De tirannie van de gevoeligheden brengt onze samenleving op een hellend vlak

 Jean-Marie Dedecker over wat hij omschrijft als ‘de lange gendertenen van tere intolerante taalpolitici’.

Vanaf morgen 27 juni wordt in Wimbledon het jaarlijks meest prestigieuze tennistornooi van de wereld gespeeld. The Old England Lawn Tennis and Croquet club heeft er besloten om “Mrs” en “Miss” vanaf heden uit haar winnaarsregisters te schrappen. Op de mannentabellen staat daar ook enkel de eerste letter van de voornaam en de familienaam vermeld. Vandaar. Gelijke monniken, gelijke nonnen, gelijke kappen. Volgens de krant The Times is dit weerom een historische stap naar gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Vermits genderadepten – net als Karl Marx – een ideologische missie hebben om de wereld niet alleen te interpreteren maar vooral om ze in eerste instantie te veranderen, kunnen we maar meteen knielen vooraleer de Oktoberrevolutie voor een tweede maal uitbreekt. Alle beroepen gelijk en gelijkwaardig.

Je kunt wel een stok in het hoenderhok gooien, maar steeds moet je vaststellen dat de hoenders er zich niets van aantrekken

 Naar aanleiding van het aangekondigde vertrek van Valerie Van Peel uit de politiek  staat Jean-Marie Dedecker stil bij ‘de versnelde uitholling van de parlementaire macht, de ontmoediging van de volksvertegenwoordigers en de teloorgang van het vrije woord.’

Naar aanleiding van het aangekondigd vertrek van N-VA politica Valerie Van Peel uit het federaal Parlement schreef Isolde Van den Eynde in het editoriaal van Het Laatste Nieuws op 14 juni dat “ik de functie van parlementair een nutteloze job vond”. Dit was, op één dag na, niet alleen op mijn verjaardag, maar het was precies 25 jaar geleden dat ik rechtstreeks vanop een lijstduwersplaats in de Senaat gekozen werd. Na één jaar wilde ik er toen al mee ophouden, niettegenstaande die eerbiedige vergadering indertijd nog een tweede lezingsbevoegdheid had over de wetten, en deze voor herbehandeling kon terugsturen naar de Kamer.

De bazen van de onderwijskoepels zijn zelf gebuisd

‘Gelijke kansen in een middelmatig onderwijssysteem zijn geen echte gelijke kansen’, schrijft Jean-Marie Dedecker naar aanleiding van het debat over het niveau van het onderwijs in Vlaanderen.

Mijn schoonmoeder zaliger was in de jaren vijftig van vorige eeuw kleuterjuf. Tot ze huwde, vanaf dan mocht een getrouwde vrouw geen les meer geven in het katholiek onderwijs. En ook wie uit de echt gescheiden was, mocht niet voor de klas staan. Haar klasjes bestonden uit een zestigtal dreumesen, drie keer zoveel plassers als vandaag. Pampers bestonden nog niet, luiers droogden aan een wasdraad naast de speelkoer. Ze heeft nooit een burn-out gehad. Ouders hadden amper inspraak, de juf en de meester hadden altijd gelijk en zelfs gezag. Zij delibereerden zelf, niet de klas- of schoolraad of een doorgeschoten beroepscommissie voor deliberatiebetwistingen. Bemoeizieke tijger- en helikopterouders kwamen niet verder dan de schoolpoort. De juridisering die vandaag het onderwijs in een wurggreep houdt, had het nog niet overgenomen van de pedagogie. Zittenblijven behoorde nog tot de onderwijstools. Er werd zelfs nog gestraft, beeld je in! Autoriteit was niet verdacht. Leerlingen moesten bijvoorbeeld nog op tijd komen.

Wetten worden pas gerespecteerd als ze na te leven zijn, en als ze als rechtvaardig worden ervaren

 ‘Ons repressieapparaat slaagt er niet in om de wet te doen naleven, omdat de naleving ervan praktisch onhaalbaar of soms absurd is, en geen rekening wil houden met tijd, plaats en omstandigheden’, schrijft Jean-Marie Dedecker over het verkeersbeleid in ons land.

Er vielen afgelopen jaar uitzonderlijk vier verkeersdoden te betreuren in mijn gemeente. Vier teveel. Het betrof een onvoorzichtige overstekende fietser en drie slachtoffers in een personenwagenwagen die frontaal inreed op een camion door een plotse hartstilstand van de autobestuurder. Niettegenstaande ons land zelfs volgens de kaviaarwijsneuzen van het World Economic Forum in Davos op de lamentabele 46ste plaats prijkt qua verkeersinfrastructuur (zelfs na Swaziland en Rwanda) was het wegennet in beide gevallen goed onderhouden en zelfs in nieuw aangelegde staat. Een groot deel van de verkeersongevallen gebeurt niet door bewust het verkeersreglement te overtreden maar door een menselijke fout. De grote oorzaak van ongevallen is niet overdreven snelheid zei de Gentse politierechter Dirk Verstuyft ooit, maar door gebrek aan aandacht. Toch wordt de automobilist telkens als dader en snelheidsduivel gestigmatiseerd en de wagen als ploertendoder gecatalogeerd. Errare humanum est, perseverare diabolicum.