Nog beter dan betogen: beslissen!

Met de theaterdebatten op RTBF en RTL-TVI van het afgelopen weekend zijn de regeringonderhandelingen, of het ontbreken daarvan, naar een climax aan het groeien. Parallel met de middenvinger die Minister Onkelinx (PS) uiteraard per abuis in de lucht stak naar haar collega in de regering, staatssecretaris Schouppe (CD&V) en naar Senaatsvoorzitter Pieters (N-VA), voerde Meneer Onkelinx in de krant Le Soir ook de druk op. Mr Uyttendaele bestond het ooit om alle PS ministers en dito mandatarissen aan te manen dringend wat rechtszaken door te sturen, omdat zijn kantoor al jaren de vaste pleiter is voor de overheid en zijn jaarcijfers zag dalen. Deze ‘meester’ Uyttendaele (PS dus) schrijft in een vrije tribune (LS 28.01.11) dat de originaliteit van het Belgisch federalisme te herleiden is tot de interpersoonlijke solidariteit, zeg maar de sociale zekerheid. En wie daar wil van afwijken, bijvoorbeeld door een confederale staat, verbreekt het ‘Pacte des Belges’ dat alleen mogelijk is door het compromis in de meest nobele zin van het woord, en door het respect voor de andere.

De ultieme afdreiging

Uiteraard hebben Mevrouw en Meneer Onkelinx een verschillende job ‘in dienst van’ de Belgische Staat, maar het samen lezen van hun ‘vrije meningsuiting’ leert ons dat het koningskoppel van de PS eindelijk tot de kern van het debat is geraakt. Als aan het heilige taboe van de sociale zekerheid, zeg maar ‘het geld’, wordt geraakt dan hoeft dat ‘nobele’ compromis van België niet meer. Dan zullen Brussel en Wallonië samen een onafhankelijke staat vormen, en ‘échaudé par le nationalisme ambiant,’ helemaal niets meer te maken willen hebben met Vlaanderen.
Betekent dit dat de stellingoorlog voorbij is? Allerminst, want om dit dreigend onheil voor Vlaanderen te voorkomen moet er volgens Uyttendaele zo snel mogelijk een federale regering worden gevormd, en kan er voor de ‘existentiële” staathervorming ruim tijd worden genomen. In gedachten ziet hij dan de rood-geel-zwarte betonmolen aanrijden om alle Belgische ‘verworvenheden’ in de Grondwet te metselen tot het einde van volgende eeuw. Met andere woorden, we staan nog altijd even ver. Zolang Vlaamse onderhandelaars helder genoeg blijven denken, en het langgerekte manoeuvre van het Franstalige status quo door hebben, komt er vooralsnog geen regering.

En stemmen?

Tenzij de kiezer ter hulp wordt geroepen. Ook op dat vlak zijn de geesten aan het draaien, zo komt de Franstalige politicoloog Pascal Delwit in enkele kranten tot de slotsom dat we beter de stemcomputers weer boven halen. Met het risico dat de patstelling van vandaag wordt bevestigd door de kiezer, geeft hij toe, maar stel dat de Vlamingen toch van gedacht veranderen. Een heuse democraat, die Delwit.
Alleen is er nog een andere uitweg om de impasse te doorbreken: een referendum. Uiteraard hebben wij in België geen traditie van directe democratie, zoals die in Zwitserland wordt gecultiveerd. Maar als de Zwitsers er in slagen om bij referendum de omtrek van hun postzegels te kiezen, moeten Belgen toch hun oordeel kunnen geven over de staat waarin ze verder willen leven. Het democratisch deficit van het Belgische kiesstelsel, met zijn bijhorende grendels , pariteiten, ongelofelijk veel zetels en andere scheeftrekkingen, is zo bedroevend groot, dat het geen enkel gevaar inhoudt om deze kiezer eindelijk zelf te ‘responsabiliseren’. De mensen zijn niet dom, en hebben nu bijna 4 jaar federaal wanbestuur door dat het land met veel minder overheid ook best draait. Het moet dus mogelijk zijn om aan de Belgen de gepaste keuzevragen te stellen, om de onderhandelaars eindelijk met een toekomstplan naar de onderhandelingen te sturen.

Kiezen is verliezen!

Zo niet gaan de aanhangers van het nieuwe surrealistisch nationalisme, van het Bruxobelgicisme, de publieke opinie blijven manipuleren, in naam van symbolen die de Vlamingen al lang koud laten. Het gaat om dat bonte driekleurig palet van nostalgische Oudstrijders tot zeer ‘betrokken partijen’, vakbonden, ziekenfondsen, gesubsidieerde cultuurpausen en –paleizen, noem maar op. Liever dan dit te blijven ondergaan kunnen de Vlamingen beter zelf kiezen op welk bestuursniveau ze nog iets willen realiseren in een wereld die geen grenzen meer kent. Als de democratische reflex in het Midden-Oosten en het noorden van Afrika zich maar kan manifesteren met zelfverbrandingen en straatgeweld, moet dat hier toch via de stembus mogelijk zijn? Als een deel van die Belgen niet langer dupe wil zijn, maken ze zelf wel uit met wie en hoe lang ze hun solidatieit willen delen. Ook Walen en Brusselaars mogen dan kiezen of ze eeuwig blijven kibbelen over tweetalige diensten en taalkaders, over pariteiten en faciliteiten, over notionele intresten of de beste sociale bescherming, over migratie of de kleur van nieuwe nummerplaten. Er zijn alternatieven genoeg, van fiscale en sociale autonomie naar volledige zelfstandigheid. Zelfs Europa kan een uitweg bieden, waar Franstalig België naar hartenlust partners kan zoeken om de eindeloze gulheid van die egoïstische en in zichzelf gekeerde Vlamingen te vervangen. Op voorwaarde dat niemand er armer van wordt , natuurlijk.

Piet Deslé, communicatiemanager LDD