Jean-Marie Dedecker
blikt terug op een recent bezoek van Elon Musk in ons land, dat niet over rozen
liep.
Jobs, jobs,jobs. Het weerklinkt als een mantra bij elke
regeringsvorming. Ze worden altijd met toeters en bellen aangekondigd maar
verdwijnen niet zelden met stille trom. Elon Musk, miljardair, uitvinder,
autofabrikant, rocketman, futuroloog...en zoveel meer (en niet noodzakelijk in
die volgorde) passeert nu en dan eens in ons tochtgat aan de Noordzee, al dan
niet incognito.
Hij was hier al een keer gepasseerd in 2015, een passage die
gepaard ging met heel wat media-aandacht. De topman van Tesla werd toen door
knipmessende politici en een roedel zwaaivolk van de Rotary ontvangen op het
Antwerpse Schoon Verdiep, en achteraf ook nog door strak getrokken lakeien
rondgeleid in de Lakense poppenkast voor een bakje koffie bij koning Philip.
Als je zo rijk bent dat je in je eentje het gat en de begroting kan vullen, en
als je een pak dollars in je achterzak hebt om een batterijfabriek te bouwen,
wordt de rode loper overal ter wereld voor je uitgerold.
Zijn bezoek een paar maanden geleden was iets kleinschaliger
van opzet. De flamboyantste paradijsvogel in het saaie kippenhok van
autobouwers wilde er zich nu op 8 februari van dit jaar persoonlijk van
vergewissen of zijn elektrische Tesla's in de haven van Zeebrugge met zachte
handschoenen zouden ontscheept worden vooraleer ze uitrijden naar alle Europese
uithoeken. Een jobplatform voor 150 havenarbeiders. Elon was met zijn privéjet,
een Gulfstream G650ER van zo'n slordige 70 miljoen euro in Los Angeles ,
opgestegen om te landen op de luchthaven van Oostende, in het pilotenjargon
Ostend Bruges Flanders International Airport genaamd.
In de lucht had hij laten melden dat zijn meegereisde executive
assistent of Tesla haar paspoort had laten liggen op de incheckbalie
van LA. Hij had op 08.02.2019 om 17u10 amper een voet op Vlaamse bodem gezet of
de grenspolitie en de douaniers schoten ijverig toe. Zijn bagage werd stante
pede uit de vliegende sigaar gehesen en op de tarmac open en bloot
gecontroleerd. Identiteitspapieren werden met een vergrootglas doorgelicht. Er
stonden al gedurende een paar dagen drie opgeblonken Tesla's op de
veiligheidszone binnen de luchthaven gestationeerd, wachtend op hun baasje om
hem naar de zeehaven te tuffen, maar bij het buiten rijden werden zijn koffers
toch nogmaals doorgelicht.
De helft van de industriële wereld lult zich krom om met
Elon op de foto te mogen staan, maar voor onze koddebeiers moet
hij een paar keer de röntgen en de scanner door. Hoe blond kun je zijn met een
kepie op je hoofd? Jaloezie en macht zijn heerlijke ingrediënten voor een
gastronomisch rancunemaal.
Musks meegereisde bestuursmokkeltje R.O. ging het nog
slechter af. Ze werd letterlijk net niet in de boeien geslagen en de ziedende
directeur van luchthavenuitbater Egis had al zijn overredingskracht en de tussenkomst
van een ex-minister nodig om haar uit de cel te houden. De dievenkar stond
klaar om haar naar het gesloten asielcentrum in Steenokkerzeel te transporteren
en haar als een criminele over te dragen aan DVZ (Dienst Vreemdelingenzaken).
Diverse ministers werden gecontacteerd maar deden alsof hun neus bloedde. Elons
assistent kon echter tijdelijk schuilen in de neutrale zone tot een ander jetje
met een dedicated courier het achterna gevlogen paspoortje uit
Los Angeles per expres afleverde.
Vooraleer ze mocht doorvliegen, moest ze nog een boete van
5.000 euro cash ophoesten. "Toepassing van art. 74/4 bis van de wet van
15 december 1980 betreffende de toegang tot het grondgebied, het verblijf, de
vestiging en de verwijdering van vreemdelingen" (sic). De federale
politie beschikte echter niet over een betaalterminal en de douane moest
tussenkomen om de visakaart van R.O wat lichter te maken. De weg tussen gezond
verstand en idiotie loopt over een ezelsbruggetje. Hoe hoger de persoon die je
kan klissen in de maatschappelijke pikorde staat, hoe meer je ego gestreeld
wordt. Dan kan je 's avonds afgepeigerd thuiskomen, je bottinekes uittrekken,
je riem ontgespen, en tegen je bijslaapje fluisteren: 'Kijk eens wat ik durf'.
Op een boogscheut van de luchthaven zitten er doorlopend
haveloze transmigranten verscholen in maïsvelden en boerenschuren, gedropt door
mensenhandelaars en geduldig wachtend op een ritje naar het beloofde land van
Boris Brexit. Ze worden doorgaans met rust gelaten. De pakkemannen zijn het immers
(terecht) moe om hen telkens door de papiermolen te draaien en hen dan als
draaideurmigranten met een zoveelste boterbriefje door te sturen met het bevel
het land te verlaten, laat staan om hen een boete van 5.000 euro op te leggen
omdat ze hun paspoort weggegooid hebben. Gelijke kappen, geen gelijke monniken.
We geven tonnen subsidies, fiscale cadeautjes, rulings,
notionele intresten en belastingvrijstellingen aan buitenlandse potentiële
investeerders. We openen consulaten en handelsvertegenwoordigingen op de
New-Yorkse 5th Avenue en in elke uithoek van de planeet. We sturen prinselijke
en koninklijke missies op pad naar de Oeigoeren en de Tadzjieken, met in hun
kielzog een stoet van krijtpakken met ronkende CEO-titels. We bedelen om nieuwe
investeringen bij Chinese Mandarijnen en dictaturen uit de gesluierde zandbak
van het Midden-Oosten. Maar als de bijvlucht van een industriële mogol met
wereldfaam haar ID vergeten is, wordt ze door een ambetantenaar met een
doorgeschoten profileringsdrang achter de tralies gezet. Iedereen is toch
gelijk voor de wet? Niemand is meer gelijk, maar ook niet minder gelijk.
Niettegenstaande de Oostendse luchthaven in oppervlakte
groter is dan die van Charleroi wordt die al decennia lang door de Vlaamse
overheid als een verweesd onderdeurtje behandeld. Op 9 oktober wordt er met
privékapitaal gelukkig toch nog een nieuwe Business Aviation Terminal geopend.
Een investering van 4 miljoen euro door het NSAC (North Sea Aviation Centre) om
zakenvluchten vlugger te kunnen afhandelen. Hopelijk zijn de hyperventilerende
gelaarsde dienders dan wat omgeturnd tot civil servants.
Elon Musk, de man van SpaceX en Solar City, is op 9 februari
vanaf het Noordzeestrand dan maar doorgevlogen naar het Nederlandse Eindhoven,
in de stellige overtuiging dat je geen batterijfabriek neerpoot in een land
waar ambetantenaren zich gedragen als Duracell-konijnen.
Wie zou er nog willen investeren in ons Vlakke Vlaamse Land,
een druilerige oase van gelukzalige middelmatigheid? Vijfduizend euro is
zakgeld voor een miljardair, maar bloedgeld voor ons imago en tewerkstelling.
Ik heb geen enkele affiniteit met of sympathie voor schathemeltjerijken die
met hun mond vol kaviaar mompelen over de beurskoersen, ook niet wanneer een
opmerkelijk verhaal als dit tot op mijn bureau belandt. Integendeel, ik heb te
doen met de duizenden mensen die er van afhankelijk zijn om brood op de plank
te krijgen.
Jean Marie Dedecker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten