Je kan iemand pas van weerwoord dienen door hem zijn mening te laten zeggen

 ‘Door het wegcensureren en juridiseren van andere of foute meningen is politieke correctheid een proces geworden tot uniformering van de publieke opinie’, schrijft Jean-Marie Dedecker. In zijn laatste column van 2022.

Op de Gentse feesten stond er in juli een reuze grote foto van Dries Van Langenhove, de extreemrechtse dandy en gouwleider van het studentenclubje Schild & Vrienden. Het was een display die dienst deed als urinoir. Lach- en plasplezier voor linkse veganistische kombuchawappies en zatte frustraten. Neergepoot voor flagellatie uit de schaamstreek en geseling met de roede van de preutsheid. De techniek van de ontmenselijking van de politiek incorrecte slechterik van wie men het publiek op die manier wil laten geloven dat hij niets beter verdient dan haat en bestraffing. De schandpaal als alibi voor middeleeuwse “eerlijke betering”.

Een steekvlam in Qatar en Brussel brandt

‘Het vliegwiel van geweld is ondertussen een ritueel geworden’, schrijft Jean-Marie Dedecker over de rellen in Brussel en Antwerpen naar aaleiding van het WK voetbal in Qatar.

Je kunt er je klok en het zomeruur op afstellen. Met de eerste zonnestralen worden het recreatiegebied “De Blaarmeersen” in Gent, en bij uitbreiding ook de zwemvijvers in Sint-Niklaas, Hoogstraten… het jaarlijks terugkerende slagveld van multiculturele herrie, zwemshortrelletjes, vechtpartijen en allerhande opstootjes. De Brusselse allochtone jeugd speelt dan immers weer op verplaatsing, en onze tolerantiegrens wordt dan weerom eens verder opgerekt. De vergoelijkingslobby draait dan even traditioneel op volle toeren met riedeltjes als: “De jongeren zijn een minderheid, vinden geen werk, hebben in hun stad geen mogelijkheden voor vertier, en we mogen een meerderheid niet stigmatiseren omdat enkelingen zich misdragen…enz.”

Het blauwe fabriekje is een ruïne

 ‘Bijna een kwarteeuw lang maakt de Open VLD onafgebroken deel uit van de federale regering en leverde in drie legislaturen zelfs de premier. Ondertussen hebben we de boeren van hun land verjaagd, hebben we het ondernemerschap kapot belast en onze maakindustrie naar China verhuisd’, schrijft Jean-Marie Dedecker na enkele woelige weken voor de regering van Alexander De Croo.

‘Vivaldi is te laf om te besturen en te laf om naar de kiezer te stappen’, typeerde politicoloog Carl Devos in Het Laatste Nieuws vorige week ongenadig en vlijmscherp onze federale bestuursploeg. Een bonte verzameling die nagenoeg elke dag ruziënd over straat rolt. Daarmee ziet Alexander De Croo als premier zijn eigen voorspelling uitkomen, namelijk dat je in onze bananenmonarchie als premier van de zevende grootste partij de dweil van de regering bent. Om Groen en links tevreden te houden werd er kwistig met overheidsgeld geld gestrooid en slaat De Croo met zijn regering nu geen deuk meer in een klontje boter. Niettegenstaande we Europees koploper zijn in de discipline belastingen betalen, zijn we nu ook nog gedegradeerd tot EU-kampioen in begrotingstekorten. Een triestig palmares.