Migratiebeleid is niet voor morgen

Als je sommige collega’s politici in de zondagse praatprogramma’s mag geloven, wordt de asielcrisis van de winter 2010 fel overdreven, en zijn er overal schuldigen aan te wijzen, alleen niet bij de politiek. In Franstalig België schuiven nu ook de PS, cdH en Ecolo de Zwarte Piet zo heftig door naar elkaar dat hun voeten verbrand beginnen te ruiken. CdH minister Wathelet komt zelfs met cijfers aandraven dat er nu meer uitgeprocedeerde mensen worden uitgewezen dan ooit tevoren. Zeker meer dan onder toenmalig minister Turtelboom (Open VLD). Hij vergeet er alleen bij te zeggen dat zijn voorzitster Milquet (cdH), samen met haar furieuse collega’s Onkelinx (PS) en Durant (Ecolo), in die tijd met hun vege lijf dwars over de tarmac van Zaventem gingen liggen als er uit hun tot klinieken gerecycleerde Brusselse kerken één hongerstaker zou worden afgevoerd met geweld.

De hypocrisie druipt er ook bij de Vlaamse regeringspartijen af.

De hypocrisie druipt er niet alleen af bij de Franstalige partijen, ook Open VLD en in mindere mate CD&V en N-VA treden nu pas op tegen het laffe asiel-op-zijn-beloop-laten-beleid, dat ze mee hebben op touw gezet (Open VLD, sp.a en Groen!) of minstens mee hebben geduld, onder de weglopende regeringen die sedert 2007 dit land (niet) besturen. Dat de heren Somers en Dewael uit eerlijke schaamte hun mond niet houden als het om asiel en migratie gaat is pijnlijk. Maar even schrijnend is het dat die regeringsgeile Vlaamse partijen maar uit hun schelp durven komen, wanneer de PS, cdH en Ecolo hen daar de toestemming voor geven. Het heeft een volle tien jaar moeten duren eer dat Franstalige politici naar hun eigen Waalse en Brusselse publieke opinie luisteren, die de Belgische opendeur strategie evengoed uitkotsen als de Vlamingen dat doen. Het heeft honderden tot duizenden hongerstakingen, ijskoude nachten op straat, misbruiken van procedures, onbetamelijke dwangsommen, dwaze hotelrekeningen en steeds diepere putten in de OCMW-kassen van onze Vlaamse steden moeten kosten. Ze hebben België tot de risee van heel Europa gemaakt door van de asielprocedures in Brussel een toeristische attractie te maken. “You Belgian, you stupid”, wijzen ze ons in heel de wereld na. Maar geen politicus die er zijn Kerstkalkoen zal voor laten.

Le premier qui dit la vérité, Il doit être exécuté.

Nog altijd worden harde cijfers van deze mislukking in de televisiedebatten door Groenen en gelijkgestemden als leugens onthaald. Ik mocht het gisteren nog ondervinden in Controverse op RTL-TVI, waar ik mevrouw Durant de krant onder de neus moest duwen. Maar wie de waarheid zegt wordt nog altijd met het bordje van ‘populist’ op de brandstapel gezet. Zoals in het chanson van Guy Béart: “Le premier qui dit la vérité, Il doit être exécuté”, dat zouden die van Ecolo toch moeten kennen...

Asiel - en migratieregels zijn dringend aan aanpassing toe.

Om in eer en geweten aan politiek te doen moet je dus een bijzonder kort geheugen hebben, en vooral geen schaamte. Dat blijkt ook iedere week in het parlement, in de commissie Binnenlandse Zaken waar enkele wetten over gezinshereniging en asielprocedures ter bespreking liggen. Hoewel het hoogdringend is om aan de rest van de wereld het signaal te geven dat het ‘over en out’ is met de misbruiken, zetten Franstalige Kamerleden nog een boompje op over de integratiecursussen, en of die in Vlaanderen toch niet in het Frans moeten kunnen, en of de Raad van Europa daar zijn advies niet moet over geven. Met dezelfde flair verkondigen dat het grootste misbruik van volgmigratie deze is van Vlaamse oudere dames die aan de Middellandse Zeestranden een gigolo gaan opscharrelen. Maar van economische migratie hebben PS en cdH nog nooit gehoord. En zo lang hebben de Vlaamse partijen daar blijkbaar ook geen concrete voorstellen voor gedaan. Het zal dus beslist nog enkele maanden, zo niet jaren duren voor de wettelijke instrumenten om de misbruiken in onze asiel- en migratieregels aan te passen. Tot de Franstaligen het nodig vinden? Arm Vlaanderen.

Jean-Marie Dedecker

Regering voert de derde wereld in en creëert hier de vierde wereld

Het is beschamend hoe de politieke partijen elkaar de zwartepiet toespelen voor de crisisopvang van asielzoekers, terwijl ze zelf een schuldgevoel zouden moeten hebben dat langer is dan de baard van Sinterklaas. Volgens LDD hebben de opeenvolgende regeringen deze crisis zelf veroorzaakt door jarenlang wan- en gedoogbeleid.

Jean-Marie Dedecker: “Het comfort van een hotelbed en van maaltijdcheques werkt als een megafoon in de derde wereld. Mensenhandelaars beantwoorden de valse lokroep van de welvaartsstaat en organiseren collectieve busreizen. Vorig jaar werden bijvoorbeeld 3.000 “minderjarigen” op het vliegtuig naar Zaventem gezet om met het alibi van gezinsvereniging de komst van hun familieleden af te dwingen. De carrousel van de mensenhandel is vindingrijk.”

Jarenlang ‘aanzuigbeleid’

De oorzaken voor de huidige crisis liggen volgens LDD voor de hand: 2 algemene regularisaties in één decennium, een zeer soepele snelBelgwet, nagenoeg geen uitwijzingsbeleid, gratis toegang tot onze ziekenzorg, huisvesting en onderwijs, ongebreidelde gezinshereniging,een lakse uitkeringscultuur, en het misbruik van de asielprocedure als economisch migratiekanaal. Een combinatie van al deze elementen heeft een onweerstaanbaar aanzuigeffect voor de doorlopende aanvoer van armoede.

Jean-Marie Dedecker: “Letseladvocaten staan aan de deur van Fedasil om klanten te ronselen voor een ereloon van 50% op de 500 euro per dag die hen door wereldvreemde Brusselse rechters wordt toegekend. En de media beperken zich tot een drama- en medelijdengebeuren terwijl ze eigenlijk alle regeringen van de laatste 10 jaar moeten aanklagen voor schuldig verzuim en bedrog. Wie deze toevloed voorspeld heeft, werd als racist bestempeld. Ze hebben niet alleen hun eigen bevolking misleid, maar ook een hoop arme sloebers bedrogen die op zoek zijn naar een waardig bestaan. Wiens hart niet breekt bij het aanschouwen van al deze ellende in de bitterkoude Brusselse straten is een onmens. Diegenen die hier verantwoordelijk voor zijn zouden beter hun warme bed afstaan.”

Jean Marie Dedecker

Cancún heeft verse lucht nodig, geen gebakken lucht.

Cancún is voor enkele dagen het centrum van de groene wereld. België stuurt niet minder dan 4 excellenties om de ecologische voetafdruk op een redelijk niveau te houden. Maar daarom zullen de resultaten van de ecologische top niet noodzakelijk in verhouding zijn. De grote landen zijn nog minder dan in Kopenhagen bereid om zich te laten binden. Het Europees Parlement besliste op 23 november nog om steenkoolcentrales langer te blijven subsidiëren en in de VS is er een nieuwe republikeinse meerderheid in het huis die zeker niet akkoord zal gaan met verregaande engagementen. De milieuminister van het VK is al blij als de beloftes van in Kopenhagen zouden worden herhaald en het jaarlijks ritueel van klimaattoppen niet wordt verstoord. China opent twee nieuwe steenkoolcentrales per week. Concilies en hoogmissen zijn er voor de preken en de dogma’s, niet voor de oplossingen.

Recht om via economische ontwikkeling de armoede te ontgroeien.

De strijd tegen de huidige recessie is een strijd voor onze vooruitgang en geeft ons de kans om onze samenleving te veranderen. Twintig jaar geleden lag er in China nog geen kilometer autosnelweg, vandaag liggen er 50.000, en elk jaar komen er 5000 kilometers bij. Het land investeert elk jaar 20 procent meer in infrastructuur, met inbegrip van spoorwegen en luchthaven. India moet met haar infrastructuurrevolutie nog beginnen. Wat hier aan benzine uitgespaard wordt, zal daar worden opgestookt. Het Westen, met Europa en de klimaatalarmisten op kop, gedraagt zich bijzonder arrogant in de klimaat- en armoedediscussie. Ondanks de spectaculaire groei van de welvaartcijfers in India en China is het algemene nettogeluk van hun 2,3 miljard inwoners nog altijd beperkt. Anderhalf miljard mensen verdienen er volgens de Wereldbank nog altijd minder dan twee dollar per dag. Het economische en sociale groeipotentieel is er dus nog enorm groot. China, India, Brazilië en co eisen het recht op een leven dat wij de voorbije tweehonderd jaar geleefd hebben. Ze hebben een uitweg gevonden uit hun armoedige bestaan en industrialiseren om hun levensstandaard te verhogen. De conservatieve tegenstand van Europa, een museum van Bourgondiërs, zal daar niets aan veranderen. Voor de BRIC-landen is economie belangrijker dan gebakken CO2-lucht.

De emmissiehandel wordt de beurszeepbel van deze eeuw.

De emissiehandel is een zwendel in uitstootrechten en wordt de beurszeepbel van deze eeuw. Ontwikkelingslanden zullen immers nooit kunnen voldoen aan de limieten en normen die op grond van irrationeel milieubeleid aan de wereld worden opgelegd en ook niet aan de nieuwe technologische normen die de antibroeikaskerk verlangt. Dit zal de toegang van hun producten tot de wereldmarkt belemmeren, met als gevolg een nog bredere kloof tussen hen en de geïndustrialiseerde wereld.

België kiest voor hoge electriciteitsprijzen.

Er is wel een mondiale mentaliteitswijziging gekomen. Iedereen is milieubewust. We moeten duidelijker keuzes maken zodat we al ons vernuft kunnen inzetten voor de toekomst. Alleen economische groei kan de ecologische problemen oplossen, omdat dat zorgt voor technologische vooruitgang die er op zijn beurt voor zorgt dat we spaarzamer met de natuur omgaan. Een nieuwe kerncentrale in België bijvoorbeeld zodat we de unieke know-how die daaromtrent in ons land aanwezig is verder kunnen uitbouwen en we een wissel op de toekomst nemen. In China staan op dit moment 21 centrales in de steigers, naast 6 in Zuid-Korea en 5 in India. Ook de VS heeft begin dit jaar beslist om 8 miljard dollar vrij te maken voor een nieuwe centrale in Georgia. In Belgie kiest men voor groenestroomcertificaten voor windmolenparken, nooit rendabel in België, en voor een omgebouwde kolencentrale van Electrabel, de elektriciteitsboer die de Belgische consument al jaar en dag een te hoge prijs aanrekent. Daarnaast heeft Vlaanderen de aanbouw van zonnepanelen en biomassacentrales overgesubsidieerd.

Jean-Marie Dedecker

Vrijdag op de gemeenteraad werd het contract tussen Stad Oostende en Zeebrugse Visveiling bekrachtigd.

Jean Marie Dedecker pleit sinds 2004 voor het stopzetten van de zinloze concurrentie met de Zeebrugse vismijn. Een samenwerking tussen de twee vismijnen op een steenworp van elkaar verwijderd, was niet alleen economisch maar ook financieel een evidentie.
Schepen Mirior en de Oostendse meerderheid kozen er echter voor, om via wanbeleid, de vismijn Oostende naar het faillissement te voeren. Enkel een tussenkomst van de Vlaamse Overheid redde het verdwijnen van de visserij te Oostende.

Ook de megalome plannen van havenvoorzitter en koninklijk bemiddelaar Vande lanotte ivm het dempen van het visserijdok, bijten in het zand en verdwijnen aan de horizon.

Jean Marie Dedecker: “ na 6 jaar eenzame en consequente oppositie, een faillissement van 30 miljoen euro en een veroordeling van de Europese Commissie stellen wij met vreugde vast dat het “Gezond Verstand” overwonnen heeft. Sinds de Vlaamse overheid en de bestuurders van Zeebrugge zich over de visserij van Oostende ontfermden werden alle aanbevelingen die ik jarenlang bepleitte gevolgd en gerealiseerd. De visserij Oostende heeft nu terug een toekomst en het visserijdok wordt niet gedempt.”

De arrogantie, het wanbeleid en de verspilzucht van de Oostende meerderheid van SP.a, Open VLD en CD&v is echter nog niet van de baan en we stellen vast dat ze nog steeds aanwezig is in het Oostendse beleid. Het wanbeleid in AGSO en de uitbating van het Kursaal is daar een duidelijke illustratie ervan.

Misschien moet gans Oostende onder curatele terecht komen van de Vlaamse Overheid om zo de megalomanie, beleidsarrogantie en wanbeleid te laten plaats ruimen voor een beleid van “Gezond Verstand”.

Jean Marie Dedecker

Vakbondshouding over pesterij in Waalse fabriek is de schaamte voorbij

De schandalige afwikkeling van de reeks pesterijen door en met vakbondsverantwoordelijken in het bedrijf MACtac in Zinnik, in Henegouwen, is voor Kamerlid Jean-Marie Dedecker wraakroepend. De krokodillentranen van de top van de Christelijke Vakbond ACV maken de affaire alleen nog erger.

Jean-Marie Dedecker (LDD): “Dat de syndicale afgevaardigde Jadon Lucien met een gouden handdruk van vier jaar wedde of 250.000 euro op retraite kan naar Frankrijk met het bloedgeld van zijn pestgedrag, kon alleen gebeuren dank zij de medeplichtigheid van de vakbonden. De houding van ACV-topman Luc Cortebeeck is daarom op zijn minst hypocriet te noemen.”

Jadon werd niet alleen verdedigd door een advocaat van de christelijke vakbond CSC, maar het vonnis werd ook uitgesproken door de arbeidsrechtbank waarin een vakbondsafgevaardigde als rechter zetelt. De vakbond is hier dus nog rechter en partij. Voeg daarbij de politisering van de magistratuur in het travaillistische PS-bastion van Bergen, en Cortebeeck en co zouden beter een mea culpa slaan dan voor Pontius Pilatus spelen.

Jean Marie Dedecker

Van etnomarketing naar etnoverzuiling

Terwijl de mensen van Fedasil gaan staken omdat ze de instroom van gelukzoekers die zijn aangetrokken door de gulheid van onze welvaartstaat, niet meer kunnen verwerken, doet zich in alle stilte een nieuwe maatschappelijk fenomeen voor: economische segregatie door zelfredzaamheid.

Bankieren zonder rente te betalen.

In mei 2006 werd Bilaa-Riba Islamic Finance gelanceerd op de Nederlandse markt, de eerste islamitische financiële instelling in Nederland, gespecialiseerd in “halal” of “kosjer” bankieren. Er wordt voornamelijk gehandeld in halal beleggingen: de bank koopt het product aan dat de klant graag wil hebben en verkoopt het met een meerwaarde door aan de klant, die het in schijven afbetaalt. Volledig renteloos uiteraard. Bilaa-riba is immers Arabisch voor “zonder rente”. En aangezien de klant daarmee niet kan profiteren van de Nederlandse renteaftrek, lobbyen de islamitische sociale drukkingsgroepen nu op de Nederlandse beleidsmakers om hen daarvoor te compenseren.

Turks ziekenhuis uit onvrede met westerse gezondheidszorg.

Vorige maand opende in Amsterdam de eerste allochtonenkliniek haar deuren. Het is lang geleden dat zo’n multiculturele hoogmis nog zo stil voorbij gegaan is. Zou de Nederlandse ruk naar rechts daarvoor iets tussen zitten? Deze kliniek werd opgericht door een handjevol Nederlandse allochtonen van Turkse origine, naar aanleiding van de grote ontevredenheid bij de allochtone bevolking over de Nederlandse gezondheidszorg. Sterker nog, volgens de Nederlandse zorgverzekeraars trekken er jaarlijks zo’n 30.000 Turken naar hun thuisland om daar een medische ingreep te ondergaan. Op haar website verklaart het ziekenhuisbestuur dat er een vertrouwensprobleem bestaat tussen de blanke Nederlandse artsen en de allochtone patiënten. Vatan, want zo heet de allochtonenkliniek, wil daarom een betere communicatie voeren door rekening te houden met de culturele achtergrond en geloofsovertuiging van de patiënt. Bovendien wil het ziekenhuis de stroom van Turkse patiënten naar het thuisland afremmen, omdat de medische instellingen er meer en duurdere medicatie voorschrijven en vaak onnodige onderzoeken en operaties uitvoeren. Het gaat dan ook immers om Westerse, meer vermogende Turkse patiënten.

