Open brief aan Theo Francken,
Beste Theo,
Nu het stof is neergedwarreld, nu de karavaan terug
langzaam voorbij schuifelt en de honden schor zijn geblaft, durf ik een woordje
tot je richten.
Niet uit sympathie voor uw partij, de N-VA, ik zelf werd
er geslacht op het altaar van het kartel en dan behandeld als een uitgewezen
asielzoeker. LDD-ers worden er beschouwd als ebola-lijders. Maar vooral uit
mededogen met jou. Weliswaar is dit het gevoel van de machteloze, maar ik heb
sympathie voor mensen met ballen. Zij verdienen het niet gecastreerd te worden,
ze knielen en ze kruipen niet. Spitsroedelopen is voor hen een afschuwelijke
olympische discipline.
Ik heb je leren kennen als een man met een rechte rug.
Iemand die zijn mond niet spoelt met zeep als hij het woord neemt . Je hebt
nochtans al wat van je strijdkreten moeten inslikken om tot het regeringsclubje
te behoren : het koningshuis wordt opgewaardeerd en niet af geserveerd, Arco mag aan de haal met 600 miljoen euro van
de belastingbetaler en naar een grotere Vlaamse onafhankelijkheid mag er zelfs
geen haan meer kraaien, laat staan een leeuw als jij. Het regeerprogramma bevat
nog geen bord linzensoep aan communautaire maatregelen.
Nu moest je ook door het stof “pour le bien de la cause”,
nochtans was de rode hysterische aanval op je persoon meer een uiting van
opgeklopte frustratie en een zijdelingse aanval op je Waalse coalitiepartner
dan een doordachte zet van PS en CdH. Variaties op een afgezaagd thema dat de
Vlaming al lang niet meer beroerd. Jouw excuses waren enkel nodig als zoenoffer
voor de macht. Ik weiger te geloven dat je excuses oprecht waren. Een bezoekje
aan een 90-jarige ideologische vriend is geen daad van collaboratie maar van
liefdadigheid en respect.
De oorlog heeft hele generaties vervolgd en de
verbittering werd met de moedermelk doorgegeven. Zeventig jaar na datum zijn
amnestie, vergeving en een dialoog om het verleden te verwerken, ,nog altijd
taboe. Woorden die wel gedebiteerd worden door onze politici als het over
Hutu’s en Tutsi’s, Kosovaren of Oekraïners gaat, maar een scheldwoord blijven
als het hen uitkomt om Vlaanderen te stigmatiseren. Het kan verkeren. Het
collaboratiespook uit de fles laten is altijd nuttig voor politieke
polarisering, dan is intellectuele eerlijkheid maar bijzaak. Sommigen draaien
zelfs bij uit eigenbelang. Patrick Dewael kapittelde jullie een decennium lang
als fascisten met als emotionele dooddoener het feit dat zijn oom in een
concentratiekamp overleden is. Johan Sauwens kreeg van hem zelfs een ministeriële
exit voor een ommetje bij de vrienden van het Sint -Maartensfonds. Nu moet
Dewael uit lijfsbehoud de coalitie ophemelen. Veranderen van mening en van kamp
zit in het DNA van de Open VLD. Coalitievorming is politieke collaboratie in
vredestijd , samenwerken met je vijand uit eigenbelang en machtsbehoud.
Je hoeft je niet te excuseren, beste Theo, zeker niet
voor je jeugdzonden. Dit zijn slechts pekelzonden en geen politieke doodzonden.
Nakomelingen zijn verantwoordelijke voor de wereld van vandaag en die van
morgen, niet voor die van gisteren. Wie geen schuld draagt moet geen boete
betuigen. Daarenboven verwijt de rode pot dat de ketel zwart ziet. Een
kwarteeuw geleden schreef radiojournalist Johny Vansevenant een boekje over de
PS “Maffia aan de Maas”. Het is nog actueel als leerboek over het Eigen Volk
Eerst – principe van de PS ,die meer bezig was met het profitariaat dan het
proletariaat. Het schetst de tijdsgeest toen de door jou gevierde Bob Maes
samen met papa Onkelinx nog het parlementaire pluche deelden. Er zitten zelfs
nu ook nog Rode hysterici in het parlementair halfrond die in illo tempore
dweepten met slachters als Lenin, Stalin, Mao en zelfs Kim Il Jung, van RAL tot
AMADA en PVDA. Om het maar niet over de klassieke dooddoeners als REX en Leon
Degrelle te hebben. Met het jeunisme in het parlement is blijkbaar ook het
collectieve geheugen aangetast
Ik weet het, Beste
Theo, het is misschien laag bij de grond, maar “à la guerre comme à la guerre”,
als Laurette nogmaals persoonlijk ten strijde trekt en je als een racist
bestempelt, vraag dan het dossier op over de lotgevallen van
ex-meneer-Onkelinx, Abbès Guenned, en zijn criminele omzwervingen met een
diplomatiek paspoort.
Je hoeft je niet te excuseren, Beste Theo, voor het
twitteren van de waarheid. Het debat over de meer- en minwaarde van de migratie
is volledig legitiem. Met de invoer van armoede uit de derde wereld hebben we
ook hier een vierde wereld gecreëerd met mensen die van een sociaal systeem
kunnen genieten zonder dat ze er toe hebben bijgedragen en onze welvaart onder
druk zet. Een klein voorbeeld van je gelijk, Beste Theo : een derde van onze
bajesklanten is Marokkaan of heeft Marokkaans roots .De politieke correctheid
sublimeert ook daar de waarheid omdat de dubbele nationaliteit de telling als
Belg gebiedt. De “kutmarokkaantjes” in je tweet zijn dus amper een eufemisme.
Slechts een derde van de Marokkaanse bevolkingsgroep op actieve leeftijd heeft
volgens de Koning Boudewijnstichting een vast arbeidscontract. De uitkeringsdruk
is vier keer hoger dan bij autochtonen en de onderwijsachterstand zorgt eerder
voor een nivellering omlaag dan voor vooruitgang.. De waarheid heeft haar
rechten, Beste Theo, en het is je plicht als minister van asiel – en integratie
om daarover te waken en bij te sturen.
Ik heb een hekel, Beste Theo, aan alibi- en vluchtgedrag
van politici die hun beginselvastheid afzweren als een ministerpostje in het
gedrang komt. Een minister sneuvelt nooit door de oppositie maar door de mep
van een krant of een camera. De coalitiemeerderheid zal je blijven steunen uit
eigenbelang en uit gebrek aan een alternatief. De sorrycultuur is een rem op de
vrije meningsuiting. Elk woord over migratie en collaboratie ligt op een
bananenschil. Het gevaar voor jou schuilt nu in de valkuil van de zelfcensuur.
Uitgesproken principiële standvastigheid is een zegen, geen vloek.
Geloof me deze heisa heeft je geen windeieren gelegd.
Integendeel, de vox populi staat aan je kant en je stijgt met stip op de
politieke pop-poll. De kracht van verandering, weet je wel. Als de PS op de
communautaire trom blijft roffelen, rinkelt de kassa voor jouw partij.
Onoprechte verontschuldigingen zijn echter vergif voor je geloofwaardigheid. Het komt op een drafje,
maar verdwijnt in galop. Met dichtgeknepen billen kun je moeilijk lopen. Ren
vooruit, Beste Theo en spreek vrij, rechts voor raap.
Met welgemeende Vlaamse groet,
Jean Marie Dedecker
