Jean-Marie Dedecker ziet in de politieke crisis in Wallonië mogelijk het einde van de PS-staat, maar waarschuwt ook 'zij die nu al dansen op het graf van de PS'.
"De reputatie is de hoeksteen van de macht. Alleen al door uw reputatie kunt u anderen intimideren en overwinningen behalen; zodra deze begint te tanen, bent u echter kwetsbaar en wordt u van alle kanten aangevallen. Zorg dat uw reputatie onaantastbaar blijft. Wees altijd verdacht op mogelijke aanvallen en verijdel ze voor ze plaatsgrijpen. Leer intussen uw vijanden te vernietigen door bressen te slaan in hun eigen reputatie. Ga vervolgens aan de kant staan en laat de publieke opinie korte metten met hen maken."
Benoît Lutgen heeft in het boek " De 48 wetten van de macht" van Robert Greene perfect Wet nr. 5 gelezen en zich eigen gemaakt. De cdH-voorzitter heeft er zelfs eigenhandig een hoofdstuk bijgeschreven: hoe verkoop je verraad als gemeenschapszin en pleeg je een stille staatsgreep. "Het gaat niet om de postjes, maar over inhoud" of "We moeten onze verantwoordelijkheid opnemen" zijn riedeltjes die in het politiek vakjargon verboden zouden moeten worden. Ze klinken even vals als een deuntje van kettingzagen. Het gaat altijd om de macht. Ik wantrouw conservatieve machtskatholieken die zich plots bekeren en aanschuiven aan de deugtafel. De cdH is al jaren ideologisch op de dool. Het lijkt wel een kleurloos en smaakloos aanhangsel van de PS, dat hen enkel gedoogde uit machtsbehoud. Joelle Milquet, alias 'Madame Non', was jarenlang de steunkous van Elio Di Rupo, en waar er "postjes" te verdelen vielen stond de cdH mee aan de ruif.
Benoît Lutgen heeft in het boek " De 48 wetten van de macht" van Robert Greene perfect Wet nr. 5 gelezen en zich eigen gemaakt. De cdH-voorzitter heeft er zelfs eigenhandig een hoofdstuk bijgeschreven: hoe verkoop je verraad als gemeenschapszin en pleeg je een stille staatsgreep. "Het gaat niet om de postjes, maar over inhoud" of "We moeten onze verantwoordelijkheid opnemen" zijn riedeltjes die in het politiek vakjargon verboden zouden moeten worden. Ze klinken even vals als een deuntje van kettingzagen. Het gaat altijd om de macht. Ik wantrouw conservatieve machtskatholieken die zich plots bekeren en aanschuiven aan de deugtafel. De cdH is al jaren ideologisch op de dool. Het lijkt wel een kleurloos en smaakloos aanhangsel van de PS, dat hen enkel gedoogde uit machtsbehoud. Joelle Milquet, alias 'Madame Non', was jarenlang de steunkous van Elio Di Rupo, en waar er "postjes" te verdelen vielen stond de cdH mee aan de ruif.
Als het regent in Parijs dan druppelt het in Brussel. De roze revolutie en de disruptieve vernieuwing van Emmanuel Macron werken aanstekelijk onder de taalgrens waar het publiek meer naar de Franse TV-zender TF1 kijkt dan naar de Waalse openbare omroep RTBF. De decimering van de Parti Socialiste in Frankrijk werkt in Wallonië als een opportunistische rode lap op een politieke stier, ook op Lutgen. De cdH neemt nu weerwraak voor de jarenlange vernedering als kruk in de regeringscoalities. De misselijkmakende Brusselse schandalen zijn een ideale hefboom om zich opnieuw te profileren. Vooraleer hij het sleeptouw van zijn roeibootje zal losgekoppeld hebben van de rode Titanic zal Lutgen zeker al een reddingsboei gekregen hebben van MR-voorzitter Oliver Chastel en premier Charles Michel. Zelfs de slingerapen laten met hun linkerhand hun liaan niet los vooral ze met hun rechter een nieuwe vast hebben. Olivier Maingain is voorlopig nog de gijzelnemer van Lutgens oukaze. In Wallonië heeft zijn Défi (het voormalige FDF) geen electorale poot om op te staan, maar in de Brusselse regering is hij incontournable. Hij heeft een vechtscheiding achter de rug met de MR, net zoals de CD&V in het kartel met N-VA. La vengeance est un plat qui se mange froid.Zijn prijs om de PS te laten vallen zal hoger zijn dan het democratisch deficit van Samusocial.
Meer regels helpen niet wanneer moreel besef ontbreekt. Lutgen zal eerst wat spitsroeden moeten lopen voor het drammerige Ecolo en Défi die meer last hebben van geldingsdrang dan van pragmatisme. Uiteindelijk staan ze allemaal machtsgeil te dringen om de scepter van de PS over te nemen. De Vlaamse partijen zijn in Brussel quantité négligeable en zijn al tevreden dat ze erbij horen. Open VLD stapte in 2014 in De Vlaamse Regering zonder het regeerprogramma gelezen te hebben, laat staan onderhandeld. In Brussel kruipen ze op hun knieën voor een zitje.
"Er zijn ook nog eerlijke socialisten" zei Rudi Demotte. Toch lijkt het er stilaan op dat het moeilijker wordt om een onbevlekt Waals socialistisch politicus te vinden dan een maagd in een prostitutienetwerk. Collateral damage is onvermijdelijk en regeren is ook creperen. Bij de PS gaan de dolken straks uit de schede. Voor het ogenblik wordt de schijn nog opgehouden voor Elio Di Rupo en Laurette Onkelinx. Maar als men in de voetbalwereld het vertrouwen in de trainer bevestigt staat hij al met één been op straat. Paul Magnette en Rudy Demotte hebben een rode kater. Ze kunnen er nu de bezem doorhalen aan de Keizerlaan, nu hun Keizer Elio geen kleren meer aan heeft en zelfs zijn steunkousen kwijt is. Ze kunnen hopen dat het spreeuwengedrag van de kiezer volatiel is en zijn geheugen kort. Er zijn voorbeelden uit het verleden. In 1995 dreigde de Socialistische Partij van de kaart geveegd te worden na het Uniop- en het Agusta schandaal. Louis Tobback lanceerde de verkiezingscampagne " De SP is nodig". Hij stapte in een nieuwe regering met Jean-Luc Dehaene. Het volk vergeet soms vlugger dan Onze-Lieve-Heer kan denken.
'Wie nu al danst op het lijk van de PS zou zelf wel eens eerder in het graf kunnen liggen.'
In 1999 kwam in Vlaanderen een einde aan de hegemonie van de CVP-staat. Bijna twee decennia later gaat nu de PS-staat op de schop. Beide partijen hebben een cruciale rol gespeeld in de uitbouw van onze naoorlogse verzorgingsstaat en hebben dan ook een electorale ondergrens van kiezers die hun inkomen te danken hebben aan hun verzuilingspolitiek. Het socialisme is niet dood onder de taalgrens. Hun leiders hebben het echter zo verkorven dat ze een communistische praatjesmaker als Raoul Hedebouw van de PTB zijn gaan omhelzen. In Wallonië werkt 51,9 % van de actieve bevolking voor de overheid. Negentig procent daarvan heeft zijn of haar betrekking te danken aan het ingebakken rode cliëntelisme van de PS-staat. Rood of geen brood.
De Waalse economie stroomt trager dan de uitgedroogde Lesse, en deze subsidie-economie is nog altijd doordesemd van overheidsinmenging. Er vertrekt bij de SNCF geen trein zonder rode machinist of de FGTB legt een dwarsligger schuin op de rails, zo lijkt het soms. Schatplichtigheid is niet zelden de basis voor politieke trouw. Wie nu al danst op het lijk van de PS zou zelf wel eens eerder in het graf kunnen liggen.
Niet alleen in Brussel is de toestand hopeloos maar niet ernstig. Aan de Gentse Universiteit zijn de bollebozen er na zeven stemrondes nog niet in geslaagd om hun academische regering samen te stellen. Van togadragers zou men toch verwachten dat ze zelf een primus inter pares als rector op het schild kunnen hijsen. Maar net als in de hoofdstad rollen de logebroeders er vechtend met het kruis over straat. Als de stropkes het nog niet kunnen, mag je het zeker van de ketjes niet verwachten.
Jean Marie Dedecker
Meer regels helpen niet wanneer moreel besef ontbreekt. Lutgen zal eerst wat spitsroeden moeten lopen voor het drammerige Ecolo en Défi die meer last hebben van geldingsdrang dan van pragmatisme. Uiteindelijk staan ze allemaal machtsgeil te dringen om de scepter van de PS over te nemen. De Vlaamse partijen zijn in Brussel quantité négligeable en zijn al tevreden dat ze erbij horen. Open VLD stapte in 2014 in De Vlaamse Regering zonder het regeerprogramma gelezen te hebben, laat staan onderhandeld. In Brussel kruipen ze op hun knieën voor een zitje.
"Er zijn ook nog eerlijke socialisten" zei Rudi Demotte. Toch lijkt het er stilaan op dat het moeilijker wordt om een onbevlekt Waals socialistisch politicus te vinden dan een maagd in een prostitutienetwerk. Collateral damage is onvermijdelijk en regeren is ook creperen. Bij de PS gaan de dolken straks uit de schede. Voor het ogenblik wordt de schijn nog opgehouden voor Elio Di Rupo en Laurette Onkelinx. Maar als men in de voetbalwereld het vertrouwen in de trainer bevestigt staat hij al met één been op straat. Paul Magnette en Rudy Demotte hebben een rode kater. Ze kunnen er nu de bezem doorhalen aan de Keizerlaan, nu hun Keizer Elio geen kleren meer aan heeft en zelfs zijn steunkousen kwijt is. Ze kunnen hopen dat het spreeuwengedrag van de kiezer volatiel is en zijn geheugen kort. Er zijn voorbeelden uit het verleden. In 1995 dreigde de Socialistische Partij van de kaart geveegd te worden na het Uniop- en het Agusta schandaal. Louis Tobback lanceerde de verkiezingscampagne " De SP is nodig". Hij stapte in een nieuwe regering met Jean-Luc Dehaene. Het volk vergeet soms vlugger dan Onze-Lieve-Heer kan denken.
'Wie nu al danst op het lijk van de PS zou zelf wel eens eerder in het graf kunnen liggen.'
In 1999 kwam in Vlaanderen een einde aan de hegemonie van de CVP-staat. Bijna twee decennia later gaat nu de PS-staat op de schop. Beide partijen hebben een cruciale rol gespeeld in de uitbouw van onze naoorlogse verzorgingsstaat en hebben dan ook een electorale ondergrens van kiezers die hun inkomen te danken hebben aan hun verzuilingspolitiek. Het socialisme is niet dood onder de taalgrens. Hun leiders hebben het echter zo verkorven dat ze een communistische praatjesmaker als Raoul Hedebouw van de PTB zijn gaan omhelzen. In Wallonië werkt 51,9 % van de actieve bevolking voor de overheid. Negentig procent daarvan heeft zijn of haar betrekking te danken aan het ingebakken rode cliëntelisme van de PS-staat. Rood of geen brood.
De Waalse economie stroomt trager dan de uitgedroogde Lesse, en deze subsidie-economie is nog altijd doordesemd van overheidsinmenging. Er vertrekt bij de SNCF geen trein zonder rode machinist of de FGTB legt een dwarsligger schuin op de rails, zo lijkt het soms. Schatplichtigheid is niet zelden de basis voor politieke trouw. Wie nu al danst op het lijk van de PS zou zelf wel eens eerder in het graf kunnen liggen.
Niet alleen in Brussel is de toestand hopeloos maar niet ernstig. Aan de Gentse Universiteit zijn de bollebozen er na zeven stemrondes nog niet in geslaagd om hun academische regering samen te stellen. Van togadragers zou men toch verwachten dat ze zelf een primus inter pares als rector op het schild kunnen hijsen. Maar net als in de hoofdstad rollen de logebroeders er vechtend met het kruis over straat. Als de stropkes het nog niet kunnen, mag je het zeker van de ketjes niet verwachten.
Jean Marie Dedecker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten