Archief

zondag 29 september 2019

Is het grondwettelijk hof wel zo hoffelijk?


Jean-Marie Dedecker hekelt het Grondwettelijk Hof als asielcentrum voor uitgerangeerde politici. 'Een jarenlange trouwe partijvazaliteit en een parlement als knikkende stemmachine volstaat om iemand levenslang in de gerechtelijke politieke poppenkast te benoemen.'

Het is weer stoeltjesdans in de Wetstraat. Het gaat niet alleen om de wedloop op minsterpostjes bij de nieuwe regeringsvormingen, maar zelfs ons eerbiedwaardig Grondwettelijk Hof ontsnapt niet aan deze carrousel.
In een normale democratie worden wetten gemaakt in het parlement en vervolgens zien rechters erop toe dat ze correct worden toegepast, in alle onafhankelijkheid. Dat is het principe van de scheiding der machten, zoals het in de 18de eeuw uitgedokterd werd door Verlichtingsdenker Montesquieu, met een wetgevende, een uitvoerende en een rechterlijke macht. Lange tijd was daarom de gedachte aan een gerechtshof dat wetten kon vernietigen volkomen uit den boze. In ons Koninkrijkje duurde die periode van zuivere theoretische scheiding der machten liefst meer dan 150 jaar. Pas in 1989 besloot men om in ons land een volwaardig Grondwettelijk Hof op te richten (in opvolging van het Arbitragehof), dat het parlement op de vingers kon tikken indien het een wet stemde die zou indruisen tegen de Grondwet.

zondag 22 september 2019

Open brief aan Jean-Claude Juncker: 'Ons van intolerantie beschuldigen is een grove leugen en een zware belediging'



Geachte Heer,

Niettegenstaande uw batterij aan titels neem ik de vrijheid om u vanaf hier te tutoyeren in plaats van te vousvoyeren. Ik ben immers zo hard op mijn ziel getrapt door de onzin die je verkocht hebt in de krant De Tijd van 14 september dat ik moeite heb om enige vorm van een hoofse beleefdheidsformule te handhaven.
Ik citeer: 'Het België van vandaag is evenwel niet meer dat van vroeger. Ik ga vaak naar de Belgische kust. Enkele dagen per jaar ben ik in Middelkerke. Ik stel er helaas vast dat de tolerantie afneemt. 30 jaar geleden kon ik bij de slager of de bakker gerust iets in het Frans bestellen. Vandaag wordt dat niet meer geaccepteerd, dus praat ik Duits. Dat kan blijkbaar wel. Ik vind dat schandalig belachelijk.'

zondag 15 september 2019

Ruis op de lijn: wedden dat KPN volgend jaar een overnamebod doet op Proximus?



Dominique Leroy gaat in Nederland het dubbele verdienen, en is er verlost van politieke schoonmoeders en -vaders', schrijft Jean-Marie Dedecker over het vertrek van de Proximus-ceo naar KPN.

Veertig procent van de wereldeconomie wordt gedirigeerd door nauwelijks 500 multinationals. Aan het hoofd daarvan staan CEO's met jaarsalarissen waarmee je alle magen van de Zimbabwaanse hongerlijders voor de komende eeuw kunt vullen. Meestal bedingen ze dan ook nog een ontslagvergoeding waardoor hun nakomelingen tien generaties lang lustig op exotische stranden kunnen rondlummelen. Als we ons afgunst-gen uitschakelen is het eerste nog voor discussie vatbaar, maar het tweede is gelegaliseerde diefstal.

zondag 8 september 2019

'Verontwaardiging over Boris Johnson is erg selectief: in België maalt niemand erom als parlement buitenspel wordt gezet'



Boris Johnson is blijkbaar de enige democraat die de beslissing van het volk wil respecteren en zo snel mogelijk uitvoeren, ook al is het uit eigen politieke overlevingsdrang en machtsgeilheid, schrijft Jean-Marie Dedecker over de brexit.

Hij heeft iets guitigs, die Boris. Een slordige Jommekeskop en de blik van een schavuit die zich moet bedwingen om zijn voeten niet op de salontafel van het Franse Elysée voor de neus van president Macron te posteren. Een spitante tong en een geveinsde lak aan etiquette in de wereld van de stiff upper lip. De nar van Westminster. Een briljante geest en een sluw en meedogenloos politicus, gekneed in het elite-onderwijs van Eton College en Oxford, en groot geworden in de Conservatieve partij, waarin de broeder- en zustermoorden frequenter voorkomen dan in de verzamelde werken van William Shakespeare. Hij was de Brutus van David Cameron en Theresa May, en nu zelfs ook van Nicolas Soames, de kleinzoon van zijn eigen idool, Winston Churchill, over wie hij de lijvige hagiografie The Churchill Factor schreef.

zondag 1 september 2019

Dwangmatige vernieuwingsdrang heeft ons onderwijs gedegradeerd'



Het wordt tijd om het onderwijs, de bakermat van kennisoverdracht, terug te geven aan de leerkrachten, en hun professionele gezagspositie in ere te herstellen', schrijft Jean-Marie Dedecker bij de start van het nieuwe schooljaar.

Morgen 2 september is het eerste schooldag. Naar jaarlijkse gewoonte worden we dan door de media gemasseerd met tranentrekkende beelden van wenende kleuters die moeders rok met moeite kunnen lossen. Maar naast de jaarlijkse terugkeer van deze emotionele kalendervreugde voor de nieuwe start is er ook het traditionele kalendergezeur en gejeremieer over het lerarengebrek, onderfinanciering, planlast, het dalende onderwijsniveau of het falende M-decreet. Zelfs het moslim-hoofddoekje is dankzij een activistische Leuvense rechter al terug op de schoolagenda geplaatst. Zwarte toga's kennen ook de kunst van timing.