Jean-Marie Dedecker
hekelt het Grondwettelijk Hof als asielcentrum voor uitgerangeerde politici.
'Een jarenlange trouwe partijvazaliteit en een parlement als knikkende
stemmachine volstaat om iemand levenslang in de gerechtelijke politieke
poppenkast te benoemen.'
Het is weer
stoeltjesdans in de Wetstraat. Het gaat niet alleen om de wedloop op
minsterpostjes bij de nieuwe regeringsvormingen, maar zelfs ons eerbiedwaardig
Grondwettelijk Hof ontsnapt niet aan deze carrousel.
In een normale
democratie worden wetten gemaakt in het parlement en vervolgens zien rechters
erop toe dat ze correct worden toegepast, in alle onafhankelijkheid. Dat is het
principe van de scheiding der machten, zoals het in de 18de eeuw uitgedokterd
werd door Verlichtingsdenker Montesquieu, met een wetgevende, een uitvoerende
en een rechterlijke macht. Lange tijd was daarom de gedachte aan een
gerechtshof dat wetten kon vernietigen volkomen uit den boze. In ons Koninkrijkje
duurde die periode van zuivere theoretische scheiding der machten liefst meer
dan 150 jaar. Pas in 1989 besloot men om in ons land een volwaardig
Grondwettelijk Hof op te richten (in opvolging van het Arbitragehof), dat het
parlement op de vingers kon tikken indien het een wet stemde die zou indruisen
tegen de Grondwet.
Net omdat zo'n
instituut per definitie op gespannen voet leeft met de scheiding der machten,
besloot men bij de oprichting dat de staat zo'n grote macht onmogelijk aan
rechters alleen mocht overlaten. Er werd beslist om de helft van de
rechterfuncties niet in te vullen met topjuristen maar met politici, maar deze
bleken al snel van een afgedankte soort te zijn.
Buffer
Die ex-Kamerleden
zouden de politieke gevoeligheden moeten vertalen in de rechtspraak, maar in de
praktijk werd het Hof er alleen maar politiek activistischer op. De veelal
gesyndiceerde rechters van rode, oranje en groene signatuur gaven het Hof een
nadrukkelijke poco- en sociaaldemocratische stempel die nu zelfs niet meer
aansluit bij de Vlaamse grondstroom. Door die samenstelling vormde het
Grondwettelijk Hof al snel een extra politieke buffer voor de progressieve
partijen, een soort twaalfde man die kon ingrijpen indien er per uitzondering
een andere meerderheid zou ontstaan.
Alsof dat net de
bedoeling was, gingen onze parlementsleden dan nog eens extra wapens
verschaffen aan dat Grondwettelijk Hof. Een greep uit de grabbelton. Onder
impuls van de PS en de SP.A, met VUB-professor en senator Maxime Stroobant als
gangmaker, nam de Kamer in 1994 een extra artikel in de Grondwet op die de
soevereiniteit van de wetgever in sociale zekerheidskwesties helemaal uitholde.
Het doel daarvan was de verwezenlijkingen van de sociale strijd grondwettelijk
te verankeren. Met artikel 23 werd het de facto onmogelijk gemaakt om bij wet
de sociale rechten van de burger in vraag te stellen en excessen te corrigeren.
Volgens de rechtspraak die het Grondwettelijk Hof hiermee ontwikkelde, het
zogenaamde sociale 'standstill-principe', mag de wetgever enkel nog sleutelen
aan de sociale zekerheid indien dat redelijk is en een noodzakelijk
maatschappelijk doel dient.
Theoretisch een
nobel doel op zich, maar met dergelijke vage termen weten activistische
rechters altijd wel weg te komen in hun eigen marsrichting. Het vormt voor hen
een soort carte blanche om elke wettelijke poging tot verstrenging van ons laks
uitkeringsstelsel te gaan torpederen. 'Want waartoe dient macht als je ze niet
wenst te misbruiken', zoals André Cools ooit zei.
En zo geschiedde het
bij herhaling. Om bijvoorbeeld iets te doen aan de schrijnende armoede bij
sommige ouderen, voerde de regering een soort leefloon voor gepensioneerden in,
het 'Gewaarborgd inkomen voor ouderen'. In al haar progressiviteit besloot men
in het parlement dit stelsel open te zetten voor iedereen. Al snel vlogen in
België oudjes binnen die zich hier inschreven om zo'n IGO op te strijken,
waarna ze even snel terug op het vliegtuig naar de zon zaten. Om paal en perk
te stellen aan die praktijk besliste de Zweedse regering in 2017 om een
verblijfsvoorwaarde van 10 jaar in België in te lassen vooraleer zo'n uitkering
kon worden aangevraagd. De wet werd netjes democratisch gestemd en was
daarenboven broodnodig. Maar dat was buiten de sinistere mechanismen van onze
gouvernement des juges gerekend, onze schoonmoeders in rode toga's en witte
hermelijn. Een extreem-linkse Waalse NGO, de 'Ligue des Droits de l'Homme',
tekende beroep aan, waarop sympathiserende rechters in het Grondwettelijk Hof
de verblijfsvoorwaarde in de wet vernietigden wegens 'onredelijk'.
'Asielcentrum voor uitgerangeerde politici'
Onze democratie ligt
vandaag te hijgen in de touwen, geketend en versmacht door de traditionele
partijen die zichzelf telkens opnieuw in het pluche en de toga's hijsen, in weerwil
van de verkiezingsresultaten. Het gat in onze begroting is groter dan dat in de
ozonlaag. De burger maakt een Bras d'Honneur bij elke stembusgang. Hij wordt
gevraagd verbindend en spaarzaam te zijn, terwijl hij met afgrijzen ziet hoe
onze welvaartstaat uitgehold wordt door mensen die er niet hebben toe
bijgedragen. Politici die aan die hold-up van ons belastinggeld iets proberen
te doen, stoten op een onwerkbaar keurslijf van onaangepaste grondwettelijke
normen en hyperlakse immigratie-bevorderende Europese wetgeving. Deze worden
afgedwongen door een Grondwettelijk Hof, waarin de belastingbetalende
hardwerkende Vlaming amper tot niet vertegenwoordigd is, zelfs niet in
evenredigheid van de hen vertegenwoordigende politieke partijen.
Het Hof is eerder een
asielcentrum voor uitgerangeerde politici dan een eerbiedwaardig rechtscollege.
Open VLD'er Fientje Moerman, alias Rebecca Vandenbroucke, werd als minister de
laan uitgestuurd wegens gesjoemel en belangenvermenging, maar kreeg er in 2017
van haar partij, een levenslang uitloopbaantje. Nu is er een nieuwe
benoemingscarrousel voor de trouwe apparatsjiks. Thierry Giet van de PS mocht
onlangs al een toga aantrekken. Di Rupo's vertrouwelinge, Yasmine Kherbache van
de SP.A heeft begrepen dat ze in Antwerpen uitgerangeerd is door haar
partijgenote Jinnih Beels, en krijgt straks ter compensatie ook een hermelijnen
kraagje. Zakia Khattabi, die zo links-politiek correct is dat ze zelfs de hand
van Bart De Wever niet wil schudden, mag van Ecolo de laatste vacature invullen.
Neutraliteit gegarandeerd.
In landen als Zweden
en Denemarken bestaat er geen Grondwettelijk Hof, enkel een constitutional
review, en in Amerika worden rechters voor de Supreme Court onderworpen aan een
kruisverhoor in de Senaat en het Congres. Hier volstaat een jarenlange trouwe
partijvazaliteit als toegangsexamen, en een parlement als knikkende stemmachine
om iemand levenslang in die gerechtelijke politieke poppenkast te benoemen.
Jean Marie Dedecker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten