Als het brandt in Parijs, voel je de hitte in Brussel

 

‘Terwijl Parijs brandde ontsnapte Brussel aan een steekvlam’

De Franse steden en gemeenten likken weerom hun brandwonden. Na de opstand van de Gele Hesjes en de Pensioenrevolutie stond de Lichtstad terug in lichtelaaie. Relschoppers probeerden de bibliotheek van Marseille in brand te steken, een van de zwembaden voor de Olympische Spelen in Parijs werd gebrandschat, 5.000 voertuigen gingen in de vlammen op en 1.000 gebouwen werden gevandaliseerd, waaronder 250 politiecommissariaten evenals de woning van Vincent Jeanbrun, burgemeester van L’Haÿ-les-Roses. Eén derde van alle opgepakte amokmakers was minderjarig, en het merendeel zelfs tussen 12 en 14 jaar oud.

In zijn boek “Leven aan de onderkant” wijdde filosoof Theodore Dalrymple  met “De barbaren aan de poorten van Parijs” in 2004 al een hoofdstuk aan de criminele gevolgen van de massa-immigratie in de Franse hoofdstad.

“De toestand van het land ziet er grimmig uit, tenzij het erin slaagt deze miljoenen te assimileren. Maar in plaats daarvan heeft het de immigranten en hun nakomelingen geografisch geïsoleerd in ontmenselijkende getto’s; het heeft een economisch beleid gevoerd dat werkloosheid bevordert en hen afhankelijk maakt, met alle psychologische consequenties vandien; het heeft de weerzinwekkende en waardeloze cultuur die ze hebben ontwikkeld gevleid; en het heeft hen de rechtsbescherming afgenomen, en hun toegestaan hun eigen wetteloze orde te vestigen.”

De culturele achtergrond van de plunderaars van de afgelopen weken was dezelfde als van de lui die stonden te juichen bij de onthoofding van maatschappijleraar Samuel Patty omdat hij in zijn klas Mohammed-cartoons had vertoond.

Terwijl Parijs brandde ontsnapte Brussel aan een steekvlam. De plannen van een roedel jonge draaideurcriminelen voor een aanval op het politiebureau van Anderlecht werden op het nippertje verijdeld. De puberale Ketten hadden hun voorraad bivakmutsen, buffsjaaltjes, hoodies en vuurwerk te opzichtig ingeslaan, en ze hadden tevens te geestdriftig op sociale media ten aanval getokkeld. Maar traditioneel werden de draaideurcrimineeltjes met een administratie reprimande en een opgestoken vermanende vinger straffeloos terug naar huis gestuurd. Hun schijnaanhouding dragen ze voortaan als een ereteken.

Het opengrenzenfront van neoliberale vrijhandelaars, bleekwaterpolitici en mensenrechtenactivisten putte zich naar gewoonte terug uit in platte excuses. “c’ était plus un coté festif” of “het was meer aan de feestelijke kant” orakelde PS-burgemeester Philippe Close.

Toen Brussel in 2019 met Oudejaar naar jaarlijkse traditie in de fik gestoken werd door multicultureel gespuis, vond Molenbeeks PS-burgemeester Catherine Moreaux dat die jongeren ook recht hadden op hun vuurwerk. Brussels korpschef Jurgen De landsheer zocht de groeiende oorzaak van het wantrouwen tegen de politie zelfs bij een late reactie op de vrijheidsbeperkende maatregelen van de covidepidemie. Nergens in het land werden de covidteugels echter zo vrij gelaten als in onze hoofdstad. In Molenbeek was amper 35% van de bevolking gevaccineerd. Je kon er nochtans ingeënt worden op de parking van een supermarkt, tussen het inkopen doen door, en de mondmaskerade was er een publiek lachertje. Van het padje af.

De Standaard van 1 juli drukte traditioneel pagina’s vol vergoelijkingsletters:  “Zoek het niet te ver en geef migranten werk. Als we niet in staat zijn om migranten een job te geven dan moeten we niet verbaasd zijn dan de rellen overslaan naar Brussel.” Op de redactie van die woke-krant weet men blijkbaar niet dat de arbeidsmarkt uitpuilt van de vacatures; van bordenwasser in de Brusselse Beenhouwersstraat tot universitair geschoolde IT’ers in de Financietoren. Om militair te worden hoef je bij wijze van spreken zelfs geen getuigschrift van Lager Onderwijs meer voor te leggen, een geslaagde cursus zindelijkheidstraining volstaat.

Er bestaat nagenoeg geen (jeugd)werkloosheid meer, maar er tiert wel een welige vorm van door de staat gesubsidieerde werkafkerigheid. Er is ook totaal geen gebrek aan gratis scholings- en opleidingsmogelijkheden, maar er heerst wel een epidemie aan chronisch spijbelgedrag en gebrek aan ouderlijk gezag. De staat bemoeit zich met sociale huisvesting, gratis medische verzorging en een stoeterij aan vervangingsinkomens en premies. Ze geeft massa’s subsidies om niets te doen, maar verzuimt haar verantwoordelijkheid op het ene gebied waar haar verantwoordelijkheid absoluut onvervreemdbaar is, namelijk recht en orde.

Hoe vaak de bewoners ook hun eigen nest bevuilen, de staat betaalt altijd het herstel, waarmee het zijn mededogen en bekommernis hoopt te tonen, en hen opsluit in zelfbeklag en vals slachtofferschap. Maar alleen als de sluier van zelfbedrog van hun ogen wordt gerukt kunnen ze de kwaliteit van hun leven verbeteren. De afwezigheid van recht en de weigering om deel te nemen aan een echte economie betekent in de praktijk dat er een zwarte economie woekert en een informeel wettelijk systeem dat gebaseerd is op diefstal en drugshandel.

Relallochtonen die hier de boel ophitsen, lijden allen aan smerissenkoorts en idealiseren een verachtelijke nihilistische cultuur van wanhoop, geweld en misdaad. Telkens er eén van hen botst met de politie, ook al is het een crimineel, komt een spiraal van geweld op gang omdat ze zich bedreigd voelen in hun cocon van wetteloosheid. Niets verrechtvaardigt doorgeschoten vuurgedrag van ‘de Flikken‘, maar dagelijks behandeld worden als witte weekdieren, beseffen dat vervolging nauwelijks de moeite waard is vanwege de ontoereikende straffen die volgen op een zeldzame veroordeling van de criminelen, op je tenen lopen voor beschuldigingen van al of niet vermeend racisme, het schuldig verzuim van je politiek correcte bazen… Het zijn allemaal zaken die nopen tot verzachtende omstandigheden.

Het auto-racistisch denken en de cultuur van zelfafwijzing werden ons opgedrongen door een verdwaasde linkse vergoelijkingslobby. Een voorname oorzaak van de etnische spanningen, van de multiculturele rellen en van de straatjihad is de afwezigheid van het verlangen om Belg te zijn, en om samen een samenleving te vormen.

Het probleem van meerlagige identiteiten werkt verstikkend. Als Marokko een voetbalmatchke speelt in Qatar, wordt Brussel gebrandschat, van vreugde bij winst, van frustratie bij verlies. Veel Turken en Marokkanen van de twee of derde generatie zijn nooit Belgen geworden. Ze genieten hier nochtans van een veel hogere levensstandaard en consumptiepatroon dan ze zouden hebben in de landen waar hun ouders en grootouders vandaan komen.

We betalen de prijs voor decennialang wegkijken, dhimmitudegedrag en zelfdestructie; voor de gevolgen van de ongecontroleerde massamigratie en de islamisering van ons West-Europees continent, dat een belangrijke rem blijft op integratie. Door de import van armoede, achterlijkheid en amok uit de derde wereld werd hier een vierde wereld gecreëerd.

Het blijft een pijnlijk en onloochenbaar feit dat veel aspecten van die culturen onverenigbaar zijn met de normen van een liberale democratie en met de juridische en filosofische grondslagen ervan. Immigranten verrijken onze cultuur, maar alleen als ze zich daarbij voegen, en niet als ze zich eraan onttrekken of zich ervan afscheiden.