Jean-Marie Dedecker over de recente reeks aan getuigenissen over seksueel grensoverschrijdend gedrag.
Nieuws is meestal een steekvlam dat al vlug uitdooft tot een waakvlammetje. Soms blijft het smeulen, zoals vandaag het geval is bij het debat over grensoverschrijdend gedrag. Een overkokende soap uit Hollywood. Filmproducent Harvey Weinstein is een seksistisch zwijn. Dit gezegd zijnde weiger ik mee te grienen in het huil- en haatkoor van slachtoffers van dergelijke machtsgeile bullebakken. Veertig jaar gedoogbeleid en afkoopgedrag is me net teveel om de verontwaardiging van pervers Hollywood en hun ingebakken roofdiersysteem geloofwaardig te vinden. De collectieve lynchpartij door halve heiligen die zelf de cultus van het lichamelijke exhibitionistisch belijden, en die het zelf al lang overleefd hebben en ervan geprofiteerd, is me te hypocriet.
Het enige wat kwaad nodig heeft zijn goede mensen die toekijken en niets doen, schreef Peter De Keyser in de Gazet van Antwerpen. Maar hoewel de reputatie van Weinstein genoegzaam bekend was, kreeg zelfs de dochter van Barack Obama kreeg een stageplaats in zijn filmfabriek. Waar macht, roem en ijdelheid regeren, vliegen de hormonen en oestrogenen door het zwerk, en is geld een afrodisiacum. Gebrek aan opvoeding van een primaat wordt dan een ziekte genoemd. Weinstein zou nu zelfs naar de afkickkliniek geweest zijn. Toen golfer Tiger Woods meer last kreeg van zijn teel- dan van zijn golfballen, en meer scoorde op de negentiende hole dan op de eerste tot de achttiende, ging hij naar Amerikaanse gewoonte in sekstherapie na een publieke huilbiecht op elke Amerikaanse tv-zender. Wat ik me daarbij moet voorstellen weet ik niet. Vijftig tinten grijs met een ziektebriefje? Chemische castratie, een duiveluitdrijving of bedlegerige bediening door vrouwelijke vampiers? Of krijg je er een sessie van Goedele Liekens, die zich al ergert 'aan de negatieve blijklank' van het woord schaamlippen? Volgens de Italian lover en acteur Marcello Mastroiani is een seksuoloog een pianostemmer die zelf niet goed kan spelen. Marcello heeft met meer dan een vrouwelijk symfonieorkest het bed gedeeld.
Naast financieel kapitaal, cultureel kapitaal en kenniskapitaal bestaat er ook lichamelijk kapitaal, schrijft Arnon Grunberg in de Volkskrant van 19 oktober. De secretaresse die met haar baas trouwt zet vermoedelijk lichamelijk kapitaal in om aan opwaartse sociale mobiliteit te doen. We zijn niet allemaal Weinstein, maar we zijn wel allemaal handelaren in lichamelijk kapitaal. In die grijze zone bevinden we ons...Schoonheid en jeugd zijn middelen om doelen te verwezenlijken. 'Wie huwt voor het geld is een prostituée voor 't leven', zei mijn grootvader zaliger. Een gestolen kus onder het dekzeil van de rups op de kermis was toen al een verovering en bij een tweede ritje mocht je op het gevaar af voor een oorvijg eventjes over aankomende borstjes wrijven, stijf in de broek van angst en begeerte.
Het waren andere tijden. Ontmaagding was een schandvlek. Er werd niet gechat of ge-sms't, toen praatte men nog met elkaar, niet zelden blozend. We mochten niet met onze handen in onze broekzak lopen. Toen kwamen de jaren 60. Gregory Pincus en Nand Peetersontdekten de anticonceptiepil. De seksuele bevrijding van de vrouw, en de mannen moesten net voor het zingen de kerk niet meer uit. Hosanna in den hoge.
Het kan verkeren. Vandaag houdt men een masturbatiedag en krijgen tienjarigen op school een leerboekje met standjes voor homo's en hetero's.
Maar sommige zaken veranderen niet. Vermits we volgens Darwin, niet veel meer zijn dan veredelde bonobo's zijn doet de beschaving er alles aan om onze begeerten in bedwang te houden. De meesten hebben hun hormonenspiegel en hun testosteron onder controle. Onze poten moeten we thuishouden, wanneer moeten we onze armen amputeren om geen schouderklopjes meer te geven. Moeten we op Victoriaanse eieren lopen uit castratieangst?
De keuze als volwassen man en vrouw om met elkaar om te gaan is een individuele en totaal vrije keuze. Ik vind het al wraakroepend dat er ook bij ons vrouwen hun schoonheid moeten bedekken onder kuise, zwarte soepjurken, zogezegd om de wellustige blikken en begeerten van de mannen niet op te wekken, om gespeend te blijven van ongewenste intimiteiten, en vooral van sociale uitsluiting in hun eigen midden. Dan vind ik het abberant dat er zelfverklaarde progressieve tantes zijn die het dragen van een gevangenis van textiel verdedigen, maar wel meteen een gore grap als seksueel overschrijdend gedrag wegzetten, en net niet als aanranding catalogeren. Dat vind ik hysterische mannenbashing. De carrousel van het kaakslagfeminisme draait weerom op volle toeren.
Ik heb echter bedenkingen bij manier waarop een reeks actrices aan de deugtafel van allerhande praatprogramma's hun seksuele zielenroerselen van een eeuwigheid geleden te grabbel gooien, nageëchood door onze klassieke brigade van twitterfeministen uit politiek-correcte culturele hoek.
Verhalen uit de oude doos. Waren ze toen zo onmondig of zo bezorgd om hun loopbaan niet te grabbel te gooien ten koste van hun zelfrespect? Tussen droom en daad staan er nochtans geen wetten en praktische bezwaren in de weg als het om verkrachting en aanranding gaat. Beide staan in het strafwetboek.
Sensualiteit en seks zijn machtige wapens en rotzakken die hun eigen status als pasmunt gebruiken mag men kastijden. We leven in een land waar het vrij is te zeggen wat je af- of goedkeurt. Shaming en blaming, een oorvijg en een knietje horen er ook bij voor de viespeuk die zijn poten niet kan thuis houden.
In de verhalen die we nu horen zijn de vrouwen slachtoffer, en de mannen dader. Maar wat dan te denken van de vrouwen die de veerkracht van een matras gebruikt hebben als springplank voor een carrière. Zelfs twee suffragettes die een slaand kippengevecht leverden op een ministerieel kabinet aan de Wetsraat om met de haan onder de lakens te duiken. Ik stond erbij en ik keek ernaar.
De film- en theaterwereld staat stijf van de promiscuïteit, vernam ik uit eerste hand. Vleeskeuring van docenten onder het alibi van audit, een examen is er een orgie van exhibitionisme. Uit de kleren om een boom, een krop sla of een kronkelende sperzieboon uit te beelden. Vleeskeuring van docenten onder het alibi van auditie.
Als je een kliklijn zou installeren voor grensoverschrijdend gedrag in het theater- of filmmilieu moet je het bemannen of bevrouwen als een telefooncentrale. Maar een neanderthaler die zijn seksuele appetijt botviert met het machtsmisbruik van zijn ambt mag van mij altijd door het roddelstof, ondanks het halfslachtig gedrag van halve heiligen die het grensoverschrijdend gedrag lijdelijk bekeken en zelfs ondergaan hebben.
Oorvijg of knietje
Met de morele en ethische standaard van vandaag de moraliteit van gisteren beoordelen is minstens voor discussie vatbaar, en soms ook intellectueel oneerlijk. Ik ben blank en hetero, en soms voel ik mij een bedreigde diersoort. Ik draai nog altijd mijn hoofd om voor mooie dames, moet bewust mijn ogen afwenden om niet te gluren in diepe decolletés, geef een knipoogje of een complimentje voor lieftalligheid en een schouderklopje als blijk van waardering. Ik ga mijn hoofd niet neerslaan in de kroeg, zal geen cursus masculiniteit volgen en hou de deur van mijn kantoor dicht als het tocht. Never fuck the payroll gaf mijn vader als goede raad mee. Ik ben gehuwd met mijn secretaresse. Ik heb het me nog geen seconde beklaagd.
Jean-Marie Dedecker
Jean-Marie Dedecker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten