Klaagzang van een oude treurwilg

 ‘Er bekruipt me een melancholisch gevoel van machteloosheid’, schrijft Jean-Marie Dedecker aan de vooravond van Allerheiligen."

Met Allerheiligen, het festival van dode zielen, overvalt me telkenjare een gevoel van melancholie. Ligt het aan het verdraaien van de klok op winteruur, met korte dagen en langere nachten, of aan het vallen van het blad? Sluipend cynisme bekruipt me dan. Cynici zijn idealisten met te hoge eisen. Gelukkige mensen hebben niet het beste van alles, maar maken van alles het beste.

Een vriend van mij is cynisch geworden. Hij is naar Zwitserland gevlogen om vrijwillig euthanasie te plegen, wegens ondraaglijk psychisch lijden. Hij was ooit een gewaardeerd chirurg en -net als ik- een babyboomer. Er bekruipt me een melancholisch gevoel van machteloosheid.

Vincent Van Gogh werd een oor aangenaaid

 ‘Als dergelijke barbarij vergoelijkt wordt als daad van burgerlijke ongehoorzaamheid, wordt ze een endemische vorm, gedreven door mediageilheid’, schrijft Jean-Marie Dedecker.

Youth For Climate is opgedoekt. De klimaatspijbelaars en de beugelbekjes zitten terug aan hun lessenaars. Anuna heeft de zeilboot ingeruild voor het vliegtuig op weg naar Soedan en Egypte, en klimaatprofetes Greta heeft zich bekeerd tot het geloof in kernenergie. Ik hou het niet meer droog. De activistische klimaatgeest is echter nog niet terug in de fles. Als een overtuiging een onwrikbaar geloof wordt, is hysterie niet veraf. Net zoals de religekke Taliban de eeuwenoude Boeddhabeelden in Bamyan opbliezen en de baardjurken van IS Palmyra brandschatten, hebben de militante zeloten van de klimaatreligie het nu op onze iconische kunstschatten gemunt.

De Vlaamse middenklasse is de ruggengraat van onze verzorgingsstaat

 ‘De werkende Vlaming draait op voor de asymmetrische arbeidsmarkt in dit land’, schrijft Kamerlid Jean-Marie Dedecker naar aanleiding van het akkoord over de begroting dat de federale regering afgelopen week presenteerde.

Het gat in de federale begroting is 23 miljard euro groot. Als we de put van de regionale regeringen erbij tellen zitten we al aan 34 miljard. De regering-De Croo heeft nu 4 miljard bijeengeharkt om de put een beetje te dempen, pleisters op een houten been. De Vivaldi-ministers zullen ook 8 procent van hun wedde inleveren, of correcter: hun laatste loonindexeringen teruggeven. Platte populistische symboolpolitiek, eerder een vorm van schaamtegevoel, een schuldbekentenis voor hun wanbeleid dat een riante verloning onwaardig is.

De Open VLD van premier De Croo had enkele maanden terug nog plots een plan om onze schuldgraad te halveren. Ze wilde zelfs een verbod op rode begrotingscijfers vanaf 2027. Als de blauwe vos de passie preekt, boer pas op je ganzen. Op federaal niveau zit het blauwe luchtblazersensemble al sedert 1999 in de regering en in Brussel levert het al even lang de begrotingsminister. De financiële toestand is er niet alleen ernstig, maar hopeloos. Het is zo ontspoord dat het Rekenhof haar rekeningen niet meer wil nakijken.

Een hoge prijs voor een kist kinderbijslag

 ‘De heling van de geslagen wonden door het saboteren van die jaarlijkse goednieuwsshow die de Septemberverklaring moest worden, zal je nu veel tijd en massage kosten’, schrijft Kamerlid Jean-Marie Dedecker aan CD&V-voorzitter Sammy Mahdi.

Beste Sammy,

Geachte partijvoorzitter,

Vooreerst neem ik de vrijheid om je te tutoyeren, beste Sammy, zoals we altijd plegen te doen in de coulissen van de praatbarak aan de Wetstraat. Het was een harde maand voor jou. Wie zijn partij een smoel wil geven kan op zijn gezicht vallen. Assertiviteit wordt niet zelden eerst roekeloosheid en uiteindelijk dwaasheid.

Nu de storm over de Septemberverklaring in het Vlaams parlement uitgeraasd is tot een zacht briesje, wil ik je als ervaringsdeskundige in defenestratie toch een klein hartje onder de riem steken. In tijden van politieke opwinding is koelbloedigheid immers het eerste slachtoffer. Ik hou immers niet van de dynamiek van de haaientank, waarin je vrolijk aan stukken gescheurd wordt als je een beetje bloedt. Het motief is dan meestal niet groter dan het intense genoegen om de prooi onmachtig te zien spartelen.

Van hoofddoek naar blinddoek, het favoriete attribuut van Vrouwe Justitia

‘Wie hoopt dat de vrije wereld pal zou staan achter critici van fascistoïde islamitische regimes als het Iraanse, komt telkens bedrogen uit’, schrijft Jean-Marie Dedecker over de protesten in Iran, die uitbraken nadat een jonge vrouw door de zedenpolitie werd doodgeslagen.

In Iran breekt al wekenlang massaal straatprotest uit tegen het dragen van de hoofddoek. De Koerdische Mahsa Amini werd er door de zedenpolitie hersendood geknuppeld omdat ze haar hijab niet had opgezet volgens de hyperstrenge kledingregels van de Gasht-e Ershad. Er vielen ondertussen al een 40-tal slachtoffers door politieterreur zoals de 18-jarige Mahsa Mogoi in Isfahan en Hadis Najafi in Karaj. Terwijl hun zusters in Teheran op gevaar van eigen leven vechten tegen de kledijregels van de ayatollahs, blijft het oorverdovend stil bij de westerse zusters, op enkele haarknipbeurten en vonkjes bij hoofddoekverbrandingen van uitgeweken Iraniërs na. Geen wereldlijke protestmarsen van vrouwenbewegingen met pancarten of portretten van de slachtoffers die de theocratie veroordelen. Geen BLM -knielende voetballers voor hun vrouwelijke lotgenoten die als toeschouwer zelfs nog geen voetbalstadion binnen mogen.