donderdag 7 juli 2011
Alleen nieuwe verkiezingen kunnen België uit het staatkundig moeras halen.
Nu de opdracht van formateur Di Rupo (PS) duidelijk is mislukt, kan alleen het oordeel van de kiezer zekerheid brengen over de staatsrechtelijke en vooral de sociaal-economische toekomst van dit land. Volgens LDD bewijzen de totaal tegengestelde reacties op de formateursnota van Di Rupo dat de opvattingen over de organisatie van de Belgische samenleving aan deze en gene zijde van de taalgrens verder uit mekaar liggen dan ooit.
Jean-Marie Dedecker: “Het is uit een zuiver democratische reflex dat wij vragen om nieuwe federale verkiezingen. De regering in lopende zaken is te verdeeld om de noodzakelijke maatregelen te nemen tegen de internationale druk op de Belgische Staat die boven zijn stand leeft. Dat formateur Di Rupo op zijn menu van hervormingen maar zo’n flauwe recepten kon zetten bewijst het best hoe de Franstalige politici nog niet begrijpen hoe hoog de nood is. Di Rupo probeert met pleistertjes de open breuken in ons sociaal-economische weefsel te helen. En zoals de Grieken nu het falen uitzweten van hun onverantwoordelijke politici, zal Vlaanderen straks de builen keren voor zij die denken dat ze in Brussel en Wallonië eeuwig de sirtaki van staatsuitgaven kunnen dansen.”
Financieel noodscenario
In afwachting van vervroegde verkiezingen moet het federale parlement deze zomer nog werk maken van een noodplan dat bij een zware aanval op de Belgische kredietwaardigheid klaar moet liggen. Voor LDD mag de heldere Europese kritiek op de Belgische sociale, fiscale en economische mankementen daarbij als leidraad dienen.
Jean-Marie Dedecker: “We moeten meteen klaar staan om ons sociaal ‘rariteitenarsenaal’ in vraag te stellen, zoals de eindeloze uitkeringen voor werklozen, de torenhoge lasten op arbeid, de discriminatie van de arbeiders, of het verder cultiveren van veel te jong gepensioneerden. Anders zullen we niet kunnen voorkomen dat de reeks van Europese ‘PIIGS’ landen in moeilijkheden plots wordt herdoopt tot ‘BIPIGS’ landen, met de B van België op kop. Dat noodplan moet in het federale parlement worden opgesteld omdat de Belgische bevolking alleen daar democratisch is vertegenwoordigd, in scherp contrast tot de huidige regering in lopende zaken.
woensdag 6 juli 2011
Di Rupo mist de kans om uit Belgische doodlopende straat te raken
Volgens LDD is de basisnota van formateur Di Rupo (PS) een schoolvoorbeeld van Belgische loodgieterij, dat de overheid nog meer middelen geeft om de economie, de vrije samenleving en het individu naar haar pijpen te doen dansen. Het Belgische staatsbestel moet worden gered, en daarom wordt het nog ingewikkelder gemaakt, en worden de transfers van noord naar zuid snel wat aangevuld.
Jean-Marie Dedecker, voorzitter LDD: “Veel voorstellen van Di Rupo zijn eenvoudige regularisaties van de miskleunen uit vorige staatshervormingen. Het overhevelen van kinderbijslag en arbeidsbeleid naar de gemeenschappen zijn net als het beperken van de groeinorm van de gezondheidzorg tot 2% het officialiseren van verworvenheden. Er blijft niets over van de Copernicaanse omwenteling naar een confederale staat. 461 miljoen per jaar in het Brusselse bodemloze vat storten om BHV af te kopen is een woekerprijs. Het herschikken van de eigen kattebak, zoals de afschaffing van de overbodige senaat wordt eindelijk gerealiseerd. Maar de mini-poppoll van 10 Kamerleden in een federale kieskring of van 10 andere die worden gecoöpteerd, is er politiek ver over.”
Helemaal niet moedig
De sociaal-economische hervormingen die Di Rupo voorstelt zijn een flauw afkooksel van wat andere regeringen in Europa, ook met linkse partijen, aan het doen zijn om hun openbare financiën gezond te maken. Als de intenties al deugen, ontbreekt het duidelijk aan politieke moed om de saneringen door te voeren.
Jean-Marie Dedecker: “Aan enkele sociale ‘verworvenheden’ wordt wat gemorreld, maar Di Rupo maakt geen komaf met de torenhoge lasten op arbeid, met het brugpensioen, met de levenslange werkloosheidsuitkeringen of met het overtal aan ambtenaren. Er worden wat uitgaven ‘bevroren’, hier en daar een jaartje toegevoegd, een tariefje verlaagd… Di Rupo’s zogezegde chirurgische ingrepen zijn kleine aderlatingen, terwijl het Belgische sociaal stelsel een bloedtransfusie nodig heeft om geen Grieks kadaver te worden.
Vlaamse spaarder betaalt, en Brusselse beurs mag sluiten
Jean-Marie Dedecker: “Als drie kwart van de dienstencheques in Vlaanderen worden uitgeschreven, en 80 procent van het spaargeld op Vlaamse boekjes staan, weet je wie de fiscale maatregelen van Di Rupo betaalt. Bovendien maakt links zijn natte droom van een vermogensbelasting waar, en komt er een waanzinnige heffing op aandelen die de beurs van Brussel overbodig maakt en alle risicokapitaal weg zal jagen. Het is triest dat Di Rupo het met zijn federale regering controle houdt op de portemonnee en de reserves van de Vlamingen. Zo wordt het invoeren van een veel eerlijker vlaktaks in Vlaanderen onmogelijk, en stevenen we af op een Kafkaiaanse fiscaliteit. Di Rupo steekt zijn nek uit boven zijn eigen Waalse akker, maar komt niet hoger dat het Vlaamse maaiveld.”
Jean-Marie Dedecker, voorzitter LDD: “Veel voorstellen van Di Rupo zijn eenvoudige regularisaties van de miskleunen uit vorige staatshervormingen. Het overhevelen van kinderbijslag en arbeidsbeleid naar de gemeenschappen zijn net als het beperken van de groeinorm van de gezondheidzorg tot 2% het officialiseren van verworvenheden. Er blijft niets over van de Copernicaanse omwenteling naar een confederale staat. 461 miljoen per jaar in het Brusselse bodemloze vat storten om BHV af te kopen is een woekerprijs. Het herschikken van de eigen kattebak, zoals de afschaffing van de overbodige senaat wordt eindelijk gerealiseerd. Maar de mini-poppoll van 10 Kamerleden in een federale kieskring of van 10 andere die worden gecoöpteerd, is er politiek ver over.”
Helemaal niet moedig
De sociaal-economische hervormingen die Di Rupo voorstelt zijn een flauw afkooksel van wat andere regeringen in Europa, ook met linkse partijen, aan het doen zijn om hun openbare financiën gezond te maken. Als de intenties al deugen, ontbreekt het duidelijk aan politieke moed om de saneringen door te voeren.
Jean-Marie Dedecker: “Aan enkele sociale ‘verworvenheden’ wordt wat gemorreld, maar Di Rupo maakt geen komaf met de torenhoge lasten op arbeid, met het brugpensioen, met de levenslange werkloosheidsuitkeringen of met het overtal aan ambtenaren. Er worden wat uitgaven ‘bevroren’, hier en daar een jaartje toegevoegd, een tariefje verlaagd… Di Rupo’s zogezegde chirurgische ingrepen zijn kleine aderlatingen, terwijl het Belgische sociaal stelsel een bloedtransfusie nodig heeft om geen Grieks kadaver te worden.
Vlaamse spaarder betaalt, en Brusselse beurs mag sluiten
Jean-Marie Dedecker: “Als drie kwart van de dienstencheques in Vlaanderen worden uitgeschreven, en 80 procent van het spaargeld op Vlaamse boekjes staan, weet je wie de fiscale maatregelen van Di Rupo betaalt. Bovendien maakt links zijn natte droom van een vermogensbelasting waar, en komt er een waanzinnige heffing op aandelen die de beurs van Brussel overbodig maakt en alle risicokapitaal weg zal jagen. Het is triest dat Di Rupo het met zijn federale regering controle houdt op de portemonnee en de reserves van de Vlamingen. Zo wordt het invoeren van een veel eerlijker vlaktaks in Vlaanderen onmogelijk, en stevenen we af op een Kafkaiaanse fiscaliteit. Di Rupo steekt zijn nek uit boven zijn eigen Waalse akker, maar komt niet hoger dat het Vlaamse maaiveld.”
Abonneren op:
Posts (Atom)