In Spanje is Vrouwe Justitia een wraakgodin.

Mensen opsluiten omdat ze de mening van het volk verkondigen, zijn strafmaatregelen van een dictatuur, schrijft Jean-Marie Dedecker in zijn column van deze week. 'Hadden de hautaine Europese leiders in oktober 2017 aan de juiste kant van de geschiedenis gestaan, dan was het vandaag rustiger

Onlangs had ik de eer om te tafelen met de Catalaanse verbannen ex-premier Carles Puigdemont. Niet te lang. Hij moest dringend naar Zaventem om zijn vrouw en kroost op te halen die hem één keer om de maand komen opzoeken in zijn ballingsoord Waterloo.

Afgelopen week kreeg hij een Europees en internationaal aanhoudingsbevel in zijn bus om te gaan brommen in Madrid, omdat hij in oktober 2017 vreedzaam een referendum georganiseerd had over de Catalaanse onafhankelijkheid. Of het ooit zo ver komt, ligt nu in handen van de Belgische justitie, want de gewezen burgemeester van Girona beschikt hier inmiddels ook over een Belgische identiteitskaart. Hopelijk neemt hij nu niet de kersverse zelfverklaarde mensenrechtenadvocaat Johan Vande Lanotte onder de arm, want dan riskeert hij het om levenslang weg te rotten in de kerkers van El Dueso.

Puigdemont en zijn kompanen ondervroegen de Catalaanse bevolking om te weten of ze al of niet deel wilden blijven uitmaken van het Spaanse koninkrijk. Een halsmisdaad op het Iberisch schiereiland. Zoals Vlaanderen de melkkoe is voor Wallonië, is Catalonië dat voor de rest van Spanje. De verlatingsangst is dus groot in het paleis van Castilië, en de repressie is navenant. Het is alsof het Vlaams parlement een referendum zou houden over haar eigen onafhankelijkheid, en de negen regeringsleden daarom samen voor honderd jaar achter de tralies zouden verdwijnen. Niet voor het uitroepen van de volksraadpleging, maar voor het gebruik van overheidsgelden voor de organisatie ervan, en ook voor opruiing van de bevolking.

Ook de parlementsvoorzitter Carmen Forcadell moet elf jaar in de boeien omdat ze het voorstel op de agenda plaatste. Ze kregen zwaardere straffen dan de sabelslepers die onder leiding van kolonel Tejero in 1981 een mislukte militaire staatsgreep pleegden. In de wandelgangen van het Spaanse Hooggerechtshof klinkt het geluid van klikkende botten van de Frankisten nog altijd luider dan het geschuifel van Vrouwe Justitia. De Abogado del Estado, de advocaat van de Staat werd als grootinquisiteur en wraakgodin op haar wenken bediend om de leiders van de separatisten te kastijden.

Mensen opsluiten omdat ze de mening van het volk verkondigen zijn strafmaatregelen van een dictatuur. Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens erkent dat alle volkeren recht hebben op zelfbeschikking en het ook mogen nastreven, op voorwaarde dat het met democratische middelen gebeurt en zolang het maatschappelijk model dat men nastreeft democratisch is. De Europese Mandarijnen die met een valse morele superioriteit hun vingertje opsteken naar de rest van de wereld, weigeren echter te blussen bij een uitslaande brand in hun eigen achtertuin.

Jean-Claude Juncker, oppermandarijn van de EU, moet zich al bedwingen om niet naar het Hof van Justitie te rennen in Luxemburg als hij - naar eigen zeggen- aan de Vlaamse kust niet in het Frans aangesproken wordt wanneer hij zijn préparé bestelt bij de slager. Maar voor de verkrachting van de meest elementaire mensenrechten in zijn Europese lidstaat Spanje blijft hij selectief doofstom.

Zelfs de N-VA, die al jarenlang hartstochtelijk en correct de onafhankelijkheidsstrijd van de Catalanen ter harte neemt, zit gevangen in het web van de Europese praatbarak.

Carles Puigdemont is onlangs met meer dan een miljoen stemmen gekozen in he Europees Parlement, net als Toni Comin van de Junts per Catalunya en Oriol Juncqueras van Esquerra Republicana de Catalunya. Ze mogen het Berlaymontgebouw aan het Schumanplein in Brussel niet binnen en nog minder hun zitje opnemen in de Louise Weiss building in Straatsburg. Het is nochtans de taak van de Europese parlementairen om er voor te zorgen dat hun wettelijk verkozen collega's kunnen zetelen.

Erger nog. Wegkijker Juncker prees twee jaar geleden nog het leiderschap van de toenmalige Spaanse premier Rajoy toen zijn Gardia Civil op 1 oktober 2017 vrouwen bij hun haren uit de stembureaus sleurde, en de stembiljetten bij het referendum over onafhankelijkheid met matrakken in beslag nam. De Partido Popular van Rajoy is immers lid van de EVP-fractie in het Europees parlement, de stal van Juncker, en voor dergelijke lui is de honger naar macht altijd groter dan de ruis van het geweten. De huidige Spaanse eerste minister, Pedro Sanchez, behoort met zijn PSOE tot de socialistische fractie die samen met de EVP de lakens mag uitdelen in het Europees parlement. Vandaar.

Laf Europa

Zelfs de N-VA, die al jarenlang hartstochtelijk en correct de onafhankelijkheidsstrijd van de Catalanen ter harte neemt, zit gevangen in het web van de Europese praatbarak. De Vlaams nationalisten maken immers deel uit van de ECR- fractie in het EP, waartoe ook het Spaanse extreemrechtse VOX behoort. Deze laatsten schreeuwen om nog meer repressie voor de Catalaanse separatisten. Moesten de Hongaarse rechters van Orban en de Poolse van Kaczynski zo driest te keer gaan met gevangenisstraffen voor hun opponenten als de Spaanse inquisiteurs, stonden pseudo-politiek correcte roeptoeters als Guy Verhofstadt & Co zich schor te tieren van verontwaardiging. De Europese liberalen, die nochtans de vrijheid (libertas) in hun naam dragen, hebben echter zoveel last van ideologische identiteitsschaamte dat ze zich nu Renew Europe noemen i.p.v. ALDE.

De EU is een economische - maar tandeloze tijger en haar parlement een Babelse praatbarak. Een verzameling regelneven die een wettendiarree spuit over de kwaliteit van de Spaanse olijfolie, maar wegkijkt als de elementaire politieke rechten van haar eigen inwoners in een lidstaat geschonden worden. Ze zijn doodsbang voor de implosie en de versplintering van hun Groot-Europees Rijk. Alle middelen zijn daarom goed om elke uitstap te ontmoedigen, van de Catalaanse kwestie tot de brexit.

Lafheid, eigenbelang en onmacht regeren aan het Schumanplein. Op één week tijd kregen we daar twee keer het bewijs van. Eerst met de Catalanen en dan met de Koerden, de zwerfkatten van het Midden-Oosten. De Peshmerga en de YPG hebben 11.0000 mensenlevens opgeofferd om de criminelen van de Islamitische Staat te verslaan, maar worden nu weerom verraden door het laffe Europa.

Erdogan kreeg immers zes miljard euro toegestopt van de EU om de Syrische vluchtelingen in zijn land te onderhouden. Vandaag valt hij het Koerdisch gebied in Syrië binnen om dit stukje land etnisch te zuiveren van de Koerden met die Syrische vluchtelingen. Een zoveelste misdaad tegen de menselijkheid. Terwijl de sultan van Ankara zijn langeafstandsraketten al lang besteld heeft in Moskou, komt Europa niet verder dan een wapenembargo tegen Turkije, en dan nog in verdeelde slagorde. Onze Mandarijnen houden van internationale zedenpreken maar maken nooit hun handen vuil. Hun patroonheilige is Pontius-Pilatus.

Hadden de hautaine Europese leiders in oktober 2017 aan de juiste kant van de geschiedenis gestaan, dan was het vandaag rustiger in Barcelona. Ik hou ondertussen een shelter klaar in mijn gemeente om de Catalanen op te vangen die hier asiel komen aanvragen. Ze zullen wel niet in hun moedertaal aangesproken worden bij de slager, maar ik vermoed dat ze daar niet om zullen malen.

Jean Marie Dedecker