Beke moet zich-na de ad hoc coronacommissie-nu ook verantwoorden voor een echte parlementaire onderzoekscommissie.

Dergelijke uitzonderingsrechtbanken dienen in principe om de waarheid met de onderste steen boven te spitten, maar nog nooit in de Belgische geschiedenis leidden deze enquêtecommissies tot het ontslag van een minister, laat staan van een regering. Ik heb zelf aan een drietal van dergelijke parlementaire alibitribunaals deelgenomen. Het is publicitaire bezigheidstherapie voor parlementsleden. De plucheklevers van de meerderheid doen daarin alles om hun ministers uit de wind te zetten.

Men kon er bijvoorbeeld vooraf al gif op innemen dat de recente PFOS-onderzoekscommissie niets zou opleveren. In 2004 trok professor toxicoloog Wim De Coen al aan de alarmbel. Hij vond PFOS-concentraties bij 3M die 47 keer hoger waren dan normaal. Bart Somers (Open VLD) was toen minister-president, en Groen leverde zowel met Ludo Sannen als met Jef Tavernier de ministers van Milieu. De burgemeester van Zwijndrecht was toen eveneens een groene teensletser. Iedereen heeft tonnen ranzige boter op het hoofd.

"CDu0026V: van het volk en voor het (eigen) volk."

Beke is aangeschoten wild, zelfs op zijn eigen kabinet moest hij een buikspreker doorsturen, en na de Kaltstellung van Joke Schauvliege geniet hij enkel nog de steun van Teflon Hilde. Toch moet Wouterke noodgedwongen op post blijven. Niet alleen omdat het laatste Europees exitbaantje van 23.000 euro per maand bezet is door Kris Peeters, maar hij moet als een zichzelf pijnigende flagellant op het huis en de meubels van de christelijke zuil blijven letten. Een miljardenimperium. Alles wat met onze gezondheidszorg te maken heeft, van Kind & Gezin tot het Agentschap Zorg, Gezondheid en Opgroeien, en van de Christelijke Mutualiteiten tot de bejaardenzorg en het psychiatrisch monopolie van “De Broeders van Liefde”… alles gedijt in Vlaanderen historisch onder de paraplu van het eeuwenoude CD&V-bastion. Karine Moykens wordt straks de topvrouw van de megafusie binnen het Vlaamse overheidsdepartement Welzijn dat 6 miljard overheidsgeld zal beheren. Moykens leidde de ministeriële kabinetten van CD&V-coryfeeën Inge Vervotte, Steven Van Ackere, Veerle Heeren en Jo Vandeurzen. Ze slaagde erin om de coronajackpot van tientallen miljoenen euro’s van het Interfederaal Comité voor Testing & Tracing onder de christelijke vriendjes te verdelen. De tracing en het contactonderzoek waren een ramp, en testlabo’s werden overgefinancierd. In de rusthuizen stierven de oudjes als vliegen en van het repressieve preventiebeleid klopte geen moer.

De sloeberinstelling Kind& Gezin is ook het speeltje van een CD&V-topbenoeming op het departement Opgroeien: Katrien Verhegge. Aan de Guimardstraat 1 in Etterbeek huist niet alleen Katholiek Onderwijs Vlaanderen onder leiding van Lieven Boeve, maar ook Zorgnet Icuro, een netwerkorganisatie (ontsproten uit Caritas Catholica) waarbij 775 erkende ziekenhuisorganisaties, zoals tientallen hospitalen en 300 woonzorgcentra aangesloten zijn. Ze stellen samen 130.000 mensen tewerk. De organisatie wordt geleid door Margot Cloet, ex-kabinetschef van CD&V-minister Jo Vandeurzen. Kortom, Beke is zowel de hand- en trekpop als de Schutzengel van de ‘N.V. Katholieke Zelfbediening’.

Vlaanderen wordt in feite bestuurd door machtige zuilorganisaties en een tiental verzelfstandigde agentschappen, elk met hun vast benoemde politiek gekleurde administrateur-generaals. De politici hebben er zoveel bevoegdheden aan afgestaan dat ze machtiger zijn dan de ministers en hun kabinetten zelf. Dat milieuminister Zuhal Demir (N-VA) in de PFOS-saga bijvoorbeeld afgevallen wordt door OVAM, hoeveel heeft in die zaak te maken met het feit dat OVAM geleid wordt door Henny De Baets, die ooit getrouwd was met gewezen SP.A-minister van Leefmilieu Norbert De Batselier, en hoeveel met de inhoud? Het is dus belangrijk een minister te hebben op departementen die een partij als zijn electorale corebusiness beschouwt. Om haar standenorganisaties maximaal te kunnen bedienen claimt de CD&V traditioneel de ministeriële departementen Gezondheidszorg, Landbouw en Onderwijs. Onderwijsminister Ben Weyts (N-VA) mag nog beweren dat de aarde rond de zon draait, zijn stelling zal per definitie bekritiseerd worden door Lieven Boeve, baas van de katholieke scholenkoepel. De Guimardstraat hielp bijvoorbeeld ook mee om de nieuwe eindtermen vast te leggen, maar eenmaal gepubliceerd gaf het iedereen een buis. Masochisme en judasstreken zijn ook christelijke deugden.

De Christelijke Volkspartij, van CVP tot CD&V, is van oudsher een standenpartij: de middenstand, de boeren en de werklieden. Elk met hun eigen zuil en een kluwen van belangenorganisaties als de Boerenbond , Unizo, Beweging.net, ACV, Vrouw & Maatschappij, Fema, Okra… ze liggen allen samen met honderden katholiek-ideologische vzw’s aan de gulle subsidie-uier van de overheid. Als de grond te heet werd onder hun voeten of de oogst frauduleus verbrand, veranderden ze van naam. Zo werd het ACW herdoopt in Beweging.net nadat de ARCO-oplichtersbende haar 800.000 spaarders had beroofd en nooit vergoed. Advocate Annelies Verlinden verdedigde die struikroverstop van het Algemeen Christelijk Werknemersverbond nog tot in Straatsburg, maar de coöperanten werden afgedreigd en met een kluitje in het riet gestuurd. Het geknakte riet kun je nu niet meer breken. Annelies stond nooit op een kieslijst maar werd voor bewezen vazalliteit bekroond met de federale ministerpost van Binnenlandse Zaken. Voor dergelijke carrièreswitch helpt het ook om tot de intieme kring van partijvoorzitter Joachim Coens te behoren.

Tot op vandaag worden de kandidaten op de CD&V-verkiezingslijsten nog altijd volgens de standenregel van de drie zuilen aangeduid, van het parlement tot de gemeenten. De eerste taak van de verkozenen is die zuilen te beschermen en te voeden met het manna van de overheid. Bij de CD&V is niets eenduidig, alles heeft een dubbele bodem en staat in teken van het bestendigen van de macht en de geldstromen. Enerzijds, anderzijds. De zuil primeert en gewetensnood is voor anderen, zolang het winkeltje maar draait. Ideologische en ethische leegloop richting de afgrond. Paleisrevoltes worden nu zelfs in de kranten uitgevochten. Het christelijk huis is uitgewoond, maar de macht is gebeiteld in geboden en in stenen tafels. Niemand raakt bijvoorbeeld aan de kerk en haar “fabrieken”, rijke vastgoedvennootschappen met alle lasten en kosten voor de belastingbetaler en de lusten voor de curie. Zelfs aan het salaris van een betrapte Brugse pedo-bisschop mag niet getornd worden. God ziet u. Wie tegen een soutane plast krijgt de spatten in zijn gezicht.

Coens gelooft nu nog in de wederopstanding na het lijden. Het zouden wel eens vijgen na Pasen kunnen worden. Wie stemt er straks nog op een partij die de kerktoren terug de zonnewijzer van de wereld wil maken? Wie gelooft die mensen nog?

zondag 24 april 2022

Somers’ gemeentefusies zijn een jackpot voor de steden maar een aderlating voor de gemeenten

 ‘Het financieringsmechanisme van de gemeenten is een labyrint van koterijen’, schrijft Jean-Marie Dedecker over het fusiespook dat hij boven de Vlaamse politiek ziet hangen.

Vlaams minister van Binnenlands Bestuur Bart Somers, al jarenlang haantje de voorste van de Mechelse Open VLD, die in zijn eigen stad enkel nog titelvoerend burgemeester is, maar in zijn schepencollege de wet gedicteerd wordt door een meerderheid van Groen, bevalt met de regelmaat van een Mechelse koekoeksklok van een of ander koekoeksei. Bartje wil nu het aantal Vlaamse gemeenten terugbrengen van 300 naar een 100-tal. Let’s Go Urban zou Sihame El Kaouakibi zeggen.

zondag 3 april 2022

Waar groenen aan de macht komen, botsen ze op de grenzen van de eigen overtuiging

 ‘Uit de hype rond klimaatverandering slaagt het er zelfs niet in om een electorale trui te breien. Door het energiedebat hangt het nu in de touwen’, schrijft Jean-Marie Dedecker naar aanleiding van de beslissind die de federale regering nam over de kernuitstap en de aankomende voorzitterswissel bij Groen.

Jarenlang samen in de parlementaire oppositie zitten doet wat met een mens. Het Stockholmsyndroom wenkt dan, ook al zijn de ideologische verschillen dieper dan een ravijn, zoals tussen mij en Meyrem. Ik heb daarom te doen met haar. Rondborstig in lijf en leden, maar ook in kameraadschap. Bij elk weerzien een amicale kus en een wederzijdse politieke kwinkslag. Nooit meel maar quinoa in de mond, en veel haar op de tanden.

Toch valt het nu wat tegen dat ze zich bij haar defenestratie als partijvoorzitter verschuilt achter de stereotiepe excuses van vrouwelijke racistische discriminatie, en de hakbijlcultuur van de sociale media. Geen enkele partij wordt meer gepamperd in onze vegetarische woke-kranten dan Groen. Bij de verkiezingen van 2019 stemde 43 procent van de Waalse journalisten op Ecolo. Hoe verwerpelijk en achterlijk de bullebakcultuur van het idiote twitterende trollenleger ook is, de onlinebagger wordt altijd onbeheerst op elk politiek hoofd gekapt die boven het maaiveld uitsteekt, ongeacht of het een man of een vrouw is.

zondag 20 maart 2022

Door explosie van gasprijzen kon Vivaldi zonder gezichtsverlies een bocht maken over de kernuitstap

 ‘Kernenergie is eigenlijk onmisbaar’, schrijft Jean-Marie Dedecker na het akkoord dat de federale regering bereikte over de levensduurverlening van de jongste kernreactoren.

Oorlogsmisdadiger Vladimir Poetin heeft in ons land twee politieke levens gered, deze van Vivaldi en die van Vlaams minister van Welzijn Wouter Beke. De morele verontwaardiging en het medeleven van onze bevolking met de vluchtelingen van de oorlogsellende in Oekraïne verdrong het wansmakelijk crèchebeleid en het calimerogedrag van onze Welzijnsminister naar het tweede plan, en door de explosie van de gasprijzen konden de Vivaldisten zonder gezichtsverlies een bocht maken van 180 graden in het dossier van de kernuitstap.

