In Vlaanderen zijn meer liberalen dan kiezers voor Open VLD: er is een gat in de liberale markt

‘Telkens met een rechts liberaal programma naar de kiezer trekken en dan elke keer weer een links socialistisch programma uitvoeren resulteerde in chronisch kiezersbedrog.'

Politieke partijen zijn als de dood voor peilingen door de media naar de stemintenties van de bevolking. Ze adverteren extra op sociale media als ze vermoeden dat er gepeild wordt, en ze verdringen dan mekaar om aan de deugtafels van de kletsprogramma’s op tv aan te schuiven. Het socialistische Vooruit, dat bestaat uit marketing en personencultus, verplaatste zelfs haar congres naar december 2022 om in een peilingsperiode te vallen. Peilingen zijn de koortsthermometers van het politiek bedrijf en partijleiders kijken naar hun score in de politieke poppoll als een zanger naar de hitlijsten. CD&V-voorzitter Joachim Coens gooide zelfs in paniek zijn kap over de haag na een desastreuze peiling. We leven immers in een land dat bestuurd wordt door de grillen van de publieke opinie, en waar de politieke beleidsvisies op lange termijn niet verder reiken dan de levensverwachting van een ééndagsvlieg.

In de meest recente peiling van DPG-media en HLN staat Open Vld met 8,3%. Met een  foutmarge van 3,1% is dit op de rand van de kiesdrempel, die onder het premierschap van roeptoeter Guy Verhofstadt zelf werd ingevoerd. In een kwarteeuw ononderbroken regeringsdeelname heeft de partij alle liberale beginselen waar ze voor stond ritueel verbrand. Het triumviraat De Gucht-Dewael-Verhofstadt verkwanselde ons patrimonium in binnen- en buitenland met sale & leasebackoperaties in tijden van economische hoogconjunctuur. Ze verpatste ons energiebedrijf Electrabel aan het Franse Suez-Engie tegen een Golden Share en tot overmaat van ramp stortte De Croo ons land 20 jaar later in een energiecrisis door de sluiting van onze kerncentrales die in 2003 door de regering-Verhofstadt gestemd werd.

Onder het motto “de lusten voor vandaag, de lasten voor morgen” plunderde ze met miljarden de pensioenkassen van Belgacom, Belgocontrol & Co om ze in de bodemloze begrotingsput te storten. Voor deze gelegaliseerde zwendel moet de belastingbetaler nog steeds jaarlijks 620 miljoen euro neertellen. Er is geen ministeriële portefeuille die de Open VLD in die 24 jaar niet op zak heeft gehad. Alexander De Croo en Vincent Van Quickenborne waren zelfs ministers van Pensioenen, maar door een gebrek aan hervormingsdrift kijken we vandaag aan tegen een jaarlijkse pensioenberg van 63 miljard euro. Patrick Dewael, Annemie Turtelboom en Maggie De Block dirigeerden het asiel- en migratiebeleid en liepen mee in de stoet van wegkijkers van de nefaste opengrenzenpolitiek.

Er is ondertussen geen belastingdiscipline te bedenken waarin ons land geen wereldkampioen is, of minstens op het olympisch podium staat. Met een overheidsbeslag van 56,3% kent ons koninkrijkje zijn gelijke niet. Met 38% impliciete belasting op kapitaal moeten we enkel Frankrijk laten voorgaan, en met ca. 50% aan lasten op arbeid staan we aan de wereldtop van de taksenhitparade. Met de Turteltaks werd door de Open VLD zelfs een extra belastingdiscipline uitgevonden. Voor een liberale partij waarvan het handelsfonds bestaat uit minder staatsdirigisme, minder belastingdruk en vrij ondernemerschap, is dit het ultieme bewijs van haar falen en ongeloofwaardigheid.

Ik was er nog bij toen de Vlaamse liberalen zich op een congres in 2002 tot het confederalisme bekeerden. Vandaag willen ze diverse Vlaamse bevoegdheden herfederaliseren en noemt minister Sven Gatz met hatelijke FDF-slogans de VB-stemmers ‘gespuis’. Het Brussels ketje stapte in 2001 als reiziger zonder bagage over van de Volksunie (ID21- Spirit)) naar de Open VLD. Na een kort intermezzo in 2011 als directeur van de Belgische Brouwersfederatie werd hij terug van stal gehaald om een Brussels ministerieel hiaat in de Vlaamse regering op te vullen. Op elk feest heb je een zatte nonkel, ook al is het op een laatste avondmaal. Die metamorfose van Gatz is typerend voor het parcours dat de Open VLD afgelegd heeft naar haar eigen overbodigheid en naar een Vlaams verbrand merk. Terug naar de tijd dat Open VLD nog PVV heette, Partij van Vrijheid en Vooruitgang, maar in de volksmond gedegradeerd werd tot ‘Pest Voor Vlaanderen’. De doodsreutel weergalmt.

De zoontjesfabriek van de liberale adellijke geslachten Declerck, De Gucht, De Croo & Co stichtte een blauwe familiecratie van ideologische zelfverloochening uit machtsbehoud. De blauwe dynastie lijdt al jaren aan bloedarmoede en latente paleisrevoluties. Bij voorzitterverkiezingen moet je niet de stemming winnen, maar de telling van de stemmen. Voorbeelden legio. Cliëntelisme en vazalliteit zijn er de waardemeters. Minister Philippe De Backer werd bij het vuil gezet voor Somers’ favoriete nieuwkomer op de lijst: Sihame El Kaouakibi. Alexia Bertrand, exponent van La Belgique à Papa, werd bij de Franstalige MR weggekocht om staatssecretaris Eva De Bleeker te liquideren. De Croo vond haar niet geschikt om een vervalst klusje op het departement Begroting te klaren. Een zoveelste kaakslag en een certificaat van onbekwaamheid voor de zetelende Kamerleden.

De Open VLD heeft zichzelf kapot geregeerd. Telkens met een rechts liberaal programma naar de kiezer trekken en dan elke keer weer een links socialistisch programma uitvoeren resulteerde in chronisch kiezersbedrog. De jarenlange verloochening van haar rechts-conservatieve flank voor een utopisch links liberalisme (op zich al een contradictio in terminis) heeft haar traditionele kiezers weggejaagd. De boutade van De Croo dat je als zevende dwergpartijtje de dweil zou zijn van een regering, en dan in een zevenkoppige regeringsdraak stappen als vaatdoek en voetveeg van Magnette & Co was plat opportunisme. Zelfverloochening van een blauwe elite uit machtsgeilheid. Met de PS, de PVDA en de ecologisten hijgend in je nek kan je geen land besturen. Je kunt enkel de onzin beperken.

Er zijn in Vlaanderen echter meer liberalen dan kiezers voor de Open Vld. Er is een unserved audience van lui die vinden dat onze sociale zekerheid een vangnet is en geen hangmat; die vinden dat iedereen welkom is om te presteren en te studeren maar niet om te profiteren, en dat je hier je manieren moet houden. Lui die belastingen willen betalen maar niet onteigend willen worden; die pleiten voor economische vrijheid gekoppeld aan sociale rechtvaardigheid; die hun auto zien als werkpaard en niet als melkkoe van de Wetstraat; die lak hebben aan de wurgende regelziekte van een obese betuttelende overheid; die vinden dat de vrijemeningsuiting gemuilkorfd wordt door de dwingelandij van het grensoverschrijdend gedrag en dat vele vrijheden werden ingeperkt en zelfs bestraft door de politiek correcte hunkering. “Willen we het travaillistisch conglomeraat van belangengroepen dat thans aan het bewind is, doorbreken, dan is er één grote, liberaal geïnspireerde, democratische en onafhankelijke partij van de burger nodig”, schreef Guy Verhofstadt in 1992 in zijn tweede burgermanifest “De weg naar politieke vernieuwing”. Hij heeft achteraf alles verloochend en verbrand op het altaar van de macht.

“Een lijk dat dood is kun je niet blijven reanimeren”, waren t wee jaar geleden profetische woorden van huidig Open VLD-praeses Egbert Lachaert. Als je in de palliatieve zorgen belandt wenkt de euthanasie. Het is hoog tijd dat de laatste het licht uitdoet in de Melsenstraat. Er is een gat in de liberale markt.

Jean Marie Dedecker