Archief

zondag 2 oktober 2022

Van hoofddoek naar blinddoek, het favoriete attribuut van Vrouwe Justitia

‘Wie hoopt dat de vrije wereld pal zou staan achter critici van fascistoïde islamitische regimes als het Iraanse, komt telkens bedrogen uit’, schrijft Jean-Marie Dedecker over de protesten in Iran, die uitbraken nadat een jonge vrouw door de zedenpolitie werd doodgeslagen.

In Iran breekt al wekenlang massaal straatprotest uit tegen het dragen van de hoofddoek. De Koerdische Mahsa Amini werd er door de zedenpolitie hersendood geknuppeld omdat ze haar hijab niet had opgezet volgens de hyperstrenge kledingregels van de Gasht-e Ershad. Er vielen ondertussen al een 40-tal slachtoffers door politieterreur zoals de 18-jarige Mahsa Mogoi in Isfahan en Hadis Najafi in Karaj. Terwijl hun zusters in Teheran op gevaar van eigen leven vechten tegen de kledijregels van de ayatollahs, blijft het oorverdovend stil bij de westerse zusters, op enkele haarknipbeurten en vonkjes bij hoofddoekverbrandingen van uitgeweken Iraniërs na. Geen wereldlijke protestmarsen van vrouwenbewegingen met pancarten of portretten van de slachtoffers die de theocratie veroordelen. Geen BLM -knielende voetballers voor hun vrouwelijke lotgenoten die als toeschouwer zelfs nog geen voetbalstadion binnen mogen.

In vergelijking met George Floyd, slachtoffer van brutaal racistische politiegeweld, was Mahsa Imini nochtans een engel. Wie hoopt dat de vrije wereld pal zou staan achter critici van fascistoïde islamitische regimes als het Iraanse, komt telkens bedrogen uit. Salman Rushdie kreeg onlangs een mes in zijn lever en in zijn oog als gevolg van een nooit verjarende fatwa van Khomeini. Na de kortstondige mondiale verontwaardiging, weet zelfs niemand meer te berichten hoe het nu met de auteur van de Duivelsverzen is gesteld. Die aanslag ontlokte nauwelijks een morele oprisping bij de Europese progressieven en weldenkenden, hoogstens een steekvlam van schijnheiligheid.

Is het de vrees voor de mogelijke recuperatie door extreemrechts? Of is het de latente angst om van islamofobie beschuldigd te worden, het favoriete rechtse misdrijf voor de linkse intelligentsia? Terwijl hun zusters in hun strijd voor vestimentaire vrijheid in Iran dood geknuppeld worden, pleiten de elitaire neo-progressieven hier voor het dragen van de vlag van de islamitische onderdrukking, de hijab. De hoofddoekbrigade verdedigde vorige zomer nog het apartheidszwemuurtje voor vrouwen in het Brusselse openluchtzwembad Flow als een culturele meerwaarde en een stap op weg naar integratie. Maar is het in wezen niet een platvloers eufemisme is om zuivere vrouwendiscriminatie te verrechtvaardigen? Hun hypocriete fatsoen is in wezen zelf een vileine provocatie tegen de duur bevochten vrouwelijke ontvoogding in onze westerse maatschappij. Omdat Allah beschaamd is voor de helft van zijn schepping mogen vrouwen enkel in een gevangenis van textiel het bad in. Omdat mannen niet opgehitst mogen worden door een weelderige haardos moeten hun eega’s gesluierd door het leven, en mogen ze zelfs met geweld tot de onderdanigheid geroepen worden. De groepsdwang van het moskee-patriarchaat werkt als een verdoken zedenpolitie in verloren wijken en parallelle samenlevingen, van Molenbeek tot Borgerhout. Omdat de producten van de zoontjesfabriek hun handen niet thuis kunnen houden moeten onze dochters en homo’s dan maar schuilen. “Protect your daughter, educate your son” zou het motto moeten zijn, maar het (overwegend allochtoon) straatgajes wordt eerder beschermd door zijn patriarchale cultuur dan in toom gehouden. Het gettonarcisme van de straat regeert, geholpen door het gedoogbeleid en het wegkijkgedrag van machteloze ordehandhavers en activistische rechters, en door media die zwelgen in subjectiviteit.