Voor de Open Vld is bochtenwerk geen punt, want die partij heeft al meer ideologische U-turns gemaakt dan er haarspeldbochten liggen op de racecircuits van Francorchamp en Zolder samen. Premier Alexander De Croo is een politieke ballonvaarder die zoveel ballast overboord gekieperd heeft om hogerop te komen dat hij nu in ideologisch ijle lucht zweeft. De ecologisten lachen nu echter groen als een boer met kiespijn. Het was altijd een groene mantra van de sandaalpartij, gekoppeld aan de idee dat energie zo duur moest worden dat we er minder zouden gaan verbruiken, en zo van onze brandstofverslaving zouden afkicken.

zondag 13 maart 2022

Al jaren wordt snoeihard op de emancipatietrommel getokkeld, maar overdaad leidt tot gewenning

 ‘Sport is bij uitstek een voorbeeld van de op hol geslagen meritocratie’, schrijft Jean-Marie Dedecker. ‘Equal pay, equal play, zou je zeggen, maar dat is het niet.’

Op 8 maart werd er voor de 111de keer “Internationale Vrouwendag” gevierd. Het feestgedruis werd dit jaar echter overstemd door het wapengekletter van een dolgedraaide Russische macho. Deze gedenkdag een viering noemen is op zich al een eufemisme. Het is traditioneel kalendergejammer vol van discriminatieriedels over het glazen plafond, de loonkloof, #Metoo, gendertoiletten, grensoverschrijdend gedrag, quota…

zondag 6 maart 2022

Als de wereldvrede bedreigd wordt, hebben we geen Chamberlains maar Churchills nodig

Als je iemand vraagt om te ontwapenen, is het niet meer dan logisch dat je hem militaire steun en manschappen verleent als hij aangevallen wordt, vindt Jean-Marie Dedecker.

Het is precies anderhalve week geleden dat gewezen EU-commissaris Karel De Gucht in Terzake op Canvas verkondigde dat Vladimir Poetin Oekraïne nooit zou durven binnenvallen. Dezelfde nacht rolden Vladimirs tanks al over de grens, richting Kiev. Het orakel van Berlare werd op een paar uur tijd gedegradeerd tot Commical Ali. De wegens beschuldigingen van corruptie afgezette ex-NAVO-baas Willy Claes werd ook nog uit de mottenballen gehaald en op als expert in loze prognoses opgevoerd. Hij stond er in de jaren 90 radeloos bij en liet Ratko Mladic ongehinderd Sarajevo naar het stenen tijdperk bombarderen. De Nederlander Frans Timmermans, vicevoorzitter van de Europese Commissie, beweerde zelfs dat Poetin een oorlog ontketende om de klimaatcrisis te verdoezelen.

zondag 27 februari 2022

Willen we wel nog werken?

Als we de werkloosheidsval niet aanpakken, raken we nooit aan een werkzaamheidsgraad van 80%’, schrijft Kamerlid Jean-Marie Dedecker over het Belgische arbeidsmarktbeleid, en de regionale verschillen in ons land.

Ik behoor tot een generatie dinosauriërs die zelfs op zaterdagmorgen nog op de schoolbanken zat. Dit werd pas afgeschaft in 1973. Niet omdat men vond dat we evenveel wijsheid konden opdoen met een halve dag minder onderwijs, maar wegens de oliecrisis, om te besparen op de verwarming. Het was toen iedere dag dikke-truien-dag en op de Dag des Heren hield men zelfs Autoloze Zondagen. Op mijn twaalfde werd ik al “jobstudent”. Paas- en zomervakantie, elke dag als bakkersknechtje met een bakfietsbroodronde aan de slag, zonder dag verlof en voor 2.500 frank (62 euro) per maand, net genoeg om een fiets te kopen, om op 1 september fier naar het college te pendelen. Stakhanovisme (niets ontziende werklust) werd ons met de moedermelk meegegeven, en luiheid was het oorkussen van de duivel. Een vierdaagse werkweek zou toentertijd spottend een verlengd-weekend-regime genoemd worden, en aan de “dop” kreeg je een schuldgevoel. Ik ben dus redelijk vooringenomen als men over arbeidsduur en -ethiek praat. Elkeen is het product van zijn opvoeding.

zondag 20 februari 2022

Transportnetbeheerders van elektriciteit en gas doen gouden zaken

Jean-Marie Dedecker staat stil bij de stijgende energiefacturen, en de werking van de intercommunales.

Terwijl ons land straks haar zeven kernreactoren uitdooft, plant de Franse president Emmanuel Macron in Gravelines, op een boogscheut van De Panne, twee nieuwe kernreactoren, naast de reeds bestaande zes. Op 10 km, vlak voor de kust en precies op de grens met België, zal hij ook een windmolenpark van 55 km² en 600 MW neerpoten, bestaande uit 46 turbines van elk 300 meter hoog. Over die Franse kernuitbreiding ‘vlak over de schreve‘ wordt door onze dirigenten angstvallig gezwegen, maar tegen de bouw van de offshore-klimaatminaretten met een hoogte van de Eiffeltoren stappen ze naar de rechter. Enerzijds terecht, want ze doorkruisen vis- en vaarroutes, maar anderzijds merkwaardig omdat onze politieke windhanen zelf een windmolenpark met 80 turbines van elk 252 meter hoog plannen in het hinterland van de kust, vanaf de Franse grens in De Panne tot in Jabbeke langs de E40.

zondag 13 februari 2022

Wil de politietop eerder een kneuzenbrigade dan een keurkorps?

‘We moeten er hardnekkig over waken dat diegenen, die onze vrije samenleving moeten beschermen en ons behoeden voor de criminelen, over de nodige vakbekwaamheid en integriteit beschikken’, schrijft Jean-Marie Dedecker.

De politie heeft 500 speurders tekort om de zware criminaliteit te bestrijden en er is geen enkele champetter meer in dienst om de kunstrovers te klissen. Nochtans een noodzaak. Met 146,7 overvallen per 100.000 inwoners voeren we volgens Eurostat “The European Robbery Rate” hitparade aan, gevolgd door Spanje met 134,3 en Portugal met 108. Zweden met 86,8 gewelddadige struikrovers, Nederland met amper 47,3, en Frankrijk met 43,8 komen ver achter ons. Dan zijn de gewone diefstallen nog niet meegerekend want “robbery is stealing from someone by using fysical forces, weapon or threat.”

Eigenlijk geen wonder in een land waar de verkeersovertreders als de echte criminelen worden achtervolgd omdat ze de boetekassa doen rinkelen, en waar onze pakkemannen de indruk hebben dat justitie eerder de draaideurcriminelen en dito gespuis beschermt dan henzelf.

zondag 6 februari 2022

Tsaar Poetin gijzelt Duitsland en chanteert tandeloos Europa

Jean-Marie Dedecker overschouwt de spanningen met Vladimir Poetin. ‘Als het echt te moeilijk wordt, gaat het Westen wel op de knieën voor de destructiviteit van de machiavellistische autocratische crimineel in het Kremlin en zijn verdeel- en heerspolitiek.’

Dankzij mijn vorig leven als judocus kon ik in de jaren tachtig van vorige eeuw tientallen reizen maken achter het IJzeren Gordijn.

Ik ontdekte al vlug dat je – om communist te zijn – dol moest zijn op wodka en rode kool, dat je graag in de rij wilde staan om te winkelen, en dat je het ook niet erg moest vinden om gemuilkorfd en geëxecuteerd te worden.

Na een paar bijkomende sportstages in Cuba verbrandde ik mijn T-shirt van Che Guevara en ontwaakte dan ook al vlug uit mijn linkse mei-68-dromen om tot een generatie te behoren die liever een raket in zijn tuin had dan een Rus in zijn keuken.

zondag 30 januari 2022

‘Belgisch paviljoen op wereldexpo lijkt wel een pronkstuk van Guust Flater’

‘Petit pays, petit esprit.‘ Jean-Marie Dedecker bezocht het Belgisch paviljoen op de Wereldtentoonstelling in Dubai, en is niet onder de indruk.

Ons vorstenpaar gaat straks naar de Wereldexpo in de Arabische Emiraten. Van de poppenkast in Laken naar de grot van Ali Baba in de zandbak van Dubai. Waarschijnlijk met eerst een ommetje via de sultan van Oman en dan pas naar sjeik Mahtoum (want gekroonde hoofden hebben ook hun jetset) om uiteindelijk een hoofs bezoekje te brengen aan het Belgisch paviljoen.

zondag 23 januari 2022

‘Vroeger was niet alles beter’

In de wintermaanden wordt Kamerlid en burgemeester Jean-Marie Dedecker niet zelden door nostalgie en valse weemoed overvallen.

Tijdens de donkerste en koudste periode van het jaar word ik altijd door nostalgie en valse weemoed overvallen. Ik ben immers een oude blanke (witte) heteroseksuele cisgender in de winter van zijn bestaan, en behoor stilaan tot een uitstervend niet-binair ras. Ik ben geboren in de jaren dat de arbeiders voor het eerst in de geschiedenis meer over hadden van hun wedde dan om voedsel en onderdak te kopen, en ben opgegroeid in een gezin van zeven kinderen. Elk jaar deed moeder een worp. Ze heette Maria, even vroom en heilig maar geen maagd. De pil bestond nog niet en mijn vader vond condoomgebruik hetzelfde als je voeten wassen met je sokken aan. ‘Voor het zingen de kerk uit’ was mijn ouwe ook niet gelovig genoeg. Elke dag zaten we met elf aan tafel, want we woonden in bij mijn grootouders aan moeders kant, in een polderhuisje, met een duiventil, wat legkippen op het erf en één varken op de mesthoop.

zondag 16 januari 2022

‘In het heikele kernenergiedossier is nog maar eens beslist om niet te beslissen wat in realiteit al beslist is’

Open brief aan Tinne Van der Straeten

Geachte minister van Energie,

Beste Tinne,

Sta me toe je te tutoyeren, net zoals we altijd met mekaar omgaan in de wandelgangen van de praatbarak. We hebben ook nog een gemeenschappelijk verleden als plucheklevers in het sterfhuis van de senaat. Tot daar de overeenkomsten, want tussen onze ideologieën gaapt er een hellediepe kloof. Toch moet ik je eigenlijk feliciteren voor de manier waarop je iedereen hebt belazerd en in de wind gezet. In het heikele kernenergiedossier is er voorlopig weerom beslist om niet te beslissen wat in realiteit al beslist is.

woensdag 5 januari 2022

Het botte scalpel van de slankheidsslager

 

Jeff Hoeyberghs is een plastisch chirurg. Zijn medische biotoop is die van rijkeluiskakkers met aangewaaid geld. De Porsche van een dokter moet ook tanken. Dus ging Jeff snijden en zuigen, werd tietlifter en rimpelvuller van Latemse botoxteefjes die willen strakgetrokken worden zoals de hongermannequins op de catwalk. Beoefenaar van de vrijwillige besnijdenis in de betere kringen. Hun trillende creditkaarten produceren hogere tonen dan het ziekenhuistarief van een verminkte brandwondenpatiënt. Jeff de slankheidsslager geleidt zijn slachtoffers naar de slachtbank van zijn privékliniek, pakt zijn potloodje en begint op bloot vel te tekenen waar hij bijvullittekens kan maken om de boel op te pompen of van een aambei een hazenlip te maken. Hij luistert ondertussen naar hun gekakel over geldwolverigheid, over het dor en duf werk van de suffe echtgenoten in krijtpak, en over het gestrompel in een seksuele woestijn thuis. Een file van uitgebluste echtparen die het echtelijk bed uitsluitend nog testen om te slapen.