Turkse energieleverancier verovert Nederlandse markt.

Vanaf april 2011 komt er een nieuw energiedistributiebedrijfje op de Belgische markt: Orro Energy, een Nederlands bedrijf van de allochtone self-made miljonair Celal Oruç, bijgenaamd de koning van de etnomarketing. Celal begon als zoon van een Turkse migrant een kleine telefoonwinkel en een bescheiden gsm-bedrijfje, gericht op Turkse klanten. Dat bedrijfje verkocht hij aan KPN. Met zijn vermogen van 71 miljoen euro prijkt hij nu op nummer 371 van de 500 rijkste Nederlanders. In Nederland is Orro Energy, het nieuwe project van Celal, een ongelooflijk succes. Door handig in te spelen op reclametrends in Turkije en door gebruik te maken van Turkse media in Nederland zoals Nederlandse edities van Turkse kranten is Orro Energy de sterkst groeiende speler op de markt van de energiedistributie. Binnenkort stort het bedrijf zich ook in de verzekeringen en de bankproducten.

Etnomarketing rascisme of vrije markt?

Wat vertelt de opmars van deze “etnomarketing” ons? In Nederland gebruikte paars zulke fenomenen voortdurend als multiculturele propaganda. Het ultieme bewijs dat de multicultuur werkte en goed functioneerde. Maar is dat werkelijk zo? Klein-links distantieerde zich in Nederland al vrij snel van deze propagandastoet. Etnomarketing is volgens hen het bewijs dat de vrije markt en het kapitalisme inherent racistisch zijn. Alles wat ons verdeelt (klasse, ras, inkomen), verzwakt ons (de gewone man), is een klassieke linkse slogan. Dus de verdeling die wordt gecreëerd door deze etnomarketing (inspelen op culturele en identitaire vervreemding), verzwakt ons en is dus in essentie niet links. Voor hen zijn culturele breuklijnen niet inherent aan de mens, maar worden ze gecreëerd door het kapitalisme, waar de allochtonen dan met open ogen inlopen en op die manier een nieuwe Apartheid bewerkstelligen.

Levert het fenomeen van de etnomarketing het bewijs van het succes of het falen van de multicultuur? Laat één ding duidelijk zijn: er bestaat wel degelijk een etnisch-culturele breuklijn in West-Europa tussen de allochtonen en autochtonen. Die is heel erg voelbaar en zichtbaar, dus het hoeft ons niet te verwonderen dat de markt daar gretig op inspeelt. Zeker in een communicatieve en persoonlijke sfeer als de dienstensector en de “zachte” sector vormen culturele en taalkundige breuklijnen een ernstige barrière in de dienstverlening. Bovendien is het vrij ondernemerschap een hoeksteen van onze westerse samenleving, dus is het onmogelijk om de etnomarketing moreel te veroordelen. Anderzijds moet hier wel de conclusie worden getrokken dat de markt de etnisch-culturele breuklijnen volgt en er dus geen gemeenschappelijke consumentenmarkt is in de multiculturele samenleving. Het kan niet onze bedoeling zijn om aan culturele en identitaire assimilatie te doen door een allochtoon zijn identiteitsbeleving, die zich manifesteert op de markt van goederen en diensten, te ontzeggen. En net doordat zo’n assimilatie niet aan de orde is en net omwille van ons vrij ondernemerschap dragen we bij aan deze nieuwe vorm van maatschappelijke verzuiling. Eén ding is zeker: deze tendens richting segregatie wordt niet opgedrongen door de overheid, maar beantwoordt aan de verzuchtingen van consumenten, autochtoon én allochtoon. Zoveel is duidelijk. Maar even zeker is dat deze tendens helemaal niet de bedoeling was van de architecten van de multiculturele samenleving. Moeten wij deze stille vorm van Apartheid met de loftrompet verwelkomen of demoniseren? Geen van beiden. Maar het fenomeen vaststellen is ook een politieke daad.

Economische segregatie als gevolg van open deurbeleid.

Het is vaststellen dat de multiculturele integratie is mislukt en dat de economische segregatie zich aan het voltrekken is. Maar ook vaststellen dat de Leitkultur wordt bepaald door de economisch sterkste groep. Vreedzaam samenleven is namelijk geen kwestie van hoeveel culturen er in een land, een streek, een land worden gedoogd, maar van hoe sterk die culturen in de samenleving staan. Met een hoofdstad die nu al 22 % moslims telt, is het struisvogelpolitiek om te blijven hopen dat deze vreemde cultuur zich zal inpassen in het moderne denken van onze Westers maatschappij. Dan moet het beleid er rekening mee houden dat etnomarketing zal leiden tot etnoverzuiling, met elk zijn eigen banken, geneeskunde, energie, communicatie, onderwijs, arbeidsmarkt, en waarom niet sociale zorg? Voor de stakende ambtenaren van Fedasil zal het een hart onder de riem zijn: hoe sneller en met hoe meer ze kunnen werken, des te sneller kan de etnoverzuiling zich voltrekken.

Jean-Marie Dedecker

De overheid kiest bewust voor filevorming

Het wegenvignet is een ordinaire belasting en de kilometerheffing is een verdoken taxatie. Behalve het gat in de staatskas vullen lossen beide heffingen niets op. Decennialange accijnsverhogingen op de brandstof en ongebreidelde taksen op “de melkkoe van de wetstraat” die jaarlijks 13 miljard euro opbrengen hebben nog geen auto van de weg gehaald. Om de eenvoudige reden dat acht op de tien van de weggebruikers hun hoestbui op vier wielen nodig hebben om op hun werk te geraken of brood op de plank te krijgen niettegenstaande we het dichtste spoorwegennet van de wereld hebben en we jaarlijks 5 miljard euro belastinggeld in bus en trein stoppen. We staan met zijn allen zogezegd negen miljoen uren per jaar in de file. Nattevingerpolitiek, het is een veelvoud. In Nederland komt men aan 147 miljoen uren. De ecologische en economische kostprijs is enorm. De gemiddelde snelheid van een vrachtwagen in ons land is amper 37 km/uur. Brussel is Europese filehoofdstad met dagelijkse vertragingen van bijna 40 procent. De stad kent de meeste files van heel Europa volgens een studie van het navigatiebedrijf TomTom, gebaseerd op 1,8 miljoen snelheidsmetingen. Na Brussel komt Warschau, op de negende plaats staat Parijs en de eerste Duitse stad München komt pas op de 28ste plaats. De overheid heeft bewust voor filevorming en capaciteitsvermindering van de wegen gekozen met veiligheid en openbaar vervoer als alibi.

Immobiliteitsbeleid

Reeds jaren wordt er een immobiliteitsbeleid gevoerd. Minder investeringen in infrastructuur, afschaffen van vier- en tweebaanswegen, verkeersdrempels, dichtschilderen van rijstroken, verkeershindernissen (van paaltjes tot bloembakken), onmogelijkheid tot inhalen, superboetes, antimobiele indoctrinatie met stigmatiseren en criminaliseren van de chauffeur, steeds hogere accijnzen en taksen, enz. Een afnamecapaciteit met drie procent zorgt in de spits voor een reistijdtoename van ongeveer dertig procent.

De toekomst is aan de dromers, de stilstand aan de kniezers. Als je in de telecommunicatie met een capaciteitsprobleem zit, ga je ook niet zomaar een dikkere kabel maken. Je legt een tweede die tegelijk als back-up dient. Er is een Belgische architect, Herman De Winter, die een prefab-meccanosysteem voor een doorgaande autoweg heeft ontworpen, een tijdelijke extra verdieping boven wegeniswerken om filevorming te vermijden.

Dubbeldeksnelwegen voorstellen is vloeken in de kerk.

Pechstroken op autosnelwegen moeten omgebouwd worden tot rijstroken met om de vijf tot tien kilometer een pechzone. Vrije busbanen op snelwegen zijn geld- en plaatsverspilling en zorgen voor een gesubsidieerde stadsvlucht. Ze veroorzaken files en jagen bestuurders naar sluipwegen. Een rijstrook heeft een capaciteit van 2200 wagens per uur, dat wil zeggen om de 1,63 seconden een auto. Dit betekent ook dat er ongeveer elke anderhalve minuut een volle bus van vijftig personen moet passeren om hetzelfde debiet te halen in de veronderstelling dat er in elke auto maar één persoon zit! De pendelaars naar Brussel vormen een wervelkolom van bumperklevers die elke dag gedurende twee uur de volledige capaciteit van alle autosnelwegen naar de hoofdstad bezetten. Tel daarbij nog het normale verkeer en het vrachtverkeer en je krijgt: congestie en constipatie. Files op autosnelwegen ontstaan vooral bij op- en afritten, bij de aansluiting van het onderliggende
wegennet op de snelwegen en daar waar de snelwegen de steden bereiken. Dit laatste is oplosbaar door parkeerplaatsen te combineren met opstappunten voor goed aansluitend openbaar vervoer, zoals metroverkeer tot aan de ring.

Doorvoer rond de hoofdstad zou kunnen op dubbeldekssnelwegen, maar dat is nog vloeken in de kerk. Ook het rondmaken van de Brusselse ring zou een oplossing kunnen zijn. Omdat het verkeer op het onderliggende wegennet dat aansluit op de autosnelwegen, met twintig procent vertraagd werd door allerhande infrastructuurmaatregelen vormen er zich nu ook files op de uitritten van de snelwegen. Dit leidt tot gevaarlijke situaties met stilstaande wagens op de rechterrijstrook aan de afritten van autosnelwegen.

De oplossing ligt ondergronds.

Willen we mobiel worden, dan moeten we inventief zijn. Zo niet botsen we op de grenzen van onze logistieke capaciteit. Massagoederentransport moeten we versassen naar de ondergrond. Logistieke systemen op basis van transport door buizen. Een netwerk van Pneumatic Capsule Pipelines of Underground Tubular Transport met computergestuurde transportbanden voor korte afstanden en spacetreinen in vacuüm buisleidingen voor langere afstanden, zijn de oplossing voor de toekomst. In het Chinese Guanghzou bestaat al een ondergronds afvaltransportsysteem en in Shanghai is
een ondergronds containertransportsysteem in aanbouw. In Zwitserland experimenteert men met het MagLev-project (Magnetic Levitation), in Rusland met Transprogress, in Amerika met Subtrans, in Groot-Brittannië met BHRA en ook Tokio blijft niet achter. In Antwerpen zeurt men al 14 jaar lang over de Oosterweelverbinding en heeft men al 100 miljoen euro in de Schelde gegooid voor consultancy-opdrachten. Er is nog geen paal in de grond gezet.

De ondergrond is de oplossing voor het mobiliteitsprobleem. Johan Van Wassenhove, topman van Bouwbedrijf Denys, ontwierp in 1998 al het Tube Cargo Express-project. Een soort glijmetro in een koker van 2,5 meter diameter, analoog aan de metro tussen Heathrow en London, om onze steden ondergronds te verbinden voor passagiersvervoer. Te futuristisch volgens de politiek gestuurde, oubollige NMBS. Samen met professor Willy Winkelmans ontwierp Van Wassenhove de underground container mover (UCM), een ondergrondse buizenpost voor containers op een elektromechanisch gestuurde transportketting. Er kan 75 kilometer buizensysteem worden aangelegd voor 2,1 miljard euro. In plaats van de natuur te vernietigen voor de verbreding van het Schipdonkkanaal, kan Zeebrugge voor dit bedrag rechtstreeks met Antwerpen verbonden worden. Met de opbrengst van de verkeersboetes van één jaar, 335 miljoen euro, kunnen we een underground container mover aanleggen van het nieuwe Deurganckdok naar de overkant van de Schelde. Zo wordt verhinderd dat 70 procent van de containers door de Liefkenshoek- en Kennedytunnel moet.

Het wordt dringend tijd taboes overboord te gooien en met een evenwichtige mix aan maatregelen eindelijk structurele oplossingen te vinden voor het congestieprobleem. Zonder vooroordelen en niet politiek gekleurd. Veiligheid is primordiaal, maar mobiliteit is ook de sleutel van onze welvaart.

Jean-Marie Dedecker,