Archief

zondag 25 september 2016

Is er nog plaats voor democratie in de particratie

 
'Ik heb een déjà-vu-gevoel', zo schrijft Jean-Marie Dedecker in zijn wekelijkse column over de zaak-Vuye-Wouters. 'In de particratie zijn meningsverschillen het voorrecht van de partijbonzen.' 
De afgelopen paar weken waren er wat bijltjesdagen in de politieke catacomben. Menig hoofd werd op het kapblok gelegd. De Limburgse socialist Ahmet Koç leidde een Turkse stammentwist in opdracht van zijn geestelijke leider, dictator Tayyip Erdogan, en mocht zijn SP.A lidkaart inleveren. Herman Sanctorum werd ritueel geslacht. Open VLD'er Luc van Biesen werd kaltgestellt en het N-VA duo Veerle Wouters en Hendrik Vuye mochten hun biezen pakken.
 Van Biesen mompelde in het halfrond dat SP.A-er Meryame Kitir terug naar Marokko mocht verkassen en ze manoeuvreerde hem listig op het racistisch schavot. Kitir had het van horen zeggen, maar wie ooit op de parlementaire preekstoel heeft gestaan, is vertrouwd met die monkelende blauwe stoorzender, meer provocatie uit frustratie dan inhoud. Van Biesen, die zijn politieke loopbaan meer te danken heeft aan opvolgersplaatsen op de kieslijsten dan aan voorkeurstemmen, kroop plat op zijn buik door het stof uit politiek lijfsbehoud en verontschuldigde zich voor wat hij beweerde "niet" gezegd te hebben. Van dergelijk plat opportunisme lusten de honden nog geen homp brood, laat staan bitterballen. Lui die de hielen likken en met de laarzen klikken om hun zitje te vrijwaren zouden zelfs per definitie het volk niet meer mogen vertegenwoordigen.
Is er nog plaats voor de democratie in de particratie?
De paleisrevolutie bij de N-VA is van een hoger Shakespeareaans gehalte. Vuye en Wouters beseften niet dat in de particratie meningsverschillen het voorrecht zijn van de partijbonzen. Ideologische meningsverschillen worden enkel geduld bij voorgekauwde voorzittersverkiezingen. Waar de olifanten vechten wordt het gras vertrappeld en de muizen vermorzeld. Bij de debatten over het migrantenstemrecht rolden Guy Verhofstadt en Karel De Gucht vechtend over de Wetstraat maar werdHugo Coveliers geslachtofferd. En later ook ondergetekende toen hun blauwe ideologie uit machtsbehoud bloedrood kleurde. Het lot van de rechtlijnigen, ook al worden diegenen die het partijprogramma verdedigen ironisch genoeg dissidenten genoemd. Daarna volgt nog de karaktermoord. De machtigen hebben geen trouw en de getrouwen geen macht. Ik heb een déjà-vu-gevoel.
Vuye en Wouters beseften niet dat in de particratie meningsverschillen het voorrecht zijn van de partijbonzen.
 Ploegspel wordt al te vaak verward met groepsdenken. Een fenomeen waarbij een groepje - op zich zeer bekwame mensen- zichzelf verkeerde dingen aan praten. Daarenboven wordt samenhorigheid in een politieke partij onderworpen aan slaafse volgzaamheid en kritiek op de voorzitter wordt majesteitsschennis. Wie dan moe getergd en uit onmacht de omerta doorbreekt wordt als verrader gebrandmerkt. Pers en publiek smullen mee van elk relletje. Elk sneetje wordt uitvergroot tot een bloedende wonde en de politieke tegenstanders staan klaar voor het spuwen van rabiate onzin. Elk interview creëert een zichzelf voedende dynamiek en uiteindelijk moet er een zoenoffer gebracht worden. Het gezag van de Grote Leider en de onfeilbaarheid van de partij moeten in ere hersteld worden. Als je met de fanfare op kop door het bos loopt vluchten de konijnen, en daar zijn partijen beducht voor als angsthazen.
Bart De Wever werd geslagen door de hand die hij zelf gevoed heeft. De communautaire uitstapregeling Objectief-V die hij meesterlijk uitgedokterd had om de minzame Hendrik Vuye en zijn partij zonder gezichtsverlies van het fractievoorzitterschap te verlossen, kwam als een boemerang in zijn gezicht terug. Wat toen nog als back tot he roots bejubeld werd, werd nu uitvergroot tot een ideologische capitulatie, omdat hij liet uitschijnen dat het voortzetten van het socio-economisch programma van deze regering na 2019 primeert op een nieuwe staatshervorming. Elk communautair woord ligt immers op een bananenschil.

Catch 22

De Wever zit gevangen in een catch 22. Het chronisch geldgebrek van de Waalse regeringen en het onvermogen om binnen de Belgische federale structuur samen te werken zijn altijd de drijvende krachten geweest achter de opeenvolgende staatshervormingen. De discussie over de transfers van Vlaanderen naar Wallonië zitten nu echter in het diepvriesvak, waardoor men onder de taalgrens "demandeur de rien" is. De vrees van de hardliners dat dit ook na de verkiezingen van 2019 zo zal blijven is realistisch, want uitroken is een bewuste PS-strategie.
Daar bovenop levert hij een paar ministers in de federale regering die door hun goed bestuur steunpilaren geworden zijn voor het functioneren van de Belgische staat. Een moeilijk te communiceren spagaat. Er is echter geen enkele reden om aan te nemen dat Jan Jambon of Theo Francken minder Vlaams-nationalistisch geworden zijn dan Hendrik Vuye, maar ze zijn gebonden door de enkelband van hun ministerschap. Maar als Peter De Roover - met een ego groter dan de Ijzertoren - de diehards van de Vlaamse Volksbeweging - schoffeert, waarvan hij zelf nog voorzitter was, klinkt dat terecht als volksverraad en voedt hij weerom het kaakslagflamingantisme. De vroegere brandstichters van het communautaire vuur waken nu angstvallig als pompiers over elk communautair steekvlammetje.
Zet twee flaminganten samen en je hebt drie meningen, vier ruzies en vijf partijen.
 Objectief V had nooit mogen bestaan als zoethouder en als bezigheidstherapie voor twee bekwame balorige mandatarissen, het moest de corebusiness zijn van de eigen studiedienst. De Achilleshiel van de Vlaamse Beweging is altijd de onderlinge verdeeldheid geweest, van het Egmontpact tot het uiteenvallen van de Volksunie. Zet twee flaminganten samen en je hebt drie meningen, vier ruzies en vijf partijen. De angst voor een nieuwe scheur binnen de N-VA zit er nu zo historisch diep in verankerd dat het bewaakt wordt met een stalinistische verstikkende partijdiscipline. De defenestratie van Vuye en Wouters is een nutteloze verkrampte reactie ten gevolge van die verlatingsangst. Verdoofd door het applaus van mensen die toch niet voor hen stemmen, maar zonder partij, zonder partijprogramma, zonder charisma en zonder de wervende slachtofferstatus, zal hun invloed echter wegebben tot in het lezingencircuit van de Vlaamse Volksbeweging. Gefrustreerde collega's die hen in de coulissen eerder nog schouderklopjes uitdeelden zullen hen nu mijden als pestlijders uit lijfsbehoud. Zelfcensuur is voor bBackbenchers een overlevingsstrategie.

Bart De Wever, getalenteerde strateeg

Het blazoen van De Wever is besmeurd, maar als geen ander kan hij het boetekleed aantrekken en mea culpa slaan. Een emotionele strategie die altijd aanslaat bij de modale Vlaming, maar ook uit gemeende gewetensnood. Bart De Wever is een getalenteerd strateeg. Van BHV heeft hij "vijf minuutjes politieke moed" in een klinkende verkiezingsoverwinning omgezet. Met de "bocht van Bracke" heeft hij socio- economisch- rechts Vlaanderen ingepalmd en de V-partijen platgewalst. Een nooit geziene Vlaamse machtspositie op het Belgisch schaakbord van de macht. First we take Manhattan, then we take Berlin is nu de nieuwe tactische communautaire mantra: eerst België bezetten om dan Vlaanderen te veroveren. De macht van de N-VA heeft hij reeds sluipend geconsolideerd met benoemingen van zo'n 6.000 apparatsjiks in allerlei overheidsbesturen. Het politiek affairisme is een sluipende ziekte maar scrupules zijn een hinderpaal voor de verankering van haar macht.
Het blazoen van De Wever is besmeurd, maar als geen ander kan hij het boetekleed aantrekken en mea culpa slaan.
 De Wever zal bij de verkiezingen niet afgerekend worden op de semantiek tussen confederalisme en separatisme maar op zijn geloofwaardigheid. Hij weet dat de modale Vlaming momenteel niet wakker ligt van de splitsing van het land maar wel van zijn elektriciteitsfactuur en zijn veiligheid. Tal van verkiezingsbeloftes heeft De Wever al moeten inslikken of wegmasseren: van een begrotingsfiasco tot art.1 van zijn partijstatuten over "De Vlaamse onafhankelijkheid". Dan wordt het hoog tijd om te leveren. Wie zijn corebusiness invriest om zijn macht te consolideren wordt er vroeg of laat op afgerekend. Open VLD verloochende het liberalisme om Paars in stand te houden, en eindigde bont en blauw. Van de Vlaamse leeuw heeft men al te dikwijls zijn tanden getrokken en zijn klauwen geknipt. Ik heb zin om te brullen.
Jean Marie Dedecker

zondag 18 september 2016

Als de electorale nood het hoogst is, is de noodtoestand nabij

 

 

'Wie de agenda en het thema van de volgende verkiezingen bepaalt, wint ze ook. Die strijd is nu losgebarsten met een marketingoperatie over veiligheid', schrijft Jean-Marie Dedecker over de veiligheidsnota's die N-VA en CD&V voorstelde

Als we ongelimiteerd tolerant zijn, zelfs jegens hen die zelf intolerant zijn, als we niet bereid zijn een tolerante samenleving te verdedigen tegen de aanvallen van de intolerante medemens, dan zal de tolerante mens te gronde gaan, en met hem de tolerantie. Beter dan de politieke filosoof en principiële democraat Karl Popper in zijn Open samenleving en haar vijanden kan ik het niet verwoorden. Laat me toe te geloven dat het nieuwe Niveau V-plan van De N-VA staat voor Poppers paradox van de tolerantie en niet voor zijn paradox van de democratie, die het gevaar inhoudt dat de meerderheid ook kan beslissen om een tiran op het schild te heffen.
Als de electorale nood het hoogst is, is de noodtoestand nabij
De V in het veiligheidsplan staat er zeker niet meer voor Vlaams. Als je al je Vlaamse eisen onder de korenmaat stopt. Als je je verkiezingsbelofte van een begroting in evenwicht schaamteloos moet inslikken. Als je fractieleider in de Kamer de vrije meningsuiting wilt inperken. Als je de hete adem van het Vlaams Belang in je nek voelt, dan moet je focussen op de onderbuik. "Order is heaven's first law".
Wie de agenda en het thema van de volgende verkiezingen bepaalt, wint ze ook. Die strijd is nu losgebarsten met een marketingoperatie over veiligheid. Als de N-VA een windje laat stormt het bij de CD&V. De vechtscheiding uit hun kartelverleden is nog niet verteerd en hun samenwerking in de kibbelregering is eerder een scheiding van tafel en bed dan een schijnhuwelijk. Kris Peeters & Co pakken ook uit met een veiligheidsplan light: Alert Bestuur. Doe-het-zelf-zaken moeten de pakkemannen verwittigen als boer en tuinder een paar zakken meststof inslaan voor hun gazon, en de apothekers moeten aan de hulplijn als een soepjurk een paar dozen Viagra bestelt om de 72 maagden te plezieren die op hem wachten in het paradijs.
Semi-criminelen inschakelen en hun strafbare feiten gedogen voor een zogenaamd hoger doel zijn een hysterische reactie van onmacht waardoor de remedie erger wordt dan de kwaal.
"Als je vrij wilt zijn, moet je eerst veiligheid realiseren. En daarvoor heb je een krachtige staat nodig" schreef de Britse filosoof John Gray. Het antiterreurplan van de N-VA veroordelen op basis van het politiek axioma dat alles wat van een andere partij komt per definitie laakbaar is, is intellectueel oneerlijk. Een sereen parlementair debat over de legalisatie van de noodtoestand is eerder wenselijk dan verwerpelijk, en vooral te belangrijk om het over te laten aan juridische scherpslijpers. Lui die bijvoorbeeld de grondwet wel verkrachtten toen ze Koning Boudewijn een etmaal op non actief zetten, omdat hij weigerde de abortuswet te ondertekenen. Van dergelijke patriotten lust ik geen Patriot Act.
Eén terreurrechtbank met gespecialiseerde magistraten is een logische rechtshandeling, maar de roep om burgerinfiltranten is steekvlampolitiek. Semi-criminelen inschakelen en hun strafbare feiten gedogen voor een zogenaamd hoger doel zijn een hysterische reactie van onmacht waardoor de remedie erger wordt dan de kwaal. Voorbeelden legio: van rancuneuze verklikkers in de repressie na WO II en de anticommunistische hetze met burgerinfiltranten in de jaren '50 tot de recente drugszaak rond de familie Aquino.
Connecties tussen prostitutiemilieu en politie
Onze succesvolste undercoveragent Kris Daels, alias Alpha 20, dook acht jaar onder in het criminele milieu en liet zich zelfs op gevaar van eigen leven opsluiten in een gevangenis. Hij ontmantelde de grootste drugsbende van ons land, maar had ook de euvele moed om de connecties met het prostitutiemilieu van zijn collega's intern aan te klagen. Hij werd prompt geschorst als politieagent en met een resem gerechtszaken weggepest door zijn oversten. Hij won er elf van en vecht tot vandaag voor de rechter nog voor het behoud van zijn pensioen. Een rechtstaat die op dergelijke schabouwelijke wijze omgaat met haar professionele undercoveragenten zou het woord burgerinfiltranten nog niet mogen uitspreken.
Rookgordijn voor eigen falen
We hebben een batterij aan wetgeving, van de antiracismewet tot antiterrorismewetten, van de wet op de privémilities tot het snelrecht en van de wet tegen samenscholing tot wetten tegen het aanzetten tot haat en geweld. We hebben een arsenaal aan mogelijkheden, van de wet op de Bijzondere Opsporingsmethodes tot de wet op Bijzondere Inlichtingsmethodes met telefoontap en verregaande onderzoeksmogelijkheden zoals infiltratie en observatie.
De Staatsveiligheid wist in 2012 al dat terroristen als Gelel Attar aanslagen planden. We hebben het grootste aantal politieagenten en magistraten per capita van de bevolking van gans West-Europa, en met Unia hebben we er nog een gedachtepolitie bovenop. Maar je hoeft maar de grauwe en ontnuchterende TV-reeks 'Niveau 4' vanEric Goens over de politie in Molenbeek te volgen om te begrijpen dat de kritiek van de onderzoeksrechters op het Niveau V- plan een rookgordijn is voor eigen falen.
Dweilen met de kraan open
Op 18 november 2008 getuigden drie politie-inspecteurs in P-magazine: 'Het gerecht doet geen barst. Twee jaar geleden pakte ik wel eens mannen op die al vijftig keer waren gearresteerd. Tegenwoordig is dit al zeventig tot tachtig keer. Mijn record is een kerel van 25 jaar die al 145 keer is opgepakt. En lol dat die mannen daarin hebben. Met een brede grijns worden ze binnen gebracht en met een nog bredere grijns stappen ze weer buiten. En dan kan je wel zeggen: er wordt toch een pv opgemaakt en vervolgd? Een pv is niks meer waard! Het gevolg is bijna altijd dat die boeven opnieuw worden losgelaten. Het is dweilen met de kraan open. Van diegenen die ik heb opgepakt, belandt er ongeveer 1 op 500 in de gevangenis. En dat niet om bagatellen, maar om zware misdaad. Vrijdag pleegt iemand een gewapende overval op een apotheek. Zondag breekt hij in veertien auto's in. We pakken hem op en de procureur zegt: niet meer doen, hé. Dat geloof je toch niet? En dat is geen uitzondering. Het gebeurt bijna dagelijks.'
Dat de partijen die de meeste burgemeesters leveren (N-VA en CD&V) nu ook pleiten om meer macht te verlenen aan onze burgervaders is goedkoop machiavellistisch opportunisme.
Het is nu acht jaar later en uit Goens' documentaire over Molenbleek blijkt dat er niets is veranderd, behalve de bevestiging dat de draaideurcriminelen van gisteren de terroristen zijn van vandaag. Het staat mooi om in een intentieplan te verklaren dat "vervroegde in vrijheidsstelling" moet vervallen bij terroristische misdrijven, als wereldvreemde zwarte toga's met witte besjes veroordeelde terroristen zoals de moeder van de Jihad, Fatima Abekran, al na vier maanden bajes op vrije voeten laten terwijl ze veroordeeld is tot 15 jaar gevangenis. Als justitie haar werk niet doet wordt de straf doorgeschoven van de schuldigen naar de slachtoffers van het kwaad.
Dat de partijen die de meeste burgemeesters leveren (N-VA en CD&V) nu ook pleiten om meer macht te verlenen aan onze burgervaders is goedkoop machiavellistisch opportunisme. De leenheren in de 19 Brusselse baronieën zijn zelfs de grootste obstructie tegen een ééngemaakte politiezone.
De tolerante opendeurpolitiek van de traditionele partijen gedurende de laatste decennia heeft ons al de definitie van failed state opgeleverd, maar met een platte verschuiving van de rechterlijke naar de uitvoerende macht uit electoraal buikgevoel is de burger ook niet gediend.
Jean Marie Dedecker

zondag 11 september 2016

Beste Hermes Sanctorum, mijn sympathie gaat niet uit naar je ideologie maar naar je rechtlijnigheid

 

 
Jean-Marie Dedecker schrijft een open brief naar Hermes Sanctorum. 'Jij verdient waardering omdat je vindt dat je partij te mak is om bij wet het dierenleed door de rituele slachtingen te verbieden.
Beste Hermes Sanctorum,
Van harte geproficiateerd met je moedige beslissing om de schapenstal van Groen te verlaten uit ideologische overwegingen, en om consequent als onafhankelijke te gaan zetelen in het Vlaams Parlement. Anderzijds wil ik je nu ook al mijn medeleven betuigen met de calvarietocht die je te wachten staat als uitgestotene uit de volgzame kudde. Dat ik de vrijheid neem om je aan te schrijven is gebaseerd om mijn verleden als ervaringsdeskundige in de politieke "defenestratie".
 
Het woord is ontleend aan een incident uit 1379 toen een woedende menigte enkele patriciërs door het raam van het Leuvense stadhuis kegelde. Ik ben ooit mijn politieke lijdensweg begonnen bij de VLD toen die nog niet Open was, maar wel nog liberaal. Toen de partij door de machtshonger van het triumviraat Verhofstadt-De Gucht-Dewael verkleurde van blauw naar paars en uiteindelijk naar bloedrood, botste dit met mijn donkerblauwe libertaire ziel. Maar wie zegt dat de keizer en zijn vazallen geen kleren aan hebben wordt door het raam gegooid.
Eerlijk gezegd, beste Hermes, ik heb er geen schaamhaartje wroeging aan overgehouden. Voor hun ideologisch verraad ligt de O-VLD vandaag nog altijd bont en blauw tussen de touwen. Geloofwaardigheid komt te voet maar verdwijnt in galop.

Ontluizen

Vandaar mijn waardering voor jou, beste Hermes, omdat je uit principiële beginselvastheid de deur van je partij achter je dichtgetrokken hebt. Omdat je vindt dat je partij te mak is om bij wet het dierenleed door de rituele slachtingen te verbieden. Mocht het uit opportunisme zijn, bijvoorbeeld om na een ontluizingsperiode van een jaar bij de N-VA aan te sluiten- iets waarvan ik je niet durf te verdenken - dan hou ik voor jou ook nog een kleine waarschuwing in petto.
Ik kreeg ooit nog een zesdaagse doortocht bij de N-VA, maar werd er voor dertig zilverlingen en voor een zestal parlementaire zitjes ritueel geslacht op het altaar van het kartel tussen de N-VA en de CD&V. Ik heb er geen halssnede aan overgehouden, maar een rug vol littekens. Tjevenstreken die al lang opgeborgen zitten in het collectieve geheugen.
Ik ken je niet, beste Hermes, en mijn sympathie gaat niet uit naar je ideologie maar naar je rechtlijnigheid. Ik ben geen gelovige van de groenlinkse kerk en het klimaatarmageddon. Groen is immers ecocentrisch, in strijd met het personalisme, en dus antropocentrisch. Het is indoctrinatie met een paternalistisch opgestoken vingertje om anders te gaan leven in de maakbare samenleving.

Meloenen

Of om het met de cliché-woorden van mijn vader zaliger te zeggen: de groenen zijn meloenen, rood aan de binnenkant en groen aan de buitenkant. Het zijn socialisten met een diploma. Ze verzetten zich tegen alles wat ons vooruitgang heeft gebracht en lijden chronisch aan een anti-beschavingsziekte, van een nucleaire neurose tot een bakfietssyndroom. Gehuld in hippiejurken pleiten ze voor de versluiering van de nieuwkomers. Eco-groentjes likken ijsjes van schapenmelk en ze ruziën over de idiootste biologische manier om je tanden te poetsen. Alles wat zich vlugger voortbeweegt dan een stootkar staat op de lijst van verboden voorwerpen.
Toen jij in het Vlaams parlement resideerde, beste Hermes, zat ik moederziel alleen aan de overkant van de straat in de federale praatbarak. De afstand tussen de veredelde Antwerpse gemeenteraad en de Nationale Kamer is breder dan de taalgrens, maar de kuiperijen van de machtscenakels zijn dezelfde. Democratie is het schaamlapje voor particratie.
In de politiek heerst de hoogconjunctuur van het revanchisme. Je gewezen partijleden zullen je met de rug aankijken. Smetvrees en karaktermoord. Wie die ban negeert komt in het verdomhoekje terecht en riskeert zijn verkiesbare plaats bij de lijstvorming. Muisgrijs de hielen van de macht likken is een politieke levensverzekering. Voor partijpolitici stopt de langetermijnvisie bij de volgende verkiezingen.

De ondraaglijke lichtheid van parlementaire controle

De P op je parlementaire nummerplaat staat voortaan voor Paria, of in het wetstraatees voor outlaw, buiten de wet gesteld en gemuilkorfd. Je mag in het Vlaamse kleuterparlement nog zesmaal per jaar een "actuele" vraag stellen aan een minister, en dan nog na goedkeuring van de kleuterleider. De ondraaglijke lichtheid van de parlementaire controle. Macht beschermt zichzelf. In de commissies word je nog gedoogd, maar dan zonder stemrecht en als laatste in de rij, vanop de ezelsbank. Die therapeutische praatsessies zijn immers paritair samengesteld, en je politiek soortelijk gewicht weegt minder dan een handvol schapenwol.
Elke schreeuw om aandacht wordt een hartenkreet en echoot weg in de woestijn van de macht. Voor de journalistiek word je "quantité négligeable" want je vertegenwoordigt alleen maar jezelf, hoe groot je gelijk ook mag zijn. Je wetsvoorstel voor een totaalverbod op onverdoofd slachten zal eroderen en overgenomen worden door andere partijen in fel afgezwakte compromissen.

Knagen van het groene geweten

Het is nochtans hoog tijd, beste Hermes, voor een totaal verbod. De demografie heeft immers altijd gelijk. Eenmaal men een kritisch aantal overschrijdt waardoor zonder deze groep de politieke partijen niet meer aan de macht kunnen komen, is het schaap verdronken en is het terug naar af. Vrijheid en verworvenheden worden dan bepaald in functie van die groep. Dat je ex-partij Groen deze barbaarse godsdienstige rituelen blijft gedogen heeft nu al met deze wetmatigheid te maken. Stemvee. De angst voor het verlies van moslimzieltjes in het stemhokje is groter dan het knagen van het groene geweten.
De heisa rond die slachtingen is een jaarlijks terugkerend kalenderverdriet op het ritme van het Offerfeest. In 2005 boog de senaat zich al maandenlang over een wetsvoorstel van ondergetekende- jawel, beste Hermes - voor een totaalverbod op deze middeleeuwse slachtpraktijken. Wat geldt voor boer Charel, moest ook gelden voor de imam en de rabbijn. Wonderlijk genoeg konden de moslims er zich schoorvoetend bij neerleggen, maar de joden niet. Halal wordt gekocht, koosjer gevreesd. Het wetsvoorstel werd toen geslacht door de Raad van State die vond dat godsdienstvrijheid voorrang had op dierenwelzijn. Elf jaar later vellen dezelfde Staatsraden nu hetzelfde arrest als toen.

Hangbuikzwijntjes en coyotes

Vlaams minister Ben Weyts is bevoegd voor immobiliteit en dierenwelzijn. Hij koketteert met gecastreerde katers, gechipte hondjes en tamme hangbuikzwijntjes. Hij wil zelfs de coyotes uit de auto's wegjagen. Hij roeptoetert over een totaal verbod en bezit de macht om het advies van de Staatsraden perfect naast zich neer te leggen. Maar als een tam schaap schuift hij liever het probleem door naar een Raad van Wijzen.
Perceptie is belangrijker dan besluitvorming. Het panel zal geleid worden door de minzame Piet Vanthemsche, CD&V 'er en oud-preses van de Boerenbond. In dit milieu worden dieren gerekend in kilo's vleesopbrengst en in slachtafval. Een goede soepkip staat er gelijk met een stevige antibioticakuur. In 2017 moet het orakel een advies geven. Wedden dat het een salomonsoordeel wordt? Tjevenstreken.
Beste Hermes, als succes de kunst is om van je ene mislukking naar de andere te gaan zonder je enthousiasme te verliezen, dan wens ik je er een emmer vol van. Wees echter op je hoede, want als eenzaat wordt je vlug gedefenestreerd langs het keldervenstertje.
Met respect
Jean Marie Dedecker

zondag 4 september 2016

Boerkini: "Is het niet vreemd dat de progressieven vandaag religieus fundamentalisme verdedigen?"

 
                  

'Het is merkwaardig dat de vrouwen die hier in de jaren 60 succesvol tegen de katholieke kerk gestreden hebben voor seksuele en vestimentaire vrijheid, nu de genderapartheid, de seksuele onderdanigheid en de schaamtecultuur van de islam verdedigen', schrijft Jean-Marie Dedecker.
In september liggen onze stranden er al terug verlaten bij. Senioren slenteren over de zeedijk en in de sociale vakantiehuizen zijn de joelende kinderen vervangen door busladingen mindervaliden. De traditionele nazomer van de kustcommerce, rollatorvakantie in de najaarszon.
Vele handelaars denken al aan uitzonnen in Benidorm. Een paar weken eerder was het nog dertig graden warm onder bakkende zonnestralen. Het strand lag vol puffende zonnekloppers. Daartussen een familie uit Tsjetsjenië. De mannen in zwemslip en de vrouwen van kop tot teen zedig bedekt en gesluierd in woestijntextiel. De boerkini, de islamitische garderobe voor zwemgenot is voor hen een nog veel te dure Coco Chanel. Dan maar baden in de branding in een vergelijkbare vestimentaire outfit, en drogen in het mulle zand. De belle époque van Leopold II terug op het netvlies.
Boerkini: 'Is het niet vreemd dat progressieven vandaag religieus fundamentalisme verdedigen?'
Alleen droegen de mannen toen ook een zedige Ensor-maillot, een gevangenisplunje met bermuda-bilsnit. Wufte deernen met kant geweven pofbroeken en dito mouwen mochten toen enkel pootjebaden in de zedige beschutting en de schaduw van een aangerolde badkar. Bon chic, bon genre. Tsjetsjeense islamitische vrouwen hebben op honderd jaar tijd blijkbaar nog geen millimeter textiel of genot gewonnen. De westerse beschaving ligt plots een meter onder de zeespiegel, en de emancipatie van de vrouw op de bodem van de oceaan. We kijken politiek correct weg, want godsdienstvrijheid primeert op vrouwenrechten. Tunnelvisie van cultuurrelativisten. Als je je identiteit laat afhangen van een stuk stof komen er vodden van.

Westerse verworvenheden in de uitverkoop

In haar existentiële angst om kiezers te verliezen aan het Vlaams Belang stond de N-VA door een boerkiniverbod met de zwembroek op de knieën en met de billen bloot. Gans politiek correct Vlaanderen kroop verkrampt in de pen. Dat onze waarden echt niet bedreigd worden door een pinguinpakje is verdedigbaar, maar dat onze westerse verworvenheden al jaren in de uitverkoop worden gezet om religieuze lange tenen te vermijden, blijft een aanrollende golf van ergernis. Van aparte bad uurtjes tot de eis van vrouwelijke redders in zwembaden, relieken van de Zuid-Afrikaanse apartheidspolitiek. Als men dan een waterval maakt van de druppel die de emmer doet overlopen, dreigt men te vergeten hoe de emmer is vol gelopen. 
De boerkini in de openbare ruimte verbieden is een badlengte te ver. Iedereen heeft recht op zijn of haar kledingkeuze. Maar verbied het haaienpak en het wordt gedragen als de vlag van de islam, een aanval op de godsdienstvrijheid en een tactisch wapen in de kruistocht tegen de moderniteit. Een roedel relnichten en roeptoeters staat dan onmiddellijk op de barricade. De kledijcode wordt dan een uitdagend religieus statement. Onze tolerantiedrempel wordt dan voor de zoveelste keer provocerend afgetast door lui die langzaamaan alle terreinen van ons sociale leven trachten te veroveren. De strijd van de gelovige voor wie de religie een staatszaak is in plaats van een privézaak.
'In een opbod van religieus fanatisme gaan mensen die tegen de westerse waarden gekant zijn, zich vestimentair en sociaal isoleren als uiting van onbehagen, onvrede en ongenoegen.'
De islamitische kledijcode heeft voor velen al lang zijn oorspronkelijk doel, een uiterlijk kenmerk van vroomheid, overstegen. Het is meer dan een fetisj voor pubers op zoek naar hun identiteit of een vrouwelijk recht op eigenheid. In een opbod van religieus fanatisme gaan mensen die tegen de westerse waarden gekant zijn, zich vestimentair en sociaal isoleren als uiting van onbehagen, onvrede en ongenoegen.
Lappen stof als signaal dat je met je rug naar de maatschappij wil leven. De dresscode beperkt zich niet tot de hidjabs, nikabs, en boerka's van de verdrukte vrouwen. Djellaba's, soepjurken en zelfs te korte lange broeken behoren ook tot de revolutionaire battledress van bebaarde jongeren. In zijn boek 'Qu'est-ce que le salafisme' schrijft Bernard Rougier hoe salafisten en andere scherpslijpers van het fundamentele conservatieve wahabisme, hun lange broeken kort moeten dragen om de aanraking met stofdeeltjes van de straat te vermijden, en omdat Mohammed vond dat pantalons die over de grond slepen tekens van hoogmoed zijn.

Onderbroeken

Met dergelijke werkkiel koop je hier een abonnement in de bijstand. De mannelijke zwembroek volgens de islamcode is een short, van de navel tot de knieën, om de "onvolkomenheid" van de man te bedekken. Toen enkele ettertjes een paar jaren terug het openluchtzwembad van Hofstade onveilig maakten, kwam iemand op het idee om shorts te verbieden. Godvrezendheid heeft ook zijn voordelen. De "kutmarokkaantjes" bleven weg van de waterlijn. Van de versluiering van misnoegde geesten zakt mijn westerse broek af.
'Merkwaardig genoeg zijn sommige onderdrukte vrouwen nog de hardste verdedigers van de waarden die hen onderdrukken. Alsof een gevangene het recht opeist om opgesloten te mogen blijven.'
De vrije keuze is meer dan het recht hebben om te kiezen wiens slaaf men wil zijn. Er is immers geen vrije keuze voor hen die geklemd zitten tussen de hamer van een goddelijke dwingeland, die blijkbaar beschaamd is voor de helft van zijn schepping, en het aambeeld van een archaïsche discriminerende cultuur. Vrije keuze is inherent aan gelijkwaardigheid. In een religie waarin de vrouwen gereduceerd zijn tot zoontjesfabriek en aanstootgevend lustobject, is gendergelijkheid nog een vloek.
Merkwaardig genoeg zijn sommige onderdrukte vrouwen nog de hardste verdedigers van de waarden die hen onderdrukken. Alsof een gevangene het recht opeist om opgesloten te mogen blijven. Het boerkaverbod kwam er ook niet op basis van vrouwenrechten, maar op basis van het feit dat je gezicht altijd herkenbaar moet zijn. Nuffige linksmeisjes verheerlijken liever de slachtofferrol, dan hun nichten te bevrijden uit hun religieuze gevangenis van textiel. Vluchtgedrag uit identiteitschaamte.

Kettingen van een antiliberale cultuur

De emancipatorische klok wordt telkens weer op nul gezet. Het is merkwaardig dat onze eigen suffragettes, dochters van Dolle Mina's die in de jaren 60 succesvol tegen de katholieke kerk gestreden hebben voor seksuele en vestimentaire vrijheid, nu de genderapartheid, de seksuele onderdanigheid en de schaamtecultuur van de islam verdedigen. Het is een anachronisme dat de progressieve voorstanders van de boerkini in wezen de hardnekkigste verdedigers zijn van het religieus conservatieve fundamentalisme. Of hoe het liberaal principe van de individuele vrijheid wordt misbruikt om de kettingen van een antiliberale cultuur in stand te houden.
Als er een reliegek onder het roepen van Allahu akbar eerst een 80 tal mensen dodelijk van de zeedijk maait, moet je niet verwonderd zijn dat de bevolking van Nice getraumatiseerd huivert bij Allahs symboolkleding op het strand. Of zoals vrouwenrechtenactiviste Darai Safai het onlangs verwoordde in De Morgen. "De boerkini is geen achterpoortje om meer vrouwen naar het zwembad of het strand te krijgen, maar een sterk signaal van de verspreiding van het extreme islamisme in onze maatschappij." Een wijze dame.
Jean Marie Dedecker