Nadat ze in Bangkok de harde wetten van het drugsmilieu leerde kennen, maakt Kim Geybels nu kennis met de wetten van de Belgische jungle, waar alleen de macht van de sterkste overheerst. De jonge senator kreeg van het bureau van de Senaat te horen dat haar ontslag uit de ‘Hoge Vergadering’ definitief was. Meer nog, het bureau vindt dat de plenaire vergadering, dat als enige is verkozen door het volk, zich niet hoeft uit te spreken over haar ontslag. Het bureau, dat een getrouwe afspiegeling is van de meerderheid, legt zelf de spelregels vast, en wie zich benadeeld voelt heeft pech. Niets meer, niets minder. Van het hoogste orgaan van de wetgevende macht, van de democratie, zou je een greintje meer zelfrespect verwachten.
Mensenrechten
De spoedarts uit Limburg, die zich in Thailand niet kon verdedigen omdat ze werd afgeperst en zich bedreigd voelde door een gecorrumpeerde politiedienst, krijgt van de Belgische Senaat zelfs de gelegenheid niet om haar standpunt te verdedigen. Haar aanklacht is anders niet min: ze zegt dat ze onder druk is gezet door haar N-VA collega Pieters, die dan nog wel de voorzitter van die senaat mag zijn, zeg maar machtsmisbruik. Aan het dossier zou de Liga van de Mensenrechten een kluif moeten hebben, maar wedden dat er geen klacht van komt?
Eigen ervaring.
De Senaat is met deze gore afhandeling van een vervelend dossier niet aan haar proefstuk toe. In 2007 droogden ze mijn toen nog nieuwbakken partij op een identieke manier af, om Lijst Dedecker de 2de Senaatszetel af te snoepen, waar we absoluut recht op hadden. Het ging om een gecoöpteerde zetel, waar LDD moest in aanmerking komen op basis van het aantal behaalde stemmen. Het was zo helder dat de juridische studiedienst van de Senaat zelfs moest toegeven dat LDD zelfs met minder stemmen recht had gehad op een 2de zetel. CD&V eminentie en rechtsprofessor Hugo Vandeberghe had ons zelfs al verzekerd dat het bureau dit niet kon weigeren. Maar de eminentie had zijn mond voorbij gepraat, en nadat de juridische dienst een zuivere jezuïetenredenering had uitgedacht om ons de zetel niet toe te wijzen, ging hij naar Open VLD. Ook wij werden toen niet gehoord. Ook wij keken aan tegen een dictatoriale uitspraak van de meerderheid. Wie klein is, of onervaren zal in dit soort gevecht de junglewetten ondergaan, of sterven.
Een sprankeltje hoop.
Net als nu Kim Geybels kan proberen, hebben we bij de rechtbank geprotesteerd. Om U gerust te stellen, de procedure bij de raad van State ‘loopt’. Nu al drie jaar, en de Senaat is in de tussentijd al ontbonden en weer samengesteld. Maar geen nood, als we gelijk krijgen mogen we aanspraak maken op een schadevergoeding. Alsof de schade van de halvering van onze aanwezigheid in de Senaat achteraf nog te vergoeden is. Politiek gaat over hier en nu, de rest is geschiedenis. De enige hoop die Kim nog kan koesteren is de uitspraak van het Europese Hof van de Rechten van de Mens in de zaak Grosaru, van maart van dit jaar. Het Hof heeft het Roemeens parlement terecht gewezen omdat er geen onafhankelijk beroep mogelijk is tegen haar beslissingen over haar eigen werking. Het ging toen over de inrichting van de verkiezingen, maar dat geldt even goed voor de procedures van benoeming.
Het kan niet zijn dat de juridische dienst van de Senaat in gezag van gewijsde kan oordelen over zo’n belangrijke procedurekwesties. De juridische dienst is net als het bureau een instrument van de meerderheid, en heeft geen enkele jurisprudentie op te bouwen. Die dienst is even onafhankelijk als de koffiedames die de heren en dames senatoren van dienst zijn tijdens de zitting. Als de senatoren zich niet meer verplicht voelen om de basisrechten van het volk dat hen zelf verkozen heeft te respecteren, plaatsen ze zich op dat niveau. Laat ze dus minstens opeisen dat er in plenaire, in het openbaar wordt beslist over de geldigheid van het ontslag van Kim Geybels. De macht van de meerderheid komt er niet door in gevaar. Maar dan zal het volk daar tenminste getuige van zijn.
Jean Marie Dedecker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten