Boris Johnson is
blijkbaar de enige democraat die de beslissing van het volk wil respecteren en
zo snel mogelijk uitvoeren, ook al is het uit eigen politieke overlevingsdrang
en machtsgeilheid, schrijft Jean-Marie Dedecker over de brexit.
Hij heeft iets
guitigs, die Boris. Een slordige Jommekeskop en de blik van
een schavuit die zich moet bedwingen om zijn voeten niet op de salontafel van
het Franse Elysée voor de neus van president Macron te posteren. Een spitante
tong en een geveinsde lak aan etiquette in de wereld van de stiff upper
lip. De nar van Westminster. Een briljante geest en een sluw en
meedogenloos politicus, gekneed in het elite-onderwijs van Eton College en
Oxford, en groot geworden in de Conservatieve partij, waarin de broeder- en
zustermoorden frequenter voorkomen dan in de verzamelde werken van William
Shakespeare. Hij was de Brutus van David Cameron en Theresa May, en nu zelfs
ook van Nicolas Soames, de kleinzoon van zijn eigen idool, Winston Churchill,
over wie hij de lijvige hagiografie The Churchill Factor schreef.
Hij bedrijft
politiek als zijn held: 'Het kiezen van een politieke partij is als het kiezen
van een paard: je neemt gewoon de knol die je het verst en het snelst brengt
waar je wezen wilt.' You love him or you hate him. Toch is
deze januskop hier te lande steevast de kop van jut, zonder nuance. Het is
immers steeds dezelfde roedel professoren die als roodharige vossen de pensée
unique van de eurofielen mag afdreunen in onze media.
De vraag is wie in
het Britse parlement het meest de democratie verkracht. Er zijn geen
onschuldige partijen in de brexitsaga. Het Britse parlement rijdt stationair op
de hometrainer en steekt stokken in het eigen vliegwiel om elke vooruitgang
onmogelijk te maken. Diegenen die het einde van de democratie prediken, omdat
Johnson het parlement een vijftal weken op non-actief wilde zetten, zijn immers
net die negationisten die de uitslag van het brexit-referendum van 23 juni 2016
weigeren te respecteren.
Sedertdien regeert
de leugen in Downing Street 10, niettegenstaande de toenmalige
regeringsbelofte: "This is your decicision. The
Government will implement what you decide." Bij referenda
gelden geen herkansingen of herexamens. Basisdemocratie is geen sprookjescasino waar men met de dobbelstenen mag
blijven gooien tot je de ogen bovenaan krijgt die je zelf wenst.
De prorogation,
het parlementair reces voorafgaand aan de toespraak van The Queen op
14 oktober, duurt traditioneel drie weken en het zouden er vijf worden als het
van Boris afhing. Eigenlijk was het een vrijgeleide om op 17 oktober met de EU
te onderhandelen zonder teruggefloten te worden door een twijfelend parlement
voor de afgesproken Halloween-exit op 31 oktober. Boris'
mini-staatsgreep is echter mislukt. De in allerijl gestemde Benn-wet verbiedt
nu ook nog een no-deal-brexit. Hij moet nu spitsroeden lopen en in
Brussel om uitstel gaan smeken tot 31 januari 2020. Voor het organiseren van
nieuwe verkiezingen kreeg hij (voorlopig) ook geen tweederdemeerderheid, en
daar zet hij nu alles op in. Hij ligt echter nog liever dood in de gracht dan
een knieval te doen voor de Europese Mandarijnen. De dood of de gladiolen.
Van Labour hoeft
Johnson niets te vrezen. Hun leider, de cryptocommunist Jeremy Corbyn is een
nog grotere ramp voor de Britten dan een no-deal. De linkse
leider stuitert als Basil uit Fawlty Towers zonder doel naar
alle hoeken van de kamer, hopend dat de oplossing uit de chaos neerdaalt. Zijn
kiespubliek, van de arbeidersklasse in het Noorden tot de linkse yuppies in de
Londense City, is even verdeeld als het parlement.
Het huidig
parlementair schouwspel dat nu in Westminster opgevoerd wordt is het gevolg van
een parlementaire meerderheid, de Remainiacs, die de wil van
de meerderheid van de bevolking weigert uit te voeren. Eerder een democratisch
drama dan een parlementaire hoogmis. Boris Johnson is blijkbaar de enige
democraat die de beslissing van het volk wil respecteren en zo snel mogelijk
uitvoeren, ook al is het uit eigen politieke overlevingsdrang en
machtsgeilheid.
Onze
verontwaardiging over zijn parlementaire oekaze is zeer selectief. In België
maalt men er niet om wanneer het parlement, dat door de particratie al
gedegradeerd is tot een machteloze stemmachine van de regering, buitenspel
gezet wordt. Dat gebeurt hier meermaals per legislatuur via programmawetten en
langs slinkse regeringsmanipulaties zoals volmacht- en opdrachtwetten. Regeren
bij volmacht kan eigenlijk enkel in geval van crisis maar dat is al vaker een
rekbaar begrip gebleken. De rooms-liberale regering van Wilfried Martens maakte
gretig gebruik van volmachten om het halfrond tot een bloempotfunctie te
herleiden, en voor het behalen van de Maastrichtnorm werd het parlement in 1996
voor zes maanden buiten spel gezet door loodgieter Jean-Luc Dehaene. We delen
hier zelfs Europese topjobs uit zonder het particratisch verlamd parlement te
kennen, en afgezette ministers krijgen een uitloopbaantje bij het
Grondwettelijk Hof. Als de koning de euthanasiewet weigerde te ondertekenen,
onttroonden we hem voor enkele dagen. Geen haan of leeuw die er om kraait of
brult.
Dat de Britten uit
de EU willen heeft het 'mini'-referendum (de Europese verkiezingen van mei van
dit jaar) een tweede keer op drie jaar tijd bewezen. De Tories werden toen
weerom gedecimeerd door oerbrexiteer Nigel Farage en
zijn Brexit Party. Ze willen hun land terug en willen in de
toekomst zelf kunnen onderhandelen over hun handelsverdragen met grootmachten
als Amerika en China. Ze begrijpen beter dan de vastgeroeste eurocraten dat hun
toekomst in het Oosten ligt, bij hun oud-kolonies zoals India, of bij de 53
landen van hun eigen Commonwealth. Ze willen vooral af van de ongebreidelde en
ongecontroleerde migratie uit het besluiteloos oud Europees continent. Hun
pathologische drang om zich te isoleren zit in de genen van hun eilandbestaan. Britannia
rules the waves.
De brexiteers dromen
ervan dat Groot-Brittannië weer een onafhankelijke grootmacht wordt, alsof ze
nog steeds in de tijd van koningin Victoria leven, en alsof splendid
isolation nog haalbaar is in een tijdperk van internet en globalisering.
Ze stonden van meet af aan al met één been binnen en één been buiten de
Europese Unie. Van links rijden, een eigen metriek stelsel met inches en yards,
tot het behoud van de eigen munteenheid, alles ademt een I'll-do-it-my-way-mentaliteit
uit.
Of Groot-Brittannië
met de brexit al of niet langzaam zelfmoord op afbetaling zonder
schuldsaldoverzekering pleegt, zal de tijd uitwijzen. De brexit is een
nachtmerrie, maar het blijft echter de vraag of de Britten er in de toekomst
langer van wakker zullen moeten liggen dan de Frogs op het
continent. De Engelsen dromen van Queen Victoria, maar de Fransen zijn blijven
steken bij de grandeur van Louis XIV. Wij Europeanen hebben nochtans meer baat
bij hun liberale economische politiek van privatisering, lastenverlichting en
vrijhandel, dan bij die van het Franse staatsinterventionisme en centralisme,
een erfenis van de Jakobijnen. De Britten zijn nettobetalers en stortten al
miljarden in de Europese pot om de economieën van Zuid- en Oost-Europa recht te
houden.
Een stand
alone heeft ook zijn voordelen: van de tien Europese landen met de
meeste koopkracht zijn er zes niet aangesloten bij de EU of maken geen deel uit
van de muntunie, van Zwitserland tot Noorwegen en van Denemarken tot Zweden. De
Europese Mandarijnen misbruiken de brexit nu in eerste instantie om de eigen
aangesloten euro kritische landen af te schrikken, en om hun frustraties van
economische reus op politieke lemen voeten bot te vieren. Ze hebben liever een
nieuwe godsdienstoorlog in Noord-Ierland dan een rationele Back-stop,
de splijtzwam in de no-deal-saga.
Wanneer een
scheiding met wederzijdse toestemming onmogelijk wordt, is een vechtscheiding
het logische gevolg. Of het een Onverenigd Koninkrijk zal
opleveren of een groot Brits rijk zal de geschiedenis uitwijzen. Hoe blond
boreale Boris zal zijn in zijn clash met het parlement zullen we vlugger weten.
Jean Marie Dedecker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten