Archief

vrijdag 23 maart 2012

Open Brief aan Patrick Develtere, Algemeen Directeur ACW.

ARCO. De gierigheid bedriegt de wijsheid.

Het geld van de Christelijke arbeidersvereniging ACW ging via BAC, BACOB en Artesia op in Dexia. Zo plaatste de ARCO-groep (ziekenfondsen, vakbond, enz… ) die via Arcofin deze arbeidsfondsen beheert, 96% van haar kapitaal in het zieltogende Dexia en werd zo hoofdaandeelhouder samen met de Gemeentelijke Holding . Ze bekleedde via CD&V-toppolitici sleutelposten in alle organen van de Dexia Bank en de Dexia Holding. Jean-Luc Dehaene werd zelfs voorzitter van de Raad van Bestuur om de ACW belangen veilig te stellen. Haar CEO, Francine Swiggers, zetelde in alle Raden van Bestuur en zelfs in het auditcomité.

ARCO gedroeg zich eerder als speculatief hefboomfonds dan als een bankier. Op haar blinde tocht naar maximale winsten en dividenden werden alle truken van de beursvloer toegepast, van renteswaps tot opties. Het speculeerde met optiecontracten en short-selling tegen het eigen aandeel van Dexia. Het gaf haar aandelen als onderpand (stocklending) voor put- en callopties. Het financierde haar eigen kapitaalsverhoging bij Dexia in 2008 met een lening bij dezelfde bank. Een dubieuze carrousel dat voor een normaal bedrijf wettelijk verboden is. Kortom, ze gaf er les in het vak casinokapitalisme dat door haar vakbondsleden op straat fel bestreden wordt.

Dexia crashte tijdens de bankencrisis van 2008 en werd met 6 miljard euro nieuw kapitaal door de overheid gered. Eigenlijk een verkeerde beslissing. Een oplossing met een Fortisscenario (een afsplitsing van de Belgische tak en een Bad Bank) had veel meer soelaas gebracht, maar de regering Leterme moest absoluut het kapitaal van de eigen ARCO-zuil vrijwaren en de hoofdaandeelhouder beschermen.

Een paar jaar later (begin 2011) heeft men niets bijgeleerd. Een tweede crisis, de zogenaamde Soevereine crisis, doet Dexia de das om. Met 120% van haar eigen vermogen belegd in staatsobligaties van de PIIGS-landen, waaronder dus Griekenland, gaat Dexia in vrije val.

Toen de ratingbureaus Moody’s en S&P, onze Nationale Bank en de Europese Commissie een versnelde verkoop van de probleemportefeuille voorstelden om Dexia een tweede keer te redden, gingen de aandeelhouders ARCO en de Gemeentelijke Holding op de rem staan. Het is Marc Tinant van ARCO die op de Raad van Bestuur van Dexia op 10 mei 2011 zijn veto uitspreekt. Zo staat dat in de notulen van de Dexia-commissie: “Wie het afremmen van de verkoop van de staatsschuld heeft bevolen,is in grote mate verantwoordelijk voor de ontmanteling van de groep!” De rest is geschiedenis: de rating wordt verlaagd, een bankrun bij het publiek en Dexia wordt op 4 oktober drooggelegd.

Terwijl het splitsingsscenario van de Dexia Holding in augustus en september 2011 in stilte wordt uitgewerkt, maakt ARCO van haar voorkennis gebruik om haar factuur door te schuiven naar de belastingbetaler. Op 11 september keurt de ministerraad op verzoek van de medeplichtige CD&V-excellenties de spaargarantie goed voor de ARCO-coöperanten, zodat die ook hun centen terugkrijgen bij de vereffening van ARCO.  Dit wordt verzwegen tot 10 oktober, een week na de crash want tot 30 september hadden de coöperanten het statutair recht om hun aandelen te gelde te maken. Op 26 september toetert Jean-Luc Dehaene nog dat er geen splitsing komt. In mensentaal wordt dit oplichting genoemd van haar eigen coöperant-aandeelhouders en een hold-up met voorbedachte rade op de staatsfinanciën.

Maar de pil wordt verguld voor haar aandeelhouders. Met de deposito-bescherming voor haar 750.000 coöperanten-aandeelhouders kreeg ze een omniumverzekering na een ongeval zonder vooraf een premie te hebben betaald. ARCO legt de lasten van haar eigen fouten en wanbeleid ten bedrage van 1,7 miljard euro onbeschaamd in de mand van de belastingbetaler. Het feit dat coöperanten-aandeelhouders zelfs geen spaarders zijn maar vennoten en eigenlijk geen recht hebben  op een spaargarantie, is een aanfluiting van de wet en wordt momenteel door de Europese Commissie onder de loep gelegd. ARCO treedt hier op als een brandstichter die schadevergoeding eist voor het afbranden van haar eigen huis.

In het rapport van de Dexiacommissie staat letterlijk: “Indien men de versnelde afbouw had beslist op 10 mei 2011 en meteen de daad bij het woord had gevoegd dan was men de belofte nagekomen en was de ratingverlaging er misschien wel nooit gekomen”.  De Christendemocratische politici die steeds de mond vol hebben over verantwoordelijkheid zijn dus niet alleen mede verantwoordelijk voor het vastlopen en kapseizen van het Dexia-schip, ze hebben het ook als eerste verlaten als een dief in de nacht. Een Costa Concordia-scenario. Dat inzicht en die kennis van zaken hadden ze wel.

Het ACW moet haar eigen coöperanten zelf vergoeden. Het beschikt immers nog over 300.000 winstbewijzen bij Dexia die op een duistere dubieuze manier door toenmalig premier Leterme buiten de vereffening van ARCO werden gehouden, en in 2010 nog 15 miljoen euro opbrachten. Nu de meerderheidspartijen de bijzonder parlementaire commissie over Dexia vleugellam hebben gemaakt, is het beter dat Justitie het dossier nu in handen neemt, en een gerechtelijk onderzoek instelt naar de onregelmatigheden die aan het licht zijn gekomen.


Jean-Marie Dedecker
Voorzitter LDD en lid van de Dexiacommissie

dinsdag 13 maart 2012

Justitie is niet in staat om haar eigen verkiezingen te organiseren



Op 2 maart 2012 zijn er verkiezingen gehouden voor de magistraten-leden van de Hoge Raad voor de Justitie (HRJ). De ene helft van de HRJ wordt in eigen midden verkozen, de andere helft wordt voorgedragen door de Senaat. De leden van de HRJ spelen een zeer bepalende rol in de benoemingen binnen de magistratuur zodat het voor de hand ligt dat de functie van lid van de HRJ  erg begeerd is. Maar de verkiezingen zijn volgens LDD niet zo sereen verlopen als men wil doen geloven.

Jean-Marie Dedecker, voorzitter LDD: ”In Turnhout werd het kiesbureau ruim voor het sluitingsuur (16u00) opgedoekt. Een federale magistrate die nog haar stem wilde uitbrengen diende klacht in bij de voorzitter van het kiesbureau.  Ironie van het lot is dat een magistraat, die precies één stem tekort komt om als elfde raadsheer tot de Hoge Raad te worden toegelaten, nu ook klacht heeft ingediend. Het partijpolitieke lobbywerk om toga’s van de eigen politieke kleur in de Raad te krijgen is blijkbaar even groot als in de echte politieke wereld. Het is nu wachten op het salomonsoordeel van Vrouwe Justitia, die zoals bekend geblinddoekt is. Met de billen bloot gaan is op dit niveau immers geen zicht.”

De Raad is maar opsmuk

De Hoge Raad van Justitie is opgericht na de Dutroux periode, als gevolg van de aanslepende kritiek op de werking van justitie. Via een wijziging van de grondwet (art. 151) kreeg de HRJ op 20/11/1998 zeer belangrijke bevoegdheden. Belangrijke bedoeling was ondermeer een halt toe roepen aan de ‘politieke benoemingen’ binnen de magistratuur. 

Jean-Marie Dedecker: “Deze vergadering van magistraten en burgers wordt in de wandelgangen van  justitie wel eens de “Hoge Onraad” genoemd. Niet alleen omdat het zoeken is naar evenwichten tussen mannen en vrouwen en naar taalpariteit, maar vooral naar politieke evenwichten. De HRJ is in feite cosmetica voor de bestaande carrousel  van politieke benoemingen bij het gerecht. Het personeelsbeleid van justitie is overgedragen aan de Hoge Raad die zogezegd aan niemand verantwoording moet afleggen. Maar het is een schijninstrument waarin de meerderheidspartijen zelf de touwtjes stevig in handen blijven houden.”

De minister van Justitie wordt eerstdaags ondervraagd over de onregelmatigheden bij de verkiezingen van de Hoge Raad.


donderdag 8 maart 2012

Jean-Marie Dedecker komt voor de gemeenteraadsverkiezingen op in Middelkerke





Voorzitter Jean-Marie Dedecker van LDD verhuist in de loop van de maand maart naar Middelkerke en gaat zich daar definitief vestigen. Jean-Marie heeft in het verleden al bewezen dat het lokale politieke leven hem evenveel boeit als de nationale politiek en kijkt terug op een mooi oppositieparcours in de stad Oostende waar hij twaalf jaar lang de meerderheid heeft gecontroleerd en het vuur aan de schenen gelegd.

Jean-Marie Dedecker: “Hoe graag ik mijn federale collega’s Vande Lanotte, Crombez, Tommelein en De Vriendt in Oostende zou willen bekampen, zie ik daarvan af omdat mijn toekomst niet meer bij die stad ligt. Met hetzelfde vuur zal ik me inzetten voor de bevolking van de kleinere gemeente Middelkerke, waar ik de rest van mijn leven wil slijten. Ik heb er een fijn huis ingericht, en van daaruit wil ik meestrijden voor een welvarende, veilige en mooie gemeente.”
Bekend terrein

Voor Jean-Marie Dedecker is Middelkerke zeer bekend terrein, een groot deel van zijn familie woont er trouwens al jaren, en bepaalt er mee het sociale leven mee, ook in de politiek. Hij kan er terugvallen op een uitgebreide vriendenkring, die op zijn parlementaire ervaring kan rekenen om de gemeente een nieuwe toekomst te bieden.

Jean-Marie Dedecker: “Het is bijna twintig jaar geleden dat er in de gemeenteraad van Middelkerke nog een nationale politicus heeft gezeten. Het spreekt vanzelf dat een gemeente daar belang bij heeft, al was het maar om in de parlementen de eigen problemen van een kleine kustgemeente op de agenda te brengen. Het is natuurlijk ook met Lijst Dedecker dat we naar de kiezer trekken, met een programma vol gezond verstand waar de eigen bewoners centraal staan, en waar de werkelijke problemen worden benoemd en opgelost.”

Lijst Dedecker van Middelkerke zal heel binnenkort haar programma bekend maken, en staat nog open voor mensen met gezond verstand, die zich willen inzetten om hun gemeente welvarend, veilig een aangenaam om wonen te maken.