'Liever een Guantánamo aan de
Eufraat dan een luchtbrug met geradicaliseerd gespuis', schrijft Jean-Marie
Dedecker over de discussie over de berechting en bestraffing van Syriëstrijders,
die afgelopen week opnieuw oplaaide.
De term 'Syriëstrijder' is een
eufemisme, in wezen is het een koosnaampje voor de grootste en lafste
oorlogsmisdadigers sedert WOII. Het woord 'strijder' doet immers nog een
connotatie vermoeden met moed en heldhaftigheid. Er is echter geen misdaad te
bedenken die IS, de Waffen-SS van Allah, niet gepleegd heeft: van onthoofding
tot verdrinking en foltering, van verbranding in kooien tot kruisiging, van
gijzeling en zelfmoordaanslagen tot het gebruiken van kinderen als levend
schild en bombrief, en van handel in seksslavinnen tot een genocide op de
Jezidi's.
Hun eigen vrouwen werden gedegradeerd
tot zoontjesfabriek en leefden opgesloten in gevangenissen van zwart textiel.
Hun wapenfeiten zijn een ongekende verzameling van misdaden tegen de
menselijkheid, gepleegd door religieus addergebroed in de woestijn, en met een
fall-out tot in de rest van de wereld: Zaventem, Maalbeek, Berlijn, Nice,
Parijs, Straatsburg, Londen, Istanbul, Manchester...een gruwelijke tasbih
van terreurdaden en massamoorden op onschuldige burgers door moreel
gecorrumpeerde religiegekken.
Deze barbaren vernietigden ook nog
duizenden jaren oud werelderfgoed. Ze bliezen de tempels van Baal-Shamin en Bel
op in Palmyra, verbrandden eeuwenoude manuscripten, en veroordeelden muziek en
kunst als Haram. Ze plunderden als beeldenstormers Assyrische
archeologie en brandschatten kunstwerken in navolging van hun profeet. Bij de
verovering van Mekka vernietigde Mohammed in de Ka'ba 360 religieuze
kunstuitingen van verschillende godsdiensten. Het cultureel historisch erfgoed
van de ongelovige moest vernietigd worden om zijn beschaving om zeep te helpen.
De droom van het islamitisch monotheïsme: één religie, één cultuur, één taal en
de totale onderwerping van de kuffar.
Wanneer Donald Trump twittert, schiet
Europa in een kramp. De Syrische Democratische Strijdkrachten (SDF),
hoofdzakelijk Koerden, hebben met Amerikaanse hulp stilaan de laatste restanten
van het kalifaat veroverd en sedertdien dolen er volgens een VN-rapport nog
zo'n 18.000 jihadi's van de Islamitische Staat rond in de Syrische zandbak,
waaronder 3.000 buitenlanders. Zo'n 850 tot 900 zitten er opgesloten in zeven
gevangenissen rond de stad Ain Nissa en in nabijgelegen kampen huizen ruim
2.000 familieleden, vrouwen en kinderen. Het overgrote deel komt niet uit
Europa maar uit zo'n 31 tot 49 landen, waaronder bijvoorbeeld ook 40 uit
Rusland.
Wraak als drukkingsmiddel
Trump dreigt die koppensnellers nu
vrij te laten. Stante pede knijpen onze Europese Mandarijnen de billen dicht en
gaan hun geesten in spagaat. Het zijn ethische prinzipienreiters met een
totaal gebrek aan morele moed en daadkracht. Repatriëren naar hun parallelle
samenlevingen hier te lande of berechten, of eventueel liquideren in het
achterland van hun woestijngod? Niet Trump beslist over het lot van de
gevangenen maar de Koerden die ze nog niet te vlug zullen vrij laten. Ze zouden
zich al snel voegen bij ondergedoken IS-cellen die volgens het Syrisch
Observatorium voor de Mensenrechten de laatste maanden met onder andere
zelfmoordaanslagen al 193 slachtoffers maakten, waaronder 50 burgers. Trump
gebruikt de wraak van deze monsters als drukkingsmiddel. Duitsland capituleerde
al, maar de Britten willen hun terroristen niet terug opnemen. Ze hebben ze ook
al hun Britse nationaliteit ontnomen. Een maatregel die in ons land absolute
dringende navolging verdient.
Criminelen
worden per definitie berecht in het land waar ze hun misdaden begaan.
Het is merkwaardig dat het oude
continent zich uitput in juridische haarkloverij en interpretatie van dito
mensenrechtenverdragen om oorlogsmisdadigers te verdedigen die onze rechtspraak
niet aanvaarden en onze rechtstaat willen vernietigen. Criminelen worden per
definitie berecht in het land waar ze hun misdaden begaan. Wie een moord pleegt
in Rio, kinderen verkracht in Palermo, of drugs smokkelt in Bangkok wordt daar
ter plaatse berecht en bestraft. Terroristen worden ook veroordeeld waar ze hun
waanzin hebben botgevierd, of het nu Mehdi Nemmouche is in Brussel of Salah
Abdeslam in Parijs. Hier rechtszaken willen voeren over misdaden die in het
Midden-Oosten begaan zijn, is zand naar de woestijn dragen.
Een rogatoire commissie met
speurneuzen, die hier nog geen spoor naar de Bende van Nijvel kunnen traceren,
naar Mosul of Raqqa sturen om bewijzen en getuigenissen te verzamelen van de
oorlogsmisdadigers is humanitaire oogverblinding. Zonder bewijslast zullen deze
terroristen hier toch getuigen dat ze ginder alleen maar ambulancier waren,
geen wapen gedragen hebben of zelfs de lopen van de Kalasjnikovs niet hebben
gepoetst.
Islamitische beulen worden in onze
gevangenissen bovendien helden en martelaren achter tralies, die mogelijk nog
vervroegd vrijkomen om hun kruistochten voort te zetten tegen de ongelovigen,
gesteund door hun supportersclubs in Molenbeek of Vilvoorde. In ons kolderieke
rechtssysteem lijkt het wel alsof ze eerder een taakstraf dan levenslange
opsluiting riskeren. Deradicaliseren is bezigheidstherapie, en klinkt vaak als
het alibi van letseladvocaten, die hen nog pro deo ter hulp mogen snellen op
kosten van de belastingbetaler. Togadragers die bij elke aanklacht een blik aan
procedurefouten opentrekken; volgens mij niet om recht te laten geschieden,
maar eerder uit doorgeschoten profileringsdrang.