Archief

zondag 29 januari 2017

Publifin: Kassa-socialisme aan de Maas en de Samber heeft niet veel geleerd uit de Agusta-affaire

 'De recente gebeurtenissen rond Publifin geven aan de tegenstanders van de PS alleen maar extra munitie', schrijft Jean-Marie Dedecker. 

 
De PS is volgens velen al decennialang de verpersoonlijking van machtsmisbruik, normvervaging, politiek cliëntelisme en zelfbediening in Wallonië. De recente gebeurtenissen rond Publifin geven tegenstanders alleen extra munitie. Toch blijft Paul Magnette de populairste politicus in het zuiden van het land, op een steenworp gevolg door Elio Di Rupo, die al 17 jaar aan het hoofd van de rode fabriek staat. "Een volk dat bij verkiezingen corrupte politici, oplichters, dieven en verraders kiest zijn geen slachtoffers maar medeplichtigen" schreef George Orwell driekwart eeuw geleden.

De echtgenoot van PS-kopstuk Laurette Onkelinx, advocaat Marc Uyttendaele, heeft al miljoenen euro's ereloon geïncasseerd in zaken waarin rode geloofsgenoten een hoofdrol speelden, van Charleroi tot Luik. Meestal met succes, want de problemen beperken zich er niet tot de politiek.

Publifin: 'Kassa-socialisme aan de Maas en de Samber heeft niet veel geleerd uit de Agusta-affaire'

Even spraakmakend is het Luikse geslacht Mathot, meer affairisten dan socialisten. Vader Guy ging met een blanco strafregister het graf in, niettegenstaande een dertigjarige carrière in schandalen zoals Agusta, oplichting met valse schilderijen, belangenvermenging in het racecircuit van Francorchamp en in de raffinaderij van Féluy.... Zoon Alain werd door zijn parlementaire collega's nog maar net gered van gerechtelijke doorverwijzing in een smeergeldaffaire rond de afvalintercommunale Intradel, of hij duikt al terug op in de walm van de intercommunale Publifin en haar investeringsmaatschappij Nethys, waar hij ook aan de kassa mocht passeren als begunstigde van de 4,4 miljoen euro's tantièmes die uitgekeerd werden aan de politieke vazallen.

Schandalen als rode draad

Schandalen in Wallonië zijn niet het prerogatief van de PS alleen, het is een rode draad waaraan ook de trado's als cdH en MR vastgebonden zijn. Het onderzoek rond Kazachgate en de strapatsen van Armand De Decker is bijvoorbeeld nog niet afgesloten, terwijl men al vergeten is dat deze zelfverklaarde blauwe nobiljon als minister van Ontwikkelingssamenwerking zijn eigen VZW E-CA-CRE-AC een vorstelijke jaarsubsidie gaf van 600.000 euro. Het zit in de genen, of is het in het DNA van de macht?
Het essay "Maffia aan de Maas" uit 1993 van radiojournalist Johnny Vansevenantzou verplichte literatuur moeten zijn op elke school. André Cools regeerde volgens het essay 30 jaar geleden met zijn socialistische apparatsjiks van de bende van Flémalle over een Luiks overheidsimperium met zo'n 20 miljard Bfr. aan kapitaal. L' Histoire se répète.
Vandaag regeert de PS- burgemeester van Ans, Stéphane Moreau, over een kluwen van bedrijven, intercommunales, en allerhande overheidsmonopolisten waarvan de vaste activa vier keer groter zijn dan die van zijn leermeester. Hij is gepokt, gemazeld, opgeleid en ingewijd in de machtscenakels van de PS op het kabinet van wijlen minister Alain Vanderbiest, toen nog de rechterhand van Cools, en doorgegroeid onder de vleugels van peetvader Michel Daerden. Van de operatiemane pulite na de Agusta-affaire heeft men ondertussen aan de Maas en de Samber weinig geleerd. Het kassa-socialisme en het nepotisme onder de rode kameraden tiert er nog altijd welig, en de besmetting loopt zelfs door boven de taalgrens.

Socialistische solidariteit

Omwille van het smeer kozen de Waalse kameraden in 1988 voor de aankoop van 46 Agusta-helikopters en ging de geplande bouw van een helikopterfabriek voor concurrent Sikorsky op de Oostendse luchthaven niet door. Zeshonderd directe banen en 1,3 miljard Belgische frank werden in de badstad zo in zee gegooid. De rest is ondertussen geschiedenis. Het kan verkeren.
Toen de subsidielurker Electrawinds in 2014 naar de haaien ging kwam de zonnekoning uit Ans de keizer van Oostende ter hulp. Socialistische solidariteit. Sp.a-kameraad Johan Vande Lanotte dreigde te verdrinken in de ondergang van het Oostendse groenestroombedrijf Electrawinds en de bijhorende coöperatieve CVBA Groenkracht. Niet zozeer omdat hij met zijn managementvennootschap Mabuspo ook een 160-tal aandelen ter waarde van 20.000 euro gekocht had van die coöperatie, maar vooral omdat er 4.000 kleine coöperanten uit zijn kieskring zo'n 18,3 miljoen in het groene vehikel gestort hadden, dat voor 95% doorgesluisd was naar Electrawinds.
Er dreigde een mini-Arco voor de rode Keizer, die tussen enkele ministerfuncties door baas was van Electrawinds en vurig propagandist van Groenkracht. De intercommunale Publifin (toen nog Tecteo geheten) nam via haar dochterbedrijf Elicio enkele koninginnestukken uit de failliete boedel van de windmolenboer over, en engageerde zich om tegen 2025 aan de coöperanten hun geïnvesteerd kapitaal terug te betalen. De Oostendse keizer had geen kleren aan, maar kreeg een schaamlapje van zijn rode Waalse kameraden.
De belastingbetaler bleef achter met een kater van miljarden aan toekomstige groenestroomcertificaten en een put van meer dan 100 miljoen euro; Verkwanseld subsidiegeld dat verzameld was bij allerhande overheidsinstellingen zoals de GIMV, de Gemeentelijke Holding, SRIW, DG infra+, Belfius, PMV, de Vlaamse Regering, FPIM... In elke bananenrepubliek word je voor dergelijk beleid achter de tralies gezet.

'Het enige dat je in dit land blijkbaar nog onder invloed mag besturen, is het land zelf.'

De offshore-windmolenparken Norther, C-power en het consortium NV Otarys Rs, dat een poot heeft in drie nieuwe projecten (Rentel, Seastar & Mermaid) en waarvan Vande Lanotte zelf voorzitter was, zitten nu allemaal in de portefeuille van Stéphane Moreau. Niettegenstaande we ons blauw betalen aan groene energie, en niettegenstaande de offshore-windmolenboeren twee derden van hun omzet halen uit groenestroomcertificaten en dito subsidies, gaat het Elicio toch niet voor de wind. Het negatief eigen vermogen is onder de zeespiegel gezakt tot 11,1 miljoen euro en het overgedragen verlies klokt af op 11,17 miljoen met een schuldenberg van 89,62 miljoen.
Wedden dat straks de elektriciteitsprijs opnieuw verhoogt? Parlementairen genoeg die mogen meegraaien uit de snoeppot van Publifin- Nethys en Co, en wetten maken in opdracht van hun broodheren, ook in Vlaanderen. Paul Magnette, die zich nu opwerpt als witte ridder in de rode Augiasstal, was minister van energie in 2008.
Tegen het advies van de energiewaakhond CREG in, verhoogde hij de distributienetnettarieven voor de consument om zo de vetpotten van intercommunales als Publifin nog extra te spijzen.
Ondertussen houden onze volksvertegenwoordigers in het federaal parlement zich ledig met de deontologische code en de vraag of er al of niet nog een neut alcohol mag genuttigd worden in de catacomben van het halfrond. Het enige dat je in dit land blijkbaar nog onder invloed mag besturen, is het land zelf. In 1937 schreef George Orwell in zijn boek De weg naar Wigan: "Zoals met de christelijke godsdienst is de slechtste reclame voor het socialisme haar aanhangers" Een wijs man, die George.
Jean-Marie Dedecker

zondag 22 januari 2017

De onderwijshervorming: een schaap met vijf poten.

 

 
Het onderwijsakkoord is een compromis waarin in wezen weinig verandert, schrijft Jean-Marie Dedecker. 'Gelukkig maar. Er is immers niets onrechtvaardiger dan ongelijken gelijk te behandelen.' 
Onderwijs is de kunst om de verworvenheden van de ene generatie in een verbeterde vorm door te geven aan de volgende generatie. Het wordt onderricht aan mensen van morgen door mensen van vandaag die gisteren opgeleid zijn. Na een ezelsdracht van veertien jaar partijpolitiek getouwtrek heeft de onderwijshervorming nu een muis gebaard, of eerder een schaap met vijf poten: een compromis waarbij elke partij zo weinig mogelijk gezichtsverlies moest lijden, maar in wezen weinig verandert. In dit geval, gelukkig maar: de keuze van het onderwijstraject blijft bij de scholen zelf en we hebben er een nieuw begrip bij: doorstroomscholen.
De onderwijshervorming: een schaap met vijf poten
In hun onverdroten streven naar gelijkheid en hun ijver om het watervalsyndroom in te dammen, wilden de onderwijsegalitairen het ingeburgerde onderscheid aso-tso-bso & kso volledig opblazen en vervangen door een wereldvreemde matrix van studiedomeinen. De mini-schoolstrijd over de studiekeuze op vroege of late leeftijd is verzand tot een ideologische keuze tussen believers en non-believers.
Er is niets onrechtvaardiger dan ongelijken gelijk te behandelen. Het is bijvoorbeeld een ongeschreven wetmatigheid in het muziek- en het sportonderricht dat je de vaardigheden leert onder je veertiende levensjaar en ze traint vanaf die leeftijd.
In Finland is er nu een uitgestelde studiekeuze, en het land doet het nu minder goed in de Pisa-onderzoeken dan vroeger. In het onderzoek naar de ongekwalificeerde uitstroom (18 tot 24 jaar) scoort Vlaanderen met 7,2% in de top 10 van de EU, beter dan de Finnen met 9,2%. België scoort met 10,1% even hoog als de Duitsers en zoals gebruikelijk bengelen het Waals en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest achteraan met respectievelijk 13,1% en 15,8%.
Er is niets onrechtvaardiger dan ongelijken gelijk te behandelen.
De flagellanten van ons Vlaams onderwijs zouden beter even over de schreve kijken. Toen het comprehensief "eenheidsworst-onderwijs" ingevoerd werd in Groot-Brittannië en de Verenigde Staten kwam er een onderwijsvlucht op gang van de publieke naar de private scholen. Zowel in Frankrijk als in Nederland (met het rapport Dijsselbloem) is men ook afgestapt van hyper-egalitaire onderwijshervormingen.
Er is echter meer aan de hand. Eventjes Wit krijt schrijft beter (2006) van de VUB doorgenomen: bijna de helft van de meisjes (49.6 procent) met Turkse roots start het middelbaar in de B-stroom. Bij de autochtone meisjes is dat 8,4 procent. Van de jongens met een Noord-Afrikaanse achtergrond blijft 55,4 procent overzitten in het middelbaar. Van de meisjes van Marokkaanse origine verlaat 44 procent het middelbaar zonder diploma. Bij de jongens is dat 54 procent. Ook meer dan de helft van de jongeren van Turkse origine behaalt geen diploma. Bij de autochtonen verlaat tussen de 10 procent (meisjes) en 19 procent (jongens) de school zonder diploma.

Voor de pedagogische tik riskeer je een assisenzaak

Deze cijfers gaan niet over nieuwkomers, maar over pubers uit de tweede en derde generatie migrantenkinderen die blijkbaar nog altijd niet geleerd hebben dat onderwijs en kennis de basis zijn van onze welvaart. Wie zei ook weer dat het niet helpt om een paard naar het water te leiden als het toch niet wil drinken? Ligt het dan echt alleen maar aan ons systeem? AIDe' emeh Montasser in De weg naar de radicale verzoening, p. 48: " De thuisomgeving noch de moskee stimuleert jongeren om zich intellectueel te ontwikkelen... Ze worden veeleer ontmoedigd en in een slachtofferrol geduwd. Marokkaanse jongetjes vinden je een streber als je graag studeert of zelfs als je gewoon je best doet. Ze halen elkaar neer. Die groepsdruk is enorm. Hun hele sociale milieu moedigt ze niet aan om zelf na te denken...Op al die gevoelens wordt ingespeeld door radicale predikers, activisten, gepatenteerde luieriken uit hun gemeenschap. Zelfs door opportunistische politici: wij zullen er wel voor zorgen dat je een leefloon of een uitkering krijgt. En dat doen ze ook en zo nemen ze het gevoel van eigen verantwoordelijkheid bij die jongeren weg "
Zou het kunnen dat het ontbreken van norm- en hiërarchiebesef, van stiptheid en respect in een onderwijssysteem dat niet meer mag straffen, eerder de ongelijkheid bevordert dan het lessenprogramma? Voor de pedagogische tik riskeer je een assisenzaak. Daarbij komt de massamigratie en -regularisatie van het laatste decennium dat de klaslokalen onevenredig heeft opgevuld met alle problemen vandien, van taalachterstand tot een sociale en religieuze kloof, netjes ondergesneeuwd met sociaal paternalisme. Als leraars ontmoedigd worden door de laksheid van een pedagogisch systeem dat gedicteerd wordt door welzijnsknuffelaars, is het opvoedings- en leerproject zoek.
Nivellering omlaag: door preoccupatie voor minderheidsgroepen wordt de doorsnee-leerling afgeremd en de lat telkens lager gelegd. Lui die zoals Lieven Boeve, de praeses van het katholiek onderwijs, die met zijn Dialoogscholen het veiligstellen van levensbeschouwelijke privileges voorrang geven op wetenschappelijke kennis, zijn eerder de doodgravers van ons onderwijssysteem dan de verbeteraars ervan.
De school is door jarenlange socialistische bevoogding een factor geworden van sociale politiek ten koste van het onderwijs. De verdeling van extra middelen in het financieringsdecreet van het leerplichtonderwijs van Frank Vandenbroucke (SP.A) gebeurde op basis van parameters zoals de sociale toestand van de leerlingenpopulatie, de taal, de multiculturaliteit enz...zonder enig aantoonbaar effect op de studieresultaten van de betrokken doelgroepen. Zijn universitair outputfinancieringssysteem (hoe meer diploma's, hoe meer geld) beloonde eerder kwantiteit dan kwaliteit, zorgde voor ontwaarding van diploma's en zorgt op termijn voor meer ongelijkheid dan gelijkheid. De Nederlandse linkse volksvertegenwoordiger Marcus Bakker gaf het in zijn eigen land zelfs toe: '"Toen het voor arbeiderskinderen financieel haalbaar werd om het Gymnasium te volgen, schafte men het Gymnasium af." Nivellering omlaag, van "center of excellence" naar instrument van socialisering. De profeten van de gelijkheid willen geen gelijke kansen maar gelijke uitkomsten.

Geen punten, maar sterretjes

Je vinger opsteken in de klas is nu ook al discriminerend en vooral vernederend want niemand mag zich slimmer tonen dan de andere, of mag iemand die het niet begrepen heeft geen vragen meer stellen?
Onderwijsminister Pascal Smet (Sp.a) ontpopte zich ook tot de doorgeschoten kampioen van de gelijkheid. Er mochten in het basisonderwijs bij voorkeur geen punten meer gegeven worden maar sterretjes. Smetvrees: punten werken stigmatiserend. Om de eindtermen van het zesde leerjaar te halen volstond het een Franse tekst te kunnen overschrijven: papegaaienonderwijs met een spiekbriefje. Dictee was te belastend voor de pamperpedagogen. Huiswerk moest volgens de kinderrechtencommissaris ook gebannen worden. Niet omdat het de ontwikkeling van het kind in de weg zou staan, integendeel, maar omdat niet alle ouders de tijd of de interesse hebben om zich met hun koters ledig te houden. De "stamtijden" mochten door de leraars Latijn niet meer opgevraagd worden. Het volstond dat de leerlingen ze "herkenden". De kolder in de kop. Je vinger opsteken in de klas is nu ook al discriminerend en vooral vernederend want niemand mag zich slimmer tonen dan de andere, of mag iemand die het niet begrepen heeft geen vragen meer stellen? Tot spijt van wie het benijdt maar onderwijs is ook struggle for life en survival of the fittest, net zoals de maatschappij waarin de koters later terechtkomen. Wie hen daar niet mee vertrouwd maakt, pleegt schuldig verzuim.
Pogingen om scholieren tegen het aangaan van een intellectuele uitdaging te beschermen, dienen misschien het dogma van de sociale integratie, maar gaan ten koste van de intellectuele ontwikkeling. Ik heb mijn collegeleraars duizendmaal verwenst, maar ben hen vandaag eeuwig dankbaar dat ze de Griekse en Latijnse vervoegingen onder mijn schedelpan hebben geramd. Ze hadden geen last van bemoeizucht, niet van oudercomités of studentenkoepels, noch van een papierberg aan evaluaties, laat staan van helikopterouders die via rechtbanken de examenresultaten van hun koters betwisten. We leerden de klassieken lezen en ontleden in plaats van te "herkennen". "Onderwijs is niet gebaat bij een ideologisch debat. Onderwijs is een doel op zichzelf" twitterde de rector van de KULeuven. (Soms) een wijs man, die Rik Torfs.
Jean-Marie Dedecker

zondag 15 januari 2017

Dyab Abou Jahjah en Guy Verhofstadt zijn de verliezers van de week

 

 
Jean-Marie Dedecker lust geen brood van de woorden van Dyab Abou Jahjah, maar hij verdedigt met klem het recht op vrije meningsuiting. Het woord van Guy Verhofstadt is dan weer 'even vluchtig en giftig als mosterdgas'. 
Twee roeptoeters vielen vorige week van hun voetstuk: Guy Verhofstadt en Dyab Abou Jahjah. Ze kennen elkaar al van 2002, toen de eerste als premier de oproerkraaier van de Arabisch-Europese Liga liet afkoelen in een Antwerpse cel. De haatpraat, de onophoudelijke tirades over vermeend Vlaamse racisme en de gecultiveerde slachtofferstatus van de nieuwe islamitische martelaar legden toen de kiemen voor Sharia4Belgium.
Dyab Abou Jahjah en Guy Verhofstadt zijn de verliezers van de week
Superopportunist Guy Verhofstadt wilde nu de anti-Europese Vijfsterrenbeweging van de linkse Italiaanse nar Beppe Grillo inlijven bij de liberale ALDE- fractie van het Europees parlement om zo stemmen te ronselen voor zijn eigen kandidatuur voor het voorzitterschap van die praatbarak. Hij werd door zijn eigen fractie ontmaskerd en meedogenloos teruggefloten. Platvloerse ideologische verloochening uit blinde persoonlijke ambitie is al jaren het handelsmerk van de afgebleekte blauwe kopman. Zijn politieke bijbel de Burgermanifesten heeft hij -eenmaal aan de macht- na de eerste druk al verbrand en ingeruild voor Vijftig tinten politiek grijs.
In 2014 tekende hij nog een overeenkomst met de Europese christen- en sociaaldemocraten, de EVP en de S&D, om een cordon sanitair te leggen rond de populistische anti- Europese partijen, om zo zelf de Europese topjobs onder hen te kunnen verdelen. Ondertussen weet men van Brussel tot Straatsburg ook dat het woord van Verhofstadt even vluchtig en giftig is als mosterdgas, en dat hij zijn handtekening verloochent nog voor de inkt is opgedroogd. Eigen carrière eerst. Nochtans schreef zijn goeroe, de Nobelprijswinnaar Friedrich Hayek, ooit: "Whoever betrays his principles will go to hell". Zolang Open VLD- voorzitter Gwendolyn Rutten niet inziet dat de bokkesprongen van haar Europese aandachtjunk de geloofwaardigheid van haar partij blijven besmetten, is het blauwe fabriekje veroordeeld tot electoraal achtervolgen. Veel "goesting" en een bedeltocht langs Vlaamse wegen op zoek naar het kiezerszieltje zullen daar niets aan veranderen.

C4 voor Jahjah

Abou jahjah heeft een punt in de verdediging van de Palestijnen, maar niet in de verdediging van hun terreurdaden.
Roeptoeter Abou Jahjah blies ook zichzelf op. De linkse islamitische knuffelalochtoon, die ooit nog met de marxistische PVDA electoraal ten strijde trok, kreeg als vaste columnist van De Standaard zijn C4, omdat hij de Palestijnse aanslag op vier joodse militairen als een daad van legitiem verzet vergoelijkte. Terwijl hij hier gefileerd werd in een semantische discussie beschouwden de Israëli's het wel als een daad van verzet met represaillemaatregelen tegen de familie en de naasten van de Palestijn. Veertig huizen voor de sloop, evenals de stallen, een trailer en de rouwtent van de familie met een bulldozer platgewalst. "Wanneer tijdens de Duitse bezetting een sabotagedaad was verricht, knalden de SS'ers een aantal willekeurige burgers neer..." schrijft de Nederlandse journalist Willem Oltmans in zijn boek OorlogOver helden en antihelden "...Kinderen, die naar school fietsten, zagen de slachtoffers als afschrikwekkend voorbeeld langs de weg liggen...Israël houdt letterlijk huis in de bezette gebieden, zoals de SS dat hier tijdens de bezetting deed."
Abou jahjah heeft een punt in de verdediging van de Palestijnen, maar niet in de verdediging van hun terreurdaden. Mensen van de weg rijden zoals in Nice en Berlijn is geen daad van verzet maar een laffe moordaanslag. De Palestijnen verdienen beter dan de verheerlijking van zelfmoordterroristen door een beroepsprovocateur. Ze betalen al driekwart eeuw lang het gelag en de rekening voor de wandaden van de nazi's en voor het wegkijkgedrag en het gesjacher met Jodenmensen door de westerse mogendheden in WO II. Anderhalf miljoen Palestijnen zitten verpauperd opgesloten in Gaza, de grootste openluchtgevangenis ter wereld, geklemd tussen een corrupt islamitisch regime en de Israëlitisch staatsterreur. Israël is een apartheidsstaat die de Palestijnen met een kolonisatiepolitiek als Untermenschenbehandeld in hun eigen land. De haat zit diep. Bij elke aanslag op de joodse bevolking volgt er een vreugdedansje in Ramallah, en bij elk bombardement op Gaza ontvouwen joodse radicale kolonisten hun stoeltje om te genieten van hun vreugdevuur. Het festival der dode zielen. Wie kritiek uit op het zionistisch apartheidsbeleid wordt als antisemiet gebrandmerkt, parasiterend op het collectieve schuldgevoel voor de Holocaust in de vorige eeuw. " In pr-termen is de Holocaust voor Israël goud" schreef Joris Luyendijk in zijn boek Het zijn net mensen"De Palestijnen dreigen te eindigen zoals de Native Americans in reservaten (door de doorgeschoten antidiscriminatie-ijver worden de Indianen nu zo geheten).", zegt Professor Robert Falk die gedurende zes jaar onafhankelijk rapporteur was voor de Verenigde Naties in Palestina (Zeno 07.01.2017).

Zwerfkatten

De Palestijnen zijn zwerfkatten in hun eigen islamitisch universum. Abou Jahjah is een tot Belg genaturaliseerde Libanees. Hij weet verdraaid goed dat Palestijnen in zijn eigen vaderland- net als in Israël- tweederangsburgers en verschoppelingen zijn, opgehokt in vluchtelingenkampen. In Sabra en Shatila, op een boogscheut van Beiroet, werd er dertig jaar geleden onder het goedkeurend oog van Ariel Sharoneen slachtpartij aangericht onder hun vrouwen en kinderen. Ze hebben er tot vandaag nog geen recht op eigendom of werk, laat staan op een paspoort. Paria's, veroordeeld tot de overlevingseconomie door hun eigen geloofsgenoten. Het is voor Abou Jahjah, de profeet van de radicale gelijkheid, gemakkelijker zijn misplaatste haatpraat tegen de Vlamingen hier te uiten, dan op de barricaden te staan voor zijn geloofsgenoten in zijn land van herkomst.
Het is voor Abou Jahjah gemakkelijker zijn misplaatste haatpraat tegen de Vlamingen hier te uiten, dan op de barricaden te staan voor zijn geloofsgenoten in zijn land van herkomst.
Ideeën bestrijdt je met ideeën, en misdaden die vergoelijkt worden bestrijdt je met het vrije woord. De vrije meningsuiting is absoluut. Zelfs het recht op beledigen, behalve het oproepen tot geweld. "Als we als beschaving willen overleven, moeten we vasthouden aan het recht om te beledigen, anders eindigen we in de tirannie van het zwijgen" zei Flemming Rose terecht toen hij de Mohammedcartoons in zijn Jyllands Posten publiceerde. Dit geldt voor links en voor rechts. In 1977 wilde de National Socialist Party of America (NSPA) een mars houden in Skokie, een achterbuurt van Chicago met 70.000 inwoners waarvan 40.000 joods. De staat Illinois verbood de neonazistische optocht. De American Civil Liberties Union (ACLU) met op kop de JOODSE advocaat Joseph Burton trok naar het Hooggerechtshof tegen dit besluit en kreeg gelijk, op basis van het grondrecht van Freedom of speech. De mars greep plaats op 25 juni 1978, amper een twintigtal neonazi's daagden op, uitgejouwd en beschimpt in tegenbetogingen.
Je kunt maar laten zien dat je gelijk hebt als je anderen hun verkeerde meningen laat uiten. Dat is beter dan een meerderheid of een politiek correcte minderheid die bepaalt wat je wel of niet mag zeggen. De vervolging van cultuurmoslim Abou Jahjah door onze gedachtenpolitie Unia is zinledig, contraproductief en een aanfluiting van de vrije meningsuiting. De praeses van het gezelligheidsclubje Movement X is zelfs niet aan zijn proefstuk toe. Hij liet zich al fotograferen met een Kalasjnikov en oneliners als" Zionistische bezetters van Palestina moeten de doodskist of de koffer kiezen" en " Vlaamse autochtonen die een probleem hebben met de islam moeten maar verhuizen" sieren al jaren het smoelenboek en het kwetteraccount van de opgewonden schreeuwer. De huidige opstoot van verontwaardiging is dan ook zeer selectief. Ik lust geen brood van de hersenkronkels van dergelijke rattenvangers, maar ik verdedig met klem de wijze woorden van de filosoof J.L. Curtis: " Een censuur die de middelmatigheid zou verbannen is ondenkbaar. Iedereen heeft het onvervreemdbaar recht zich uit te drukken, ook de idioot". Een wijs man...die Curtis.
Jean-Marie Dedecker

zondag 8 januari 2017

De roetsjbaan en de stuiptrekkingen van 2016

 

 
Jean-Marie Dedecker klinkt op het nieuwe jaar door nog heel even terug te kijken op 2016. Hij onthoudt vooral Donald Trump, de aanslagen, Paul Magnette, John Crombez, het klimaat én Sinterklaas op een zebra... 
Wie al een indigestie heeft van de jaaroverzichten van 2016, evenals van de analyses en de voorspellingen van waarzeggers voor het komende jaar, mag hier stoppen met lezen. Het was echter een te mooie Grand Cru om er geen afdronk van te serveren. Er was Donald Trump die de Amerikaanse presidentsverkiezingen eerst niet kon winnen. De journalisten focusten op de ranzige uitspraken van de narcist om rond de hete brij van de echte problemen te kunnen dansen. Ze werden beloond met een opgestoken middenvinger van de kiezer. De vastgoedmagnaat die de moerassen van het profitariaat zou dempen, heeft nu echter een rariteitenkabinet van bestuurders samengesteld dat eerder voedsel voor de krokodillen van het establishment zal gooien dan de noden van de opgestoken vingerliga ledigen. Hebben de gekken het gekkenhuis overgenomen of waait er een nieuwe wind door de gordijnen van het Capitool? Hij krijgt van mij nog het voordeel van de twijfel.
De roetsjbaan en de stuiptrekkingen van 2016 
Er was Europa met haar tandeloze bestuurders die tenenkrullend wikten, terwijlVladimir Poetin en Recep Tayyip Erdo?an beschikten. De Russische tsaar incasseert de oorlogsbuit en Europa de collateral damage. Er waren de Europese Mandarijnen die in augustus 2016 in Bratislava met een boottochtje op de Donau de Brexit moesten doorspoelen met een therapeutische sessie. De Britten wilden hun land terug (net zoals de Amerikanen een paar maanden later). De Mandarijnen hadden het niet gemerkt, omdat de waarheid over de migratieproblematiek werd weggepoetst en ondergesneeuwd met leugens van experten en politieke navelstaarders. Andersdenkenden werden gedeclasseerd tot een morele en verstandelijke onderklasse die volgens de weldenkenden geen spreek- en bestaansrecht heeft. De Britten hadden genoeg van lallende wijsneuzen die in katzwijm vallen voor een zwarte toga of een gelauwerde econoom, voorspelde De Brexiteer Michael Gove. Hij kreeg gelijk. De Europese Unie is een stuurloos schip met aan het roer zoetwaterkapiteins, op drift zonder anker en meegesleurd met de populistische stromingen en getijden. Wie denkt als Mutti Merkel dat zij als Jezus over het water kan lopen, kan meestal niet zwemmen.
 
Zelfs de PS'er Paul Magnette, de opperbobo van de Waalse regering kreeg in 2016 een aanval van anti-Europees protectionisme. In een vlaag van profileringsdrang vroeg hij een paar weken gijzeltijd om het CETA-verdrag, dat gedurende 7 jaar met Canada onderhandeld werd, eventjes door te nemen. De PS heeft nu blijkbaar ingezien dat hun socialisme niet werkt en willen nu onder druk van de PTB/PVDA vanPeter Mertens en Raoul Hedebouw het communisme invoeren. Het najagen van linkse utopische idealen is blijkbaar belangrijker dan rationaliteit en welvaart van hun bevolking. Zo'n 51.9 % van de actieve bevolking in Wallonië werkt voor de overheid.
De Sp.a-voorzitter is blijkbaar wel tot inkeer gekomen. Voor kameraad John Crombez moet het gedaan zijn met de politieke benoemingen in het overheidsapparaat. Het berouw van de rode kampioenen in het politiek cliëntelisme klinkt echter even geloofwaardig als het pleidooi van een pooier voor onbetaalde seks. John beseft dat de N-VA het sterfhuis met een electorale coup heeft overgenomen en haar mislukte kracht van verandering nu omzet in de macht van de verankering: "Eigen Volk Eerst". The intoxication of power of de Belgische kanker.
De PS heeft nu blijkbaar ingezien dat hun socialisme niet werkt en willen nu onder druk van de PTB/PVDA van Peter Mertens en Raoul Hedebouw het communisme invoeren. 
Op 22 maart werden we met een knal gewekt uit onze multiculturele droom en kwamen we in een nachtmerrie van islamitisch geweld terecht. Begin oktober 1994 publiceerde het weekblad Télémoustique een artikel "La Belgique deviendra-t-elle musulmane" met de preek van een imam uit een Molenbeekse moskee (uit het boek "De islam voor ongelovigen" van filosoof Koenraad Elst): "We zijn in ongelovig gebied en onze plicht is het ware geloof te doen zegevieren...Dan zullen we de moslimwet opleggen en België zal deel van de moslimgemeenschap zijn...Zij zijn het die ons zullen dienen, zij die de suprematie van onze Profeet niet willen erkennen. Bereidt u voor want de zege is nabij." De Frans-Belgische Liga voor de Rechten van de Mens riep het publiek toen op tot een intimiderende lezersbrievencampagne tegen het weekblad en tot vervolging wegens racisme. Door jarenlange negatie van het kwaad door de multiculti's zijn de bommen nu in ons gezicht ontploft. Het zal niet zo snel ophouden zegt Ruud Koopmans, hoogleraar sociologie en migratie-onderzoek in Berlijn: "Van de Nederlandse moslims van Turkse en Marokkaanse komaf is 45% fundamentalistisch. Zij tolereren maar één interpretatie van de Koran en stellen die boven de Nederlandse wet. Bij deze groepen is er sprake van sterke segregatie: hun hele leven is gericht op omgang met gelijkgezinden... 50 tot 100 miljoen moslims zijn bereid geweld tegen burgers te accepteren om de islam te verdedigen. Aanslagplegers zijn geen lone wolves maar komen uit een grote gemeenschap van gelijkgezinden." De beste manier om aan deze strijd een einde te maken, schrijft filosoof Koenraad Elst in zijn boek "De islam voor ongelovigen", is hem voor de strijdende partijen irrelevant en zelfs absurd te maken, namelijk door hen te bevrijden van het geloof dat hen ertoe motiveert. Om de fysieke strijd te beëindigen, en om te voorkomen dat hij weldra ook ons land in brand zet, moeten we de ideologische strijd winnen zegt Elst.
Sinterklaas huppelt weg op een zebra, het compromispaardje voor een witte schimmel en een zwarte hengst. Zwarte Piet kleurt geel en blauw van identiteitsschaamte. 
Onze politieke wegkijkers doen echter het omgekeerde en verdrinken in dhimmitudegedrag. We openen dialoogscholen, we subsidiëren moskeeën en gedogen rituele slachtingen. We zetten geluidsdempers op onze taal en verloochenen onze cultuur en tradities. Sinterklaas huppelt weg op een zebra, het compromispaardje voor een witte schimmel en een zwarte hengst. Zwarte Piet kleurt geel en blauw van identiteitsschaamte.
Niet alleen de woestijngodsdiensten beroeren onze geesten. Op het klimaatconcilie van Marrakesh werd in november 2016 door de profeten van de klimaatkerk ook nog de nieuwe groene religie gepredikt. Tegen elke prijs. Van 1980 tot 2015 zou het 104 miljard euro kostend klimaatakkoord amper 0,0002 graden van de opwarming afgehaald hebben. Deze welvaartvernietiging zonder resultaat heeft zelfs een ranzig hypocriet kantje. We mogen zelf bijvoorbeeld geen blokje hout meer op onze open haard gooien, maar zullen voor twee miljard euro een Limburgse biomassacentrale subsidiëren die draait op aangesleept hout uit de Baltische Staten... We gaven vorig jaar 40 miljoen euro uit het Vlaams Klimaatfonds aan energieslurpende multinationals om hun elektriciteitsrekening te verlichten. Jan Modaal betaalt zich blauw aan de groene rekening. In het ECO-paradijs van een paar eeuwen terug was de kindersterfte torenhoog, tierde de armoede welig en kon nog niet één persoon op tien lezen noch schrijven. Een werkman moest een dagloon afdragen om een kaars te betalen. Fossiele brandstoffen brachten de welvaart. Ik hou van duurzame energie, maar ze moet ons leven verrijken en niet verarmen. Welvaart is echter iets wat we zelf maken maar waarvoor politici zich op de borst kloppen.
Niemand weet hoe laat het is, zingt de Nederlandse cabaretier Youp van 't Hek, dus moeten we dansen en moeten we vrijen, moeten we lachen en drinken vol vuur. Een wijs man, die Youp. Leve 2017.
Jean-Marie Dedecker

zondag 1 januari 2017

Nieuwjaarsbrief aan een verloren zoon, prins Laurent.

 

 

Jean-Marie Dedecker wil op deze eerste dag van het jaar prins Laurent een hart onder de prinselijke riem steken na zijn annus horribilis. 'De prins moet zichzelf opnieuw uitvinden.' 

Monseigneur,
Sta me toe u te tutoyeren. Het bekt beter en het is vooral warmer in de omgang. Ik ken je nog van de tijd dat we samen in de Senaat zetelden, ik als verkozene des volks, jij van rechtswege. Zetelen is eigenlijk een veralgemening. Je bent amper één zitting komen opdagen om je inauguratierede bij je eedaflegging te komen voorlezen. Het ging over je ecologische zielenroerselen, uitgeschreven door je mentor professor Rik Van Aerschot. Samen met vele anderen heb ik er niets van begrepen, maar - naar verluidt - jij toen ook niet.
Nieuwjaarsbrief aan een verloren zoon, prins Laurent
Ik schrijf je dit kattenbelletje om je een hart onder de prinselijke riem te steken na dit annus horribilis als verloren zoon in het Lakens gesubsidieerd poesjenellentheater. Het koninklijk gezinsverband is niet altijd de meest geschikte schoot om mensen van kwaliteit voort te brengen. Ook bij de Saksen-Coburgs is het zaad wel eens op de rotsen gevallen. Maar je ouders kun je niet kiezen, vraag het maar aan je halfzus Delphine, het product van sibillijnse zijsprongen en een libertijnse koninklijke levenswijze. Voor je het weet, wil ze ook nog erven. Ni vu, ni connu. De monarchie is het absolute symbool van maatschappelijke ongelijkheid en wettelijke discriminatie. Je broer heeft de ratrace van de spermatozoïden naar het koninklijk kroontje gewonnen en jij bent veroordeeld tot een schaduwbestaan. Prins woef, zwerfhond aan een gouden halsketting. Je ademt frustratie en agressie in koninklijk Disneyland.
Ik zag je wegduiken op de trappen van de Sint-Michielskathedraal voor het Te Deum van 15 november. Begrijpelijk. De gemiddelde Coburgklant heeft het IQ van een halve krop sla en wuift toch naar alles wat beweegt, en van een kus van je moeder zouden mijn lippen ook bevriezen. Je zat er ook al wat verweesd en beduusd bij op 21 juli. Ik heb er echter alle begrip voor dat je je bij elk militair defilé zelf in de arm moet knijpen om wakker te blijven. Van de ondraaglijke lichtheid van het droogkloterig adellijk bestaan krijg je al vlug een bore-out, de welvaartskwaal van nihilisme. Je gaf verstek op het kerstconcert van je broer Filip. Eerder een stijve verzameling van hoogwaardige kneuzen in krijtstrepen en opgedirkte mutsen in cocktailjurkjes die de laatste outfit van je schoonzus kwamen keuren dan verstokte melomanen, m'a-tu-vus met de uitstraling van een doos kerstballen op zoek naar paleisroddels. Er zijn inderdaad veiligere plaatsen om weg te soezen bij een strijkje en een tokkeltje.
Je ouders kun je niet kiezen, vraag het maar aan je halfzus Delphine, het product van sibillijnse zijsprongen en een libertijnse koninklijke levenswijze.
Je hebt evenveel lak aan protocol als een vegetariër aan een boterham met reuzel en spek. Heerlijk. Je durfde vorige maandag op de opening van het nationaal kampioenschap van vogelliefhebbers kwetteren dat je gevederde vrienden vrijuit moeten kunnen vliegen en dat ze niet thuis horen in een kooitje. Dit is voor de vogelaars even erg als vloeken in de charismatische kerk van wijlen tante Fabi en nonkel Bo. Kaviaaranarchist tot in de kist. Ik hou van je zachte vorm van rebellie, zoals het scheuren op de koninklijke oprijlaan van het Lakense paleis in je zwarte Ferrari met het steigerende paardje op de motorkap. Een echte dierenvriend met de ecologische voetafdruk van een kudde hengsten en een opgestoken middenvinger naar de Lakense lakeien. Soms maakte je er een financiële beestenboel van, maar de Zeemacht betaalde toen de rekening met een valse facturencarrousel en mestte je stal uit.
Tot overmaat van ramp ligt je ecologisch duurzaamheidsimperium ook op apegapen. GRECT, KINT, GSDT, REH, REC Arlon 67, CERBUX en andere subsidieslurpers zijn enkel nog hondenbrokken in je failliete eco-kennel. Als je de waarde niet kent van iets, ken je er zeker de prijs niet van.
Het gat in je hand speelde je al meerdere keren parten. Behalve Père Gilbert die in het muffe paleis voor rock-'n-roll zorgde, bestond je kennissenkring uit een dubieus profitariaat. Je deed aan bosbouw in het Libische Tripoli met Khadaffi's zoontje, speelde Kuifje in Congo met Georges Forrest, je ging op visite bij president Ali Bongo in Gabon en je bezocht petroleumboeren in Luanda met Sindika Dokolo, schoonzoon van de Angolese dictator José Eduardo Dos Santos. Kortom, een dubieus diplomatiek lucratief circuit.
Er is niets oneerbaars aan werken om de kost te verdienen, net zoals alle prinsen in de Europese vorstenhuizen, op de kroonprins na.
Je ontmoeting met de president van Sri Lanka schoot de regering ook in het verkeerde keelgat. Nu moet je ook nog je mond houden, uitkijken waar je een boompje plant of een stekje bewatert en vooral afmeten met wie je praat, of premierCharles Michel draait de geldkraan dicht. Hij heeft nochtans even veel geluk als jij dat zijn vader voor hem geboren is. Elk woord dat je uitspreekt ligt op een bananenschil. Daarenboven moet je je ook nog met bonnetjes en reçuutjes verantwoorden voor je bestaan als lintjesknipper. Niettegenstaande dat je je prinselijke taken kunt samenvatten op de rug van een naamkaartje wordt het je allemaal te veel. Logisch, voor een jaarlijkse dotatie van 303.000 euro van de belastingbetaler zou ik me ook niet zo hard uitsloven. Maar laat je toch niet muilkorven voor een marionettenbaantje.
Monseigneur, ik heb met je te doen. Ik neem de vrijheid om je een uitje aan te raden in het vervallen stulpje van je Compagnie des Eoliennes op het Siciliaanse eiland Panarea. Ver weg van de poppenkast voor volwassenen en de door ons betaalde folklore, zodat je je realiseert dat je in dit eenmalige leven veel te lang met volstrekt zinloze dingen bezig bent geweest. Even op adem komen onder de flanken van de Stromboli, om dan bij thuiskomst afstand te doen van je riant kindergeld. Je dotatie kan afgebouwd worden in functie van een inburgerings- en een inlevingscursus. Eigenwaarde is belangrijker dan de prinselijke bedelstaf. Anders blijft het jeuken tot je volgende depressie. Er is niets oneerbaars aan werken om de kost te verdienen, net zoals alle prinsen in de Europese vorstenhuizen, op de kroonprins na. Kerstmis en nieuwjaar zijn de tijden van wedergeboorte, niets mooier dan je zelf opnieuw uit te vinden.
Een gelukkig nieuwjaar en een nachtzoen voor Claire vanwege je troonknaagkever.
Jean-Marie Dedecker