'De Brusselse zelfbediening loopt al jaren als een rode draad door het breiwerk van de schandalitis',
schrijft Jean-Marie Dedecker, die ook de coalitieparters van de PS in Brussel niet spaart.
schrijft Jean-Marie Dedecker, die ook de coalitieparters van de PS in Brussel niet spaart.
Het kaviaarsocialisme heeft zichzelf opgegeten. Het klassieke partijsocialisme is in gans West-Europa gedecimeerd en op sterven na dood. Alleen hun leiders beseffen het nog niet. Het ligt in de palliatieve zorgen en de enige stuiptrekkingen worden dan nog opgewekt door links-populistische volksmenners met een verlichte communistische agenda, zoals Jeremy Corbyn in het Verenigd Koninkrijk, Jean-Luc Mélenchon bij onze zuiderburen en Raoul Hedebouw onder de taalgrens. Links maakt het je niet gemakkelijk om nog links te zijn. Als je een paar keer per dag de preek over de harmonie van de multiculturele wereld en over de heerlijkheid van de globalisering over je heen krijgt, terwijl je er de lasten en de verarming van moet dragen, verlies je je geloof in de heilpredikanten van de maakbare samenleving. Voeg daarbij een onophoudelijke stoeterij van schandalen over zelfbediening bij, en de laatste sociaaldemocraat mag ook hier het licht uitdoen. Links verdwijnt niet, maar partijen wel.
De job van socialistisch burgemeester wordt stilaan een knelpuntberoep. Even het geheugen opfrissen. Leona Detiège en de Antwerpse Visa-affaire zijn al verbannen uit het collectief geheugen. Hilde Claes crashte in Hasselt, net als haar vader Willy in het Agusta-smeergeldschandaal. Tom Balthazar werd in Gent opgeofferd om Daniel Termont uit de strop te houden. Hij werd al onthoofd nog voor hij verkozen was. Philippe Moureauxmaakte van Molenbeek een hellegat maar vertrok zelf voor de bom ontplofte. Een Luikse burgemeester, ook Close geheten, niet Philippe maar Edouard, verdween al langs de schandpaal voor een smeergeldaffaire met parkeermeters en Stéphane Moreau verloor zijn sjerp in Ans maar behield de jackpot van Publifin. Jean-Claude Van Cauwenbergheevenals zijn opvolger Jacques Van Gompel werden de laan uitgestuurd in Charleroi, en Anne-Marie Lizin ook nog in Huy. De schandalen vallen al decennialang als dominostenen. De letters PS zijn zo ook de afkorting geworden voor "Parti des Scandales". En ook de Brusselse zelfbediening loopt al jaren als een rode draad door het breiwerk van schandalitis.
Socialisme betekent volgens de Dikke Van Dale het streven naar een sociaaleconomische orde waar geen tegenstellingen bestaan. Dit is aan de levenswandel van sommige leiders van dit nobel gedachtegoed te zien. Ze staan zo dicht bij de arme sloebers dat ze met hun handen in de zakken van de paupers zitten. De Part Socialiste lijkt volgens mij soms op een volière van roofvogels. Een politieke partij die permanent verzonken is in stammenoorlogen met zichzelf. De Luikse baronie tegen de Brusselse, of die van Charleroi tegen Mons, en een tandeloze voorzitter als scheidsrechter tussenin. Het chagrijn is er bijna tastbaar. Yvan Mayeur en zijn opvolger Philippe Close kunnen amper samen door een deur. Als echte stamboeksocialisten maken ze aan tafel onder elkaar ruzie voor een mes of een vork, maar ze eten altijd uit iemand anders bord.
Als dit niet lukt wordt het ene poppetje door een andere polichinelle vervangen. Mayeur wordt ingewisseld voor bijbanenkoning Close die op zijn beurt het deksel van de Brusselse beerput gaat zitten in de hoop dat er geen stinkende walmen meer zullen opborrelen. Tevergeefs.
Na de vzw Tentoonstellingspark Brussel, Het Koninklijk Circus, Brussels Major Events en Samusocial, komt er nu ook verbrande lucht uit de vzw Brusselse keukens. Pascale Peraïtavertrok in 2013 als directrice bij Samusocial langs de achterdeur wegens verregaande malversaties, maar de vertrouwelinge van Mayeur werd tegen riante vergoedingen langs de voordeur weer binnengehaald in de raad van bestuur. Ook familieleden van PS'ers mochten iets bijverdienen bij Samusocial. De twee dochters van Peraïta stonden er op de loonlijst, de broer van Mayeur werkte er als materiaalverantwoordelijke, en de dochter van Laurette Onkelinx begeleidde er tussen 2011 en 2013 asielzoekers en daklozen.
Verdediger van het rood familiebedrijf is steevast Marc Uyttendaele, echtgenoot van Laurette. Aan het verdedigen van PS-graaiers heeft hij een halftijdse baan. De andere helft van zijn tijd staat hij aan de balie zaken voor de Overheid te pleiten tegen een honorarium van 1,5 tot 2 miljoen euro per jaar. De Franse Gemeenschap heeft zelfs een abonnement op zijn advocatenkantoor. Het duo Onkelinx-Uyttendale is het echte koningspaar dat in Brussel de lakens uitdeelt.
De bede van Onkelinx om haar kinderen buiten schot te houden is hypocriet zelfbeklag. Over de perikelen rond haar familie en haar eerste man Abbès Guenned (tegen wie ooit een internationaal aanhoudingsbevel liep wegens verdenking van betrokkenheid bij drugshandel) met de bijgaande doofpotoperaties is er al heel wat inkt gevloeid.
Erst kommt das Fressen dann kommt die Moral. Alain Courtois (MR) ligt nog te wachten op de verjaring van een corruptieonderzoek. Het paarse overspel van de Brusselse Loge geurt tot in de werkplaatsen van justitie. De discussie tussen Els Ampe (Open Vld) en Ans Persoons (SP.A) over het vermeende schepenambt voor Mayeur, is hoogstens gespeelde verontwaardiging na jarenlang gedoogbeleid met dichtgeknepen billen uit pudeur voor jobverlies.
Vlaamse schepenen in de Brusselse gemeenten zijn lame ducks die in het wak van de hoofdstad enkel mogen kwaken
omdat ze extra subsidies in het laatje van de gemeentekas brengen. Eerder zwijggeld dan verloning.
Eén op de drie Brusselse kinderen groeit op onder de armoedegrens. Wie hen een boterham afpakt is een crimineel. Als je een bedelaar zijn krukken afneemt ben je kreupel van geest. Reputatieschade is niet voldoende voor die graaiers. Excommuniceren, en met pek en veren overgoten de stad uitjagen.
Jean Marie Dedecker
Socialisme betekent volgens de Dikke Van Dale het streven naar een sociaaleconomische orde waar geen tegenstellingen bestaan. Dit is aan de levenswandel van sommige leiders van dit nobel gedachtegoed te zien. Ze staan zo dicht bij de arme sloebers dat ze met hun handen in de zakken van de paupers zitten. De Part Socialiste lijkt volgens mij soms op een volière van roofvogels. Een politieke partij die permanent verzonken is in stammenoorlogen met zichzelf. De Luikse baronie tegen de Brusselse, of die van Charleroi tegen Mons, en een tandeloze voorzitter als scheidsrechter tussenin. Het chagrijn is er bijna tastbaar. Yvan Mayeur en zijn opvolger Philippe Close kunnen amper samen door een deur. Als echte stamboeksocialisten maken ze aan tafel onder elkaar ruzie voor een mes of een vork, maar ze eten altijd uit iemand anders bord.
Orkaan
"Principes zijn als winden. Je houdt ze vast zolang je kunt, maar als je niet meer kunt, laat je ze heel stilletjes los" zei Gaston Eyskens ooit. Bij de PS gaat het niet om een windje, maar om een orkaan. De Brusselse rode zelfverklaarde verdedigers van de bijstandstrekkers en de verdrukten, en van de armen en de daklozen hebben zelfs geen principes meer. Het lijkt er soms op dat wat ze inzamelen voor de armen, verdeeld wordt onder hun eigen rechter- en linkerarm. Ze zijn weggezonken in een moeras van normvervaging en zelfontkenning, en losgeslagen van de realiteit. Telkens ze met hun handen in de snoeppot betrapt worden, volgt eerst ontkenning en volgens mij gespeelde verontwaardiging, gevolgd door nog meer moeite om hun ingebakken graaicultuur te verbergen.Als dit niet lukt wordt het ene poppetje door een andere polichinelle vervangen. Mayeur wordt ingewisseld voor bijbanenkoning Close die op zijn beurt het deksel van de Brusselse beerput gaat zitten in de hoop dat er geen stinkende walmen meer zullen opborrelen. Tevergeefs.
Na de vzw Tentoonstellingspark Brussel, Het Koninklijk Circus, Brussels Major Events en Samusocial, komt er nu ook verbrande lucht uit de vzw Brusselse keukens. Pascale Peraïtavertrok in 2013 als directrice bij Samusocial langs de achterdeur wegens verregaande malversaties, maar de vertrouwelinge van Mayeur werd tegen riante vergoedingen langs de voordeur weer binnengehaald in de raad van bestuur. Ook familieleden van PS'ers mochten iets bijverdienen bij Samusocial. De twee dochters van Peraïta stonden er op de loonlijst, de broer van Mayeur werkte er als materiaalverantwoordelijke, en de dochter van Laurette Onkelinx begeleidde er tussen 2011 en 2013 asielzoekers en daklozen.
Verdediger van het rood familiebedrijf is steevast Marc Uyttendaele, echtgenoot van Laurette. Aan het verdedigen van PS-graaiers heeft hij een halftijdse baan. De andere helft van zijn tijd staat hij aan de balie zaken voor de Overheid te pleiten tegen een honorarium van 1,5 tot 2 miljoen euro per jaar. De Franse Gemeenschap heeft zelfs een abonnement op zijn advocatenkantoor. Het duo Onkelinx-Uyttendale is het echte koningspaar dat in Brussel de lakens uitdeelt.
De bede van Onkelinx om haar kinderen buiten schot te houden is hypocriet zelfbeklag. Over de perikelen rond haar familie en haar eerste man Abbès Guenned (tegen wie ooit een internationaal aanhoudingsbevel liep wegens verdenking van betrokkenheid bij drugshandel) met de bijgaande doofpotoperaties is er al heel wat inkt gevloeid.
Zwijggeld of verloning
De socialistische graaicultuur kon enkel gedijen door het schuldig verzuim en de medeplichtigheid van de coalitiepartners. Een ketje als Guy Vanhengel van Open Vld zit al twee decennia lang onafgebroken vastgeroest op zijn ministerstoel als Flamand de service. Meer collaboratie dan beleid, geen macht laat staan een tegenmacht. Meer faciliteren dan controleren. Hij liet zich zelfs ooit verkiezen op een lijst van de PS. Pascal Smet (SP.A) speelde jarenlang struisvogel, kop in het zand voor de rode kameraden, en tjilpt nu als een hese mus.Erst kommt das Fressen dann kommt die Moral. Alain Courtois (MR) ligt nog te wachten op de verjaring van een corruptieonderzoek. Het paarse overspel van de Brusselse Loge geurt tot in de werkplaatsen van justitie. De discussie tussen Els Ampe (Open Vld) en Ans Persoons (SP.A) over het vermeende schepenambt voor Mayeur, is hoogstens gespeelde verontwaardiging na jarenlang gedoogbeleid met dichtgeknepen billen uit pudeur voor jobverlies.
Vlaamse schepenen in de Brusselse gemeenten zijn lame ducks die in het wak van de hoofdstad enkel mogen kwaken
omdat ze extra subsidies in het laatje van de gemeentekas brengen. Eerder zwijggeld dan verloning.
Eén op de drie Brusselse kinderen groeit op onder de armoedegrens. Wie hen een boterham afpakt is een crimineel. Als je een bedelaar zijn krukken afneemt ben je kreupel van geest. Reputatieschade is niet voldoende voor die graaiers. Excommuniceren, en met pek en veren overgoten de stad uitjagen.
Jean Marie Dedecker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten