‘Uit de hype rond klimaatverandering slaagt het er zelfs niet in om een electorale trui te breien. Door het energiedebat hangt het nu in de touwen’, schrijft Jean-Marie Dedecker naar aanleiding van de beslissind die de federale regering nam over de kernuitstap en de aankomende voorzitterswissel bij Groen.
Jarenlang samen in de parlementaire oppositie zitten doet wat met een mens. Het Stockholmsyndroom wenkt dan, ook al zijn de ideologische verschillen dieper dan een ravijn, zoals tussen mij en Meyrem. Ik heb daarom te doen met haar. Rondborstig in lijf en leden, maar ook in kameraadschap. Bij elk weerzien een amicale kus en een wederzijdse politieke kwinkslag. Nooit meel maar quinoa in de mond, en veel haar op de tanden.
Toch valt het nu wat tegen dat ze zich bij haar defenestratie als partijvoorzitter verschuilt achter de stereotiepe excuses van vrouwelijke racistische discriminatie, en de hakbijlcultuur van de sociale media. Geen enkele partij wordt meer gepamperd in onze vegetarische woke-kranten dan Groen. Bij de verkiezingen van 2019 stemde 43 procent van de Waalse journalisten op Ecolo. Hoe verwerpelijk en achterlijk de bullebakcultuur van het idiote twitterende trollenleger ook is, de onlinebagger wordt altijd onbeheerst op elk politiek hoofd gekapt die boven het maaiveld uitsteekt, ongeacht of het een man of een vrouw is.
