Het bouwen van voetbalstadions is de nieuwe vlag geworden om een lading aan lucratieve immobiliënprojecten te dekken, van Sint-Truiden tot in Gent en van Luik tot in Brussel. Politici verkwanselen gemeenschapsgronden en -geld in ruil voor (minimum) gratis zitjes in de loges en de skyboxen van de voetbaltempels. Dansmariekes voor het grote geld. Vastgoedtycoons boeren zich rijk onder het alibi van het algemeen belang en sportieve filantropie. Voetbalsupporters treden op als hun chearleaders. Winstbejag, ijdelheid en normvervaging zijn communicerende vaten.
Dat er telkens politici voor de kar gespannen worden om grote projecten te realiseren is het gevolg van een doorgeschoten beleid. Projecten sneuvelen in ons land door politieke willekeur, reglementitis, papieren mierenneukerij of navelstaarderij. Een milieueffectenrapport is een passe-partout geworden voor misnoegden, en de Raad van State wordt te pas en te onpas misbruikt als wettelijke dwarsligger. Er is overal wel een kerkwegel, een paddenpad of een vlucht regenwulpen te vinden die een bestaansreden geven aan een belangengroep met hoge profileringsdrang, of een burgemeester die zijn supportershart op de verkeerde plaats draagt. Zo wacht Club Brugge, blauwzwart van ergernis, bijvoorbeeld al 12 jaar lang op de nodige vergunningen om met eigen centen een voetbalstadion te mogen bouwen.
In tegenstelling tot de opgeklopte euforie rond onze getalenteerde generatie Rode Duivels hebben we echter geen Eurostadion nodig, toch geen die exclusief voorbehouden wordt voor voetbalwedstrijden van onze nationale sjottersploeg. Met een tiental matchen per jaar zouden er meer konijnen op het terrein spelen dan Rode Duivels.
Van zodra voetbalclub RSC Anderlecht zich uit het Eurostadion terugtrok met haar jaarlijkse huurbijdrage van ca. 10 miljoen euro, was het al gedegradeerd tot een sportief kerkhof. Hadden de voetbalbobo's van de KBVB een stadion met UEFA-capaciteit gewild dan kon de Gentse Ghelamco-Arena aangepast worden. De extra funderingen zitten er zelfs in de grond en toenmalig sportminister Bert Anciaux gaf er een pak extra subsidies voor. Bouwgroep Besix is ook bereid het Koning Boudewijn stadion een facelift te geven tot 50.000 zitjes. Het gaat echter niet om een sportcomplex maar om de lucratieve vastgoedontwikkeling er omheen.
We hebben nochtans wel nood aan een multifunctionele Superdome die kan omgebouwd worden voor allerhande sporten, manifestaties en concerten, genre Stade Pierre Mouroy in Rijsel, maar deze functies werden uitgesloten. Het voetbalstadion is immers maar een alibi voor een reusachtig kantoren- en winkelcomplex.
Zowel Duitsland als Nederland werken hun voetbalinterlanden alternerend af in hun clubstadions. De Duitsers bouwden juweeltjes voor hun WK en de Hollanders investeerden in nieuwe stadions voor Euro 2000 zoals de Ajax-tempel in Amsterdam, terwijl onze voetbalbobo's hun miljoenen euro's subsidies verkwanselden aan lap- en tapwerk voor hun eigen provinciale koterij van Brugge tot in Luik en Charleroi.
Intendant van het EK 2000 in ons land en medeverantwoordelijke voor deze malaise was huidig Brussels schepen en senator Alain Courtois. Deze politieke lobbyist en pleitbezorger van het Eurostadion moet zich bij justitie ook nog verantwoorden voor vermeend gesjoemel met gelden voor onze WK-kandidatuur van 2018 en 2022, en krijgt nu als voorzitter van het organisatiecomité van Euro 2020 weerom zo'n 1 tot 1,5 miljoen euro toegestopt, een premie i.p.v. een rode kaart. Naast Courtois (MR) is de tweede politieke trekker van het Eurostadion het liberale ketje Guy Vanhengel (Open VLD). De man is altijd flamand de service als het gaat om het toedekken van de Brusselse wantoestanden: van het confisqueren van Vlaamse grond op Parking C van de Heizelvlakte tot de koehandel met geluidsnormen op de luchthaven van Zaventem.
Aanvankelijk stelde het olijke duo dat het project de belastingbetaler geen euro zou kosten. In werkelijkheid staat de teller al op 200 miljoen: 40 (of is het 80) miljoen voor de ondergrondse parking, 123 miljoen voor eigen stedelijk gebruik van het stadion en voor 1000 tickets voor de vrienden, en een jaarlijkse som van 1,1 miljoen euro voor de veiligheidskosten. Ghelamco moet daarenboven voor de erfpacht van de terreinen, die tussen 45 en 100 miljoen euro waard zijn, amper één schamele euro betalen. Van voetbaltempel naar leugenpaleis. Het houdt niet op.
NEO is de coöperatieve vennootschap van het Brussels Gewest en van de Stad Brussel die moet instaan voor de ontwikkeling van de Heizelsite met o.a. een winkelcomplex op de plaats van het huidig Koning Boudewijnstadion. De politieke apparatsjiks die er de dienst uitmaken zijn volgens een recent rapport van het Rekenhof een zootje ongeregeld van schimmige beurzensnijders die zelfs de wetgeving voor overheidsopdrachten aan hun laars lappen.
Champagnesfeer
Ghelamco blijkt gespecialiseerd te zijn in op zijn zachtst gezegd opmerkelijke constructies, dankzij connecties met de politieke wereld. In zijn boek: 'De illegale Ghelamco Arena, als politici zich met voetbal gaan bemoeien' fileert auteur Ignace Vandewalle een aantal deals van de Gentse Ghelamco Arena afgesloten in de kaviaar- en champagnesfeer van de paarse politieke salons. Hij legt de financiële looplijnen bloot van de NV Dufky/Dock-Site met lui als Geert Versnick en de Optima-familie van Jeroen Piqueur, tot bij het bedrijf Opus Terrae bvba van Ghelamco-baas Paul Gheyssens. In deze koehandel ontkiemde het gras voor de bouw van de Gentse voetbaltempel.
Klokkenluider Vandewalle graaft dieper in de bouwputten. Het Artevelde project bestaat bijvoorbeeld uit 4 luiken: de Ghelamco Arena en de parking, het Artevelde-Hotel, de Brico & Blue Towers en de UCB-site. De laatste drie zijn volgens Vandewalle pure cadeaus van de stad Gent aan Ghelamco. Het in aanbouw zijnde Artevelde-Hotel staat op de vroegere gronden van bedrijvencentrum regio Gent. De erfpachtovereenkomst van 8075 m2 gronden Stad Gent en NV Bedrijvencentrum Regio Gent (13/04/1989) werd op 29 april 2004 bij notariële akte bij notaris Alex Dewulf te Gent (Oostakker) overgedragen aan cvba Artevelde-Stadion en later overgenomen door Ghelamco (nv Ring Hotel). De Brico en de Blue Towers staan op de gronden van de vroegere nv Dacar (Trans Vanheede), van de Provincie Oost-Vlaanderen en van Amocor.
De kaderovereenkomst spreekt volgens Vandewalle van een aankoop door Ghelamco niet hoger dan 200 euro per m². Een spotprijs voor een site die toen al beschikte over een goedgekeurde bouwvergunning. Euromillions voor Ghelamco, de meerwaarde bij doorverkoop is gigantisch. Het voormalige gipsstort op de UCB site van nv MIO Zwijnaarde werd volgens het onderzoek van Vandewalle overgenomen door SoGent om te saneren en om te zetten tot KMO-zone. SoGent is een stadsontwikkeling bedrijf dat momenteel in opspraak is voor geknoei met aanbestedingen.
Mochten SoGent en de stad Gent beslissen om na de dure sanering van de vervuilde gronden de bestemming van de gronden te wijzigen, zodat er een kantoor- of Retail ontwikkeling mogelijk wordt, dan heeft Ghelamco volgens Vandewalle een voorkooprecht op de aandelen en een voorkeursbehandeling wat betreft de offerte tot bouw en ontwikkeling. Terug jackpot voor Ghelamco, en voor het smeer likt de politieke kat de kandeleer. Het ras der kruideniers dat zo graag in status handelt.
Gebrek aan moed
In een reactie die mij aan Sicilië doet denken, dreigt Ghelamco met torenhoge schadevergoedingen tegen de klokkenluider bij publicatie. De bouwtycoon verloor in kortgeding op 26 november al haar rechtsgeding tegen de uitgever Doorbraak, maar deze trok zich toch terug uit vrees voor de hoge proceskosten en lange procedureslagen. "Er is altijd een sluitende uitleg voor gebrek aan moed " schreef Albert Camus ooit. Het boek van Ignace Vandewalle ligt voorlopig nog op het schap. Hij zal het nu half Januari 2018 uitgeven in persoonlijke naam.
Ik heb mijn exemplaar al besteld per aangetekend schrijven.
Jean-Marie Dedecker
Jean-Marie Dedecker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten