'Het spreeuwengedrag van de kiezer is onberekenbaar', schrijft Jean-Marie Dedecker na de Britse verkiezingen en de prestatie van Theresa May. 'Niet alleen de terroristen hebben lange messen, ook de politici, vooral in de eigen partij.'
"Dag Jean-Marie,
Ik voel me niet radicaliseren, ik ben woedend: op de politiek (onnozele halzen die onzin uitkramen) maar ook op onszelf (lafaards). Vorige zaterdag bevond ik me in de "Arabic bar & Kitchen" palend aan de "Black and Blue" (Borough Market) waar ons hotel zich bevond (aan de Financial Times) en waar de terroristen zo hard toesloegen. Op een bepaald ogenblik (het was schemerdonker) zie (en hoor ik) lichtflitsen die duidelijk afkomstig zijn uit een loop. In een eerste reactie zie ik dat er geen kogelinslagen zijn in de muur achter ons, maar dan is de paniek al losgebarsten. Omdat we niet weten welk type agressie zich afspeelt, moeten wij dus onder de tafel en sluit men meteen de buitendeur. Dan bedenk ik dat ik de tafel zal gebruiken als schild. Wij waren met acht. Bij minstens zes van deze acht personen is er geen paniek. Iedereen zoekt naar een geschikt plan en middelen om te reageren. Achteraf blijkt dat een eerste politieman schoot op de daders. Vervolgens zitten we een uur in het duister terwijl de politie de omgeving uitkamt en de terroristen uitschakelt. Later worden wij op nogal knullige manier geëvacueerd (zoals op verschillende filmpjes te zien is). Ik zie een terrorist met rode T-shirt liggen, broek afgetrokken, en voel niets, hij is een voorwerp, gedesubjectiveerd. Het enige dat ik kan bedenken is: goed dat ze hen afmaken, ze hebben hun rechten op en in onze wereld verspeeld.
Later op de boulevard en op onszelf aangewezen (we moesten een nieuw onderkomen zoeken want één van de daders werd op de parking van ons hotel neergelegd) voelde ik woede en schaamte. Ten eerste omdat een aantal jongeren voortdurend paniekgolven veroorzaakten terwijl alles onder controle was, ten tweede omdat een groep vooral Oost-Europese dronken mannen voortdurend herrie maakten en onderling ruzieden, en ten derde: waarom laten wij ons zo gemakkelijk opjagen en afslachten? Waarom niet met tien man die smeerlappen te lijf gaan, terugvechten en een signaal terugzenden "niet met ons, makkers".
Als sociaal psycholoog ken ik er uiteraard een antwoord op maar dit is pure lafheid (flight). We moeten ons weerbaar opstellen, terugvechten en we moeten dit niet aan de politiek overlaten. De politiek is volgens mij alleen bezig met de aankomende zetelverdeling (op een paar uitzonderingen na) en is wereldvreemd, niet competent.
Het meisje (22, 24 jaar?) dat aan het café verder is afgeslacht was een jong kind, wilde alleen maar een pintje drinken. Zij stierf terwijl ze om hulp riep en niemand kwam. Haar familie moet er vanaf nu een leven mee verder. Ik ben DAAR niet goed van. Kan je haar het geïnstitutionaliseerd geweld in het Midden Oosten aanwrijven, waarmee links ons voortdurend een schuldgevoel wilt aansmeren en de terreur als een begrijpelijke tegenreactie wilt verklaren? Lafaards...
Het is dezelfde lafheid waarmee de Brexit is gestemd, mensen denken dat ze hun stem laten horen maar beseffen niet dat ze een radertje zijn in een proces dat zich boven hen afspeelt. Waarom was de terreurdreiging in London vorige week niet op level 4? Waarom lopen types die de IS vlag aanbidden op vrije voeten? Op de politiek moeten we dus niet rekenen. Er zullen nog van die aanslagen plaatsvinden en we moeten onszelf als burgers weerbaar opstellen en terugvechten. Dat moeten we doen en het vooral niet aan de politiek overlaten." J.
Ik voel me niet radicaliseren, ik ben woedend: op de politiek (onnozele halzen die onzin uitkramen) maar ook op onszelf (lafaards). Vorige zaterdag bevond ik me in de "Arabic bar & Kitchen" palend aan de "Black and Blue" (Borough Market) waar ons hotel zich bevond (aan de Financial Times) en waar de terroristen zo hard toesloegen. Op een bepaald ogenblik (het was schemerdonker) zie (en hoor ik) lichtflitsen die duidelijk afkomstig zijn uit een loop. In een eerste reactie zie ik dat er geen kogelinslagen zijn in de muur achter ons, maar dan is de paniek al losgebarsten. Omdat we niet weten welk type agressie zich afspeelt, moeten wij dus onder de tafel en sluit men meteen de buitendeur. Dan bedenk ik dat ik de tafel zal gebruiken als schild. Wij waren met acht. Bij minstens zes van deze acht personen is er geen paniek. Iedereen zoekt naar een geschikt plan en middelen om te reageren. Achteraf blijkt dat een eerste politieman schoot op de daders. Vervolgens zitten we een uur in het duister terwijl de politie de omgeving uitkamt en de terroristen uitschakelt. Later worden wij op nogal knullige manier geëvacueerd (zoals op verschillende filmpjes te zien is). Ik zie een terrorist met rode T-shirt liggen, broek afgetrokken, en voel niets, hij is een voorwerp, gedesubjectiveerd. Het enige dat ik kan bedenken is: goed dat ze hen afmaken, ze hebben hun rechten op en in onze wereld verspeeld.
Later op de boulevard en op onszelf aangewezen (we moesten een nieuw onderkomen zoeken want één van de daders werd op de parking van ons hotel neergelegd) voelde ik woede en schaamte. Ten eerste omdat een aantal jongeren voortdurend paniekgolven veroorzaakten terwijl alles onder controle was, ten tweede omdat een groep vooral Oost-Europese dronken mannen voortdurend herrie maakten en onderling ruzieden, en ten derde: waarom laten wij ons zo gemakkelijk opjagen en afslachten? Waarom niet met tien man die smeerlappen te lijf gaan, terugvechten en een signaal terugzenden "niet met ons, makkers".
Als sociaal psycholoog ken ik er uiteraard een antwoord op maar dit is pure lafheid (flight). We moeten ons weerbaar opstellen, terugvechten en we moeten dit niet aan de politiek overlaten. De politiek is volgens mij alleen bezig met de aankomende zetelverdeling (op een paar uitzonderingen na) en is wereldvreemd, niet competent.
Het meisje (22, 24 jaar?) dat aan het café verder is afgeslacht was een jong kind, wilde alleen maar een pintje drinken. Zij stierf terwijl ze om hulp riep en niemand kwam. Haar familie moet er vanaf nu een leven mee verder. Ik ben DAAR niet goed van. Kan je haar het geïnstitutionaliseerd geweld in het Midden Oosten aanwrijven, waarmee links ons voortdurend een schuldgevoel wilt aansmeren en de terreur als een begrijpelijke tegenreactie wilt verklaren? Lafaards...
Het is dezelfde lafheid waarmee de Brexit is gestemd, mensen denken dat ze hun stem laten horen maar beseffen niet dat ze een radertje zijn in een proces dat zich boven hen afspeelt. Waarom was de terreurdreiging in London vorige week niet op level 4? Waarom lopen types die de IS vlag aanbidden op vrije voeten? Op de politiek moeten we dus niet rekenen. Er zullen nog van die aanslagen plaatsvinden en we moeten onszelf als burgers weerbaar opstellen en terugvechten. Dat moeten we doen en het vooral niet aan de politiek overlaten." J.
Bovenstaand schrijven heb ik op 6 juni ontvangen, twee dagen voor de Britse stembusgang. Kippenvel. Verkiezingen gaan over de waan en de woede van de dag. Theresa May had het kunnen weten. Bij het referendum over de Brexit bijvoorbeeld ging het in eerste instantie niet over Europa maar over migratie. Nu waren onder meer de schadelijke excessen daarvan het omslagpunt. May zette in op de Brexit met een gepersonaliseerde hautaine campagne, niet rond de partij maar rond zichzelf. Hoogmoed komt voor de val. Ze wilde een onbetwistbaar mandaat om in Brussel harde Brexit-onderhandelingen te kunnen voeren. Een plebisciet van vertrouwen, want in haar eigen partij zijn er hardliners en softies. Ze werd immers niet tot First Lady verkozen maar volgde David Cameron op na diens nederlaag in het referendum.
'Wat Theresa May wordt verweten, wordt Jeremy Corbyn nu vergeven'
Onze Europese mandarijnen willen immers geen gewone scheiding maar een strafexpeditie; een vechtscheiding als afschrikkingsstrategie voor andere EU- leden met separatistische bijgedachten. Pestgedrag van eurocraten.
Twee terroristische aanslagen en een hautaine blunder over de ouderenzorg deden haar struikelen. Rijke ouderen moeten volgens May eerst "hun huis opeten" vooraleer ze beroep kunnen doen op gesubsidieerde thuiszorg. Bejaarden zijn per definitie behoudsgezind en conservatief, en stemmen derhalve voor the Conservatives. Een dolk in het hart van de bejaardenberg. Gans adellijk Engeland gechoqueerd en May gedegradeerd tot maybe en mayday. Een sociale zorgopstand bij haar eigen achterban. Damage control in het Britse Hogerhuis, een corrupt bolwerk van gekochte titels beweert Lord David Owen, en een prostaatvergadering van bevoorrechte titeldragers die eerder geïnteresseerd zijn in de vossenjacht dan in het lot van de Britse paupers. Upstairs, downstairs.
Theresa May straalt de warmte uit van een ijskonijn en spreekt met de Stiff Upper Lip van middeleeuwse Britse Tory's. Zelf was ze zes jaar lang minister van binnenlandse zaken onder David Cameron en verminderde het contigent agenten met 20.000. Dit ontploft nu in haar gezicht. Zelfs op schoenen van Prada en Louboutin, moet een keizerin nog bewijzen dat ze kleren aanheeft.
Groot-Brittannië is een verdeeld land. Dat heeft het Brexit-referendum tot op het scherp van de snede al duidelijk gemaakt en dat doen deze verkiezingen opnieuw. De Schotten geraken er ook maar niet uit of ze aan de Baxter van Londen willen blijven liggen (zoals Wallonië aan het infuus uit Vlaanderen) of hun eigen schapen willen scheren. De Noord-Ieren willen bij het VK blijven maar willen geen grens met Ierland. Als bewonderaar van de Victoriaanse staatsman Benjamin Disraeli, die in 1847 zijn boek "Sybil, or the two nations" schreef over zijn verdeelde natie, wordt May verondersteld te weten waar ze de Pritt kan halen om de brokken te lijmen, als ze haar overwinningsnederlaag al overleeft. Niet alleen de terroristen hebben lange messen, ook de politici, vooral in de eigen partij.
Jean Marie Dedecker
'Wat Theresa May wordt verweten, wordt Jeremy Corbyn nu vergeven'
Onze Europese mandarijnen willen immers geen gewone scheiding maar een strafexpeditie; een vechtscheiding als afschrikkingsstrategie voor andere EU- leden met separatistische bijgedachten. Pestgedrag van eurocraten.
Twee terroristische aanslagen en een hautaine blunder over de ouderenzorg deden haar struikelen. Rijke ouderen moeten volgens May eerst "hun huis opeten" vooraleer ze beroep kunnen doen op gesubsidieerde thuiszorg. Bejaarden zijn per definitie behoudsgezind en conservatief, en stemmen derhalve voor the Conservatives. Een dolk in het hart van de bejaardenberg. Gans adellijk Engeland gechoqueerd en May gedegradeerd tot maybe en mayday. Een sociale zorgopstand bij haar eigen achterban. Damage control in het Britse Hogerhuis, een corrupt bolwerk van gekochte titels beweert Lord David Owen, en een prostaatvergadering van bevoorrechte titeldragers die eerder geïnteresseerd zijn in de vossenjacht dan in het lot van de Britse paupers. Upstairs, downstairs.
Theresa May straalt de warmte uit van een ijskonijn en spreekt met de Stiff Upper Lip van middeleeuwse Britse Tory's. Zelf was ze zes jaar lang minister van binnenlandse zaken onder David Cameron en verminderde het contigent agenten met 20.000. Dit ontploft nu in haar gezicht. Zelfs op schoenen van Prada en Louboutin, moet een keizerin nog bewijzen dat ze kleren aanheeft.
Verdeeld land
Het spreeuwengedrag van de kiezer is onberekenbaar. Labour lag nog uitgeteld op de mat na het kaviaarsocialisme van de Derde Weg van Tony Blair. Wat May wordt verweten (laksheid in het terreurbeleid), wordt Jeremy Corbyn nu vergeven, zelfs de erfzonde van zijn bloedrode sympathieën uit het verleden voor Sinn Fein, de IRA, Hezbollah en Hamas (ook Abou Jahjah stond bij hem op de stoep). Hijzelf stemde ooit tegen extra anti-terreurmaatregelen in het Lagerhuis en zijn metgezel John McDonnell stelde zelfs voor om de inlichtingsdiensten af te schaffen. Corbyn is eerder een overjaarse communist dan een sociaal democraat. Met een sociaal programma als een verlanglijstje van de Kerstman maak je echter het zuur bij de kiezer zoet. Authenticiteit loont. De rest deed de draaideurpolitiek van May: eerst tegen de Brexit, dan er voor. Eerst tegen nieuwe verkiezingen en dan er zelf uitschrijven uit plat opportunisme. May maakt meer U-bochten dan de afvoer van een lavabo. Het kan voor minder verkeren.Groot-Brittannië is een verdeeld land. Dat heeft het Brexit-referendum tot op het scherp van de snede al duidelijk gemaakt en dat doen deze verkiezingen opnieuw. De Schotten geraken er ook maar niet uit of ze aan de Baxter van Londen willen blijven liggen (zoals Wallonië aan het infuus uit Vlaanderen) of hun eigen schapen willen scheren. De Noord-Ieren willen bij het VK blijven maar willen geen grens met Ierland. Als bewonderaar van de Victoriaanse staatsman Benjamin Disraeli, die in 1847 zijn boek "Sybil, or the two nations" schreef over zijn verdeelde natie, wordt May verondersteld te weten waar ze de Pritt kan halen om de brokken te lijmen, als ze haar overwinningsnederlaag al overleeft. Niet alleen de terroristen hebben lange messen, ook de politici, vooral in de eigen partij.
Jean Marie Dedecker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten