Archief

zondag 25 augustus 2019

De vlucht van Elon Musk: boete van 5.000 euro is zakgeld voor een miljardair, maar nefast voor ons imago


Jean-Marie Dedecker blikt terug op een recent bezoek van Elon Musk in ons land, dat niet over rozen liep.

Jobs, jobs,jobs. Het weerklinkt als een mantra bij elke regeringsvorming. Ze worden altijd met toeters en bellen aangekondigd maar verdwijnen niet zelden met stille trom. Elon Musk, miljardair, uitvinder, autofabrikant, rocketman, futuroloog...en zoveel meer (en niet noodzakelijk in die volgorde) passeert nu en dan eens in ons tochtgat aan de Noordzee, al dan niet incognito.
Hij was hier al een keer gepasseerd in 2015, een passage die gepaard ging met heel wat media-aandacht. De topman van Tesla werd toen door knipmessende politici en een roedel zwaaivolk van de Rotary ontvangen op het Antwerpse Schoon Verdiep, en achteraf ook nog door strak getrokken lakeien rondgeleid in de Lakense poppenkast voor een bakje koffie bij koning Philip. Als je zo rijk bent dat je in je eentje het gat en de begroting kan vullen, en als je een pak dollars in je achterzak hebt om een batterijfabriek te bouwen, wordt de rode loper overal ter wereld voor je uitgerold.
Zijn bezoek een paar maanden geleden was iets kleinschaliger van opzet. De flamboyantste paradijsvogel in het saaie kippenhok van autobouwers wilde er zich nu op 8 februari van dit jaar persoonlijk van vergewissen of zijn elektrische Tesla's in de haven van Zeebrugge met zachte handschoenen zouden ontscheept worden vooraleer ze uitrijden naar alle Europese uithoeken. Een jobplatform voor 150 havenarbeiders. Elon was met zijn privéjet, een Gulfstream G650ER van zo'n slordige 70 miljoen euro in Los Angeles , opgestegen om te landen op de luchthaven van Oostende, in het pilotenjargon Ostend Bruges Flanders International Airport genaamd.


In de lucht had hij laten melden dat zijn meegereisde executive assistent of Tesla haar paspoort had laten liggen op de incheckbalie van LA. Hij had op 08.02.2019 om 17u10 amper een voet op Vlaamse bodem gezet of de grenspolitie en de douaniers schoten ijverig toe. Zijn bagage werd stante pede uit de vliegende sigaar gehesen en op de tarmac open en bloot gecontroleerd. Identiteitspapieren werden met een vergrootglas doorgelicht. Er stonden al gedurende een paar dagen drie opgeblonken Tesla's op de veiligheidszone binnen de luchthaven gestationeerd, wachtend op hun baasje om hem naar de zeehaven te tuffen, maar bij het buiten rijden werden zijn koffers toch nogmaals doorgelicht.
De helft van de industriële wereld lult zich krom om met Elon op de foto te mogen staan, maar voor onze koddebeiers moet hij een paar keer de röntgen en de scanner door. Hoe blond kun je zijn met een kepie op je hoofd? Jaloezie en macht zijn heerlijke ingrediënten voor een gastronomisch rancunemaal.

Musks meegereisde bestuursmokkeltje R.O. ging het nog slechter af. Ze werd letterlijk net niet in de boeien geslagen en de ziedende directeur van luchthavenuitbater Egis had al zijn overredingskracht en de tussenkomst van een ex-minister nodig om haar uit de cel te houden. De dievenkar stond klaar om haar naar het gesloten asielcentrum in Steenokkerzeel te transporteren en haar als een criminele over te dragen aan DVZ (Dienst Vreemdelingenzaken). Diverse ministers werden gecontacteerd maar deden alsof hun neus bloedde. Elons assistent kon echter tijdelijk schuilen in de neutrale zone tot een ander jetje met een dedicated courier het achterna gevlogen paspoortje uit Los Angeles per expres afleverde.

Vooraleer ze mocht doorvliegen, moest ze nog een boete van 5.000 euro cash ophoesten. "Toepassing van art. 74/4 bis van de wet van 15 december 1980 betreffende de toegang tot het grondgebied, het verblijf, de vestiging en de verwijdering van vreemdelingen" (sic). De federale politie beschikte echter niet over een betaalterminal en de douane moest tussenkomen om de visakaart van R.O wat lichter te maken. De weg tussen gezond verstand en idiotie loopt over een ezelsbruggetje. Hoe hoger de persoon die je kan klissen in de maatschappelijke pikorde staat, hoe meer je ego gestreeld wordt. Dan kan je 's avonds afgepeigerd thuiskomen, je bottinekes uittrekken, je riem ontgespen, en tegen je bijslaapje fluisteren: 'Kijk eens wat ik durf'.
Op een boogscheut van de luchthaven zitten er doorlopend haveloze transmigranten verscholen in maïsvelden en boerenschuren, gedropt door mensenhandelaars en geduldig wachtend op een ritje naar het beloofde land van Boris Brexit. Ze worden doorgaans met rust gelaten. De pakkemannen zijn het immers (terecht) moe om hen telkens door de papiermolen te draaien en hen dan als draaideurmigranten met een zoveelste boterbriefje door te sturen met het bevel het land te verlaten, laat staan om hen een boete van 5.000 euro op te leggen omdat ze hun paspoort weggegooid hebben. Gelijke kappen, geen gelijke monniken.

We geven tonnen subsidies, fiscale cadeautjes, rulings, notionele intresten en belastingvrijstellingen aan buitenlandse potentiële investeerders. We openen consulaten en handelsvertegenwoordigingen op de New-Yorkse 5th Avenue en in elke uithoek van de planeet. We sturen prinselijke en koninklijke missies op pad naar de Oeigoeren en de Tadzjieken, met in hun kielzog een stoet van krijtpakken met ronkende CEO-titels. We bedelen om nieuwe investeringen bij Chinese Mandarijnen en dictaturen uit de gesluierde zandbak van het Midden-Oosten. Maar als de bijvlucht van een industriële mogol met wereldfaam haar ID vergeten is, wordt ze door een ambetantenaar met een doorgeschoten profileringsdrang achter de tralies gezet. Iedereen is toch gelijk voor de wet? Niemand is meer gelijk, maar ook niet minder gelijk.

Niettegenstaande de Oostendse luchthaven in oppervlakte groter is dan die van Charleroi wordt die al decennia lang door de Vlaamse overheid als een verweesd onderdeurtje behandeld. Op 9 oktober wordt er met privékapitaal gelukkig toch nog een nieuwe Business Aviation Terminal geopend. Een investering van 4 miljoen euro door het NSAC (North Sea Aviation Centre) om zakenvluchten vlugger te kunnen afhandelen. Hopelijk zijn de hyperventilerende gelaarsde dienders dan wat omgeturnd tot civil servants.

Elon Musk, de man van SpaceX en Solar City, is op 9 februari vanaf het Noordzeestrand dan maar doorgevlogen naar het Nederlandse Eindhoven, in de stellige overtuiging dat je geen batterijfabriek neerpoot in een land waar ambetantenaren zich gedragen als Duracell-konijnen.
Wie zou er nog willen investeren in ons Vlakke Vlaamse Land, een druilerige oase van gelukzalige middelmatigheid? Vijfduizend euro is zakgeld voor een miljardair, maar bloedgeld voor ons imago en tewerkstelling. Ik heb geen enkele affiniteit met of sympathie voor schathemeltjerijken die met hun mond vol kaviaar mompelen over de beurskoersen, ook niet wanneer een opmerkelijk verhaal als dit tot op mijn bureau belandt. Integendeel, ik heb te doen met de duizenden mensen die er van afhankelijk zijn om brood op de plank te krijgen.
Jean Marie Dedecker

Geen opmerkingen:

Een reactie posten