Het neutraliteitsdebat moet niet draaien om het recht van de moslima’s om overal de hoofddoek te mogen dragen, maar om het recht van de burgers om in hun contacten met de overheid niet gehinderd te worden door levensbeschouwelijke en godsdienstige tekens. “Het dragen van de sluier herinnert ons aan de hel, het verlaagt het gevoel van eigenwaarde van een vrouw, zelfs onbewust” zegt de homoseksuele Fadila Maaroufi van het Brusselse Observatoire des Fondamentalismes. Ze kreeg er doodsbedreigingen voor. ‘De politieke islam heeft één doel‘ zegt Maroufi: ‘Het opleggen van islamitische praktijken en normen in onze democratische samenleving en op alle gebied: politiek, onderwijs, privé… De ultieme droom is het vestigen van een theocratie en daarvoor gebruiken ze onze democratie tegen ons.’

Maar onze zelfmutilatie voor de islamisering houdt integendeel niet op. De scheiding tussen kerk en staat zou volgens de gesluierde Ihsane Haouach, ex-regeringscommissaris bij het Instituut voor Gelijkheid van Vrouwen en Mannen, zelfs aangepast moeten worden aan de demografische veranderingen. Alle stappen van vooruitgang in de vrouwenontvoogding zijn nochtans gezet tegen de religie in. Het omfloerste visioen van het vermaledijde woord “omvolking”. Negentig procent van de bevolking van Sint-Joost en 71,4% van het Brussels Gewest is van vreemde origine. Zelfs zonder verdere immigratie voorziet Pew Research Center dat de moslimbevolking de komende twee decennia in Europa met 7,4% zal stijgen omdat de groep gemiddeld jonger is, en omdat de vrouwen gemiddeld meer kinderen krijgen dan andere Europese vrouwen. De demografie heeft immers altijd gelijk. Eenmaal men een kritisch omslagpunt bereikt, waardoor zonder deze groep de politieke partijen niet meer aan de macht kunnen komen, kan het terug naar af beginnen te gaan. Vrijheid en verworvenheden kunnen dan bepaald worden in functie van die groep. Hun nabestaanden drijven mee in een beweging waarbij elk optreden tegen personen met een andere achtergrond zou ingegeven zijn door racisme, achterstelling en slachtofferschap. Het versterkte hen in een reactionaire vorm van hun geloof.

Dat krijg je nu al te zien in sommige Brusselse gemeenten, en kan je je afvragen of de theocratie de democratie er niet voor de voeten loopt. De Brusselse socialistische parlementsleden Fouad Ahidar (Vooruit) en het Hilde Sabbe (One.Brussels) verzetten zich in juni van dit jaar tegen de wet om onverdoofd slachten te verbieden, want het is voor hen ‘ondenkbaar dat Allah dieren zou laten afzien’ (sic). En na een rapport over de vermeende betrokkenheid van Ihsane Haouch bij de salafistische Moslimbroederschap werd deze Ecolo-beschermelinge ondertussen verplicht haar ontslag in te dienen.

Ik krijg het dan ook stilaan op mijn heupen van pseudoprogressieven die solidair zijn met de genderapartheid van een woestijngodsdienst in naam van racisme, discriminatie, tolerantie, verbinding en intersectioneel feminisme, evenals van een stoeterij aan jeukwoorden uit de wokecultuur. Door het lage incasseringsvermogen van de moslims moeten we telkens onze tolerantiegrens verhogen, en de waarheid die men niet wil horen wordt dan als een belediging van een minderheid beschouwd.

Wie God beledigt krijgt een cultuurprijs, wie Allah door de mangel haalt krijgt een proces. Afgelopen weken ging justitie nog op haar knieën voor de grillen van islamitische terroristen die op hun assisenproces weigeren gekooid te worden. Hun tweeëndertig onschuldige slachtoffers zijn wel voor eeuwig gekist. Het collectieve geheugen is verraderlijk kort. Van hoofddoek naar blinddoek, het favoriete attribuut van Vrouwe Justitia. ‘De sluier is het Trojaanse paard om onze samenleving te onderwerpen’, schrijft Asita Kanko. Een wijze dame.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten