De telkens terugkerende storm van selectieve verontwaardiging over de parlementaire uittredingsvergoedingen is terug gaan liggen en de nieuwe volksvertegenwoordigers zijn deze week ingezworen. We komen ondertussen meer en meer tot de vaststelling dat de kiezer wel mag stemmen, maar alleen op de door de machthebbers toegestane wijze.
'Als het volk niet volgt, kies dan een ander volk.' Beter dan Bertolt Brecht kan je de posttraumatische verkiezingsstress van onze politieke elite niet samenvatten. Ons politiek-correct laagland is weerom opgeschud. Het verdriet van België is het politiek en intellectueel onvermogen om met de realiteit om te gaan. Met de logica van een hysterische kleuter, maar hijgerig van morele superioriteit, kwamen partijvoorzitters als Gwendolyn Rutte en Wouter Beke hun uitsluitingsriedels over het Vlaams Belang al afdreunen nog vooraleer alle stemmen geteld waren. Het zijn behoudsgezinde roeptoeters die over democratie praten zoals een prostituee over hoofse liefde. De democratie is niet in gevaar omdat het Vlaams Belang aan de deur van de macht klopt. Ze is in gevaar omdat een groepje trado's de wil van de kiezer niet respecteert en haar eigen macht wil consolideren door het VB uit te sluiten. Ze praten over de Verlichting maar ze denken dat het gaat over de lamp die boven hun hoofd hangt.


Coalitiegesprekken zijn een schimmenspel. Wie het eerst met de ogen knippert, verliest. Tom Van Grieken gaat onder elke lathoogte door om 'erbij te zijn', en wil vervellen van zweep- naar beleidspartij. De West-Vlaamse Dominiek Spinnewijn-Sneppe werd door de gouwleider zelfs terug gefloten omdat ze over het homohuwelijk dezelfde opinie heeft als de paus. De flirtende houding van Van Grieken is de echte lakmoesproef voor Bart De Wever, want meer dan 80% van de N-VA achterban is er voorstander van om het Vlaams Belang in het bad te nemen.
Bij de beleidsmakers van de N-VA zijn de meningen verdeeld. Sommigen willen hen laten verdrinken, anderen willen hen leren watertrappelen. De enen worden gedreven door overtuiging en electorale realiteitszin. (Bij de herkansingen van de gemeenteraadsverkiezingen in Bilzen werd de N-VA gehalveerd en verdubbelde het VB haar stemmenaantal.) En nog een groep anderen worden voortgestuwd door hun verlangen om macht te kunnen blijven uitoefenen met de centrumpartijen. Deze laatsten blijven kijken naar het VB als een konijn in een lichtbak tot het licht bij henzelf uitdooft.
Terwijl de in verdenkingstelling van Dries Van Langenhove een kiezel in de schoen is van Van Grieken bij de coalitiegesprekken en een bijkomend alibi voor de trado's om deze te saboteren, is de slachtofferrol van die oproerkraaier een electorale opsteker. Al is het 'een engerd' -dixit Bart De Wever- het blijft hun engerd. Een bedevaart naar de Dorsinkazerne zal daar niets aan veranderen, en is eerder nog een bijkomende mediatieke opsteker. Als het gerecht zich moeit met de politiek heeft het vaak iets van voorbedachten rade. Tussen de rechterlijke, de wetgevende en de uitvoerende macht staat er geen scheidingsmuur, maar lijkt er eerder een samenzweringscultuur te zijn.
Hoe walgelijk een opinie ook is, van zodra ze een delict wordt, klopt de dictatuur aan de deur. De diplomatieke immuniteit werd ruim tweeduizend jaar geleden uitgevonden om diplomatieke gezanten in staat te stellen vijandelijke hoofdsteden te bezoeken zonder dat koningen hun hoofd eisten. De parlementaire onschendbaarheid werd uitgevonden om de absolute vrije meningsuiting straffeloos te waarborgen. De protocollaire creativiteit van Dewael om Van Langenhove bij de eedaflegging kalt te stellen was eerder een zwaktebod dan een statement. Een knieval om de linkse en anti-Vlaamse hysterici ter wille te zijn, en een schimmenspel om zijn eigen kansen als kandidaat-Kamervoorzitter niet te hypothekeren. In de coulissen van het parlement worden hypocrisie en vluchtgedrag echter deugden genoemd.
Politieke partijen zijn kiesverenigingen met als doel hun leiders aan de macht te helpen en te houden.
Politieke partijen zijn kiesverenigingen met als doel hun leiders aan de macht te helpen en te houden. Ze maken in het Europees parlement plakbandcoalities met de meest schimmige figuren en dubieuze partijen, van extreem rechts tot uiterst links, en van Orban tot Kaczynski. Democratische ideeën worden opgetrokken tot ze het eigenbelang schaden en dan weerom verloochend. Om zijn Europese ambities te gelde te maken ging roeptoeter Verhofstadt zelfs op zijn knieën voor Beppe Grillo, opperclown van de Italiaanse Vijfsterrenbeweging. Hier weigeren dezelfde lui de hand uit te steken naar de winnaars van de verkiezingen, niet uit vrees om besmet te geraken door hun ideologie, maar uit zuiver machtsbehoud. Ze appelleren liever aan de criteria van tussenpersonen zoals opiniemakers, politieke analisten en editorialisten dan aan die van het kiespubliek. Ze cultiveren die smetvrees als alibi, want onze democratische instellingen zijn sterk genoeg om aan eventuele excessen het hoofd te bieden, zelfs die van een Van Langehove. We worden echter geregeerd door mensen die te weinig moed hebben om te doen waarvan ze denken dat het goed is.
De koninklijke tijdverliezers, Johan Vande Lanotte en Didier Reynders, zitten verweesd in hun orkestbak.
Het Federaal Kamerorkest blaast volop proefballonnetjes, van klaprooscoalitie en afspiegelingscoalitie tot noodregering...De koninklijke tijdverliezers, Johan Vande Lanotte en Didier Reynders, zitten verweesd in hun orkestbak. De Keizer van Oostende werd niet meer verkozen, maar zonder kleren roemloos doorgestuurd met nauwelijks 12.000 stemmen achter zijn naam. Voor Didier Reynders wacht er een lucratief uitloopbaantje van 321.000 euro netto als secretaris-generaal bij de Raad van Europa. Het narrenschip van het Lakens poppentheater zal nog een paar weken besluiteloos en betekenisloos rondjes varen, en dan opgevolgd worden door een andere verkenner.
In de vorming van de Brusselse regering is geen kat geïnteresseerd. De Vlaamse minsterpostjes zijn-op de verloning na- zo onbenullig dat ze erfelijk zijn, en met amper 620 stemmen komt een vroegere sidekick van Abou Jahjah zelfs in het hoofdstedelijk parlement. Met de PS en het Fransdolle Défi kun je geen zinnige strategie of beleid voeren. Je kan alleen hun onzin beperken. We leven al meer dan een eeuw gescheiden van tafel en bed en Vlaanderen betaalt al even lang het onderhoudsgeld. Hun enige betrachting is die geldstroom van transfers in stand te houden.
Tot de regeringsvorming gaat de kastijding van de verliezende partijvoorzitters onverdroten door. Hun voorgangers, vermolmde partijcoryfeeën, waarvan het gedachtengoed ouder is dan hun outfit - en dat is al retro - komen hun opvolgers kastijden op de beeldbuis. Als treurwilgen konden praten dan klonken ze vrolijker dan alle Tobbacks en Van Rompuys samen. Terwijl Gwendolyn Rutten ongeduldig wacht op haar ministerbaantje is er blauw licht aan het einde van de tunnel, als is het van een aan tuffend treintje. Francesco Vanderjeugd, een jeugdige haarkapper uit Staden, vindt zichzelf nu al de geknipte man om het gehavende Blauwe Fabriekje van Rutte volgend jaar te gaan leiden. Met wat abstract gewauwel en dooddoeners als "verbinden" en "luisteren naar de basis" hoopt hij de gefrustreerde achterban van Open VLD te charmeren.
Maar wie te vroeg ontsnapt komt adem tekort aan de meet. Met zijn oekaze verstoort hij echter de pikorde in het liberale establishment en loopt hij voor de voeten van ambitieuzere marketeers als Tommelein en Van Quickenborne. De pels van de luis wordt straks geschoren. Hij mag dan nog de voorzittersverkiezingen winnen, de telling wint hij nooit. Zeg dat ondergetekende ervaringsdeskundige het voorspeld heeft.