Archief

zondag 16 december 2018

De Wever kan rustig achteroverleunen en wachten tot Michel achterovervalt

 

'De voortzetting van deze restregering is therapeutische hardnekkigheid met een opgewarmd lijk', schrijft Jean-Marie Dedecker. 'Verkiezingen zijn het enige democratisch en grondwettelijk alternatief.'
Onze premier Charles Michel ging deze week naar Marrakesh 'om aan de juiste kant van de geschiedenis te staan'. Er zwerven duizenden illegalen door de straten van Brussel. De stations zijn er vuil en onveilig. Op onze snelwegen zijn benzinestations respectievelijk routes en vrijplaatsen voor mensensmokkel. We leveren wapens aan de Saoedi's om kinderen af te schieten in Jemen, maar we claimen een plaats aan de juiste kant van de geschiedenis in plaats van voor onze eigen deur te vegen.

De landen waar het grootste deel van de vluchtelingen in Europa van afkomstig zijn, zijn niet bepaald democratische rechtsstaten. Bij de landen van Verenigde Naties die het capitulatiepact van Marrakesh goedkeurden, zijn er ook -in meerdere of mindere mate- dictatoriale, despotische of totalitaire regimes, en hebben lak aan wetten en verdragen, laat staan aan Verklaringen. Letseladvocaten en activistische rechters daarentegen wringen zich in het Westen in juridische bochten om met supranationale dictaten, verklaringen en wetten onze eigen recht- en welvaartstaat uit te hollen.
Van soft law naar hard law, uitgedokterd door anonieme ongekozen kosmopolieten. Hoe zeer de absurde supranationale wetgeving onze welvaartstaat aan het afbreken is, hebben de wereldvreemde plucheklevers van het Europees Parlement afgelopen week met een ontwerpverordening nog maar eens bewezen. Zo zullen de Europese ministers van Werk onderhandelen over het voorstel van het parlement waarin een Roemeense nieuwkomer die hier ook nog maar één dag als werknemer zal ingeschreven zijn bij zijn oom in een Pita-bar, onmiddellijk van een werkloosheidsuitkering zal kunnen genieten. Desnoods een leven lang? Want stempelen kan hier nog onbeperkt in de tijd. De kolder in de kop.

maandag 10 december 2018

Migratie heeft zich van wetten nooit iets aangetrokken

'Het vluchtelingenvraagstuk is niet alleen een morele opdracht, maar ook een moreel dilemma', schrijft Jean-Marie Dedecker.
De ondertekening van De Verklaring van Marrakesh heeft - zoals elk debat over migratie - weerom een verbaal moddergevecht opgeleverd. Vandalisme met woorden in een arena van hevige emoties en symboolpolitiek. Op het parlementaire canvas was enerzijds de N-VA de boksbal, omdat ze twee jaar lang haar huiswerk niet gemaakt had, en anderzijds de premier omdat hij in september bij de Verenigde Naties voor zijn beurt gesproken had. Het ging niet meer over de inhoud van het capitulatiepact, maar over de kracht van de uppercuts, want hoe meer je bloedt, hoe harder er wordt geklopt.
Voorstanders van het open grenzenbeleid en van de ongebreidelde migratie verschuilen zich achter hun interpretatie dat de tekst van het Global Pact juridisch niet bindend zou zijn. Tegenstanders krijgen (terecht) koudwatervrees bij het lezen van de catechismus vol nieuwe migrantenrechten die via een boterbriefje van 36 pagina's door de strot van de Westerse burger geramd worden. Ik sluit me aan bij bij de Nederlander F.J.B. Bruins. Als oud-diplomaat en voormalig hoofd van de EU-onderhandelingsdelegatie met derdewereldlanden, waarschuwde deze ervaringsdeskundige in de Volkskrant voor het juridisch bindend karakter van die Verklaring.En na dit capitulatieverdrag ligt er nog eentje in New-York in de lade: The Global compact on refugees. Hopelijk zullen onze regenten de tekst vooraf eens lezen, in plaats van peentjes te zweten van verontwaardiging bij de ondertekening ervan. Beter vlug gekeerd dan te laat gedraaid.

maandag 3 december 2018

Klimaatverandering is een veel te belangrijk mondiaal gegeven om over te laten aan onheilsprofeten

'Klimaatactivisten die gevoelens van angst en urgentie oproepen met overdreven en ongefundeerde beweringen, verkwanselen hun geloofwaardigheid', vindt Jean-Marie Dedecker.
Met de verklaring van Marrakesh wordt een klimaatvluchteling voor het eerst officieel als een migrant erkend. Wie het te droog of te nat heeft kan dan asiel aanvragen op het westers continent. De klimaatverandering is volgens klimaatapologeten immers de schuld van het zondig CO2- gedrag van de westerling, en hij moet dan ook maar het boetekleed aantrekken, zijn beurs open trekken en zijn deur open zetten.
Sedert het ontstaan van de mensheid hebben er nochtans altijd al volksverhuizingen plaats gevonden ten gevolge van klimatologische omstandigheden. Droogtes en overstromingen hebben altijd regionale storingen veroorzaakt. Mensen hebben altijd hun voedselproductie en de biotoop waarin ze het gemakkelijkst gedijen achterna gelopen. Dieren ook, of het nu naar warmere of naar koudere streken was. Toen de aarde opwarmde op het einde van de laatste ijstijd, trokken de rendieren vanuit Zuid-Europa naar het koudere noorden. Zo niet waren ze uitgestorven. Door de klimaatverandering was het leven op de oostelijke steppen in de vijfde eeuw na Christus ondraaglijk geworden. Samen met de gesel van de meedogenloze Hunnen van Attila, die zich zelf gedroegen als dieren op twee poten, zette dit een volksverhuizing van ongekende omvang in gang van het Oosten naar het Westen. Klimatologische factoren hebben altijd al bijgedragen tot de opkomst en de ondergang van hele culturen. Ook het verdwijnen van de Maya's of de val van het Romeinse Rijk werden daar deels mee in verband gebracht.