"Dag Jean-Marie,

Ik voel me niet radicaliseren, ik ben woedend: op de politiek (onnozele halzen die onzin uitkramen) maar ook op onszelf (lafaards). Vorige zaterdag bevond ik me in de "Arabic bar & Kitchen" palend aan de "Black and Blue" (Borough Market) waar ons hotel zich bevond (aan de Financial Times) en waar de terroristen zo hard toesloegen. Op een bepaald ogenblik (het was schemerdonker) zie (en hoor ik) lichtflitsen die duidelijk afkomstig zijn uit een loop. In een eerste reactie zie ik dat er geen kogelinslagen zijn in de muur achter ons, maar dan is de paniek al losgebarsten. Omdat we niet weten welk type agressie zich afspeelt, moeten wij dus onder de tafel en sluit men meteen de buitendeur. Dan bedenk ik dat ik de tafel zal gebruiken als schild. Wij waren met acht. Bij minstens zes van deze acht personen is er geen paniek. Iedereen zoekt naar een geschikt plan en middelen om te reageren. Achteraf blijkt dat een eerste politieman schoot op de daders. Vervolgens zitten we een uur in het duister terwijl de politie de omgeving uitkamt en de terroristen uitschakelt. Later worden wij op nogal knullige manier geëvacueerd (zoals op verschillende filmpjes te zien is). Ik zie een terrorist met rode T-shirt liggen, broek afgetrokken, en voel niets, hij is een voorwerp, gedesubjectiveerd. Het enige dat ik kan bedenken is: goed dat ze hen afmaken, ze hebben hun rechten op en in onze wereld verspeeld.
Later op de boulevard en op onszelf aangewezen (we moesten een nieuw onderkomen zoeken want één van de daders werd op de parking van ons hotel neergelegd) voelde ik woede en schaamte. Ten eerste omdat een aantal jongeren voortdurend paniekgolven veroorzaakten terwijl alles onder controle was, ten tweede omdat een groep vooral Oost-Europese dronken mannen voortdurend herrie maakten en onderling ruzieden, en ten derde: waarom laten wij ons zo gemakkelijk opjagen en afslachten? Waarom niet met tien man die smeerlappen te lijf gaan, terugvechten en een signaal terugzenden "niet met ons, makkers".
Als sociaal psycholoog ken ik er uiteraard een antwoord op maar dit is pure lafheid (flight). We moeten ons weerbaar opstellen, terugvechten en we moeten dit niet aan de politiek overlaten. De politiek is volgens mij alleen bezig met de aankomende zetelverdeling (op een paar uitzonderingen na) en is wereldvreemd, niet competent.
Het meisje (22, 24 jaar?) dat aan het café verder is afgeslacht was een jong kind, wilde alleen maar een pintje drinken. Zij stierf terwijl ze om hulp riep en niemand kwam. Haar familie moet er vanaf nu een leven mee verder. Ik ben DAAR niet goed van. Kan je haar het geïnstitutionaliseerd geweld in het Midden Oosten aanwrijven, waarmee links ons voortdurend een schuldgevoel wilt aansmeren en de terreur als een begrijpelijke tegenreactie wilt verklaren? Lafaards...
Het is dezelfde lafheid waarmee de Brexit is gestemd, mensen denken dat ze hun stem laten horen maar beseffen niet dat ze een radertje zijn in een proces dat zich boven hen afspeelt. Waarom was de terreurdreiging in London vorige week niet op level 4? Waarom lopen types die de IS vlag aanbidden op vrije voeten? Op de politiek moeten we dus niet rekenen. Er zullen nog van die aanslagen plaatsvinden en we moeten onszelf als burgers weerbaar opstellen en terugvechten. Dat moeten we doen en het vooral niet aan de politiek overlaten." J.