LDD vraagt referendum

De preformatie is in de palliatieve zorgen beland. Alleen de koning weigert uit lijfsbehoud de stekker uit het beademingstoestel te trekken. Een bemiddelingsopdracht van het olijke duo Bollie en Billie, de conciërges van de Kamer en Senaat, heeft enkel tot doel de stervensbegeleiding te rekken op een kerkhof van wantrouwen en valse beloftes. De onderhandelaars kunnen niet, willen niet of durven niet. Hun retoriek is enkel nog gericht op het verdoezelen van hun eigen falen. Het einddoel van de N-VA is een onafhankelijke Vlaamse staat. Art 1.1 van hun statuten luidt: “In haar streven naar een beter bestuur en meer democratie kiest N-VA logischerwijs voor de onafhankelijke republiek Vlaanderen.”

Om het Vlaamse kind te baren zal het water moeten gebroken worden. Bart De Wever krijgt blijkbaar meer en meer last van koudwatervrees. Een maagd heeft echter zelden een kind op de wereld gezet, een uitzondering 2000 jaar geleden niet te na gesproken. Nu enkele PS-coryfeeën ( Onkelinx, Moureaux en Demotte) hun verlatingsangst overwonnen hebben en zelf het idee opperen van een splitsingsscenario is het tijd de bevolking te bevragen. Niet via verkiezingen, dit zijn enkel alibi’s geworden voor niet-werkzame coalities, maar met een directe bevraging van de burgers: Een referendum.

Vechtscheiding of propere verdeling?

Met een bindende volksraadpleging kent men onmiddellijk de wil van elke burger over onze toekomst. Wil de bevolking al dan niet een einde maken aan het communautaire verstandshuwelijk tussen Vlaanderen en Wallonië, dat verwaterd is tot een scheiding van tafel en bed in een sfeer van culturele en economische minachting? Wil men overgaan tot een definitieve boedelscheiding? Geen vechtscheiding maar een propere verdeling van tafel en bed. Laat ons het rechtstreeks aan de burger vragen. Onze leiders, die op 13 juni nochtans het vertrouwen kregen van de kiezer, zijn immers de lijders geworden van hun eigen gedachtegoed. De directe stem van de bevolking biedt hier de enige rechtvaardige uitkomst.
11 november zou bijvoorbeeld een geschikte datum voor een volksraadpleging zijn. Het is de dag van “The Last Post” en de Wapenstilstand.

Jean-Marie Dedecker
Volksvertegenwoordiger LDD.

Op 6 september 2007 schreef ik een column over de politieke situatie in ons land met als titel “Absurdistan”, vandaag 3 jaar later, is deze nog steeds actueel. (zie hieronder)

Absurdistan 06-09-2007 / Jean-Marie Dedecker

Als er één les te trekken is uit de verkiezingen van 10 juni jl. dan is het dat de Vlamingen méér Vlaanderen willen. Om de kwarteeuw is er een historisch momentum voor een doorgedreven staatshervorming en dat momentum is er nú. Met staatshervorming bedoelen we dat alle bevoegdheden opgesplitst moeten worden en dan moet er gekeken worden op welke domeinen er eventueel nog kan worden samengewerkt. Een staat die zijn eigen belastingen niet kan heffen en herverdelen is een vazallenstaat. Elke bewuste Vlaming beseft nu dat de communautaire problematiek geen kwestie is van vendelzwaaien, maar een sociaaleconomische noodzaak om onze eigen welvaart te verzekeren. 177 jaar leven we al gescheiden van tafel en bed in een sfeer van culturele en economische minachting. De FDF’er Maingain vindt dat de Vlamingen blaffen in plaats van praten, en de van corruptie beschuldigde PS’er Jean-Claude Van Cauwenberghe vindt dat ‘de Franse cultuur onvergelijkbaar superieur is aan de Nederlandse’. Zeker de graaicultuur.

Oven en hoogoven

Jarenlang hebben de francofone wetgevers geteerd op de Vlaamse nijveraars. Professor Juul Hannes doceert economische geschiedenis en ontdekte dat de transfers van Vlaanderen naar Wallonië al sinds het ontstaan van België bestaan. Zo kwam de bedrijfsbelasting op het gebruik van een oven in die tijd op 85 frank. Maar houd u vast, de Vlaamse bakkers betaalden die belasting al vanaf 1819, terwijl de Waalse hoogovens in 1914 op dezelfde belachelijke basis werden belast. 85 frank per oven. Terwijl in Vlaanderen ramen en deuren werden belast, de marktkramer en de scharesliep werden achtervolgd door de fiscus, betaalde een industriële nv in het begin van deze eeuw een belasting van twee procent (!) ... Arm ruraal Vlaanderen, dat nog met hongersnood had te kampen, betaalde meer aan de Belgische schatkist dan de opkomende Waalse staal- en steenkoolindustrie.

Eerste Marshallplan

Na de teloorgang van de Waalse industrie is het zo mogelijk nog erger geworden. Bij het eerste, het echte Marshallplan zijn miljarden oude Belgisch franken in kolen en staal gepompt, en dan kwam Europa met nog eens miljarden om de reconversie te betalen. Van de 50 Waalse ondernemingen die tussen 1996 en 1999 subsidies kregen uit het Europees Regionaal Fonds, bestaat er nu nog één. En dat het Waalse gewest nu nog niet helemaal in armoede verteert heeft het te “danken” aan de perverse collectivistische reflex die de PS de burgers heeft ingepompt op de rug van Vlaanderen. Wallonië moet beseffen dat decennialang PS-cliëntelisme geleid heeft tot een economisch immobilisme en een hulpverslaving gekoppeld aan een uitzichtloze bijstandscultuur. De Staat als zelfbedieningszaak.

Laatste Marshallplan

Het laatste Marshallplan van Di Rupo is weerom een ouderwets socialistisch, dirigistisch model, gefinancierd met transfers uit Vlaanderen. De drie rijkste Walen, met Albert Frère op kop, investeren geen euro in hun eigen regio. Als Vlaanderen afscheidt van Wallonië daalt de levensstandaard van de gemiddelde Waal met 20%. Wallonië en het belgicistische establishment weten dat. Vandaar dat hun verlatingsangst op kookpunt staat en elke Vlaamse eis georkestreerde en benepen reacties oproept. De overacting op het gedegen Warande-manifest is daar maar een voorbeeld van.

Afbouw

We moeten onze ontwikkelingshulp aan Wallonië jaarlijks afbouwen en laten doodbloeden op maximum vijf jaar. We moeten ze tevens onderwerpen aan strikte, doorzichtige (Maastricht)-normen. Het is in het belang van Wallonië, want onvoorwaardelijke hulp kweekt gewenning die de economische groei vernietigt en de ontvangers ervan infantiliseert. De onverwijlde splitsing van de kieskring B-H-V is een “walk in the park”, een paar minuten politieke moed en het is beklonken. Een borrelhapje dat zonder bijkomende voorwaarden moet worden doorgeslikt.

Brussel

Brussel is vandaag een splijtzwam. Het alibi voor het status-quo en wisselgeld bij elke communautaire verandering, altijd door Vlaanderen te betalen. Voor Vlaamse fictieve en afgekochte bevoegdheden in Brussel kon de verfransing in de randgemeenten ongebreideld doorgaan. Hun Vlaamse dirigenten kloppen zich op de borst met een nutteloze schepenzetel en een machteloze ministerpost, verworven met een paar duizend stemmen, want het Vlaamse kiezerskorps telt nog amper 50 000 leden in de hoofdstad. Op elke hoek een wijkagent. In elke straat een burgemeester, in elke wijk een parlementslid en in elke gemeente een minister. De job van Vlaams minister in Brussel is door het cordon rond het Vlaams Belang een levensverzekering voor het geslacht Anciaux, en lui als Chabert, Vanhengel & co, die baat hebben bij een status-quo. Ondertussen wordt in Brussel meer Arabisch gesproken dan Nederlands. Het aandeel van de Nederlandstalige belastingsaangiften bedraagt amper 8,5%. 95% van de werklozen is ééntalig in de landstalen en één op drie Brusselse jongeren is werkloos. Het unilinguisme leidt door een gebrekkig onderwijs tot illetrisme en één op de zeven kinderen heeft nog nooit zijn ouders, noch zijn grootouders zien werken. Er zijn zogenaamde Vlaamse scholen met bijna 90% anderstaligen. Enkel de schooldirectie spreekt Nederlands. Het zwartwerk tiert er welig door gebrek aan controle en door een federale wetgeving die eerder de bijstandscultuur propageert dan de verplichting om tienduizenden vacatures te gaan opvullen in de Brusselse rand. Door een overwicht van politiek links met een scheut islamo-socialisme wordt de multicultuur er beleden als optisch bedrog voor politieke macht, verworven door een electorale pamperpolitiek en een crimineel gedoogbeleid.
Maak van Brussel een condominium onder gemeenschappelijke tutele. Een Washington DC door de fusie van de 19 gemeenten, waarvan de ordonnanties ondergeschikt zijn aan de federale wetten en de regionale decreten, want het gebrek aan hiërarchie in de wetgeving blokkeert de besluitvorming, Zaventem indachtig. Als Vlaanderen aan de Brusselse Vlamingen één tiende geeft van wat het afdraagt aan dat hele hoofdstedelijke gewest, dan leven ze daar als prinsen, met echte Vlaamse scholen en met ziekenhuizen die echt begaan zijn met hun Vlaamse patiënten.
Laat ons scheiden, Waalse broeders. Geen vechtscheiding, maar een propere verdeling van tafel en bed. De Saksen-Coburgs kunnen migreren naar Wallonië of politiek asiel vragen in Vlaanderen.

Jean-Marie Dedecker
Volksvertegenwoordiger