Archief

zondag 12 mei 2019

Wie straffeloosheid zaait, oogst criminaliteit.


'De moord op Julie Van Espen legt opnieuw de pijnpunten van een falende justitie bloot', schrijft Jean-Marie Dedecker.

Met de regelmaat van een klok worden we geconfronteerd met de wereldvreemdheid van justitie. Van het bevel tot afbraak van een zwembad door een verzuurde klagende buur, tot een invalide man die na 16 jaar procederen nog een toegekende schadevergoeding van 2,5 miljoen euro misliep, omdat een verkeerde rechter zijn handtekening onder het vonnis zette. Pas als de waanzin ons in ons diepste wezen raakt, zoals de gruwelijke moord op een onschuldige jonge vrouw, die je dochter of zuster kan zijn, wordt de collectieve verontwaardiging nog opgeschrikt.

Het blijft een carrousel van verdriet, zoals het treurige lot van een 19-jarige meisje uit Sint-Niklaas dat in december 2016 op straat gewelddadig aangerand werd door serieverkrachter Fikri Azrih. Die was amper anderhalf jaar tevoren gepakt en veroordeeld voor dezelfde misdaad op een ander willekeurig slachtoffer. Hij was voorwaardelijk vrij. Het meisje werd getekend voor het leven.

Pijnpunten van een falende justitie

Een verontwaardigde grootvader Achiel V. stuurde me donderdag 9 mei een snijdende brief:

'De verontwaardiging is weer groot toen Julie gisteren gevonden werd (...)De politieke stemmen gaan zich weer roeren... Ik moest terug denken aan het jaar 1991, toen ik als vader van een toen 12-jarige dochter een petitieactie startte naar aanleiding van een aanranding in december 1991 in mijn streek (Lokeren). Dit was het twaalfde feit van deze man. Ik verzamelde toen meer dan 150.000 handtekeningen. De lokale en nationale pers kwamen me interviewen... ministers en parlementsleden stonden bij wijze van spreken aan mijn voordeur. Er waren zelfs politici die mij aanmaanden om niet bij de verkeerde politieke partij ondersteuning voor mijn petitie te zoeken. Anderen waren teleurgesteld omdat hun naam niet in de krantenartikelen werd vermeld. Ik werd uitgenodigd op talloze politieke eetfestijnen. Ik mocht op de koffie bij familie De Clerck toen hun zoon in februari 1992 werd ontvoerd. Stefaan De Clerck die Melchior Wathelet als Minister van Justitie zou opvolgen was toen ook aanwezig...We zijn nu 28 jaar later...Wat is er veranderd?'

De moord op Julie legt opnieuw de pijnpunten van een falende justitie bloot. Paraplu's gaan weerom open en de steekvlampolitiek wordt een uitslaande brand. De roep om meer middelen en de klaagzang over onderfinanciering en onderbezetting zijn dan naar gewoonte de vaste ingrediënten om de systeemfouten en de politieke verantwoordelijkheid te verdoezelen. Als er een aanslag gebeurt moeten er meer middelen naar de politie, of als er een kind sterft in het verkeer moet er meer geld vrijgemaakt worden voor fietspaden... De vaste riedels van de schaamteloze recuperatiemolen.

Wie naar de budgetten kijkt merkt dat de begroting voor justitie nu véél hoger ligt dan in de horror-jaren van de paarse regering-Verhofstadt. In 2003 ging 1.18 miljard euro naar justitie, vorig jaar al 1.85 miljard. Een toename van 57% in 15 jaar. Dat dit niet gezorgd heeft voor een daling van de straffeloosheid heeft meer te maken met een beleidsvisie van het gerechtelijke apparaat dan met centen, al of niet opgelegd door de directieven en omzendbrieven uit de Wetstraat. Voor rechts is repressie zaligmakend en voor links staat niet het slachtoffer centraal, maar wel de dader, die immers zélf als slachtoffer beschouwd wordt van onze oneerlijke maatschappij.

Het hele systeem lijkt vandaag eerder gericht op de herintegratie van criminelen in de maatschappij dan op het beschermen van de samenleving. Onlangs nog, op 14 maart 2019 stemde de voltallige Groen-ECOLO-fractie samen met de PS en PVDA-PTB om die reden tégen een wetsvoorstel om de voorwaardelijke invrijheidsstelling te verstrengen voor recidivisten.

Structuurfouten en gevangeniscapaciteit

Terwijl ondertussen allerhande belangengroepen en opiniemakers van dit drama ook een aanklacht willen maken rond feminisme, vrouwenrechten en seksuele agressie is deze misdaad volgens mij vooral het gevolg van structuurfouten in justitie. Het gevolg van lage maximumstraffen, van het laten lopen van gewelddadige criminelen in afwachting van hun proces, het amper tot niet uitvoeren van straffen onder de drie jaar en het bijna standaard vrijlaten van criminelen na één derde van hun straf. Wie straffeloosheid zaait, oogst criminaliteit.

Het is gevaarlijk om als politicus te beuken tegen de ivoren toren van de magistratuur.

Het grote obstakel voor een strengere aanpak van criminaliteit is uiteraard de gevangeniscapaciteit. Minder mensen in de cel werd voor justitieminister Koen Geens een doel op zich. Ten tijde van de Waalse cipierstakingen in mei en juni 2016, verklaarde hij de gevangenispopulatie te doen dalen onder de magische grens van 10.000 tegen het einde van de legislatuur. Ministeriële rondzendbrieven voor laksere strafuitvoering waren het middel. Om het aantal bajesklanten te reduceren besliste minister Koen Geens medio 2017 ook tot het systeem van 'verlengd penitentiair verlof', waarbij gedetineerden alternerend een week 'verlof' kregen.

Het was tijdens zo'n uitje (zijn 27ste al) dat de geradicaliseerde moslimbekeerling Benjamin Herman twee agentes en een student dood schoot in Luik. In Olen werd Christine L. gewurgd door Marco L. en Ashley V.d.V., ook die laatste keerde niet terug naar de gevangenis toen ze penitentiair verlof had gekregen.

Ook toen al wees Minister Koen Geens elke politieke verantwoordelijkheid van de hand met de droge mededeling dat er 'geen fouten gemaakt waren'. Er volgde ditzelfde jaar nog een omzendbrief van Geens: wie veroordeeld wordt tot zeven maanden moet slechts 1 maand brommen en voor 3 jaar slechts 8 maanden, de termijn van voorhechtenis meegeteld. Sommige criminelen komen zo al vrij op de dag van hun veroordeling. Zijn verkiezingsslogan 'Dankzij Geens wordt seksueel geweld strenger aangepakt' haalde hij vorige week uit de ether, alsof er een splinterbom in zijn gezicht was ontploft. Julie was niet op de verkeerde plek, maar de dader wel.

Gelegaliseerd spijbelgedrag

Het is gevaarlijk om als politicus te beuken tegen de ivoren toren van de magistratuur. Je wordt al vlug beschuldigd van politieke recuperatie, populisme en een inbreuk op de scheiding der machten. Dame Justitia heeft lange tenen, korte beentjes, heel lange armen en vooral een selectieve blinddoek. Zwarte toga's zouden soms eens moeten stilstaan bij het onderscheid tussen rechtsleer, gerechtigheid en rechtvaardigheid. Eén rechter laten vonnissen in beroep in plaats van drie, zoals Geens voorstelt, is gelegaliseerd spijbelgedrag en het feit dat de Antwerpse balie nu plots de tijd vindt om een zestigtal dossiers ijlings te behandelen is een schuldbekentenis. Het lijkt erop dat politiek en justitie nooit de trekker overhalen, maar ze verzuimen wel het wapen achter slot en grendel te houden.

Er zullen altijd mannelijke roofdieren zijn, maar we moeten ze kooien.

De volkswoede zal nu weerom gekanaliseerd en gedempt worden met stille marsen, de kaarsenprocessies van onmacht. De steekvlampolitiek zal snel een waakvlam worden en uitdoven als een kaars. Er zullen altijd mannelijke roofdieren zijn, maar we moeten ze kooien.


'We zijn voorzichtig met onze dochters. We fietsen met ze naar school, we roepen dat ze rechts van de weg moeten blijven en niet zo moeten slingeren. We brengen hun vriendinnetjes veilig thuis, zoals ook onze eigen dochters veilig thuisgebracht worden. We hangen ze waarschuwingen om als sieraden - niet voor het boze oog maar voor mannen, vooral mannen. In het leven van onze dochters is de gewelddaad vaak een man. Wie dochters heeft, ziet de wereld plots uiteenvallen in slachtoffers en daders.We zijn voorzichtig met onze dochters. Maar ze groeien bij je vandaan, net zolang tot ze je niet meer kunnen horen. Ze fietsen nu rond zonder jouw stem in hun rug. Pas in hemelsnaam op, zeg je in de stilte van je gebeden, pas in hemelsnaam op. Zij zijn allang blij dat ze van onze zorgen zijn verlost. De waarschuwingen, de bezweringen, al die scenario's. Ze willen vrij zijn en onbezorgd. Zo moeten ze door de wereld kunnen fietsen, en schuilen voor de regen zonder dat iemand met duisternis in zijn hoofd ze opwacht. We zijn voorzichtig met onze dochters. Wees voorzichtig met onze dochters.'

.

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten