'Dieselgate misbruiken om een zoveelste belastingverhoging door de strot van
de automobilist te rammen is van een even pervers graainiveau', schrijft
Jean-Marie Dedecker over het milieuschandaal bij Volkswagen.
Elon Musk, de Californische CEO van de elektrische
wagenbouwer Tesla, was op audiëntie in ons land. Onze Vlaamse excellenties
liepen in zijn zog te knipmessen als lakeien met een gemummificeerde glimlach.
In het theater van de beeldvorming wil iedereen op kop van de groene fanfare
lopen met een carbon label op zijn voorhoofd. Een stoet van vleiers met
zakken vol subsidiegeld, want in een land met een torenhoge arbeidskost moet je
investeerders lokken met ladingen financieel snoepgoed. Ecologisme is de nieuwe
staatsgodsdienst, en politici gedragen zich dan ook als gewillige misdienaars
bij het staatsbezoek van de goeroe van de stekkerauto's.
zaterdag 10 oktober 2015
Parlementsleden mogen hoogstens nog neuriën: hun partijvoorzitters dirigeren met strakke hand.
'Het parlement is langzaam uitgehold van wetgevende macht naar een knikkende
stemmachine voor de uitvoerende macht', schrijft Jean-Marie Dedecker. 'Oppositie
voeren is plassen tegen de wind.'
Met de eerste zitting van het Vlaams parlement wordt het doek van het politieke theater terug opgetrokken. Geruisloos en kabbelend stil. De politieke toonzetting komt niet meer uit de Wetstraat. Het krijgt hooguit wat aandacht in steunkousprogramma's als Villa Politica, maar de muziek voor de Kamerorkesten aan het Natieplein wordt gecomponeerd in de cenakels van de politieke partijen. De volksvertegenwoordigers mogen het hoogstens neuriën en de partijvoorzitters dirigeren met strakke hand. Eind de jaren tachtig hield politicoloog Luc Huyse in de Grote Aula van de KU Leuven een lezing over het machtsverlies van het parlement. "Alleen de gevel van de democratie staat nog in de Wetstraat" betoogde hij. Vandaag, dertig jaar later, moet je al op zoek naar de funderingen. Particratie heeft de zuiverende werking van de parlementaire democratie vervangen.
Met de eerste zitting van het Vlaams parlement wordt het doek van het politieke theater terug opgetrokken. Geruisloos en kabbelend stil. De politieke toonzetting komt niet meer uit de Wetstraat. Het krijgt hooguit wat aandacht in steunkousprogramma's als Villa Politica, maar de muziek voor de Kamerorkesten aan het Natieplein wordt gecomponeerd in de cenakels van de politieke partijen. De volksvertegenwoordigers mogen het hoogstens neuriën en de partijvoorzitters dirigeren met strakke hand. Eind de jaren tachtig hield politicoloog Luc Huyse in de Grote Aula van de KU Leuven een lezing over het machtsverlies van het parlement. "Alleen de gevel van de democratie staat nog in de Wetstraat" betoogde hij. Vandaag, dertig jaar later, moet je al op zoek naar de funderingen. Particratie heeft de zuiverende werking van de parlementaire democratie vervangen.
Het is soms beter je mond te wassen met zeep, dan te koketteren met latijnse uitspraken
'Het is soms beter je mond te wassen met zeep, dan te koketteren met Latijnse
uitspraken'
'Citeer nooit in het Latijn', citeert Jean-Marie Dedecker vandaag de Hertog van Wellington. 'Zeg gewoon wat je te zitten hebt, en ga dan weer zitten.'
Wie aan de macht is wordt bewierookt en geïmiteerd. Of het nu over het reciteren van haiku's gaat of over het debiteren van Griekse en Latijnse wijsheden, leiderschap baart volgelingen. Nochtans zou er toch enige voorzichtigheid moeten geboden worden bij deze kritiekloze vorm van na-aperij. Sommigen laten zelfs Latijnse spreuken op hun arm noteren om ze te kunnen onthouden. Jonathan Legaer, sjotter bij Standard, tatoeëerde ooit "Veni, vidi, vici" op zijn ledematen.
'Citeer nooit in het Latijn', citeert Jean-Marie Dedecker vandaag de Hertog van Wellington. 'Zeg gewoon wat je te zitten hebt, en ga dan weer zitten.'
Wie aan de macht is wordt bewierookt en geïmiteerd. Of het nu over het reciteren van haiku's gaat of over het debiteren van Griekse en Latijnse wijsheden, leiderschap baart volgelingen. Nochtans zou er toch enige voorzichtigheid moeten geboden worden bij deze kritiekloze vorm van na-aperij. Sommigen laten zelfs Latijnse spreuken op hun arm noteren om ze te kunnen onthouden. Jonathan Legaer, sjotter bij Standard, tatoeëerde ooit "Veni, vidi, vici" op zijn ledematen.
'vluchtelingenopvang in een toeristische gemeente is een economische doodsteek voor haar bevolking.'
'Middelkerke heeft negatieve ervaringen met de opvang van vluchtelingen', zegt Jean-Marie Dedecker. 'In 2000 kwamen 750 naar het toenmalige vakantiecentrum Zon en Zee te Westende. De sociaal ingestelde bevolking van Middelkerke werd voor hun humane daad bedankt met een stijging van de criminaliteit en een daling van het toerisme.
Westende en Middelkerke kregen toen een economische klap waarvan ze tot op vandaag nog niet steeds niet hersteld zijn. Vluchtelingenopvang in een toeristische gemeente is een economische doodsteek voor haar bevolking. Vluchtelingen uit oorlogsgebieden huisvesten in een kazerne waar ook wapens aanwezig zijn is vragen om problemen', aldus nog Dedecker die ook de meerderheidpartijen een veeg uit de pan geeft. 'De Open VLD/CD&V – meerderheid houdt stoere pleidooien in de pers, maar in werkelijkheid doet ze niets.
Eens te meer licht ze de bevolking niet of verkeerd in. Hoe lang was de gemeente al op de hoogte en waarom deed ze niets? Gelet op de hoogdringendheid, zullen we daarom een speciale gemeenteraad samenroepen met op de agenda de bespreking van alle aspecten van de vluchtelingenopvang in de kazerne te Lombardsijde en kosten voor de gemeente Middelkerke.'
Jean Marie Dedecker
Westende en Middelkerke kregen toen een economische klap waarvan ze tot op vandaag nog niet steeds niet hersteld zijn. Vluchtelingenopvang in een toeristische gemeente is een economische doodsteek voor haar bevolking. Vluchtelingen uit oorlogsgebieden huisvesten in een kazerne waar ook wapens aanwezig zijn is vragen om problemen', aldus nog Dedecker die ook de meerderheidpartijen een veeg uit de pan geeft. 'De Open VLD/CD&V – meerderheid houdt stoere pleidooien in de pers, maar in werkelijkheid doet ze niets.
Eens te meer licht ze de bevolking niet of verkeerd in. Hoe lang was de gemeente al op de hoogte en waarom deed ze niets? Gelet op de hoogdringendheid, zullen we daarom een speciale gemeenteraad samenroepen met op de agenda de bespreking van alle aspecten van de vluchtelingenopvang in de kazerne te Lombardsijde en kosten voor de gemeente Middelkerke.'
Jean Marie Dedecker
Europa pokert met vluchtelingen terwijl de houding van haar onderdanen polariseert
Aylan Kurdi, een ukje van drie met zijn knuistjes in het zand op de
waterlijn van Bodrum. Iconisch en hartverscheurend, gruwelijk en ondraaglijk.
Aylans vader, Abdullah, was kapper in het veilige Istanbul, gevlucht uit
Damascus en Kobani waar hij mishandeld werd door de Jihadi-monsters van IS.
Volgens zijn Canadese zus Teema ondernam hij drie mislukte pogingen met
mensensmokkelaars om naar Griekenland over te steken. Dan peddelde hij in een
zelf gekochte rubberboot naar de Griekse kust. Hij wilde naar Duitsland voor een
beter leven en een gebitsbehandeling, bevestigde zijn vader. De Irakese Zainab
Abbas overleefde net als Abdullah de boottocht en wijst hem aan als
mensensmokkelaar. Quid?
Europa pokert met vluchtelingen terwijl de houding van haar onderdanen
polariseert
De emotionele beeldvorming vervormt en verdringt niet zelden de feiten in de migratiecrisis. Hoe gruwelijk ze ook zijn. De gespleten verontwaardiging van onze Europese hybride mandarijnen is even hemeltergend als het drama zelf. De Koerdische Peschmerga verdreef de IS - barbaren uit Kobani en werd uit dankbaarheid gebombardeerd door de Turkse Sultan Erdogan. Onze Mandarijnen keken de andere kant op, terwijl ze beter de IS-barbaren militair zouden bestrijden dan te kurieren am symptom.
De emotionele beeldvorming vervormt en verdringt niet zelden de feiten in de migratiecrisis. Hoe gruwelijk ze ook zijn. De gespleten verontwaardiging van onze Europese hybride mandarijnen is even hemeltergend als het drama zelf. De Koerdische Peschmerga verdreef de IS - barbaren uit Kobani en werd uit dankbaarheid gebombardeerd door de Turkse Sultan Erdogan. Onze Mandarijnen keken de andere kant op, terwijl ze beter de IS-barbaren militair zouden bestrijden dan te kurieren am symptom.
Donald Trump vuurt met woorden als cowboys met een Colt
'Wie te vroeg piekt komt meestal adem te kort aan de meet', schrijft
Jean-Marie Dedecker in deze aflevering van het Schaduwparlement. 'De enige
vijand van Donald Trump is voorlopig Donald Trump zelf. Er ligt nog een lang
hindernissenparcours open vooraleer klapvee ook kiesvee wordt.'
In aanloop naar de presidentsverkiezingen van 2012 hield Newsweek in 2011
een peiling tussen de Republikein Mitt Romney en de Democraat
Barack Obama, met als outsider Donald Trump.
Trump eindigde voor Romney en amper een paar procent achter Obama. Op het
jaarlijks diner van de "White House Correspondents Association" zette
Obama de New-Yorkse vastgoedtycoon voor schut omdat deze hem stalkte met zijn
geboortecertificaat.
De gastvrijheid van de bange blanke man heeft zijn grenzen.
''Zeggen dat de massale volksverhuizing niet te controleren is, is
populistische tweespraak', vindt Jean-Marie Dedecker. 'De grenzen helemaal
openzetten, betekent chaos en ontwrichting.'
Al een halve eeuw lang zetten de West-Europese landen hun nationale soevereiniteit in de uitverkoop. Hun autonomie op economisch, sociaal, juridisch en financieel vlak werd stelselmatig overgedragen aan supranationale structuren zoals de Europese unie en de Europese Centrale Bank of onderworpen aan de rechtspraak van Straatsburg. Nieuwe wereldbranden als WO II voorkomen, was de kritiekloze ondertoon om het verzwakken en de ontmanteling van de natiestaten te verrechtvaardigen. Volgens de Nederlandse filosoof Thierry Baudet- in zijn boek "De aanval op de natiestaat"- was er naast het supra-nationalisme nog een tweede weg waarlangs de natiestaat werd uitgehold: het multiculturalisme door de massa-immigratie, de toestroom van goedkope arbeidskrachten in de jaren zestig en zeventig en de volgmigratie van familieleden in de decennia daarna. "Het multiculturalisme waarmee deze massamigratie is begroet, maakte dat aan de immigranten geen duidelijke loyaliteit en aanpassing aan de dominantie cultuur mocht worden gevraagd. Vandaag de dag neigt men zelfs naar rechtpluralisme waarin ieder cultuur of etnische achtergrond kan blijven leven volgens de eigen normen. "
Al een halve eeuw lang zetten de West-Europese landen hun nationale soevereiniteit in de uitverkoop. Hun autonomie op economisch, sociaal, juridisch en financieel vlak werd stelselmatig overgedragen aan supranationale structuren zoals de Europese unie en de Europese Centrale Bank of onderworpen aan de rechtspraak van Straatsburg. Nieuwe wereldbranden als WO II voorkomen, was de kritiekloze ondertoon om het verzwakken en de ontmanteling van de natiestaten te verrechtvaardigen. Volgens de Nederlandse filosoof Thierry Baudet- in zijn boek "De aanval op de natiestaat"- was er naast het supra-nationalisme nog een tweede weg waarlangs de natiestaat werd uitgehold: het multiculturalisme door de massa-immigratie, de toestroom van goedkope arbeidskrachten in de jaren zestig en zeventig en de volgmigratie van familieleden in de decennia daarna. "Het multiculturalisme waarmee deze massamigratie is begroet, maakte dat aan de immigranten geen duidelijke loyaliteit en aanpassing aan de dominantie cultuur mocht worden gevraagd. Vandaag de dag neigt men zelfs naar rechtpluralisme waarin ieder cultuur of etnische achtergrond kan blijven leven volgens de eigen normen. "
Ontslag Karl Drabbe: "Gauche Caviar" verdraagt geen Vlaams engagement
'Ontslag Karl Drabbe: 'Gauche caviar' verdraagt geen Vlaams engagement'
'Onze gesubsidieerde cultuurcenakels bulken van de politieke correctheid en van de uitsluitingsmechanismen voor tegengestelde meningen die hun gedachtengoed aantasten', schrijft Jean-Marie Dedecker naar aanleiding van het veel besproken ontslag van Karl Drabbe bij uitgeverij Pelckmans.
'Onze gesubsidieerde cultuurcenakels bulken van de politieke correctheid en van de uitsluitingsmechanismen voor tegengestelde meningen die hun gedachtengoed aantasten', schrijft Jean-Marie Dedecker naar aanleiding van het veel besproken ontslag van Karl Drabbe bij uitgeverij Pelckmans.
De Vlaamse literaire uitgeverswereld is een microkosmos, een mini
sterrenstelsel bevolkt door een hond en een paardenkop. Toch kroop half
opiniërend Vlaanderen afgelopen week verontwaardigd in de pen om het plotse ontslag van Karl Drabbe bij uitgeverij
Pelckmans-Polis te becommentariëren. Na 17 jaar trouwe dienst en
kameraadschap met zijn baas Thom Pelckmans werd Karl bij het
huisvuil gezet van de uitgeverij met dezelfde naam. In zijn ontslagbrief werd
Karl gedwongen om een clausule van zwijgplicht te ondertekenen zoniet zou hij
geen opstapvergoeding uitbetaald krijgen. De geruchtenmolen begon te draaien.
Karaktermoord met voorbedachten rade en een opiniedelict. Pelckmans praatte,
Drabbe zweeg.
Beste Johan Vande Lanotte, elk keizerrijk lijdt aan erosie, en er zijn kapers op de kust
'Even het collectief geheugen opfrissen', schrijft Jean-Marie Dedecker in een
open brief aan Johan Vande Lanotte, naar aanleiding van zijn afscheid van de
nationale politiek. 'Want jouw keizerlijk paleis heeft duizend kamers.'
Beste Johan,
Niettegenstaande je Napoleontische status neem ik de onderdanige vrijheid om je te tutoyeren, gezien onze jarenlange minzame relatie. Het eerbetoon dat door je huiszender, de VRT, op 1 augustus werd gebracht bij je aangekondigde afscheid van de nationale politiek, was volgens mijn bescheiden mening, te beperkt voor je keizerlijke aureool.
Niettegenstaande je Napoleontische status neem ik de onderdanige vrijheid om je te tutoyeren, gezien onze jarenlange minzame relatie. Het eerbetoon dat door je huiszender, de VRT, op 1 augustus werd gebracht bij je aangekondigde afscheid van de nationale politiek, was volgens mijn bescheiden mening, te beperkt voor je keizerlijke aureool.
De blauwe bullebak van de rode keizer
Bart Tommelein als schand-/schildknaap van JoganTijdens een speciale gemeenteraad in Oostende werden heel wat pijlen gericht op Vande Lanotte. Maar de grote verliezer heette Tommelein.
Het plan van de Oostendse oppositie was eenvoudig: de meerderheid in verlegenheid brengen door de schijnwerpers te richten op de pijnlijke koehandel die gepaard ging met de lokale machtsgreep van Johan Vande Lanotte. Een speciale gemeenteraad moest extra aandacht genereren voor de schimmige deals die blijkbaar gangbaar zijn in Oostende. Idealiter zou Vande Lanotte zich tijdens de zitting laten ontmaskeren als een brutale machtswellusteling.
Viel dat even tegen. In zijn tussenkomst bleef Vande Lanotte uiterst beheerst, minzaam en zelfs inhoudelijk. Hij fietste gezwind rond de kritische vragen heen en verloor geen moment zijn kalmte. Iemand die Vande Lanotte voor het eerst zag, zou in hem een redelijke mens kunnen zien. De Keizer van Oostende gunde de oppositie niet één bruikbaar beeld of citaat. Dat in schril contrast met de voorzitter van de gemeenteraad, tevens federaal staatssecretaris: Bart Tommelein.
Al wie voorheen een redelijk minzaam man had gezien in Bart Tommelein verloor maandagavond elke illusie. Tommelein leidde de raadszitting als een boerse bullebak. Laat de oppositie niet uitspreken (maar eist zelf wel niet onderbroken te worden). Toont geen enkel respect voor mederaadsleden (maar eist zelf wel meer respect). Daagt uit, treitert, maakt verdacht, valt persoonlijk aan (maar hangt zelf het grootste slachtoffer uit). De soms hallucinante zitting is ondertussen online te bekijken. Opgelet: niet voor gevoelige kijkers.
Grote sportevenementen zijn de speeltuin geworden van dictatoriale regimes
Het is bijna onopgemerkt voorbijgegaan. Beijing krijgt de Olympische
winterspelen van 2022. Merkwaardig. De dichtste berg ligt op 160 kilometer, in
Zhangjiakou, aan de rand van de Gobi woestijn. Op neerdwarrelende vlokken van de
luchtvervuiling na, sneeuwt het nooit in de Chinese hoofdstad. De ecologische
kosten voor de valse sneeuw worden wel gigantisch. Op de vooravond van de Spelen
zullen eco-fanaten en mensenrechtenorganisaties wel hun groene verontwaardiging
en het kalenderverdriet van de Tibetanen uitschreeuwen. Deels uit mediatieke
egotripperij. Of heeft er zich na 2008 nog iemand het lot van de Tibetanen
aangetrokken?
Abonneren op:
Posts (Atom)