Waar een opinie een delict wordt klopt de dictatuur aan de deur

' Dad's army hield schietoefeningen in Brecht en de helft van de Kempen stond in de fik. De bluswagen bleef op stal, want de pompiers waren op pensioen. Toen Dutroux het hazenpad koos werd hij nog gevat door een boswachter, vandaag slagen vierhonderd Xavier Waterslaeghers er niet in om één Rambo te klissen.'

Op een uitgeregend terrasje draait de moppentrommel bij Jan Modaal op volle toeren. Moeten we lachen of moeten we huilen? ADIV, de inlichtingendienst van het leger heeft 600 "spionnen" op de loonlijst. Tussen de honderden jihadisten op de terroristenlijst van OCAD staat er amper één extremistische militair die de Staatsveiligheid in de gaten moest houden, maar men gaf hem de sleutel van het wapenkot. Voor de vlucht van de kindermoordenaar in de Ardense bossen gaven twee ministers nog hun ontslag uit plaatsvervangende schaamte. Voor de vlucht van de "staatsvijand" Jürgen Conings komt de minister van landsverdediging Ludivine Dedonder niet verder dan schieten uit de heup met losse flodders op haar Vlaams-nationalistische politieke tegenstanders alsof ze hem zelf helpen onderduiken. Pontius Pilatus was een politicus. Un moment de honte est vite passé.

Elk woord over Palestina ligt op een bananenschil

Wie ook maar de minste kritiek uit op de gruwelijke annexatiepolitiek van Israël wordt stante pede van antisemitisme beschuldigd. Het westers schaamtegevoel voor de Holocaust wordt dan telkens onbeschaamd aangezwengeld en weegt als een loden plaat op elk debat. Telkens Israël zich schuldig maakt aan misdaden tegen de menselijkheid, en dat is met de regelmaat van een klok, kijkt gans de Westerse wereld in gesplinterde verontwaardiging weg, terwijl het net de Palestijnen zijn die, met de door haar georganiseerde exodus van de Joden na WOII, de rekening betalen voor de Duitse genocide op het oude continent.

Van de strapatsen van onze politieke vertegenwoordigers spat het schaamzweet uit je poriën

'Het beste argument tegen de democratie is een vijf minuten durend gesprek met de gemiddelde kiezer,' zei Winston Churchill ooit. Ondertussen is het beste argument tegen de politieke cultuur een wekelijks persoverzicht over de strapatsen van haar vertegenwoordigers. Het schaamzweet spat uit je poriën.

Het is niet verwonderlijk dat de publieke politieke val een populair journalistiek genre geworden is, en vooral een voedingsbodem voor de antipolitiek. Stilaan moet men zich zelfs beginnen afvragen wanneer de publieke zaak er nog mee gediend wordt, en wanneer het zuiver leedvermaak wordt.

De CD&V-burgemeester van Sint-Truiden, Veerle Heeren, liet zich met heel haar huishouden, op de kat en de kanarievogel na, samen met haar buurman en haar haarkapster stiekem inenten met het covidvaccin. Veerle werd op het publieke schavot geplaatst voor voorkruiperij, maar ongemoeid gelaten door justitie.

Onze arbeid is zo duur dat we die met een consumptiecheque in de solden moeten aanbieden

Het waren nog heerlijke tijden toen het patronaat, het proletariaat en het profitariaat elk jaar gingen tafelen in het restaurant Eaux Vives aan het meer van Genève om hun entente te vieren. Le Diner des Belges was telkens een culinaire klassieker tijdens de jaarlijkse hoogmis van de Internationale Arbeidsorganisatie. Het is ondertussen van in de jaren negentig geleden, onder de regeerperiode van ACW-Premier Jean-Luc Dehaene, dat er van het plechtstatig bacchanaal enkel nog een galgenmaal met getrokken keukenmessen is overgebleven. Allen vechtend om een deel van de taart, en telkens betaald door de belastingbetaler. Er werd sedertdien alleen nog een overeenkomst bereikt als de overheid het gelag betaalde.

De Vlaamse taal is wonderzoet voor wie haar geen geweld aandoet

 Het driedelig Groot Woordenboek der Nederlandse Taal staat al twintig jaar protserig in mijn boekenkast. Daarnaast ligt er een vulpen, een Shaeffer met gouden schrijftop. Niet dat ik 'den Dikke Van Daele' nog bezig, er staat nu een corrector op mijn laptop, en die vulpen heeft ook nooit een vel papier gegeseld. Ik schrijf met een Caran d'Ache. Welvaartsgedrag, maar een Mont Blanc is me toch te chic en te Fransoos. De Dikke en de pen zijn echter relikwieën, protserige prijzen waarmee ik de Nederlandse Eerste Kamer mocht verlaten als laureaat van het Groot Dictee der Nederlandse Taal in de categorie BV' en BN'ers. Het was een tijd dat in het Groene Boekje het woord 'pannekoeken' vervangen werd door 'pannenkoeken' en 'paardestront' door 'paardenstront'. We struikelden over woorden als "Przewalskipaard" maar die tongbreker werd feilloos uitgesproken door Martine Tanghe en Philip Freriks in het Algemeen Beschaafd Nederlands, niettegenstaande de medeklinkers in Freriks keel bleven rochelen. Beide nieuwslezers zijn ondertussen al afgevoerd, samen met het tv-programma, en stilaan samen met onze taal.