Archief

zondag 26 maart 2017

Wanneer wordt tolerantie zelfkastijding?

 


Jean-Marie Dedecker is verontwaardigd over de hoeveelheid 'ongrijpbare verhalen' van de afgelopen week.


"Door de houding van de ngo's worden mensensmokkelaars aangemoedigd" of" We must avoid supporting the business of criminal networks and traffickers in Libya through European vessels picking up migrants ever closer to the Libyan coast" Dit is geen tweet van staatssecretaris Theo Francken, maar het zijn de woorden van Fabrice Leggeri, de baas van de Europese grenspolitie Frontex in de kranten Die Welt en The Guardian. Zo'n veertig procent van de zogenaamde reddingen op de Middellandse Zee gebeurt door ngo's, betoogt Leggeri, en de controle van de nationaliteiten om de smokkelroutes bloot te leggen wordt bemoeilijkt omdat sommige organisaties weigeren mee te werken.
In de Britse Financial Times gaat Frontex nog verder: geredde migranten willen vaak niet samenwerken met de autoriteiten omdat ngo's hen aanraden om onder geen beding te coöpereren met de overheid. Asielzoekers krijgen bij vertrek duidelijke richtlijnen van hulpverleners hoe ze hun boten kunnen bereiken. Er is volgens Frontex zelfs een geval bekend waarin vluchtelingen door criminele organisaties naar een ngo-boot werden gebracht. Carmelo Zuccaro, de hoofdaanklager van de Siciliaanse havenstad Catania, beaamt het verhaal van Frontex. Er loopt daar zelfs een onderzoek naar mogelijke financiële banden tussen de ngo's en de mensensmokkelaars. De Italiaanse admiraal, Enrico Credendino, bevelhebber van de Operatie Sophia tegen de mensensmokkel, verklaarde in de Corriere della Sera dat de ngo's 's avonds met grote schijnwerpers aan de grens van de Libische territoriale wateren werken, zodat de mensensmokkelaars er hun boten kunnen op afsturen. In februari werden er 12.000 mensen overgezet van Libië naar Italië, 30 tot 40% meer dan vorig jaar. Ze werden op schamele schuiten de zee opgestuurd uit één van de dertig detentiecentra bestuurd door criminele mensenhandelaars.
'Wanneer wordt tolerantie zelfkastijding?'
Volgens de alternatieve nieuwsblog Zero Hedge opereert een vloot van zo'n 15 schepen gecharterd door ngo's voor de Libische kust: Save the children, Stichting Bootvluchteling, Proactiva Open Arms, Seawatch.org, Sea-eye, Life Boat, SOS Méditerranée, Jugend Rettet, Moas... Artsen Zonder Grenzen pikt vluchtelingen op met een viertal boten, de Aquarius, de Topaz Responder, de Dignity en de Bourbon Argos, die onder exotische vlaggen opereren vanuit Italië en het Tunesische Zarzis. In 2015 haalden 3 boten van AZG 24.000 bootvluchtelingen op en de operatie met de Bourbon Argos alleen al kostte 7,2 miljoen euro.
Is het dan verwonderlijk dat onze staatssecretaris voor Asiel en Migratie daar vragen over stelt? AZG ontving in 2015 zo'n 32 miljoen euro subsidie van de overheid en tien keer meer aan donaties. Hun balanstotaal bedroeg 281 miljoen euro en ze hadden 174 miljoen euro overgedragen winst. Ik heb een grenzeloos respect voor het idealisme van haar 700 medewerkers, en kritiek geven op AZG is als schieten op een ambulance, maar rekenschap vragen aan niet-gouvernementele-organisaties die zich als gouvernanten gedragen, zou eerder regel moeten zijn dan uitzondering. De verontwaardiging van sommigen over Francken is dus zeer selectief.
Het pastoraal bochtenwerk voor Afrikaanse dobberzielen op een half lek bootje is bewonderenswaardig, maar als het de kwaal niet oplost, maar door een indirect aanzuigeffect verergert, dan wordt dat betreurenswaardig. Migratie is de belangrijkste geopolitieke ontwikkeling van dit tijdperk, en een land dat geen andere culturele invloeden toelaat is als een familie die aan bloedarmoede gaat lijden door alleen maar met elkaar te huwen. Maar migratie is ook als water; het kan akkers vruchtbaar maken, maar als het niet geleid wordt, komen er overstromingen van.

Lafhartige moord in Londen

Terwijl we ons met speeches vol jeukwoorden zoals "verdraagzaamheid en verbinden" op 22 maart moed stonden in te spreken om onze frustraties en kalenderverdriet over Zaventem en Maalbeek te sublimeren, reed de zoveelste religiegek in naam van Allahu Akbaronschuldige lui van de Westminster Bridge; altijd iemands vader, altijd iemands moeder, altijd iemands kind, lafhartig vermoord uit haat tegen onze vrijheden aan de voordeur van het Britse parlement waar de Europese democratie met de Magna Charta ontkiemde. Een dag later eiste IS de aanslag op.
Terwijl we in een Druïdenkring van kaarsjes elkaars hand vasthielden bij de zoveelste minuut van stilte, gaven we een micro aan een Limburgse oproerkraaier Ahmet Koç die hier een etnische partij wil oprichten. Met een rechtstreekse lijn naar de AKP, de islampartij van de Turkse sultan die afgelopen week nog verkondigde dat de Europeanen fascisten en nazi's zijn, en dat geen enkele Europeaan straks nog veilig over straat zal kunnen lopen. Zijn ministers zijn er zo erg aan toe dat ze beweren dat de Nederlanders in Srebrenica handel dreven met organen van de Bosnische moslims. Wanneer wordt tolerantie zelfkastijding?

Bruggen bouwen?

Tegelijk zit Dyab Abou Jahjah hier zo vaak aan tafel bij de media dat je niet meer weet wie er wie uitnodigt. Deze week mocht hij zijn plannen voor een nieuwe islamitische migrantenpartij komen voorstellen. Net als Koç richt hij zich op kiezers met een migratieachtergrond, die zich niet langer kunnen vinden in wat de linkse partijen vandaag vertellen. Abou Jahjah noemt het zelf een politiek initiatief om bruggen te bouwen.
In 2004 nam Abou Jahjah met zijn Moslim Democratische Partij (MDP) deel aan de Vlaamse parlementsverkiezingen, in Antwerpen en kreeg nauwelijks 1441 bolletjes achter zijn naam.Zijn kompanen van destijds zijn ondertussen ontmaskerd als een zootje ongeregeld. Op de derde plaats van zijn kieslijst stond de jihad-ronselaar Said Touhafi, op de vijfde brandbom-gooier Youssef Rahimi, en op de elfde Fouad Belkacem, oppermoefti van het gezelligheidsclubje Sharia4Belgium. Aandachtjunk Abou Jahjah bouwt geen bruggen, hij blaast ze op. De ochtend voor Mohamed S. met een koffer vol wapens over de Antwerpse Meir raasde, riep Sammy Mahdy, politicoloog en voorzitter van CD&V Sint-Jans-Molenbeek, op "om de militairen uit het straatbeeld te halen, om hen terug te sturen naar hun natuurlijke biotoop waar hun camouflagekleuren weer één worden met de natuur, en om patatten te gaan schillen op peace-keeping-operaties in Libanon". Zoiets gaat voor mij in de richting van de ondankbaarheid. Daar zakt mijn broek van af.

Gevangenis van textiel

Terwijl Brussels PS-burgemeester Yvan Mayeur deze week moest bekennen dat alle moskeeën in zijn hellegat salafistisch zijn, en dat tientallen door zijn socialistische gepamperde en gesubsidieerde VZW's banden hebben met terreurgroepen, trok Rachida Lamrabet in een interview met Knack van leer tegen het boerkaverbod zich. De huisadvocate van het Gelijkekansencentrum Unia, die met haar Deburkanisation Project lijkt wel een pleidooi te houden voor de gevangenis van textiel, gedraagt zich als een verdwaasde vrijheidsstrijder die vraagt om opgesloten te mogen worden.
En dan heb ik het hier nog niet gehad over de discussie of de moslimkindjes op 1 september naar school moeten net zoals alle autochtone dreumesen en pubers.
Van zoveel onbegrijpbare verhalen, zo kort op elkaar, doorspekt met de gebruikelijke riedels over discriminatie en racisme, krijg ik een indigestie. In zijn essay "Kunnen we praten" schrijft journalist Joris Luyendijk "Door immigratie uit de taboesfeer te halen speel je racisten misschien in de kaart. Maar het alternatief is dat tegenstanders van immigratie alleen bij racisten terechtkunnen". Vandaar mijn blinde verontwaardiging, want van blinde boosheid word je ook doof.

Jean Marie Dedecker

zondag 19 maart 2017

De dubbele nationaliteit is een handrem op integratie

 


'De dubbele nationaliteit is een vrijbrief voor politieke onrust', schrijft Jean-Marie Dedecker over de aanhoudende diplomatieke spanning tussen Amsterdam en Ankara.
De waan van de dag en het spreeuwengedrag van de kwetterende kiezers bepalen meer het resultaat van een stembusgang dan de politieke programma's, beloftes en verwezenlijkingen van de partijen. De paarse coalitie van het liberale VVD en de socialistische PvdA kon in Nederland een socio-economisch palmares voorleggen waar de regeringen van Charles Michel en Geert Bourgeois bij blozen van eigen schaamte: een staatsschuld die de helft van de onze bedraagt, een economische groei van meer dan 2%, een begrotingsoverschot en een minimale werkloosheidsgraad. De tering naar de nering zetten wordt bestraft, niet beloond. Maar Paars kwam bont en blauw uit de Nederlandse stembusslag. De VVD verloor een kwart van haar kiezers en de PvdA zelfs driekwart. Met amper 5,7% zou ze hier onder de Moerdijk zelfs flirten met de kiesdrempel.
 
 
'De dubbele nationaliteit is een handrem op de integratie'
Minister-president Mark Rutte werd gered door de gong. Hij kon zijn vege politieke lijf redden met slogans die hij ontleend had aan Geert Wilders, en met de oekaze van de Turkse dictator Recep Tayyip Erdogan in Rotterdam. Het werd een gamechanger in de verkiezingsstrijd. Dit is een onverwachte gebeurtenis of een crisette die vlak voor de stembusgang het kiesgedrag doet kantelen, zoals de dioxinecrisis die in 1999 Verhofstadt aan de macht bracht. Niet minder dan 55% van de Nederlandse kiezers zegt dat de rel met Erdogan hun stemgedrag heeft beïnvloed.
De verkiezingsrel ontstond toen Erdogan in volle Nederlandse kiesstrijd zijn eigen ministers als campagnevoerders naar Rotterdam stuurde om zieltjes te winnen voor zijn referendum op 16 april, waardoor hij als president de macht in Turkije nog meer naar zich kan toetrekken. Niettegenstaande er een woud van schotelantennes ingeplant is in de getto's van onze steden, en dat zelfs de terroristen tot in Timboektoe rekruteren via Facebook, Instagram, YouTube, en dito twitterkanalen, menen de Turkse campagnevoerders dat ze nog hun afgezanten per paard moeten sturen naar hun buitengebieden om zieltjes te veroveren voor hun plannen.
'Het recht op vrije meningsuiting is echter absoluut en geldt vooral voor meningen die men niet goedkeurt. Iemand dit recht ontzeggen werkt contraproductief. Je kunt de vrije meningsuiting niet verdedigen met de inperking er van.'

Nederland liep in de val en gaf inreis- en spreekverbod aan Erdogans geraffineerde opruiers. Het recht op vrije meningsuiting is echter absoluut en geldt vooral voor meningen die men niet goedkeurt. Iemand dit recht ontzeggen werkt contraproductief. Je kunt de vrije meningsuiting niet verdedigen met de inperking er van. Meetings en bijeenkomsten kunnen alleen verboden worden omdat de openbare veiligheid in het gedrang komt, maar niet om de inhoud van de retoriek. De remedie is dan erger dan de kwaal, maar het werd de reddingsboei van Rutte. De Nederlandse premier, die vorig jaar nog samen met Angela Merkel als bedelaar een dubieuze vluchtelingendeal afsloot met Erdogan, toonde dat hij nog enkele rechte wervels heeft in zijn kromme rug en ging - met het patriottische discours van Geert Wilders - vlak voor Erdogan staan. Wilders kreeg de pot en Rutte de bloemen. Hij mag een boeketje tulpen uit Amsterdam opsturen naar Ankara.
De verontwaardiging bij de Turkse gemeenschap is echter zeer selectief. De Turkse sultan lijkt gedreven door een onblusbare machtshonger, die reikt tot ver in Europa. Met de kolonisatie van mensen buiten Turkije tracht hij zijn eigen autoritaire instincten te vergoelijken door het Westen hypocrisie te verwijten, die zogezegd als nazi's en fascisten optreden tegen zijn eigen achterban, wanneer ze zijn opruiende kiescampagne in het westen bekritiseren. De straatvechter uit Kasimpasa, een volksbuurt van Istanbul, heeft externe vijanden nodig om zijn legitimiteit te schragen en om in zijn eigen land de democratie naar de uitgang leidt.

Repressie en intimidatie

Zeven op de tien Vlaamse Turken (of is het Turkse Vlamingen) brachten in november 2015 hun stem uit op de AKP van Erdogan. Ze maken hier gebruik van hun recht op vrije meningsuiting om te stemmen op een dictator die dit recht met repressie en intimidatie in hun land van herkomst de nek omwringt. Een grootinquisiteur die 7.000 academici samen met 40.000 vermeende terroristen en politieke tegenstanders in de gevangenis gooide, en die meer dan 100.000 leraren, rechters en ambtenaren broodroofdeOok heel wat kritische journalisten zijn al in de cel beland. Dat de Turken in eigen land bij gebrek aan een kritische pers geïntimideerd en gebrainwasht worden om hun Grote Islamitische Verlosser te steunen, is nog voor enig begrip vatbaar. Zelfs de meest intelligente vissen weten niet dat er leven is op het vasteland.
Maar dat de Turken in de Europese diaspora, die dankzij de vrije westerse pers dagelijks geïnformeerd worden over de manier van werken van hun sultan, dergelijk stemgedrag vertonen is minstens voor discussie vatbaar. Ze worden verondersteld te weten dat Erdogan in zijn streven naar een groot Ottomaans islamitisch Rijk de vrijzinnigen, de homo's, de lesbiennes, de Güllenisten, de Armeniërs en andere Alevieten discrimineert, en een etnische oorlog voert tegen zijn eigen Koerdische bevolking. Hij misbruikt het vluchtelingenbeleid als een geladen geweer met het vizier op Europa gericht. Met zijn hysterische leugen dat de Nederlanders 8.000 moslims vermoord hebben in Srebrenica is hij zelfs gedegradeerd tot de gek van de Bosporus.

Geraffineerde ophitsing

Het echte debat ligt echter niet bij de huidige geraffineerde ophitsing met overspannen etnisch-religieuze en politieke manifestaties van Rotterdam tot in Beringen, maar bij de problematiek van de integratie en de dubbele nationaliteit. We kunnen ons afvragen of mensen die hier wonen, werken en geboren zijn, en die de Belgische nationaliteit hebben, nog het recht moeten hebben om mede de toekomst van hun land van herkomst te bepalen in het stemhokje, en omgekeerd. Het behoud van die dubbele nationaliteit werkt segregatie in de hand in plaats van integratie. Met de dubbele nationaliteit heb je geen moeder- en geen vaderland, maar is je nationale identiteit eerder een weeskind.
Voor dictators als Recep Tayyip Erdogan gaat het om de macht en de invloed van het moederland en niet om het welzijn van de migranten. Hij misbruikt ze als een vijfde colonne voor zijn eigen machtshonger. Nationalisme als exportproduct, voor een leider die liever geen assimiliatie ziet van Turken in andere Europese landen. Net die andere landen die ongerust kijken wanneer in het Turkse parlement een controversiële wet over kindhuwelijken op tafel komt.

Dubbele nationaliteit als tweesnijdend zwaard

De dubbele nationaliteit is een tweesnijdend zwaard. Waar ligt bijvoorbeeld de loyauteit van Belgisch-Turkse jongeren van de derde generatie die hun legerdienst in Turkije moeten verrichten (of afkopen), en hier hun toekomst opbouwen? Ze behouden blijkbaar een nostalgische geïdealiseerde kijk op hun voormalig thuisland en ontleden hun eigen identiteit aan hun biologische afstamming, terwijl onze Belgische Staat guller, meedogender, vrijer, veiliger en verdraagzamer is voor hen dan hun sultanaat. De dubbele nationaliteit is een handrem op de integratie.
Maar van een lang en te breed spagaat scheurt je kruis. We zouden de dubbele nationaliteit bijvoorbeeld enkel kunnen toestaan voor de lidstaten van de Europese Unie en voor landen die de democratie en de mensenrechten hoog in het vaandel voeren. Daar horen bijvoorbeeld Turkije en Marokko niet bij. Tolerantie voor intolerantie is ook lafheid. Niet Rutte maar Erdogan heeft de Nederlandse verkiezingen gewonnen. Met de oerconservatieve, homofobe, misogyne, islamitische partij DENK van Tunahan Kuzu en Selcuk Öztürk heeft de AKP nu zelfs drie parlementszitjes in het Haagse Binnenhof. Europa kan terug eventjes verblind en verdoofd adem halen, tot de volgende oekaze in Parijs of in Berlijn.

Jean Marie Dedecker

vrijdag 3 maart 2017

Unia, het ministerie van Waarheid, is ongeloofwaardig geworden

 

 
'Unia meet zich al jaren een rol van morele superioriteit aan, een alternatief ministerie van Waarheid', vindt Jean-Marie Dedecker.
Zuhal Demir is als kersvers staatssecretaris van Gelijke Kansen binnengekomen langs de grote poort. Haar kattenbelletje over ons Gelijkekansencentrum Unia deed gans weldenkend Vlaanderen in een diversiteitskramp schieten, en leidde meteen alle aandacht af van de graaiende boemerang van Siegfried Bracke. Als PR-stunt kan dit tellen. Volgens Demir is het vroegere Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding afgegleden naar een links rechtsvehikel dat enkel de rechten van de klagende nieuwkomers verdedigt. Ze heeft een punt, zelfs een onderzoek van Unia zelf wees uit dat de bevolking het Centrum niet altijd als even neutraal, onpartijdig en onafhankelijk percipieert in het spanningsveld tussen autochtonen en allochtonen. 
Unia, het ministerie van Waarheid, is zelf ongeloofwaardig geworden.
De roep van de N-VA voor een Vlaams Gelijkekansencentrum is misschien wel legitiem maar klinkt vals. In 2013 stemde ze unaniem voor de interfederalisering van het Centrum (ondergetekende stemde tegen) en zette ze de subsidiekraan open voor een extra jaarlijkse toelage van 1,6 miljoen euro door de gewesten en de gemeenschappen, bovenop 6,2 miljoen euro federale toelagen. Een lusttuin voor subsidieslurpers.
De latente aversie voor het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding als waakhond van het denken heeft het aan zichzelf te danken. Een lange stoet van lachwekkende voorbeelden van politieke verkleutering en multiculturele overstretch heeft langzaamaan haar geloofwaardigheid aangetast. Op elke discriminatieslak werd een snufje zout gelegd.

Het 'langezwembroekverbod'

Even het geheugen opfrissen. Unia voerde een onderzoek naar "een langezwembroekverbod" in Beersel. Het vroeg aan Raymond van het Groenewoud uitleg over de tekst van zijn single Weg met Amerika, omdat het mogelijks zou duiden op racisme. Het nagelde Jean-Marie Pfaff aan de schandpaal omdat die op vakantie een flauwe grap had uitgehaald met een zwarte medemens. Het opende een onderzoek naar de uitbater van een taverne die afficheerde dat "lompe oenen en beroepsdoppers" bij hem niet hoefden te solliciteren. Een Brussels schepen, Alain Courtois, die een koppeltje moslims niet wilde huwen omdat de bruid hem de hand weigerde te schudden werd als etnocentrisch aan de kant gezet. Unia werd een deel van het probleem, niet van de oplossing.
De sector van tolerantie en interraciale betrekkingen is doorgeschoven van de staat naar niet-gouvernementele organisaties die zich als morele lobbygroepen en als geweten van de samenleving opwerpen. Ze doen eerder aan politiek en rechterlijk activisme dan aan conflictvermijding.
Unia meet zich al jaren een rol van morele superioriteit aan als alternatief ministerie van Waarheid. Als je niet meedoet aan de lofzang op de multiculturaliteit, de diversiteit en de islamisering word je er al vlug als xenofoob weggezet.
De islam is de godsdienst van de migranten en die zijn meestal niet blank. Wie de islam bekritiseert, bekritiseert dan automatisch mensen met een andere huidskleur en dan loert racisme om de hoek. De kaakslagmentaliteit en de slachtoffercultuur van de minderheden roffelt dan de trom van verontwaardiging.

We hebben een arsenaal aan wetgeving tegen racisme en discriminatie, van de werkvloer tot de huurmarkt en het uitgaansleven, over seksuele geaardheid, geslacht, godsdienst en ras, evenals over vrouwen- en kinderrechten. Het is aan het parket en de rechters om te vervolgen en te oordelen. We hebben geen behoefte aan een overheidsinstelling die zich gedraagt als een uitzonderingsrechtbank en als een morele vooringenomen autoriteit.

Waar een opinie een delict wordt...

De pathologische vrees om zelfs maar de schijn van racisme op te wekken weegt als een molensteen op het publieke debat en zorgt voor sluimerende wrevel.
Tolerantie is geen kunst als het er alleen op neerkomt dingen toe te staan die men toch goed vindt. Tolerantie wordt pas een kunst wanneer je moet verdragen wat je niet zint. Afwijkende, niet gangbare of zelfs onfatsoenlijke meningen mogen juridisch niet bestreden worden.
Waar een opinie en een mening een delict worden, loert de dictatuur om de hoek. Het via een wet of rechter verbieden van een onfatsoenlijke mening richt in alle gevallen een groter kwaad aan dan de meningsuiting zelf. Er bestaan geen foute meningen, alleen strafbare feiten. De vrije meningsuiting is absoluut, zelfs het recht op beledigen, behalve het oproepen tot geweld. 'Beledigd worden is voor mensen met een minderwaardigheidscomplex zonder enige zelfspot en humor. Ze zijn ook nog religieus als het ze uitkomt.' Een wijs man, die schrijver Arthur Van Amerongen. Unia, het zelfverklaarde ministerie van Waarheid is zelf ongeloofwaardig geworden.


Jean Marie Dedecker